Pse nuk duhet kënaqur me zgjidhje gjysmake?

[sunshine]

Një çift, burrë e grua, presin të bëhen prindër! Ethet e gëzimit i kaplojnë që nga momenti i parë, kur kuptojnë që nesër shtëpia e tyre po rritet! Kanë gëzim dhe frikë, është diçka e re, e paqenë deri me tani!
.................................................. .................................................. ...........................

Kaluan muaj, fëmiu tashmë i thoshte fjalët e para "nënë" e "baba"! Kishte filluar të zvarritej nëpër dysheme. Mundohej të ngritej, rrëzohej, qante dhe prapë ngritej në këmbë! Dëshira për të parë botën nga lart ishte më e madhe se dhembja kur rrëzohej!
... Fëmiu po rritej! Shkonte në kopshtin e fëmijëve, po mësonte çka është "shoqëria"! Kur vizatonte dy vija, prindërit shihnin një pallat para tyre, ishin vijat e para nga fëmiu i tyre!
Klasa e parë. Fëmiu kishte marrë notën e parë. Katërshe ishte! Prindërit gëzoheshin për notën e parë, fëmiu ishte i pakënaqur, " pse jo pesëshe, thoshte ai?"!
Vitet kalonin, fëmiu rritej! Bashkë me të rritej edhe dëshira për të arritur atë që do ta lente të qetë të flinte! Dëshira për të arritur sukses të plotë e jo të "kënaqshëm"!
Filluan studimet, prapë në bankë ulej ai fëmi, që tashmë kishte filluar të bëhej burrë! Mërzitej, kur nga tri pyetje, dy i dinte e të tretën mundohej të gjente përgjigje-improvizim! Mësonte edhe më tepër, derisa arrinte atë që duhej arritur!
Prindërit ishin krenar me të!
(.)
E kishte shumë të vështirë ky fëmijë! Po rritej në një hapësirë ku çdo gjë ishte gjysmake! Po rritej në një botë iluzionare! Edhe një bukë që duhej të kishte një kilogram, nuk peshonte më shumë se 600 gram!
Mësonte në shtëpi private, kur shkollat dhe fakultetet ishin të zbrazëta, por të ndaluara për të! Për tu kthyer në këto shkolla, takoheshin "prijësit e tij" me okupatorin (ishin takime për qëllime humane, jo politike!)!
Kot priste! Nuk shembej muri me fjalë! I thanë "duhet liruar shkollat", i thanë "duhet dalur në rrugë, protestuar, ta ngresh zërin"! Doli, u rrah, u arrestua por kur nuk dorëzohej. Ishte mësuar që kur ishte foshnje, çdo herë që rrëzohej, forcohej!
Dëshira e tij për të arritur qëllimin, e detyroj të kapte pushken në dorë! I thanë "do të luftojmë për bashkim kombëtar"! Gëzohej që ishte pjesë e atyre që nuk kënaqen me zgjidhje gjysmake! Quhej "dorë e zgjatur e Serbisë", quhej "terrorist", "çun i frustuar", nuk mirrej ky djalosh me "gjysmakë"!
Në beteja, kishte humbur shokë, ishte plagosur, por dëshira e ideali për liri, nuk e bënin kurrë për të dyshuar, sepse ishte në anën e të plotëve!
Ata që thonin "luftë për bashkim kombëtar", ndërruan llafet, tani luftonin "për pamvarësi"! Djaloshi luftonte prapë, "me rëndësi do të jemi të lirë", thoshte ai!
Lufta mbaroi, por nuk përfundoi! Djaloshin e zhveshën, i morën armën për të ia dhënë armikut!
E gjithë ajo për të cilën kishte luftuar prej së ishte foshnje, u shtyp, u zbehë, e morën fantazmat në duar!
Dokumentin e identifikimit të shkruar në çirilicë, e kishte hudhur për të marrë prapë një tjetër që tani iu kishte shtuar edhe një gjuhë tjetër!
Buka peshonte tani vetëm 500 gram! Gjysma ishte ndarë në çerek! Djaloshi dhe bashkëluftëtarët e tij udhëhiqeshin nga "të moderuarit", ekstremistët duhej zbutur! Fjala JO, nuk duhej përdorur më!
Nëpër faqet e gazetave dhe ekranet televizive, shihte duke i "zgërdhi" dhëmbët ata që dje e quanin "çun të frustuar"! Ata prapë po prinin! Ata pranoheshin nga bota, se kishin mbushur gojën me fjalën Amin! "Të frustuarit" duhej zbutur, se po kërkonin shumë, po kërkonin liri të plotë! "Të frustuarit" quheshin shoqëri e çmendur, e prapambetur se ishin kundër "decentralizimit"! " Të frustuarit", nuk donin të shihnin kryqin e shkaut mbi kishat shqipëtare, kur "të moderuarit" ngrisnin gotën e rakisë me ta!
Djaloshi ishte i pafat, jetonte në një shoqëri të mashtruar, jetonte në një shoqëri injorantësh, jetonte në një shoqëri ku kulti ishte më i madh se vet populli!
Por djaloshi nuk do dorëzohet, nuk do ha bukën gjysmë kilogrami, nuk do pi kurrë gotën e përgjysmuar me ujë! Nuk do t'i buzëqeshë kurrë padrejtësisë, nuk do ta lerë "të moderuarin" kurrë të qetë, derisa i gjithë populli të jetë i moderuar!