Vehabizmi

[roadrunner]

Një vështrim mbi Wehhabizmin
(Sipas Ehl-i Sunnetit)

Wehabizmi është një rrymë ekstremiste, e përhapur këto dy shekujt e fundit brenda tokave islame, që ka ndërmarrë sulme të egra dogmatike ndaj shumicës së muslimanëve, duke i akuzuar ata si të dalë nga feja, politeistë dhe jobesimtarë.

"Ejjub Sabri Pasha (v. 1308 H./1890), admiral i prapavijës në kohën e sulltanit të tridhjetë e katërt osman 'Abdul-Hamid II (1258-1336 H/1842-1918) shkroi një libër historik, në të cilin ai e shtjelloi hollësisht wehhabizmin", (Mir'at ul-Haramein, vëll. III, fq. 99, pesë vëllime në turqisht, Sh. B. Matba'e-i Bahrije, 1301-1306 H.).

Ajo që vijon, është marrë kryesisht nga ai libër.


Prapavija e Wehhabizmit

Wehhabizmi u themelua nga Muhammed ibn 'Abdul-Wehhabi, që u lind në Hureimile të Nexhdit më 1115 H./1703 dhe vdiq më 1206 H./1791. Ai kishte udhëtuar për tregti në Basra, Bagdad, Iran, Indi dhe Damask, ku gjeti librat e ligë të Ahmed Ibn Tejmijjes (661-728H/1263-1328), përmbajtja e të cilëve nuk përputhej me Ehl-i Sunnetin. Duke qenë mendjehollë e fjalëshumë, ai u bë i njohur si Shejh en-Nexhdi. Për t'ia rritur famën vetes, ai ndoqi mësime nga dijetarë hanbeli të Medines e më pas të Damaskut dhe, pas kthimit në Nexhd, shkroi shumë libra. Libri i tij Kitab et-Teuhid [1] u plotësua me shënime nga nipi i vet, 'Abdur-Rahmani dhe depërtoi në Egjipt, ku u botua me titull Fet'h ul-Mexhid nga një wehhabi me emrin Muhammed Hamid [2] Idetë e Muhammed ibn 'Abdul-Wehhabit mashtruan banorët fshatarë të Dar'ijjes dhe prijësin e tyre, Muhammed ibn Sa'udin. Numri i atyre që pranuan idetë e tija, të cilat ai i quajti wehhabizëm, u rrit dhe ai u vetëcaktua kadi ndërsa Muhammed ibn Sa'udi, emir (sundimtar). Ai e deklaroi si ligj se vetëm pasardhësit e tyre mund t'i zëvendësonin ata.

Babai i Muhammedit, 'Abdul-Wehhabi, që ishte një musliman i mirë sunni si dhe dijetarët e Medines e kuptuan nga fjalët e Muhammedit se ai do niste një lëvizje heretike dhe i këshilluan të gjithë që të mos flisnin me të. Por ai e shpalli haptas wehhabizmin më 1150 H. (1737). Për t'i mashtruar dhe çorientuar të paditurit, ai përçmoi ixhtihadin e 'ulemave të Islamit. Ai madje shkoi aq larg sa t'i quante pjesëtarët e Ehl-i Sunnetit qafirë (jobesimtarë). Ai pohonte se ata që vizitojnë faltoren e një profeti ose ndonjërit nga eulija'të dhe i drejtohej atij më Ja Nebiullah (o Pejgamber i Allahut) ose p.sh. Ja 'Abdul-Kadir, bëhen politeistë (mushrikunë).

Sipas wehhabive, ai që thotë se ndokush përveç Allahut bën diçka është jobesimtar, kafir. Për shembull, ai që pohon se "ky ilaç ma zbuti dhimbjen", ose "Allahu ma pranoi namazin pranë varrit të filan waliu", bëhet jobesimtar. Për të vërtetuar këtë pretendim, ata shtrojnë si argument ajetin Ijjake nesta'in (vetëm nga Ti kërkojmë ndihmë) të Sures Fatiha dhe ajetet që flasin për tewekkul. [3]

Në fund të pjesës së dytë të librit el-Usul el-Arba'a fi Tardid ul-Wehhabijje, i nderuari Hakim es-Sirhindi el-Muxheddidi shkruan:

Wehhabitë dhe jomedhhebistët s'e kuptojnë dot domethënien e "mexhaz-it" (alegorisë, simbolit) dhe "isti'ara-së" (metaforës). Saherë që dikush thotë se ai bëri diçka, ata e quajnë politeist (mushrik) ose jobesimtar (kafir) edhe pse shprehja e tij është një mexhaz. [4]

Ndërkohë, Allahu Te'ala thotë në shumë ajete të Kur'anit Famëlartë se Ai është bërësi i vërtetë i çdo veprimi dhe se njeriu është veprues mexhazi (simbolik). Në ajetin 57 të Sures el-En'amë dhe në Suren Jusuf, Ai thotë: {Gjykimi (hukm) është vetëm i Allahut}, d.m.th. Allahu i Lartësuar është Gjykuesi i vetëm (Hakim).

Në ajetin 65 të Sures Nisa', Allahu thotë: {Për Zotin tënd (o Muhammed), ata nuk do të jenë besimtarë të vërtetë gjersa të mos zgjedhin ty gjykues (juhakkimuneke) të asaj për të cilën debatojnë}. Ajeti i parë pohon se Allahu Te'ala është i vetmi Hakim i Vërtetë, kurse i dyti pohon se njeriu mund të quhet hakim metaforikisht.

Çdo musliman e di se Allahu Te'ala është i Vetmi që jep jetë dhe e merr atë, sepse, në ajetin 56 të Sures Junus, Ai thotë {Ai jep jetë dhe jep vdekje}, e në ajetin 42 të Sures Zumer Ai thotë: {Allahu i merr shpirtrat kur është çasti i vdekjes së tyre}. Në ajetin 11 të Sures Sexhde, Ai thotë në mënyrë mexhazi: {Engjëlli i vdekjes, i cili është caktuar për ju, jua merr shpirtrat dhe pastaj do të ktheheni te Zoti juaj}.

Allahu Te'ala është i Vetmi që i shëndosh të sëmurët, sepse ajeti 80 i Sures Shu'ara' pohon: {Dhe kur të sëmurem, Ai më shëron}.