Elsa Lila: Une dhe Evita...

[Jana]

Për herë të parë këngëtarja e famshme flet për jetën e saj private. Ajo na surprizon sërish. Kësaj here jo me zërin e saj, jo me performancë artistike por se së shpejti do të bëhet nënë. Pret një vajzë që do ta ketë emrin Evita. Edhe pse ka vendosur të mos martohet ajo shijon këtë moment si më të bukurin e jetës së saj bashkë me djalin e ëndrrave, italianin Alessandro. Të gjitha detajet e kësaj dashurie ekzotike
Një artiste e lindur. Një personazh i rrallë në botën e madhe të celebriteteve që me spektrin e ndjeshmërisë artistike do të bënte çdo audiencë ta adhuronte.
E talentuar, e zhdërvjellët, me shumë pasione, një intelektuale me një shpirt të lirë aventure. Kanë qenë të forta motivet që e kanë nxitur drejt suksesit e drejt iniciativave që vetëm ajo ka ditur t’i japë shijen e së bukurës, shijen e të vërtetës.
Elsa Lila na rrëfen me një stil gati poetik, duke zhvendosur imagjinatën tonë në kohë dhe në vende të jashtëzakonshme, mes magjisë së ujit të oqeanit dhe savanave afrikane.
Pikërisht atje si në një film romantik aventure me skenar ekzotik, ku elementët e natyrës ndërthuren me ato të shqisave dhe ndjenjave për t’i dhënë jetë jo vetëm një lidhje të bukur dashurie, por për t’i dhënë jetë një krijese të vogël që së shpejti do të lindë.
Nuk e pyesim për këngën, për projekte muzikore apo performanca artistike por për të gjitha detajet e jetës së saj private, për të cilën ajo kurrë më parë kishte folur.
Nën qiellin e Madagaskarit, në ujrat e kthjellta të Oqeanit Indian Elsa Lila i dha jetë një jete të re.
Nuk dëshiron të martohet, as të vishet nuse si shumë moshatare të saj do të donin. Bashkë më Alessandron, djalin italian që së shpejti bëhet baba do të presin ardhjen në jetë të Evitës, apo “Evës së vogël”, që për Elsën simbolizon shumë më tepër sesa çfarëdo emri tjetër.
Guximi dhe kurajoja janë ato që e kanë bërë të arrijë suksesin ashtu si tani guxon të pozojë para objektivit të fotografit shtatë muajshe shtatzënë, ashtu si Demi Moore e Monica Belluci ndër të vetmet aktore hollivudiane që patën po të njëjtën kurajo.
Mezi pret që të takohet me të voglën e saj, Evitën, ku fare pak ditë e ndajnë nga ardhja e saj në jetë. Burimi i një muze të tërë, e cila do i japë gjithë energjinë e duhur për të krijuar melodinë e një kënge, e një kënge jete.
Intervista
Si je njohur me Alessandron, tashmë shokun tënd të jetës?

Alessandron e kam njohur gjatë një udhëtimi shumë të veçantë në ishullin e largët të Madagaskarit në Afrikë, vendi ku ai jeton që prej pesë vitesh dhe punon si zhytës profesionist.

Si ndodhi që shkove atje?

Ishte fundi i dhjetorit të 2008-ës dhe unë sapo kisha mbaruar së prezantuari për të dytën herë Festivalin në RTSH. E lodhur dhe e stresuar nga puna e madhe dhe prapaskenat e pakëndshme që më ndodhën atë fundviti pune intensive, vendosa të shkoja diku larg për të kaluar Vitin e Ri dhe për t’u rigjeneruar disi psikologjikisht, shpirtërisht dhe fizikisht.
Unë dashuroj detin dhe mendova të shkoja në një vend të nxehtë, prandaj, pasi studiova për të qindën herë hartën e botës dhe gjithë vendet nën ekuator, nuk e di pse, sytë më shkuan te ishulli i madh i Madagaskarit. Pa e menduar gjatë, organizova udhëtimin dhe si zakonisht vetëm (pasi mua më pëlqen shumë të udhëtoj vetëm) u nisa!

Dhe atje kur mbërrite e njohe që ditët e para?
Ditën e parë të pushimit, e dehur nga ngjyrat, aromat dhe panoramat e këtij ishulli magjepsës, kuptova se nuk do largohesha dot aq kollaj nga ai vend. Duke qenë se unë jam zhytëse që prej disa vitesh, u drejtova tek njëra prej qëndrave të zhytjes në ishull për të prenotuar disa “ekskursione” nënujore.
Aty…ishte Alessandro! Që nga ai moment, u bëmë gati të pandashëm, si mbi ujë dhe nën ujë (qesh). As unë e as ai, nuk e prisnim këtë shpërthim të menjëhershëm ndjenjash…vendosëm, thjesht të ndiqnim instiktin dhe emocionin duke jetuar çdo çast në maksimum! Ishulli me ngjyrat, aromat, palmat, rërën e bardhë dhe detin kristal ishin dhe janë një peizash perfekt për të filluar dhe jetuar një histori dashurie shumë romantike.
Filluan arratisjet tona me varkën e tij modeste nëpër ishuj të vegjël paradiziak të pabanuar, ndërtimi i tendave nëpër plazhe ku ekzistonim vetëm ne dhe ku darkave bënim zjarr dhe piqnim peshqit që kishim kapur në varkë gjatë ditës si dhe shëtitjet nënujore nëpër kopshte koralesh shumëngjyrëshe…një ëndërr e bukur që vazhdon ende dhe asnjë prej të dyve nuk dëshiron të zgjohet nga gjumi!

Si lindi pasioni i zhytjes tek ty?
Sepse jam gjysmë vlonjate, se kam lindur në katër korrik, se prindërit e mi zhvendoseshin çdo vit për pushimet verore në bregdetin e mrekullueshëm të Vlorës…
Ata më kanë treguar që më kanë hedhur në ujë që në atë moshë dhe se më pëlqente dhe rrija e qetë. Kur u rrita, vazhdoja të kultivoja një dashuri e pasion të madh për detërat e oqeanet, shihja me kuriozitet të madh dokumentarët nënujore.
Vendosa t’i shihja me sytë e mi ato që deri dje i kisha parë vetëm në ekran duke bërë një kurs zhytjeje në vitin 2003, të cilin e bëra në Egjipt, në Detin e Kuq.

Je ndjerë ndonjëherë në rrezik gjatë zhytjeve?
Sigurisht që nën ujë ndodhin shpesh të papritura, herë të këndshme, herë të pakëndshme. Edhe mua më kanë ndodhur të shumta, por njëra në veçanti ishte mbresëlënëse.
Isha 30 metra nën ujë që prej 20 min me Alessandron dhe disa zhytës të tjerë…ndodhesha në oqeanin Indian në ngushticën e Mozambikut. Koha ishte e keqe, uji i turbullt dhe rryma e fortë. Në një moment, rryma më hodhi nuk e di se ku dhe papritur u gjeta totalisht e vetmuar në mes të oqeanit Indian në thellësinë 30 metra dhe pa pajisje për të kryer ringjitjen dhe për të lajmëruar në sipërfaqe vendodhjen time.
Ndërkohë që kafshë të mëdha e të vogla nënujore më kalonin fare afër…histori e gjatë zgjidhja e situatës, por pak me fat e pak me gjakftohtësi arrita të ringjitem në sipërfaqe dhe të me gjente varka me Alessandron, i cili po më kërkonte dëshpërimisht dhe ndërkohë që koha kalonte tmerri i tij shtohej duke qenë se mendonte më të keqen duke njohur mirë detin dhe të papriturat e tij. Për fat, çdo gjë shkoi më së miri!

Në Madagaskar, këto dy vitet e fundit ke shkuar shumë herë. Thonë që të zë “Il mal d’Africa”. Në rastin tënd ishte kështu apo ishte “il mal d’amore”?
Patjetër arsyeja kryesore është “il mal d’amore”, por e ndërthurur bukur me dashurinë për Afrikën, një kontinent që mbart mbi lëkurën e tij bukuri mahnitëse natyrore, tradita të hershme tribale e histori të dhimbshme të popujve që e popullojnë.
Qiejt e Afrikës me perëndimet marramendëse, xhungla dhe gjithçka ajo fsheh brenda, banorët me thjeshtësinë, virgjinitetin dhe prakticitetin e tyre. Koha që duket sikur atje rrjedh shumë më ngadalë…të gjitha këto të bëjnë padyshim të të vijë “il mal d’Africa”.

Cila ishte ajo çfarë të bëri më shumë përshtypje tek Alessandro në fillim të njohjes?
Përshtypja që kam patur për të në fillim të njohjes tonë është e njëjta me atë që kam tani pas dy vjetësh pasi ai është një njeri shumë i sinqertë dhe transparent…
Ai është larguar nga Milano, qyteti i tij i lindjes që prej rreth 17 vitesh për të ndjekur pasionin e zhytjes i cili menjëherë u kthye në profesion. Për këtë arsye ka qëndruar për gjithë këto vite në vende ekzotike si Maldive, Meksikë, Egjipt, Santo Domingo, Kube, Venezuelë e shumë të tjera.
Për këtë arsye është një europian atipik. Jeton në simbiozë me natyrën dhe detin. Përdor shumë pak celularin (sa për të komunikuar me mua), rri më shumë në varkë se sa në makinë, nuk sheh televizor, ecën zbathur, veshjet për të janë dytësore pasi jeton në vend të nxehtë dhe është gjithmonë i veshur si për plazh, kontrollon çdo ditë ciklin e hënës për të parë si do të jetë batica apo zbatica ditën e nesërme për të organizuar zhytjet, ka një raport krejt të veçantë me kafshët në përgjithësi dhe peshkaqenin në veçanti të cilët ai i adhuron.
Duket sikur ata e kuptojnë kur i ndeshim shpesh herë nën ujë…afrohen qetësisht dhe largohen po aq qetësisht.. Qyteti dhe jeta kaotike, moderniteti dhe gjithçka ai sjell duket se nuk i përkasin minimalisht.
Kur kthehet në Itali për të më takuar (rrallë herë, pasi shkoj unë më shpesh atje) duket tamam si ai peshku jashtë ujit. Atëherë më thotë: hajde kthehemi atje, këtu të shkon jeta dëm! Në të gjitha këto më ngjason shumë mua, dhe karakterit tim prandaj, besoj se në këtë rast “ka gjetur tenxherja kapakun”!