A eshte ZOT JEZUSI ?- lexoni dhe gjykoni

[the godfather]

ja pra qa thot bibla per jezusin

Autoriteti i JEZUSIT

JEZUSI kishte autoritetin qe vetem perndia mund ta ket?

nuk osht diqka logjike por vetem qesharake

AI kishte autoritet mbi natyren (mat 8:26)

nuk mundet askush te ket autoritet mbi natyren perveq ZOTIT

mbi mekatin(MARKU 2:10)

MEKATIN E FAL VETEM ZOTI askush tjeter

AI kishte autoritet mbi ligjet e natyres apo ligjet natyrore (GJONI 6:19)

(vertet qersharake)

mbi vdekjen (gjoni 11:30-44)
kishte autoritet mbi gjithqka (mat 28:18,fil 3:21)
me fjal te tjera ai ishte 100% ZOT dhe 100% njeri

e pastaj flet nje citat biblik qe e kam gjetur ne nje web faqe kristiane ku thot: se zoti erdhi nga qielli ne form te njeriut d.m.m th KRISHTI dhe u sakrifikua per njerzimin (mat)

pastaj nje tjeter :Perendia e dergoi birin e vet per te udhezuar njerzimnin dhe e sakrifikoi deri sa u kryqezua dhe u ringjall (ISAIA

KETO ME TE VERTET JAN QE SHARAKE PER TU LEXUAR QE EDCHE NJE FEMIJE 10 VJET TI THUASH SE KRISHTI OSHT BIR I ZOTIT DHE ZOT THJESH VERTET OSHT QESHARAKE LEXONI DHE GJYKONI

************************************************** *******

NUK KA ZOT PER VEQ ALLAHUT

[Psikologu]

Pershendetje:

Ne rreshtat e fundit ti ke shkruar:
Skruan nuk ka Zot ,pastaj ja shton perveq Allahut atehere ti kush eshte Zoti per ju e kush Allahu ma sqaro pak se Zotin e hudh posht Allahun e ngrit lartë.

Sa qudi

Nderime

[the godfather]

Postimi origjinal është bërë nga Psikologu

Pershendetje:

Ne rreshtat e fundit ti ke shkruar:
Skruan nuk ka Zot ,pastaj ja shton perveq Allahut atehere ti kush eshte Zoti per ju e kush Allahu ma sqaro pak se Zotin e hudh posht Allahun e ngrit lartë.

Sa qudi

Nderime

faleminderit per permirsim kam dashur ta shkruaj nuk ka ZOT tjeter perveq ALLAHUT.

Ndersa dihet se ZOT eshte ALLAHU krijuesi i gjdo gjeje qe ekziston ne tok ne qiell por JEZUSI (ISA a.s) eshte profet dhe vetem profet i tij
e jo bir apo ku ta di une se qka thon njerezit per te
per imformata me te hollsishme per krishtin hyn ne www.albkristian.com dhe shihni propagandat e ketij webi ndaj ISLAMIT

[Psikologu]

Dy Natyrat e Jezusit

Jezusi ëshë Perëndia në mish. Ai nuk është gjysëm-njeri dhe gjysëm-Perëndi. Ai është plotësisht-njeri dhe plotësisht-Perëndi. Kur u mishërua, Ai i shtoi natyrës së Tij hyjnore natyrën njerëzore. Pra, Ai ka dy natyra: hyjnore dhe njerzore. Ai është njëkohësisht Perëndi dhe njeri në të njejtën kohë. Ai nuk është thjesht një njeri “që kishte Perëndinë brenda”, ose thjesht një njeri që “manifestoi principin e Perëndisë”. Ai është Perëndia vetë dhe personi i dytë i Trinisë. “Ai është shkëlqimi i lavdisë së Tij dhe vula e qënies së Tij dhe i mban të gjitha me fuqinë e Fjalës së Tij (Hebrenjve 1:3 – e parafrazuar).

Të dy natyrat e Jezusit nuk janë “të përziera sëbashku”, dhe as të kombinuara në një natyrë Njeriu-Perëndi. Ato janë të ndara, por bashkëveprojnë si një e përbashkët. Ky quhet ‘Bashkimi Hypostatik’.

Tabela e mëposhtme do t’ju ndihmojë që të shihni të dy natyrat e Jezusit ‘në veprim’:

Perëndi
Njeri

Ai u adhurua (Mat. 2:2,11; 14:33).
Ai e adhuroi Atin (Gjoni 17).

Ai u quajt Perëndi (Gjoni 20:28; Heb. 1:8).
Ai u quajt njeri (Mark 15:39; Gjoni 19:5; Luka 5:24).

Ai u quajt Biri i Perëndisë (Mark 1:1; Mateu 14:33).
Ai u quajt Bir i Njeriu (Gjoni 9:35-37; 5:27).

Atij i’u drejtuan lutje (Vep. 7:59).
Ai i’u lut Atit (Gjoni 17).

Ai nuk ka mëkat (1 Pjet. 2:22; Heb. 4:15).
Ai u tundua (Mat. 4:1).

Ai jep jetë të përjetshme (Gjoni 10:28).
Ai vdiq (Rom. 5:8).

Tek Ai banon gjithë plotësia e Hyjnisë (Kol. 2:9)
Ai ka një trup me mish e kocka (Luka 24:39).


Një nga gabimet më të shpeshta që kultet jo të krishtera bëjnë, ka të bëj me mos-kuptimin e dy natyrave të Krishtit. Për shembull, Dëshmitarët e Jehovait fokusohen në natyrën njerzore të Krishtit dhe e injorojnë natyrën e Tij hyjnore. Dhe Mormonët sëbashku me Myslimanët, bëjnë të njejtin gabim, përsa i përket natyrave të Tij.

Për të kuptuar Jezusin, dhe si rezultat, të gjitha doktrinat e tjera që kanë të bëjn me të, duhet që të kuptojnë dhe të përkufizojmë dy natyrat e Tij siç duhet.

Bibla është për Jezusin (Gjoni 5:39). Profetët profetizuan për të (Vep. 10:43). Ati dëshmoi për të (Gjoni 5:37; 8:18). Fryma e Shenjtë dëshmoi për të (Gjoni 15:26). Veprat që Jezusi kreu dëshmuan për të (Gjoni 5:36; 10:25). Turmat dëshmuan për të (Gjoni 12:17). Dhe, Jezusi dëshmoi për Vetëvetem (Gjoni 14:6; 18:6).

Disa vargje të tjera që mund të konsideroni kur të shqyrtoni hyninë e Tij janë, (Gjoni 1:1; 10:30-33; 20:28; Kol. 2:9; Fil. 2:5-8; Heb. 1:6-8; dhe 2 Pjet. 1:1).

1 e Timoteut 2:5 thotë, “Në fakt një është Perëndia, dhe një i vetëm është ndërmjetësi midis Perëndisë dhe njerëzve: Krishti Jezus njeri”. Tani, në qiell ndodhet një njeri në fronin e Perëndisë. Ai është avokati ynë me Atin (1 Gjonit 2:1). Ai është Shpëtimtari ynë (Tit. 2:13). Ai është Zoti ynë (Rom. 10:9-10). Ai është Jezusi.

Shënim: Këto informacione janë marrë dhe përshtatuar nga “Christian Apologetics & Research Ministry” - CARM.org

[Ebu Shejma]

KUSH E KA THEMELUAR KRISHTERIMIN?

"Nëse me krishterimin nënkuptojmë besimin në Krishtin, si bir qiellor të Zotit, i cili nuk i ka takuar njerëzimit të kësaj bote, por i cili ka jetuar i barabartë dhe në lavdi me Zotin, i cili ka zbritur nga qielli në tokë, i cili ka hyrë në njerëzoren dhe e ka marrë formën ë njeriut përmes virgjireshës Mari, që të mund të heqë (t'i kompenzojë )mëkatet njerëzore përmes gjakut të tij në kryq, i cili pastaj është zgjuar nga vdekja dhe është ngritur në të djathtë të Zotit,si zotërues i popullit të vet personal, i cili në të ka besuar, i cili i dëgjon lutjet e tyre , i mbron dhe i udhëheq; i cili , megjithatë banon dhe vepron personalisht në secilin prej tyre; i cili do të vijë përsëri me retë e qiellit që t'i gjykoj botës; i cili do t'i rrëzojë të gjithë armiqtë e Zotit dhe i cili popullin e tij do ta marrë me vete në shtëpinë e dritës qiellore, ashtu që ata të mund të bëhen si trupi i tij i popullarizuar – nëse ky është krishterimi, atëherë krishterimin ë tillë e ka themeluar PALI i shenjtë, e jo Zoti ynë."

(JESUS OR PAUL, p.p.122)
(Dr. Annold Meyer, profesor of Teologjy, Zyrich University).

[Psikologu]

EBU SHEJMA


SHFLETO ME GJATË SHKRIMET E MIA DHE POSTIMET

MOS U NGATRRO ME VETVETEN SE MBAROVE .

[Psikologu]

BESIMET DHE RITET E KRISHTERË

I dashuri miku im.



Shpresoj të jesh mirë fizikisht dhe shpirtërisht. Të dërgoj përshëndetjet e mia të përzemërta dhe falenderoj Perëndinë për miqësinë tonë. Dëshira jote e sinqertë për të kërkuar të vërtetën, për t’u udhëhequr sipas rrugës së drejtë që të shpie drejt Perëndisë dhe shpëtimit, më mbush me një gëzim të madh.
Në të kaluarën ti shpesh më ke pyetur rreth bindjeve dhe praktikave tona, miqëve tu të krishterë, dhe ne kurrë nuk kemi patur rastin e duhur për tju informuar ashtu siç dëshironi. Prandaj, mendova të shkruaj një letër të gjatë për të të shpjeguar hollësisht atë që ne të krishterët besojmë dhe se cilat janë detyrat dhe zakonet tona.
Siç mund ta dish, sot në botë ka rreth një miliardë njerëz që e quajnë veten të krishterë. Disa janë besimtarë të vërtetë dhe disa të tjerë, për fat të keq, janë të krishterë vetëm me emër. Ne të krishterët, ashtu si edhe besimtarët e feve të tjera, jemi të ndarë në shumë degë, që dallohemi nga njëri-tjetri në aspekte të ndryshme doktrinare dhe adhurimi. Kështu qe është e vështirë të të tregoj në këtë letër atë që ne të gjithë të krishterët besojmë, apo të deklaroj diçka që do t’i përshtatet të gjithëve. Sidoqoftë, jam i bindur se ka miliona të krishterë në të gjithë botën që do të pranojnë të vërtetën që do të lexosh më poshtë. Lutem që gjatë leximit me kujdes të këtij shpjegimi të fesë së krishtere, do të afrohesh gjithnjë e më shumë pranë Perëndisë, të cilin do ta njohësh, do ta duash më shumë dhe do t’i bindesh Atij në mënyrë të përkryer. Tashti do të përpiqem që t’i përgjigjem pyetjeve të tua një nga një.

1. KUSH ËSHTË PERËNDIA?

Miku im i dashur jam i sigurtë se pyetja jote e parë është: Çfarë besojnë të krishterët? Gjëja më e rëndësishme në çdo fe është mendimi për Perëndinë, Zotin. Unë e di se disa njerëz të paditur të kanë thënë se ne të krishterët adhurojmë tre perëndi. Madje disa prej tyre mendojnë se ne adhurojmë kryqin dhe përfytyrime njerëzish. Më lejo të të siguroj se të gjitha këto përkufizime nuk janë të vërteta. Të krishterët e vërtetë, gjithnjë kanë besuar në një Perëndi të vërtetë dhe nëqoftëse ndokush ka adhuruar perëndi të tjera gabon rëndë. Dëgjo se çfarë i tha Jezu Krishti njërit që e pyeti se cili është urdhëri më i madh i Perëndisë. Jezusi iu përgjigj: ‘‘Zoti, Perëndia ynë, është një dhe ti do ta duash Zotin, Perëndinë tënd me gjithë zemër, shpirt, mendje dhe me gjithë fuqinë tënde. (Mark 12:29,30)’’ Të gjithë profetët e Perëndisë në kohërat e lashta shpallën unitetin e Perëndisë dhe bënë thirrje kundër idhujve dhe të gjithe atyre që i adhuronin ato.
Gjithashtu të krishterët besojnë se Perendia nuk ka patur fillim dhe nuk do të ketë fund, sepse Ai është i përjetshëm. Ne besojmë se Perëndia zotëron gjithë njohurinë dhe fuqinë, dhe se Ai me Fjalën e tij krijoi gjithçka, të dukshme dhe të padukshme. Nëqoftëse dikush vështron lart drejt diellit, hënës dhe miliona yjeve dhe fillon të kuptojë sadopak nga mrekullia dhe madhështia e të gjithë krijimit, ai do të thërrasë ashtu si profeti David: ‘‘Qiejtë rrëfejnë lavdinë e Perëndisë dhe Gjithësia shpall punën e duarve të tij. (Ps. 19:1)’’ Sa e madhe është mençuria dhe fuqia e Perëndisë që jo vetëm krijoi, por edhe fuqizoi si diejt e mëdhenj në hapësirat e largëta, ashtu edhe lulet e insektet më të vogla në tokë! Zoti është i gjithfuqishëm, dhe i aftë të bëjë gjithçka që dëshiron. Ai ka një qëllim për botën dhe asgjë s’e ndalon Atë në përmbushjen e tij.
Ne besojmë se Zoti nuk është vetëm shumë i madh, por gjithashtu shumë i drejtë dhe i shenjtë. Në kohërat e lashta, Grekët dhe Romakët, që besonin në shumë perëndi, menduan se perënditë e tyre janë si njerëzit, që gënjejnë, vjedhin, kryejnë imoralitete dhe vepra të tjera të këqia. Por në librat e shenjtë të të krishterëve, është shkruar shumë rreth shenjtërisë së përkryer të Perëndisë; veçimi i plotë i Tij ndaj së papastrës. Një shërbëtor i Perëndisë pa në ëndër disa qenie qiellore në praninë e Zotit që e lëvdonin atë duke thënë:’’ Zoti i gjithfuqishëm është i Shenjtë (Zbu..4:8). Pra megjithëse Zoti është i gjithfuqishëm, Ai nuk mund të bëjë gjëra në kundërshtim me natyrën e tij të Shenjtë. Kështu Ai nuk mund të gënjejë apo të sillet në mënyrë të padrejtë. Natyrisht, Zoti nuk ka një trup si të njeriut, dhe Ai nuk është i kufizuar në një vend apo kohë, por është gjithmonë kudo i pranishëm. Sidoqoftë disa herë ne flasim për duart, sytë, apo zëmrën e Zotit, duke i përdorur këto shprehje në mënyrë të figurshme për një qëllim shpirtëror. Ndërsa Zoti nartësohet madhërishëm sipër nesh, ne besojmë gjithashtu se Ai është shumë pranë nesh. Kështu ne themi se Ai na shikon ne me sytë e Tij, na mban me duart e Tij dhe na dashuron me zemrën e Tij. Ndërsa të gjitha cilësitë e Zotit janë të një rëndësie të madhe, ne të krishterët jemi mirënjohës se Ai që ne adhurojmë është një Zot i dashur. Kjo cilësi e dashurisë së tij është aq e rëndësishme sa edhe në Biblën e Shenjtë thuhet ‘‘Zoti është dashuri‘‘(1 Gjoni 4:8), që tregon se Ai mendon dhe bën gjithçka me dashuri. Zoti e tregon dashurinë e tij ndaj njerëzve duke iu siguruar shiun dhe ngrohtësinë e diellit, të pirët, të ngrënët dhe veshjen, si edhe gjithçka që iu nevojitet atyre për të jetuar në tokë. Dashurinë e tij e tregon me dërgimin e profetëve që na flasin për Zotin. Akti më i madh i dashurisë së tij është dërgimi i Shpëtimtarit, siç do ta shpjegoj më poshtë. Perëndia i do të gjithë ata që ka krijuar dhe ua do të mirën të gjithëve. Profeti David shpreh kujdesin e Perëndisë që tregoi për të me këto fjalë të bukura: ‘‘Zoti është bariu im, Ai më bën që të mbështetem në kullota të gjelbërta. Ai më udhëheq pranë ujërave të qeta, Ai ma ripërtërin shpirtin tim. Ai më udhëheq drejt rrugës së drejtësisë për hir të emrit të tij.’’ (Psalmi 23:1-3)
Është e natyrshme që Perëndia do t’i dojë ata që e duan dhe i binden Atij. Por, a i do Ai ata njerëz që nuk i binden Atij? Natyrisht, përderisa Perëndia është i shenjtë, Ai e do çdo të mirë por i urren të gjitha të këqiat. Kur njerëzit bëjnë vepra të keqia, që Zoti i urren, Ai zemërohet me ta, ashtu siç i tha Davidi Zotit: ‘‘Ti urren gjithë ata që bëjnë keq (Ps. 5:5)’’ Perëndia tregon urrejtjen kundër djallit, dënon ata që e praktikojnë të keqen dhe që nuk duan t’i binden Atij. Kur ne lexojmë Biblën e Shenjtë ne shohim se si Zoti shkatërron jo vetëm njerëz të veçantë, por edhe kombe të tëra, të cilët i ngrejnë krye dhe nuk duan të pendohen dhe të braktisin veprat e tyre të këqia. Por më lerë të të them një të vërtetë të mrekullueshme. Edhe pse Zoti i urren ata që bëjnë keq, përsëri Ai do që t’i shpëtojë ata nga mëkatet e tyre. Ai i do ata ashtu si një atë i mirë që e do djalin edhe pse ia then fjalën. Kjo dashuri e mahnitshme e Perëndise për mëkatarin tregohet qartë në përfytrimin që tregoi Jezu Krishti, në të cilën Ai foli për një djalë që e kishte të atin ende gjallë, i cili kërkoi dhe mori trashëgimin që i takonte. Pastaj ai la shtëpinë e të atit dhe i harxhoi të gjitha të ardhurat që kishte trashëguar duke bërë një jetë mëkatare. Por kur të gjitha ato që kishte iu mbaruan dhe po vdiste urie, vendosi që të kthehet tek i ati dhe t’i rrëfejë mëkatin e tij. Menjëherë, sapo i ati e pa të birin për së largu, vrapoi drejt tij për ta takuar. Ai e përqafoi dhe e mbushi me të puthura dhe bëri festë për nder të kthimit të tij. Për shkak të dashurisë që kishte për të, e fali të birin dhe e mirëpriti, pavarësisht se ai ishte treguar shpirtkeq. Jezus Krishti tha se kjo është mënyra që Zoti tregon dashurinë e tij ndaj njerëzve që mëkatojnë ndaj tij. (Luka 15:11-24) Miku im i dashur, është një sihariq i madh për ne mëkatarët të dimë se Zoti na do dhe kërkon të na falë, dhe është i gatshëm që të na pranojë kur ne kërkojmë të kthehemi tek Ai. Në Biblën e Shenjtë ne gjejmë shumë emra me të cilët ne quajmë Perëndinë, të tille si: i Gjithëfuqishmi, Zoti, Jehova, i Perjetëshmi, Ai që Jeton, Më i Larti, i Shenjti, i Drejti, Mbreti, Gjykatësi, Krijuesi, Shpëtimtari dhe Bariu i njerëzve të Tij. Megjithatë, emri që ne të krishterët duam më shumë është: ‘‘Ati i Shenjtë’’. Kur Jezusi foli për Perëndinë, Ai zakonisht e quante atë Atë, dhe pasuesve (nxënësve) të tij, kur ata i luteshin Perëndisë, iu tha që t’i drejtoheshin me këto fjalë: ‘‘Ati ynë që je në qiell, u shenjtëroftë emri yt (Mat. 6:9)’’ A mund dikush të gëzojë një privilegj më të madh se sa të jetë bir shpirtëror i Perëndisë, dhe të dijë se Më i larti Perëndi është Ati i tij i dashur? Ky privilegj i madh është dhënë nga Perëndia të gjithë atyre që besojnë në Jezu Krishtn.
Në këtë pikë, ti ndoshta kërkon të dish se ç’duan të thonë të krishterët kur ata flasin për Trinin (Triadhën) e Shenjtë. Nëqoftëse do të kesh pak durim e të presësh, këtë doktrinë të rëndësihme do të ta shpjegoj më vonë.

2. CILI ËSHTË NJERIU?

Dhe tani, miku im pasi të shpjegova shkurtimisht se çfarë besojnë të krishterët për Zotin, unë do të përpiqem të tregoj se çfarë mendojnë ata për natyrën e njeriut. Për të pasur një ide të saktë mbi natyrën e njeriut, është po aq e rëndësishme të kesh njohuri të vërteta për Perëndinë. Konceptimi ynë mbi njeriun, rezulton kryesisht nga Bibla e Shënjtë.
Pikërisht në fillim të Biblës (Zanafilla 1 dhe 2), thuhet se kur Perëndia përfundoi krijimin e qiejve, tokës, bimëve, e kafshëve, atëherë krijoi njeriun sipas shembëlltyrës së tij, bëri mashkull e femër. Natyrisht me këtë, nuk duhet të kuptojmë se Zoti ka një trup, të cilin e krijoi tek njeriu sipas shembëlltyrës së tij. Por me këtë duhet të kuptojmë se njeriu u krijua me një ngjashshmëri shpirtërore si të Perëndisë. Ai i dha njeriut mendjen për të arsyetuar, zemrën për të dashuruar, ndërgjegjen për të dalluar të mirën nga e keqja, dëshirën për të bërë atë që është e drejtë, gjuhën për të folur dhe shpirtin nëpërmjet të cilit ai mund të vëllazërohej me Zotin. Pra, njeriu i krijuar sipas shëmbëllimit së Perëndisë, ishte në gjëndje të ta njihte Zotin dhe të komunikonte me të. Prandaj ai ishte krijesa më e lartë.
Njeriu nuk ishte Perëndi, siç kanë menduar gabimisht disa, por ai ishte shumë i ngjashëm me të dhe ishte tërësisht i mirë, sepse tek ai nuk kishte asnjë të keqe. Njeriu nuk ishte një makinë që vepronte në mënyrë mekanike, sepse Perëndia i dha atij dëshirën dhe aftësinë për të zgjedhur. Perëndia e bëri njeriun si një shërbëtor të lirë të tij, i cili në mënyrë të vullnetshme ishte në gjëndje t’i bindej, ti shërbente dhe ta dashuronte Krijuesin e tij. Ishte dëshira e Perëndisë, që njerëzit që Ai krijoi në tokë të ishin fëmijët e tij të vërtetë, ta donin atë si Atin e tyre, të donin njëri-tjetrin si vëllezër dhe të kryenin me kënaqësi misionin e Perëndisë në tokë. Sot në botë, jetojnë shumë raca njerëzore, që dallohen nga ngjyra, gjuha dhe tiparet, por që të gjithë kanë një gjak, i përkasin një familjeje dhe duhen nga Perëndia që i krijoi ata.
Por fatkeqësisht mund të themi se dëshira e Perëndisë për njeriun nuk u realizua. Por në vend që njeriu të përdorte dëshirën e tij të lirë për t’iu bindur dhe shërbyer Zotit, e përdori atë për t’i kundërshtuar atij, siç thuhet në kapitujt 2 dhe 3 të librit të Zanafillës. Perëndia e kishte urdhëruar Adamin dhe Evën, prindërit tanë të parë, që të mos hanin fruta nga pema e njohjes së të mirës dhe të keqes. Perëndia e kishte vendosur këtë pemë, në mes të kopshtit Eden, ku ndodheshin edhe ata. Ai iu tha atyre, se në rast se nuk do ti bindeshin urdhërit të tij dhe do të hanin nga frutat e kësaj peme, ata do të vdisnin. Satani, në formën e gjarpërit, hyri në kopsht dhe bindi Evën që të hante një frut nga pema e ndaluar. Pastaj ajo këtë frut ia dha edhe Adamit, i cili, gjithashtu hëngri prej tij. Ky veprim i prindërve tanë të parë, nuk ishte thjeshtë një gabim, ose nxitim, por një veprim i ndërgjegjshëm kundër Perëndisë, mbretit të tyre. Me fjalë të tjera, ata donin të ishin zotër vetë. Ata nuk donin të vepronin sipas dëshirës së Perendisë, por sipas dëshirës së tyre. Cilat ishin pasojat e këtij veprimi? Perëndia i dënoi ata rëndë, i nxorri jashtë kopshtit, që ata të bënin një jetë plot vuajtje.
E keqja më e madhe ishte, se Adami dhe Eva humbën kontaktin me Perëndinë dhe për pasojë ata ndryshuan krejtësisht. Në fillim ata ishin të shenjtë dhe të pastër, ndërsa tani ndërgjegjja e tyre u prish. Përpara se ata të kundërshtonin Perëndinë, ata ishin në gjëndje të bënin gjithçka që donte Perëndia, por tashti megjithëse e dinin të vërtetën, nuk ishin më të aftë ta zbatonin urdhërin e Perëndisë. Kështu ata filluan të urrejnë të mirën dhe të duan të keqen. Kjo mosbindje ndaj Perëndisë, cilësohet si mëkat në Biblën e shenjtë, rezultat i të cilit është vdekja.
Kjo ngjarje e mëkatit të parë të njeriut, ka një rëndësi të madhe për ne, sepse nëpërmjet të saj ne jemi në gjendje të kuptojmë gjëndjen e njerëzimit sot. Njerëzit e sotem në botë nuk janë të pastër dhe të shenjtë, siç ishte Adami me Evën kur u krijuan në fillim nga Perëndia. Për të kuptuar këtë, nuk është e nevojëshme të vështrojmë të tjerët, por le të shohim në radhë të parë në vetë zemrat tona. A nuk ndodh shpesh, të bëjmë diçka që vetë ne e dimë se është gabim? Ne themi se është gabim të gënjesh, por ngandonjëherë jemi pikërisht ne që themi gjëra që s’janë të vërteta. E dimë gjithashtu që dashuria është më e mirë se urrejtja, por shpesh herë jemi ne që urrejmë njëri tjetrin. Përse veprojmë kështu? Sepse ne kemi trashëguar natyrën mëkatare të prindërve tanë të parë dhe ashtu si ata edhe ne jemi të pazotë për t’iu bindur Perëndisë në mënyrë të përkryer.
Kur fëmija lind, është i pastër dhe i pamëkatshëm, por shumë shpejt e keqja fillon të shfaqet tek ai. Siç thotë profeti David ’’ Nëna më lindi në këtë botë plot shqetësime e mëkate ’’ ( Psalmet 51:5). Prandaj ne duhet detyrimisht të pranojmë, që të gjithë njerëzit janë mëkatarë dhe të bashkohemi me fjalën e Perëndisë që thotë:’’ Njeriu në brëndësi të tij është fatkeqsisht i korruptuar; Kush mund ta kuptojë këtë? (Jeremia 17:9). Prandaj Jezu Krishti thotë: ‘‘Nga zëmra e njeriut e kanë burimin të gjithë të këqiat, si imoraliteti, vjedhja, vrasja, tradhëtia bashkëshortore, lakmia, ligësia, mashtrimi, shfrenimi, zilia, shpifja, mburrja, marrëzia. Pra të gjitha këto të këqia, prishin karakterin e njeriut ’’ (Marku 7:21-23). Dhe Perëndia, që njeh zëmrat e të gjithë njerëzve thotë : ‘‘Asnjë nuk është i drejtë me Perëndinë’’ (Romakët 3:10). Sidoqoftë këtu ka një përjashtim, dikush qëndron më lart se njeriu, për të cilin do t’iu shkruaj më pas.
Sa e tmerëshme është kështu gjëndja e njeriut, i cili me mosbindjen e tij ndaj Perëndisë, shkatërron mardhëniet me të dhe është i destinuar të humbasë si një dele në shkretëtirë(Isahiau 53:6). Duke mos qënë më një fëmijë i vërtetë i Perëndisë, ai është bërë armiku i tij dhe skllav i mëkatit, e i Satanit (Romakët 6:17). Pra duke mos qenë në gjendje të ecë në rrugën e shënjtë të Zotit, ai është i vdekur pë shkak të mëkatit (Efesianët 2:1). Ashtu siç i tha Perëndia Adamit, përfundimi i mëkatit është vdekja fizike dhe shpirtërore.

3. ÇFARË ËSHTË MËKATI?

Dhe tani miku im, unë do të përpiqem të shpjegoj qartë se çfarë është mëkati. Mëkati nuk është thjesht një veprim i gabuar, si vjedhja, tradhëtia bashkëshortore, të dehurit, apo vrasja. Mëkati është kryesisht një ndarje nga Perëndia dhe gjithçka që është - është në kundërshtim me dëshirën e shenjtë të tij. Prandaj me mëkat, nuk duhet të kuptojmë vetëm një vepër të keqe, por edhe mburrja, cmira, urrejta, e mendimet e shfrenuara janë gjithashtu mëkate. Jezu Krishti tha se dy urdhërat më madhështorë të Perëndisë janë: të duash Zotin me gjithë zëmër dhe fqinjin tëndë porsi veten (Marku 12:29-33). Përderisa këto janë urdhërat më të rëndësishme të Perëndisë, atëherë çdo devijim i ynë nga dashuria e vëtetë për Zotin dhe dashuria për të tjerët si për veten tonë, përbëjnë mëkate të mëdha. A ka ndonjë që ka zbatuar urdhërat e Perëndisë me përpikmëri? Jo, të gjithë i kanë shkelur ato, me përjashtim të të pamëkatshmit person Jezu Krishtit. Ai bëri një jetë të përkryer dhe kjo është ajo që Perëndia kërkon prej nesh. Urdhëri i tij është: ’’ Pra ju duhet të jeni të përsosur, ashtu siç është dhe Ati juaj i përsosur’’ (Mateu 5|48).
Por si mund të bëhemi të përkryer ne mëkatarët ashtu siç na urdhëron Perëndia, kur zemrat tona janë plot djallëzi? Një njeri me kancer, nuk ka nevojë për këshillime se si të mbajë ligjet e shëndetit. Por ai ka nevojë për një doktor të aftë, që të mund ti jep atij kurajë. Po kështu edhe një mëkatar, nuk është e nevojshme vetëm të njohë ligje e moralizime të mira, që i tregojnë atij se çfarë duhet të bëjë; por ai ka më shumë nevojë, për një doktor shpirtëror të aftë, që të krijojë tek ky njeri, një mendje e zemër të re plot me dëshirë dhe ti japë forcë per të bërë atë që Zoti kërkon prej tij. Eshtë e kuptueshme, që të gjithë njerëzit kudo qofshin, kanë nevojë për dikë, që është i aftë ti shpëtojë ata prej mëkatit dhe ti kthejë në fëmijë të Perëndisë. Më pas, do të shpjegoj se si Perëndia, me mëshirën e tij të madhe, dërgoi një Shpëtimtar të tillë për botën.

4. A BESONI NË PROFETËT DHE ENGJËJT?

Dhe tani miku im, dëshiroj ti përgjigjem pyetjes tuaj reth besimit të të krishterëve për profetët. Të krishterët besojnë, se Zoti dërgon Fjalën e Tij tek njerëzit nëpërmjet profetëve. Shumë njerëz për shkak të mëkateve të tyre, nuk duan të dëgjojnë fjalën e Perëndisë, por ka edhe të tjerë të cilët nuk mund ta dëgjonin atë, sepse ishin të vdekur shpirtërisht. Por sidoqoftë kishte edhe disa burra e gra që u penduan dhe Perëndia i fali ata. Pasi Ai foli me ta, i ngarkoi që të përhapnin lajmin e tij njerëzve të tjerë. Kështu ata u bënë profetë të Perëndisë. Njohuritë tona mbi profetët, vijnë nga bibla e shenjtë e cila përmban shumë shkrime mbi jetën e një numri njerëzish të zgjedhur nga Perëndia, për të qenë lajmëtarët e Zotit për njerëzimin. Më poshtë po japim emrat e disa prej profetëve te përmendur në bibël: Abrahami, Moisiu, Aaroni (vëllai i Moisiut), Miriami (motra e Moisiut), Nathani, Samueli, Davidi, Elijah, Elisha, Isaia, Jeremia, Jona, Joeli, Danieli dhe Johan Pagëzori, i cili ishte profeti i fundit para ardhjes së Jezu Krishtit. Abrahami, i cili quhej miku i Perëndisë dhe babai i besimtarëve u zgjodh nga Zoti për të qenë ati i shumë popujve. Kur ai ishte në moshe të vjetër, gruaja e tij Sara i lindi një djalë, që u quajt Jichak. Abrahami iu bind urdhërit të Perëndisë dhe ishte gati të flijonte birin e tij të vetëm për të, por në çastin e fundit, Perëndia i shfaqi përpara një dash për ta flijuar në vend të të birit (Gjeneza 22:1-19). Atëherë Perëndia i premtoi Abrahamit, se nga pasardhësit e Jichakut, do të vijë shpëtimi dhe bekimi për botën. Ky premtim i Zotit, u plotësua me ardhjen e Jezu Krishtit. Pas Jezusit, erdhen profetët e tjerë si Johani, Pjetri dhe Pali, që folën fjalën e Perëndisë dhe i mësuan njerëzit të besojnë në Jezu Krishtin. Ne besojmë, se ata ishin profetët e fundit të Perëndisë. Sidoqoftë, në një kuptim më të gjerë, cilido që flet me vërtetësi fjalën e Perëndisë para njerëzve, mund të quhet profet.
Përderisa besimi i të krishterëve për profetët, ndryshon në disa aspekte nga besimi i njerëzve të feve të tjera, dëshiroj të qartësoj disa të vërtëta të rëndësishme:
(a) Numri i profetëve nuk dihet, po ashtu ne nuk dimë shumë mbi ata.
(b) Me sa dimë, të gjithë profetët ishin pasardhësit e Abrahamit - mikut të Perëndisë.
(c) Profetët u dërguan nga Perëndia gjatë një periudhe prej rreth dymijë vjetësh.
(d) Profetët, kryesisht u dërguan ndër popujt e Izraelit, i cili ishte populli i zgjedhur i Perëndisë, me qëllim që nëpërmjet tyre, të mund të bëhej e njohur ndër të gjithë popujt e botës, e vërteta për Perëndinë.
(e) Profetët nuk ishin të pamëkatshëm, por ata ishin besimtarë dhe mëkatet e tyre ishin falur.
(f) Profetët vinin nga shtresa të ndryshme shoqërore, disa ishin të pasur, disa të varfër, disa shumë të ditur, disa të tjerë nuk kishin shumë dituri, disa ishin të vjetër në moshë dhe disa të rinj.
(g) Disa profetë të tillë si Elija dhe Gjon Pagëzori, nuk shkruan libra, ndërsa të tjerët, si Moisiu, Davidi, Isaia, Gjoni dhe Pali shkruan lajmin e Perëndisë, në mënyrë që brezat e ardhshëm t’i lexonin ato.
(h) Fjala e Perëndisë mbërriti tek profetët në rrugë të ndryshme. Disa e dëgjuan vetë Fjalën e tij, disa të tjerë e morën këtë lajm nëpërmjet engjëjve, të tjerët e panë atë në ëndërra e vizione dhe sigurisht edhe shumë të tjerë, do ta kenë marrë këtë lajm nëpërmjet zemrave dhe mendjeve. Sidoqoftë, të gjithë ishin të bindur se Perëndia kishte folur me ta, dhe ata ia tregonin me plot besim njerëzve duke thënë: ‘‘Kështu thotë Zoti!’’
(i) Të disa profetëve, si Moisut, Elishait, dhe Pjetrit, Perëndia iu dha aftësi për të bërë mrekullira, të cilat provonin të vërtetën e lajmit të tyre. Ndërsa disa të tjerë, si Gjon Pagëzori, nuk bënë mrekullira.
Profetët që erdhën para Jezu Krishtit, u treguan njerëzve për Perëndinë, dëshirën e tij për njerëzit dhe u thanë atyre se Zoti do të zemërohej në rast se ata nuk do ti bindeshin Atij. Gjithashtu ata i siguruan njerëzit, se Perëndia fal dhe bekon ata që largohen nga mëkati dhe kthehen tek Ai. Perëndia, me anë të Moisiut, që ishte i vetmi ligjdhënës ndër profetët, i dha shumë ligje popullit të Izraelit. Profetët të tjerë, që erdhën pas tij, u thanë njerëzve tu binden sa më shpejt ligjeve që Perëndia ua kish dërguar me anë të Moisiut. Por përderisa njerëzit ishin mëkatarë, ishte e pamundur që ata ti bindeshin në mënyrë të përkryer ligjeve të shenjta të Zotit. Kështu këto ligje, nuk mund të shpëtonin menjëherë njerëzit, por nga ana tjetër ato shërbyen si një pasqyrë ku ata panë mëkatet e tyre dhe ndjenë nevojën e madhe të një Shpëtimtari.
Një nga gjërat më të rëndësishme që bënë profetët, ishte se i treguan njerëzve, se Perëndia do ti dërgonte atyre Shpëtimtarin, për të cilin ata kishin nevojë. Kur të flas për Jezus Krishtin, unë do të përmënd disa nga premtimet më të mrekullueshme që gjënden të shkruara në librat e profetëve të lashtë.
Në Biblën e Shenjtë, gjenden shumë shenime të cilat i referohen disa qenieve të ndryshme nga njerëzit, të krijuara nga Perëndia që quheshin engjëj. Ata janë lajmëtarët e Perëndisë, që dërgoheshin për të bërë të njohur Fjalën e Perëndisë profetëve dhe besimtarëve të tjerë. Këta engjëj iu shfaqën si njerëz, Abrahamit, Moisiut, dhe të tjerëve. Në Biblën e Shenjtë, jepen emrat e vetëm dy engjëjve të Zotit, që janë Misheli dhe Gabrieli. Ishte Gabrieli, i cili lajmëroi Marinë se së shpejti ajo do të bëhej me një djalë, i cili do të quhej Jezu.
Përveç engjëjve të shenjtë të cilët i binden Perëndisë, nga Bibla e shenjtë mësojmë se ekzistojnë edhe disa qenie të tjera shpirtërore, që nuk i binden Perëndisë, duke u bërë kështu armiq të tij. Kryetari i tyre quhet Satan ose djalli. Shumë të krishterë mendojnë se Satani në fillim ishte një krijesë e mirë, por për shkak të krenarisë së tij ai e kundërshtoi Perëndinë. Për pasojë, ai dhe shpirtërat që shkuan pas tij, e humbën vendin e shenjtë në qiejt. Ata tani, po bëjnë gjithçka që është e mundur për të shkatërruar veprën e Perëndisë në tokë. Ishte Satani, i cili mashtroi Evën në kopshtin e Edenit dhe qysh atëhere ai përpiqet të largojë njerëzit nga rruga e Perëndisë. Ai madje u përpoq ta bindë Jezu Krishtin që të kundërshtonte Perëndinë, por nuk ia arriti (Mateu 4|1-11). Fuqia e Satanit është e madhe, por jo sa ajo e Perëndisë dhe për pasojë ai është nën kontrollin e Tij. Të krishterët nuk ka pse të kenë frikë prej tij e shpirtrave të këqij, që dëmtojnë shumë njerëz fizikisht dhe shpirtërisht. Fuqia që na jep Krishti, na bën të fortë për të rezistuar dhe triumfuar mbi djallin. Përfundimisht Perëndia do ta flakë Satanin jashtë toke, në zjarret e përjetshëm (Zbulesa 20|10).

4. A BESONI NË PROFETËT DHE ENGJËJT?

Dhe tani miku im, dëshiroj ti përgjigjem pyetjes tuaj reth besimit të të krishterëve për profetët. Të krishterët besojnë, se Zoti dërgon Fjalën e Tij tek njerëzit nëpërmjet profetëve. Shumë njerëz për shkak të mëkateve të tyre, nuk duan të dëgjojnë fjalën e Perëndisë, por ka edhe të tjerë të cilët nuk mund ta dëgjonin atë, sepse ishin të vdekur shpirtërisht. Por sidoqoftë kishte edhe disa burra e gra që u penduan dhe Perëndia i fali ata. Pasi Ai foli me ta, i ngarkoi që të përhapnin lajmin e tij njerëzve të tjerë. Kështu ata u bënë profetë të Perëndisë. Njohuritë tona mbi profetët, vijnë nga bibla e shenjtë e cila përmban shumë shkrime mbi jetën e një numri njerëzish të zgjedhur nga Perëndia, për të qenë lajmëtarët e Zotit për njerëzimin. Më poshtë po japim emrat e disa prej profetëve te përmendur në bibël: Abrahami, Moisiu, Aaroni (vëllai i Moisiut), Miriami (motra e Moisiut), Nathani, Samueli, Davidi, Elijah, Elisha, Isaia, Jeremia, Jona, Joeli, Danieli dhe Johan Pagëzori, i cili ishte profeti i fundit para ardhjes së Jezu Krishtit. Abrahami, i cili quhej miku i Perëndisë dhe babai i besimtarëve u zgjodh nga Zoti për të qenë ati i shumë popujve. Kur ai ishte në moshe të vjetër, gruaja e tij Sara i lindi një djalë, që u quajt Jichak. Abrahami iu bind urdhërit të Perëndisë dhe ishte gati të flijonte birin e tij të vetëm për të, por në çastin e fundit, Perëndia i shfaqi përpara një dash për ta flijuar në vend të të birit (Gjeneza 22:1-19). Atëherë Perëndia i premtoi Abrahamit, se nga pasardhësit e Jichakut, do të vijë shpëtimi dhe bekimi për botën. Ky premtim i Zotit, u plotësua me ardhjen e Jezu Krishtit. Pas Jezusit, erdhen profetët e tjerë si Johani, Pjetri dhe Pali, që folën fjalën e Perëndisë dhe i mësuan njerëzit të besojnë në Jezu Krishtin. Ne besojmë, se ata ishin profetët e fundit të Perëndisë. Sidoqoftë, në një kuptim më të gjerë, cilido që flet me vërtetësi fjalën e Perëndisë para njerëzve, mund të quhet profet.
Përderisa besimi i të krishterëve për profetët, ndryshon në disa aspekte nga besimi i njerëzve të feve të tjera, dëshiroj të qartësoj disa të vërtëta të rëndësishme:
(a) Numri i profetëve nuk dihet, po ashtu ne nuk dimë shumë mbi ata.
(b) Me sa dimë, të gjithë profetët ishin pasardhësit e Abrahamit - mikut të Perëndisë.
(c) Profetët u dërguan nga Perëndia gjatë një periudhe prej rreth dymijë vjetësh.
(d) Profetët, kryesisht u dërguan ndër popujt e Izraelit, i cili ishte populli i zgjedhur i Perëndisë, me qëllim që nëpërmjet tyre, të mund të bëhej e njohur ndër të gjithë popujt e botës, e vërteta për Perëndinë.
(e) Profetët nuk ishin të pamëkatshëm, por ata ishin besimtarë dhe mëkatet e tyre ishin falur.
(f) Profetët vinin nga shtresa të ndryshme shoqërore, disa ishin të pasur, disa të varfër, disa shumë të ditur, disa të tjerë nuk kishin shumë dituri, disa ishin të vjetër në moshë dhe disa të rinj.
(g) Disa profetë të tillë si Elija dhe Gjon Pagëzori, nuk shkruan libra, ndërsa të tjerët, si Moisiu, Davidi, Isaia, Gjoni dhe Pali shkruan lajmin e Perëndisë, në mënyrë që brezat e ardhshëm t’i lexonin ato.
(h) Fjala e Perëndisë mbërriti tek profetët në rrugë të ndryshme. Disa e dëgjuan vetë Fjalën e tij, disa të tjerë e morën këtë lajm nëpërmjet engjëjve, të tjerët e panë atë në ëndërra e vizione dhe sigurisht edhe shumë të tjerë, do ta kenë marrë këtë lajm nëpërmjet zemrave dhe mendjeve. Sidoqoftë, të gjithë ishin të bindur se Perëndia kishte folur me ta, dhe ata ia tregonin me plot besim njerëzve duke thënë: ‘‘Kështu thotë Zoti!’’
(i) Të disa profetëve, si Moisut, Elishait, dhe Pjetrit, Perëndia iu dha aftësi për të bërë mrekullira, të cilat provonin të vërtetën e lajmit të tyre. Ndërsa disa të tjerë, si Gjon Pagëzori, nuk bënë mrekullira.
Profetët që erdhën para Jezu Krishtit, u treguan njerëzve për Perëndinë, dëshirën e tij për njerëzit dhe u thanë atyre se Zoti do të zemërohej në rast se ata nuk do ti bindeshin Atij. Gjithashtu ata i siguruan njerëzit, se Perëndia fal dhe bekon ata që largohen nga mëkati dhe kthehen tek Ai. Perëndia, me anë të Moisiut, që ishte i vetmi ligjdhënës ndër profetët, i dha shumë ligje popullit të Izraelit. Profetët të tjerë, që erdhën pas tij, u thanë njerëzve tu binden sa më shpejt ligjeve që Perëndia ua kish dërguar me anë të Moisiut. Por përderisa njerëzit ishin mëkatarë, ishte e pamundur që ata ti bindeshin në mënyrë të përkryer ligjeve të shenjta të Zotit. Kështu këto ligje, nuk mund të shpëtonin menjëherë njerëzit, por nga ana tjetër ato shërbyen si një pasqyrë ku ata panë mëkatet e tyre dhe ndjenë nevojën e madhe të një Shpëtimtari.
Një nga gjërat më të rëndësishme që bënë profetët, ishte se i treguan njerëzve, se Perëndia do ti dërgonte atyre Shpëtimtarin, për të cilin ata kishin nevojë. Kur të flas për Jezus Krishtin, unë do të përmënd disa nga premtimet më të mrekullueshme që gjënden të shkruara në librat e profetëve të lashtë.
Në Biblën e Shenjtë, gjenden shumë shenime të cilat i referohen disa qenieve të ndryshme nga njerëzit, të krijuara nga Perëndia që quheshin engjëj. Ata janë lajmëtarët e Perëndisë, që dërgoheshin për të bërë të njohur Fjalën e Perëndisë profetëve dhe besimtarëve të tjerë. Këta engjëj iu shfaqën si njerëz, Abrahamit, Moisiut, dhe të tjerëve. Në Biblën e Shenjtë, jepen emrat e vetëm dy engjëjve të Zotit, që janë Misheli dhe Gabrieli. Ishte Gabrieli, i cili lajmëroi Marinë se së shpejti ajo do të bëhej me një djalë, i cili do të quhej Jezu.
Përveç engjëjve të shenjtë të cilët i binden Perëndisë, nga Bibla e shenjtë mësojmë se ekzistojnë edhe disa qenie të tjera shpirtërore, që nuk i binden Perëndisë, duke u bërë kështu armiq të tij. Kryetari i tyre quhet Satan ose djalli. Shumë të krishterë mendojnë se Satani në fillim ishte një krijesë e mirë, por për shkak të krenarisë së tij ai e kundërshtoi Perëndinë. Për pasojë, ai dhe shpirtërat që shkuan pas tij, e humbën vendin e shenjtë në qiejt. Ata tani, po bëjnë gjithçka që është e mundur për të shkatërruar veprën e Perëndisë në tokë. Ishte Satani, i cili mashtroi Evën në kopshtin e Edenit dhe qysh atëhere ai përpiqet të largojë njerëzit nga rruga e Perëndisë. Ai madje u përpoq ta bindë Jezu Krishtin që të kundërshtonte Perëndinë, por nuk ia arriti (Mateu 4|1-11). Fuqia e Satanit është e madhe, por jo sa ajo e Perëndisë dhe për pasojë ai është nën kontrollin e Tij. Të krishterët nuk ka pse të kenë frikë prej tij e shpirtrave të këqij, që dëmtojnë shumë njerëz fizikisht dhe shpirtërisht. Fuqia që na jep Krishti, na bën të fortë për të rezistuar dhe triumfuar mbi djallin. Përfundimisht Perëndia do ta flakë Satanin jashtë toke, në zjarret e përjetshëm (Zbulesa 20|10).

6. SI LINDI JEZUS KRISHTI DHE ÇFARË BËRI AI?

Tani miku im, erdhëm në pjesën më të rëndësishme të shpjegimit tonë për besimin e krishterimit, ku do të tregojmë se kush ishte Jezus Krishti dhe mardhëniet e Tij me Perëndinë dhe njerëzimin. Por së pari, unë do të tregoj shkurtimisht historinë e jetës së Tij në tokë, tabloja e së cilës jepet në të katër Ungjijt.
Një ditë engjëlli Gabriel, lajmëroi një virgjëreshë të quajtur Marie, se së shpejti ajo do të bëhej me një djalë të cilin do ta quante Jezus. Ai do të quhej Biri i më të Lartit dhe do të ishte Mbreti i Përjetësisë(Luka 1|26-38). Kështu fjalët e profetit Isaia, të shpallura para më shumë se 700 vjet, u bënë realitet; ku thuhet:’’ Një grua e re do të mbetet shtatëzanë dhe do të lindë një djalë.....(Isaia 7|14). Dhe kështu Jezusi lindi në qytetin Betlehem, një qytet i vogël pranë Jeruzalemit, pikërisht aty ku kishte lindur Davidi 1000 vjet më parë. Lindja e Jezusit në Betlehem, kishte qenë parafolur nga profeti Mika, që ashtu si Isaia jetoi mbi 700 vjet përpara Krishti: ‘‘Ti, Bethelem në tokën e Judës, nuk je aspak më i vogli ndër qytetet kryesore të Judës, sepse nga ti do të vij ai që do të udhëheqë popullin tim Izraelin, origjina e të cilit i ka rrënjët në lashtësi‘‘(Mika 5:2). Lajmi i lindjes së Jezusit, u shpall nga një engjëll, i cili u tha barinjve të Betlehemit këto fjalë:’’Po ju jap një lajm të mirë për të cilin do të gëzohet i tërë populli i Izraelit. Sot në qytetin e Davidid ka lindur Shpëtimtari i juaj Zoti Krisht’’ (Luka 2|11). Maria u bë gruaja e Jozefit, një marangoz, që luajti rolin e të atit për Jezusin. Edhe Jezusi, gjatë rinisë së tij punoi si marangoz në qytetin Nazaret, ku Ai u rrit. Deri në moshën 30 vjeçare, Ai nuk dha as mësime, e as nuk bëri mrekullira dhe kështu njerëzit nuk dinin se Ai ishte Mesia të cilin ata e prisnin.
Kur Jezusi po i afrohesh moshës 30 vjeçare, erdhi momenti që Ai të fillonte misionin, për të cilin kishte ardhur në tokë. Për këtë arësye, Ai la Nazaretin dhe shkoi tek Gjon Pagëzori i cili në atë kohë, jepte Lajmin e Perëndisë njerëzve që kishte grumbulluar reth vetes. Ai iu ofronte atyre pendimin dhe pastaj i pagëzonte ata në lumin Jordan, ku bëhej pendimi si një simbol i larjes së mëkateve. Megjithëse Jezusi, nuk kishte bërë bile as një mëkat në gjithë jetën e Tij, Ai i tha Gjon Pagëzorit ta pagëzonte atë dhe ky i fundit u bind. Sapo Jezusi doli nga uji, menjëherë u hap qielli, ku Gjoni me Jezusin panë Shpirtin e Perëndisë duke zbritur në dukje si një pëllumb, që u ul mbi Jezusin dhe nga qielli u dëgjua një zë që thoshte:’’ Ky është Biri im i dashur, të cilin e kam zgjedhur vetë.‘‘(Mateu 3:17). (Më vonë do të shpjegoj kuptimin e fjalës Bir.) Pastaj, Jezusi shkoi në shkretëtirë ku u lut dhe agjëroi për 40 ditë, ndërsa djalli kot u mundonte ta kthente Atë kundër Zotit (Mateu 4:1-11).
Mbas fitores mbi Satanin, Jezusi u kthye tek Gjoni Pagëzori, i cili kur e pa i tha dishepujve të tij:’’Ja qëngji i Perëndisë që ia shlyen mëkatin botës!...Ai në të cilin Shpirti i Perëndisë zbriti si një pëllumb dhe zuri vënd mbi të; ky është Ai që pagëzon me Shpirtin e Shënjtë. Pikërisht këtë pashë dhe garantoj se Ai është Biri i Perëndisë (Gjoni 1:29-34). Duke e quajtur Krishtin ‘‘Qengj i Perëndisë’’, Gjoni thonte se Jezusi do të flijonte jetën e Tij, për të gjitha mëkatet e njerëzve. Pastaj Jezusi, filloi të tërheq pas vetes dishepujt e Tij, prej të cilëve më par Ai zgjodhi 12 apostuj. Ata nuk ishin njerëz të mëdhenj apo të ditur. Pothuajse të gjithe ishin peshkatarë, ndërsa Mateu ishte tagrambledhës. Por ata e kuptuan se Jezusi ishte Mesia dhe lanë të gjitha punët e tyre, pa marrë ndonjë premtim për para apo fitim material dhe shkuan pas Mësuesit të tyre për 3 vjet duke udhëtuar në këmbë në vende të ndryshme. Gjatë kësaj kohe, Jezusi i pregatiti ata për punën që do të bënin, pas largimit të Tij në qiell.
Pastaj, Jezusi fillojë të predikojë siç kishte bërë Gjoni duke thënë: ‘‘Erdhi koha e caktuar, Mbretëria e Perëndisë është pranë; kthehuni dhe besojini lajmit të mirë‘‘(Marku 1:15). Ai u tha njerëzve lajmin e Perëndisë, kudo që ata ndodheshin në shtëpi, në vendet e adhurimit dhe kur grumbulloheshin reth Tij në kodrat ose në brigjet e liqenit të Galilsë. Të gjithë ata që dëgjuan atë, u mahnitën nga urtësia dhe autoriteti me të cilin Ai mësonte njerëzit, sepse Jezusi nuk fliste si një profet por si Zot. Të gjithë profetët thanë, ‘‘Dëgjoni se ç’iu thotë Zoti’’. Por kur Jezusi i drejtohej popullit, Ai thonte: ‘‘Unë iu them ju’’.
Shumë shpejt, Jezusi filloi të shëroi të sëmurë që vinin tek Ai për ndihmë. Një i sëmurë me leprozë, ra në gjunjë para Tij dhe tha : ’’ Nëse ke dëshirë mund të më pastrosh ’’. Jezusi pati mëshirë për të, zgjati dorën dhe e preku ; ’’ Dëshiroj - i tha pastrohu’’. Menjëhere, atij iu zhduk lepra dhe ai u pastrua(Marku 1|40-42). Shumë njerëz, të pushtuar nga shpirtra të këqinj, erdhën tek Jezusi dhe Ai me një fjalë i largoi ato prej tyre. Ai preku sytë e të verbërve dhe atyre iu kthye shikimi. Ai madje ngjalli dhe disa njerëz të vdekur. Natyrisht, turma të mëdha njerëzisht shkuan pas Tij dhe disa herë Jezusi ishte aq i zënë, sa që nuk kishte kohë as të hante bukë. Ai e tregoi aq shumë dashurinë e Tij për të tjerët, sa që harroi fare të kujdeset për veten e Tij. Jezusi kurrë nuk i përdori aftësitë e Tij për përfitime personale, apo për te mrekulluar të tjerët. Kështu Ai dha gjithë aftësinë e tij për shërimin e njerëzve të sëmurë, për qetësimin e dhimbjeve të tyre duke zbuluar në këtë mënyrë dashurinë e Perëndisë për njerëzit. Një herë, kur Jezusi pa disa njerëz të varfër dhe nevojtarë për ndihmën e tij, Ai u afrua me dashamirësi dhe i tha këto fjalë të ngrohta :’’Ejani të gjithë tek unë: unë do t’jua heq barrën që ju mundon’’ (Mateus 11:28).
Njëherë, Jezusit i prunë një të paralizuar që transportohej nga 4 burra, të cilët e lëshuan atë të shtrirë përpara tij. Jezusi, duke e ditur se ky njeri kishte nevojë si për shërim shpirtëror ashtu edhe fizik i tha atij: ‘‘Biri im, të janë falur mëkatet’’. Disa mësues të teologjisë që ndodheshin të pranishëm, thanë me vete: Si guxon ky të flasë kështu? Kjo është kundër Perëndisë! Askush përveç Zotit s’mund të na i falë mëkatet! Jezusi i kuptoi menjëherë mendimet e tyre dhe i tha, se duke shëruar këtë njeri, Ai donte të vërtetonte fuqinë e Tij të plotë për të falur mëkatet. Prandaj, Jezusi i tha të paralizuarit: ‘‘Unë po të urdhëroj ngrihu në këmbë, merre vigun dhe shko në shtëpi’’. Dhe kështu u bë, njeriu u ngrit në këmbë dhe shkoi(Marku 2|1-13).
Qysh prej asaj kohe, shumë udhëheqës besimtarë të Çifutëve filluan të kundërshtojnë Jezusin, sepse u bënë xhelozë nga popullariteti i tij i madh. Ata e kritikuan atë pse shoqërohej me njerëz mëkatarë, të cilët Jezusi donte ti shpëtonte. Gjithashtu ata e akuzonin Krishtin për shërimin e një të sëmuri në ditën e shtune, që për ata ishte ditë e shenjtë. Shpejt, urrejtja ndaj Jezusit u rrit aq shumë, sa ata ishin të vendosur për ta vrarë atë(Marku 2:15-3:6). Jezusi i cili e kuptonte këtë, mund të kishte përdorur Fuqinë e Tij të Shenjtë me të cilën ngriti të vdekurit, për ti shkatërruar armiqtë e Tij të këqinj, por Ai kurrë nuk e bëri këtë. Jezusi mësoi nxënësit e Tij, ta duan armikun dhe ti luten Perëndisë për ata. Ai i dha atyre shembullin e Tij, duke i treguar mënyrën se si i kishte trajtuar njerëzit që e kishin kundërshtuar. Në atë kohë populli Çifut nuk ishte i lirë, sepse vendi sundohej nga Romakët dhe çlirimi i vendit ishte aspirata më e madhe e tyre. Por kur ata panë, se si Jezusi arriti të ushqejë në shkretëtirë më shumë se 5000 njerëz me 5 bukë dhe 2 peshq, të cilat ua ndau të gjithëve, u përpoqën ta mbajnë me forcë për ta bërë mbret të tyre(Gjoni 6:1-15). Por Jezusi nuk pranoi të bëhet një mbret i tillë, pasi Ai ishte Mbreti i Shpirtit, që nuk donte të sundonte në fronin e Jerusalemit, por në zemrat dhe mendjet e njerëzve. Kur ata panë, se Ai refuzoi të bëhej një vegël e tyre për zgjidhjen e kotradiktave politike si udhëheqës revolucioni, shumë prej tyre u bënë armiq të Tij. Dhe kështu Jezusi gjithmonë nuk i bindesh më tekave të njerëzve, por vetëm Perëndisë.
Reth dy vjet e gjysëm mbas Pagëzimit të Jezusit, në kohën kur opozita e përbërë nga sundimtarët e ligjit kishte arritur kulmin, Jezusi pyeti 12 apostujt e Tij : ’’ Ç’thonë njerëzit, kush është Biri i njeriut? ’’ Ata ju përgjegjën duke i thënë se njerëzit mendonin se Ai ishte një nga profetët më të mëdhenj të së kaluarës që ishte kthyer përsëri në tokë. Atëherë Jezusi pyeti: ’’ Po ju ç’thoni, kush jam unë? ’’ Dhe Pjetri u përgjigj menjëherë : ’’ Ti je Mesia, Biri i Perëndisë që vepron. ’’ Pastaj Jezusi e bekoi atë për pëgjigjen që dha dhe i tha atij se ishte Perëndia Ai që ia dha këtë të vërtetë Atij dhe se mbi këtë shkëmbë do të ndërtojë Bashkësinë e Tij, që asgjë nuk do të mund ta shkatërrojë. Pastaj Ai lajmëroi apostujt e Tij, se duhej të shkonte në Jerusalem ku do të dënohej me vdekje nga sundimtarët e ligjit dhe mbas kryqëzimit, në ditën e tretë do të ringjallej nga vdekja.Apostujt që e donin aq shumë Mësuesin e tyre, u tmerruan kur dëgjuan këto fjalë dhe Pjetri i pikëlluar i tha : ’’ O Zot, nuk duhet të ndodhë një gjë e tillë ’’. Por Jezusi e vështroi Pjetrin me qortim dhe i tha se mendimi i tij që Krishti nuk duhet të vdesë, nuk ishte vullneti i Perëndisë, por dëshira e keqe e Satanit. Por Jezusi e dinte mirë se dëshira e Perëndisë, ishte që duhej të vdiste i kryqëzuar si flijim për mëkatet e njerëzve dhe në rast se dikush do të përpiqej ta pengonte nga kjo rrugë që kishte nisur, kuptohej se ishte vegël e Satanit. Pastaj Jezusi porositi apostujt e tij të pregatiteshin që sejcili prej tyre që do të vinte pas tij, duhet ta mohoi vetveten dhe dëshirat personale, të merrte kryqin mbi shpinë dhe të ndiqte rrugën e tij (Mateu 16:13-26). Duhet të ketë qenë shumë e vështirë për apostujt të qëndronin me Jezusin kur ata mësuan për flijimin e tij dhe se ata gjithashtu duhej të vuanin për hir të tij. Por megjithatë ata nuk e braktisën Jezusin dhe mbas 6 muajsh shkuan bashkë për në Jerusalem, atje ku Ai do të flijohesh.
Në Palestinë kishte ardhur pranvera dhe shumë Çifutë kudo që ishin, morrën rrugën për në Jerusalem për të marrë pjesë në festivalin më të madh fetar të vitit, Pashkët. Ky festival, organizohej në shenjë përkujtimi për çlirimin e popullit të Izraelit nga Egjypti, nën udhëheqjen e Moisut. Dhe kështu Jezusi, së bashku me nxënësit e Tij u bashkua me turmën dhe morrën rrugën për në Jerusalem për të marrë pjesë në festival. Ngjarjet e javës së fundit të jetës së Jezusit, janë të shkruara hollësisht në të 4 ungjijt dhe prandaj unë po ju paraqes këtu vetëm një tablo të shkurtër të saj.
Një të Djelë Jezusi mbriti në Jerusalem, hypur mbi një gomar, ashtu siç kishte parashikuar profeti Zekaria qindra vjet përpara. ’’ Gëzohu pa masë O bijë e Cionit! Bërtit me të madhe O bijë e Jerusalemit! Shiko, mbreti yt po vjen tek ti, i përunjur mbi një gomar por triumues dhe fitimtar! (Zekariahu 9|9). Ai hyri në Tempullin e Perëndisë dhe dëboi të gjithë tregtarët dhe blerësit, që këtë Shtëpi të Shenjtë jo që vetëm e kishin kthyer në një treg, por edhe në një vend kusarësh që vidhnin njerëzit që vinin atje për t’iu lutur Perëndisë. Ai i dënoi ashpër kryepriftërinjtë për mosbesimin, hipokrizinë dhe poshtërsitë e tyre. Jezusi i paralajmëroi ata, për shkatërrimin e plotë të Tempullit nga armiqtë, si dënim i Perëndisë ndaj mëkateve të tyre. Ai porositi njerëzit të mos mashtroheshin nga profetët e rremë që do të përpiqeshin ti drejtonin ata në mënyrë të gabuar. Jezusi iu tha gjithashtu se do të rikthehej përsëri nga Qielli, me plotfuqishmëri dhe lavdi, si gjykatësi i njerëzimit do të mirëpriste besimtarët e tij në mbretërinë e Perëndisë por afetarëve do t’iu jepte dënimin e përjetshëm.
Në mbrëmjen e së Enjtes të kësaj jave, të cilën të krishterët e quajnë Java e Shenjtë, Jezusi kreu zakonin e ngrënies të darkës së Pashkëve bashkë me të 12 apostujt. Pastaj Ai mori një copë bukë, falenderoi Zotin dhe e ndau atë me apostujt duke u thënë: ’’ Ky është trupi im që flijohet për ju. Bëjeni këtë në përkujtimin Tim! ’’ Po kështu pasi u krye darka, morri një kupë verë që për Çifutët ishte pija tradicionale e Pashkëve dhe tha: ’’ Kjo kupë, është beslidhja e re që vuloset me derdhjen e gjakut tim. Bëjeni këtë, sa herë të pini nga ajo në përkujtimin tim (Korinti 11:23-25). Në këtë mënyrë Jezusi ua la ta kuptojnë apostujt, se flijimi i tij, dotë shënonte krijimin e Besëlidhjes së re në tokë. Përpara se të largoheshin nga dhoma, Jezusi i dha atyre mësimin më të rëndësishëm për dashurinë që duhet të kenë për njeri tjetrin, të tregohen të fortë ndaj persekutimit dhe se ata do të vuanin për hir të tij. Ai u premtoi atyre se mbas largimit të tij në qiell, do të dërgonte Shpirtin e Shënjtë për ti ndihmuar dhe drejtuar ata në tokë.
Pastaj në mesnatë, Ai mori apostujt e tij dhe së bashku shkuan në një kopsht jashtë qytetit për tu lutur Zotit përpara vdekjes. Ai iu lut Atit të Tij me këto fjalë: ’’ O At! Le të bëhet vullneti yt e jo i imi.’’ Ndërsa po lutej, në kopsht u afrua një grumbull njerëzisht të armatosur, të udhëhequr nga Juda një nga 12 apostujt që e kishte tradhëtuar. Juda iu afrua Jezusit dhe e puthi Atë. Kjo ishte shenja, që ushtarët romakë të kuptonin se cili duhej arrestuar. Sa e lehtë ishte për Jezusin që vetëm me anën e një fjale të shkatërronte Judën bashkë me ushtarët romakë! Por Ai nuk e bëri këtë dhe u dorëzua tek ata. Në këte moment, Pjetrit nuk iu durua më, por nxori shpatën dhe u përpoq të mbronte Mësuesin e tij duke qëlluar njërin prej armiqve. Por Jezusi e ndaloi atë dhe me një të prekur të dorës, shëroi armikun e plagosur nga Pjetri(Luka 22:39-51). Pastaj, ata e arrestuan Jezusin dhe e shpunë në një vend ku ishin grumbulluar shumë sundimtarë të Ligjit, të cilët u përpoqën të justifikonin dënimin e tij me vdekje, por kjo ishte e pamundur. Më në fund kryeprifti u ngrit në këmbë dhe e pyeti Jezusin: ’’ A je ti Krishti - Biri i Perëndisë?’’ Dhe Ai u përgjegj: ‘‘Unë jam!’’ (Marku 14:61,62). Mbasi ata dëgjuan këte përgjigje, vendosën njëzëri se Jezusi ishte fajtor dhe duhej dënuar me vdekje.
Përderisa sundimtarët Çifutë nuk lejoheshin të dënonin njeri me vdekje pa marrë aprovimin e qeverisë Romake, të Premten herët në mëngjes, e sollën Jezusin në pallatin e governatorit romak para Pilatit. Ata i thanë Pilatit se Jezusi ishte një armik i Romës dhe donte të bëhej Mbret. Pasi Pilati e pyeti Jezusin kuptoi menjëherë se kjo ishte një akuzë e rreme dhe donte ta lironte atë. Por sundimtarët Çifutë inkurajuan turmën e të pranishmëve, të kërkonin me insistim dënimin e tij me vdekje dhe Pilati i frikësuar se falja e Jezusit mund të shkaktonte një trazirë të madhe, u bashkua me thirrjet e tyre e urdhëroi kryqëzimin e tij. Ushtarët romak e morrën menjëherë Jezusin dhe e shpunë jashtë qytetit të Jerusalemit për ta gozhduar në kryq. Gjatë momentit të ekzekutimit, Ai lutej për njerëzit që po e vrisnin Atë me këto fjalë: ’’ O Atë, fali sepse këta nuk dinë se’ç’bëjnë! ‘‘(Luka 23:34). Çfarë dashurie mahnitëse ishte kjo, ti lutesh Perëndisë, që të falë ata të cilët po mbërthenin me gozhda duart dhe këmbët e Tij mbi kryq.
Jezusi, mund ti kish kërkuar Atit të Tij ta shpëtonte nga vuajtjet në kryq dhe ta merrte Atë në qiell, por Jezusi e dinte mirë se dëshira e Perëndisë ishte, që Ai të flijohej duke vuajtur për të shpëtuar njerëzit nga mëkatet. Ai iu bind Atit të Tij dhe vuajti në kryq reth 6 orë. Pastaj nga ora 3 mbasdite Ai tha: ’’ O Atë në duart e tua po e dorëzoj shpirtin tim! ’’ (Luka 23:46). Me këto fjalë dha shpirt. Pastaj një nga ushtarët e shpoi me heshtë në ijën e Tij dhe oficeri mbikqyrës i ekzekutimit, i raportoi Pilatit se Jezusi vdiq.
Dy Çifutë me influencë, shkuan te Pilati dhe iu lutën atij ti jepte trupin e Jezusit. Pasi Pilati u dha leje, ata e zbritën të vdekurin nga kryqi, e mbështollën me pëlhurë ku kishin futur 100 lloje të ndryshme erëzash dhe parfumesh dhe e vunë në një varr brënda në shpellë, ku ende askush s’ishte varrosur. Pastaj një gur i madh sa ai i mullirit, u vendos në hyrje të shpellës dhe Pilati urdhëroi ushtarët të izolonin mirë hyrjen, në mënyrë që atje të mos futej dot asnjeri.
Në mjaft raste Jezusi iu kishte thënë apostujve të Tij, se Ai do të kryqëzohej dhe pas tre ditësh do të ngjallej nga të vdekurit. Ata menduan se kjo thënie e Jezusit ishte një shëmbulltyrë dhe kur Ai vdiq dhe u varros, ata i humbën shpresat për ta parë Atë përsëri. Por të Dielën në mëngjes, disa nga dishepujt e tij shkuan tek varri dhe e gjetën atë të hapur. Por kur ata hynë brënda, gjetën vetëm rrobat me të cilat kishin mbështjellë të vdekurin. Varri ishte bosh - Ai ishte larguar. Shumë shpejt Jezusi u rishfaq i gjallë dhe kur disa nga dishepujt e tij folën me të, e njohën menjëherë. Atë natë Jezusi hyri në dhomën ku ishin mbledhur pasuesit e tij, megjithëse dyert ishin të mbyllura Ai u fut dhe iu foli atyre për ti bindur se Ai ishte gjallë.
Në 40 ditët e tjera që pasuan, Jezusi iu shfaq disa herë dishepujve në vënde të ndryshme dhe i shpjegoi atyre, se përse kishte qenë e nevojshme që Ai të vuante dhe të vdiste. Jezusi gjithashtu i urdhëroi ata të përhapnin lajmin e mirë kudo në botë, që njerëzit të besonin tek Ai dhe ta pranonin atë si në Shpëtimtarin dhe Zotin e tyre, sepse Perëndia do t’ua falte mëkatet. Jezusi i udhëzoi nxënësit e Tij që të qëndronin për pak ditë në Jerusalem deri sa të merrnin Shpirtin e Shenjtë, që do ti ndihmonte ata, për të kryer detyrën e ardhshme. Dhe më në fund pasi i premtoi se do të gjendesh gjthmonë pranë tyre në trajtën e Shpirtit, u ngrit lart në qiell dhe u zhduk nga pamja. Përpara ngritjes në qiell, Ai nuk caktoi asnjeri për të zëvendësuar Atë dhe gjithashtu nuk tha se në të ardhmen, mund të vinte ndonjë profet tjetër që do ta zëvendësonte.
Nxënësit nuk vajtuan kur Mësuesi i tyre i dashur u zhduk lart në qiell, pasi ata e dinin që Ai do të ishte gjithmonë pranë tyre në trajtën e Shpirtit dhe sepse iu kishte premtuar, se do të kthehej një ditë përsëri. Për ata koha kalonte duke u lutur me gëzim, ndërsa prisnin për ardhjen e Shpirtit të Shënjtë të cilin Jezusi u kishte premtuar se do t,ua dërgonte së shpejti. Kështu vetëm 10 dite mbas ngritjes së Tij në qiell, pikërisht në kohën e festës Çifute të Rrëshajëve, në të cilën ndodheshin reth 120 pasues të Jezusit, ndodhi një gjë e mrekullueshme.Ata dëgjuan një zhurmë të ngjashme me atë të erës, por ajo nuk ishte erë. Ata panë diçka, si një lëmsh i zjarrtë që po zbriste drejt tyre, por ajo nuk ishte flakë. Pastaj ata filluan të flasin në disa gjuhë, të huaja të cilat nuk i kishin dëgjuar më parë. Një turmë e madhe njerëzish nga vende të ndryshme, u grumbulluan rreth dishepujve dhe secili prej tyre dëgjoi dhe e kuptoi lajmin e Perëndisë në gjuhën amtare. Kjo i habiti të gjithë.
Dhe pastaj Pjetri u ngrit në këmbë dhe i tha turmës së njerëzve, se Jezusi sapo ua kishte prurë atyre Shpirtin e Shënjtë, duke e mbajtur kështu premtimin e dhënë. I fuqizuar nga Shpirti i Shënjtë, Pjetri u shpjegoi atyre, se përse kishte qenë e nevojshme që Jezusi të flijohej për mëkatarët dhe se si Perëndia e kishte ngjallur Atë nga të vdekurit. Ai tha gjithashtu se ai, së bashku me apostujt e tjerë, ishin dëshmimtarë të ringjalljes së tij dhe u thanë njerëzve të besojnë të gjithë në Jezu Krishtin, se duke bërë këtë, mëkatet e tyre do t,iu faleshin. Shpirti i Shënjtë nëpërmjet Pjetrit, hyri aq thellë në zemrat e tyre, sa që brenda asaj dite menjëherë 3000 Çifutë pranuan Jezusin dhe u pagëzuan në emër të tij, si simbol i larjes së mëkateve të tyre.
Mbas kësaj ngjarjeje apostujt dhe pasuesit të tjerë të Jezusit, vazhduan të përhapin lajmin e mirë të Shpëtimit në Jerusalem e qytete të tjerë dhe numri i besimtarëve filloi të rritet kudo. Por më vonë sundimtarët Çifutë, ashtu siç e kishte parashikuar edhe Jezusi, filluan të persekutojnë besimtarët dhe madje vranë disa prej tyre. Për këtë arësye, shumë prej pasuesve të Jezusit u larguan nga Palestina dhe kudo që shkuan i treguan njerëzve për lajmin e mirë të Jezusit, kështu që shumë Çifutë të tjerë pranuan besimin. Pastaj Perëndia udhëzoi Pjetrin, të shkonte në shtëpinë e një oficeri të ushtrisë, i cili nuk ishte Çifut. Kur Pjetri i dha lajmin e Shpëtimit atij dhe pjesëtarëve të tjerë të familjes, ata të gjithë e besuan atë dhe pastaj u pagëzuan duke marrë kështu Shpirtin e Shënjtë. Sikurse shihet qartë, Perëndia dëshironte të shpëtonte të gjithë njerëzit pa dallim, qofshin këta Çifutë apo joçifutë.
Një sundmtar Çifut, i quajtur Saul, ishte një nga kundërshtarët më të egër të pasuesve të Jezusit, i cili kishte marrë pjesë gjithashtu në arrestimet dhe vrasjet e tyre. Ndërsa Ai udhëtonte për në Damask për të arrestuar besimtarët, atij iu shfaq Jezus Krishti i zbritur nga qielli që i tha: ’’ Përse po më persekuton?’’ I mahnitur nga ky takim me Krishtin e gjallë, Sauli pranoi besimin dhe Krishti e caktoi atë të jetë një nga apostujt e tij. Ai pastaj u bë i njohur me emrin Pal dhe u përpoq më shumë se të gjithë, për përhapjen e lajmit të Krishtit ndër Romakët dhe Grekët. Pëveç kësaj ai shkruajti dhe 13 letra në Dhiatën e Re.
Kur dikush lexon tregimet në Dhiatën e Re, mbi përhapjen e besimit të krishterë pas kryqëzimit dhe ringjalljes nga të vdekurit të Jezu Krishtit, kupton qartë se vepra e Krishtit nuk përfundoi me largimin e Tij në qiell, por ajo vazhdoi të manifestohet nëpërmjet Pjetrit, Palit dhe besimtarëve të tjerë, që ishin lajmëtarët e tij në tokë. Përderisa Jezusi u ringjall nga të vdekurit dhe sot është gjallë, nuk ka nevojë të caktonjë dikë tjetër si zëvendësues, sepse Ai ndodhet gjithmonë i pranishëm në pasuesit e Tij, gjenerat pas gjenerate.
Sa e mrekullueshme është të kesh një Shpëtimtar kaq të dashur e të fuqishëm, i cili është gjallë dhe gjithmonë i gatshëm të ndihmoi ata të cilët i besojnë Atij !
Përhapja e mahnitëse e besimit të krishterë në 100 vjetët e parë që pasuan vdekjen e Jezu Krishtit, nuk u krye as me luftë, as nga influenca politike dhe as nga kultura e pasuria e të krishterëve. Në të gjitha pjesët e Perandorisë Romake, gjithashtu edhe në vende të tjera, një shumicë e madhe Çifutësh dhe idhujtarësh u bënë besimtarë të Krishtit dhe bij të Perëndisë. Kjo gjë u bë e mundur, nëpërmjet përhapjes së lajmit të mirë, dashurisë së Perëndisë manifestuar në Krishtin dhe ndikimi i fuqishëm i Shpirti të Shënjtë në zemrat dhe mendjet e atyre që dëgjuan këtë lajm.

7. KUSH ËSHTË JEZU KRISHTI?

I dashur miku im, jam i bindur se tani ti dëshiron të bësh atë pyetje që e bëjnë edhe shumë njerëz të tjerë, e që është një nga pyetjet më të rëndësishme në botë. Kush është ky njeri i madh, historinë e të cilit sapo ta tregova shkurtimisht më lartë? Për ti dhënë përgjigje kësaj pyetje janë shkruar libra shumë të mëdhenj, por unë do të përpiqem të sqaroj shkurtimisht këtë çështje, ndonëse kjo është e vështirë të shpjegohet brënda një kohe të shkurtër. Përderisa informacioni për këtë çështje, që gjendet në Biblën e Shenjtë, është i vetmi dokument tërësisht i besueshëm, gjithçka që do të sqaroj më poshtë do të argumentohet nën dritën e këtij fakti.
Sipas tregimeve për jetën e Jezu Krishtit, që i kemi në të katër ungjijt, vërejmë se Ai ka ekzistuar me të vërtetë. Megjithëse Jezusi nuk pati një baba të vërtetë, sidoqoftë ai u lind nga Maria. Ai u zhvillua fizikisht dhe shpirtërisht, hëngri ushqim e fjeti si të gjithë fëmijët e tjerë. Jezusi punoi si marangoz (zdrukthëtar), e u rrit me mundime, sepse ashtu si të gjithë të tjerët edhe Ai u njoh menjëherë me vështirësitë e jetës, të mirat e të këqiat e saj, duke provuar gëzimin, hidhërimin dhe vuajtjet që kalojnë njerëzit në jetë. Prandaj ne gjejmë tek Ai, përvojën njerëzore vetiake të një njeriu, që përgjithëson jetën e secilit prej nesh në tokë. Përderisa Jezusi ishte burrë, mund të ishte martuar e të bëhej edhe me fëmijë, por Ai nuk e bëri këtë, duke iu bindur kështu dëshirës së Perëndisë.
Sidoqoftë, megjithëse Jezusi ishte një njeri i vërtetë, Ai ndryshonte shumë në disa aspekte nga njerëzit e tjerë. Sikurse dihet nga shpjegimet e mësipërme, të gjithë njerëzit, madje edhe profetët e shenjëtorët e vjetër, nuk i janë bindur githëmonë Zotit dhe prandaj ata janë mëkatarë. Ndërsa Jezusi gjatë tërë jetës së tij, nuk veproi, nuk foli, e as nuk mendoi kurrë në kundërshtim me fjalën e shenjtë të Perëndisë, prandaj Ai është i vetmi njeri pa mëkate(1 Pjetër 2:22;1 Gjoni 3:5). Jezusi jo vetëm nuk bëri asnjë mëkat, por midis Fjalës së Tij dhe asaj të Perëndisë, kishte një njëzëshmëri të tillë, sa mund të thuhet me siguri të plotë se Ai ishte njeriu më i përkryer që ka jetuar në tokë.
Njerëzit që provonin veprat e Krishtit, habiteshin me forcën e tij. Një herë Ai takoi një njeri të verbuar qysh në lindje, të cilit i ktheu dritën e syve vetëm me një të prekur. Në një rast tjetër, Jezusi bashkë me apostujt e Tij ndodheshin në një lundër në mes të liqenit Galile, e cila rrezikohej të fundosej për shkak të një furtune të madhe. Ai u ngrit në këmbë, i bërtiti erës e dallgëve dhe liqeni u qetësua menjëherë. Një herë tjetër Jezusi bërtiti mbi varrin e një njeriu të quajtur Lazar, i cili kishte 4 ditë që kishte vdekur. Pas pak çastesh, ky njeri u ngrit nga varri i gjallë dhe eci drejt njerëzve. Por mrekullia më e madhe e Jezusit është premtimi që bëri përpara nxënësve të tij, duke i dhënë fjalën se në ditën e tretë pas vdekjes së tij, do të rikthehej përsëri për tu takuar me ta, dhe Ai e mbajti këtë premtim. A ka ndonjë njeri tjetër pëveç Jezusit, që të ketë bërë vepra të tilla? Kush është ai njeri që u ringjall nga të vdekurit dhe nuk vdiq më kurrë? Asnjeri! Pra është e kuptueshme, përderisa Jezusi ishte një njeri i vërtetë, del se Ai ishte shumë më i madh se të gjithë njerëzit më të mëdhej të botës. Kush është Jezusi atëherë?
Siç theksova më lartë, Jezusi e quante veten Bir i Perëndisë. Ai e shpalli veten si të tillë jo vetëm në gjyq përpara këshillit Çifut, por edhe në shumë raste të tjera duke e quajtur Perëndinë ’’ Ati im ’’. Njëherë, kur Ai tha : ’’ Unë dhe Ati jemi një ’’, armiqtë e tij donin ta godisnin me gurë, pasi për ata kjo ishte një blasfemi. Por ne e dimë që Jezusi nuk ishte gënjeshtar apo blasfemues, sepse të gjitha ato që tha Ai ishin të vërteta. Ne nuk duhet të harrojmë, se dikush mund të thotë se Jezusi nuk është Biri i Perëndisë duke e akuzuar Atë si gënjeshtar; por në rast se kjo do të ishte e vërtetë, atëherë asnjë nuk do të besonte më tek Ai. Por kur Krishti thonte se ishte Biri i Perëndisë nuk bënte tjetër, veçse përsëriste atë që Zoti i tha gjatë pagëzimit, :’’ Ti je Biri im i dashur, i Zgjedhuri im ! ‘‘(Marku 1:11). Në të gjithë librat e shkruara nga apostujt, në shumë raste thuhet se Jezusi është Biri i Perëndisë dhe se të gjithë të krishterët në botë, e kanë e besuar këtë gjithmonë si të vërtetë. Natyrisht ju e kuptoni që kjo fjalë është përdorur jo në kuptimin fizik të saj por në atë shpirtëror. Dihet mirë se Zoti nuk ishte i martuar me ndonjë grua, me të cilën do të kishte fëmijë, prandaj kuptimi fizik i këtij termi është tërësisht i pamundur dhe i pamendueshëm.
Në ungjill Jezuesi quhet gjithashtu dhe ’’ Fjala e Perëndisë’’. Ndërsa titulli ’’ Biri i Perëndisë ’’, shpreh afërsinë dhe njëzëshmërinë e tij me Perëndinë. Titulli ’’ Fjala e Perëndisë ’’ na tregon ne, se Krishti ishte lajmëtari i Perëndisë në njerëzit. Kështu shkruhet se : ’’ Në fillim (kur Perëndia krijoi gjithçka), ekzistonte Fjala. Kjo kishte qenë gjithmonë me Perëndinë dhe ishte vetë Perëndia. Që në fillim (me krijimin), Ai kishte qenë pranë Perëndisë dhe gjithçka u krijua nëpërmjet tij, e asgjë nuk u bë pa krijimin e tij. Ai ishte burimi i jetës, e kjo jetë u dha njerëzve dritën e njohjes së Perëndisë. Dhe Fjala u mishërua në njeri, i cili banoi mes nesh me hijeshi e vërtetësi të plotë; ne e pamë lavdinë e tij, lavdinë e Birit të vetëm të Perëndisë ( Gjoni 1:1-14).
Me këtë kuptojmë se Perëndia, që deri tani e kishte prurë lajmin e tij vetëm nëpërmjet të profetëve dhe librave të shkruara prej tyre, më në fund zbuloi të vërtetën përsosmërisht nëpërmjet të një njeriu të përkryer. Ky njeri është shumë më i madh se sa një profet, sepse Ai dhe Zoti janë një. Prandaj kjo pjesëz e Ungjillit, na tregon ne se ky njeri është Fjala e Perëndisë dhe se Ai me Zotin janë me të vërtetë një. Qysh në fillim Ai ka qenë një me Perëndinë dhe nëpërmjet tij Zoti krijoi botën dhe gjithçka në tokë. Pastaj, në kohën e caktuar, Fjala e Përjetëshme e Perëndisë iu dërgua njerëzimit dhe pikërisht Virgjëreshës Marie, e cila lindi Jezu Krishtin. Pra siç shihet, Jezusi ishte një krijesë me dy natyra, njëra njerëzore dhe tjetra hyjnore; me fjalë të tjera Ai është si Zot ashtu edhe njeri.
Ata apostujt Çifutë, që ishin nga të parët që besuan në Jezusin, ishin monoteistë fanatikë që besonin se ka vetëm një Zot. Por mbasi qëndruan me Jezusin për më shumë se dy vjet, ata u bindën se Mësuesi i tyre me Perëndinë ishte një. Keshtu Pjetri tha : ’’ Ti je Krishti, Biri i Perëndisë që vepron ‘‘(Mateu 16:16). Gjithashtu kur Tomasi pa Jezusin të gjallë mbas ringjalljes nga të vdekurit, thirri me të madhe : ’’ Zoti im dhe Perëndia im ‘‘(Johani 20:28). Në të dy rastet Jezusi i lëvdoi këta apostuj për besimin ndaj tij, ndërsa Tomasit i tha: ’’ Tani që më pe, u binde?! Të bekuar qofshin edhe ata që nuk më shohin, por megjithatë besojnë në mua ’’ (Johani 20:24-29). Sot ky është bekimi për të gjithë ne, që besojmë se Krishti është Biri i Perëndisë.
Dhe tani unë e di se ju dëshironi të pyesni, ’’ Si është e mundur që Jezus Krishti të jetë në të njejtën kohë Biri i Perëndisë dhe Zot, kur dihet dhe thuhet se ekziston vetëm një Zot? ’’ Ky është me të vërtetë një mister shumë i madh, për tu kuptuar nga mendjet tona të vogla. Kush është ai që mund të dijë gjithçka për natyrën, apo karakterin e Perëndisë, veçse Atij vetë? Por ne duhet të kuptojmë se Zoti është i plotfuqishëm dhe asgjë nuk është e pamundur për Atë, përderisa kjo nuk është në kundërshtim me dëshirën e tij të Shenjtë. Mbi të gjitha, ne shohim në botën natyrore që u krijua nga Perëndia, diçka që ilustron ndonëse jo në mënyrë të përsosur këtë realitet të madh. Shiko Diellin që qëndron lart në qiell, është aq i madh dhe i nxehtë, saqë sikur ti afrohej Tokës sado pak, ne do të zhdukeshim të gjithë. Kështu pra nga ky Diell del drita që është vetë Dielli dhe nëpërmjet saj, ne marrim ngrohtësinë e nevojshme në Tokë. Në mënyrë të ngjashme Zoti ynë i madh, dërgon Dritën e Tij në botë për të na dhënë ne jetë. Dhe kjo Dritë e Tij është në të njejtën kohë, Fjala dhe Biri i Perëndisë. Kjo Dritë u bë Jezu Krisht, i cili tha: ’’ Unë jam Drita e botës; ai që vjen pas meje, nuk do të jetojë në errësirë, por do të ketë dritën jetëdhënëse (Gjoni 8:12). Kur ne shohim dritën e Diellit shohim Diellin, po kështu kur shohim Jezus Krishtin ne shohim Perëndinë. Njëherë Jezusi tha :’’ Kush më pa mua, pa dhe Atin (që është Perëndia). (Gjoni 14:9). Prandaj ne të krishterët jemi të sigurtë se Zoti vetë, ka ardhur tek ne nëpërmjet Birit të Tij Jezus Krisht.
A të duket e çuditshme miku im, që Perëndia i Plotëfuqishëm të vijë në Tokë në këtë formë për të shpëtuar mëkatarët? Por kujto, se Zoti që është kaq i madh, vepron gjithmonë nëpërmjet dashurisë dhe ardhja e Tij në Tokë nëpërmjet Krishtit, nuk është gjë tjetër veçse dashuria e Tij hyjnore për ne. Ju duhet të keni dëgjuar pa dyshim për historinë e mbretit të mirë, që dashuronte popullin e mbretërisë së tij aq shumë, sa disa herë hiqte rrobat e tij mbretërore dhe i veshur me rrobat e të varfërit shkonte shtëpi më shtëpi për të biseduar dhe ndihmuar njerëzit. Megjithëse ky ilustrim i mësipërm është i pamjaftueshëm, sidoqoftë është i ngjashëm me atë të Birit të Perëndisë Krishtit që ishte një me të Atin e Tij, i cili la lavdinë e Tij qiellore, erdhi në tokë dhe jetoi si një i varfër për t’u sjellë njerëzve dashurinë e Perëndisë dhe ti afrojë ata drejt Tij. Sa e mrekullueshme është kjo dashuri!

8. CILA ËSHTË VEPRA E KRISHTIT NË TOKË ?

Siç thamë dhe më sipër, Krishti erdhi për t’u sjellë njerëzve lajmin e Perëndisë, për ti afruar ata drejt Tij dhe për
të vendosur mbretërinë e Zotit në tokë.Në kapitullin 2, unë shpjegova se si njeriu u rrebelua kundër Perëndisë, që jo vetëm u nda prej Tij nga muri i mëkatit, por as nuk ishte fare në gjëndje ti bindesh Zotit dhe të jetonte pranë Tij. Kështu Perëndia vendosi të largojë murin e mëkatit dhe të pastronte zëmrat e tyre nga shpirtrat e këqinj, në mënyrë që ata të dashuronin me të vërtetë Zotin dhe ti bindeshin Atij. Si e bëri Perëndia këtë? Tani do të përpiqem të shpjegoj, një nga doktrinat më të rëndësishme të fesë e krishtere.
Siç tregova më përpara, Perëndia e Shenjtë i tha Adamit dhe Evës se ata do të vdisnin, në qoftë se nuk i bindeshin Atij. Prindërit tanë të parë thyen urdhërin e Perëndisë, duke ngrënë frutin nga pema e njohurive dhe kështu Zoti i dënojë ata me vdekje. Por megjithëse Perëndia i dënoi ata, Ai iu premtoi se jo vetëm ata, por edhe pasardhësit e tyre nuk do të humbnin kurrë shpresat. Kështu Zoti i lajmëroi, se Satani kishte ardhur në formën e një gjarpëri për ti mashtruar ata dhe se njëri prej pasardhësve të cilin Ai e quajti ’’ fara e gruas ’’, dikur në të ardhmen do të godiste në kokë gjarpërin dhe ky i fundit do ta kafshonte atë në themër (Zanafilla 3:15). Me këtë Perëndia donte të thonte se një ditë, do të vinte një Shpëtimtar i lindur nga një grua, që do të mundë Satanin por në të njejtën kohë do të plagosej prej tij. Ky ishte premtimi i parë për ardhjen e Jezu Krishtit, birit të Maries, i cili duke vdekur në kryq për mëkatarët, e duke u ringjallur përsëri nga të vdekurit, fitoi mbi Satanin.
Një kohë e gjatë kaloi pas këtij premtimi kur Perëndia nëpërmjet profetit të Tij Isaiahut, dha një premtim më të qartë dhe më të plotë. Në librin e tij që ishte shkruar shumë qindra vjet përpara lindjes së Krishtit, Isaia parashikonte ardhjen e Njërit i cili dot të vuante dhe do të vdiste në vendin e mëkatarëve, në mënyrë që atyre t’iu faleshin mëkatet dhe të jetonin. Isaia duke shkruar sikur kjo ngjarje të kishte kaluar tha: ’’ Por Ai u dëmtua për mëkatet tona, Ai u coptua për fajet tona ;....plagët e Tij ishin shërim për ne. Të gjithë ne endemi si dele të humbura.....dhe Zoti e ka ngarkuar Atë, të mbajë të gjitha fajet tona...... dhe megjithë mëkatet e shumta Ai prapseprap ndërhyri për të shpëtuar fajtorët ‘‘(Isaia 53). Me fjalë të tjera, ky Shpëtimtar që Perëndia na premtoi, do të vdesë si flijim për mëkatet e njerëzve.
Pra sikurse shpjegova më sipër, kjo ishte pikërisht ajo që bëri Jezusi. Gjonn Pagëzori tha se Jezusi ishte Qengji i Perëndisë, që do t’ia shlyej mëkatin botës (Gjoni 1:29). Dhe Jezusi pikërisht përpara vdekjes tha se gjaku i Tij, do të derdhet si fl

[Al_Ghasali]

lexo dhe mendo,
psikologu ose ma mire misionari i shqiperise,

Nje raport historik mbi Jezusin
:!: :!: :!: :!: :!: :!: :!: :!: :!: :!: :!:
Sa me shume jane perpjekur njerezit per te zbuluar se kush ishte Jezusi (s) ne te vertete, aq me teper eshte pare se sa pak dihet sot per te. Ka shume pak dokumente per mesimet e tij dhe disa nga veprimet e tij, po megjithate dihet shume pak per ate se si ai jetoi jeten e tij dhe se si i kishte marredheniet e perditshme me njerezit qe e rrethonin.
Sigurisht, pamja qe japin shume njeres per Jezusin (s) – kush ishte dhe cfare beri – jane te manipuluara. Megjithese ka dicka te vertete neper to, perseri eshte nje fakt i pamohueshem se te kater ungjijte e pranuar jo vetem jane ndryshuar dhe censuruar gjate kohrave, por edhe nuk jane deshmi te verteta. Ungjilli me i hershem eshte ai i Markut, i shkruar rreth viteve 60 – 75 e.s. Ai ishte i biri i motres se Shen Barnabait. Mateu ishte nje mbledhes taksash, nje zyrtar i thjeshte i cili nuk udhetoi se bashku me Jezusin. Ungjilli i Lukes u shkrua shume me vone, dhe ne fakt eshte marre nga i njejti burim si ai i Markut dhe i Mateut. Luka ishte mjeku i Pavlit, dhe po ashtu Pavli asnjehere nuk e pati takuar Jezusin (s). Ungjilli i Gjonit vjen nga nje burim tjeter, dhe eshte shkruar akoma me vone, rreth viteve 100 e.s. Ai nuk duhet te ngaterrohet me Gjon dishepullin i cili ishte nje njeri tjeter. Per dy shekuj me radhe ka qene diskutuar nxehtesisht nese ky Ungjill duhej te pranohej si nje raport i besueshem per jeten e Jezusit (s), dhe duhej te perfshihej ne librat e shenjte.
Zbulimi i Letrave te Mbeshtjella te Detit te Vdekur ka hedhur drite te re mbi natyren e shoqerise ne te cilen lindi Jezusi (s). Ungjilli i Barnabase mbulon jeten e Jezusit (s) me gjere se te gjithe ungjijte e tjere, dhe po ashtu Kur’ani dhe Hadithi me teper qartesojne idene se kush ishte Jezusi (s) ne te vertete. Ne kete menyre ne kuptojme se ai nuk ishte “biri i Zotit” ne sensin letrar te fjales, por njesoj si Ibrahimi (s) dhe Musai (s) para tij dhe Muhamedi (s) mbas tij, nje profet, i cili, njesoj si gjithe qeniet e tjera njerezore hante ushqim dhe shkonte ne treg.
Ne po ashtu gjejme fakte se si ai u fut ne lufte me ata njerez, interesat e te cileve binin ndesh me ato qe mesonte ai. Ata jo vetem qe nuk pranuan mesimet e tij, por megjithese e dinin qe ajo ishte e verteta, preferuan qe t’i injoronin keto mesime dhe te vazhdonin me kenaqesite e kesaj jete si fuqia, pasuria dhe reputacioni ne syte e te tjereve.
Per me teper, ne gjejme se jeta e Jezusit (s) mbi toke eshte nje pjese e pandashme e historise cifute, dhe per te kuptuar historine e tij eshte e nevojshme qe te hedhim nje sy dhe mbi historine e tyre. Gjate gjithe jetes se tij ai ishte nje cifut ortodoks dhe misioni i tij ishte qe te ripohonte dhe ringjallte mesimet origjinale te Musait (s) te cilat ishin ndryshuar shume gjate viteve.
Se fundi, ne marrim vesh se nuk ishte Jezusi (s) ai qe u kryqezua, por dikush qe i ngjante atij.
Pershkrimi i Jezusit (s)
Lentulusi nje zyrtar romak, pershkruan Jezusin:
Ai kishte floke ngjyre geshtenje te cilat vareshin poshte mbi veshet duke formuar kacurrela te buta te cilat vazhdonin te vareshin mbi shpatullat e tij, floket ndaheshin me dysh nga nje vije ne qender te kokes se tij sipas modes se Nazaretit. Nje vetull te bute dhe te paster dhe nje fytyre te kuqe pa njolla dhe rrudha. Hunda dhe goja s’kane asnje te mete. Ai ka nje mjeker te plote dhe te bukur e cila ka te njejten ngjyre si floket dhe ndahet ne mes. Ai ka sy jeshile ne blu me nje shprehje te jashtezakonshme. Ai eshte i nje gjatesie mesatare prej pesembedhjete e gjysem grushtash. Ai eshte shume srioz. Disa here ai fillon qan, por asnjeri nuk e ka pare ate te qeshe.
Sidoqofte nje tradite muslimane e pershkruan pak me ndryshe. Ne baze te kesaj tradite:
Ai ishte i kuq me nje tendence per nga e bardha. Nuk kishte floke te gjate. Ai asnjehere nuk e mbante koken lart. Jezusi ecte zbathur, nuk kishte nje shtepi te tijen, nuk pranonte pasuri apo te mira te tjera, as rroba, as dhurata, pervecse ushqimit te tij te perditshem. Koka e tij ishte e shpupurisur dhe fytyra e vogel. Ai ishte nje asketik ne kete bote, duke shpresuar me teper ne boten tjeter dhe i gatshem per adhurimin ndaj Allahut.
Viti i Lindjes se Jezusit (s)
Data ekzakte e lindjes se Jezusit (s) ende nuk dihet. Sipas Lukes, ajo lidhet me nje regjistrim te popullsise i bere ne vitin 6 e.s. Gjithashtu thuhet se ai pati lindur gjate kohes kur ne pushtet ishte Erodi i cili vdiq me 4 p.e.s. Sidoqofte Vincent Taylor arrin ne perfundimin se datelindja e tij mund te shkoje mbrapa deri ne vitin 8 p.e.s; meqenese urdheri i Herodit, i cili u iniciua nga lajmi per lindjen e Jezusit, qe te gjithe femijet e sapolindur ne Betlehem te thereshin, pa dyshim qe duhet te kete qene para vdekjes se Herodit. Madje edhe neqoftese ne bazohemi te Luka, kontradikta midis dy verseve ne te njejtin Ungjill eshte te pakten dhjete vjet. Shume nga komentuesit besojne versin e dyte sipas se cilit ai pati lindur ne vitin 4 p.e.s, kater vjet “Para Krishtit.”
Lindja e Jezusit (s)
Krijimi i mrekullueshem dhe lindja e Jezusit (s) kane qene ceshtje e madhe diskutimi. Disa njerez besojne se ai ishte bir gjaku dhe mishi i Jozefit. Ndersa te tjeret, besojne ne krijimin e njeanshem, arrijne ne perfundimin se ai ishte “biri i Zotit”, por mbeten te percare persa i perkete idese se ky term ka kuptim figurativ apo letrar.
Luka thote:
Engjelli Gabriel u dergua nga Zoti per tek nje virgjereshe...emri i se ciles ishte Mari. Dhe engjelli i erdhi asaj dhe i tha : “Pershendetje, ti je nje grua e nderuar shume lart.” Dhe kur ajo e pa ate, ajo u shqetesua nga ato qe ai thoshte dhe nga ideja se cfare lloj pershendetje duhej te ishte kjo. Dhe engjelli i foli perseri : “Mos u frikeso Mari, sepse ti ke gjetur nderimin nga Zoti. Dhe gezohu, se ne barkun tend do te krijohet dhe do te dale nje djale dhe emri i tij do te jete Jezus....” Atehere Maria i tha engjellit : “Si mund te jete e mundur kjo, kur une nuk njoh asnje burre?” .... Dhe engelli u pergjigj...”Me Zotin, asgje nuk eshte e pamundur.” Dhe Maria tha: “le te behet deshira e Zotit, le te behet brenda meje cdo gje sipas fjales se Tij.” Dhe engjelli atehere u largua nga ajo. (Luke 1:26 – 39)
E njejta ngjarje pershkruhet ne Kuran si me poshte:
Kur engjelli tha: ‘ O Mari! Allahu te ka zgjedhur ty dhe te ka pastruar duke te preferuar ty mbi te gjitha grate e Krijimit... O Mari! Allahu te dergon ty nje lajm te mire per Fjalen e Tij emri i te cilit eshte Mesiah, Isa, biri i Marise, i ndritur ne kete bote dhe boten tjeter dhe nje nga me te afermit (per Allahun)...’ Ajo tha: “Zoti im! Si mund te kem une femije kur asnje njeri nuk me ka prekur?” Ai tha: “Keshtu (do te jete). Allahu krijon cdo gje qe ai deshiron. Neqoftese Ai vendos nje gje, Ai i thote asaj: ‘Behu!’ Ajo behet.” (Kuran 3:42 – 45)
Nga kater ungjijte, Marku dhe Gjoni nuk permendin ndonje gje per lindjen e Jezusit, dhe Mateu vetem rastesisht e permend. Me mbrapa perseri, Luka bie ne kontradikte me veten kur jep nje gjenealogji njerezore per Jezusin, ndersa Marku dhe Gjoni nuk e permendin fare. Nga Mateu dhe Luka i pari jep njezet e gjashte persona midis Adamit dhe Jezusit, ndersa Luka ka dyzet e dy emra ne listen e tij. Keshtu qe ka nje shkeputje ne kete mes, sepse neqoftese ne pranojme se jeta mesatare per cdo person eshte dyzet vjet, atehere ka nje shkeputje prej gjashteqind e dyzet vjet midis te dy ketyre raporteve per prejardhjen e Jezusit (s).
Persa i perket Kur’anit, ai nuk ka kontradikta te tilla persa i perket krijimit te mrekullueshem dhe lindjes se Jezusit (s). Po ashtu Kurani hedh poshte hyjnizimin e Jezusit, sic tregohet edhe ne kete pershkrim se cfare ndodhi pak kohe pas lindjes se Jezusit (s):
Pastaj ajo e solli femijen tek njerezit e saj, duke e mbajtur ne krahe: dhe ata i thane: “Mari, ti ke kryer nje veper te tmerrshme! Moter e Aaronit, babai jot nuk ishte nje njeri i ulet, po ashtu edhe nena jote nuk ishte nje grua e pamoralshme.” Maria tregoi me gisht femijen; por ata vazhduan: “E si mund te flasim ne me nje femije te vogel qe eshte ende ne pelena?” Ai tha: “Une jam sherbetori i Allahut; Allahu me ka dhene mua Librin, dhe me beri profet. Ai me beri mua te bekuar, kudo qe te jem, Ai me beri qe te falem, te jap detyrimet e mia per aq kohe sa jetoj dhe po ashtu te respektoj nenen time. Ai nuk me ka bere arrogant dhe te pazhvilluar. Paqja qofte mbi mua, diten qe u linda, diten qe do te vdes, dhe diten qe do te ngrihem lart i gjalle!” Ky eshte Jezusi, biri i Marise, fjala e vertete, persa u perket atyre te cilet kane dyshime. Nuk eshte per Allahun te kishte ndonje bir. Lavdia qofte me Te! Kur Ai vendos per dicka , Ai vetem i thote: “Behu!” e ajo behet. (Kuran 19:27 – 35)
Lindja e Adamit ishte mrekulli me e madhe, sepse ai lindi pa nene e pa baba. Lindja e Eves gjithashtu ishte nje mrekulli me e madhe se lindja e Jezusit, sepse edhe ajo u lind pa nene, Kurani thote:
Ngjashmeria e Jezusit per Allahun eshte njesoj si ngjashmeria e Adamit te cilin Ai e krijoi nga balta, dhe pastaj Ai i tha atij: “Behu!” dhe ai u be (Kurani 3:59)
Kushtet Politike dhe Shoqeria Cifute
Eshte shume e rendesishme te studiosh jeten e Jezusit (s) ne kontekst me ate se cfare ndodhte politikisht ne shoqeine ne te cilen ai lindi. Ajo kohe kishte shume turbullira per boten cifute.
Cifutet ne historine e tyre jane shkelur nga kembet e pushtuesve ne shume raste dhe ne nje seri pushtimesh te cilat do te shpjegohen ne detaje me te hollesishme ne kete raport. Per shkak te humbjeve te cilat shkaktonin dobesimin e tyre, zjarri i urrejtjes mbeti gjithmone i ndezur ne zemrat e tyre. Por edhe ne ditet e deshperimit te tyre me te madh, nje pjese e madhe e cifuteve e ruanin ekuilibrin mendor te tyre dhe vazhdonin te shpresonin ne nje Musa tjeter i cili, me mrekullite e tij, do te kishte sukses ne debimin e pushtuesit, dhe ligji i Jehovait do te mbizoteronte perseri. Ai do te ishte Mesiah, apo Shpetimtari.
Gjithmone do te ishte nje pjese e kombit cifut e cila do te adhuronte cdo lindje te diellit, duke kthyer gunen andej nga frynte era, ne menyre qe te nxirrte dicka te mire edhe nga te keqiat. Ata arrinin te kishin pasuri dhe poste te larte, si ne qeveri ashtu dhe ne hierarkine fetare, por urreheshin nga pjesa tjeter e cifuteve si tradhetare.
Pervec ketyre dy grupeve ishte dhe nje grup i trete cifutesh te cilet ndryshonin shume nga keta. Ata u arratisen neper pyje dhe atje praktikonin besimin sipas Tevratit, dhe pregatitnin veten per te luftuar pushtuesit kurdo qe do te ishte mundesia. Gjate kesaj kohe, romaket u perpoqen shume per te gjetur vendet ku fshiheshin ata por pa sukses. Numri i ketyre patrioteve vazhdoi te rritej. Ne per here te pare degjuam per ta nga Jozefi.
Ai i quan keto tre ndarje te cifuteve – Farisi, Sedusi, dhe Esene respektivisht.
Ekzistenca e Eseneve ishte e njohur, por jo me shume detaje. Ky grup njerezish nuk permendet nje here neper Ungjijte. Me vone, ne menyre te rrufeshme, dokumentet e njohura me emrin Letrat e Mbeshtjella te Detit te Vdekur dolen ne drite ne malet e Jordanise prane Detit te Vdekur. Ky zbulim ndikoi mbi gjithe boten intelektuale me shpejtesi. Historia se si u zbuluan keto dokumente eshte shume interesante dhe duhet te tregohet.
Esenet, Zelotet (te vullnetshmit)
Te lodhur nga pompoziteti dhe gjerat e kota te botes dhe te pushtuar nga forcat e saj te pakontrollueshme te cilat pa dyshim conin ne konflikt dhe veteshkaterrim, ata kerkuan shpetimin ne qetesine e shkembinjve te cilet coheshin lart mbi brigjet e Detit te Vdekur. Ata u terhoqen ne vetmine e shpellave malore ne menyre qe te perqendroheshin ne perjetimin e nje jete te paster si dhe ne gjetjen e shpetimit. Ndryshe nga shume cifute te tempullit, ata nuk e perdoren Dhjaten e Vjeter per te bere para, por u perpoqen qe te jetonin sipas mesimeve te saj. Duke ndjekur kete menyre jetese ata shpresonin qe te arrinin perfeksion dhe shenjteri. Qellimi i tyre ishte qe te jepnin shembullin e tyre pjeses tjeter te cifuteve se si ata mund te shpetonin nga rruga e shkaterrimit, per te cilen ata e dinin qe po afrohej me shpejtesi dhe shpetimi i vetem ishte ndjekja e Fjales se Zotit nga ana e cifuteve.
Keta njerez-shpellash (Esenet) vazhduan te jetonin jeten e tyre pa u ndikuar nga valet e pushtuesve te cilet shkaterruan tempullin dhe pushtuan cifutet shume here. Jeta e tyre neper pyje nuk ishte nje largim nga pergjegjesite e cdo cifuti ne luften per pastertine e besimit, dhe clirimin e Xhudes nga pushtimi i huaj. Krah per krah me faljet e dites dhe studimin e skripturave, disa prej tyre u bashkuan ne formimin e nje force eficiente e cila jo vetem predikoi udheheqjen e Musait (s), por ishte gjithashtu gati per te luftuar per lirine per te jetuar ne menyren qe mesonte Zoti. Keshtu qe lufta e tyre do te ishte vetem per sherbimin e Zotit dhe jo per fitimin e pasurise apo perfitimet e tjera personale. Anetaret e kesaj force u quajten “Zelotet” nga armiku. Ata ishin te organizuar nen nje flamur, dhe cdo fis kishte shenjen dalluese te tij. Zelotet ndaheshin ne kater divizione dhe ne krye te seciles ishte nje komandant. Cdo divizion perbehej nga njerez prej tre nga fiset e Izraelit. Ne kete menyre, te dymbedhjete fiset cifute ishin te organizuar nen nje flamur. Komandanti duhej te ishte Levit, ai ishte jo vetem nje komandant ushtarak, por edhe nje mesues i Ligjit. Cdo divizion kishte midreshin (shkollen) e tij, dhe Levitet, pervec detyrave te tyre si komandante ushtarake, duhej te jepnin dersh (mesime) ne keto shkolla.
Keshtu duke jetuar ne natyre neper shpella, Esenet harruan kerkimin e kenaqesive, nuk martoheshin, dhe e percmonin pasurine. Ata formuan nje shoqeri sekrete dhe keto sekrete nuk zbuloheshin asnjehere te ata qe nuk ishin anetare. Romaket kishin dijeni per ekzistencen e tyre, por nuk mund te penetronin sekrecine qe i rrethonte. Endrra e cdo cifuti aventurier ishte qe te behej anetar i kesaj shoqerie, sepse kjo ishte e vetmja menyre praktike per te luftuar pushtuesit e huaj.
Esenet, sic dihet nga dokumentet e Plinit, e lane pas dore martesen, por adoptonin femijet e te tjereve kur ishin ende te vegjel dhe te degjueshem, i pranonin ata si femijet e tyre dhe i edukonin sipas menyres se tyre te jeteses. Ne kete menyre, gjate shekujve, sado qe e pabesueshme mund te duket, shoqeria Esene u rrit megjithese asnjeri nuk ishte lindur nga anetaret e saj. Keshtu, Zekeriah, Prifti i Larte ne Tempullin e Solomonit, kur i lindi nje djale , e dergoi ate te Esenet ne egersine e natyres qe femija te rritej atje. Ai njihet ne histori si Gjon Pagezori.
Tani qe ne e dijme se komuniteti Esen ekzistonte ne egersine e natyre, veprimi i Zekeriait behet shume i kuptueshem. Ai nuk po e dergonte femijen e tij te vetmuar ne shkretetire, por po ia u besonte ate nje nga komuniteteve me te mira, nje komunitet i cili kerkonte te jetonte ne nje menyre e cila ishte ajo qe keshillonte Jehovahu. Maria, kusherira e gruas se Zekeriait, Elisabetes, u rrit nga Zekeria sepse ajo ishte dorezuar ne tempull per shkak te nje betimi te marre nga e ema, pikerisht ne kete ambient ndodhi lindja e Jezusit (s).
Pritja e Mesihut (s)
Midis cifuteve ekzistonte prej kohesh nje ide se do te vinte Mesiah dhe te gjithe e prisnin, ai do te ishte nje udheheqes i ri i cili do te pagezohej dhe do te behej mbreti i tyre. Zhurma qe ekzistonte midis Cifuteve per lindjen e tij coi ne vendimin e Herodit per te vrare te gjithe bebet e lindura ne Betlehem ku, sipas disa historive, do te shfaqej Mesiah. Shoqeria e fuqishme sekrete e Eseneve u vu ne levizje nga Zekeriai dhe Maria shpetoi nga kthetrat e ushtareve romake. Ajo shkoi me Jezusin (s) ne Egjypt ku Esenet kishin nje koloni tjeter.
Zhdukja e menjehershme e Jezusit (s) dhe Maries dhe ikja e tyre nga autoritetet romake, pati qene nje mister mbi te cilin beheshin shume spekullime deri ne kohen kur u zbuluan Letrat e Mbeshtjella te Detit te Vdekur. Asnje nga Ungjijte nuk e sqaron kete pjese. Ekzistenca e komunitetit Esen tregon se si ata paten mundesi qe tu shpetonin ndjekesve te tyre me shume sukses pavaresisht nga publiciteti qe pati rrethuar lindjen e Jezusit (s). Ne kushte te tjera, nje femije i cili fliste shume qarte dhe me autoritet megjithese ishte ne pelena, dhe qe u vizitua nga barinjte dhe Magit nuk mund te kishte qene ne gjendje qe te zhdukej aq lehte.
Ne vitin 4 p.e.s kur Jezusi (s) ishte tre apo kater vjec, Herodi vdiq. Keshtu qe ne kete menyre rreziku per jeten e Jezusit u lehtesua dhe ai mund te levizte lirshem. Duket qarte se ai pati qene edukuar nen disiplinen e hekurt te mesuesve Esene dhe, duke qene inteligjent, ai mesoi Tevratin shume shpejt. Kur ai ishte vetem dymbedhjete vjec, ai u dergua ne tempull ku u pa qarte se studenti ne vend qe te perseriste mesimet, fliste me shume konfidence dhe autoritet te plote.
Gjoni, Pagezori (Jahja (s))
Gjate rinise se Jezusit (s) filloi te perhapej nje zhurme se Gjoni ishte shkeputur nga shoqeria Esene dhe po jetonte i vetmuar ne egersine e natyres. “Ai vishej me rroba te thjeshta te bera nga leshi i gamiles dhe me nje brez lekure perreth mesit. Ai hante vetem karkaleca dhe mjalte te eger.” (Mateu 3:4)
Ai filloi tu predikonte masave ne menyre direkte dhe nuk insistonte per periudhen e gjate te pergatitjes e cila ishte e nevojshme per nje person, i cili kishte deshire te behej anetar me te drejta te plota ne vellazerine esene. Kjo pra ishte nje livizje publike e tij. Ai thirrte cdo njeri qe t’i kthehej Jehovait, dhe i siguronte ata se se shpejti do te krijohej Mbreteria e Zotit.
Ne lidhje me kete eshte me interes qe te lexohet historia e shkruar nga Jozefi per nje tjeter eremit, dishepulli i te cilit ishte dhe historiani ne fjale. Jozefi kaloi tre vjet ne shkretetire si asketik. Gjate kesaj kohe ai ishte nen keshillat e nje eremiti te quajtur Banus i cili vishej me cdo gje qe rritej ne peme, hante vetem ushqime te egra dhe disiplinonte trupin ne dliresi duke bere banje me uje te ftohte. Keshtu qe eshte e kuptueshme se Gjoni po vazhdonte nje tradite e cila ishte e zakonshme per eremitet.
Egersia e natyres ishte vendi ku edhe Davidi (s) dhe profetet para tij jetuan. Ky ishte nje vend ku cifutet mund te ishin te lire nga dominimi i pushtuesve te tyre te huaj dhe nga influenca e zotave falso. Ne kete egersi nuk kishte aspirata per favore nga udheheqesit pagane. Ne kete atmosfere, mund te kishte vetem varesi nga Zoti dhe adhurim te plote ndaj Tij. Pikerisht ky ishte djepi i monoteizmit. Egersia e shkretetires largonte cdo sens fallso sigurie, dhe nje njeri mesonte te mbeshtetej vetem ne realitet. “ Ne shterpesine e kesaj egersie, bie cdo lidhje tjeter dhe njeriu nuk ka zgjidhje tjeter vecse t’i falet Nje Zoti, Fuqise, dhe Burimit te jetes, dhe Rrenjes se cdo sigurie.” Keshtu qe lufta ne kete egersi kishte dy aspekte. Fillimisht, ajo zinte vend brenda zemrave te njerezve te cilet duhej te luftonin me veten e tyre nese deshironin qe te jetonin ne nje menyre qe do te kenaqte Zotin. Se dyti, ashtu sic kemi bere edhe ne, kunder lulezimit te skllaverise politike. Ne fund te historise, ne shohim cifutet duke thurrur intriga kunder mbretit te tyre sepse ai beri cdo gje e cila “ishte djallezore ne syte e Zotit.” (II Kings 13:11) Nebucadnezari i Babilonit mori Jerusalemin. Tempulli u la i paprekur por thesaret e tempullit dhe pallatit mbreteror u lane nen pushtuesin e ri dhe cifutet nuk humben kohe por filluan rebelimin kunder mbretit Babilonas. Kjo rezultoi ne nje sulm tjeter gjate te cilit tempulli dhe i gjithe qyteti u shkaterruan.
Por fati eci ndryshe, dhe persianet nen Cirusin, pushtuan Babilonin, cifutet edhe nje here thurren intriga per te miren e pushtuesve. Cirusi menjehere e pa se cfare rreziku ishte patja e nje popullsie aq te madhe alienesh ne Babiloni dhe iu kerkoi atyre qe te largoheshin dhe te ktheheshin ne Jerusalem. Ata po ashtu u lejuan qe te ndertonin perseri tempullin.
Thirrja e paster e Gjonit filloi te mblidhte nje turme te madhe. Ai nuk u kujdesua qe te zbatonte nje nga rregullat kryesore te kodit te Eseneve: “te mos zbulohej asnje nga sekretet e sektit ndaj te tjereve edhe neqofte se do te torturoheshin per vdekje.” Deshtimi per te zbatuar kete rregull beri me te lehte per romaket qe te futnin ne kete levizje shume spiune. Gjoni, me vizionin e tij profetik, i kuptonte te gjitha perpjekjet e tyre dhe i quajti ata “neperka”. (Mateu 3:7) Jezusi (s), kusheriri i tij i vogel, u bashkua me kete levizje dhe ishte ndoshta nje nga te paret qe u pagezuan. Ka shume mundesi qe Barnabai, i cili gjithmone ka qene shoqeruesi i tij, te jete pagezuar bashke me Jezusin (s) dhe po ashtu edhe Matiasi.
Gjoni e dinte se “neperkat” do te kishin sukses para se ai te fillonte luften dhe, per kete, pagezimi i Jezusit (s) i dha atij kenaqesi te madhe per te vetmen arsye sepse ai ishte i sigurte tashme se kjo levizje nuk do te perfundonte pas jetes se tij. Sic raportohet nga Gjoni, Mbreti Herod i preu atij koken dhe manteli i tij ra mbi shpatullat e Jezusit (s).
Misioni Profetik i Jezusit (s)
Jezusi (s) ishte tashme tridhjet vjec. Misioni i tij zgjati jo me shume se tre vjet. Ai e kuptoi se periudha pergatitore per te kishte marre fund. Pjesa me e rendesishme e jetes se tij kishte filluar. Ne menyre qe te vleresonte rendesine e plote te kesaj kohe, ne duhet te shohim Jezusin (s) duke e krahasuar me historine, dhe ne vecanti ate te cifuteve. Kjo edhe me teper do te qartesoje pamjen e cila ka filluar te shfaqet, se ekzistenca e komunitetit Esen, veprimet e Gjonit, dhe me se fundi, konflikti midis Jezusit (s) dhe romakeve, ishin te gjitha pjese e nje shembulli i cili perserit veten vazhdimisht gjate gjithe historise se cifuteve. Ne cdo rast, cfare i beri cifutet qe te revoltoheshin kunder pushtuesve te tyre te huaj ishte perpjekja nga keta pushtues per t’iu vene partnere Zotit te tyre. Besimi i tyre ne Bashkesine Hyjnore, dhe mendimi se asnje objekt tjeter adhurimi nuk ekzistonte pervec Atij ishte i prere.
Situata shoqerore dhe praktike ne kohen e lindjes se Jezusit (s), se bashku me ngjarjet qe cuan ne vdekjen e Gjonit u permenden me siper , dhe ne tani kemi arritur nje pike ku e gjithe levizja e rezistences u perqendrua rreth figures hyjnore te Jezusit (s).
Para se te bente ndonje gje tjeter, Jezusi (s) duhej qe te kalonte dyzet dite duke jetuar dhe u falur vazhdimisht ne egersine e natyres. Ai ishte tridhjet vjet. Nen ligjin cifut, kjo ishte mosha kur nje njeri ishte i lire nga dominimi i babait te tij. Ndryshe nga Gjoni, ai nuk dha mesime haptazi per masat se si ata duhej te coheshin kunder pushtuesve romake. Per kete arsye u deshen qe te beheshin pergatitje te fshehta. Perpjekjet e meparshme paten deshtuar dhe vdekja e fresket e Gjonit ia kujtonte kete Jezusit (s). Me largpamesi dhe urtesi ai filloi te pergatiste dhe organizonte cifutet. Ai nuk pagezoi as edhe nje. Kjo per faktin se atehere vemendja e romakeve do te terhiqej se tepermi, dhe do te ishte nje praktike e gabuar, pasi ai nuk mund te parandalonte ‘neperkat’ per tu futur ne levizjen e rezistences. Ai caktoi dymbedhjete dishepuj, nje numer tradicional qe perfaqesonte dymbedhjete fiset e Izraelit. Ata me tej rekrutuan shtatedhjete patriote qe do te sherbenin nen komanden e tyre. Farisenjte gjithmone kishin mbajtur Am Al Arez, qe ishin cifutet me trupa te mire te cilet jetonin neper fshatra. Jezusi (s) i mori ata nen krahet e tij. Keta fshatare, shume prej te cileve i perkisnin komunitetit esen, u bene ndjekes te vullnetshem te Jezusit (s), dhe ishin te gatshem qe te jepnin jeten per ceshtjen e tij. Ata u njohen me emrin Zelotet (te vullnetshmit). Sipas Bibles, te pakten gjashte nga te dymbedhjete dishepujt dihet se kane qene Zelote. Jezusi (s), i cili pati ardhur per te ripohuar dhe jo per te hedhur poshte mesimet e Musait (s), leshoi kerkesen e Dhjates se Vjeter: “kushdo qe eshte i vullnetshem ndaj ligjit dhe e njeh Krijuesin le te vije mbas meje.” (Maccabees 2:27 – 31) Nje numer i madh filluan te futeshin neper lista por ata u mbajten te fshehur dhe pergatitja e tyre behej jashte neper egersine e natyres. Ata gjithashtu quheshin edhe Bar Jonim, e cila do te thote “bijte e egersise”. Nga keta, ata qe paten mesuar si te perdornin thiken njiheshin si Sikarii. Nje grup tjeter i zgjedhur burrash formuan nje lloj truproje, dhe ata njiheshin si Bar Jesus apo “bijte e Jezusit”. Nje numer personash te njohur me kete emer permenden neper librat e historise, por nje lloj misteri i rrethon ata, dhe nuk dihet shume per ta. Kjo eshte e kuptueshme. Ata i perkisnin rrethit me te ngushte te ndjekesve te Jezusit (s), dhe identiteti i tyre duhej te mbahej i fshehur nga syte e spiuneve romake.
Jezusi (s) komandoi ndjekesit e tij: “Por tani ai qe ka nje qese para, le ta marre dhe te pergatitet: dhe ai qe nuk ka nje shpate le te shese rrobat e tij dhe te blere nje.” (Luka 22:36). Dhe numri i ndjekesve te tij, i frymezuar nga mesimet dhe mrekullite vazhdonte te rritej. Rezultati i ketyre pergatitjeve ishin fjalet e Sosianus Hierokels qe ishte pasardhesi i Pilatit (permendur nga babai Laktianus i Kishes) se Jezusi ishte udheheqesi i nje bande grabitesish te rrugeve qe numeronte nente qind burra. Nje kopje mesjetare cifute e nje pune te humbur te Jozefit gjithashtu raporton se Jezusi kishte midis 2000 deri 4000 ndjekes te armatosur me vete.
Jezusi u kujdes shume qe te mos devijonte nga mesimet e eseneve, gje qe shihet nga “ritet dhe perceptet e literatures se sektit.” Gjate misionit te tij, sidoqofte Jezusi (s) nuk ia u zbuloi totalisht mesimet e tij pjeses me te madhe te ndjekesve te tij. E gjithe e verteta u be e njohur vetem per disa:
Une kam ende shume gjera per tu thene, por ju nuk mund t’i kuptoni ato tani. Por sidoqofte kur ai Shpirti i te vertetes, te vije, ai do ju drejtoje ju ne gjithe te vertetat, por ai nuk do te flase nga vetja e tij, por ato qe ai do te degjoje, vetem ato do flase ai. (Gjoni 16:12 – 14)
Ai nuk kerkonte fuqine e kesaj bote, jo vetem si udheheqes i vendit, apo brenda hierarkise se mbyllur te shkruesve dhe farisejve. Sidoqofte, popullariteti i tij me njerezit e zakonshme dhe numrin e madh te ndjekesve te tij, beri qe romaket dhe ata prifterinj te cilet perkrahnin ate te kishin frike per qellimet e tij. Ishte pikerisht ky kercenim ndaj pozicionit te tyre i cili i beri ata qe te ngiheshin per ta hequr qafe ate.
Misioni i Jezusit (s) ishte vetem per te krijuar adhurimin e Krijuesit ne menyren qe vete Zoti kishte urdheruar. Ai dhe ndjekesit e tij ishin te pergatitur qe te luftonin kedo qe do perpiqej t’i ndalonte ata per te jetuar ne menyren qe Zoti i urdheronte.
Luftrat, “Arrestimi”, “Gjyqi”, dhe “Kryqezimi”
Luftimi i pare u zhvillua me cifutet e besuar te romakeve. Ai u udhehoq nga Bar Jesus Barabbas dhe demoralizoi teresisht kete grup cifutesh sepse lideri i tyre u vra ne fushen e betejes. Bar Jezus Barabbas u arrestua. Objektivi tjeter ishte vete tempulli. Romaket kishin nje force te fuqishme te vendosur atje, spese ishte koha e festave te pervitshme dhe agjerimit. Romaket te cilet ne ate kohe te vitit ishin gati per shqetesime te vogla, ishin edhe me te gatshem se zakonisht. Per me teper, atje ishin dhe policet e tempullit te cilet ruanin vendin e shenjte. Hyrja e bere nga Jezusi (s) ishte aq e menduar saqe ushtaret romake mbeten te cuditur, dhe Jezusi mori plotesisht kontrollin e tempullit. Kjo perpjekje njihet me emrin “pastrimi i tempullit.” Ungjilli i Gjonit e pershkruan kete ngjarje me keto fjale:
Ne tempull (Jezusi) gjeti ata te cilet shisnin dema, dele dhe pellumba, dhe ata qe ndryshonin parate. Dhe pasi beri nje kamzhik litari, ai i perzuri ata qe te gjithe, me delet dhe me demat, jashte tempullit si dhe ia u zbrazi ne toke monedhat e atyre qe nderronin parate dhe i ktheu permbys tryezat e tyre. (Gjon 2:14 – 15)
Duke komentuar ne fjalen “kamzhik prej litari”, Karmikel thote se:
Ato pa dyshim qe tregojne violence dhe ne te njejten kohe pa dyshim qe japin vetem nje pamje te bute dhe minimale te asaj qe duhet te kete qene me te vertete nje pushtim masiv i tempullit. Neqoftese ne imagjinojme madhesine e tempullit, dhjetera mijerave pelegrine qe futeshin brenda, si dhe atyre qe sherbenin atje, forcave te policise, ushtareve romake, si dhe reaksionin normal te atyre qe ngisnin qete pa marre parasysh ata qe shkembenin parate, ne kuptojme se nuk duhet te kete qene thjesht nje surprize ajo qe arriti aq shume rezultat. Skena mbrapa kesaj pjese ne Ungjillin e katert duhet te kete qene padyshim e ndryshme. Pershkruesi e ka zbutur shume ate, duke e ‘shpirtezuar’ me teper sec duhet, dhe duke e nxjerre jashte realitetit.
Nje nga mesimet e cdo luftetari te lirise ka qene qe forcat lokale te policise te bashkoheshin me patriotet dhe jo me ushtrine e pushtuesit. Kjo mund te keqe qene nje faktor kontribues ne renien e plote te mbrojtjes se Tempullit.
Romaket paten pesuar nje goditje, por megjithate fuqia e tyre nuk u shpartallua. Ata bene thirrje per forca te tjera, dhe trupa te tjera te fresketa filluan te vinin drejt Jeruzalemit. Mbrojtja e hyrjes se Jerusalemit zgjati per disa dite: por, me se fundi ushtria romake ishte shume me e forte se patriotet, dhe te gjithe ndjekesit e Jezusit (s) filluan te fironin. Madje edhe dishepujt u larguan, duke e lene Jezusin vetem me pak burra rreth vetes. Jezusi (s) u fsheh: dhe romaket filluan kerkime intensive per gjetjen e tij.
“Arrestimi,” “gjyqi,” dhe “kryqezimi” sillen verdalle me shume kontradikta dhe ngjarje qe nuk perputhen me njera tjetren, duke e bere jashtezakonisht te veshtire zgjidhjen e kesaj nyjeje dhe kuptimin e se vertetes se cfare ndodhi ne fakt atje. Ne marrim vesh se qeveria romake pati sukses ne perdorimin e sherbimeve te minoritetit te vogel cifut, i cili kishte interes ne vazhdimin e sundimit romak ne Jerusalem.
Juda Iskarioti, nje dishepull i Jezusit, u shit per nje premtim per tridhjet monedha argjendi, neqoftese, me ndihmen e tij, do te arrestohej Jezusi. Ne menyre per te shmangur ndonje shqetesim tjeter, u vendos qe perpjekja per kapjen e Jezusit te behej gjate nates. Pasi arriten ne vendin ku Jezusi (s) pati shkuar me disa nga ndjekesit e tij, Judes i ishte thene qe te puthte Jezusin, ne menyre qe ushtaret romake ta njihnin. Por ky plan nuk pati sukses. Kur ushtaret u ben gati nga erresira erdhi nje si tip turbullire. Te dy cifutet u ngaterruan neper erresire, dhe ushtaret gabimisht arrestuan Juden ne vend te Jezusit(s). Keshtu qe ky i fundit pati mundesi te shpetonte. Kur’ani thote:
...sidoqofte ata nuk e vrane ate, as nuk e kryqezuan ate por vetem dike qe i ngjante dhe qe iu shfaq atyre (Kuran 4:155)
Kur i burgosuri u soll para Pilatit, gjykatesit romak, kthesa dramatike e ngjarjeve duket sikur kenaqi cdo njeri. Shumica e cifuteve ishin te lumtur sepse, me ane te nje mrekullie, tradhetari qendronte ne banken e te akuzuarve ne vend te Jezusit(s). Cifutet pro-romake ishin po ashtu te lumtur, sepse me vdekjen e Judes, edhe prova e fajit te tyre zhdukej. Per me teper, meqenese Jezusi do te ishte ligjerisht i vdekur, ai nuk mund te dilte hapur dhe tu shkaktonte atyre probleme.
Roli i luajtur nga Pontius Pilati, gjykatesi romak, eshte i veshtire qe te percaktohet. Pavendosmeria e tij, sic pershkruhet ne Bibel, anshmeria e tij ndaj udheheqesve cifute, se bashku me deshiren e tij te mire per Jezusin, e bejne kete histori shume te veshtire per tu kuptuar. Kjo mund te jete rezultati i nje perpjekjeje nga shkrimtaret e ungjijve per te ndryshuar faktet ne menyre qe te hidhnin pergjegjesine e “kryqezimit” mbi te gjithe kombin cifut dhe keshtu te shfajesonin plotesisht romaket nga faji i tyre ne vdekjen e supozuar te Jezusit. E vetmja menyre qe nje raport zyrtar mbi jeten e Jezusit te shpetonte do te ishte pershkrimi i tij ne nje menyre e cila nuk ishte ofensive ndaj sunduesve te huaj dhe njekohesisht duke hequr, ndryshuar apo mbuluar ato detaje te cilat nuk u shkonin per mbare autoriteteve ne fuqi.
Nje tjeter shpjegim jepet edhe nga nje histori e vjeter se Pilati ishte “kapur” me nje rryshfet te majme e cila kapte me perafersi vleren e 30,000 paund anglez. Neqoftese cfare pershkruhet ne ungjijte eshte e vertete, atehere eshte me se e dukshme qe Pilati kishte interes ne dramen qe u shfaq ate dite ne Jerusalem.
Me se fundi, ka edhe nje fakt tjeter. Ne kalendaret e Shenjteve te Kishes Koptike, ne Egjypt dhe Etiopi, Pilati dhe gruaja e tij shenohen si “te shenjte.” Kjo mund te jete e mundur vetem nese ne pranojme qe Pilati, ishte i vetedijshem qe ushtaret e tij kishin arrestuar personin e gabuar, dhe e denoi Juden ne vend te Jezusit ne menyre qe ky i fundit te arratisej.
Ne llogarine e dhene nga Barnabai ne na thuhet se ne kohen e arrestit, Juda ishte transformuar nga Krijuesi ne menyre te tille qe edhe nena e tij dhe ndjekesit e tij me te afert besuan qe ishte Jezusi. Deri ne diten kur Jezusi iu shfaq atyre perseri pas vdekjes se tij, ata besonin te kunderten. Kjo do te shpejgonte edhe arsyen se perse kishte aq shume konfuzion per keto ngjarje qe ndodhen ne kete kohe, dhe perse disa nga raportet e shkruara nga njerez te cilet nuk ishin prezent neper ato ngjarje, mbeshtesin besimin e gabuar se Jezusi ishte ai qe u kryqezua.
Jo cdo kush bie dakord me idene se ishte tradhetari i Jezusit ai qe u kryqezua. Cerintianet dhe me vone Basilidianet, te cilet ishin nga kristianet e pare, hodhen poshte idene se Jezusi (s) u kryqezua, por besonin se ishte Simoni i Cirenes ai qe u kryqezua ne vendin e tij. Cerintusi, nje bashkekohes i Pjetrit, Pavlit dhe Gjonit, gjithashtu hodhi poshte ringjalljen e Jezusit. Karpokratianet, nje tjeter sekt i hershem kristian, besonin se nuk ishte Jezusi (s) ai qe u kryqezua, por njeri nga ndjekesit e tij qe i ngjante shume atij. Plotinusi, i cili jetoi ne shekullin e katert, na tregon se ai pati lexuar nje liber te quajtur Udhetimet e Apostujve i cili permendte veprat e Pjetrit, Gjonit, Andreas, Thomait dhe Pavlit. Midis te tjerave, ai thote se Jezusi(s) nuk u kryqezua, por nje tjeter ne vendin e tij, dhe ne kete menyre, ai qeshte me ata te cilet besuan ne kryqezimin e tij. Keshtu megjithese dihet se Jezusi nuk eshte kryqezuar, burimet ose ndryshojne ose nuk jane specifike ne ceshtjen se kush u kryqezua ne vendine tij. Disa te tjere e gjejne te veshtire per te besuar ndonje gje:
Kur nje njeri reflekton se katalogu i shkeljeve brutale i cili iu atribohet ushtareve romake, perserit pothuajse shkronje per shkronje disa pasazhe te Testamentit te Vjeter... atehere njeriu fillon te dyshoje se i gjithe ky episod eshte vetem nje shpikje e bukur.
Nuk ka asnje raport tjeter te njohur historik se cfare ndodhi me Jezusin (s) mbas “kryqezimit”: pervec se ne Ungjillin e Barnabait dhe Kur’anit. Keto qe te dy pershkruajne ngjarjen e cila ne pergjithesi njihet si “ngjitja” ne te kater ungjijte e pranuar, ne te cilin Jezusi (s) u largua nga kjo bote.

[Psikologu]

DUHET TE LEXOSH AKOMA Al-gHASALI LEXO DHE BINDU

[Al_Ghasali]

githashtu edhe ju psikolog



me nderime

[mpuq18]

Esh-heduen lail-la e ilalall-llah ve eshheduen le muhammeden abduku ve resuluhu.
a jeni ne vete be njerz se cka flisni All-llahu eshte i gjithfuqishen cdo njeri prej jush qe nuk i besoni do te jepni llogari per te gjithsa se cka flisni e cka shkruani All-llahu eshte nje dhe askush nuk mund te behet Ai mundohuni te bindeni per kete sepse kjo eshte me se e vertet. Feja muslimane eshte e pranueshte tek All-llahu xh.a

[mpuq18]

lexo Kuran dhe do te bindesh sepse aty ne te vertet ka gjera qe ndodhin ne kohen esotme por qe rrall kush i kupton keto sepse nuk jan te shfaqura ne menyr direkte por ne menyr indirekte ......
>> >>> Se pari:
>> >>>
>> >>>
>> >>>
>> >>> 1. New York City ka gjithsejë 11 germa
>> >>>
>> >>> 2. Afghanistan ka gjthsejë 11 germa.
>> >>>
>> >>> 3. Ramsin Yuseb (Terroristi i cili ka kërcënuar se
>>do
>> >>>t'i shkatrrojë kullat
>> >>> binjake në vitin 1993) poashtu ka gjithsejë 11
>>germa.
>> >>>
>> >>> 4. George W Bush poashtu ka 11
>>germa.
>> >>>
>> >>> Kjo mund të jetë një koinçidencë e thjeshtë, por i
>>ben
>> >>>gjërat më interesante
>> >>> këtu:
>> >>>
>> >>> 1) New York është Shteti i 11-të.
>> >>>
>> >>> 2) Aeroplani i parë i cili është përplasur për
>>kullat
>> >>>binjake ka qenë
>> >>> fluturimi numër 11.
>> >>>
>> >>> 3) Fluturimi numër 11 ka bartur 92 persona
>>(9+2=11).
>> >>>
>> >>> 4) Fluturimi numër 77 i cili poashtu është përplasur
>> >>>për kullat binjake ka
>> >>> bartur 65 udhëtarë
>> >>>
>> >>> (6+5=11)
>> >>>
>> >>> 5) Tragjedia ka ndodhur me 11 Shtatorë, apo ashtu
>>siqë
>> >>>tani është e njohur
>> >>>
>> >>> 9/11 (9+1+1=11)
>> >>>
>> >>> 6) Kjo datë është e ngjajshme me numrin e
>>emergjences
>> >>>së servisit
>>telefonik
>> >>> 911 (9+1+1=11)
>> >>>
>> >>> Një koinçidencë e plotë apo jo??:
>> >>>
>> >>> 1) Numri total i viktimave në avionët e rrëmbyer ka
>> >>>qenë 254 (2+5+4 =11).
>> >>>
>> >>> 2) 11 Shtator-i është dita e 254 me radhë në vitin
>> >>>kalendarik. Prap kemi
>> >>> (2+5+4=11).
>> >>>
>> >>> 3) 3) Bombardimi i Madridit ka ndodhur me 3/11/2004
>>
>> >>>(3+1+1+2+0+0+4=11).
>> >>>
>> >>> 4) Tragjedia e Madridit ka ndodhur 911 (9+1+1=11)
>>ditë
>> >>>pas incidentit të
>> >>> kullave binjake.
>> >>>
>> >>> Tani kjo eshte ajo qe gjerat i bene te mbinatyreshme
>> >>>(te frikëshme):
>> >>>
>> >>> Simboli më i njohur për SHBA-të, pas yjeve &
>>shiritave,
>> >>>
>> >>> eshte
>> >>>
>>Shqiponja.
>> >>>
>> >>> Vargjet më poshtë jane temarrura nga Kurani, libri i
>> >>>shenjet Islamik:
>> >>>
>> >>> "Pasi që është e shkruar se një bir Arabie do ta
>>zgjoi
>> >>>Shqiponjën
>> >>> Frikesuese. Terbimi i Shqiponjës do të bie mbi tokat
>>e
>> >>>ALLAHUT perderisa
>> >>> disa popuj të shëndruar në dëshprim akoma më të
>> >>>
>> >>> kënaqur: për tërbimin e
>> >>>
>> >>> Shqiponjës Frikësuese pastruan tokat e
>>ALLAHUT dhe aty
>> >>>ka pasur PAQE.
>> >>>
>> >>> Ky citat është numër 9.11 nga KURANI.
>> >>>
>> >>> Akoma nuk jeni të bindur për këtë? ?!
>> >>>
>> >>> Provojeni këte dhe shikoni se si do të ndjeheni
>>pastaj.
>> >>>Mua më janë ngritur
>> >>> flokët përpjetë nga kjo:
>> >>>
>> >>> Hapeni Microsoft Word dhe bëni si më poshtë:
>> >>>
>> >>> 1. Shkruani me të mëdha Q33 NY. Ky ka qenë numri i
>> >>>fluturimit
>>të avionit të
>> >>> parë që ka goditur kullat
>> >>>
>> >>> binjake.
>> >>>
>> >>> 2. Selektojeni këte:- Q33 NY
>> >>>
>> >>> 3. Shëndrojeni fontin në madhësinë 48.
>> >>>
>> >>> 4. Shëndrojeni fontin actual në WINGDINGS dhe do të
>> >>>fitoni një pamje
>> >>> interesante, krejt lehte e kuptueshme.
>> >>>
>> >>> Çç'po mendoni
>>tani!!!

[SoKoLi-i-Maleve]

Kush asht i interesuem le te lexoj:http://pergjigje.com/Autor/Philp/Jezusi.htm

[Preshevar]

Postimi origjinal është bërë nga SoKoLi-i-Maleve

Kush asht i interesuem le te lexoj:http://pergjigje.com/Autor/Philp/Jezusi.htm

U knaqe n'qekët faqe,

Veq lexo ti,..

[SoKoLi-i-Maleve]

Me pas sy dhe mendje edhe ti i lexon me kujdes,dhe e gjen pergjigjejen,por cka me ba kur te mungon ndijenja e arsyjes.