NGA TREGIMET E MUXHAHIDËVE NË RRUGËN E ALL-LLAHUT s.v.t.

[uck_aksh]

Në Qytetin e Pejgamberit a.s.v.s. jetonte një njëri, që e quanin Ebu Kudame Eshshamijj. Këtij njeriu, All-llahu ia pat dashuruar Xhihadin në rrugën e Tij dhe luftën kundër romakëve.
Një ditë prej ditëve, ishte ulur Ebu Kudame në Xhaminë e Pejgamberit a.s.v.s. dhe bisedonte me shoket e tij. Ata i thanë: Ebu Kadame! Na trego ndonjë ngjarje ndër më të çuditshmet që e ke parë në Xhihad !
Po, do t'ju tregoj-tha Ebu Kudameh.
Isha disa vite në Er-Rakkah (vend në Irak) dhe kërkosha, që të blejë një deve, për t'i bart armët e mia.
Një ditë prej ditëve isha ulur diku, kur ja më erdhi një grua dhe më tha: "Të kam dëgjuar, o Ebu Kudameh, duke folur për Xhihadin dhe duke i nxitur njerëzit për të. Ndërsa unë nuk kam mundësi me u përgjigjur për në Xhihad, por mua më janë dhuruar flokë që nuk i'u kan dhuruar asnjë gruaje tjetër. I kam shkurtuar, dhe me to e kam rregulluar një pengojcë (fre kali) dhe e kam zhytur me dhê, që të mos shiqojë askush atë. Kam dëshirë, që ta marrish me vehte, kështuqë kur të arrishë në vendet e jobesimtarëve, e të fillojë lufta, ta përdorish pengojcën (frerin), nëse ke nevojë për të. E nëse nuk ke nevojë, atëherë jepi atë atij që ka nevojë. Merrni flokët e mia që të pluhurosen në rrugën e All-llahut s.v.t..
Unë jam një grua vejushë (e ve). Kam pasur burrin dhe disa vëllezër. Të gjithë kanë vdekur dëshmorë në rrugën e All-llahut. E po të më ishte obliguar edhe mua Xhihadi, do të kisha luftuar edhe unë.
Ma dha frerin e kalit, që e kishte përgaditur prej flokëve të saj dhe më tha: "O Ebu Kudameh, burri im kur vdiq, më la një djalë dhe një vajzë. Djali është prej djelmoshave më të mirë. E ka mësuar Kur'anin. Ka mësuar gjithashtu mjeshtërinë e kalërimit dhe gjuajtjen me shigjetë. Eshtë agjërues gjatë ditës dhe adhurues gjatë natës. Eshtë në moshën pesëmbëdhjet vjeçare. Ai tash nuk është prezent ngase ka shkuar pas një pasurie që ia pat lënë babai i tij, e ndoshta vie para se të nisësh për në Xhihad. Kështuqë kam dëshirë të ta jap me vehte, dhuratë All-llahut s.v.t. dhe kërkoj nga ti, që për hirë të All-llahut, të mos më largosh prej shpërblimit (sevapit) që kam kërkuar."
Mora frerin e kalit nga ajo dhe pashë se e kishte përgaditur prej flokëve të saj, pastaj ajo më tha: "Nëse ke mundësi, lëre tek plaçkat e luftës dhe rrobat e udhëtimit, ngase kam dëshirë që kur të kalosh pranë shtëpisë sime për në Xhihad, ta shoh e të më qetësohet zemra."
Mora atë me plaçkat e mia dhe dola nga Er-Rakkah (vendi ku isha vendosur ato ditë), ku me mua ishin edhe disa shoke. Ecëm derisa arritëm tek kalaja e Musel-lemeh bin Abdulmelikut. Kur arritëm aty, ja një kalorës më thëret prej mbrapa duke më thënë: "O Ebu Kudameh! Ndalu pak, All-llahu të mëshirofte !" U ndala.
Shokëve u thash: Vazhdoni ju rrugën se unë do të ndalem pak të shoh se kush është ky që më thërret. Kur u ndala, ja një kalorës arriti, mu afrua , më përqafoi dhe më tha :
Elhamdulilah që All-llahu nuk më pengoi nga shoqërimi ytë dhe nuk më ktheu të dëshpruar.
Më zbulo fytyrën (ngase e kishte të mbuluar,pasiqë ishte në kalë) që të shoh se a është kërkuar nga ti lufta apo jo?- i thash kalorësit. Nëse është kërkuar nga ti, do të pranoj që të vazhdosh rrugën me ne për ku jemi nisur, e nëse nuk është kërkuar nga ti, do të të kthej.
Atëherë ai zbuloi fytyrën. Kur pashë se ishte fëmijë,shumë i ri. Por i shkëlqente fytyra si të ishte hëna pesëmbëdhjetëshe dhe vëreheshin shenjat e lumturisë në fytyrën e tij.
Pastaj i thash: A ke prinde?
Jo - më tha.
Unë do të vi me ty që të nxjeri hakun e babait tim,i cili ka ra shehid (dëshmor), e ndoshta All-llahu më begaton me shehidllëk edhe mua, ashtu siç e ka bagatuar babain tim - shtoi vogëlushi.
A ke nënën ? - i thash.
Po. - më tha.
Atëherë kthehu dhe kerkoj leje nënës - i thash. Nëse ajo të lejon, mund të vish me ne , përndryshe rri tek ajo, sepse respektimi i saj, për ty është më mirë se të vish në Xhihad, ngase xhenneti, siç është nën hijen e shpatave, poashtu është edhe nën shputat e nënave.
Ai më tha: "O Ebu Kudameh, a nuk më njeh?"
Jo - i thash.
Unë jam biri i asaj gruas që ta dha emanetin - tha djali duke shtuar:
Sa shpejtë paske harruar porosinë e nënës sime, e cila ta ka dhënë dje frerin e kalit !
Unë inshaAll-llah, kam dëshirë të bëhem shehidi i biri i shehidit.
Të lutem për All-llahun, mos më pengo të marrë pjesë në luftë me ty. E di Kur'anin përmendësh, e e njoh edhe Sunnetin e Pejgamberit a.s.v.s. Di të kaloroj mië , pastaj di edhe gjuajtjen me shigjetë. Nuk kam lënë prapa meje kalorës më të mirë se unë. Andaj mos më nënçmo nëse jam i vogël.
Nëna ime më është betuar, që mos të kthehem më dhe më ka thënë: "O biri im, nëse takohesh me jobesimtarët (qafirat ), mos ua kthe shpinën, por dhuroje vetën për All-llahu s.v.t.dhe lute Atë që të pranon shehid dhe të bashkon me babain tënd dhe vëllezërrit tu të mirë, në xhennet. Nëse All-llahu të begaton me shehidllëk, më ndërmjetëso Ditën e Gjykimit. Kam dëgjuar se dëshmori ndërmjetëson për shtatëdhjetë të afërm të familjes së tij dhe shtatëdhjetë fqinjë."
Pastaj më përqafoi dhe më shtrëngoi për gjoksin e saj , ngriti kokën lart në qiellë dhe tha:
"Zoti im, Zotëria dhe i Dashuri im! Ky është djali im, aroma dhe loçka e zemrës sime , fryti i shpirtit tim. Ta dorëzova Ty. Pra pranoje dhe afroje te babai i tij ."
Kur dëgjova fjalët e fëmiut - thotë Ebu Kudameh - , më shpërtheu vaji, ngase më vinte keq për bukurinë dhe mirësinë e këtij fëmiu si dhe mëshirën e nënës së tij dhe, njëkohësisht, u çudita me durimin e saj që kishte ndaj tij.
Kur më pa duke qarë, më tha vogëlushi:
"Pse o xhaxha po qan? Nëse qan se jam i vogël dhe për atë të dhimbem , All-llahu dënon edhe atë që është më i vogël se unë, nëse ai nuk e respekton Atë dhe bënë mëkate."
Atëherë i thash:
Nuk po qaj për moshën tënde të vogël, por po qaj për zemrën e nënës sate, si do të mbetet pas?!
Pastaj pushuam atë natë -vazhdon Ebu Kudameh - e të nesërmen në mëngjes, prap vazhduam rrugën.
Fëmiu nuk ndalej nga të përkujtuarit e All-llahut s.v.t. Mandej vërejta gjatë udhëtimit se ishte kalorësi më i mirë prej të gjithëve. Shërbente kur pushonim. Sa më shumë ecnim aq më shumë forcohej, e i shtohej lumturia, i pastrohej zemra, dhe shenjat e gëzimit vëreheshin në fytyrën e tij.
Kështu pra, ecëm deri në mbrëmje duke perënduar dielli, ku arritëm te vendet e mushrikëve.U ulëm të pushojmë, kurse fëmiu na përgadiste ushqim, që të bënim iftar, ngase ishim agjërues.
Duke përgaditur ushqim, e mori një kotje gjumi ashtu, dhe flejti gjatë. Përderisa ai ishte duke fjetur u buzëqesh në gjumë. I thash shokëve se apo e shihni se si buëqeshet në gjumë! Kur u zgjua, i thash:
"O Vogëlush, të pashë pak para u buzëqeshe ne gjumë?"
Pashë një ëndërr, më pëlqeu dhe më bëri të qeshi. - tha fëmiu.
Po çka pa, që të bëri të qesh? -i thash.
Tha: Pashë sikur isha në një kopsht të bukur të gjelbër, e unë shetitja në te. Pashë një pallat prej argjenti, ballkoni i të cilit ishte prej diamanti dhe margaritari, dyert i kishte prej ari, kurse perdet ishin të lëshuara, e kur vashat i ngritnin perdet, dukeshin fytyrat e tyre shkëlqenin si hëna. Kur ato më panë, më thanë:
-"Mirë se ke ardhë!"
Desha që t'ia zgjas dorën njërës nga ato, mirëpo ajo më tha:

[uck_aksh]

-"Mos u ngut se ende nuk është koha për të".
Dëgjova disa nga ato i thoshin të tjerave se ky është burri i të pëlqyeres dhe mua më thanë:
-"Afrohu, All-llahu të mëshiroftë!"
Atëherë eca para, ku pashë në majë të pallatit ishte një dhomë prej arit të kuq. Në të ishte një shtrat prej akuamarine (gurë të çmuar me ngjyrë gurkali) i gjelbër, këmbët e të cilit ishin prej argjendi të bardhë. Në të gjindej një vashë, fytyra e së cilës shndriste si të ishte dielli. Po të mos ma kishte forcuar All-llahu shiqimin tim, do ta kisha humbur të pamurit dhe do të më kishte ikur mendja prej bukurisë së asaj dhome, që gjendej edhe vasha në të, e cila kur më pa, më tha:
-"Urdhëro dhe mirë se na erdhe o miku i All-llahu dhe i dashuri i Tij. Ti je për mua dhe unë jam për ty."
Desha që ta përqafoja por ajo më tha:
-"Ngadal, mos nxito! Ti ende je largë këtyre gjërave. Takimi mes ne, do të jetë nesër pas namazit të drekës. Për këtë, përgëzohu!"
Ebu Kudameh tha i thash: "Ke pa mirë, ke pa mirë -dhe kaluam natën të çuditur me ëndrën e vogëlushit.
Kur u zgjuam, shpejtuam dhe i hipëm kuajve, kur ja thirri thirrësi duke thënë "O ti kalorës i All-llahu, shpejto dhe fito xhennetin e Tij", dhe lexonte fjalën e All-llahut:
"Dilni (në luftë) le t'ju vije (lufta) e lehtë ose e rëndë, luftoni për hirë të All-llahu me pasurinë tuaj dhe me vetën tuaj; kjo është gjëja më e dobishme për, ju nëse e kuptoni."
et-Tevbeh 41
Nuk kanë kaluar vetëm disa çaste, kur ushtria e kufrit -All-llahu e mposhtë- arriti, sikur të ishin karkaleca të shpërndarë. I pari prej nesh, që filloj luftën, ishte vogëlushi. Ai shpërndau tubimin dhe ndau grupin e tyre. Futej në mesin e tyre. Mbytte shumë burra dhe mposhte guximtarë.
Kur e pashë kështu, vrapova drejtë tij, kapa litarin e kalit të tij dhe i thashë: "O vogëlush, kthehu, se ti je i vogël dhe ende nuk e di tradhëtinë (mashtrimin) e luftës!"
Ai më tha: "O xhaxha, a nuk e ke dëgjuar fajlçn e All-llahu ku thotë:
"O ju që besuat! Kur të ndesheni me turmën e jobesimtarëve, mos u'a ktheni shpinën." el-Enfalë 15
A do që të hy në zjarr?!- vazhdoi vogëlushi.
Gjersa ne bisedonim, armiqtë na sulmuan të gjithë së bashku përseri, si të ishin një trup. Kështuqë, na ndanë me vogëlushin dhe secili prej nesh, ishte i nxënë me vehtën e tij. Kështu pra, në këtë betejë u vranë shumë muslimanë.
Kur mbaroi lufta dhe u ndanë dy grupet, të mbyturit nuk numëroheshin. Sillesha me kalin tim mes të vrarëve. Gjaku u rrjedhte në tokë, e fytyrat nuk u dalloheshin prej pluhurit të madh dhe gjakut të shumtë. Derisa isha në mesin e të vrarëve, kur ja e pashë vogëlushin mes thundërave të kalit të tij. E kishte mbuluar pluhuri dhe ai rrotullohej në gjakun dhe thoshte:
-"O ju vëllezër muslimanë, ju lutem për All-llahu, ma dërgoni xhaxhain tim, Ebu Kudameh."
Shkova drejtë tij ma vrap dhe dëgjova zërin e tij, por nuk e dalloja fytyrën e tij prej gjakut të madh, pluhurit dhe shkeljes së kafshëve dhe i thash se unë jam Ebu Kudameh.
"Pasha All-llahun e Qabës, më është realizuar ëndrra. Unë jam biri i zonjës së frerit të kalit. -tha vogëlushi.
Atëherë hedha vehtën drejtë tij, e putha mes dy syve, ia fshira pluhurin dhe gjakun prej fytyrës dhe i thash:
-"O vogëlush! Mos e harro xhaxhain tënd, Ebu Kudameh, në ndermjetësim në Ditën e Gjykimit." E ai më tha:
-"A harrohet njeriu si ti, o Ebu Kudameh! Mos ma pastro fytyrën me petkun tënd, se petku im më shumë e meriton të zhytet, se petku yt. Lëre e mos më pastro, o xhahxa, e ta takoj All-llahu me të. O xhaxha, kjo është vasha e xhennetit që të tregova për të. Eshtë ngritur në këmbë tek koka ime dhe pret që të më del shpirti dhe më thotë se shpejto shpejto, ngase jam përmalluar për ty. Për All-llahun, o xhaxha, nëse të kthen All-llahu në shtepi shëndosh e mirë, meri këto rroba të mia kështu të zhytyra me gjak dhe dërgoja nënës sime të mjerë, të shkretë e të pikëlluar dhe dorëzoja asaj, që ta di se unë nuk kam lënë pas dore porosinë e saj. E as që kam ndier frikë kur jemi përleshur me mushrikët. Përcjelli selam nga unë dhe thuaj se All-llahu e ka pranuar dhuratën tënde.
Unë, o xhaxha, kam një motër të vogël, dhjet veçare. Sa herë që kthehesha në shtepi, ishte e para që më priste dhe më përshëndette dhe, kur dilja, e fundit më përcillte. Ditën kur dola, më përcolli dhe më tha: "Pash All-llahu, o vëlla, mos u vono!" Pra, nëse e takon, dërgoj selam nga unë dhe thuaj, vëllau yt ka thënë se All-llahu do të jetë mbikëqyrësi yt deri në Ditën e Gjykimit.
Pastaj-thotë Ebu Kudameh- u buzëqesh vogëlushi dhe tha: "Eshhedu en lailahe il-lall-llah vahdehu la sherike lehu sadeka va'dehu ve eshhedu enne Muhammeden abduhu ve resuluhu" (Dëshmoj se nuk ka, që me të drejtë, e meriton adhurimin, pos All-llahut që nuk ka shok. E ka realizuar premtimin. Dhe dëshmoj se Muhammedi s.a.v.s. është rob dhe i Dërguar i Tij). Kjo është ajo që na ka premtuar All-llahu dhe i Dërguari i Tij. Të vërtetën e kanë thënë." Pastaj i doli shpirti.
E varrosem me rrobat e tij dhe e mbuluam me dhê. All-llahu qoftë i kënaqur me të dhe na bëftë ne të kënaqur me Të.
Kur u kthyem prej luftës dhe arritëm në er-Rrekkah, dertin më të madh e kisha, se si të shkoj të shtëpia e nënës së vogëlushit. Kur ja e pashë një vogëlushe që i ngjante shehidit të ri në pamje dhe bukuri; e ngritur në këmbë, rrinte tek dera dhe i thoshte çdokuj që kalonte pranë saj:
"O xhaxha, prej nga vjen?"
"Prej lufte"- i përgjigjëshin.
"A nuk është kthyer me ju vëllau im?" -pyeste ajo.
"Nuk e njohim."- thonin ata.
Kur e dëgjova, iu afrova e ajo më tha:
"Prej nga vjen, o xhaxha?"
"Prej lufte" - i thash
"A nuk është kthyer me ju vëllau im? -më pyeti vogëlushja
"Jo, nuk e njoh vëllaun tënd"
Pastaj filloi të qaj dhe tha: C'është kjo, të gjithë po kthehen e vëllau im ende nuk është kthyer.
Në atë moment më shpërtheu vaji dhe më rrjedhën lotët.
"Oj vogëlushe -i thash, thuaj nënës sate Ebu Kudameh të pret në derë."
Ma kishte dëgjuar e ëma e saj zërin, e doli me vrap dhe i kishte ndryshuar fytyra. I dhash selam dhe ma ktheu selamin dhe më tha: A ke ardhë të më përgëzosh apo të më ngushëllosh?
I thash: Ma dallo përgëzimin nga ngushëllimi, All-llahu të mëshiroftë?
"Nëse djali im është kthyer i gjallë, ti je ngushëllues, e nëse është mbytur në rrugën e All-llahut, ti je përgëzues." -tha ajo. Atëherë i thash:
"Përgëzohu, se All-llahu ta ka pranuar dhuratën!"
Filloi të qajë dhe tha:
"Elhamdulilah, falënderoj All-llahun, që ma ka bërë djalin tim pajisje për Ditën e Gjykimit."
Pastaj e pyeta se si është motra e vogëlushit? Më tha, ajo është që pak para të foli. Ajo erdhi tek unë, e i thash se vëllau yt të dërgon selam dhe të thotë: "All-llahu është kujdestari yt, deri në Ditën e Gjykimit. Ajo bërtiti dhe ra me fytyrë në tokë dhe kishte humbur vetëdijen. E leviza pas një çasti, por ajo kishte ndrru jetë.
Ia dhash rrobat e vogëlushit nënës së tij, e përshëndeta dhe u ktheva i mërzitur për vogëlushin dhe motrën e tij dhe njëkohësisht i habitur me durimin e nënës së tyre.
Autori i këtij tregimi tha: "Kur ka dëgjuar këtë tregim Hafidh Ebu Mudhafer ibn El-xhevzi, ka tubuar flokë sa ka mundur dhe i ka përgaditur treqinë fre kuajesh."
Këtë ngjarje e ka transmetuar Ibnu n-Nuhas ed-Dimjati në librin e tij të quajtur "Meshariul Eshvak ila Mesariil Ushshaak". Gjithashtu tregimin e kanë treguar edhe shumë të tjerë; si Ahmed ibn el-Xhevzi ed-Dimeshki ne librin e tij "Sukul Arus ve Unsu en-Nufus".

Allahu na bëftë prej luftëtarëve në rrugën e Tij, ashtu që të fitojmë atë që fitoi vogëlushi.
Amin Amin Amin

[Prizrenali]

o ARb po boll qenke mohus bre ,pa te kesh durim mose ofendo askend te lutem,,

[ebu_idris]

selam ajlekum ve rahmetullah
o sa i bukur ashte ky tregim sa her qe e lexoj po me vjen me qajte
ALL-LLAHU s.v.t te shperblefte UCK_AKSH

mirpo kimi njerz si nuk e lexojne edhe po ofendojne ketu
es-selam ajlekum

[Arb]

A perralla po na sjellni ketu a?

[ebu_idris]

per ju Arb ndoshta jane perralla po shife historine e Romakve edhe tij vete ke historijat tuja
po ta keqyrim humbjen e luftave ,
te perhsendes ,sa qata perralla sote edhe ne Afganistane po perseriten
merr edhe lexo informacione te pavarura

[Arijanit]

Postimi origjinal është bërë nga Arb

A perralla po na sjellni ketu a?

Se dij si i sheh dhe si i vlerson shkrimet qe kan te bejn ne lidhje me islamin.!Eshte e drejt e kujtedo te shpreh mendime dhe vlersime te veta te lira,por nese vlersimi juaj eshte se jane perralla ateher perse ''i nderuar'' ke humb koh t'i lexosh, cili shkak ju terheq te klikoni ne keto tema?Nese nuk keni lexuar shkrimin ateher se dij nga e keni kuptuar se jan perralla!!!
Jam teper i befasuar nga ju qe me kete mendje qe keni,keni arritur sukses te mesoni shkrim-lexim,shkrimet e juaja me garnitur ( injoranc,thashetheme,fyerje) ushqejn vetem mendjet e atyre qe jan te uritur per injoranc,(ashtu si jeni edhe vet ju)


Me nder dhe respekt.
Arijaniti Frankfurt

[Prizrenali]

Allahue meshiroft voglushin se me piklloj shum ,,,,inshalla jemi edhe ne ne rrugen e tyre ..