Poezi te perzgjedhura nga Linka_Pz

[Linka_pz]

Ç’të thoja më shumë!?

dimri është dimër, të thoja,
plot ngricë, dëborë e acar.
dhe në verë të thoja, kujdes!
dielli i saj mund edhe të djeg.

nguteshe e nguteshe, vrapoje
në acarin e dimrit e diellin e verës,
mes njerëzve shpejtoje, nxitoje…

njerëzit si dimëri të ngrijnë
si dielli në verë ata dhe të djegin…
sikur të doje të provoje ngrirjen,
djegien prej tyre, shpejtoje e shpejtoje.
ç’mund të thoja më shumë, pëllumbi im?!

Mensur Spahiu

[Linka_pz]

Për tu mbledhur bashkë


Po shkoj në Kosovë papritur një ditëz janari a prilli,
Tek miku i hershëm poeti Podrimja,
Apo tek bujku I njohur Binak Gjebrahili,
A, fundja, tek plaka e moqme Bardhoke Prishtina.

Pak dru oxhaku i tyre ka mbajtur për mua
Dhe shtrati çarçafë të larë do të ketë në odë,
E zonja e shtëpisë do të nisë dhe nusen në krua,
Të mbushë një shtambë me ujë të ftohtë.

Këto, sigurishtë, nuk kan ndonjë rëndësi të veqantë,
Kryesorja është se, gjer tani të shpërndarë,
Do mblidhemi në odën e kuvendeve bashkë,
Të nxjerrim mallin, të flasim si të lërojmë një arë.

Si të lërojmë një arë, të lënë viteve djerrë,
Ç’ti bëjmë asaj për ta mbjellë,
Nga cili burim t’ia sjellim rrëkezën të rrjedhë,
Që verës e vjeshtës kjo arë të pjellë.

E rëndësishme kjo është, se një ditëz janari a prilli,
Çarçafë të bardhë do të ketë për mua poeti Podrimja
Dhe dru për oxhakun e tij do të pres Binak Xhebrahili,
Dhe nusen në krua për ujë do nisë plaka Bardhoke Prishtina.

[Linka_pz]

Në kabare para një vajze


Kush të solli këtu, e lindura në bjeshkë,
Këtu tek kjo kabare e natës së Turpshme?
Në gjoksin e bukur të tunden dy pjeshkë,
Që mbajnë akoma cipën me push të dikurshme.
Kush të solli këtu e lindura në bjeshkë?


Kush të solli këtu, të soll, siç themi, mjerimi?
Vërtetë, me thonjtë e serbit të zgjatet si zorrë!
Ah, çmrekulli mund të bëjeti atje tek burimi,
Ti çmëndje dhe njerëzit me shtambën në dorë.
Kush të solli këtu, të solli, siç themi, mjerimi?

Tani ti zhveshesh mes kabareve prore e prore;
Mes tymit të turpshëm mjegulli i bjeshkës të shfaqet
Dhe një ortek i padukshëm dëbore,
Një lot të rrëzohet me gjëmim nëpër faqet,
Se zhvishesh mes kabareve prore e prore.

Këtë gjëmim prej loti ortek e ndjej me dhembje dhe unë,
Moj manushaqe e Kosovës, për kabare e shkulur nga bjeshka!
Për ty a mundet të hyjë në punë,
Një letër e imja e varfër me vjersha,
Kur s’hyri në punë as Kosova, as Bjeshka!…

Dritëro Agolli

[Linka_pz]

Këngë për Kosovën

1.
Këngë e vargje thurrin për Kosovën,
Për një kullë, për kullat me frengji,
Për Kosovën unë e pres dhe kokën,
E bëj gur themeli në shtëpi

Koka në themel me gjak të mbetet
Mes Kosovës mbushur plot me re,
Një shtegtar pas murit kur të prehet
Një rënkim të madh e ndjejë atje.

Nga rënkim i murit të shtëpisë
Nën një gardh ku mbillet grurë e kërp,
Do të shtanget serbi larg serbisë:
“Qenka Dritëroi, nuk qenka serb”!…

2.
Këngë e vargje hapen për Kosovën,
Hapen në Kosovë e në arrati,
Serbët ndër livadhe mprehin kosën,
Të kositin jonxhë e bar të ri.

Ndaj dhe gjuhën time e bëj kosë
Ta kosit livadhin me vërtik,
Tok me kosovarët në Kosovë,
Në Prizren, Drenicë e Kaçanik.

Do të mbushet serbi me mornica,
Do të mbllaqitet: “Ç’bën ky Dritëroi?
Kosë e paska gjuhën dhe kositka
Mes Kosovës, lugjeve nga kroi”!

3.
Kënga për Kosovën shkund dhe malin,
Kënga hyn në gjak e më rrëmben,
Tok me këngën e jap dhe kalin
Grurin për ta shkundur në lëmenj.

Kali im me jelet plot me grurë
Le të hidhet sipër mbi kallinj,
Dhe t’i turret serbit të sëmurë:
“Gruri në Kosovë ka zotërinj”!

Serbi do kafshoi thonjtë e nxirë:
“Zhalosna ti, majka, otac moj,
Paska zbritur malit për të shire
Grurin e Kosovës Dritëroi”!

4.
Këngë e vargje thurin në Kosovë,
Thurin tej për tej në Shqipëri
Veqse mjaft më dhëmb e shkreta kokë,
Për ta falur fli në themeli.

Por ta dish ti, miku im, me miqtë
Unë e kam një kokë me mend,
Tok me këngën kokën jap një ditë,
Le ti bëhet gur themelit tend!

Dhe kur kokën time ta kem vënë,
Në themel shtëpie si një gur,
Mua Dritëroit, theror të rënë,
Aq më bën: më qan,më shan, më mburr…

[Linka_pz]

5.
Këngë e vargje për Kosovën thurrin,
Për një gur, një fis e një stërgjysh,
Unë e qaj me ligje hidhur trupin,
Trupin të ndarë në dysh;

Trupi im dycopësh si dy Drina,
Si dy Drina nisur në fillim.
Drinat u bashkuan si dy trima
Veq në dysh po endet trupi im.

Jam i shkretë i mbetur si qyqari,
Jamë një gjysmë e lodhir, gjysmë zë,
Ndaj ma vini trupin tek altari
Si dy Drinat mblidhmani në një.

6.
Këngë e vargje për Kosovën thurin,
Thurr dhe unë prap për atë,
Po kur Drin të madh ta kem dhe trupin,
Këngët si ky trup do ti bëj Një.

Tek altari trupi im i hijshëm,
Njish do të bëhet,lamtumirë or dysh!
Ah, një hudhë në këmishën,
Do ma qepni, mos më marrin sysh!
Serbi le të flas shkumbëzuar:
“Lele majko, nga vjen ky gjëmim!
Trupi i Dritëroit në altar bashkuar,
Si dy Drinat derdhur në një Drin”…

7.
Këngë e vargje thurin për Kosovën,
Mua fati ende s’po më ndrit;
S’di ku endet trupi im me kokën,
Trupi im i mbetur invalid.

Shqipëria ime ka një jetë,
Tek po ecën çal e me bastun;
Që me nëntqind e trembëdhjetë
Jam një invalid me shkop e zhgun.

Shqipëria ime në dy pjesë,
Shqipëria trupin – invalid;
Shqipërisë i thonë: “vetëm ndaj shpresë”,
Shqipërisë i luten: “vetëm prit”…

Ndaj jam invalid e jam në mjegull,
Libri i asistencës merr e jep,
Ma ka dhënë Evropa ka një shekull,
Që ta mbaj si invalid në xhep.

8.
Për Kosovën thurrin këngë e valle,
Përqiririn ndezur mbi granit…
Po, më thoni, si ta shkruaj vallë,
Këngën që ka trupin invalid?

Ah, t’i bëj dhe këngët të këndojnë
Në një shtrat të vetëm me gjëmim,
Këngët krahë e degë t’i bashkojnë,
Mbledhur si dy Drina në një Drin.

Ah, ta bëj dhe serbin ters të thotë:
“Majko, Dritëroi këndon e ndrit,
Majko, Dritëroi një gur i forte,
Dritëroi s’ka mbetur invalid”!..




Dritero Agolli

[Linka_pz]

Bozhuret


Në Fushë Kosovë në mbrëmje unë mbeta i vrarë
E ç’patën serbët, çmë ranë tinëz në shpinë?
Në Fushë Kosovë unë s’isha sultan Murati i Parë,
Unë isha veq pelegrin që prehesha pak në lëndinë.

Po ja që serbët më vranë në Fushë Kosovë…
Bozhure nuk kishte lëndina, kishte hither dhe mender,
Po solli Bozhure një nuse e m’I vuri në kokë

Dhe tha: “Vëlla, t’I s’ke vdekur, je në ëndërr”!

Dhe unë u zgjova e serb nuk kishte,
Nuk kishte as thika, as pushkë, asgjë tjetër,
Veq hija e nuses së ëndrrës në dhomë lëvizte
Dhe feksnin Bozhuret e saj në muret e bardhë si letër.

Dhe thosha: “Edhe të vdisja, një vdekje e bukur më priste!”…

Dritero Agolli

[luan_i]

Përshëndetje Linka_pz.
Të lumtë për përzgjedhje kaq të mrekullueshme dhe me sens prej poeti të poezive të të madhit Dritëro Agolli.

[Linka_pz]

I Perndjekuri I Dashurise

Une jam i burgosuri yt
Rroj me prangat qe ti me ke vene
Po cudi as qelia s'me mbyt
Dhe s'me mbyt as dritarja e zeze
Kur ti prangat m'i hodhe ne mish
Une i putha duart e tua
Eshte rast i pashembullt ta dish
Qe xhelatin ta puth a ta dua
I perndjekuri yt erotik
I perndjekur te mbetet gjithmone
Erotim i mire a i lig
Hidhmi duart ne fyt, torturome
Ky burgim sa do zgjase s'e di
I perjetshem do kisha deshire
Vec ti eja me shih ne qeli
Te perndjekurit tend i vjen mire.
Dritero Agolli...

Dritëro Agolli

[Linka_pz]

Unë, gjaku dhe ashti yt


Dinjitetshëm, me kurrizin drejtë
Papërkulshëm…
Endem rrugëve të qytetit tim
Aty ku Nerodimja ndanë, “Ura e Konakut” bashkon
Ku qyteti im merr frymë, frymon…
Në harkun e Xhamisë
Rinia gjallëron

Dhe, me Kalanë dinjitetshëm përballem
Mëngjeseve të hershme, në mesditë
Para saj falem
Unë, biri i saj
Unë, gjaku dhe ashti
Themeli në rrënjët pa fund

Dita ikën shpejtë
Kujtimet lëmsh në mendje ndrydhen
Sa të ngushta i kishim rrugët
Tani Bulevarde janë.

Gumëzhinë zëri rinor
Hareshëm, rrugëve të qytetit tim
Unë, zëri i tyre isha dhe jamë
E kaluara, Nerodimës shkon, shkon…
Atje, diku në Vardar, Egje..., në pafundësi.

Bredhjet s’kan fund
Sa nga” Gryka”…, nga “Përroi Rakocit”
Në Runjevë…
Kotilinë, Ivajë…
”Lidhjen e Prizrenit” pararojë kam
Nënqiellit, i lire, kudoqoftë…
Unë, biri i kësaj toke

Kandilin ndezur mbajë
Dhe zjarrin që nuk shuhet kurr
Këtu kisha lindjen dhe rriten
Këtu diku, vdekja do më gjejë.

Të tjerët do kujtohen për mua
Në zjarrni tim, ngrohje do gjejnë
Shtafetën më tej do e bartin

Shoqërim mua do më ken.

Kete Poezi e kam dhurate nga nje Mik virtual ,shume te respektuar ,,,,
Shpresoj qe poezit e tij ti kemi ne duar se shpejti !
I falenderohem shume !

[Linka_pz]

Unë, gjaku dhe ashti yt


Dinjitetshëm, me kurrizin drejtë
Papërkulshëm…
Endem rrugëve të qytetit tim
Aty ku Nerodimja ndanë, “Ura e Konakut” bashkon
Ku qyteti im merr frymë, frymon…
Në harkun e Xhamisë
Rinia gjallëron

Dhe, me Kalanë dinjitetshëm përballem
Mëngjeseve të hershme, në mesditë
Para saj falem
Unë, biri i saj
Unë, gjaku dhe ashti
Themeli në rrënjët pa fund

Dita ikën shpejtë
Kujtimet lëmsh në mendje ndrydhen
Sa të ngushta i kishim rrugët
Tani Bulevarde janë.

Gumëzhinë zëri rinor
Hareshëm, rrugëve të qytetit tim
Unë, zëri i tyre isha dhe jamë
E kaluara, Nerodimës shkon, shkon…
Atje, diku në Vardar, Egje..., në pafundësi.

Bredhjet s’kan fund
Sa nga” Gryka”…, nga “Përroi Rakocit”
Në Runjevë…
Kotilinë, Ivajë…
”Lidhjen e Prizrenit” pararojë kam
Nënqiellit, i lire, kudoqoftë…
Unë, biri i kësaj toke

Kandilin ndezur mbajë
Dhe zjarrin që nuk shuhet kurr
Këtu kisha lindjen dhe rriten
Këtu diku, vdekja do më gjejë.

Të tjerët do kujtohen për mua
Në zjarrni tim, ngrohje do gjejnë
Shtafetën më tej do e bartin

Shoqërim mua do më ken.

Kete Poezi e kam dhurate nga nje Mik virtual ,shume te respektuar ,,,,
Shpresoj qe poezit e tij ti kemi ne duar se shpejti !
I falenderohem shume !

[Linka_pz]

Njohje e përgjakur

Njohje e largët, largësi kilometrash
Në hartën plakë të nënlokës sonë
Shihen e njihen shqiptarët n’mes veti
Sikur të huaj të kishinq qenë

Shihen shqiptarët, çmallje shekullore
Dhembje, gaz e lot, tragjedi e rëndë
Vëllezër, motra, vëllezër e motra presin
Njohje e përgjakur
Shqiptaria është ngritë në këmbë

Kosharja çrrënjosë gurin e ndarjes
Aty ku edhe gjembat ishin shembë
Prizreni, si dikur në lashtësi
Me Drinin plak, shënojnë historinë

Shqiptarët bashkë, me buk e barot
Gjithandej presin, përcjellin njëri tjetrin
Hata e madhe, trishtim dhe gëzim
Arena e luftës ndante mejdanin

Kukësi në këmbë, Tirana, Korça…
Prizreni, Kaçaniku, Shkupi, Kumanova…
Janina, Presheva, Plava e Gucia
Shqipëria u bë NJË

Kaçanik, 20 dhjetor 2007


Me te drejten e Autorit N .K

[Linka_pz]

Kjo betejë


Të vij rrotull si pushtues
Ti qëndron si kështjellë
Një buzëqeshje herë më zmbraps
Herë fitore se ç’më ndjell.

Herë më ngre flamurn’ e bardhë
Herë nxjerr shpatn’ e Skenderit
Veq të sosë kjo betejë… Pa
Të biem në fush’ të nderit.

Vij e vij rrotull, si pushtues
Ti , në këmbë, si kala.. Pa
Në ka kala që s’jepen,
Edhe të tillë, pushtonjës ka.

Si pushtues vij e vij rrotull
Kjo betejë s’paska të sosur.

Me te drejten e Autorit N,K

[Linka_pz]

Fantastiko – Shkencore


Duart e tua,
copa dielli.
Sytë,
meteorë
të fshehtë.
Këmbët që dridhen,
shkëmbinj
hënorë.
Buzët,
llavë
e nxehtë.
Njerëzit,
satelitë spiunë.
Fjalët,
orbita imorale.
Shpirti im,
gjithësia pa fund…
Puthja
jote,
e vetmja gjë reale…

Suzana Zisi

[Linka_pz]

DUEL...



Unë,
vizatoj “burgun” tim,
me hallka të metalta errësire.
Kyçem dhimbjesh.
Çelësin flak, në oqeanin e heshtjes.
Ti,
kalëron “Muzën” time të ngrirë,
për të çarë shtegun e buzëqeshjes.

Suzana Zisi

[Linka_pz]

Rent, or Marathonomak!

Rent, or rent, rent e u thuaj
Se u-çthur ordi e huaj,
Se betejën e fituam
Dhe qytetin e shpëtuam!
Rent, or rent,
Rent, or Marothonomak!

Kap një degë prej dafine
Dhe vërtitesh ndaj Athine,
Nëpër fush’ e brek mbi brek
Këmba tokën as t’a prek,
Hip’ e zbrit,
Petrit, Marathonomak!

Ke një plagë, po s’e the,
Djers’ e gjak pikon për-dhe;
Do që ti të jesh i pari,
Për triumfin lajmëtari
Flamur-gjak,
Kuqo, Marathonomak!

T’u-tha gryka po s’të pihet,
T’u-mpi këmba, po s’të rrihet,
Se mileti po të pret,
Ankthi zemrat ua vret,
Vrer e tmerrr,
Shpejt, or Marathonomak!

Kurrë kaqë s’dogji djelli
Dhe si plumbi s’rëndovi qjelli,
Kurr’ aq ëmbël’ e bukur s’ftoj
Hij’ e lisit edhe kroj;
Tur-u tej,
Tutje, or Marathonomak!

Vapa mbyt e pluhri nxin
Ferra çjerr e guri grin
Afsha gjoksin përvëlon
Syrin avulli verbon;
Ur’ e prush,
Furr’o, or Marathonomak!

Gryka si gjyryk të çfryn
Prej Vullkanit flag e tym
Se ç’vëngon e se ç’gulçon,
Zëmra brinjët t’i çkallmon
Me tokmak,
Mbahu, or Marathonomak!

Nëna, motra, nusja dalin,
Ngrehin krahët të të ndalin,
Mos, se s’janë veç Najada
Magjistrica dhe Driada;
Lark, or lark,
Lark, or Marathonomak!

Hajde, ja Akropolia,
Ja qyteti e njerëzia
Që të pan’ e që të çpuan
Dhe fuqinë ta rishtuan
Ha dhe pak,
Hajde, or Marathonomak!

Ja, arrive, ua the:
Ç’gas e ç’helm qe kjo myzhde!
“E fituam!”, brohorite
Dhe për tok’ u-përpëlite;
Vdiq, or vdiq!
Vdiqe, or Marathonomak!

Rent kudo, dyke bërtitur,
Nëpër shekuj faqe-ndritur,
Se i vogli shtrin viganin
Dhe i shtypuri tiranin,
Veç e tok,
Tok, or Marathonomak!

Fan Noli