100 vjetori i Pavarësisë

[Zero Cool]

Pavarësia e Shqipërisë Etnike 28 Nëntor 1912. Me 28 Nentor 2012 mbushen 100 vjet te Pavaresise.
Kjo eshte vetem nje pjese e Shqiprise Etnike, por gjithsesi ishte nje hap i madh i Shqiptareve ndaj ambicjeve hegjemoniste Serbo-Greke.

Çfare po organizohet per fesimin e ketij 100 vjetori?

[Zero Cool]

Shakira koncert në Tiranë për 100 vjetorin e Pavarësisë





“Qeveria shqiptare planifikon të sjellë në Shqipëri njërën prej yjeve të muzikës botërore të momentit, Shakira.

Ideja është hedhur në komitetin ndërministror që merret me organizimin aktiviteteve për Festimet e 100 vjetorit të shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë.
“Fituesi” në letër ka mbetur këngëtarja kolumbiane, Shakira, për të cilën kanë nisur tratativat që të vijë të japë një koncert në Shqipëri.

[Zero Cool]

A MUND TË SHPRESOJMË NË KTHESA HISTORIKE-PAQËSORE NË 100 VJETORIN E SHQIPËRISË SONË ?!

Motra dhe vëllezër – të gjithë fara arbërore, le të bashkohemi në këtë pikë të historisë, në Vitin e Shqiptarëve, duke shfrytëzuar të drejtën historike, të përdorim sa më mirë identitetin dhe origjinalitetin tonë, për t’ia hequr Shqipërisë dënimin e aneksimit të trojeve për 100 vjet, për ta bërë një shtet plot paqe e dashuri, mbi të gjitha trojet arbërore! Le të bashkohemi të gjithë në Forumin Imazh dhe Media, duke bërë imazh sa më të mirë shqiptar, kudo në botë, ta kurorëzojmë këtë ënërr tonën shekullore, në njërën nga festat e shumta të Imazhit Shqiptar, që kanë hapur në Durrës, më 18 dhjetor serinë e kremteve të jubileut tonë historik! Mendojmë shqip, flasim shqip, jetojmë shqip!!!



Shkruan: Engjëll KOLIQI

Rilindja Kombëtare Shqiptare, e filluar në vitet ’30 të shekullit XIX, që ka pasur shumë sfida e telashe nëpër histori, po vazhdon edhe sot, me njerëz të tjerë, sepse themeluesit nuk jetojnë më fizikisht në mesin tonë, por edhe këta janë njësoj – shqiptarë që e duan Shqipërinë, por që i nderojnë dhe respektojnë popujt tjerë dhe vendet tjera, pra ata shqiptarë të devotshëm jemi ne. Jemi e do të jemi gjithmonë, deri në amshim do të jetë e paepur fara arbërore, në gjenerata të pambaruara, edhe fëmijët, nipërit e stërnipërit tanë.
Por, a mund të shpresojmë se me ne, me intereset jetike të kombit tonë, më të lashtit në Ballkan, do të jenë edhe liderët e institucioneve dhe të politikës, në Tiranë, në Prishtinë e kudo që bukës i thënë bukë e ujit – ujë?!... A do e kemi fatin, që liderët tanë, të zgjedhur me votën e popullit, të mendojnë për popullin, për interesin e përbashkët kombëtar, për paqen, për dashurinë dhe për mirëqenien e farës arbërore, bashkë me fqinjët dhe me të gjithë të tjerët?!
E konsideroj vetin shqiptar i devotshëm i Shqipërisë Etnike – Reale Natyrore dhe ndjehem intelektual, gjë që më detyron brenda shpirtit tim, sidomos në cilësinë e ambasadorit të paqes, t’u drejtohem të gjithë Shqiptarëve, kudo që jetojnë, që të japin nga vetja maksimumin, për të mbyllur në mënyrën më të mirë e paqësore dënimin e Shqipërisë Sonë, me aneksimin e trojeve, në afat 100 vjeçar, në Konferencën e Ambasadorëve në Londër, gati njëqind vjet më parë. Eni o shqiptarë, eni të gjithë bashkë, të punojmë me shumë kujdes dhe pa hezituar as pa kursyer gjë, në ribërjen e Shqipërisë – shtet stabil, të fortë e paqësor, mbi të gjitha trojet arbërore. Eni të gjithë, edhe ju liderë institucionesh e pronarë të kabineteve e të kolltuqeve qeveritare e ministrore, eni a bashkohuni me shqiptarët e devotshëm në kurorëzimin e ëndërrës sonë të drejtë shekullore, të natyrshme. Eni, sepse në këtë spektakël mrekullie do të gjeni dhuratën më të çmueshme të jetës, që do të jua ëmbëlsojë shpirtin dhe zemrën.
Me projektet tuaja politike e diplomatike, duke përmbushur dëshira të miqve, por edhe të armiqëve të popullit tonë, mbase edhe mund të pasuroheni sot, por do të zhvisheni krejtësisht e do të vuani shumë, nesër e gjithmonë. Prandaj, kujdes – dëgjojeni me shumë seriozitet thirrjen e popullit, eni e bashkohuni në hapat e marshimit historik të bashkimit kombëtar, nën Flamurin e Dashurisë, të Paqes e të Mirësisë! Eni, mos u frigoni, as mos ngurroni, se më se të garantuara i keni intereset tuaja të ngushta, në interesin e përgjithshëm, të përbashkët kombëtar. Eni, të gjithë bashkë, ju thërras fuqishëm edhe me gojën e Nënëlokes Shqipëri! Eni, ju thërrasim në emër të paqes dhe të dashurisë! Eni të gjithë, se Nënës ia kemi borxh!
Me shumë devotshmëri, por edhe me krenari kombëtare, ju thërras fuqishëm, që të vini e të bashkoheni në Forumin Imazh dhe Media, në serinë e kremtimeve historike, që veç kanë filluar, me strategjinë e Kryetarit Doc Dr Astrit Memia – të njohur dhe të konsideruar nga të gjithë, si ministër i mirëfilltë i burrërisë! Eni, mos ngurroni as mos u frigoni! Përpara, deri në fitore të paqes dhe të dashurisë arbërore! Eni, të bëjmë imazh të mirë – shembullor, kudo në botë, duke menduar shqi dhe duke jetuar origjinal – shqip!!!

[GURI SYLAJ]

28 Nentore 2012 !!

Njeqind vjete po e ruaj gurin,
pesqind vjete po e ruaj Flamurin!
Njeqind vjet me nate mbi krye,
njeqind vjete s'kan mujt me me thye!
Njeqind vjete me djepa plot,
njeqind vjet po e pres kete mot!
Njeqind vjet se humba shpresen ,
njeqind vjete e mbajta besen!
Njeqind vjete me zjarr ne oxhak ,
njeqind vjete s'muj mora hak!
Njeqind vjete po e rriti trimin ,
njeqind vjete po e prese bashkimin!
Njeqind vjet po u therras me loder,
njeqind vjete po u pres ne kete voter!
Njeqind vjete po e pres kete Mot,
marrue kjofte kush nuk vjen sot!!

Guri Sylaj
12.04.2010

[Neferta]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

28 Nentore 2012 !!

Njeqind vjete po e ruaj gurin,
pesqind vjete po e ruaj Flamurin!
Njeqind vjet me nate mbi krye,
njeqind vjete s'kan mujt me me thye!
Njeqind vjete me djepa plot,
njeqind vjet po e pres kete mot!
Njeqind vjet se humba shpresen ,
njeqind vjete e mbajta besen!
Njeqind vjete me zjarr ne oxhak ,
njeqind vjete s'muj mora hak!
Njeqind vjete po e rriti trimin ,
njeqind vjete po e prese bashkimin!
Njeqind vjet po u therras me loder,
njeqind vjete po u pres ne kete voter!
Njeqind vjete po e pres kete Mot,
marrue kjofte kush nuk vjen sot!!

Guri Sylaj
12.04.2010

A thua se keshtu disi ishte beslidhja ne Taksim te Stambollit para 100 e ca vitesh. Pas nje diskutimi plot zjarr ne parlament me 11 janar 1912, ne lagjen Taksim te Stambollit deputetet shqiptare u mblodhen me iniciativen e Hasan Prishtines dhe Ismail Qemalit, per te shtruar rrugen e kryengritjes se armatosur ne Shqiperi.

[Zero Cool]

Clinton në Tiranë për 100 vjetorin e Pavarësisë





Tiranë, 26.04.2012

Sekretarja amerikane e Shtetit, Hillary Clinton premtoi se do të vizitojë Tiranën për të festuar së bashku me shqiptarët 100 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë.

Këtë premtim sekretarja amerikane e Shtetit ia dha kryeministrit Sali Berisha gjatë vizitës së këtij të fundit në Washington DC, e zhvilluar sipas kryeministrit edhe për qëllimin e ftesës për të vizituar Shqipërinë.
Sekretarja amerikane e Shtetit vlerësoi gjatë fjalës së saj se Shqipëria është partnere e fortë me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe NATO-n.

“Është një nder të mirëpres Kryeministrin e Shqipërisë, këtu, në Departamentin e Shtetit. Kryeministri dhe vendi i tij kanë qenë partnerë të fortë me Shtetet e Bashkuara të Amerikës në NATO, si pjesë e misionit tonë në Afganistan dhe ne kemi një marrëdhënie të gjerë e të thellë që e vlerësojmë lart. Mezi pres të diskutoj me
Kryeministrin Berisha për shumë çështje, për të cilat ne po punojmë si në aspektin dypalësh, rajonal dhe atë global. Zoti Kryeministër mirëserdhët!”, u shpreh Sekretarja Clinton.

Kryeministri Berisha teksa shprehu mirënjohjen për pritjen në DASH, theksoi se “Sekretarja Clinton është një mike e madhe e vendit dhe e kombit shqiptarë.

“Shqipëria ka pasur privilegjin e jashtëzakonshëm të mbështetet nga ky vend i madh, nga administrata e Presidentit Obama, nga Sekretarja Clinton, në të gjitha përpjekjet e saj për të ndërtuar një demokraci të bazuar në lirinë e tregut. Faleminderit shumë”, tha ndër të tjera Berisha.

[Zero Cool]

Rikujtim


Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë


Në prag të luftërave Ballkanike të viteve 1912-1913, Shqipëria ndahej në katër vilajete nga Perandoria Osmane me kryeqytete Shkupin, Janinën, Manastirin dhe Shkodrën. Nuk dihet me siguri se sa ishte numri i popullsisë Shqiptare por studimet e fundit tregojnë se ajo arrinte shifrën e rreth 1,500,000 më 1912 në katër vilajetet e marra së bashku. Për nga sipërfaqja, Shqipëria etnike arrinte të mbulonte 70,000-75,000 kilometra katrorë. Shkupi, Janina dhe Manastiri ishin të treja qytete me shumicë Shqiptare por sot ndodhen jashtë kufijve të shtetit Shqiptar apo atij Kosovar. Vetem Shkodra nga katër qendrat e vilajeteve arriti të jetë deri më sot brenda kufijve Shqiptarë.

Për të arritur në pavarësinë dhe krijimin e një shteti të unifikuar, Shqiptarët kishin arritur të binin dakort për një alfabet të përbashkët më 1908 në Manastir, veprim i cili i hapi rrugë mësimdhënies dhe literaturës masive në Shqip. Po ashtu, u intensifikuan kryengritjet kundër perandorisë Osmane gjatë viteve 1910-1911 veçanërisht në Kosovë dhe në Malësinë e Mirditës. Rol të rëndësishëm patën edhe intelektualët të cilët nën shembullin e Ismail Qemalit (1844-1919) ishin të lidhur ngushtë me komitetet “Bashkim e Progres” dhe me idetë e revolucionit të vitit 1908. Më vonë u kuptua se përkrahja e revolucionit Xhon Turk të 1908 ishte e padobishme pasi këta të fundit porsa morën pushtetin e Perandorisë Osmane i braktisën idetë e tyre moderniste dhe i trajtuan Shqiptarët si Otomanët e mëparshëm duke i mohuar atyre të drejtën për vetvendosje. Rrjedhimisht, pakënaqësitë ndaj Xhon Turqve si dhe dobësimi i Perandorisë Osmane e cila në fund të vitit 1911 duhej të mbrohej edhe nga Italia bëri që më 12 Janar 1912, në Stamboll të shpallej vendimi për një kryengritje të përgjithshme. Në këtë mbledhje morën pjesë Ismail Qemali, Hasan Prishtina dhe disa deputetë të tjerë ndër më aktivët e levizjes për pavarësi. Kjo lëvizje u vendos që të fillonte në pranverë në Kosovë. Kryengritjet e armatosura nisën në Mars dhe në Maj ishin përhapur në të gjithë Kosovën. Rreth Qershorit të katër vilajetet ishin ngritur në kryengritje ndërkohë që dezertimet e shumta në rradhët e ushtrisë Osmane bënë që kjo e fundit të ishte e paaftë për t’i bërë ballë kësaj lëvizjeje të fuqishme të Shqiptarëve.

Më 17 Korrik qeveria Xhon Turke dha dorëheqjen dhe u zëvendësua nga Liberalët. Qeveritarët e rinj kërkuan bashkëbisedime me kryengritësit dhe i premtuan atyre zbatimin e kushtetutës. Më 18 Gusht 1912, qeveria Turke me anën e një deklarate pranoi shumicën e kushteve të kërkuara nga Shqiptarët dhe të hartuara nga Hasan Prishtina brenda një programi prej 14 pikash. Ky program parashikonte autonominë e Shqiptarëve brenda Perandorisë Osmane. Vetëm me miratimin fillestar të autonomisë së Shqiptarëve nga ana e Perandorisë Osmane kryengritësit i ulën armët duke menduar se synimi i lidhjes së Prizrenit të 1878 më në fund u arrit. Sidoqoftë kjo arritje nuk ishte e qëndrueshme mbi të gjitha në një situatë kur fqinjët e Shqiptarëve si Grekët, Bullgarët, Serbët dhe Malazezët nuk iu leverdiste një autonomi e vilajeteve Shqiptare pasi kishin synimet e tyre mbi këto treva. Në këtë aspekt dhe për këto qëllime u nënshkrua më 13 Mars 1912 një marrëveshje Serbo-Bullgare që synonte që Kosova t’i jepej Serbisë ndërkohë që territoret në lindje të lumit Struma t’i takonin Bullgarisë. Pjesa tjetër e asaj që sot është Ish Republika Jugosllave e Maqedonisë do të vendosej se si do të ndahej sipas marrëveshjes nga Rusia. Gjithashtu, përsëri për qëllime copëtimi u nënshkrua më 29 Maj 1912 një marrëveshje Bullgaro-Greke. Vetëm qëndrimi i Austro-Hungarisë, e cila ishte kundër sllavëve, qe në interesin e Shqiptarëve pasi ky shtet i bëri presion Osmanëve që të zbatohej një decentralizim në të katra vilajetet Shqiptare.

Në këtë kontekst historik nisën luftërat Ballkanike, e para e të cilave filloi në Tetor 1912. Serbët dhe Grekët i shpallën luftë Perandorisë Osmane duke shënuar fitore të rëndësishme. Serbët dhe Malazezët shpejt vërshuan drejt Kosovës dhe krahinës së Shkodrës duke pasur si synim pushtimin e tyre. Në të njëjtën kohë, Greqia pushtoi Maqedoninë deri në Selanik dhe Thesalinë. Në këto kushte, një autonomi brenda një Perandorie Osmane të rrënuar u bë e pakuptimtë për Shqiptarët të cilët tashmë duhej të shpallnin pavarësinë për të shpëtuar identitetin e tyre si komb.

Vlora u zgjodh si qyteti ku do të mblidheshin delegatë nga të katër vilajetet dhe data e kësaj mbledhjeje ishte 28 Nëntori i 1912. Kështu u shpall pavarësia e Shqipërisë nën kryesimin e Ismail Qemalit në një mbledhje ku arritën të mbërrinin 63 delegatë duke përfshirë edhe disa që erdhën të nesërmen siç ishte rasti i Isa Boletinit i cili mbërriti më 29 Nëntor së bashku me 400 luftëtarë Kosovarë. Bajram Curri megjithëse u nis për në Vlorë nuk arriti të mbërrinte duke u penguar nga luftimet. Në këto rrethana, 28 Nëntori 1912 mbeti si një datë ku populli Shqiptar po e merrte fatin në duart e veta për të jetuar të lirë e të pavarur duke ëndërruar krijimin e një shteti që do të përkonte me kufijtë etnikë Shqiptarë si dhe duke pritur njohjen e ndërkombëtarëve.

[Zero Cool]

Shqiptarët pushtojnë majën e Everestit





Alpinistët shqiptarë, mes tyre dhe Gjergj Bojaxhi ia dalin të pushtojnë Everestin, për të ngritur në çatinë e botës flamurin shqiptar. Lajmi konfirmohet nga një mesazh i marrë nga presidenti i kompanisë udhërrëfyese. Aplinistët kanë mbërritur në majën e malit më të lartë në botë rreth orës lokale 07:00 (+5. 45 GMT).
Namaste Aleksander
Faleminderit. Nga informacionet e fundit 4/5 alpinistë shqiptarë kanë arritur majën e Everestit, 8884 metra rreth orës 07:00 me orën lokale. (+5. 45 GMT) dhe janë rrugës për në kampin 3. Na duhet të konfirmojmë sa dhe kush kanë arritur majën menjëherë sapo të arrijnë kampin 3
Sinqerisht
Pradip Kumar Limbu
Ekspedita Everest 2012 u ndërmor në kushtet më ekstreme të motit dhe të lartësisë, dhe është inisiativë me rastin e 100 vjetorit të pavarësisë.
Fation Plaku, Gerti Pishtari, Mateo Begeja, Gjergj Bojaxhi, Erlin Rudho dhe Xhimi Begeja, nisën në muajin Prill ngjitjen drejt pikës më të lartë të globit, për të vendosur flamurin shqiptar në zonën e flamujve, përkrahë flamujve të tjerë nga e gjithë bota.
“Të gjashtë antarët e ekspeditës dhe sherpat do të ngjiteshin për gjatë gjithë natës për të arritur majën. Të gjithë ishin të përgatitur për të suportuar temperaturat nga – 30 deri në - 40 gradë Celsius. Shqetësimi ishte rritur para pak ditësh kur një stuhi e papritur shkaktoi vdekjen e dy alpinistëve dhe humbjen e tre të tjerave në atë që quhet Maja e vdekjes. Por për fat të mirë ekspedita shqiptare pavarësisht disa kthimeve pas dhe aklimatizimeve ia ka dalë mbanë që të arrijë deri në pjesën finale të misionit. Një arritje jo pa vështirësi dhe sakrifica fizike.
DITARI
20 maj drejt kampit të ndërmjetëm 5.700 m.
21 Maj ngjitje në ABC; 6.400 m.
22 Maj qëndrim në ABC.
23 Maj ngjitje në Kampin 1 – 7.100 m.
24 Maj ngjitje në Kampin 2 – 7.900 m
25 Maj ngjitje në Kampin 3 – 8.300 m.
25 Maj ngjitja në Majën e Everest.

[Zero Cool]

Ditari i papublikuar Hajredin Cakranit. Detajet e diteve te pavaresise

Zbulohen kujtimet e firmëtarit të deklaratës së Pavarësisë. Rrëfime për takimet në Parlamentin turk, takimet me atdhetarë e rilindës, marrëdhënia me Ismail Qemalin etj.






Deri para pak muajsh ndodheshin të dëmtuara e të mbyllura në një kasetë metalike, ku “dergjeshin” që prej viteve ’50 në një shtëpi në Cakran. Pasardhësit që i kishin trashëguar nuk e dinin se çfarë fshihej në dorëshkrimet e hapura për të parën herë në vitin 1992, duke besuar se ato ishin dokumente pronash.

Do të duhej një kontroll “i ri” që të mësohej se këto dokumente, tashmë të dëmtuar e ku balta dhe ndryshku kanë ngjitur fletët me njëra-tjetrën, ishin dokumente që rrëfenin së shumti për historinë e Shqipërisë.

Në to fshiheshin kujtime e letërkëmbime të vëllezërve Cakrani, dy prej firmëtarëve të deklaratës së Pavarësisë, të cilët kanë kontribuar së shumti në çështjen shqiptare.

Lufta e tyre për liri e pavarësi është tepër komplekse, e zë fill, së paku që në vitin 1908 kur ata shkuan në manastir për të takuar të gjithë rilindësit, përgjithësisht ata korçarë dhe i takuan të hapnin shkollën e tyre në Cakran vetëm disa muaj pas miratimit të alfabetit latin.

Këto rrëfime shfaqen në dokumentet e servirura nga Kujtim Cakrani, të cilat po përpunohen e sistemohen nga historiani Kastriot Bimo. Bimo është njohur me një dorëshkrim të Hajredin Cakranit që në dhjetor e tashmë po përgatit monografinë e tij.



“Balta dhe ndryshku i ka bërë të ngjiten fletët me njëra-tjetrën dhe në një punë prej mbi 6 muaj në një staf prej 5 vetësh në laborator po arrijmë në një punë jashtëzakonisht të vështirë fundin. Probleme shfaqin jo vetëm pjesët e dëmtuara e të palexueshme, të cilat janë korrigjuar me kuptim të përafërt, por edhe gjuha e asaj kohe duke qenë mjaft e ngarkuar me shprehi dhe elemente të gjuhës turke paraqet vështirësi në konvertimin e asaj zyrtare e letrare të kuptueshme të sotme”, shprehet Bimo, ndërsa shton se paralelisht për konvertimine këtyre dorëshkrimeve po punon edhe një pedagog i gjuhës shqipe.

Udhëtim në ngjarje që prej 1882-it

Materialet e studiuara i përkasin ngjarjeve nga viti 1882 e vazhdojnë në 1908, 1909, 1911, 1912 etj. Disa ngjarje që përshkruhen në këto shënime janë ato të takimit në Stamboll me Sami Frashërin ku Hajredin Cakrani i merr abetaren dhe libra të tjerë. Në to përfshihet edhe vajtja e tij së bashku me të vëllain Bektash Cakrani në Klubin e Manastirit ku hapin dhe shkollën e parë shqipe në Cakran, takimi në Stamboll i Bektash Cakranit, Dervish Himës, Mihal Gramenos me Nexhip Dragën e Hasan Prishtinën për fillimin e kryengritjes në Toskëri. Në këto shënime flitet edhe për kryengritjen e zhvilluar në Cakran nga Baki Gjirokastra, Namik Delvina, Idriz Guri, etj., sipas orientimeve të Ismail Qemalit, mbështetjen pa rezerva të kandidaturës së I.Qemalit për deputet. Flitet aty edhe për takimin me Ismail Qemalin e Luigj Gurakuqin në gusht 1912 në shtëpinë e tyre, ku dhe bujtin atë natë, kalimin nëpër Myzeqe duke e nxjerrë I.Qemalin nga rreziqet e përcjelljes në Vlorë si firmëtar. Por edhe për momentet kur ai është këshilltar i ministrit të Luftës M.pashë Drralla, apo kur i vëllai, Bektash Cakrani është drejtor thesari (sepse në mungesë të fondeve shumicën e aksioneve i jepnin të dy vëllezërit nga të ardhurat e çifligjeve të tyre), etj. Interesante është të shihen edhe momente të tjera, si: përplasja me Ismail Qemalin për arsye të koncesioneve të tij me bankën pa u bërë shteti në një promemorje të firmosur nga 67 krerë mes të cilëve: F.Konica, M.Frashëri, F.Toptani, M.Grameno, Th.Germenji, H.Prishtina, D.Hima, P.Cale, etj. dhe ku qeveria iu dërgon për raprezalje në Cakran bandën e Salih Vranishtit që ruante rendin në Vlorë, refuzimi i pjesëmarrjes në qarkun e Esat Pashës, lufta nën Princ Vidin, beteja në Lushnjë me fanatikët e Shqipërisë së Mesme në 1913, arratisja në Itali, bashkëpunimi me austriakët, apo takim- pajtimi i mundësuar prej tyre me I.Qemalin në 1918 në Vjenë. Ata janë ndër themeluesit e Kongresit të Lushnjës dhe Hajredin Cakrani është i pari që ngrihet dhe propozon Kabinetin e S.Delvinës, i cili bujt në shtëpi të tyre. Deputet i pavarur dhe në luftë në 1920 kundër italianëve në Vlorë, po si deputet i pavarur shkon përsëri në Vlorë në varrimin e Avni Rustemit. Me pikëpamje republikane, antizogist, themelues i lëvizjes së Fierit, dënohet me vdekje, por falë influencës i falet jeta etj. Shënimet e firmëtarit të deklaratës së pavarësisë janë në formë kujtimesh, por spikat aty një trajtë rrëfimtare herë-herë deri në detaje të ngjarjeve.

Më poshtë po sjellim një nga fletët e kujtimeve të shënuara prej tij, që flet për ditët e fundit para pavarësisë…

Transkipt

Më njëzet t’vjeshtës së tretë i përgjigjem telegramit për në Vlorë. Shirat nuk kishin pushuar dhe semani kishte dalë poshtë në çiflik. E panë një njeri me kalë drejt Petshanjit dhe i thanë se andej është çifliku i Hajredin Beut. Ai u fut tutje dhe kur m’a prunë në shtëpi e pieta nga vin. Kur e mori vesh q’ isha Hajredin Beu më fjalosi për një kartë q’e dërgon Bektash Beu nga Vlorë dhe gjall’a vdekur të t’a bija bej më tha. E këndova me një frymë e më shkruaj në gjuhë frënge të kem besim te njeriu i kartes. Pasi më sqaron fill e përpe thotë se Ismail Beu e Z.Luigj Gurakuqi me njerëz të tjerë do vinin nga Durresi në Vlorë ësht’ marrqë vesh e kish rrezik të përpiqen me ushtërinë e bëhet hataja. Duhet të bëja gati njerëzit t’u dilim ne Shkumbin e t’u prisim udhë e e t’i fusim në çiflik . Llafosa me njerinë t’im te besuar po ai tha se në këtë hata shi që po bie rruga as që duket. S’ke dëgjuar gjallë vdekur ti i bërtita. Si të urdhëroç Bej po j’a dolëm dot me buaj për ndryshe u mbymë. I bëni hazër buaj e qerre se s’mbytemi jo . Ku të ikim nata erdhi dhe andej s’luan dot. Me t’u gëdhirë po bënim hazër buajt kur erdhi paradite një tjetër njeri I bërë qull der’ ne pallce e pruri kartën e dytë. Hataja thuaj’ ish bërë se ushtërija kish muar urdhër t’a zir Ismail Bejnë me shokë se s’bën. Muarëm rrugën e sipërme të kënetës po as ajo s’dukej nga ujtë që kish dalë tejetej. Të dalë ku të dalë. Buajt ecin javash në llucë ne duhej të nxitonim po ku të linte ujtë e mjergulla që kish rënë vënde- vënde sikur kish dalë deti e qe ngjitur në rrëzë të kodrës..

Përshtatur

Më njëzet të nëntorit iu përgjigja telegramit për në Vlorë. Shirat nuk kishin pushuar dhe lumi i Semanit kishte dalë nga shtrati poshtë nga çifligjet. Kishin parë një njeri me kale që nxitonte drejt Petoshajt dhe i thanë se në atë drejtim ishte çifligu i Haredin bej Cakranit. Ai vazhdoi rrugën, që kështu e kapën dhe ma sollën mua në shtëpi, ku aty unë e pyeta se nga vinte. Kur u sigurua se unë isha Hajredin Cakrani vetë më tha për një letër që ma dërgonte im vëlla Bektash Cakrani nga Vlora dhe gjallë a vdekur të ta bija bej,- më tha. E lexova me një frymë ku më shkruante në frëngjisht që të kisha besim tek letërprurësi. Aty më sqaronte hollësisht se Ismail Qemal beu dhe zoti Luigj Gurakuqi së bashku me njerëz të tjerë do të vinë në Vlorë, por kjo gjë është marrë vesh dhe ka rrezik të përplasen me ushtrinë osmane dhe ndodh e keqja. Duhet të bëja gati njerëzit e t’u dilnim në Shkumbin , për t’u prerë rrugën e t’i fusnim pastaj nëpër çiflig për siguri. U mora vesh me një njeriun tim të besuar, por ai më tha se në këtë shi të tmerrshëm që po bie, rruga as që duket.- Ke dëgjuar gjallë-vdekur! I bërtita! Si të urdhrosh ti bej, por po ja dolëm dot me buaj se ndryshe do të mbytemi. I bëni gati buaj e qerre se nuk mbytemi, jo! Nuk kishim ku të shkonim se nata po vinte dhe në ato anë nuk lëviz dot në errësirë. Në të gëdhirë po i bënim gati buajt, kur paradite erdhi një njeri tjetër i lagur deri kë kockë, i cili solli letrën e dytë. E keqja pothuaj kish ndodhur se ushtria osmane kish marrë urdhër për të kapur Ismail Qemal beun me shokë me çdo kusht. Morëm rrugën e sipërme të kënetës, por ajo nuk dukej nga uji që kish dalë tej për tej.-Të dalë ku dalë! Buajt ecin ngadalë në baltë, ndërsa ne duhet të nxitonim, po ku të linte shiu e mjegulla që kishte rënë vënde-vënde e dukej sikur kish dalë deti e kish ardhur në rrëzë të kodrës…

Drejtori i thesarit në Qeverinë e Ismail Qemalit më 1912 Bektash Cakrani, e që ishte vënë aty për arsye se posedonte anën financiare ndihmëse të kësaj qeverie, i drejtoi një promemorje I.Qemalit, të firmosur nga 67 vetë (Faik Konica, Mit’hat Frasheri, Mihal Grameno, Themistokli Gërmenji, Dervish Hima, Hasan Prishtina, Pandeli Cale, Azis pashë Vrioni), ku thoshte se “dhënia me koncesion e krijimit të një banke austro-italiane, nga një qeveri e përkohëshme lokale, pa u vendosur akoma kufijtë e shtetit, nuk duket si aventurë, por tradhti e mirëfilltë…”

Konti Leopold Berchtold, ministri më i ri i Punëve të Jashtme në historinë e Perandorisë Austro-Hungareze, pyetjes së Ismail Qemalit e Luigj Gurakuqit se a do të hyjë në luftë në anën tonë Austria, sqaroi se “konflikti është ballkanik, po ndërhymë si thoni ju, s’është më i tillë. Më logjike është një shtet i pavarur shqiptar në Bllkan, se zgjerimi i konfliktit”, gjë të cilën nuk e evitoi dot më vonë, kur po në Ballkan nisi Lufta I Botërore.

…famëkeqi Max Valentineri me nëndetësen e tij gjermane, siluroi dhe mbyti anijen amerikane “Lusitania”, me gjithë pasagjerët e saj, duke futur SHBA-në në luftë, ku doli i humbur. Themistokli Germenji, Sevasti Qiriazi, e të tjerë të krishterë korçarë u bënë protestantë në kundërshtim me grekët dhe vetë ortodoksinë e tyre, por Fuqitë e Mëdha i quajtën këto çeta me orientim progjerman, duke na klasifikuar në anën e të humburve në Luftën e Parë Botërore.

Thuhet se vetë Ismail beu Kemal ka bërë pjesë në rrethet e Masonerisë, me apo pa dashje pasqyruar në të vetmin film që është bërë për të, ku shenja në fjalë i përket “lozhës” së mendjendriturve, tipar ky që s’i bëri dot punë në Shqipëri, pasi për arsye që dihen, qeveria e tij ra shumë shpejt.

[Neferta]

Elbasani zgjodhi Mid’hat Frashërin si përfaqësues në Vlorë dhe shpallja e pavarësisë më 25 nëntor.
Akti i Pavarësisë në Elbasan

[Zero Cool]

100 vjetori i Pavarësisë, takim mes Postës së Kosovës, Shqipërisë dhe Maqedonisë


Një takim u organizua ndërmjet Drejtorëve të Përgjitshëm të Postës së Kosovës, Postës Shqiptare dhe Postës së Maqedonisë të premten(7-9-2012) në Prizren – Prevalle.

Nikoqiri i organizimit të këtij takimi z.Rafet Jashari – Kryeshef i Postës së Kosovës përshëndeti delegacionin nga Posta Shqiptare ne krye me Z. Arqile Gorea Drejtor i Përgjithshëm, delegacionin nga Posta e Maqedonisë ne krye me Drejtorin e Përgjitshëm Z.Rafiz Haliti, dhe anëtarët e Bordit te PK-es ne krye me kryetar Z.Halit Isufi.

Në këtë takim u diskutua për tema të ndryshme, ku ndër to vlen të përmendet tema e thellimit të bashkëpunimit ndërmjet këtyre tri Administratave Postare, për miratimin e binjakëzimit të Filialit të Postave të Elbasanit me Filialin e Tetovës dhe Filialit të Postave të Beratit me atë të Gjakovës. Gjithashtu u diskutua dhe tema rreth emetimit të një pulle të përbashkët me rastin e 100 vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë dhe organizimin e disa aktiviteteve të përbashkëta me rastin e kësaj ngjarje.

Para tri viteve këto tri Administrata Postare kanë nënshkruar një Memorandum Bashkëpunimi i cili ka hedhur pikat e veta jo vetëm në bashkëpunimin profesional por dhe në rregullimin e tregut dhe në afrimin e shërbimeve të ndërsjellta dhe në marrjen e iniciativave të përbashkëta. Iniciativa e cila u realizua me shume sukses si rrjedhoje e ketij Memorandumi e cila bashkon jo vetem keto tri administrate, por që bashkon gjithë popujt e botës, për një figurë madhështore që ka nxjerrë kombi ynë, shenjtoren Nënë Tereza, për të cilën Posta e Kosoves, e Maqedonise dhe Postat Shqiptare dolen me një pullë të përbashkët postare.

Tashmë është bërë traditë ndërmjet Postave të Kosovës, Shqipërisë dhe Maqedonisë realizimi i takimeve të kësaj natyre të cilat nuk janë vetëm pjesë e formalitetit rajonal por janë iniciativa funksionale.

Në fund të këtij takimi u ra dakord që me rastin e 100 vjetorit të pavarësisë të organizohet një konferencë rajonale nën tematikën: “E Ardhmja e shërbimit postar në rajonin e përbashkët”, ku të emetohet një pullë e përbashkët nga të tre Administratat Postare pjesmarrëse në këtë takim , të nënshkruhet binjakëzi ndërmjet Filialit të Postave të Elbasanit me Filialain e Tetovës dhe të Filialit të Postave të Beratit me atë të Gjakovës si dhe të organizohet në Shqipëri një garë e “Ecjes së shpejtë të postjerëve” nga Posta e tre shteteve respektive.

[Zero Cool]

Peticion


Humbi 2-3 minuta, nënshkruaj peticionin tek Google, kështu që ditën e 28 Nëntorit të 2012 të vendoset flamuri kombëtar ne faqen e tyre zyrtare www.google.com


3,245 NEEDED

Plotëso formularin këtu

[Zero Cool]

Kosovarët në Vlorën e 1912


Sipas kujtimeve të nipit të mbijetuar të Isa Boletinit


Isa Boletini, ishte një ndër personazhet më të rëndësishme në mbledhjen e Ferizajt, prej së cilës nisi më pas udhë lëvizja për shpalljen e zgjedhjeve të lira në Perandorinë Osmane. Ishte viti 1908. Baca i Boletinit, që vinte pas një periudhe të gjatë gjysmëinternimi e konfliktesh me Portën e Lartë, në fillim preferoi të mos ngatërrohej me intrigat për marrjen e pushtetit, që ndërkohë kishin mbërritur deri në Mitrovicë. Atëherë, sipas traditës së stërnjohur, si pa që atentatet kundër Bacës nuk dhanë rezultat, Porta e Lartë mbajti peng dy nga njerëzit e tij më të afërt: të nipin Tafilin dhe djalin Halitin, të cilët ndërkohë studionin në Stamboll. Ngjarjet që do të lexoni më poshtë janë bazuar pikërisht në kujtimet e njërit prej të paktëve Boletinë të mbetur gjallë që nga masakra e Podgoricës në 1916, nipit të tij, Tafilit, kur Isa Boletini dhe shumë nga njerëzit e tij u masakruan në mënyrë çnjerëzore.


Ofertat e xhonturqve dhe lajmi i Ismail Qemalit

Sipas kujtimeve të nipit, Tafilit, Stambolli kishte të gjithë intereein që të paqësonte Isa Boletinin. Në këtë periudhë del në skenë një tjetër emër i njohur i lëvizjes kombëtare shqiptare, Hasan Prishtina. Sipas Tafil Boletinit, ky, në qershorin e 1909, mbërrin në Mitrovicë, si i dërguar i posaçëm i Hysen Hilmi Pashës, Kryeministër i kohës. Prishtina, në emër të Stambollit, i premtoi Isës shpërblime dhe paqe nëse ky do të hiqte dorë nga kryengritjet e tij të herëpashershme. Baca refuzoi. Të njëjtën gjë bëri edhe disa muaj më vonë, kur mbërritën refugjatë të tjerë.

Andej nga fundi i vitit 1909, një lajm inkurajues mbërriti në bjeshkët e Rozhajës, atje ku Isa Boletini qe strehuar për t’u shpëtuar atentateve. Ismail Qemali, më vonë “babai i Pavarësisë’ i dërgon lajm me anë një të tregtari të njohur bagëtish: “Gajret o burrë, e mos u mërzit”. Lidhja mes dy burrave më të famshëm të Pavarësisë sapo kishte nisur të ngjizej. Përgjatë fillimit të 1910-s, Isa Boletini dhe trimat e tij përshkruan pjesën më të madhe të Malësisë së Gjakovës, me shpresën se populli e paria po bëhej gati për një goditje të madhe kundër Perandorisë Osmane. Ndërkohë, përplasja e madhe nuk mund të vononte. Një betejë e madhe në grykën e Cerralevës ka mbetur në histori si një nga përplasjet më të mëdha mes shqiptarëve të armatosur dhe Perandorisë Osmane. Ngjarja, ku osmanët mbetën të gozhduar për tri ditë me radhë, bëri përshtypje të madhe edhe në opinionin ndërkombëtar, çështja shqiptare kishte nisur të kishte simpatizantët e saj edhe nëpër botë. Të mbetur pa bukë, të përgjysmuar në numër, të vetmuar dhe pa aleatë të rëndësishëm, kryengritësit e Cerralevës, menduan t’i shpëtonin ekspeditës ndëshkimore që po afrohej. E vetmja rrugëdalje ishte Mali i Zi, i cili, asokohe për motive të vjetra, i joshte shqiptarët. Në Mal të Zi u strehua një pjesë e mirë e parisë dhe e kryengritësve kosovarë. Kjo ngjau që nga qershori i 1910-s e deri në mars të 1911. Vendi ku u strehuan krerët shqiptarë ishte Cetina, kryeqyteti historik i malazezëve. Përveç Isa Boletinit në Cetinë ishin strehuar edhe Dedë Gjo Luli, Mehmet Shendi dhe krerë të tjerë të malësorëve. Shkruan Tafil Boletini: “Në Cetinë gjeta ‘Historinë e Skënderbeut’ te një shqiptar katolik, tregtar. Abetare shqip s’kisha pa, por përfitova prej gërmave frengjishte, disa gërma që atëherë ndryshonin nga shqiptimi i fjalës kuptova se cilat ishin dhe mësova edhe qirilicën. Kështu e kalojshma kohën me lexime gazetash e librash serbishte. Nga Cetina axha Isa ka ra në kontakt me Aqif Pashë Elbasanin, që në atë kohë ndodhesh në Bari, e ma vonë edhe me Ismail Qemal Begun që gjendesh në Nice të Francës, për të bërë marrëveshje me ta çoi Abdullah Agën e Prizrenit te të dy dhe prej asaj kohe, deri sa kanë vdekë kanë qenë miq të sinqertë e miq të pandamë”. Diçka po lindte në horizontin politik të Ballkanit, diçka të cilët shqiptarët e ëndërronin, porse vetëm pakkush e besonte.



S’kam punë me sulltanin!

Në mars të 1911 malësorët e veriut të Shqipërisë nisën sulmin kundër garnizoneve osmane. Kjo i gjeti të papërgatitur si refugjatët shqiptarë në Cetinë, ashtu edhe krejt të tjerët. Knjaz Nikolla i Malit të Zi, thirri menjëherë krerët shqiptarë nga Cetina dhe i kërkoi që të merrnin menjëherë pjesë në këtë kryengritje. Boletini dhe të tjerët nuhatën se mund të bëheshin mish për to, kështu që më mirë preferuan të largohen nga Mali i Zi. Sipas Tafil Boletinit: “… Axha Isa, i drejtohet sërish krajlit: Nalmadhëni, na falni për bezdinë që ju kemi ba që nëntë muej, i jemi mirënjohës hospitalitetit të Naltmadhnisë tuej. Tani u afrue vera e jena ba gati me dal. Lusim që punët të na vinë mbarë e shpenzimet që keni ba për ne t’jua shpërblejmë”. Kosovarët nën drejtimin e Isa Boletinit, i dorëzuan për pak kohë armët me të mbërritur në Kosovë.

Në verën e 1911 Sulltani do mbërrinte në Kosovë në tyrben e Sulltan Muratit. Ceremonia ishte edhe një propagandë e madhe për të gjithë ata që ende besonin në Perandorinë Osmane. Isa Boletini ishte ndër të parët në listën e atyre që do prisnin “Hazretin”, porse ai refuzoi: “Dy ditë para ardhjes së sulltanit nga Prishtina – shkruan i nipi Tafil – tek axha çuen edhe mulla Shyqyri Vuçternin, si mik. Duket se i kishin ba presion të madh që si mik insistoi aq shumë për me e bindë axhën se mosprezantimi do të konsiderohej përbuzje e prestigjit të naltmadhënisë së tij dhe mund të pasonin edhe konsekuenca. Ma në fund Shyqyri efendia tha: E kush ka me ardh ma i madh në Kosovë, veç se Zoti! Axha Isa iu përgjigj: për çka po lodhesh e ke kot, se i di këto gjana ma mirë se ti, prandaj për këto çështje që s’kam ça kokë asnjëherë, s’kam nevojë për këshilla. Shko e thuju atyne që të kanë çue, se unë s’kam kurrfarë pune me sulltanin, që vjen në Kosovë për dallavere e propagandë, për na qitë pluhën syve e me i pa të mirat që ata i kanë këtij vendi. Mos të rrehen se me këto reklama kanë me e mashtrue popullin sa me e harrue dajakun e tyne”. Armiqësia sa vinte e po bëhej më e hapur. Të refuzoje sulltanin ishte një gjë e padëgjuar ndër këto troje që nga koha e Kastriotëve.



Kryengritja e 1912

Pas disa ngjarjeve sporadike në fundin e 1911, shqiptarët e Kosovës nisën të organizohen për një luftë në fronte të gjera. Një mbledhje e krerëve, e organizuar në Junik, shpalli fillimin e veprimeve të armatosura. “E para herë – shkruan Tafil Boletini – më takoi me pa se si djelmnia e dy krahinave u besatuan ndër vedi. Të gjithë me armë u rreshtuem përballë e i takuem armët me shoqi-shoqin e me ni za thërritëm: besa’besë, kemi me vdekë me Isa Boletinin! Mandej të gjithë së bashku ju afruem axhës, e me pushkë e tyne e takuem pushkën e axhës, që edhe ky, në atë moment, e mbante në dorë…”. Kryengritësit kosovarë shumë shpejt mbërritën në afër dhjetë mijë vetë. Ata çliruan Novi-Pazarin, Mitrovicën, Prishtinën, Vuçiternën, Ferizajn dhe mbërritën deri në Shkup, në qendrën e Vilajetit. Në këtë kohë nisi lufta ballkanike. Shqiptarët e panë veten disi vetëm. Duhej të nxitonin.


Drejt Vlorës së Pavarësisë

Pjesa tjetër e ngjarjeve nuk mund të rrëfehet më mirë se sa vetë dëshmitarët.

“… Tue pa se nuk ngeli ma vend për kurrfarë rezistence – shkruan Tafil Boletini – dhe Vlora me nxitim kërkonte mbledhjen, me 200 e ca vetë muerëm rrugën për në Vlorë… Lajmi i tërheqjes së ushtrisë i ftohi njerëzit nga përgatitja e ndonji rezistence. Filluen të mendonin si t’i largonin familjet përtej Drinit. Dhe mbledhja u shpërnda. Atëherë, me parinë e Lumës, përmes Kolisjanit, me Cen Dacin, Ramadan Zaskokun e të tjerë jemi nisë për në Kala të Dodës për me vijue udhëtimin, mbasi humbëm nji javë derisa mendohesh me luftue…”. Në Dibër grupit të kosovarëve u bashkohet edhe dërgata dibrane. Tani ishin afër tetëqind vetë që shkonin drejt Pavarësisë. Kalorësit kalojnë nga Dibra në Librazhd, më pas në Elbasan, Belsh, Fier. Rrëfen Tafili: “…Tej lumit na priste Sami bej Vrioni e Dervish bej Biçaku. Të gjithë shkuam mysafirë të Ymer pashë Vrionit. Me Ismail Qemalin, që na priste me padurim, përnjiherë filluen bisedimet me anë të maqinës telegrafike. Tue qenë se situata politike nuk premtonte vonesë, por edhe vajtja jonë natën nuk kishte mundësi, si nga lodhja, po sidomos sepse nga shinat e asaj vjeshte fushat ishin të mbulueme me ujë e baltë të madhe, atëherë delegatët e Kosovës: Isa Boletini, Zejnel beg Begolli, Mehmet pashë Dërralla, Riza beg Gjakova, Dervish beg Mitrovica, Hasan Hysejni i Budakovës e Ajdin Draga, të gjithë, me nji fjalë, autorizuen Ismail Qemalin me ngreh flamurin e me deklarue zyrtarisht indipendencën nesër më 28 nëntor 1912. Më 28 herët u nisëm për në Vlorë. Nuk më harrohet ai udhëtim, nëpër fusha e hendeqe të mbulueme me ujë e baltë, sa edhe ajo rrugë e keqe nuk dallohesh, kur disa shokë me gjithë kuaj rrokulliseshin nëpër hendeqe e disa shanin e disa qeshnin. Lumin e Vjosës në Mifol e kaluem po ashtu me një lundër të vogël dhe me ato mundime e me vonesë, sikurse lumin e Semanit në Mbrostar të Fierit. Populli i Vlorës e delegatë të viseve të ndryshme, me flamurë, na kishin dalë përpara në Nartë.

Në Sheshin e Flamurit, para shtëpisë së Hasan Sharrës, ku banonte Ismail Qemali, krejt populli e delegatët na pritën me flamurë në dorë. Fjalimin e mirëseardhjes së delegatëve të Kosovës e mbajti Kristo Meksi. Mbas fjalimeve të tjera të rastit, delegatët u përqafuen me Ismail Qemalin dhe e uruen për me lavdata për përpjekjet e palodhuna e sakrificat e mëdhaja që ai kishte ba pa nda derisa ia arriti qëllimit. Ismail Qemali, me falënderime, e lavdëroi axhën Isë për ndihmën që ka pasë në lamën politike prej luftave të tij të pakëputuna dhe i propozoi postin e ministrit të luftës. Por axha Isa i tha: Jo, nuk asht ai vend për mue, pse edhe ktu e mrapa kam shumë detyra, dhe ia rekomandoi Mehmet Pashë Dërallën. Ismail Qemali axhën Isa e ka dashtë shumë dhe ia kishte besimin, por edhe ky i ka qendrue besnik deri në fund duke e vlerësuar si faktorin kryesor që e shpëtoi Shqipninë në momentin ma kritik. Kurse të tjerëve, që ma vonë byrykateshin për pozita, në atë kohë nuk iu ra ndërmend nji gja e tillë si ngritja e flamurit. Ismail Qemali kërkoi nga axha Isa dy djem kosovarë nga njerëzit tanë, që t’i rrinin në derë. Axha Isa i la Halim Musa Bajgorën e Ahmet Ali Llapin, dy djem të Shalës, që në çdo pikëpamje i përgjigjeshin asaj detyre, meqenëse në fillim nuk kishte kurrfarë force të organizueme, njerëzit tanë rreth e rrotull banimit të tij banin rojen e natës dhe mbanin qetësinë. Por edhe mbasi u formue nji gjandërmëri, besimin e kishte mbështet te neve. Kur erdhi Princ Vidi iu caktuen tre burra të zgjedhun prej tri krahinave për me i ndejtë si roje nderi. Nga Kosova u caktua Halim Bajgora, si njeri i jonë që ia kishim dhanë Ismail Qemalit, nji tjetër, Riza Runa, ishte nga Kurveleshi, dhe i treti ishte nga Kastarati, Gjelosh Gjoka… Ismail Qemali ishte jo vetëm patriot, por edhe trim. Si pa gja të keqe thoshte: Kushdo që të na sulmojë, na në kala të Kaninës do të vdesim. Kah gjysma e dhjetorit 1912 erdhi telegram ku në princip u vendos njohja e nji Shqipnie. Nga gëzimi i këtij sihaqriqi të madh plasi pushka. Ishte natë. U shndritë prej flakëve të pushkëve. Na shpinë e kishim në krye të Vlonës. Pandehëm se na ranë grekët. Vrapuem te Ismail Qemali e te axha Isa, që ishin në shpi të Hasan Sharrës në fund. Tue vrapue teposhtë ndeshim me nji boshnjak me krah të përgjakun, i plagosun nga shtimja e pushkëve nëpër rrugë e penxhere. E pyetëm: Ç’po bahet? Ai, tue mos ditë me u shpreh mirë në shqip, na tha: Ato çka po lyp e gjete. Shoqi ynë, Isuf Bardhoshi, i tha: More budallë, kur paskemi kërkue të na thyhen duert? Po kur muerem vesht se u njoh Shqipëria edhe ne ia lëshuem nji batare. Unë hina te Ismail Qemali dhe e urova tue ia puth dorën. Tue qeshë tha: Tafil, u trembe se na hini greku e na erdhe në ndihmë? ‘Po zotnia juej na keni thanë se në nji rast të tillë do të vdesim në kala të Janinës?’. ‘S’ka gja, s’ka gja – tha – Shqipnia u njoh’. Dhe, nga gëzimi, edhe balli i qeshte. Edhe na ishim të vendosun për me vdekë. Sa u gëzuem për njohjen e Shqipërisë, kur u muer vesh se Kosova, ma se gjysma e Shqipnisë, u çkëput nga gjini i mamës së vet e ngeli nën thundrën e armikut, të gjithë fort u helmuem. Prandaj e lashë amanet: Kurdoherë që të lirohet, kudo që ta kem vorrin, me më lajmërue: Sihariq! Kosova tu lirue! Vetëm atëherëë kockat e mija nën tokën e zezë kanë me gjetë prehje e me u qetësue…”.

(Cituar sipas Tafil Boletini: Kujtime; përgatitur nga prof. dr. Marenglen Verli, Botimpex, Tiranë 2003).

[Zero Cool]

100 vjetori i Pavarësisë, 30 balona kuq e zi në qiellin e Francës





18.09.2012

Tridhjetë balona kuq e zi të dimensioneve të ndryshme u ngritën në qiellin e qytetit bregdetar të Dieppit në Francë, duke performuar në spektaklin "Shqipëri 100 vjet Pavarësi", transmeton BW.

Shoqata e balonave, e kryesuar nga piktori Zamir Mati, me mbështetjen e ambasadës shqiptare në Francë, performuan në kuadrin e Takimit Ndërkombëtar të Balonave (Cerf-Volant) në qytetin Dieppe të Francës, nga data 15-16 Shtator këtë spektakël, ku ndër të tjera u ngrit dhe një objekt fluturues mbi 120 metra i gjatë, mbi të cilin ishte qendisur mbishkrimi: "Albanie 1912-2012".

Nisur nga vëmendja që zgjoi prania e një larmie objektesh kuq e zi në këtë manifestim, këndi shqiptar u bë objekt i mediave lokale të shkruara e atyre vizive si dhe i paneleve publicitare të ngritura me këtë rast. Në veprimtarinë e mësipërme ishte i pranishëm dhe ambasadori shqiptar Ylljet Aliçkaj.

Gjithashtu, për herë të parë në këtë manifestim u bë e mundur dhe pjesëmarrja e një ekipi nga Kosova, përfaqësuar nga piktori Eshref Qahili".

[Zero Cool]

''Mu shterrshin sytë nëse pushoj, lirinë tënde me ëndrrue,mallkue qoft gjaku im, nëse m'vrasin pa luftue''!

Agim Ramadani (Komandant KATANA)





"S’um ka lidhë as kral as mbreti, jo po m’lidh Kadri Mehmeti. Thuj Kadrisë, more budallë s'lidhet burri sa t'asht gjallë!"

Bajram Curri