Beteja E Vrasës Buzë Muzdaqes

[Tomori]

BETEJA E VRASËS BUZË MUZDAQES “KUNDER FORCAVE,TITISTE


BETEJA E VRASËS BUZË MUZDAQES “KUNDER FORCAVE,TITISTE

Të gjithë brohoritëm: Rroftë Shqipnija etnike!
Kishte kaluar një vit e gjysmë që sundonte diktatura komuniste në tërë Shqipërinë. Jeta atje, sidotmos në pjesën veriore, ishte bërë tepër e vëshirë. Shpesh bëheshin përpjekje dhe luftëra të rrepta ndërtmjet forcave komuniste të ndjekjes dhe të Qendresë së nacionalistëve në Lumë. Përndjekjet, bastisjet, arrestimet, tortura të lloj-llojshme nga ana e diktaturës në popullin e Lumës ishin bërë program i rregullt i ditës dhe i natës. Kështu që gjatë kësaj kohe e deri më 25 gusht 1946 kur u largua Muharrem Bajraktari për Greqi, janë bërë shumë ndeshje, shumë luftëra e beteja ndërmjet forcave të ndjekjes dhe të Qëndresës.
Qëndresa nacionaliste gjatë një viti e gjysmë përpjekjesh, luftërash e betejash të ndryshme, ende nuk tregonte kurrfarë shenjash të lodhjes. Edhe populli i Lumës që i strehonte nuk tregonte shenja të tilla, por diktatura komuniste me burgimet dhe internimet e shpeshta të fshatarëve jatakë të luftëtarëve trima nacionalistë, i dobësonte mjaft kushtet dhe mundësitë e rezistencës nacionaliste në Lumë. Prandaj për të mundur më lehtë, për të kaluar dimrin tepër të madh të vitit 1945-46, Qëndresa nacionaliste gjatë dimrit strehohet në vende të ndryshme: çeta e M. Bajraktarit, çeta e H. Rexhepit dhe çeta e D. Rexhepit,
“çeta e D. Rexhepit, vendosë për ta kaluar dimrin pak mbi Ligjatën” e Madhe, ku ndërton një kolibe nën tokë, në pyllin e madh, afër Ligjatave të Arushës. Për çdo gjë, për ta kujdeseshin Sabri çejku, Maliq Gjanaj nga Lusna dhe Meriman Bresa nga Buzëmadhja. Kurse Hamz Rexhepi me një numër luftëtarësh qëndron në anë të Gostivarit, në Vrasë pranë Muzdaqes për të kaluar atë dimër, sa i madh aq edhe i vështirë”.
Në ndërkohë çeta e Dostan Rexhepit, qëvendoset në malin e Lusnës, në një kolibë pothuajse nëntokësore, te Ligjatat e Arushës, pak mbi Ligjatën e Madhe, zbulohet nga disa persona të një fshati tjetër (jo nga Lusna), për të cilët ekziston dyshimi që mund të lajmërohet sigurimi. Prandaj tani grupi nacionalist duhej ta ndërronte vendin. Dimri atë vit ka qenë shumë i madh. Shtresat e dëborës i afroheshin belit të njeriut dhe përcillej me temperatura të ulëta. Nga të gjithë trimat nacionalistë merret vendimi për të kaluar në bjeshkët e Vracës, për të dalur te Hamz Rexhepi në malet e Gostivarit dhe menjëherë e mu në mes të atij dimri grupi niset, thotë luftëtari Elez çejku..
Duke mos e ditur vendin e saktë, çeta e Dostanit takohet në befasi me çetçn e Hamzit, në stan të Muzdaqes, afër grykës së Vracës, sepse edhe grupi i Hamzit kishte ndërruar vend, për shkak se një ditë më parë, ishte zbuluar nga UDB-ja e Gostivarit, ku sulmohet dhe tërë ditën bëjnë luftë me ushtrinë jugosllavo-maqedone. Tani, të dy çetat nacionaliste pasi i treguan njëra-tjetrës se për çka ndodheshin aty, kuptohet se u gjendën në grykën e Vracës mu në mes të dimrit, në mes dy kuçedrave të kuqe njeringrënëse, në një anë e Shqipërisë e në anën tjetër ajo e Maqedonisë. Me të vërtetë, siç thuhet - u gjetën në mes “dy zjarresh”. Prandaj me propozimin e vetë Hamzit, të dy grupet vendosën që sërish të shkonin në malin e Muzdaqes ku ishte kolibja, atje afër ku kishte qenë çeta e Hamzit më parë. (Aty diku afër e kishin edhe një sasi ushqimi të fshehur).
“Të nesërmen, më 2 shkurt 1946 herët në mëngjes vërejtëm se si po vjen një batalion ushtarësh jugosllavë. Ata ende ecnin në kolonë përpjetë, ku të. parët e kolonës arrinin pak anash e gati përmbi vendin ku ishim” - pohon Emër Kolgjini, pjesëmarrës në atë betejë. “Tani ne, disa me vrap e shpejtësi, dualëm mbi mal përpara tyre, i zumë pozicionet nëpër vendet strategjike, e pa një pa dy ua vumë pushkën. Këtu këtë ditë, me të vërtetë bëhet një luftë e madhe dhe e rreptë gjatë tërë ditës. Ushtria jugosllave, përshkak të terrenit të vështirë, dëborës së mdhe dhe nga strategjia e pozicionet e përshtatshme që zumë ne, ata gjinden me të vërtetë në një situatë shumë të pa volitshme e të vështirë.
Vetëm luginën kah ana e poshtme, andaj nga kishin ardhur e kishin të hapur e të lirë. Nuk kanë pasur rrugë tjetër “- vazhdon Emra – “vetëm se përpara me gjoks e në grykë të pushkës, ose me kthye shpinën e prapë me shpinë e në grykë të pusltkës. Dëbora është e madhe e nëse i lëshonte do të humbisnin deri në brez, e mbeteshin në të, e nëse i mbante, shkonin rrëshqitazi nga kishin ardhur. Këtu, sipas informacionit, janë vrarë afro 100 ushtarë jugoslavë”.
Fjala “betejë”, disi tingëllon si shumë e madhe, por për ata të cilët kanë marrë pjesë në atë luftë, dhe për ata të cilët i dëgjojnë ata kur tregojnë për këtë luftë, me të vërtetë kjo ka qenë një betejë e vërtetë dhe me plot të drejtë e me vend është emërtuar “BETEJA E MUZDAQES”.