Kongresi i Berlinit dhe cështja Ballkanike

[Psikologu]

KONGRESI I BERLINIT DHE ÇËSHTJA BALLKANIKE
nga Halil Alidema
Historiografia e kohës së re u kushton kujdes të veçantë ngjarjeve historike të lidhura me Krizën Lindore, si pasojë e së cilës u mblodh Kongresi i Berlinit (13 qershor — 13 korrik 1878). Ky tubim diplomatik ishte imponuar nga forcat imperialiste evropiane, për hartimin e hartës së re të Gadishullit Ballkanik dhe të disa shteteve të tjera evropiane në interes të apetiteve të tyre imperialiste.

Çështja ballkanike si problem i pazgjidhur brenda Krizës Lindore ishte manifestuar edhe në Paqen e Shën Stefanit, por më tepër peshoi në seancat e Kongresit të Berlinit. Barrën e këtyre kombinimeve të shteteve imperialiste, e mbajtën mbi krahët e tyre një pjesë e popujve të Ballkanit.

Në lëmshin e madh të këtij problemi, që është preokupim më tepër për ta parashtruar se sa për ta zgjidhur, ngase problemet ballkanike të cilat i parashtroi dhe vendimet që mori Kongresi ishin ngushtë të lidhura me ekzistencën e popujve të Ballkanit, një herësh dhe me reagimet e lëvizjes kombëtare shqiptare, vendimet e marra lidhur me Ballkanin si dhe caktimi i vijave të reja kufitare prekën thellë interesat e tyre kombëtare e sidomos ato të popullit shqiptar.1

Çështja shqiptare madje vetëm sa po shtohej. Otto Von Bizmarku, në seancat plenare të Kongresit të Berlinit, deklaroi me një indiferencë se për të parën herë po dëgjonte se ekzistuaka një popull i quajtur shqiptar diku në jug të Gadishullit Ballkanik.2 Bile sikur u trondit kur dëgjoi për zërin, rezistencën dhe luftën e tij për ta kërkuar dhe siguruar të drejtën e ligjshme për të qenë komb më vete dhe i barabartë me kombet tjera të Ballkanit.3