AAK padit Kryeministrin

[BACALOKU]

Fundi i UÇK-së?
Po e shoh se kam besuar më shumë se që duhet në angazhimin dhe promovimin e profilit të Astrit Salihut në PDK, si dhe në angazhimin e Blerim Shalës në AAK. Kjo që po ndodh tash paraqet diçka sikur një plaçkitje të madhe në “Dhomën e Meritave të UÇK-së”

Nga Mufail Limani më 24.06.2009 në ora 11:20
E shohim të gjithë spektaklin PDK-AAK. Në njërën anë e shohim AAK-në tek e paraqet PDK-në si një organizatë kriminale, që drejtohet nga struktura klandestine të SHIK-ut, ndërsa në anën tjetër e pamë PDK-në që me pyetjet e shtruara nga Adem Grabovci, sugjeron se Haradinaj është diçka tjetër dhe jo një politikan.

Cila është e vërteta? Madje, a është e vërteta fare e rëndësishme në këtë poterë? Dhe, çfarë mbetet nga këto akuza të ndërsjella, monstruoze?

Ajo që besoj se shefat e këtyre dy partive do të duhej të mbanin mend, vjen nga një reagim i një lexuesi të Expressit, që thoshte, me pak humor ndoshta, se në të vërtet janë të dyja palët në të drejtën e tyre!

Dua të them se është krejt normale që publiku kosovar ta memorizojë këtë ngjarje ashtu sikur i sheh gjërat ai që papritur has në një sherr kafeneshë, ku fluturojnë sharjet, shishet dhe karrikat.

Por, pasi që këto gjëra që i thonë PDK dhe AAK në Kosovë asnjëherë nuk përfundojnë në gjykata, duke mbetur kështu si “çëshje politike”, është një përpjekje krejt e kotë të presësh nga publiku ordiner që ta bëjë rolin e policit ose të gjykatësit.

Shkurt, ajo që është një rezultat i pritshëm politik i gjithë kësaj nuk mund të jetë shumë larg iritimit të përgjithshëm të publikut kosovar me të dyja partitë.

Natyrisht që, në një kontekst të thjeshtë elektoral, duket krejt e qartë se përfitimi bazik nga sherri midis PDK-së dhe AAK-së, shkon në adresë të LDK-së dhe partive të tjera simotra.

Por, a është kjo shumë e rëndësishme? Dhe, a është e rastit që as PDK e as AAK tani nuk kujdesen shumë që të mos e frikësojnë elektoratin?

Për mua, kjo indiferencë ka një shpjegim. Duke qenë se pushtetet dhe qeveritë ende nuk përcaktohen drejtpërdrejt nga elektorati, por kryesisht nga derivatet abstrakte matematikore, duket se partitë tona dalëngadalë kanë nisur ta humbin interesin për perceptimet e përgjithshme të elektoratit.

Natyrisht, nëse publiku nuk vendos, pse duhet që kushdo të brengoset për imazhin publik?

Llogaria e tyre thotë se nëse arrijnë ta mbajnë elktoratin e tashëm, që e konsiderojnë si xhematë besnik, ato as që kanë nevojë më që të insistojnë në rolin e “djemvë të mirë”.

Me po kaq vota sa i kanë sot, ato mund të vazhdojnë të krijojnë e drejtojnë qeveri, ndërsa krejt çfarë u duhet extra, është mbështetja nga Ambasada Amerikane dhe nga kreu i LDK-së.

E dimë se kjo matematikë politike ende ruan në vete rrethanat e Kosovës së verës dhe vjeshtës së vitit 1999, atëherë kur nuk ishim të sigurtë nëse do të nis një luftë e re, lufta për pushtet.

E dimë se sistemi zgjedhor çfarë e kemi dhe, rrjedhimisht matematika jonë post-elektorale, e kanë një të mirë thelbësore: ato të gjitha thonë se nuk ia vlen të vdesësh ose të vrasësh për vota, sepse gjithnjë ka më shumë se një rrugë të vetme se si mund të merret ose të mbahet pushteti.

A është kjo Demokracia çfarë e duam? Jo. Por, është, megjithatë, një fillim i saj.

Kosova e sotme politike po jeton epokën e saj “parahistorike”, ku miqtë ndërkombëtar kujdesen që elektorati të mbahet i sigurtë nga pretendentët agresivë që vazhdojnë ta shohin veten si “sektë ekskulzive avangarde” dhe jo si të njerëz të mandatuar nga populli.

Dua të them se kjo që po ndodh tash midis Hashim Thacit dhe Ramush Haradinajt paraqet diçka sikur një plaçkitje të madhe në “Dhomën e Meritave të UÇK-së”, duke komprometuar thuajse gjithçka që mund të komprometohej nga ajo trashëgimi e ndritshme.

E dimë se mund fare lehtë të thuhet: Ok, por Kosova ka edhe trashëgimi tjetër. Që nuk ka të bëjë thuajse aspak me UÇK-në. Se, për më shumë, ndoshta është pikërisht tash koha që të shpallet fundi i UÇK-së, duke vendosur si absolute vlerat civile të demokracisë. Që partitë e themeluara e të drejtuara nga qytetarët e rëndomtë, të jenë udhërrefyese për historinë e ardhshme evopiane të vendit.

Por, përderisa e dimë se “alternativa civile” e ka perblem të këndellet pas debaklit të LDK -së dhe të ORA-s, në duhet të vazhdojmë të llogarisim me atë që realisht kemi, dhe jo me atë që dikush mund ta ketë menduar ose dëshiruar.

Për vete, po e shoh se kam besuar më shumë se që duhet në angazhimin dhe promovimin e profilit të Astrit Salihut në PDK, si dhe në angazhimin e Blerim Shalës në AAK, duke shpresuar se ata, me gjithë dallimet e tyre, do të arrijnë të gjejnë mbështetje reale në mënyrë që këto dy parti ta orientojnë energjinë dhe fuqinë e tyre politike në projektin madhor të Kosovës evropiane.