Zgjedhjet lokale në Kosovë

[fadil]

Vendnumërimi
Për ndryshimin e gjendjes, profilizimin e skenës politike dhe avancimin e qeverisjes është e domosdoshme që LDK-ja më në fund të dalë në opozitë.

Nga Shkelzen Maliqi më 05.10.2009 në ora 8:23

Në Kosovë kemi prej kohësh një gjendje të bllokadave politike që kushtëzojnë “strategjinë” e zhvillimeve praktikisht vendnumëruese. Koalicioni i madh PDK-LDK dhe mungesa e ndonjë opozite për të qenë dhe sadopak kërcënuese, vetëm sa e fuqizon situatën vendnumëruese dhe ndjenjën se jemi në një rrugë pa shtegdalje, në një ishull në mes të moçalit ku për të lëvizur dhe mbijetuar aplikohen vetëm ligjet e gjindshmërisë individuale ose grupore, por jo edhe ato të qeverisjes së mirë moderne.

Janë në qarkullim shumë arsyetime dhe alibi argumente për vendnumërimin, prej atyre që në plan të parë e qesin dhunimet sistematike të shoqërisë kosovare që nga viti 1981 (disa shkojnë edhe më larg në historitë e dhunave më të hershme komuniste, të mbretërisë jugosllave, të luftërave ballkanike, ose edhe robërisë së gjatë në Perandorinë Otomane), e deri te denoncuesit e karakterit të vërtetë të intervenimit dhe të kontrollit mbi Kosovën e forcave të NATO-s dhe të misioneve ndërkombëtare që, sipas tyre, vendit tonë ia “garantojnë” vetëm pavarësinë e cunguar dhe të rrejshme.

Ambicia ime ne këtë shkrim nuk është që të zbërthej këto alibitë e mëdha dhe historike. Vendnumërimit aktual dua t’i qasem në mënyrë më modeste, duke kërkuar atë fijen e lëmshit, nga shumë sosh, që hap rrugën për tejkalimin e bllokadës. Pra, duke harruar historitë dhe faktorin e huaj, e shtroj pyetjen se çka kemi në dorë dhe çka mund të bëjmë ne vetë për të tejkaluar vendnumërimin?

Mendoj se një parakusht i domosdoshëm që të çnyjetohen dhe të vihen në lëvizje shumë procese është ai i përfundimit të krizës së LDK-së, dhe kjo mund të arrihet me verdiktin e votuesve edhe në zgjedhjet që po afrohen.

LDK-ja që nga viti 1990 është pandërprerë në pushtet, kuptohet në format e ndryshme, dhe pas vdekjes së liderit historik Ibrahim Rugova filloi fragmentimi i saj. Në krizën që e kaploi LDK-ja nuk gjeti rrugën për këndellje dhe transformim nga një inercion i të qenit në pushtet pa program dhe vizione, të cilin unë e shoh si burim kryesor për vendnumërimin e përgjithshëm.

Kur e veçoj kështu krizën e LDK-së, nuk dua të them se partitë tjera kanë programe dhe vizione, sepse edhe ato në këtë janë pak a shumë simotra, dhe po kështu kontribuojnë në vendnumërimin. Te ky veçim e kam parasysh peshën bllokuese të prezencës së LDK-së në dy qeveritë e koalicionit të fundit, ku ajo ka rrezatuar edhe te partnerët në koalicion çarjet dhe bllokadat e saj të brendshme dhe pamundësinë e marrjes së vendimeve të mëdha për shkak të mungesës së një autoriteti që do ta zëvendësonte Rugovën.

Roli bllokues i LDK-së mund të krahasohet me makinën që ka katër rrota dhe dy nga to i lëvizin partnerët në koalicion, kurse dy të tjerat LDK-ja. Ndonëse në këto dy qeveri timonin e qeverisë e mbanin AAK-ja, përkatësisht PDK-ja, për vendnumërimin e përgjithshëm ndikonin para së gjithash rrotat e bllokuara të LDK-së. Ju kujtohet kur ish Kryeministri, gjenerali Agim Çeku, kërkonte ndërrimin e ministrave të korruptuar, kurse nënkryetari i qeverisë, në rolin e “Kryeministrit të LDK-së” në Qeveri, e pengoi këtë. Në situatë të ngjashme është edhe Kryeministri aktual Hashim Thaçi me ministrat e LDK-së që janë ashiqare pika të dobëta të kabinetit të tij. Thaçi tregohet i kujdesshëm për gjendjen në LDK (ose dinakërisht kalkulon me vazhdimin e dobësimit të kësaj partie) duke toleruar problemet e mëdha në disa ministri që drejtohen nga LDK-ja. (Dorën në zemër, edhe disa ministra të PDK-së bëjnë garë për kampionin e kotësisë!).

Teza ime është se për ndryshimin e gjendjes, profilizimin e skenës politike dhe avancimin e qeverisjes është e domosdoshme që LDK-ja më në fund të dalë në opozitë. Edhe një humbje ose vazhdim sinjifikativ i dobësimit të LDK-së në zgjedhje lokale të nëntorit, do të mund të paralajmëronin fundin e këtij sundimi të çalë dhe vendnumërues të LDK-së, duke krijuar hapësirën për reformimin e kësaj partie, por edhe të partive tjera, përfshirë këtu edhe PDK-në dhe AAK-në, sepse do të krijohej një situatë e paprecedentë e një mase të madhe të votuesve flotantë, të themi kushtimisht të “papërcaktuar” ose në kërkim të subjektit që meriton përkrahjen dhe votën e tyre.

Alternativa tjetër është që LDK-ja të nisë këndelljen në këto zgjedhje, duke avancuar votën, por kjo është pak e besueshme. Investimi kryesor i LDK-së në zgjedhjet lokale është në Isa Mustafën, prej të cilit pritet që të shpëtojë bastionin e fundit të madh të LDK-së, Prishtinën. Por, fitorja eventuale e Mustafës do të këndellte partinë vetëm nëse do të forcohej krahu reformist i LDK-së, ndërkaq që gjasat janë që të shtohen rebelimet, si ajo e Rexhep Osmanit. Vetëm se edhe fitorja eventuale e Mustafës do të tregohet si fitore e Pirros, nëse sërish nuk do ketë marrëveshje programore mes LDK-së dhe PDK-së për Prishtinën. Në rrethanat aktuale kjo nuk duket e mundshme. Koalicioni qeverisës aktual është koalicion i numrave, jo i ndonjë programi. Për këtë edhe ndarja aktuale e pushtetit dhe e ministrive është si një ndarje mes feudalëve.

Pra, të konkludojmë, për Prishtinën dhe Kosovën. Po fitoi Isa Mustafa, Prishtina, si edhe Kosova, do të mbeten peng të rivalitetit jo edhe aq të fshehur mes PDK dhe LDK. Mustafa as në mandatin e parë nuk e kishte përkrahjen e Qeverisë dhe Kuvendit, dhe kjo praktikë mund të kufizojë sërish zgjidhjen e problemeve të mëdha të Prishtinës. Votuesit, që e kanë në dorë çështjen, duhet ta dinë këtë.