Nga streha e lotit

[Skofiar]

natyra,

me kete poezi të Segei Esenin-it të përshëndes shumë miqsisht... Edhe pse përgjigjem me shumë vonesë, faleminderit për reagimin tënd shumë njerëzor .


Sergei Esenin

QË TË JESH POET

Që të jesh poet, kjo do të thotë
Të plagosësh vehten kurdoherë
Dhe, me gjak të ndjenjave të tua,
ti në shpirt të ledhatosh të tjerët;

Do të thotë që të thurësh këngë
Vetëm për hapsirën që njeh mirë.
Një avaz këndon poet – bilbili,
Ndaj ai s’e ka aspak vështirë.

Edhe kanarina qaramane
Ka një zë të stisur, që të çmend.
Merrja si bretkosë, po të duash,
Veç ama këndo me zërin tënd.

Në Kuran, me hile Muhameti
Urdhëroi të mos pihet kurrë;
Ndaj paprerë kupa zbraz poeti,
Gjithsaherë heq në shpirt torturë.

Edhe kur te mikja shkon poeti
Dhe në shtrat i gjen ndonjë dashnor,
Dashuri’ e jetës i mban dorën,
Thikë ai nuk ngul në kraharor.

Tym prej xhelozisë, del e ikën
Dhe ia merr me vërshëllimë e thotë:
„Qënka shkruar që rrugaç të vdiskam.
Ja që ndodhka edhe kjo në botë“.

perktheu Jorgo bllaci