Dëshprimi dhe ballafaqimi i jetës

[caki]

Dëshprimi dhe ballafaqimi i jetës

Njeriu lind, rritet, jeton, ballafaqon të mirat dhe të kqijat e jetës. Fakti se vetëm të lindësh don të thot të hysh në një jetë me vuajtje, por prap më mirë të jesh se mos të jesh, sepse dhimbja është kur nuk është, asgjësimi. Fëmija deri sa është në krahror të së ëmës, nuk ndien vuajtje, sepse nuk ka nevoj që të kërkoj ushqim për të ushqyer,nuk ka mundim për zgjidhje e për përgjegjësi as nga vetëvetja as nga tjetri, por i gjenë të gjitha gati, edhe sa i përket zgjidhjeve të veta. Posa lind fëmiju, gjëra e parë që paraqitet në të, është qarja, si dëshprim i parë që hynë në jetë. Ky reagim i fëmisë paraqet se ka hyrë në jetë, ku vetëm filloj të ballafaqoj vuajtjet e jetës. Fëmiju deri sa fillon të shpreh gjërat me gjuhë e me shprehje të sjelljeve, ai kërkon me qarje. Qarja shpreh diçka jo e këndshme, shpreh trishtim, shpreh ngulfatje. Sipas shumë filozofëve, “ngulfatja” është spjeguar në disa mënyra, mirpo ajo e cila është më e sakt se ngulfatja është diçka jo fizike e biologjike, por shpirtërore, e mbrendshme dhe shqisore. Ndjenja kur humb një shpresë, kauzë e jashtme që vjen në kontakt me ndjenjat e mbrendshme dhe shkakton shprastësi në vetëveti, trishtim i errët në ndjenja. E gjithë kjo na spjegon se personi po ballafaqon një jetë ku është e mbushur përplot me trishtime e shprastësi.
Fëmiju rritet, merr një kultur, edukim dhe moral. Moralin diku e merr prej dhunës diku prej vetëdisë. Morali i dhunës është agresiviteti i prindërve, kur prindit vetëm me dhune e edukojn se nuk duhet reaguar ashtu, kurse morali i vetëdijës është se fëmiju e kupton se nuk duhet vepruar ashtu, sepse është në dëmë të vetëvetës e të tjerëve. Personi inserohet në shoqëri, krijon ideale personale rreth jetës, posedon deshira të ndryshme për ta zbuluar botën që jeton, zgjohen ndjenjat që të njef persona më tepër. Në fillim ishte dipendent i prindërve, kurse tani dëshiron të jetë indipendent prej tyre. Hyn në jetën shoqërore dhe ballafaqon me shoqëri lloj lloj problemesh, lloj lloj peripecish, por edhe knaqësi të ndyshme, sidomos jetën e bashksisë e jo më të vetëmisë. Në shoqëri shef se shumë gjëra që tjerët posedojn ai nuk posedon dhe kështu e ndien vetën të prejashtuar prej rrethit shoqëror. Atëherë për të mundur që të bëjë pjesë në këtë rreth, ai fillon ta maskeroj vetën dhe karakterin e vet, fillon ti imitoj të tjerët. Mirëpo, kjo nuk e ndihmon, sepse realiteti është ai i cili është dhe deshton, e kjo e shtyn shpesh që edhe të kundërshtoj me vetë jetën, sepse nuk i posedon gjërat që kishte dëshiruar që ti kishte. Në këtë mënyrë e kupton se jeta është një qenje e kufizuar, një jetë që nuk mund të kuptohet e të jetohet si dëshirojm ne, por vetëm ashtu si ipet mundësija nga vet jeta. Atëherë shkon deri në krizë të mbijetesës, dhe njohjes së vetëvetit. Lindin smundje të ndryshme, lind kundërshtimi me vetëvetën, me karakterin personal, pytjet e ndryshme; pse jam kështu? Pse nuk më pranon ky rreth shoqëror? Pse kam lindur që të vuaj? Kah po shkoj? Atëherë në mbrendësin e personit fillon një grindje dhe një sfidë në mes vdekjes dhe jetës, disa arrin në konklodim, që tja marr jetën vetëvetës, duke menduar se vetëm kështu do të rregullohet çdo send.
Njeriu per ta pranuar jetën si e tillë, dhe për ta ndihmuar vetëvetën, duhet menduar se është i linduar. Unë kam lindur, unë nuk kam zgjedhur asgjë. Askush nuk më ka pytur se a dëshirojë të jem në këtë botë apo jo, unë nuk e kam zgjedhur trupin tim, unë nuk e kam zgjedhur karakterin tim , por i kam gjetur të pregaditur. Edhe smundja e cila më kaplon, nuk është se unë e kam zgjedhur, kështu që nuk duhet të luftohet ndaj vetëvetës dhe të brengosësh për atë që të mundon dhe të mungon.
Sa i perket smundjes, sot mjekësia ka marr shumë pozit mbi të, dhe po ju jep shpresë personave për mbijetes. Është e vërtet që mjeksia e sotshme ka arritur ti zhduk shumë epidemi, mirëpo nuk ka pushtet dhe nuk duhet që ti frigoj personat nga një gjë e cila është e pa sfidushme. Smundja duhet të jetë si një strument për personin që ta kuptoj vetën që është njeri, dhe që ka lindur e jo që është asgjë, e atë smundje nuk e ka zgjedh vetë por as prindrit e tij. Nëse unë nuk kam karakter të përshtatshëm për tjetrin nuk është faji im, sepse nuk e kam krijuar unë kështu, dhe nuk mundem ta ndrroj por vetëm ta edukoj. Duke i pasur parasysh gjitha këto që nuk mvaren prej nesh, personi mundet ti tejkaloj momentet e dëshpruara, dhe të participoj në jetën shoqërore më mirë dhe më i bindur, dhe nuk bënë më paragjykime për të tjerët, por shkon në takim për të qen i ndihmuar dhe për të ndihmuar tjetrin. Duke i ballafaquar gjitha këto, është i pregaditur që ta ballafaqoj jetën dhe ta organizoj jetën më mirë kah ardhmërija, pa tentuar që të ik nga mundimi dhe vujtja.

Caki