Nën qiellin e hapur

[caki]

Rëndësia e qenjës

Unë jam në jetë,
Dhe vazhdoj të jem,
Dhe jetoj në këtë botë,
Sepse jeton edhe ti.

Bota është e rrebt,
Nganjiherë hubet shpresa,
Gëzimi shëndrrohet në trishtim,
Por je ti që më jep gëzim.

Gjitha shkencat dëshirojn ta kuptojn,
Pse ekziston kjo qenje?
Cila është arsya që unë jetoj?
Edhe cili do të jet mbarimi im?

Gjitha mundimet jan të kota,
As një përgjigje nuk është e drejtë,
Sepse unë jetoj vetëm për ty,
Dhe jeta ime është orjentuar në ty.

E vetmja arsye që unë jam,
Është dashuria jote e ëmbël,
Që më gëzon në çdo kohë,
Dhe më bën më të lumtur.

Nuk më është leht të ndiej dashuri,
Por këtë e ndiej shumë,
Je ti që mi zgjon ndjenjat,
Që të dua për gjithëmon.

Nëse dëshiroj të vdes,
Më mjafton që ty mos të dua,
Ti më mban në jetë,
E për këtë që unë jam këtu.

(edhe këtë poezi ja kam dedikur personit
që e din ajo vet se kush është)
(Këtë poezi e kam shkruar në italisht,
por me rezistimin e zanës në mesazhe
që ta përkthej, e kam përkthyer, ndoshta përshtatja nuk
është edhe aq korrekt, sepse poezia duhet të jet origjinal
në atë gjuhë që shkruhet)