POLITIKA DHE GRATE!!!

[florian]

DUKE SHFLETUAR NJE REVISTE ME ERDHI NE SY NJE ARTIKULL SHUM INTERESANT DHE VENDOSA TA PUBLIKOJ KETU , SE FLET PER NJE NGA TEMAT ME TE NDERLIKUARA TE SHQIPERIS DHE DESHA TA BISEDOJM SE BASHKU .

Ardian Klosi

Që shteti shqiptar është një shtet mashkullor, kjo them se nuk ka shumë nevojë për dëshmim. Politika më e lartë e tij, por edhe nivelet e mesme drejtohen nga burrat. Gratë, edhe nëse ndonjëherë mbulojnë poste nominalisht të rëndësishme, asnjëherë nuk kanë dorë e personalitet të lirë në vendimmarrje, çka është edhe treguesi kryesor i peshës që ato do të kishin në politikë e në shtet.
Por nuk janë vetëm postet e dukshme pushtetushtruese (kryeministër, ministra të ministrive kyçe, kryetarë bashkish, kryetarë gjykatash të larta etj.), ato që dëftejnë mashkullorinë (jo burrërinë) e shtetit tonë. Mashkullore janë edhe strukturat e padukshme të qeverimit, lobet, klanet, zotëruesit e parasë së madhe, ata që shpesh përcaktojnë edhe veprimet e politikanëve tanë ah, sa pak të pavarur.
Më tej, mashkullor është krejt toni i politikës dhe i shtetit. Ata që e japin këtë ton qysh prej vitit 1991 janë të fortët, bërtitësit, sharësit, përdoruesit e një gjuhe të rreptë agresive e deri fashiste, të ngjashëm me personazhet e filmit „1900“ të Bertoluccit, gjuhë e vrazhdë arrestuesish e burgaxhinjsh, satanajsh e ëngjëjsh demagogë të lyer me zift, një gjuhë që kurrsesi nuk mund ta presësh nga goja e një femre të qytetëruar në fillim të shekullit 21.
Nuk është nevoja të jap shembuj konkretë të kësaj lloj gjuhe; sillni ndër mend vetëm disa seanca të famshme parlamentare, sikurse kanë qenë komisionet hetimore, ato të deklarimit të pasurive, ndiqni fushatën zgjedhore që po kalërojnë krerët e partive të mëdha këto ditë, mejdane të përgjakshme të fjalës dhe orgji balte në drejtim të kundërshtarëve, mes të cilave nuk mund të kalojë jo më vetëm një femër politikane e kultivuar, por as dhe një mashkull me hijen më të lehtë të finesës civilizuese në kostumin e tij.
Ndryshe është gjendja në shoqërinë e ngritur shqiptare, po të krahasohet me këtë tablo të qeverimit tonë. Gra e vajza të reja, të mençura e të kultivuara, ndesh në çdo hap, në institute e në banka, në fondacione e përfaqësi ndërkombëtare, në shoqërinë civile, në shkolla apo klinika private etj., etj. Ato e flasin anglishten si të jenë kthyer dje nga Oksfordi, ato janë të afta të kryejnë çfarëdolloj masteri brenda e jashtë vendit, më të mirat e tyre do të mundnin të ndiqnin karriera të shkëlqyera universitare, shkencore, politike... Do të mundnin: për fat të keq, foljen e kam vendosur në mënyrën kushtore. Sepse realisht nuk mundin. Universitetet tona kanë në shumë pika erën e rëndë të mykut që ka edhe politika shqiptare (pale tani që kanë dalë edhe këtu të fortët, rektorët që po kandidojnë për në Parlament), femrat e civilizuara e të kultivuara që përmenda, në kushtet e varfërisë dhe të mashkullorisë mbisunduese të fakulteteve tona asfiksohen. Prandaj edhe mundësia e vetme e jetesës dhe karrierës dinjitoze për këtë racë të brishtë në gjirin e grave shqiptare, e cila ka natyrisht, në mënyrën e saj, forcën e vet, mbeten fondacionet, zyrat e të huajve, institucionet me pavarësi relative nga shteti, shkollat e klinikat e reja private.
Është vërtet e habitshme, por në majat e tij shteti ynë, me mashkullorinë që e karakterizon, ngjan shumë më tepër me një shtet fondamentalist fetar sesa me një shtet evropian. Edhe pse politikanët shqiptarë janë ateistë, desha të them pa besë, desha të them jo besimtarë praktikantë, me përjashtimin që u bëjnë femrave nga sferat e larta vendimmarrëse, sillen si sheikë e imamë me pushtet. Ndokush do të thotë: po ata kanë femra në gjirin e partisë së tyre, nganjëherë bile edhe të hijshme e të kultivuara në dukje, pse nuk i përfill? Po, vërtet kanë, mirëpo sa hapin gojën këto gratë e politikës sonë, fillojnë e flasin to idhjo si shefi i partisë së tyre; ku është atëherë personaliteti i tyre? Përse duhet ta hapin gojën tek e fundit?
Janë disa shkaqe që pengojnë formimin e personalitetit të gruas politikane e gruas së shtetit te ne:
Në radhë të parë, është shoqëria dërrmueshëm mashkullore (të mos gënjehemi nga zona e Bllokut). Shumica e burrave presin nga gratë gatimin dhe fëmijëmbajtjen, pastrimin dhe psonisjen: fare të paktë mund të jenë ata që teorikisht do t’i linin bashkëshortes kohën e duhur për të bërë një karrierë politike dhe që kanë ndonjë dëshirë të zbatojnë parimin e natyrshëm të barazisë: barazi shansesh, barazi kohe të investuar në familje e në shoqëri.
Një shkak tjetër është mënyra se si shihet gruaja, e sidomos gruaja e re, në çastin që kjo hyn për një karrierë në shtet e në politikë, nga mashkulloria rrethuese. Pa vonesë ajo do të kalojë nëpër vështrime, vërejtje dhe veprime seksiste. Një mashkull shqiptar në politikë, sidomos ç’janë 40 vjeç e lart, e ka të vështirë në mos të pamundur, të komunikojë me personalitetin e një gruaje të re, të themi me pamje të rregullt deri të hijshme, duke lënë jashtë ngacmimet erotike. Kjo i vjen nga uria e trashëguar, por edhe nga një vetëdije e çuditshme se epërsia që ka në peshë ose në ngritje mobiljesh, është vetvetiu epërsi në gjithçka ndaj saj, duke i lejuar vetes vërejtje seksiste, ndërkohë që ajo kurrë nuk do të bënte të anasjelltën.
Ky raport i çuditshëm ka krijuar edhe dy lloje femrash në politikë a në drejtim te ne: mënjanë drejtuesen (jo vendimmarrëse!) që nuk rrezaton më asnjë emetim erotik, më anë tjetër drejtuesen që bën përpara vetëm ose kryesisht përmes emetimeve erotike. Të parën e kemi njohur që nga koha e E. Hoxhës: drejtuesja socialiste, e cila ta dëbonte çdo libido edhe vetëm me kostumin bezhë terital dhe jakën e bardhë të këmishës përmbi xhaketë: kulmin e karrierës kjo grua e arrin në proporcion të drejtë me kulmimin e mashkullorisë që bart në vetvete. Ndërsa e dyta ka dalë më fort në dukje në kohën e re: gra karriere që i përshtaten urisë përreth dhe e përdorin atë për karrierën e tyre. Nuk është e thënë doemos që të kryejnë adulter; u mjafton që t’u japin meshkujve të fuqishëm, me të cilët duhet të punojnë a nga të cilët duhet të kalojnë, përfytyrimin se ndoshta edhe do të ishin gati t’i përgjigjeshin gjakimit të tyre (të transmetuar me qindra sinjale), sikur.... Natyrisht që një rrugë e tillë fsheh në vete rreziqe dhe mund të të shpjerë deri në njëfarë vendi, por jo më tej.
Por a ka ndonjë rrugë tjetër drejt ngritjes së personaliteve politike femërore përveç asaj të çfemërizimit dhe të seksaludimit? Natyrisht që ka, madje ato femra që do të dëshironin rritjen në politikë dhe në vendimmarrje në Shqipëri, as nuk do të duhej t’i përfillnin fare këto dy hulli komiko-tragjike që i ofron gruas mashkulloria e politikës sonë sot. Vetëm se kjo s’mund të vijë as me shprehje dëshirash, as me ëndërrime modelesh evropiane: them se gruaja mund ta arrijë dinjitetin e duhur te ne në po të njëjtën mënyrë siç do ta arrijë këtë dinjitet krejt shoqëria shqiptare: me përtëritjen e saj dhe me largimin e species së vjetëruar që na angështon nga të gjitha frenat e politikës dhe niveleve të tjera të larta të vendimmarrjes.