Zatriqi, Surroi, Haxhiu...

[Arb]

Zatriqi, Surroi, Haxhiu...

Tash e sa kohë është organizuar një agresion mediatik i RTK-së mbi secilin thelb të shëndosh moral e kombëtar, që kishte dhe ka Kosova. Shtabi i këtij agresioni, as dalloi e as dallon nga ato që përdorte gjithë kohës, që nga viti 1989, qendra shoviniste dhe barbare e Serbisë. Edhe tash, agresionin e tillë kaq herë të përsëritur kundër secilës vlerë të njëmendtë, e zhvillojnë argatët e deridjeshëm dhe të vazhdueshëm të Beogradit, si titistë të përkushtueshëm dhe më vonë si argatë të viçëve të njëpasnjëshëm.

Në krye të RTK-së është Agim Zatriqi, i cili nga Komiteti Krahinor i atëhershëm, ishte në luftë të pakompromis kundër inteligjencës shqiptare në Kosovë, kundër çdo parimi të kërkimlirisë kombëtare dhe gjeografike të Kosovës, të cilën po e dërmonte thundra jugosllave e pushtimit.

Është ky njeri i njëjtë, që edhe sot, nuk pranë të hakmerret për të gjitha veprimet liridashëse të shqiptarëve në Kosovë, si manifestim i dëshpërimit të madh të tij ndaj humbjeve serbe në dhe mbi Kosovën.

Ka mbledhur dhe ka rimbledhur të gjitha biografitë e njerëzve argatë të Serbisë dhe të LKJ-së e të SPS-it që, që nëpërmjet televizionit të tij, që e ushqen buxheti i Kosovës dhe që e plaçkit popullin me nga 3.5 euro taksë, nis fushatën e gjykimit të periudhave më historike të Kosovës dhe të popullit të saj, duke prekur edhe dregëza inatesh luftëtarësh, që, edhe nëpërmjet tyre ta shembin gjithë këtë periudhë historike për Kosovën.

Po të mos ishte vetintervista e botuar në “Zëri” e Baton Haxhiut, që tash është skenarist i kësaj fushate, vështirë se do të mund të zbulohej të kishte qenë aq ngushtë i lidhur me shefin e UDB-së në Kosovë, Stanishiçin. Populli thotë “mos e vet se t’kallzon vetë”.

Ky e bën skenarin shumëserial të gjykimit të periudhës dhe të njerëzve më të shëndosh, që mbështetur nga historia e të gjithë të të panënshtruarve shqiptarë në historinë kombëtare, dhe dëshmitarë të këtij gjykimi thërret të marrin pjesë liliputët dhe degjenerikët e deridjeshëm, nga ta cilët kishin frikë denoncimi në UDB të gjithë lirikërkuesit. Në emër të gjykimit vdekjeprurës të një periudhe, segmenti më hakmarrës shpalohet në këto teleseri “dokumentare” ndaj dr. Rugovës.

Në emër të tij, pastaj, skenari parashihte që të gjykonte me të gjitha mënyrat dhe me të gjitha fyerjet gjithë popullin, i cili 98 për qind kishte gjetur mbështetje te filozofia dhe te strategjia e dr. Rugovës, tashmë e njohur edhe nga gjithë civilizimi botëror e dr. Rugovës. Kush janë, pra, këta palaço që lehin kaq vrazhdë mbi popullin e tyre, të ndërsyer nga zinxhirët e gjithmonshëm të Beogradit?

Gjithçka që për dhjetë vjet ishte shqiptare, që nuk ishte kolaboracioniste, që nuk ishte LKJ-iste, sulmohet dhe shëmtohet nga këta argatë të përjetshëm, nëse jo tash të drejtpërdrejtë të Serbisë, të interesave të saj po se po.

Një pyetje fare e thjeshtë mund të shtrohet: përse Serbia e mbylli me aq dhunë të përditshmen “Rilindja”, të cilën tash e shajnë këta horra? Dhe, një pyetje tjetër: Përse Serbia e la të regjistrohej (në Beograd) dhe të botohej në Prishtinë “Koha ditore” e Veton Surroit, i cili shkarkon mbi “Rilindjen” (ku ka punuar dhe vetë dhe ku e kishte dhe babain drejtor para se ta bënin ambasador jugosllav)?

Pse i mbyllte Serbia të gjitha ato që nuk nënshtroheshin dhe i lente të vepronin vetëm ato që nënshtroheshin ose ishin të nënshtruar? Përse i nxori nga puna me dhunë mbi 100 mijë punëtorë dhe ua mori edhe banesat, që i kishin fituar me shekullin e tyre të punës? Pse Serbia nuk ia mbylli “Kohën ditore” Veton Surroit dhe përse nuk ia mori banesën? Përse Baton Haxhiu, që aso kohe ishte kryeredaktor i gazetës surroiste, që, sipas tashit, paska qenë shqiptar i madh, vizionar “pas të vjelave” dhe bashkëpunëtor, sipas vetintervistës së tij, i shefit të UDB-së, Stanishiç, nuk e pësoi me asgjë, por e pësuan të tjerët?

Në këtë skenar u ftuan të flisnin edhe njerëz të mirë, por që brenda egos së tyre kanë ngelur inatet primitive, siç ishte dhe Bujar Bukoshi, i cili pikërisht nga këto inate, nuk arriti që dinjitetshëm të arsyetonte veprimtarinë e vet të “guximshme” në lëvizjen e atëhershme popullore, që quhej LDK, para atyre që epokën e vet shërbyese kërkonin dhe kërkojnë ta bëjnë më të ndritshme se lufta dhe përpjekjet e pandalshme të të tjerëve për liri dhe për lirim nga shputa e egër serbe, para atyre që gjatë kohës së tij prej kryeministri në ekzil kishin arritur të pasuroheshin dhe që tash e ka mik të përditshëm edhe Baton Haxhiun e Stanishiçit.

Një pyetje tjetër, po ashtu e thjeshtë, mund t’i bëhet Veton Surroit: prej nga krijove pasuri kaq shumë milionëshe para, gjatë dhe pas luftës në Kosovë? Nga UJDI? Nga politika kundërshtuese ndaj dr. Rugovës? Nga lidhjet rajonale të bizneseve? Mos e thuaj, sepse askush deri tash këtë çështje s’e ka ngritur në ndonjë institucion tonin përgjegjës, sepse thuaja të gjithë janë bërë si ti.

Fushata e tashme shembëse e një periudhe të ndritshme e historikisht shumë e rëndësishme, i ka rrënjët edhe gjetkë. Brenda LDK-së këta LKJ-istë, këta titistë, këta hakmarrës, kanë futur me kohë krimbin përçarës në LDK, të cilët, duke shfrytëzuar po ashtu ndjenjën inferiore, lakmitare dhe lakmuese të disa udhëheqësve të saj, arritën ta bëjnë kështu të përgjysmuar këtë parti, të cilët së bashku edhe në këtë mënyrë e rrëzuan kalanë që kishte ndërtuar dr. Rugova. Atë që s’kishte mundur ta bënte as me dhunë të tërbuar Serbia, e bënë LKJ-istët dhe stanishiçët në këtë parti.

Ridvan TËRNAVA, IP