Shpirtmadhësia dhe fisnikeria

[Pupi]

Që nga dita e parë kur lexova këtë Temë, thënë të drejtën u qudita pak se si të jetë e vendosur tek mësime kuranore e jo diku te psikologjia e njeriut apo diskutime shoqërore.
Duke ditur që Autori (dilaveri-baba i forumit) gjithmonë ,don të thotë diçka, apo don të dijë diçka, apo edhe ka diçka të ngjashme me Temën!
I'a lash vetit ca ditë, për të pritur edhe të tjerët se ç'mendojn lidhur me këtë!
Shkrimi në fjalë është me të vërtet fisnik, se në paska lidhje me librin e shenjët kuranin, kjo për mua është diçka e re(për mua në kuran/bibel ka shumë të reja).
Por se Ç'mu kujtua shpirtëmadhësia e timë Axhë, që tër jetën e viktimizoj për të tjerët.
4space duket të mos jetë i pajtimit me këtë, dhe paska kundershtuar, që diçka e tillë të ketë lidhje me kuaranin(çka në fjalë do të më pëlqente)

”Nëse dikush arrin të ketë shpirt të madh, don apo nuk don, trupi i tij do të jetë në vuajtje e mundime. Vetëm ai trup që posedon shpirt të vogël, kënaqet duke jetuar në komoditet, madje edhe mund të jetojë gjatë, kënaqet duke fjetur e duke ngrënë ushqime të këndshme, po ai që ka shpirtmadhësi, ai shpirt i tij i shkakton trupit vuajtje, madje ndonjëherë edhe jetë të shkurtër. Ai trupit i shkakton sëmundje.”
Madhështia dhe fisnikëria e shpirtit dallojnë njena nga tjetra.
Madheshtia e shpirtit është një deshirë dhe ambicje e madhe për një lëmi, ndërsa fisnikëria e shpirtit është tipari më i përsosur. Secila madhësi e shpirtit nuk është fisnikëri. Cdo fisnikëri është shpirtmadhësi, e cdo shpirtmadhësi nuk është fisnikëri.

Kjo e shkruar nga Dilaveri mendoj që ka të bëjë shumë me mentalitetin Shqiptarë.
Kujt duhet ti falenderohemi apo kujt duhet t'ia lëm fajet?


Dilaveri shton:

Njeriu në vetëdijën e tij dhe shpirtin e tij, sipas komentit Kur’anor, në natyrën e tij ka një ndjenjë të madhe. Kjo ndjenjë quhet HUMANITET i madh.

Ku qëndron dallimi në mes të madhështisë dhe zemëgjerësisë?