...ne Shatervan

[Kronisti]

Harruam jetën, vrapin pas mbijetesës së mallkuar
E shqelmuam trupin, shpirtit i dhamë krihë të fluturon
Në Shatërvan pran katër krojeve që rrjedhin ujë të bekuar
Ia lidhëm nyjë ëndrrat tona stinës së dashurisë sonë

Tek po ia vrisnim të gjithë ushtarët pakuptimsisë
U ngjitëm Marashit perpjetë në pasditen e vonë
E humbëm rrugën, na preku magjia e dashurisë
u zhdukëm përpjetë gurgullimës së Lumit, pran kasolles sonë

Pas yjeve morri krih në fluturim dashuria
Veç unë e ti me blerimin me lulet e zogjt në një kor
U dehën shpirtërat, natyra, u deh edhe kaltërsia
Unë, Ti, blerimi, lulet e zogjtë në një kurorë


Me bukurinë e tyre magjike lulet u bënë kurorë
Kurorë e dashurisë zogjtë - zëri i tyre dehës
U ngjitëm në çast në qiell dhe e prekëm kaltërsinë me dorë
tej për tej nëpër shpirt na shpoi puhizë e lehtë të verës

Ne mbrëmbje çmendet veriu në mjedis të stinës së verës
Tej për tej nëpër qiell i shpartallon retë
Pikat e ëmbla të shiut na i parplas faqeve magji e erës
Të lagur ikim në kasolle shpejt e shpejt

[Kronisti]

Përreth shpirtit ke ngritur mburoja, po shndërrohesh në Muranë
Duke luftuar me rrjedhën e gjakut tënd ik përtej vetvetes
Ka kohë që s'të kam parë te katër krojet në Shatërvan
I bënë lak rrugës frikësohesh nga ndjenjat e ik ngushticave të jetës

E krojet rrjedhin, uji derdhet në Lumbardh e ai vijon të rrjedhë tatëpjetë
Nuk e bëmë botën të këtillë as unë as ti, prandaj se ndërrojmë dot
Po rrjedhim edhe unë edhe ti, si ujë kroji tatëpjetë nëpër jetë
Prandaj eja te Shatërvani të pres, mos e humb kohën kot


Eja të pres te Shatërvani, me shpirtin, me ndjenjat lakuriq të pres të vish ti
...dhe unë e ti, i shtohemi dy kroje Shatërvanit...dhe...le të rrjedhë nga ne dashuri

[Kronisti]

[FONT='Verdana','sans-serif']Përdredhja e flokut tënd, shkakton puhi të lehtë
që qetë qetë hynë në zemrën time dhe trazon
rrejdhën e gjakut, e shpejton e rrezaton me jetë
madështinë e jetës, bukurinë e saj ma kujton

Shikimi yt ma rrëqeth trupin, më fton në zjarr
më fton në djegie si të qiriut për ta ndriçuar
çastin e përjetshëm që thonë nuk njeh varr
ndjenjën njerëzore shumë rrallë të përjetuar

E si të mos çohet peshë- shtrëngatë fjala, si,
si të mos zë vend si shkëmbi... me peshë
si të mos ledhaton butë e lehtë... puhi
kur me fjalë shpirtin - bukuri e jote e vesh

Dhuratë hyjnore e të Madhit është floku yt
litar bëhet që shtrëngat e fjalës të zbret
nën ballin tënd mbi faqe te sytë
që gufojnë zjarr, që ftojnë për jetë[/FONT]

[Linka_pz]

Pershendetje , Kronist te pergezoj per keto poezi ,vetem vazhdo ,suksese!

[Kronisti]

Postimi origjinal është bërë nga Linka_pz

Pershendetje , Kronist te pergezoj per keto poezi ,vetem vazhdo ,suksese!

Falemnderit Linka per pershendetjen dhe pergezimin.

[Kronisti]

Para se te ikje në heshtjen tende
Është dashtë të më thuash shko ne djall
Nese e ke ndermend te me cmend
Ia arrin, po çmendem, po mbytem në mall

Po çmendem duke e pritur veç një fjalë nga ti
Se duroj ikjen nga legjenda në përrallë
Dua të ma thotë troq, s’të duhet në ndihmë asnjë histori
Qyteti i humbur s’bëhet dot i gjallë

....


E lidh plagën s’e lë gjakun të rrjedh
Se shpirti ligshtohet, s'duron dot
Një çast më shumë nga jeta e vjedh
Jam kalimtar i rastit në këtë botë

[Kronisti]

Në qytet
S’e gjej
Asnjë kalë
Të bardhë
Asnjë shpatë
Të mprehtë
Në udhën
E përrallës
Që princeshën time
E ka vënë
Në gjumë

Xhuxhat
Në pritjen
E gjatë
Frikësohem
E humbin
Durimin
Dhe
E varrosin
Princeshën time


Princesha ime
E ka kafshuar mollën
E unë
S’e gjej
Dot udhën
Që ta ia jap
Puthjen e zgjimit

Me makitao
E vras edhe
Një ditë
Duke menduar
Se përralla
Nuk soset
Pa e gjetur
Princeshën time

Më vjen inati
Ta shpall fituese
Shtrigën