Tregime

[lovely]

Ne të gjithë jemi të varur nga etiketat, nga mendimi i të tjerëve për ne, nga ego jonë... nga gjithçka!... Pse e lejojmë? - Që të na pranojë rrethi, një shoqëri e rrejshme apo që padroni (ego) jonë të jetë i kënaqur me veprimet tona?
A e keni vërejtur deri ku shkon verbëria e një personi? A e keni vërejtur se sa qesharak bëhet një person vetëm e vetëm që ta pranojë një shoqëri?... Mendoni po t'ju ...thotë dikush: "Jeni një gjeni!" Çka do të bëni ju? Për atë Dikush-in ju do të krijoni respekt të rrejshëm, do ta çmoni, do ta doni e do ta nderoni, por Vetes i keni bërë një gropë. Gjithmonë ju do të ndjeheni në siklet që ta arsyetoni atë "gjenialitet". Ju kaplon frika se mos ndoshta do të bëni diçka që do ta zbehte imazhin që Dikushi ka krijuar për ju, madje edhe në mungesë të tij ju vazhdoni të jeni qesharak, keni frikë edhe nga mendimet tuaja, keni turp nga egoja juaj, jeni 'të tmerruar' nga një fjalë.
Por, ç'bëhet kur ju quajnë të çmendur?! A do të filloni të çmendeni vetëm se dikush ju tha se jeni i tillë?... Patetike! Sa shumë kanë ndikim fjalët në ne... Në fakt s'do të duhej të kishin fare. Ato janë vetëm ajo çka të tjerët shohin në një moment në ju! Ju nuk jeni ata!
Nuk duhet lejuar të ngjiteni për fjalë që thonë të tjerët, për imazhet që të tjerët kanë për ju, nuk duhet menduar për mendimet e tyre apo për mospranimet e tyre... Ne kemi mundësinë të jemi të lirë nga çdo ndikim i jashtëm. Duhet ta shqyrtojmë çdo gjë që vjen nga jashtë e jo ta gëlltisim sikur të ishte një ëmbëlsirë.
Me dorën në zemër, të gjithë duam të çmohemi nga të tjerët, të na duan e të na vlerësojnë, por kjo është një varshmëri, si droga, sepse do t'i shohim të tjerët vetëm si paterica për të arritur tek ajo çka duam.
Sikur të kërkoja ta përshkruani veten me pak fjalë, si do ta bëni?... "Unë jam Dr., Mr., Akademik, sportist, artist, inxhinier, shkencëtar..."
Por, kujt i bën kjo?! Ç'rëndësi ka?!
Ju mbase mund të jeni Dr., e unë vetëm një paciente, por a ju bën të jeni në pozitë më të lartë se unë? Absolutisht jo!
Kam njohur njerëz të pasur e të varfër, të suksesshëm e dështak, të rinj e pleq, të famshëm e lypsarë... por shumë rrallë në sytë e tyre kam vërejtur shkëlqimin e rrezeve të lumturisë. Nëse lumturia është për të gjithë, atëherë pse njerëzit zgjedhin mjerimin?! Mbase mund ta krijojmë fatin tonë vetë, pse s'e bëjmë ashtu si duam? Nëse është i shkruar pse s'e pranojnë ashtu si është?!...
Nëse do ta krahasoja jetën me lojën, atëherë ne jemi të luajturit (topi), përderisa lojtarë janë të tjerët. Programi i të tjerëve është mishëruar në ne, sa po të përpiqet dikush të ndërhyj, ne bëhemi të marrë, madje jemi në gjendje edhe të luftojmë për të... Qëllimi i secilit, do të duhej të ishte liria e natyrshme, luajtja e lojës së vetë sipas rregullave të veta, vallëzimi i valles së vetë, këndimi i këngës së vetë, shkrimi i librit të vetë... jo atyre të imponuara në ne. Duhet ta kemi lirinë e natyrshme, duhet ta kontrollojmë jetën tonë, duhet ta shohim realitetin me sytë tanë jo si na kanë mësuar përmes nocioneve e fjalëve, duhet ta përjetojmë vetë, ta ndjejmë vetë... sepse kohë të gjatë kemi qenë marioneta të të tjerëve, e kemi bërë sipas kodeve shoqërore, kulturore, fetare...
Është e dhimbshme të hapësh sytë, është e dhimbshme të kuptosh, është e dhimbshme të rrënosh, por është e domosdoshme. Të heqësh dorë nga të gjitha iluzionet, nga ego, nga ajo që të tjerët e quajnë normale është sikur të heqësh lëkurën jo këmishën!
Duhet ta shohim dritën që ta dimë çka është, duhet vetë të prekim shkëmbin që ta dimë se është i fortë, duhet t'i shijojmë vetë frutat për ta ditur shijen, përndryshe kot na thonë të tjerët çka duhet bërë e si janë gjërat, nëse nuk biem në kontakt me realitetin... Kontakti me realitetin është kuptueshmëri e plotë!
Në fund ju them miqësisht se:
Jeta është një dhuratë, si një fije shkrepse, mund ta shfrytëzosh vetëm një herë. Prej teje varet a do të duash të ndezësh qirinj apo do ta lësh të përfundojë në hi!


huazuar nga facebook

[Zero Cool]

Ndëshkimi i mësuesit

Njëherë, Diogjeni, takoi në rrugë një vogëlush, i cili shoqërohej nga mësuesi i tij. Fëmija rrëmbeu një gur dhe e qëlloi Diogjenin. Filozofi, në vend që të këshillonte fëmijën, qëlloi me shkop mësuesim, duke treguar me këtë mënyrë se kush e kishte fajin.

Nga libri: “Urtësia e shekujve”


Monedha e mirësisë

Njëherë, shkrimtari i madh rus Dostojevski ishte duke bërë shëtitjen e mbrëmjes. Ashtu, duke ecur i shkujdesur, dëgjoi zërin e një lypëseje, që i kërkonte t’i jepte diçka.
Dostojevski kërkoi nëpër xhepat e tij për të gjetur ndonjë monedhë, por më kot. Atëherë, shkrimtari i madh u ul në gjunjë dhe duke i puthur dorën lypëses i thotë:
- Të më falni, sepse në këto çaste nuk më ndodhet asnjë monedhë.
E lypësja iu përgjigj;
- Të faleminderit. E mora monedhën. Atë që më dhatë juve, nuk ma ka dhënë askush tjetër.
A ka monedhë më me vlerë se monedha e mirësisë?

Nga libri: “Urtësia e shekujve”

[emine]

Njє dítє njє вurrє єrdhí nє shtєpí vσnє í lσdhur ngα punα...í vєtmí pєrsσn qє є prístє í vєtєm nє shtєpí íshtє djαlí í tíj 7 vjєç ..pαsí mαmαjα є tíj nuk jetonte me :( ...

Sαpσ hчrí nє shtєpí djαlí vrαpσí drєjtє вαвαít dhє í thα :

djαlí:вαвí mund tє tє вєj njє pчєtjє?
вαвí:pαtjєtєr ...

djαlí:вα dσjα tє díjα sє sα tє pαguαjnє nє njє σrє?
вαвí :kjσ nuk єshtє punα jσtє ,tчí є kє punєn tєndє ,shkσllєn ...

djαlí:σ tє lutєm вαвí mє thuαj ..sαα??
вαвí:σk ,20є

djαlí:вα,mundєsh tє mє hush muα 10є,tє lutєm??
вαвαí í вєrtítí tє shkσntє tє flíntє ...
djαlít íu mвushєn sчtє mє lσtє ,ulí kσkєn dhє íku dukє qαrє є dukє mвчllur í tríshtuαr dєrєn є dhσmєs...:(

Pαs pαk mín вαвαí u qєtєsuα dhє shkσí nє dhσmєn є tє вírít...dhє í thα:mє fαl вírí ím qє u trєgσvα αq í єgєrr mє tч ...jє í vєtmí qє kαm dhє sduα tє tє mєrzísє pєr αsgjє є αq mє pαk pєr 10є ...ja ku i ke 10є...

djαlí :σh shumє fαlєmíndєrít вαвí ...
dhє nхσrrí ngα jαstєku dísα tє hσllα ,є pσ í numєrσntє mє shpejtєsí ...u drєjtuα ngα вαвαí dhє í thα :
вαshkє mє lєkєt qє mє dhє tí tαní kαm 20є ...

α mund tє вlєjє 1 σrє tє punєs tєndє??
dhe tє lutєm єjα shpєjt nєsєr nє shtєpí...
dσ dσjα tє hαjα dαrkє mє tч :)

mσrαlí :plєαsє kushtσjíní kσhє njєrєzvє qє dσní mє shumє :)

[emine]

Ishtє njєhєrє njє djαlє í vσgєl...
dαshuríα є pαrє є tє cílít íshtє njє vαjzє є vσgєl
nє njє fσtσ

tє cílєn αí є gjєtí nє njє cєp rrugє...
pσr αí ishte thjєshtє fєmíjє

dhє αjσ íshtє thjєshtє njє foto e humbur
e nje vαjzє tє vσgєl.

Kαlσí kσhє dhє αí u mαrtuα
,pσr fσtσn є mвαntє єndє ...

Njє dítє gruαjα є pα fσtσn dhє í thα :
ku є kє gjєtur kєtє fσtσ ???

вurrí í thα : Ahh kjo foto є kαm gjєtur ate
qє kur kαm qєnє njє fєmíjє ...
pσrr...tí pєrsє pσ pчєt ???

Gruαjα u kthєhet dhe duke iu dridhur zeri thote :
Te pyeta sєpsє kete foto є humвα kur íshα 7 vjєç

[emine]

Do te martohesh me mua?”Xhejms pyeti,duke u perulur prane Xhejnit.Ai e ka dashur ate qe prej takimit te pare.Xhejn kishte mbetur pa fjale,dhe ktheu pergjigjen me nje te qeshur shume te embel,qe do te thote po!Ata pergatiten gjithqka,dhe nuk mund te prisnin derisa te shkonin tek altari…
Nje nate perpara marteses,Xhejms pati nje makth.Ai enderroi te fejuaren e tij duke u ndjekur nga njerez te frikshem me maska.Xhejn ishte atje,lakuriq dhe e pashprese,dhe pastaj ndodhi!Xhejms pa ate…ishte e tmerrshme,dhe ai nuk mund te bente asgje.Xhejn ishte vrare dhe rrjepur,dhe…pastaj iu hoq lekura!!.
Diten e ardhshme,Xhejms thjesht injoroi endrren,duke u frikesuar se Xhejnit do i binte te fiket,nese do ti tregonte. Ai kishte shkuar heret,dhe si zakonisht,nusja ishte vone.Ceremonia vazhdoi,Xhejms ishte shume i emocionuar,por pastaj,pastaj erdhi deri tek pika qe Xhejni nuk erdhi fare!Ai u shqetesua.
Ai shkoi ne shtepi zemerthyer,duke e ngare makinen i dehur. Kur mberriti ne shtepi,ai ndjeu nje te ftohte,Por,thjesht e injoroi.Ai ndezi televizorin,dhe ne nje kanal ne lajme,i pikelluar se endrra e tij kishte qene e vertet.Trupi i Xhejnit,epo e pakta qe kishte mbetur prej saj,ishte gjetur ne nje fushe,e shkreta Xhejn…!!
Xhejms,papritur degjoi nje peshperitje ne veshin e tij:”Une jam mire,mos u shqeteso per mua…Une do te te dua gjithmone”!!!

[Zero Cool]

Ishte njëherë një mbret i cili ishte martuar me katër gra. Mirëpo gruan e katërt e donte çmendurisht dhe bënte çdo gjë vetëm që ta lumturonte atë. Kurse gruan e tretë gjithashtu e donte mirëpo e ndjente sikur ajo po e tradhëtone me dikë tjetër.
Gruan e dytë, çdo herë kur mbreti kishte vështirësi kthehej te ajo, dhe ajo çdo herë e dëgjonte kur ai ishte ngushtë …
Por gruan e parë e linte pas dore dhe nuk kujdesej për të e as nuk ja jepte hakun edhe pse ajo e donte shumë dhe luante rolë të rëndësishëm në ruajtjen e mbretërisë.Një ditë sëmuret mbreti dhe e ndjeu se po i vinte fundi. Filloi të mendoj e tha: “Unë i kam katër gra, e nuk dua që të shkoj në varrë I vetëm …”
E pyet gruan e katërt: “Të desha më shumë se gratë e tjera, ta plotësova çdo dëshirë e çdo kërkesë… a dëshiron të më bësh shoqëri në varrë?” “Kurrë…” – ia kheu ajo, dhe u largua pa mëshirë dhe pa asnjë ndjenjë për mbretin, sikur të mos e njihte fare.
Mbreti e thërret gruan e tretë dhe e pyet: “Të kam dashur gjithë jetën time, a më shoqëron në varrë? Ajo ia kthen: “Natyrisht që jo, jeta është e bukur, kur të vdesësh ti do të martohem me tjetërkënd…”
E thirri të dytën dhe i thotë: “Çdo herë kur kisha ndonjë hall vija te ti dhe çdo herë ke sakrifikuar për mu dhe më ke ndihmuar, a më shoqëron për në varrë?” Gruaja e dytë i përgjigjet: “Më fal, por nuk mundem ti përgjigjem kërkesës tënde, por atë çka mundem ta bëj është të çoj deri në varrë…”
U mërzit mbreti tepër shumë nga kjo mosmirënjohje nga gratë e tij.
Kur një zë nga larg po vjen dhe po i thotë: “Unë do të shoqëroj ty në varrë, un do të jem me ty ku do që të shkosh…”
E ngriti kokën mbreti dhe e pa se ajo ishte gruaja e parë.

Ajo ishte në gjendje të mjerueshme, dukej tepër e dobësuar dhe e sëmur për shkak se burri i saj e kishte hedhur prapa shpinës. Në atë moment mbreti u pendua shumë për moskujdesin e tij ndaj saj deri sa ai ishte i shendosh dhe tha: “Ka qenë dashur të përkujdesëm më shumë për ty se sa për tjerat dhe nëse shërohem të premtoj se do të kujdesëm dhe do të kushtoj rëndësi më shumë ty se sa grave tjera…”

Në realitet secili prej nesh i ka katër gra.

E katërta: Trupi (epshi) – sa do që të kujdesemi për trupat tonë dhe t’i nënshtrohemi epsheve tona, kur të vdesim menjëherë do të na lënë të vetmuar.

E treta: Pasuria – do të na braktis neve dhe do të shkoj te tjetri.

E dyta: Familja dhe Shoqëria – sa do që të sakrifikohen për ne në jetën tonë, nuk presim më shumë se sa të na dërgojnë deri te varri.

E para: Veprat e mira – duhet të kujdesemi dhe t’i kushtojmë më shumë rëndësi se sa epsheve, pasurisë apo shokëve, sepse veprat e tona do të jenë të vetmet që do të jenë me ne në varrë.


Sikur të personifikohen punët tona në formë të njeriut (ashtu si do të personifikohen kur të jemi në varrë), si do të ishte forma e tij? Si do të dukej?

I mjerueshëm i dobët e i lënë pas dore!!! Apo i fuqishëm, i pastër e i shëndoshë..!!

[Zero Cool]

Sot i erdhi momenti për të treguar një turp njerëzor...

Jetonte dikur nje plak qe Zoti i kishte dhuruar nje dhuratë te c'muar:nje djalé te vetem.E sic i thone nje shprehje:qe nje gjac e vetme zjarri,djegen nje katund,e une i bashkangjes "Mund ta djegi gjaca e vetem katundin vetem nese Zoti ta ben hallall".E jo si ky katili qe do lexoni me poshte.::Djali filloi te rritej,e plaku i mjerë ne vetvete lumturohej kur shikonte teksa rritej djali cdo dité.E fejoi dhe e martoi me mundime e sakrifica te medha.Djali krijoi familje dhe po jetonin per mrekulli...Por pas ca vitesh,nje gjest i djalit Babait te mjeré i ra si bombé mbi koke.Kishte enderruar kaq vite per keto dité lumturie,por nuk ndodhi keshtu.:-Djali mori nje cop derrasë dhe e vuri ne tok,dhe i tha Babait qe tani e tutje ti do hash buké ne kete derrasé.Plaku i gjoré ju mbushen syté me lot,por nuk tha asgje.

Mu kujtua nje shprehje qe e perdorim ketej nga Zona ime i thonë:-"Fjala e djalit,pushka ballit..E fjala e resë (Nusës)pushka kresë (kokës)"!Ditet kalonin e plaku hante bukë përtok ne nje cop derrasé,e jo si me paré ne Sofër...Por nje dité Çifti vuri re se djali i tyre i vogli,kishte filluar me gdhendur nje cop derrase me sqepar..Çifti ju afruan djalit té tyre dhe pyeten,-ç'po ben aty bir me ate derrasé?-
Djali ua ktheu prindërve te tij:po pergadis kete derrasé,qe kur unë te rritem,e ju te plakeni.Do ju vej te hani bukë ne kete derrase..Se perderisa ju ja beni kete Gjyshit tim,edhe une keshtu do ua bej une juve..Plaku i mjeré e degjoi biseden,vuri buzën ne gaz,por nuk tha asgje.
Çifti u preken,ngelen te habitur nga fjalet e djalit te tyre.Perqafuan djalin,e moren ne krahë.Dhe shkuan tek Plaku i kerkuan falje,dhe u bashkuan e nisën jeten si më parê....!