Shkrimi i vitit 2011

[lugatja]

e-uritura, Reflektime, postimi nr 158

Nëna, ajo pema e lashtë!

Pema, shkëputet edhe vet nga një pemë e lashtë!
Lëshon rrënjët e veta thellë në tokë, lulëzon, degët i rriten, i rriten, i zgjerohen..
Lulëzon, gjallëron, zbukuron, lind pipa të rinjë. Që të shkëputen edhe nga ajo një ditë të mirë pranvere.

Ajo ditë vjen shpejt.

Është mahnitëse se si ai trung ka energji dhe nuk pushon asnjëherë së kujdesuri për gjithë ato degë, gjatë gjithë jetës.
Është frymëmarrës fakti se si arrit ai trung të mbajë në gjirin e vet kaq shumë forcë e vullnet, për të dashurit e saj.
Edhe kur ajo vet fillon të vjetrohet, të thahet, të prishet, ajo prape gjen forcë disi, të interesohet, të brengoset, të mërzitet edhe për ato degët më të vogla atje lart..

Nga buron gjithë ai kujdes?
Nga buron gjithë ajo përthekim brengosjesh?
Ku e ka folenë gjithë ajo dashuri?

Ku përpos në zemrën e një nëne!

Nënë, ti trung i lashtë, me rrudhë në ballë ,dhe me kurriz të shtrembëruar, a nuk mendon se është koha të kujdesesh për veten tënde në këto ditë pleqërie?

Mbaj mend, kur isha e vogël,mendimi më i hidhur, i cili më bënte të qaj vetëm po t`a mendoja, ishte; cka nëse nëna vdes?

A nuk është kjo frika më e madhe, ajo më e tmerrshmja e secilit fëmijë?

nr; 150

Në mes jetës dhe vdekjes!

Për ku je nisur?
Për në vdekje!
Rënie të mbarë!

Jeta është rënie?
Padyshim!

Mund të krahasojmë jetën me një parashutist!

Jeta fillon atje nalt! Në fillim vetëm mësojmë si të drejtojmë rënien!

Rrugës për poshtë, ne hasim në shumë gjëra. Ato fluturojnë lirshëm paralel me ne. Ne marrim ato që duam, dhe tjerat vazhdojnë të fluturojnë të lira..

Shpesh, pasi që ne largohemi nga këto gjëra, kuptojmë se ndoshta do të duhej t`a grabisnim edhe atë, edhe këtë.. por nuk mund
të kthehemi t`i marrim, pasi që parashuta shkon vetëm në një drejtim, pra teposhtë..

Rrallë, shumë rrallë, ndodh që e njëjta gjë të kaloje në afërsinë tonë, edhe njëherë!
Atëherë, humbja e parë n`a shërben si mësim!

Nuk kuptoj përse ne zgjedhim të biem nga gjëra që vërtetë n`a nevojiten, edhe pse kemi kohë të mendojmë!
Por, ne njerëzit, shpesh prioritojmë gjërat e gabuara!
Disa herë, ne mendojmë me mendjen e një adoleshenti!
Herave tjera, vlerësojm gabimisht!
Dhe herave tjera, ne nuk i shohim fare gjërat që janë shumë me rëndësi, kjo sepse fokusohemi në gjërat që për momentin na duken të mëdha!

Ne, gjithmonë harrojmë, se në fund, kur rënia të përfundojë, dhe ne të biem në tokë, atëherë tokë do të bëhemi që të gjithë!