100 vjetori i Pavarësisë

[GURI SYLAJ]

28 Nentore 2012 !!

Njeqind vjete po e ruaj gurin,
pesqind vjete po e ruaj Flamurin!
Njeqind vjet me nate mbi krye,
njeqind vjete s'kan mujt me me thye!
Njeqind vjete me djepa plot,
njeqind vjet po e pres kete mot!
Njeqind vjet se humba shpresen ,
njeqind vjete e mbajta besen!
Njeqind vjete me zjarr ne oxhak ,
njeqind vjete s'muj mora hak!
Njeqind vjete po e rriti trimin ,
njeqind vjete po e prese bashkimin!
Njeqind vjet po u therras me loder,
njeqind vjete po u pres ne kete voter!
Njeqind vjete po e pres kete Mot,
marrue kjofte kush nuk vjen sot!!

Guri Sylaj
12.04.2010

[Neferta]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

28 Nentore 2012 !!

Njeqind vjete po e ruaj gurin,
pesqind vjete po e ruaj Flamurin!
Njeqind vjet me nate mbi krye,
njeqind vjete s'kan mujt me me thye!
Njeqind vjete me djepa plot,
njeqind vjet po e pres kete mot!
Njeqind vjet se humba shpresen ,
njeqind vjete e mbajta besen!
Njeqind vjete me zjarr ne oxhak ,
njeqind vjete s'muj mora hak!
Njeqind vjete po e rriti trimin ,
njeqind vjete po e prese bashkimin!
Njeqind vjet po u therras me loder,
njeqind vjete po u pres ne kete voter!
Njeqind vjete po e pres kete Mot,
marrue kjofte kush nuk vjen sot!!

Guri Sylaj
12.04.2010

A thua se keshtu disi ishte beslidhja ne Taksim te Stambollit para 100 e ca vitesh. Pas nje diskutimi plot zjarr ne parlament me 11 janar 1912, ne lagjen Taksim te Stambollit deputetet shqiptare u mblodhen me iniciativen e Hasan Prishtines dhe Ismail Qemalit, per te shtruar rrugen e kryengritjes se armatosur ne Shqiperi.

[Zero Cool]

Clinton në Tiranë për 100 vjetorin e Pavarësisë





Tiranë, 26.04.2012

Sekretarja amerikane e Shtetit, Hillary Clinton premtoi se do të vizitojë Tiranën për të festuar së bashku me shqiptarët 100 vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë.

Këtë premtim sekretarja amerikane e Shtetit ia dha kryeministrit Sali Berisha gjatë vizitës së këtij të fundit në Washington DC, e zhvilluar sipas kryeministrit edhe për qëllimin e ftesës për të vizituar Shqipërinë.
Sekretarja amerikane e Shtetit vlerësoi gjatë fjalës së saj se Shqipëria është partnere e fortë me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe NATO-n.

“Është një nder të mirëpres Kryeministrin e Shqipërisë, këtu, në Departamentin e Shtetit. Kryeministri dhe vendi i tij kanë qenë partnerë të fortë me Shtetet e Bashkuara të Amerikës në NATO, si pjesë e misionit tonë në Afganistan dhe ne kemi një marrëdhënie të gjerë e të thellë që e vlerësojmë lart. Mezi pres të diskutoj me
Kryeministrin Berisha për shumë çështje, për të cilat ne po punojmë si në aspektin dypalësh, rajonal dhe atë global. Zoti Kryeministër mirëserdhët!”, u shpreh Sekretarja Clinton.

Kryeministri Berisha teksa shprehu mirënjohjen për pritjen në DASH, theksoi se “Sekretarja Clinton është një mike e madhe e vendit dhe e kombit shqiptarë.

“Shqipëria ka pasur privilegjin e jashtëzakonshëm të mbështetet nga ky vend i madh, nga administrata e Presidentit Obama, nga Sekretarja Clinton, në të gjitha përpjekjet e saj për të ndërtuar një demokraci të bazuar në lirinë e tregut. Faleminderit shumë”, tha ndër të tjera Berisha.

[Zero Cool]

Rikujtim


Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë


Në prag të luftërave Ballkanike të viteve 1912-1913, Shqipëria ndahej në katër vilajete nga Perandoria Osmane me kryeqytete Shkupin, Janinën, Manastirin dhe Shkodrën. Nuk dihet me siguri se sa ishte numri i popullsisë Shqiptare por studimet e fundit tregojnë se ajo arrinte shifrën e rreth 1,500,000 më 1912 në katër vilajetet e marra së bashku. Për nga sipërfaqja, Shqipëria etnike arrinte të mbulonte 70,000-75,000 kilometra katrorë. Shkupi, Janina dhe Manastiri ishin të treja qytete me shumicë Shqiptare por sot ndodhen jashtë kufijve të shtetit Shqiptar apo atij Kosovar. Vetem Shkodra nga katër qendrat e vilajeteve arriti të jetë deri më sot brenda kufijve Shqiptarë.

Për të arritur në pavarësinë dhe krijimin e një shteti të unifikuar, Shqiptarët kishin arritur të binin dakort për një alfabet të përbashkët më 1908 në Manastir, veprim i cili i hapi rrugë mësimdhënies dhe literaturës masive në Shqip. Po ashtu, u intensifikuan kryengritjet kundër perandorisë Osmane gjatë viteve 1910-1911 veçanërisht në Kosovë dhe në Malësinë e Mirditës. Rol të rëndësishëm patën edhe intelektualët të cilët nën shembullin e Ismail Qemalit (1844-1919) ishin të lidhur ngushtë me komitetet “Bashkim e Progres” dhe me idetë e revolucionit të vitit 1908. Më vonë u kuptua se përkrahja e revolucionit Xhon Turk të 1908 ishte e padobishme pasi këta të fundit porsa morën pushtetin e Perandorisë Osmane i braktisën idetë e tyre moderniste dhe i trajtuan Shqiptarët si Otomanët e mëparshëm duke i mohuar atyre të drejtën për vetvendosje. Rrjedhimisht, pakënaqësitë ndaj Xhon Turqve si dhe dobësimi i Perandorisë Osmane e cila në fund të vitit 1911 duhej të mbrohej edhe nga Italia bëri që më 12 Janar 1912, në Stamboll të shpallej vendimi për një kryengritje të përgjithshme. Në këtë mbledhje morën pjesë Ismail Qemali, Hasan Prishtina dhe disa deputetë të tjerë ndër më aktivët e levizjes për pavarësi. Kjo lëvizje u vendos që të fillonte në pranverë në Kosovë. Kryengritjet e armatosura nisën në Mars dhe në Maj ishin përhapur në të gjithë Kosovën. Rreth Qershorit të katër vilajetet ishin ngritur në kryengritje ndërkohë që dezertimet e shumta në rradhët e ushtrisë Osmane bënë që kjo e fundit të ishte e paaftë për t’i bërë ballë kësaj lëvizjeje të fuqishme të Shqiptarëve.

Më 17 Korrik qeveria Xhon Turke dha dorëheqjen dhe u zëvendësua nga Liberalët. Qeveritarët e rinj kërkuan bashkëbisedime me kryengritësit dhe i premtuan atyre zbatimin e kushtetutës. Më 18 Gusht 1912, qeveria Turke me anën e një deklarate pranoi shumicën e kushteve të kërkuara nga Shqiptarët dhe të hartuara nga Hasan Prishtina brenda një programi prej 14 pikash. Ky program parashikonte autonominë e Shqiptarëve brenda Perandorisë Osmane. Vetëm me miratimin fillestar të autonomisë së Shqiptarëve nga ana e Perandorisë Osmane kryengritësit i ulën armët duke menduar se synimi i lidhjes së Prizrenit të 1878 më në fund u arrit. Sidoqoftë kjo arritje nuk ishte e qëndrueshme mbi të gjitha në një situatë kur fqinjët e Shqiptarëve si Grekët, Bullgarët, Serbët dhe Malazezët nuk iu leverdiste një autonomi e vilajeteve Shqiptare pasi kishin synimet e tyre mbi këto treva. Në këtë aspekt dhe për këto qëllime u nënshkrua më 13 Mars 1912 një marrëveshje Serbo-Bullgare që synonte që Kosova t’i jepej Serbisë ndërkohë që territoret në lindje të lumit Struma t’i takonin Bullgarisë. Pjesa tjetër e asaj që sot është Ish Republika Jugosllave e Maqedonisë do të vendosej se si do të ndahej sipas marrëveshjes nga Rusia. Gjithashtu, përsëri për qëllime copëtimi u nënshkrua më 29 Maj 1912 një marrëveshje Bullgaro-Greke. Vetëm qëndrimi i Austro-Hungarisë, e cila ishte kundër sllavëve, qe në interesin e Shqiptarëve pasi ky shtet i bëri presion Osmanëve që të zbatohej një decentralizim në të katra vilajetet Shqiptare.

Në këtë kontekst historik nisën luftërat Ballkanike, e para e të cilave filloi në Tetor 1912. Serbët dhe Grekët i shpallën luftë Perandorisë Osmane duke shënuar fitore të rëndësishme. Serbët dhe Malazezët shpejt vërshuan drejt Kosovës dhe krahinës së Shkodrës duke pasur si synim pushtimin e tyre. Në të njëjtën kohë, Greqia pushtoi Maqedoninë deri në Selanik dhe Thesalinë. Në këto kushte, një autonomi brenda një Perandorie Osmane të rrënuar u bë e pakuptimtë për Shqiptarët të cilët tashmë duhej të shpallnin pavarësinë për të shpëtuar identitetin e tyre si komb.

Vlora u zgjodh si qyteti ku do të mblidheshin delegatë nga të katër vilajetet dhe data e kësaj mbledhjeje ishte 28 Nëntori i 1912. Kështu u shpall pavarësia e Shqipërisë nën kryesimin e Ismail Qemalit në një mbledhje ku arritën të mbërrinin 63 delegatë duke përfshirë edhe disa që erdhën të nesërmen siç ishte rasti i Isa Boletinit i cili mbërriti më 29 Nëntor së bashku me 400 luftëtarë Kosovarë. Bajram Curri megjithëse u nis për në Vlorë nuk arriti të mbërrinte duke u penguar nga luftimet. Në këto rrethana, 28 Nëntori 1912 mbeti si një datë ku populli Shqiptar po e merrte fatin në duart e veta për të jetuar të lirë e të pavarur duke ëndërruar krijimin e një shteti që do të përkonte me kufijtë etnikë Shqiptarë si dhe duke pritur njohjen e ndërkombëtarëve.

[Zero Cool]

Shqiptarët pushtojnë majën e Everestit





Alpinistët shqiptarë, mes tyre dhe Gjergj Bojaxhi ia dalin të pushtojnë Everestin, për të ngritur në çatinë e botës flamurin shqiptar. Lajmi konfirmohet nga një mesazh i marrë nga presidenti i kompanisë udhërrëfyese. Aplinistët kanë mbërritur në majën e malit më të lartë në botë rreth orës lokale 07:00 (+5. 45 GMT).
Namaste Aleksander
Faleminderit. Nga informacionet e fundit 4/5 alpinistë shqiptarë kanë arritur majën e Everestit, 8884 metra rreth orës 07:00 me orën lokale. (+5. 45 GMT) dhe janë rrugës për në kampin 3. Na duhet të konfirmojmë sa dhe kush kanë arritur majën menjëherë sapo të arrijnë kampin 3
Sinqerisht
Pradip Kumar Limbu
Ekspedita Everest 2012 u ndërmor në kushtet më ekstreme të motit dhe të lartësisë, dhe është inisiativë me rastin e 100 vjetorit të pavarësisë.
Fation Plaku, Gerti Pishtari, Mateo Begeja, Gjergj Bojaxhi, Erlin Rudho dhe Xhimi Begeja, nisën në muajin Prill ngjitjen drejt pikës më të lartë të globit, për të vendosur flamurin shqiptar në zonën e flamujve, përkrahë flamujve të tjerë nga e gjithë bota.
“Të gjashtë antarët e ekspeditës dhe sherpat do të ngjiteshin për gjatë gjithë natës për të arritur majën. Të gjithë ishin të përgatitur për të suportuar temperaturat nga – 30 deri në - 40 gradë Celsius. Shqetësimi ishte rritur para pak ditësh kur një stuhi e papritur shkaktoi vdekjen e dy alpinistëve dhe humbjen e tre të tjerave në atë që quhet Maja e vdekjes. Por për fat të mirë ekspedita shqiptare pavarësisht disa kthimeve pas dhe aklimatizimeve ia ka dalë mbanë që të arrijë deri në pjesën finale të misionit. Një arritje jo pa vështirësi dhe sakrifica fizike.
DITARI
20 maj drejt kampit të ndërmjetëm 5.700 m.
21 Maj ngjitje në ABC; 6.400 m.
22 Maj qëndrim në ABC.
23 Maj ngjitje në Kampin 1 – 7.100 m.
24 Maj ngjitje në Kampin 2 – 7.900 m
25 Maj ngjitje në Kampin 3 – 8.300 m.
25 Maj ngjitja në Majën e Everest.

[Zero Cool]

Ditari i papublikuar Hajredin Cakranit. Detajet e diteve te pavaresise

Zbulohen kujtimet e firmëtarit të deklaratës së Pavarësisë. Rrëfime për takimet në Parlamentin turk, takimet me atdhetarë e rilindës, marrëdhënia me Ismail Qemalin etj.






Deri para pak muajsh ndodheshin të dëmtuara e të mbyllura në një kasetë metalike, ku “dergjeshin” që prej viteve ’50 në një shtëpi në Cakran. Pasardhësit që i kishin trashëguar nuk e dinin se çfarë fshihej në dorëshkrimet e hapura për të parën herë në vitin 1992, duke besuar se ato ishin dokumente pronash.

Do të duhej një kontroll “i ri” që të mësohej se këto dokumente, tashmë të dëmtuar e ku balta dhe ndryshku kanë ngjitur fletët me njëra-tjetrën, ishin dokumente që rrëfenin së shumti për historinë e Shqipërisë.

Në to fshiheshin kujtime e letërkëmbime të vëllezërve Cakrani, dy prej firmëtarëve të deklaratës së Pavarësisë, të cilët kanë kontribuar së shumti në çështjen shqiptare.

Lufta e tyre për liri e pavarësi është tepër komplekse, e zë fill, së paku që në vitin 1908 kur ata shkuan në manastir për të takuar të gjithë rilindësit, përgjithësisht ata korçarë dhe i takuan të hapnin shkollën e tyre në Cakran vetëm disa muaj pas miratimit të alfabetit latin.

Këto rrëfime shfaqen në dokumentet e servirura nga Kujtim Cakrani, të cilat po përpunohen e sistemohen nga historiani Kastriot Bimo. Bimo është njohur me një dorëshkrim të Hajredin Cakranit që në dhjetor e tashmë po përgatit monografinë e tij.



“Balta dhe ndryshku i ka bërë të ngjiten fletët me njëra-tjetrën dhe në një punë prej mbi 6 muaj në një staf prej 5 vetësh në laborator po arrijmë në një punë jashtëzakonisht të vështirë fundin. Probleme shfaqin jo vetëm pjesët e dëmtuara e të palexueshme, të cilat janë korrigjuar me kuptim të përafërt, por edhe gjuha e asaj kohe duke qenë mjaft e ngarkuar me shprehi dhe elemente të gjuhës turke paraqet vështirësi në konvertimin e asaj zyrtare e letrare të kuptueshme të sotme”, shprehet Bimo, ndërsa shton se paralelisht për konvertimine këtyre dorëshkrimeve po punon edhe një pedagog i gjuhës shqipe.

Udhëtim në ngjarje që prej 1882-it

Materialet e studiuara i përkasin ngjarjeve nga viti 1882 e vazhdojnë në 1908, 1909, 1911, 1912 etj. Disa ngjarje që përshkruhen në këto shënime janë ato të takimit në Stamboll me Sami Frashërin ku Hajredin Cakrani i merr abetaren dhe libra të tjerë. Në to përfshihet edhe vajtja e tij së bashku me të vëllain Bektash Cakrani në Klubin e Manastirit ku hapin dhe shkollën e parë shqipe në Cakran, takimi në Stamboll i Bektash Cakranit, Dervish Himës, Mihal Gramenos me Nexhip Dragën e Hasan Prishtinën për fillimin e kryengritjes në Toskëri. Në këto shënime flitet edhe për kryengritjen e zhvilluar në Cakran nga Baki Gjirokastra, Namik Delvina, Idriz Guri, etj., sipas orientimeve të Ismail Qemalit, mbështetjen pa rezerva të kandidaturës së I.Qemalit për deputet. Flitet aty edhe për takimin me Ismail Qemalin e Luigj Gurakuqin në gusht 1912 në shtëpinë e tyre, ku dhe bujtin atë natë, kalimin nëpër Myzeqe duke e nxjerrë I.Qemalin nga rreziqet e përcjelljes në Vlorë si firmëtar. Por edhe për momentet kur ai është këshilltar i ministrit të Luftës M.pashë Drralla, apo kur i vëllai, Bektash Cakrani është drejtor thesari (sepse në mungesë të fondeve shumicën e aksioneve i jepnin të dy vëllezërit nga të ardhurat e çifligjeve të tyre), etj. Interesante është të shihen edhe momente të tjera, si: përplasja me Ismail Qemalin për arsye të koncesioneve të tij me bankën pa u bërë shteti në një promemorje të firmosur nga 67 krerë mes të cilëve: F.Konica, M.Frashëri, F.Toptani, M.Grameno, Th.Germenji, H.Prishtina, D.Hima, P.Cale, etj. dhe ku qeveria iu dërgon për raprezalje në Cakran bandën e Salih Vranishtit që ruante rendin në Vlorë, refuzimi i pjesëmarrjes në qarkun e Esat Pashës, lufta nën Princ Vidin, beteja në Lushnjë me fanatikët e Shqipërisë së Mesme në 1913, arratisja në Itali, bashkëpunimi me austriakët, apo takim- pajtimi i mundësuar prej tyre me I.Qemalin në 1918 në Vjenë. Ata janë ndër themeluesit e Kongresit të Lushnjës dhe Hajredin Cakrani është i pari që ngrihet dhe propozon Kabinetin e S.Delvinës, i cili bujt në shtëpi të tyre. Deputet i pavarur dhe në luftë në 1920 kundër italianëve në Vlorë, po si deputet i pavarur shkon përsëri në Vlorë në varrimin e Avni Rustemit. Me pikëpamje republikane, antizogist, themelues i lëvizjes së Fierit, dënohet me vdekje, por falë influencës i falet jeta etj. Shënimet e firmëtarit të deklaratës së pavarësisë janë në formë kujtimesh, por spikat aty një trajtë rrëfimtare herë-herë deri në detaje të ngjarjeve.

Më poshtë po sjellim një nga fletët e kujtimeve të shënuara prej tij, që flet për ditët e fundit para pavarësisë…

Transkipt

Më njëzet t’vjeshtës së tretë i përgjigjem telegramit për në Vlorë. Shirat nuk kishin pushuar dhe semani kishte dalë poshtë në çiflik. E panë një njeri me kalë drejt Petshanjit dhe i thanë se andej është çifliku i Hajredin Beut. Ai u fut tutje dhe kur m’a prunë në shtëpi e pieta nga vin. Kur e mori vesh q’ isha Hajredin Beu më fjalosi për një kartë q’e dërgon Bektash Beu nga Vlorë dhe gjall’a vdekur të t’a bija bej më tha. E këndova me një frymë e më shkruaj në gjuhë frënge të kem besim te njeriu i kartes. Pasi më sqaron fill e përpe thotë se Ismail Beu e Z.Luigj Gurakuqi me njerëz të tjerë do vinin nga Durresi në Vlorë ësht’ marrqë vesh e kish rrezik të përpiqen me ushtërinë e bëhet hataja. Duhet të bëja gati njerëzit t’u dilim ne Shkumbin e t’u prisim udhë e e t’i fusim në çiflik . Llafosa me njerinë t’im te besuar po ai tha se në këtë hata shi që po bie rruga as që duket. S’ke dëgjuar gjallë vdekur ti i bërtita. Si të urdhëroç Bej po j’a dolëm dot me buaj për ndryshe u mbymë. I bëni hazër buaj e qerre se s’mbytemi jo . Ku të ikim nata erdhi dhe andej s’luan dot. Me t’u gëdhirë po bënim hazër buajt kur erdhi paradite një tjetër njeri I bërë qull der’ ne pallce e pruri kartën e dytë. Hataja thuaj’ ish bërë se ushtërija kish muar urdhër t’a zir Ismail Bejnë me shokë se s’bën. Muarëm rrugën e sipërme të kënetës po as ajo s’dukej nga ujtë që kish dalë tejetej. Të dalë ku të dalë. Buajt ecin javash në llucë ne duhej të nxitonim po ku të linte ujtë e mjergulla që kish rënë vënde- vënde sikur kish dalë deti e qe ngjitur në rrëzë të kodrës..

Përshtatur

Më njëzet të nëntorit iu përgjigja telegramit për në Vlorë. Shirat nuk kishin pushuar dhe lumi i Semanit kishte dalë nga shtrati poshtë nga çifligjet. Kishin parë një njeri me kale që nxitonte drejt Petoshajt dhe i thanë se në atë drejtim ishte çifligu i Haredin bej Cakranit. Ai vazhdoi rrugën, që kështu e kapën dhe ma sollën mua në shtëpi, ku aty unë e pyeta se nga vinte. Kur u sigurua se unë isha Hajredin Cakrani vetë më tha për një letër që ma dërgonte im vëlla Bektash Cakrani nga Vlora dhe gjallë a vdekur të ta bija bej,- më tha. E lexova me një frymë ku më shkruante në frëngjisht që të kisha besim tek letërprurësi. Aty më sqaronte hollësisht se Ismail Qemal beu dhe zoti Luigj Gurakuqi së bashku me njerëz të tjerë do të vinë në Vlorë, por kjo gjë është marrë vesh dhe ka rrezik të përplasen me ushtrinë osmane dhe ndodh e keqja. Duhet të bëja gati njerëzit e t’u dilnim në Shkumbin , për t’u prerë rrugën e t’i fusnim pastaj nëpër çiflig për siguri. U mora vesh me një njeriun tim të besuar, por ai më tha se në këtë shi të tmerrshëm që po bie, rruga as që duket.- Ke dëgjuar gjallë-vdekur! I bërtita! Si të urdhrosh ti bej, por po ja dolëm dot me buaj se ndryshe do të mbytemi. I bëni gati buaj e qerre se nuk mbytemi, jo! Nuk kishim ku të shkonim se nata po vinte dhe në ato anë nuk lëviz dot në errësirë. Në të gëdhirë po i bënim gati buajt, kur paradite erdhi një njeri tjetër i lagur deri kë kockë, i cili solli letrën e dytë. E keqja pothuaj kish ndodhur se ushtria osmane kish marrë urdhër për të kapur Ismail Qemal beun me shokë me çdo kusht. Morëm rrugën e sipërme të kënetës, por ajo nuk dukej nga uji që kish dalë tej për tej.-Të dalë ku dalë! Buajt ecin ngadalë në baltë, ndërsa ne duhet të nxitonim, po ku të linte shiu e mjegulla që kishte rënë vënde-vënde e dukej sikur kish dalë deti e kish ardhur në rrëzë të kodrës…

Drejtori i thesarit në Qeverinë e Ismail Qemalit më 1912 Bektash Cakrani, e që ishte vënë aty për arsye se posedonte anën financiare ndihmëse të kësaj qeverie, i drejtoi një promemorje I.Qemalit, të firmosur nga 67 vetë (Faik Konica, Mit’hat Frasheri, Mihal Grameno, Themistokli Gërmenji, Dervish Hima, Hasan Prishtina, Pandeli Cale, Azis pashë Vrioni), ku thoshte se “dhënia me koncesion e krijimit të një banke austro-italiane, nga një qeveri e përkohëshme lokale, pa u vendosur akoma kufijtë e shtetit, nuk duket si aventurë, por tradhti e mirëfilltë…”

Konti Leopold Berchtold, ministri më i ri i Punëve të Jashtme në historinë e Perandorisë Austro-Hungareze, pyetjes së Ismail Qemalit e Luigj Gurakuqit se a do të hyjë në luftë në anën tonë Austria, sqaroi se “konflikti është ballkanik, po ndërhymë si thoni ju, s’është më i tillë. Më logjike është një shtet i pavarur shqiptar në Bllkan, se zgjerimi i konfliktit”, gjë të cilën nuk e evitoi dot më vonë, kur po në Ballkan nisi Lufta I Botërore.

…famëkeqi Max Valentineri me nëndetësen e tij gjermane, siluroi dhe mbyti anijen amerikane “Lusitania”, me gjithë pasagjerët e saj, duke futur SHBA-në në luftë, ku doli i humbur. Themistokli Germenji, Sevasti Qiriazi, e të tjerë të krishterë korçarë u bënë protestantë në kundërshtim me grekët dhe vetë ortodoksinë e tyre, por Fuqitë e Mëdha i quajtën këto çeta me orientim progjerman, duke na klasifikuar në anën e të humburve në Luftën e Parë Botërore.

Thuhet se vetë Ismail beu Kemal ka bërë pjesë në rrethet e Masonerisë, me apo pa dashje pasqyruar në të vetmin film që është bërë për të, ku shenja në fjalë i përket “lozhës” së mendjendriturve, tipar ky që s’i bëri dot punë në Shqipëri, pasi për arsye që dihen, qeveria e tij ra shumë shpejt.

[Neferta]

Elbasani zgjodhi Mid’hat Frashërin si përfaqësues në Vlorë dhe shpallja e pavarësisë më 25 nëntor.
Akti i Pavarësisë në Elbasan