Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Alima]

...


POEMA E TRISHTIMIT! (E kompletuar / 25 strofa)

Ah, sa më vjen të qajë e të rënkoj.
Të lutem, pa më thuaj, si të mos lotoj!
Madje në dënesje i rënduar të vajtoj,
E si jo, kur popullin tim, më fare nuk e njoh!
...
Gjithandej aq shumë rini e hutuar,
Jo, as të moshave tjera s’janë duke munguar,
Të gjithë, disi në garë pas epsheve të lëshuar!
Po ç’u bë me at popull me të cilin dikur jam krenuar?!

O, si t’ia bëjë, kur as këshillat më s’ndihmojnë
Për t’i bindur që për të mirë të ndryshojnë.
S’di, të vazhdoj me ata që përmirësim dëshirojnë,
Apo nga sikleti të bërtas, që bjeshkët të ushtojnë.

Edhe ti, o Tokë, qajë e rënko, po deshe, gjëmo e ushto,
Ama të lutem, plasaritjet mos i zgjero,
Ende jo, duro, se po u hape e zemëruar,
Kam frikë se asnjëri s’ka për të shpëtuar.

O ju shkrimtarë të hershëm që për skamjen keni shkruar,
Ju informoj se kërkesat e popullit plotësisht kanë ndryshuar.
Gjersa dikur kafshatë që s’kapërdihet ishte, or vëlla, mjerimi,
Jo më, sot kafshatë e madhe që ta zë frymën është shfrenimi.

Realitet i hidhur që ngulitet thellë në tru e të kap trishtimi,
Fytyra të njoma, sy shëndoshë u është kufizuar shikimi,
Arsyen të zbehur, tërësisht nga errësira të pushtuar,
Moralin, plotësisht me imoralitet e kanë zëvendësuar.

A e di ti, or vëlla, sa ta kam lakmi,
Që ti më s’jeton në këtë shekull të ri,
Ku as bukët, më nuk gatuhen në shtëpi,
E burri nga gruaja dallon vetëm se në gjini.

Ti, or vëlla, që para një shekulli ke jetuar,
Tanimë nga shqetësimet e mia tërësisht i hutuar,
Gati edhe asnjë fjalë të vetme s’je duke e kuptuar!
S’të hidhërohem, s’ke si, kur aq shumë jemi tjetërsuar.

Ti, or vëlla, me gjasë kurrë s‘ke për ta kuptuar,
Se “modernizimi”, vlerat e mëhershme i ka shuar.
Or vëlla, ne jetojmë në shekullin ku jetohet jetë e pa jetë,
E që fare s’i ngjason shekullit tënd, kur morali ishte i shenjtë.

Në kohën tënde, atëherë kur populli ende quhej milet,
Hante bukë misri, pa u ankuar, krenaria i jepte vullnet.
E rrezikonte jetën, për ta ruajtur moralin e familjes së vet.
Të liruar nga rrena dhe pabesia, jetonin në harmoni të vërtet.

Or vëlla, a të kujtohet kur Oda e Burrave i bashkonte pleq e të ri?
Ku Plaku i Shtëpisë në ballë të oxhakut e vendoste mysafirin e tij,
Në skaj të odës uleshin më të rinjtë, ku secili e dinte vendin e vet,
Disa qëndronin përplot respekt, gjithmonë të gatshëm për hyzmet.

Fatkeqësisht, jo më, oda që moti është zëvendësuar me kafeteri.
Ndoshta më mirë, meqë llafet që i bëjnë, s’kanë lidhje me burrëri.
Aty, të zhytur në paturpësi, duke i cakërruar gotat me raki,
I tregojnë njëri-tjetrit, cili, sa femra i ka “nxënë” tani!

Burrat, që mjekrat dhe mustaqet dikur i bartnin me krenari,
Gati se fare nuk ekzistojnë, sikur dheu t’i kishte përpi!
Të rruar nën lëkurë, në dukje të jashtme porsi fëmijë,
Sa që nga larg mund t’i ngatërrosh me tjetrën gjini.

Ore vëlla, a ke dëgjuar se në dasma përzihen burra e gra!
Jo vetëm që rrinë bashkë, fis e pa fis, në sallone të mëdha,
Madje edhe vallëzojnë që të gjithë së bashku, pa ia nda,
Alkooli, edhe ato pakë mend që i kishin, ua ka shpërla.

E ti më thua të mos qajë e rënkoj!
O jo, mjaft më, s’përmbahem, s’mund të duroj,
I përlotur, së paku të gjitha me rend t’ua numëroj,
Mase e qartë se gjithë ata të shfrenuar do t’i hidhëroj.

Or vëlla, ma bën hallall, për këto pika loti.
Jo, të siguroj, ti je i liruar nga çdo fajësi.
Ty të lumtë, jetove dhe vdiqe me krenari.
Si i ka hije një trimi, e ruajte moralin me burrëri.

Ja që në shpirt i shqetësuar, të përzgjodha të qajë hallet me ty,
Meqë e dija, si i vdekur që je, nuk ma kthen fjalën aty për aty.
Sot, kur secili e pëlqen mendjen e vet, të pakët janë ata të gjallë,
Të cilët, pa kundërshtuar, qortimeve të shumta do t’u bënin ballë.

E që veten më tepër të mos e shqetësoj,
Fatmirësisht m’u kujtua se me ty lirshëm mund të bisedoj.
Kështu, gjatë bisedës me të vdekurin, t’ia përkujtoj të gjallit.
Ose si thotë mileti: “Duhet rrahur samarin, për t’ia kujtuar gomarit.”

Hair qoftë, as vet s’di, papritmas, se ç’më kapi gazi!
Aq shumë gomar me samar, të shpërndarë matanë shpati,
Assesi nuk e kuptoja, i gjori, si i bëri bashkë gjithë ata gomar,
Për ta rrahur, veç e veç, secilin samar?!

Ndoshta i ka joshur me karotë dhe misër të tharë,
Në dorën tjetër, pas shpine, thuprën ngrehur zvarrë.
Prit pakë, e nëse nuk i përkisnin po të njëjtit pronar?!
I heshtur, pyesja veten: “Athua si ia ka dalë mbarë?!”

Me gjasë, nga kokëfortësia e gomarit të tij i detyruar,
Pronari i shqetësuar, i thirri burrat e fshatit për të kuvenduar,
Tanimë, në livadh këmbëkryq të ulur, që të gjithë ishin tubuar,
U tregoi se gomari i tij i rebeluar, ishte arsyeja pse i kishte ftuar.

Fjala e parë, sipas rendit, më të moshuarit i takoi,
Ku ai, për çudi, gomarin e vet shumë e lavdëroi,
Sa që me shkencëtarët më të mirë të kohës e krahasoi!
Tjerët, ndoqën shembullin e të parit, asnjëri ndryshe s’veproi!

Kështu që me përjashtim të atij që i kishte ftuar,
Në atë ditë historike, s’mbeti gomar pa u lavdëruar!
U pru vendimi, që në mes të fshatit të varet një samar,
Që asnjëri të mos jetë i detyruar për ta rrahur të vetin, gomar!

Mase e qartë se e teprova, sërish më kapi gazi!
Po në rastet, kur pronari me sjelljet e tij s’dallon nga gomari?!
Detyrimisht e pranoj se pyetja, gjithashtu më zuri në befasi,
I lodhur nga gjithë ato vargje të shkruara, si të përgjigjem, s’di!

Dikur, pasi që të kem pushuar, ndoshta e vazhdoj këtë porosi!
Shpresoj që numri i të pakënaqurve nuk është rritur në pakufi.
E kam nga halli, vetëm se dëshiroj që për së miri të ndryshojmë,
Po s’treguam mirëkuptim me njëri-tjetrin, asnjëri s’do të përfitojmë.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 20-23.06.2012

.