Mos harro historinë

[Zero Cool]

Presidentja Jahjaga bëri homazhe në Kompleksin Memorial në Reçak



Shtime, 15.01.2014

Presidentja e Republikës së Kosovës, zonja Atifete Jahjaga bëri sot homazhe në Kompleksin Memorial në Reçak, në përkujtim të viktimave të Masakrës së Reçakut, 15 vjet më parë, më 15 janar 1999.
Gjatë homazheve, presidentja Jahjaga u shoqërua nga përfaqësues të Qeverisë së Kosovës, udhëheqja komunale e Shtimes dhe qytetarë të shumtë.







http://www.knninfo.com/repository/im...143408_jjj.jpg



Masakra e Reçakut zgjoi ndërgjegjen botërore



Prishtinë, 15.01.2014

Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, në 15 vjetorin e Masakrës së Reçakut ka deklaruar se pesëmbëdhjetë vjet më parë, në fund të shekullit të njëzet, në një vendbanim të Kosovës një akt çnjerëzor tronditi ndjenjat e botës demokratike në shkallë planetare.

Thaçi në profilin e tij Facebook ka shkruar se gra, burra, bujq të paarmatosur, fëmijë dhe të rinj ishin vrarë dhe shfytyruar mizorisht nga makineria e kasapit të Ballkanit, Miloshevic, që kishte përgjakur popuj të tërë për një dekadë.

“Falë shpejtësisë së informimit dhe ndjeshmërisë politike të botës demokratike, Reçaku u bë pikë kthese e zhvillimeve të vrullshme diplomatike, përshpejtuar organizimin e Konferencës Ndërkombëtare të Rambujesë”, u shpreh Thaçi.

Kryeministri më tej tha se mbi gjakun dhe sakrificat e shumta shekullore, mbi gjakun dhe sakrificën e freskët të Reçakut nisi përshpejtimin historia e çlirimit të Kosovës, kur Perëndimi lëvizi mekanizmin e ushtarak NATO-n.

“Sakrifica e Reçakut është simbol i zgjimit të ndërgjegjes botërore, është çmimi i flijimit për lirinë, demokracinë dhe pavarësinë e Kosovës. Lavdi e përjetshme dëshmorëve të Reçakut!”, ka deklaruar Thaçi.

Emrat e viktimave

Lute Asllani
Banush Azemi
Ragip Bajrami
Halim Beqiri
Rizah Beqiri
Zenel Beqiri
Lutfi Bilalli
Ajet Emini
Bujar Hajrizi
Myfail Hajrizi
Skënder Halili
Haqif Hysenaj
Hajriz Ibrahimi
Hakip Imeri
Murtez Imeri
Nazmi Imeri
Mehë Ismajli
Muhamet Ismaji
Ahmet Jakupi
Eshref Jakupi
Hajriz Jakupi
Mehmet Jakupi
Xhelal Jakupi
Jashar Jashari
Raif Jashari
Shukri Jashari
Fatmir Limani
Nexhat Limani
Salif Limani
Bajram Mehmeti
Hanumshah Mehmeti
Arif Metushi
Haki Metushi
Ahmet Mustafa
Asllan Mustafa
Muhamet Mustafa
Sadik Osmani
Jashar Salihu
Shukri Salihu
Bajrush Shabani
Ahmet Smajlaj
Sheremet Syla
Shyqëri Syla
Bajram Xheladini
Njazi Zymeri



William Wallker: „Nga ajo që pashë nuk ngurroj të përshkruaj ndodhinë si masakër dhe krim kundër njerëzimit (!)“

[Zero Cool]

Gjykimi i “Çakallëve” dhe terrorizimi i Pejës në emër të Serbisë - I



Vrasjet, përdhunimet, torturat, plaçkitjet dhe djegiet e pronave të shqiptarëve në fshatrat e Dukagjinit, në Qyshk, Pavlan, Lybeniq dhe Zahaq, janë kryer me urdhër të kreut shtetëror serb dhe me qëllimin që shqiptarët e Kosovës të dëbohen për në Shqipëri, në Maqedoni dhe në Mal të Zi. Për këto krime, në Gjykatën e Lartë në Beograd janë gjykuar anëtarët e bandave policore të njohura si “Çakallët”, “Munja” dhe “Grupa 77”. Në fjalën përfundimtare, përfaqësuesi i akuzës ka kërkuar 20 vjet burg për Toplica Miladinovicin, komandant e Njësitit 177 të Policisë së Serbisë, Ranko Romicin, Milojko Nikolicin, Sinisa Misicin dhe Dejan Bulatovicin; 15 vjet për Srecko Popovicin dhe Abdulah Sokicin; si dhe pesë deri në tetë vjet burg për Slavisa Kastratovicin, Boban Bogicevicin, Radoslav Brnovicin dhe Veljko Koricaninin. Telegrafi ju sjell tekstin e portalit e-novine: dëshmitë për krimet mizore të kryera nga shteti serb në rajonin e Pejës.


Të sipërpërmendurit akuzohen se kanë kryer krime të pazakonta brutale ndaj më shumë se 120 civilëve shqiptarë në fshatrat Qyshk, Zahaq, Pavlan dhe Lybeniq (Komuna e Pejës), në prill dhe maj të vitit 1999.

“Krimet e tyre janë dëshmuar qartë gjatë procedurës gjyqësore”, ka thënë në fjalën e tij përfundimtare, Dragoljub Stankovic, zëvendësprokuror për krime lufte.

Kërkesës për shpalljen e tyre për fajtorë i është bashkuar edhe avokati i viktimave, Mustafa Radoniqi, duke paralajmëruar një tjetër kërkesë për kompensim, që do ta dorëzojë në emër të familjeve të dëmtuara.

Dënimi me 20 vjet burg është më i larti që mund të shqiptohet për krime të luftës në Serbi (në kohën e përmbarimit ishte zëvendësim për dënimin me vdekje).Udhëheqës i "Çakallëve" ishte Nebojsa Minic, i njohur “Mrtvi” (i Vdekuri - v.j.), i cili vdiq pa u ndëshkuar në Argjentinë.

Krimi monstruoz i organizuar nga shtet serb dhe hezitimet e Prokurorisë së Serbisë

Në fund të nëntorit 2013 është ngritur një aktakuzë për krime lufte të kryera ndaj shqiptarëve në Komunën e Pejës, kundër tre ish-anëtarëve të Ushtrisë jugosllave, përfshirë anëtarin aktual e aktiv të Xhandarmërisë serbe, Vladan Krstovic Dzudza. Ata, sipas aktakuzës, së bashku me anëtarët e "Çakallëve", kanë marrë pjesë në vrasjen e të paktën 46 civilëve në fshatin Lybeniq, të Komunës së Pejës, më 1 prill 1999. Ata janë akuzuar se kanë kryer krime, së bashku me Nenad Lekicin që banon në Suedi, Predrag Vukovic i cili është ende në arrati, si dhe disa persona tjerë të paidentifikuar.

Në fshatin Qyshk është kryer një nga krimet më monstruoze nga shteti i Serbisë: policia dhe bandat qeveritare, pas një sulmi të egër - gjatë të cilit kanë përdhunuar gratë shqiptare dhe kanë plaçkitur gjithçka që kanë mundur të marrin me vete - kanë vrarë të paktën 44 civilë, në tri shtëpi të fshatit të cilat i kanë djegur. Fshati është rrafshuar me tokë, ndërsa nga aty janë dëbuar më shumë se 400 civilë.

Avokati nga Peja, Mustafa Radoniqi, që përfaqëson palët e dëmtuara, ka thënë në fjalën e tij përfundimtare se po përmbyllet një proces maratonik gjyqësor, që ka filluar para katër viteve, duke shtuar se hetimi i krimeve filloi me dhjetë vjet vonesë. Për këtë proces, sipas tij, Prokuroria serbe nuk ka treguar interes të mjaftueshëm dhe se në mënyrë inerte ka kryer pjesën e saj të punës.

“Shumë gjëra janë fshehur dhe një numër i madh i dëshmitarëve, duke parë plogështinë e Prokurorisë (serbe - v.j.), kanë refuzuar të japin dëshmi, sepse e kanë humbur plotësisht besimin. Ndërsa, ka edhe nga ata që vdiqën gjatë procedurës dhe nuk ishte e mundur të hetohen, ndonëse dëshmia e tyre do të ofronte të dhëna të qarta dhe fakte për të gjitha gjërat që kanë ndodhur, si dhe për të pandehurit të cilët mirë i kanë njohur. Megjithatë, mendoj se ka prova të mjaftueshme për të hedhur dritë mbi këto ngjarje, në bazë të të cilave mund të thuhet se këta të akuzuar ishin pjesëmarrës në këto ngjarje tragjike dhe se ishin autorë të krimeve për të cilat akuzohen.

Të dëmtuarit ankohen që ky proces bëhet jo në vendin ku janë kryer krimet, në gjykatat lokale, por këtu në Beograd. Por, mendojmë se është gjë e mirë që gjykohen këtu, në vendet jashtë zonës së krimit, sepse është e nevojshme që Serbia dhe opinioni serb të njohin krimet që janë bërë në emër të tyre. Serbia, për fat të keq, një kohë të gjatë nuk ka shprehur gatishmëri për t'u përballur me krimet e luftës të anëtarëve të policisë dhe të ushtrisë së saj. Mu për këtë ky proces ka filluar pas kaq shumë kohësh”, ka thënë Radoniqi, i cili i dha mirënjohje Këshillit gjyqësor, duke theksuar se procesi është kryer mirë, paanshëm, pa anime ndaj asnjë pjesëmarrësi në të.


“Nata e Kristaltë” në Pejë

Faktografia e rastit të Qyshkut, të egërsisë së përgjakshme të urdhëruar nga Slobodan Milosevici, Nikola Sainovici dhe monstruozët tjerë nga kreu shtetëror serb, tregon se vrasjen e shqiptarëve, banditët shtetëror serbë i kanë kryer pa pikë shpirti e mizorisht, dhe se shumica e trupave janë djegur që të shmanget identifikimi i viktimave.

Herët, në mëngjesin e 14 majit 1999, kriminelët hynë në fshat Qyshk që ndodhet në Lindje të Pejës. Anëtarët e forcave të sigurimit serb, të veshur me uniforma kamuflazhi dhe me fytyra të maskuara, kanë ndarë - sipas një skenari të planifikuar dhe të përdorur disa herë - burrat nga gratë, fëmijët dhe të moshuarit. E rëndësishme është të thuhet se para sulmit fshatarët nuk e dinin cili do të ishte epilogu, pasi me një shef të policisë në Pejë kishin folur dhe kishin marrë garanci se do të jenë të sigurt, meqë do të trajtohen si “banorë luajalë ndaj Serbisë”.

Më shumë se 200 burra maltretohen; 32 meshkuj, të moshës 16-69 vjeçare janë ndarë në tri grupe dhe janë dërguar në tri shtëpi ku ekzekutohen nga armët automatike. Në njërën nga shtëpitë jeta e disave ka marrë fund me revole.

Të vrarë janë: Rasim Rama, Muhamet Shala, Brahim Gashi, Kadri Çeku, Hasan Çeku, Halit Gashi, Selim Gashi, Sylë Gaszhi, Skender Gashi, Muharrem Gashi, Ibish Gashi, Çaush Lushi, Avdi Berisha. Në shtëpinë e Azem Gashit janë ekzekutuar: Emin Gashi, Jashar Gashi, Ramë Gashi, Halil Gashi, Ibër Kelmendi, Skënder Kelmendi, Demë Kelmendi, Ukë Lushi, Osmani Lushi, Ismet Dima, Gani Avdijaj, Isa Gashi. I mbijetuari i vetëm është Isa Gashi. Në shtëpinë e Demë Gashit janë vrarë: Ahmet Gashi, Brahim Gashi, Besim Kelmendi, Erdogan Kelmendi, Brahim Kelmendi, Mentor Kelmendi, Sefedin Lushi, Hasan Avdijaj, Ramiz Lushi, Rexhë Kelmendi. Nga kjo shtëpi ka mbijetuar vetëm Rexhë Kelmendi. Në shtëpinë e Sahit Gashit u vranë: Musë Gashi, Xhafer Gashi, Abdullah Lushi, Xhafer Lushi, Arijan Lushi, Zeqir Aliaj, Isuf Shala, Emrush Krasniqi, Skender Alushi dhe Hazir Berisha.

Dëshmitari Zoran Raskovic, në gjyq, në dhjetor 2011, tha se në Pejë kishte shkuar në dhjetor të vitit 1998, “atë ditë kur janë varrosur gjashtë të rinjtë, të cilët shqiptarët i kishin vrarë në lokalin ‘Panda’, e ku patriarku i ndjerë Pavle mbajti lutjet për të vdekurit”.

“Pastaj erdhi ‘Nata e Kristaltë’ (sipas Natës së Xhamave të Thyer, kur më 1938 nazistët thyejnë lokalet e hebrenjve duke i vrarë dhe arrestuar ata - v.j.). Serbët thyen të gjitha xhamat e lokaleve shqiptare. Unë isha i punësuar në një lokal si roje e armatosur. Atëherë e njoha Nebojsa Minicin, të quajtur ‘Mrtvi’. Kur filluan bombardimet, ‘Mrtvi’ na thirri ta thyejmë një diskotekë shqiptare. Aty ka marrë çfarë ka mundur. Atëherë më tha se po shkojmë në SUP (Sekretariati i Punëve të Brendshme - v.j.), e pastaj në kazermë.

Bërzheniku dhe Lybeniqi si “paralojë” për Qyshkun

Këtu u takua me komandantin Toplica Miladinovic. Aty ka marrë 20 kallashnikovë dhe afro 40 bomba. Në lokalin ‘Stari Most’ u mblodhën dhjetëra njerëz. Kështu nisën ‘Çakallët’. Aty ishin: Ranko Momic - i cili mburrej se ishte me ‘Tigrat’ e Arkanit, se e kishte kaluar tërë Bosnjën dhe Srebernicën; Zoran Obradovic ‘Buba’, një figurë lokale; Sinisa Misic - i cili shpejtë e kishte bërë për vete një vilë të një shqiptari; Nikolic Milojko ‘Sumadia’, i cili kishte luftëtar me grupin ‘Munj’ në Bosnje; Srecko Popovic, i cili nga dita e parë ishte me ne; Kastratovici ishte aty, kishte mjekër. ‘Mrtvi’ tha se i nevojitemi shtetit, se jemi formacion ushtarak, se jemi legalë. Më shumë kemi ngjarë me ekip se me formacion. ‘Mrtvi’ u bë lideri jonë.

Natën e parë i kemi larguar disa shqiptarë nga tregu. Të gjithë nga ekipi u vendosëm në shtëpitë e shqiptarëve. Morëm armatim, uniforma. Kishte para, xhipa. ‘Mrtvi’ në çdo derë hynte me shkelma. Ai ishte i rëndësishëm në qytet. Kishin dëgjuar për të.

Para fshatit Qyshk, krimet kanë ndodhur në Bërzhenik (paralarje e Pejës) dhe në fshatin Lybeniq (Komuna e Pejës, ku më 1 prill 1999 janë vrarë 66 civilë shqiptarë, por kjo nuk është lëndë e akuzës). Më 14 maj 1998, në ora 8:00, në shtëpinë e një shqiptari të fuqishëm që u dëbua, u mbajt takimi i shtabit. ‘Mrtvi’ tha ta vozis deri te Toplica Miladinovici. Kur u kthyem, tha: ‘Lëvizje. Gjermanët po i ndjekim në gjah’.


Jemi lyer me blozën e tymit të veturave dhe me ngjyrën e këpucëve. Shumica prej nesh nuk e dinim ku jemi duke shkuar. Rreth orës 9:00, ne, rreth 25-30 persona, në 7-10 automjete, kemi shkuar rrugës Pejës-Prishtinë. 3-4 kilometra larg ishte fshati Qyshk, në anën e djathtë. Ishte fshat shqiptar, ku nuk ka shesh, por një shtrirje. Aty ishin dhjetëra anëtarë të njësisë rezerve të Mbrojtjes Territoriale, si dhe të policisë. Filluam sipas planit. Kurrë nuk dihej deri ku do të shkohet. E kam fjalën për vrasje.

Na kanë ndarë në katër grupe. Të parën e udhëhoqi ‘Mrtvi’. Në të dytën ishin: ‘Vampiri’, ‘Cale’ (Srecko Popoviq ), ‘Bulati’ (nuk e di pse ai nuk është në aktakuzë, sepse ishte me ne në Lybeniq), Zoran Obradovic ‘Buba’, Bobani. Në të tretën ishin: Ranko ‘Bosanac’, Mladjo Vukovic dhe ‘Memo’ (ai nuk e vrau askënd, se ishte i ri ). Në grupin e katërt ishin: ‘Sumadia’, Bata Lekic, Vuku. Grupet shkuan në katër drejtime. ‘Mrtvi’ u nis në drejtim nga kemi ardhur. Unë rrija si gjithnjë te vetura.

[Zero Cool]

Gjykimi i “Çakallëve” dhe terrorizimi i Pejës në emër të Serbisë - II




“T’i vrisni të gjithë nga mosha 12-70 vjeçare”

Kur hynë në fshatin Qyshk, nga një derë dalin dy shqiptarë të moshuar me duart e tyre të ngritura dhe pyesin se çfarë po kërkojnë. Ata u vranë nga ‘Mrtvi’ dhe ‘Vampiri’. Askush nuk gjuante në ne. Askund nuk kam parë terroristë. Atëherë u shpërndanë në fshat. Nisi beteja. Fillimisht dëgjohen të shtënat nga të gjitha anët. Atëherë kam parë flakë, shtëpitë digjeshin. Nisen gratë, fëmijët dhe pleqtë - refugjatë. Fëmijët piskasin nga tmerri. Nuk jam në gjendje t’ua përshkruaj atë skenë, sepse nuk e keni përjetuar. Ishte si në filmat rreth Luftës së Vietnamit, kur amerikanët i dëbojnë ata aziatikët. Të gjithë i dëbojnë për në Shqipëri.

Atëherë Zoran Obradovic ‘Buba’ e ka marrë një veturë që e vodhi. Pastaj ‘Mrtvi’ ka shtënë në atë veturë. ‘Buba’ ra në pamëshirë, sepse ka vrarë një fëmijë në rrugën Pejë-Kullë-Rozhajë. Edhe ekzekutorët më të mëdhenj në njësit u neveritën me këtë. Ai shpjegonte se si bëhen ‘lëvizjet’. Shqiptarit i afrohesh pas shpine, me një kënd të saktë i shkrepet plumbi në kokë që të shihet mirë se si truri dhe kafka i fluturon. Bata Lekic i këpuste zinxhirët e arit dhe kërkonte para. Dëbimi i shqiptarëve zgjaste.

Pastaj udhëheqësit e grupeve kthehen me ushtri, shtëpitë digjen dhe dëbimi vazhdon. ‘Mrtvi’ tha: ‘T’i vrisni të gjithë nga mosha 12-70 vjeçare’. Aty ,‘Cale’, Srecko Popovic, ekzekutoi tre shqiptarë për muri, ‘për Serbinë’. Ranko ‘Bosanac’ u tha atyre që të mos kenë frikë, se po vjen autobusi që do t’i dërgojë në SUP-in e Pejës. U tha atyre që të hedhin çdo gjë nga xhepat e tyre, orët, byzylykët, unazat, letërnjoftimet. ‘Mrtvi’ i tha një fëmije që t’i mbledh ato. Nuk mund ta shpjegoj frikën e atij fëmije. Ai dridhej, ishte pshurrë dhe dhjerë nga frika. ‘Vampiri’ ia vendosi tytën e kallashnikovit në kokë. ‘Mrtvi’ i thotë: ‘Lëre, le të mbetet që shqiptarëve nesër t’ju rrëfejë këtë’.

Pastaj, Ranko, ‘Sumadija’ dhe Mladjo Vukovic hynë në një shtëpi. Dëgjohen rafalët. ‘Sumadia’ doli nga shtëpia me të sharën e tij famshme: ‘Ta q... xhaminë dhe orkestrën e xhamisë’. Mladjo e dogji shtëpinë. E kemi bërë një pauzë dhe shkuam të freskohemi. Atëherë ‘Mrtvi’ urdhëroi të vazhdojmë tutje, që të ‘dëbohet llumi’.

Shkuam në Pavlan dhe Zahaq. Aty u organizuam në dy trupe, në 15 deri 20 veta. Në grupin e parë ishin ‘Cale’ dhe ‘Sumadija’, e në të dytin ‘Mrtvi’ dhe ‘Bosanac’.

Gjatë rrugës ishte i ulur një plak shqiptar, të cilin e pyetën se pse nuk ka ikur. Ai tha se kjo është shtëpia e tij, dhe e vranë. E pash ‘Bubën’ tek vret edhe qentë.

Tmerri në Zahaq

Në Pavlan e pash Ranko ‘Bosancin’ se si kryen marrëdhënie seksuale me një shqiptare. Ajo ishte para kauçit, e strukur. Atëherë na pyet: ‘A doni edhe ju pak’? Ajo rënkon, nuk gjëmon. Kur mbaroi, e pastroi në të, e pastaj ia vuri kallashnikovin dhe e pushkatoi.

Unë kam bërë një reformë të vetëdijes sime. Nuk mund të ketë justifikime. Keqbërësi është keqbërës.

Atëherë shkuam në Zahaq. Aty një djalë nga Kragujevci i hipi gomarit dhe gjuante me kallashnikov. Srecko Popovic i thotë: ‘Po lëreni djalin, se po shfryhet’. Në Qyshk gjithçka ishte e organizuar, në Zahaq ishte mbaja si të duash. Aty u ‘debatuan’ ‘Mrtvi’ dhe Ranko se si shqiptari flet më së shpejti. ‘Mrtvi’ tha kur nxehet hekuri për hekurosje dhe ia vë ashtu të nxehtë shqiptarit, ndërsa teksa hekuri djegë, ai flet. E, Ranko thoshte se shqiptari flet më shpejtë kur e godet me kondak në kokë, kur truri i luan, e flokët ia shkulë me rrënjë nga koka. Në këtë njësit jo të gjithë njerëzit kanë kryer krime .

Aty ishim deri në ora 15:00. Nga atje jemi nisur me nja 20 vetura të vjedhura. Ranko ‘Bosanac’ kishte një certifikatë bosh ku nënshkruanin shqiptarët se ia dhurojnë veturat vetëm që të mos vriten. Srecko Popovic dhe ‘Sumadia’ në një hambar vranë dy shqiptarë.

Kur u kthyem, ktheheshim me këngë, me tre gishta të ngritur lart. Më vonë kuptova se shkuarja kryesore në fshat ishte Agim Çeku. Atëherë e dëgjova Sinisën tek i thotë ‘Mrtvit’: ‘Hallall k... kumbarë, se si e ke prerë, nuk kam pasë nevojë as ta vras’. Atëherë ‘Mrtvin’ e dërgova në shtab tek Toplica Miladinovic. Kjo ndodhi atë ditë, aty isha prezent dhe gjithçka kam parë”, ishte dëshmia në gjyq e Zoran Raskovicit.

Krimi në fshatin Qyshk është përmendur edhe në gjyqin kundër Slobodan Milosevicit në Hagë, ndërsa e kanë studiuar edhe Human Rights Watch, Fondi për të Drejtën Humanitare dhe American RadioWorks. Disa raporte, përgjegjës për masakrën në Qyshk i kanë cilësuar grupin policor “Munja” nga Peja, që vepronte në kuadër të MUP-it (Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë - v.j.), që njihej për dhunë dhe krim. Përveç grupit ‘Munja’, në Qyshk thuhej se ishin “Frenkit”, Grupi Operativ (OPG) - një njësi elite e policisë serbe - si dhe Njësiti i III-të i ashtuquajtur Anti-Terrorist i Ushtrisë së Jugosllavisë. Banorët e mbijetuar, me emër e mbiemër kanë identifikuar dy anëtarë të forcave serbe, për të cilët thuhet se ishin në Qyshk më 14 maj: Srecko Popovicin. I dyshuari kryesor, Nebojsa Minic “Mrtvi”, i cili komandonte me formacionin e armatosur “Çakallët”, është arrestuar më 2005 në Argjentinë me një urdhër të ICTY-së (Tribunalit të Hagës), por gjatë procedurave të ekstradimit vdiq nga AIDS-i.

Minic ishte polic rezervë në Pejë dhe i përkiste grupeve paramilitare “Munja” dhe “Grupa 77”.

Në aeroportin e Lubjanës, më 16 shkurt 2007, arrestohet atëherë 32-vjeçari Igor Golubovic, qytetar i Sllovenisë dhe i Serbisë. Ai u arrestua me urdhër të Interpolit të Sllovenisë, për pjesëmarrje në masakrën në Qyshk dhe për krimet tjera të kryera në rrethinën e Pejës. Golubovic ishte anëtar i njësitit “Munja” dhe një nga bashkëpunëtorët e afërt të Vidomir Salapurës (Shalipuri famëkeq i Pejës, i cili është vrarë gjatë luftimeve me UÇK-në). Gjykata e Qarkut në Lubjanë, më 12 tetor 2009 e dënoi Golubovicin me 20 vjet burg për vrasjen e së paku katër shqiptarëve në Qyshk, për plaçkitje, dëbim të dhunshëm, plagosje dhe maltretim të banorëve shqiptarë në Pejë. Me vendim të Gjykatës së Lartë në Lubjanë, më 21 dhjetor 2011 atij i zbritet dënimi nga 20 në 12 vjet burg.

Krimet janë kryer nga formacionet shtetërore të Serbisë

Gjykata e Qarkut në Stokholm (Suedi), më 20 janar 2012 e dënoi Milic Martinovicin, ish-polic serb, me burgim të përjetshëm për rolin e tij në masakrën e Qyshkut. Martinovici, i cili u arrestua në Suedi në prill 2010, u shpall fajtor për krime të rënda kundër njerëzimit, përfshirë vrasje, tentim-vrasje dhe zjarrvënie, në lidhje me masakrën e sipërpërmendur.

I akuzuari Srecko Popovic, më 22 shkurt 2012, gjatë gjykimit pranë një gjykate të Beogradit, tha se njësia e tij, "Çakallët", ka qenë pjesë e njësisë për ndërhyrje policore brenda Njësisë së rregullt 177 të Ushtrisë jugosllave.

"Nëse duhet të më dënoni, më dënoni. Por, mos më shpallni për formacion paramilitar. Kjo është nën nderin tim. Unë jam ushtar”, ka thënë ai.

Mustafa Radoniqi, në fjalën përfundimtare thotë se “të akuzuarit ishin kryes të këtij plani monstruoz dhe se detyrën e kanë kryer në mënyrën më mizore”. Ata e kanë shfrytëzuar situatën që edhe të pasurohen me plaçkitje dhe vjedhje.

"Ata ishin të vetëdijshëm se po kryejnë një vepër që është kundër një grupi të caktuar etnik, se ata duhet dëbuar nga fshati, nga qyteti dhe nga tërë territori që është Atdhe i tyre. Qëllimi i tyre është që në mënyrën më mizore të dëbojnë shqiptarët, e që të krijohet bashkësia etnikisht e pastër serbe. Nuk ishte vetëm zbatimi i detyrave që ua kanë dhënë strukturat më të larta komanduese, por veprat e tyre dhe rezultati i vullnetit të tyre që ata ashtu të veprojnë. Mu për këtë, veprat e tyre janë vepra vullnetare të cilat me vetëdije i kanë kryer. Kështu, pra, mblidhen tri komponentë të fajësisë: përgjegjësia, qëllimi dhe vetëdija e plotë se ata po veprojnë në mënyrë të paligjshme.

Gjatë gjykimit, të akuzuarit nuk kanë treguar asnjë keqardhje për viktimat, e as nuk kishin respekt për të dëmtuarit që kanë dhënë dëshmitë këtu, ose përmes video-konferencës. Por, me qeshje dhe gjeste, e madje me fjalë të ulëta i kanë fyer dhe nënçmuar. Arrogancën e tyre e treguan edhe me veshje, me fanella me figura të ndryshme, e me mbishkrime për njëfarë ‘patriotizmi’, me çka i kanë irrituar edhe më shumë të dëmtuarit. Prandaj, për shkak të sjelljes së tillë, gjatë gjykimit jeni detyruar që disa herë t’ua tërhiqni vërejtjen, madje kishte edhe ndërprerje seancash. Të gjitha këto, Këshill i nderuar, mendoj se duhet t’i keni parasysh gjatë marrjes së vendimit për dënim.

Prandaj, në emër të të dëmtuarve, i bashkohem ndjekjes penale dhe fjalëve të përfaqësuesit të prokurorisë publike, që të akuzuarit të shpallen të fajshëm dhe të dënohen sipas ligjit. Natyrisht, në emër të të dëmtuarve e shtroj kërkesën për dëmshpërblim, për të cilën tash nuk jam në gjendje të përcaktohem për shkak të sasisë së madhe të dëmit të shkaktuar palëve të dëmtuara. Por, këto kërkesa do të dalin në dritë pas përfundimit të gjykimit dhe vendimit final, kur këtë do ta shtrojmë me akuzë të veçantë në procedurë gjyqësore”, përfundoi Radoniqi.

[Zero Cool]

106 vjet burg për “Çakallët” që vranë mbi 120 shqiptarë



Beograd, 11.02.2014

Nëntë pjesëtarët e formacionit para-ushtarak serb “Çakallët” janë dënuar me 106 vjet burg të martën nga një gjykatë në Beograd.

Sipas medieve beogradase, dy prej të akuzuarve janë liruar nga të gjitha akuzat që i rëndonin për vrasjen e mbi 120 civilëve shqiptarë në fshatrat e Pejës, gjatë luftës në vitin 1999.

Ky njësitë paramilitar është gjet fajtor për vrasjen, dhunimin, shkatërrimin dhe plaçkitjen e pronës së shqiptarëve, dhe deportim të popullatës civile për në Shqipëri.



Rashkë, pritet largimi i ndërtesës mbi varrezën masive







Rashkë, 11.02.2014

Prishtina dhe Beogradi pranuan se duhet shtuar përpjekjet e tyre në kërkim të informatave të reja, dhe u zotuan para familjeve që të ndërmarrin hapa konkret me qëllim që procesi i kërkimit të ecë më shpejtë përpara.

Nën kryesimin e KNKK-së, Grupi Punues për persona të zhdukur në lidhje me ngjarjet e viteve 1998-1999 në Kosovë, u takua sot në Beograd.

Pavarësisht faktit se mbi 70 operacione terreni janë kryer dhe 12 lokacione janë zhvarrosur gjatë 12 muajve të fundit, vetëm 45 raste janë zgjidhur gjatë vitit 2013. Sfida kryesore vazhdimisht qëndron në mungesën e informatave të reja mbi lokacione vendvarrimesh të mundshme, transmeton Telegrafi.

Gjatë takimit të sotëm, familjet shprehën shqetësimin e tyre të thellë mbi progresin e kufizuar të arritur vitin e kaluar, dhe u bënë thirrje palëve që të ndërmarrin hapa më të shpejtë.

“Të dy palët, Beogradi dhe Prishtina, pranuan se duhet shtuar përpjekjet e tyre në kërkim të informatave të reja, dhe u zotuan para familjeve që të ndërmarrin hapa konkret me qëllim që procesi i kërkimit të ecë më shpejtë përpara”, theksoi Lina Milner, kryesuese e Grupit Punues.

“Sa i përket Rudnicës, Rashkë, punët do të rifillojnë në pranverën e vitit 2014, duke u bazuar në hapat konkret të propozuar sot nga delegacioni i Beogradit që parashohin largimin e godinës që gjendet në lokacion, zhvarrimin, autopsinë, identifikimin dhe dorëzimin e mbetjeve mortore familjeve, si dhe vlerësimin e një lokacioni tjetër në zonën e njëjtë. Delegacioni i Beogradit u zotua se do të sigurohet që buxheti i nevojshëm të ndahet, duke i bërë thirrje për përkrahje edhe bashkësisë ndërkombëtare, si dhe do të sigurohet transparenca për familjet e personave të zhdukur dhe të gjithë akterët e përfshirë mbi të gjithë hapat e ndërmarrë, qoftë në mënyrë bilaterale apo nëpërmjet Grupit Punues të kryesuar nga KNKK-ja”.

Beogradi gjithashtu raportoi mbi mbetjet mortore të cilat u gjetën në lokacion më datën 17.12.2013, si dhe lidhur me mbledhjen e mostrave për nxjerrjen e profileve të ADN-së të kryer më datën 06.02.2014 në Institutin e Mjekësisë Ligjore në Beograd.

Adresimi i çështjes së 351 mbetjeve mortore të paidentifikuara të cilat mbahen në morgun e Prishtinës gjithashtu u nënvizua si prioritet për vitin 2014.

“Duke u bazuar në rekomandimet e ekspertëve mjeko-ligjor të EULEX-it, të cilat u bënë të ditura në vitin 2013 nga Delegacioni i Prishtinës, dy palët u pajtuan për nevojën urgjente për veprime të mëtejshme për ato mbetje mortore për të cilat mundësitë mjeko-ligjore janë shtjerrë; u vendos që hapat e mëtejshëm do të përcaktohen gjatë muajve në vijim, në konsultim me familjet e personave të zhdukur”, tha Milner.

Sipas së drejtës ndërkombëtare humanitare dhe ligjit ndërkombëtar për të drejta të njeriut, familja e personit të zhdukur ka të drejtë të informohet mbi fatin dhe vendndodhjen e familjarit të tyre. Autoritetet dhe ish-palët ndërluftuese mbartin përgjegjësinë kryesore për të ofruar përgjigje.

[Zero Cool]

Dëshmia e dëshmitarit që nuk u mor kurrë parasysh







Llashtica e dërmuar as pas 15 vitesh nuk mori përgjigje nga organet e drejtësisë. Nuk mjaftuan as deklaratat e Vlora Shabanit, Deli Hysenit, Drita Hysenit, Ymer Ibishit, Nehat Shabanit e të dëshmitarëve të tjerë që kjo Dosje të paktën të marrë një përgjigje zyrtare.Llashtica edhe sot (e diel) për kutjon 15 vjetorin e masakrës, por pa asnjë hetim zyrtar, raporton rajonipress.

Edhe pse në polici, prokurori dhe EULEX e UNMIK janë deponuar dhjetëra dëshmi për vrasjet në këtë fshat, askush deri tani nuk e ka trajtuar seriozisht Dosjen e Llashticës. Ymer Ibishi dëshmitar vazhdon të mos heshtë dhe të kërkojë drejtësi për viktimat e burg për kriminelët.

Llashtica është njëri nga fshatrat që ka pësuar më së shumti dhe është goditur mbi shumë familje, duke filluar nga vrasjet, pushkatimet, dhunimet e djegiet e kufomave.

“Dosja e Llashticës” mbetet ende e pa hetuar. “Pas luftës KFOR-i, UNMIK-u dhe agjenturat e huaja të instaluara në Gjilan kërkonin dëshmi, kërkonin fotografi e incizime nga vendi i ngjarjes. Dhe ne ua dhamë të gjitha duke besuar se ato dëshmi do të zbardhen ndonjëherë, por kjo kurrë nuk ndodhi, madje as me Luis

Arbur që atë kohë ishte kryeprokurore e Tribunalit të Hagës e cila ishte e vetmja që vizitoj Llashticësn”. Kështu rrëfen për rajonipress dëshmitari Ymer Ibishi nga Llashtica.

Ibishi thotë se ndihet i befasuar nga heshtja e hetuesve shqiptarë. “Është e pafalshme që asnjë prokuror, asnjë polic hetues nuk gjeti guxim e kurajo që ta zbardh Dosjen e Llashticës. Kam deponuar në Prokurorinë e Gjilanit dhjetëra dëshmi, fotografi e prova të pakontestueshme, por kurrë askush nuk më ka ftuar për të dhënë intervistë apo folur për ngjarjen në Llashticë” thotë Ibishi.

Ai ndihet i zhgënjyer edhe në EULEX-in dhe në Tribunalin e Hagës. “Edhe EULEX-i po vepron njëjtë si UNMIKU dikur”.

Ibishi tha se deri më tani asnjë hetim zyrtarë dhe asnjë dëshmitarë i gjallë nuk u ftua që të dëshmojë për masakrën e Llashticës ku më 13 prill të vitit 1999 forcat serbe të udhëhequra nga policia dhe ushtria e rregullt serbe vranë, masakruan dhe djegën për së gjalli 13 civil të pafajshëm.

Llashticasit me të drejtë ankohen edhe në institucionin e Hagës, meqë në procesin gjyqësor ndaj ish zyrtarëve më të lartë të Serbisë të akuzuar dhe dënuar edhe për krimet e luftës në Kosovë, masakra dhe djegia për së gjalli e civilëve shqiptarë në këtë fshat nuk është përmendur fare.Dëshmitarët e Llashticës me kujdes e kanë përcjellur këtë proces gjyqësor, por janë zhgënjyer në Gjykatën e Hagës e cila vetëm kalimthi e ka përmendur Llashticën. Madje ish kryeprokurorja e Tribunalit të Hagës, Luis Arbur e cila kishte vizituar menjëherë pas luftës Llashticën, kishte premtuar hetim të plotë, por kjo kurrë nuk ndodhi.

Ibishi thotë se edhe patologët kanadez që kishin parë kufomat e Llashticës asnjëherë nuk e kanë dorëzuar raportin zyrtar në organet hetuese. “Është vërtet e habitshme sesi EULEX –i po flenë mbi dosjen e kriminelëve të identifikuar të Llashticës, derisa prokurorët shqiptarë vetëm po bëjnë sehir në këtë punë”.Sipas, Ibishit hetuesit e EULEX-it kanë fakte trishtuese dhe dosje të gatshme për Llashticën. Sipas tij ushtria dhe forcat paramilitare më 13 prill 1999 e kanë rrethuar Llashticën, derisa konvoji ushtarak mbante nofkën :”Dora e zezë”.Ndryshe në kohë dhe rrethana të ndryshme në Llashticë në prill të vitit 1999, janë vrarë 23 civilë të pafajshëm . Gjithashtu në Llashticë janë djegur 120 shtëpi , është djegur shkolla, biblioteka, janë plaçkitur qindra traktor .Dëshmitari kryesor, Deli Hyseni njeriu që ka parë me sy vdekjen e më të afërmeve të tij në dëshminë e tij për masakrën e 30 prillit 1999 ka thënë :”Nuk kam forcë as guxim që të flas për atë tragjedi. Është një emocion i madh që kur flas mezi përmbahem. E kam parë vdekjen me sy, kam parë se si vdiqët për së gjalli, kam parë sesi njeriu është më i fortë se guri”.

Dhe këto fjalë e këto rrëfime loti të Deli Hysenit tregojnë për vrasjen e 13 shqiptarëve në shtëpinë e Rifat Shabanit. Deliut i kujtohet ora kur paramilitari rom e qëllon të parin babanë e tij. “ Romi e qëlloi në syrin e djathtë babën dhe vazhdon t`i vras të gjithë me radhë i ndihmuar edhe nga një serb”.Deliun e godet plumbi në fyt dhe i humbet vetëdija. Sërish e përballon këtë skenë dhe arrin të dalë nga tymi e flaka.

“E kam parë me sy sesi digjej nënë Ajshe . Ajo dha shpirt në duart e mija. E kam parë me sytë e mi Feriz Shabanin teksa po jepte shpirt për së gjalli. Është karbonizuar në krahët e nënës së tij Zijaverës”.

Deliu thotë se paramilitari që ishte rom pas vrasjes së babait e ka ekzekutuar vëllain Fazliun, kushëririn Rifatin, pastaj Xhavitin. “Unë isha goditur me plumb në qafë dhe jam alivanosur. Pas gjysmë ore kam parë se i kanë ekzekutuar të gjithë me nga një plumb, kurse Ymerit i thanë se ty nuk po të vrasim , ty po të lamë me vuajt për tërë jetën” citon fjalët e paramilitarit Deliu.

Kjo ka qenë njëra nga dëshmitë e Deli Hysenit , dëshmitarit të gjallë dhe njeriut që pa gjithçka dhe madje edhe buldozerin që erdhi nga Pasjani për të rrafshuar tërë vendin e krimit.

Edhe rrëfimi i Vlora Shabanit është mjaft trishtues dhe tregon barbarinë serbe më 13 prill 1999. Vlora në këtë masakër ka humbur babën, nënën, vëllain dhe babagjyshin.Ajo nga traumat që ka pësuar në këtë masakër është dashur të shërohet gjashtë muaj në SHBA. Vlora në këtë masakër është plagosur dhe ka parë me sytë e saj se si digjeshin për së gjalli prindërit e saj dhe vëllai.

Vlora në dëshminë e saj ka saktësuar se ishin dy paramilitarë që me dhunë dhe rrëmbyeshëm kanë hyrë në shtëpinë e tyre në Llashticë. “Këta paramilitarë e detyruan babin tim Selami Shabanin që t`i ngritë duart lartë . Pas pak na kanë tubuar të gjithëve së bashku në një dhomë ku kanë nisur t`i ndajnë meshkujt në një anë –dhomë, dhe gratë e fëmijët në një dhomë tjetër” ka rrëfyer Vlora.

Edhe, Nehat Shabani mësues ishte dëshmitar i dhunës serbe. Ai është i plagosur në krahun e djathtë dhe e humbi djalin e tij Lirimin . Nehati më 13 prill 1999 plagoset nga serbët derisa banorët po qëndronin në male.

Të pushkatuarit e datës 30 prill 1999 janë: Hysen Deli Hyseni, Ajshe Hysen Hyseni, Fazli Hysen Hyseni, Arife Fazli Hyseni, Driton Fazli Hyseni, Mirije Deli Hyseni, Blerim Ramadan Halili, Rifat Xhemajl Shabani, Selami Rifat Shabani, Zijavere Ejup Shabani, Fisnik Selami Shabani, Sylejman Ymer Ibishi, Xhavit Banush Berisha.

Në fshatin Llashticë gjithashtu janë vrarë më 13 prill 1999: Ali Bejtë Selimi, Enver Sylë Murseli, Ymer Kadri Rashiti, Lulzim Feti Musliu, Rukije Qazim Ramushi , Habibe Idriz Ramushi, Nezir Hasan Ramushi, Xhyzide Shaban Hasani, Lirim Nehat Shabani .

Nga procesverbalet e gjetura në ish Prokurorinë e Qarkut( të siguruara nga rajonipress), e që janë të evidentuara të gjitha rastet e vdekjeve të qytetarëve të pafajshëm në Gjilan, Kamenicë e Viti, për secilin rast të vrasjes zyrtarët serb të Gjykatës së Qarkut dhe të ish SPB-së vetëm kanë shënuar se vrasja është bërë nga personi NN.

Ky vlerësim është dhënë nga Prokuroria e Gjilanit dërguar një letër sekrete Departamentit të Drejtësisë së UNMIK-ut në vitin 2004. Nga procesverbalet zyrtare të ish zyrtarëve serb është parë se në të gjitha zhvarrosjet kanë marrë pjesë persona ushtarak, policor dhe gjyqësor.

Në këto procesverbale janë dhënë shënime për vrasjet në: Zhegër, Llovcë, Lladovë, Llashticë, Dobërqan, Zhegovc, Malishevë, Velekincë, Lubishtë e Vitisë, Verban, Novosellë, Kabash, Smirë, Gjylekarë, Cërrnicë, Stubëll e Ulët, Pozharan etj.

Gjykatësit serb që kanë fshehur vrasjet ose që janë munduar t`i fshehin gjurmët janë : Zhivojin Jankoviq-gjykatës, dr.Pavlloviq Millorad patolog, Bojzhin Ristiq inspektor, Stana Gjokiq, Sergjan Stojanoviq, Svetozar Periq, Petroviq Jovica, Shqekiq Radosav, Goran Cuckiq, Zhivorad Dimiq, Aleksander Simonoviq, Momqillo Antiq, Danijella Cvetkoviq, Jovanka Trajkoviq, Novica Nisiq, Serxhan Marasheviq, Vasiq Hranisllav, Jovica Petrovia, Radovan Dajiq, Toma Ivanoviq.

Pos masakrës fshati Llashticë ka përjetuar edhe djegien e shtëpive, ku janë plaçkitur teknika bujqësore, janë zhdukur bagëtitë e fshatit, ishte dëmtuar shkolla fillore “Esat Berisha”, ishte djegur xhamia e fshatit, ambulanca e fshatit, biblioteka e fshatit.

Në tërë fshatin janë djegur 123 shtëpi, 137 objekte ndihmëse, janë plaçkitur 90 traktorë, 120 motokultivator, 3 autokombajna, 3 kombibusa, një kamion dhe 130 vetura. Gjithashtu sipas të dhënave serbët kishin plaçkitur 680 kafshë të trasha.

[Zero Cool]

Pamje tmerri të Shkodrës së vitit 1912








Këto çka do të shihni janë pamje tmerri të Shkodrës në prillin e vitit 1912, në vazhdën e bombardimeve të zgjatura gjatë një rrethimi nga forcat serbo-malazeze, në Luftën e Parë Ballkanike.

Në video shihen trupa të vdekur ndërsa poashtu shihet një nënë që sheh fëmijën e saj duke vdekur urie.

Fëmijët detyrohen të hanë lëvozhga druri. Populli pret me orë të tëra për marrjen e një cope buke.

Në fund shihen poashtu familje refugjatësh të cilat largohen me gjësendet e tyre në drejtim të një vendi më të mirë për ta. E tëra kjo ndodhi në Shkodër në prill të vitit 1913 saktësisht 101 vite më parë.

[Zero Cool]

Top Channel sjell rrëfimet e grave të dhunuara në Kosovë



Prishtinë, 20.04.2014

Mbi 10 mijë shqiptarë të vrarë, mijëra të zhdukur, rreth 20 mijë gra të përdhunuara, mbi 1 milion shqiptarë të shpëngulur nga shtëpitë e tyre. Ky është bilanci i makinerisë së hekurt të Milosheviçit mbi shqiptarët e Kosovës, gjatë luftës së fundit.

Por, edhe sot, 15 vjet pas çlirimit, Kosova mbetet një dosje e madhe e krimit të pandëshkuar. Një nga plagët më të rënda të kësaj lufte mbeten viktimat e gjalla të përdhunimit nga ushtria serbe. Sot, kujtimet e tyre janë më të gjalla se vet plagët e përdhunimit. Lufta për to nuk ka mbaruar. “Exclusive” sjell vetëm disa nga dëshmitë e rralla të grave dhe vajzave të dhunuara gjatë luftës.

Dëshmitë e tyre nuk u përdorën sa duhet, as në proceset gjyqësore ndaj ish-udhëheqësve të Jugosllavisë, madje edhe u asgjësuan nga misioni i UNMIK-ut!

Sot, më 20:05, krimi i padënuar që flet, pjesa e parë, në “Exclusive” në Top Channel.