Keshilla per muslimanet

[rilinda]

xnjeri, a bën t'i përkthesh lutjet (ato që nuk i ke përkthyer)?!
Edhe a kanë efekt nëse thuhen shqip?

[Preshevar]

Nuk ka shperblim pa sprova

Besimi ne Allahun xh.sh nuk eshte ceshtje gjuhe se si do ta shprehim me bukur, as luks me te cilin njeriu kenaqet, e nuk eshte dekor qe e zbukuron, nuk eshte profesion me te cilin jetohet...

Nga: Agim JAKUPI

" A mendoni ju, se do te hyni ne xhennet, e ende nuk e keni shijuar ate qe e kane shijuar ata, te cilet para jush kane qene dhe zhdukur? Ata i kane ndermuar mospasjet dhe semundjet, dhe aq qene shqetesuar, qe edhe i derguari edhe ata qe kane besuar me ta, kane bertitur:"Kur do te vije me ndihma e All-llahut?" Ja, ndihma e All-llahut eshte vertete afer!"

(El-Bekare:214)

Besimi ne Allahun xh.sh nuk eshte ceshtje gjuhe se si do ta shprehim me bukur, as luks me te cilin njeriu kenaqet, e nuk eshte dekor qe e zbukuron, nuk eshte profesion me te cilin jetohet...Rruga e fese eshte e mundimshme, me pengesa te shumta dhe te rrezikshme. Jeta e besimtarit eshte vetem provim dhe varg i sprovave te panderprera, te cilat shpesh e trondisin ne shpirt e qe ndonjehere e cojne ne deshprim.
Nje besimtar mund te jete i uritur, skamnor, te jete i ofenduar, i demtuar, semure, jorehat dhe te jetoj ne jostabilitet: „Ata i kane ndermuar mospasjet dhe semundjet". Kete e kane perjetuar edhe te derguarit. Nga goditjet e medha qe i kane gjetur edhe te derguarit edhe besimtaret, ata kane beritur :"Kur do te vije me ndihma e All-llahut?"
Kjo nuk eshte karakteristik e nje kohe, as e nje misioni te te derguarit te caktuar, as vendit te lidhur per kete apo ate shpallje. Ky na paraqitet si parim kryesor i ekzistences se njeriut, nje ligj qe e rregullon shoqerine e teresishme njerezore...
" A mendoni ju, se do te hyni ne xhennet, e ende nuk e keni shijuar ate qe e kane shijuar ata, te cilet para jush kane qene dhe zhdukur?
Fukaralleku, demet, ofendimet jane te natyres matriale, qe paraqesin kokecarje dhe pasoja qe mund te zgjasin shume dhe qe ve njerezit ndermjet kokecarjes dhe shpreses ne ndihmen e te Gjithfuqishmit All-llah: ?" Ja, ndihma e All-llahut eshte vertete afer!"
Kur besimtari te jete i sigurt ne ndihmen e All-llahut, gjithsesi se kjo duhet te jete e udhehequr sipas parimeve fetare, fukaralleku per te eshte e parendesishme, do ti kthehet qetesise dhe ne te do te mbisundoje shpresa qe e cone ne fitore.... E kur flasim per fitore, nuk e kemi per pasuri, per para, per ngritje te pallateve te perkohshme te kesaj bote (faraonet dhe mbreterit kane fjetur ne ar, por pasuria e tyre nuk iu bene dobi, All-llahu nuk ka nevoje per para e gjera matriale, por ai nga ne do BESIM, PERKULJE DHE RESPEKTIM TE LIGJIT TE TIJ). Andaj, besimtari duhet qe me lehtesi ti perballoje fukarallekun dhe te sakrifikoje ne emer te All-llahut e te behet krenar, ngase, ndihma dhe shperblimi i All-llahut ate do ta percjelle.

var tmp; tmp = document.getElementById("news_content").getElement sByTagName("a"); for(i=0; i

[xnjeri]

Postimi origjinal është bërë nga rilinda

xnjeri, a bën t'i përkthesh lutjet (ato që nuk i ke përkthyer)?!
Edhe a kanë efekt nëse thuhen shqip?

Jo nuk e kan te njetin efekt sikur arabisht.. edhe nuk jan te gjata qe te jet e veshtir te mesohen permendsh, mundohu t'i mesosh permendsh

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga rilinda

xnjeri, a bën t'i përkthesh lutjet (ato që nuk i ke përkthyer)?!
Edhe a kanë efekt nëse thuhen shqip?

Rilinda, Lutjet mund te behen ne c'far do lloje gjuhe dhe kane te njejtin efekt. Nese e lut zotin me zemer te paster e sinqerte ai kete kerkon prej njerezve, e jo me e lut ne gjuhen arabe.

Ndersa Kurani duhet te thuhet ne ritet t faljes (Namazeve) ne arabisht, sepse keshtu eshte me mire.

Profeti Muhamed A.s. thote: Allahu nuk Shikon Trupat Tuaj e as fizjonomine tuaj, por zemrat tuaja !

Ajo qe kerkon zoti eshte zemra e paster, e jo gjuha e bukur...!

Lutu ne gjuhen shqipe me sinqeritet, e do kesh kenaqesine e zotit me shume se nje qe e lut Arabisht e me zemer Cop, cop...!

Tung!

[Jana]

I dashur Zot, unë të falenderoj për këtë ditë.
Të falenderoj se jam në gjendje të dëgjoj dhe shoh këtë mëngjes.
Unë jam i bekuar sepse ti je një Zot që fal dhe kupton.
Ti ke bërë aq shumë për mua, dhe ti vazhdon të më bekosh.
Më fal për gjithçka që kam bërë, kam thënë që nuk ka qenë e mirë për ty.
Unë kërkoj faljen tënde.
Të lutem më ruaj nga çdo rrezik dhe lëndim.
Më ndihmo të nis këtë ditë me qëndrime të reja dhe plot falenderim.
Më lejo të nxjerr më të mirën nga secila ditë, kështuqë mund të qartësoj
mendjen dhe mund të dëgjoj nga ti.
Të lutem më zgjero mendjen që unë të mund të jem në gjendje të pranoj
gjithçka dhe të mos ankohem e rënkoj për gjëra të cilat s'mund t'i
kontrolloj.
Dhe përgjigja më e mirë është kur unë jam i shtyer përtej kufinjve të mij.
Unë e di se kur mund të lutem, ti dëgjon zemrën time.
Vazhdo të më bësh të dëgjoj vullnetin tënd.
Vazhdo të më bekosh mua që unë të mund të jem si bekim i të tjerëve.
Më mbaj të fortë që unë të mund të ndihmoj të dobëtit...
Më mbaj lartë që unë të kem fjalë inkurajuese për të tjerët.
Unë lutem për ata që kanë humbur dhe s'mund të gjejnë rrugën.
Lutem për ata që keqkuptohen dhe keqgjykohen.
Unë lutem për ata që nuk të njohin Ty. Lutem për ata që do e fshijnë këtë
mesazh duke mos e ndarë me të tjerët.
Lutem për ata që nuk besojnë.
Por unë të falenderohem ty se unë besoj.
Unë besoj se Zoti ndryshon gjërat dhe njerëzit.
Unë lutem për të gjithë vëllezërit dhe motrat.
Për secilin nga anëtarët e familjeve të tyre.
Unë për paqe, dashuri dhe gëzim në shtëpitë e tyre dhe që çdo dëshirë e
tyre të plotësohet.
Unë lutem që çdo sy që lexon këtë mesazh e di se nuk ka asnjë problem,
gjendje që është më e madhe se Zoti.
Çdo betejë është në duart tuaja të luftosh.
Unë lutem që këto fjalë të pranohen ne zemrat e atyre që lexojnë këtë.
Nëse ke bërë këtë lutje, shtoje një numër në katrorin e forward kështuqë
njerëzit do e shohin sa njerëz janë lutur, Zoti i bekoftë.
Vetëm përsërit këtë frazë dhe shih se si vepron Zoti.
Zot, unë të dua dhe kam nevojë për ty, eja në zemrën time të lutem

[hasanmehmeti]

T'i gëzosh muslimanët... art i shpirtrave të bardhë

Gëzim i papërshkrueshëm kaplon zemrën e njeriut, kur ai i gëzon të tjerët, kontribuon për gëzimin e tyre ose ua lehtëson dhembjen... është gëzim që mund ta ndjejnë vetëm shpirtrat e pastër si loti, të cilët vazhdimisht kanë një shpresë – të arrijnë kënaqësinë e Zotit dhe një preokupim – të gjenden në çdo rrugë të hairit.
Kjo jetë është përplot lodhje, vështirësi, sprova, probleme e dhembje, sado që largohen ato, së shpejti kthehen në vuajtje, në asnjërën prej tyre nuk ka momente të çiltra, përpos momenteve të adhurimit të sinqertë që bëjmë kundrejt Zotit të botëve.

Njerëzit, të gjithë njerëzit, kanë nevojë t’u shtrihet dora e mëshirës, që do t'i qetësojë në momentet e fatkeqësisë, do t'ia lehtësojë dhembjet dhe do t’ua lagë fytin kur ato i mbulon thatësia...


Ata që kanë përvojë më të madhe në këtë jetë e dinë bindshëm se njerëzit me nam më të madh janë ata që i këshillojnë të tjerët me dije të dobishme, ata që i shpëtojnë të tjerët nga problemet, ata që ua lehtësojnë të tjerëve vështirësitë dhe ata që japin mundin t'i gëzojnë të tjerët.

Ndalu pak, të shikojmë rastin interesant, kur njëri prej shokëve të Dërguarit, salAllahu alejhi ue selem, thirri një mysafir që desh ta nderonte dhe t’i falte gëzim, mirëpo ushqimi s’mjaftonte, kështu që shoi qiriun dhe shtirej se është duke ngrënë derisa mysafiri e sosi ushqimin dhe u ngop. Atëherë, zbret një ajet për të regjistruar këtë ngjarje të vogël në sy të njerëzve, por e madhe në peshoren e sjelljes dhe vlerave, prandaj Allahu vlerësoi këtë në shkallë të lartë, duke thënë: "...por duan t’u bëjnë më mirë të tjerëve sesa vetes, edhe pse vetë janë nevojtarë..." (Hashër 9).

Ata i jepnin përparësi ngopjes së lukthit të mysafirit, para lukthit të tyre, ata vlerësuan më të shenjtë gëzimin e shokut sesa gëzimin e vet, dhe kështu arritën një lloj tjetër të gëzimit, i cili është më i madh dhe më i lartë...


Përkujto së bashku me mua rastin e atij sahabiu që shpejtoi me tërë forcën drejt tre personave që kishin munguar nga lufta, me qëllim t'u kumtonte lajmin e gëzuar se Allahu ua kish falur gabimin e t'i mbushte ato zemra me dashuri, gëzim, lumturi dhe ngazëllim. Ai, madje, nuk duroi të arrinte tek ata, por prej së largu thërriste me tërë zërin që kishte: O Ka'b b. Malik, myzhde... Ka'bi rrëfen: Menjëherë u përula në sexhde, se e kuptova që kishte ardhur rrugëdalja, ngase Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, pas namazit të sabahut kishte lajmëruar njerëzit se Allahu na ka falur gabimin dhe njerëzit me të shpejtuar vinin të na uronin, te dy shokët e mi kishte shkuar dikush tjetër, ndërsa drejt meje ish nisur me kalë njëri që para meje kishte pranuar Islamin dhe kur arriti te kodra, zëri i tij vinte më shpejtë se kali; kur dëgjova nga ai lajmin e gëzuar, hoqa rrobat e mia dhe ia dhurova atij pasi më dha myzhdenë, ndërsa nuk kisha rroba të tjera. Pas kësaj, huazova rroba dhe dola me shpresën për të takuar Resulullahun, salAllahu alejhi ue selem, ndërsa njerëzit grupe-grupe më takonin e më uronin pendimin. Kur e përshëndosha të Dërguarin, salAllahu alejhi ue selem, fytyra e tij shkëlqente nga gëzimi dhe më tha: "Gëzohu me këtë mirësi, që nuk të ka kapluar që nga dita kur të lindi nëna".


Shiko çfarë gëzimi e kaploi të Dërguarin, salAllahu alejhi ue selem, dhe shokët e tij me rastin e kësaj mirësie që i ndodhi shokut të tyre, Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë ata.

Përveç kësaj, lexo edhe këtë hadith të vërtetë, Ebu Hurejre radijAllahu anhu rrëfen se i Dërguari salAllahu alejhi ue selem, ka thënë: "Nga veprat që Allahu do më së shumti janë futja e gëzimit në zemrën e besimtarit, largimi i mërzisë, larja e borxhit të tij dhe t'i japë ushqim, kur ka nevojë". (Shënon Bejhekiu, Albani në Sulsiletu Sahiha nr. 1494 thotë se ky hadith është hasen).


Në një transmetim të Taberaniut thotë: "Vepra më e dashur tek Allahu, pas farzeve, është futja e gëzimit te myslimani, t'ia mbulosh të metat, t'ia zbusësh urinë ose t'ia plotësosh nevojat".

Ai gjithashtu shënon nga Ajsha, radijAllahu anha: "Kush fut gëzimin në një familje myslimane, Allahu do t'i japë vetëm një shpërblim: Xhenetin".


Po ashtu, shënuar nga Enesi: "Kush e takon vëllanë mysliman me diç për ta gëzuar, Allahu do ta gëzojë atë në ditën e Kiametit".

Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, ka thënë: "Kush i heq myslimanit një brengë prej brengave të dynjasë, Allahu do t'i heqë atij një brengë prej brengave të Kiametit, kush ia lehtëson dikujt vështirësinë, Allahu do t'i japë lehtësime në dynja dhe ahiret. Allahu është në ndihmën e robit, përderisa ai është në ndihmë të vëllait tij".


Lexues i nderuar, kjo sjellje është ibadet, nëse kemi parasysh nijetin e mirë, madje, kjo është prej punëve më të dashura tek Allahu i lartësuar... Medito, pra.

Ndërsa shoqëritë – të cilat janë duke përjetuar konfliktet e shumta për interesa personale – janë të varfra për ta kuptuar këtë madhështi, e cila këlthet drejt nesh: Nxitoni të silleni butë me njerëzit, t'ua hiqni atyre brengat, t'ua lehtësoni dhembjet, t'i ushqeni të uriturit, t'ua lani borxhet borxhlinjve dhe ta gëzoni të dëshpëruarin.


Kur vetë thirrësit të mësojnë madhështinë e futjes së gëzimit te myslimani dhe të punojnë sipas saj, atëherë do të japin një shëmbëlltyrë të gjallë në një shoqëri që e kemi humbur prej disa kohësh.

Sa të lartë ishin ata njerëz të mirë, me shpirtra të bardhë, që vazhdimisht punonin për t'i gëzuar vëllezërit e tyre, pyesnin për hallet e tyre dhe kontribuonin për ta ndihmuar të dëshpëruarin, për ta shëruar të sëmurin dhe për t'ua zgjidhur problemet, pavarësisht çka u kushtonte kjo gjë: lodhje fizike, harxhim pasurish apo harxhim kohe. Të gjitha këto, me shpresë që të fitonin buzëqeshjen e të dëshpëruarit, e cila i gëzonte pamasë, dhe të hynte në listën e veprave të mira për Ditën e Takimit.


Sa mund kishte dhënë i Dërguari, salAllahu alejhi ue selem, me shpresë që t'i bënte dobi njerëzve dhe t'i gëzonte ata në dynja dhe ahiret. Ajsha radijAllahu anha, rrëfen se e kishin pyetur njëherë: A falej Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, ulur ndonjëherë? Po, atëherë kur e lodhën njerëzit. (Muslimi).

ElKasimi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: "Plotësimi i nevojave dhe bërja e tyre pa ndonjë lutje është detyrë për vëllezërit, madje, ato kanë përparësi përpara nevojave personale.

Kjo është shkallë-shkallë, më e ulëta është: Plotësimi i nevojës së dikujt pasi të lut (kërkon) ai, mirëpo duke qenë fytyrëçelur, fytyrëqeshur dhe i gëzuar. Disa kanë thënë: Nëse kërkon nga vëllai që ta kryejë një punë dhe ai nuk e bën, përkujtoja sërish se ndoshta ka harruar, nëse tani nuk e kryen atëherë falja xhenazen dhe lexoje ajetin: "...ndërsa të vdekurit, Allahu i ngjall". Kishte prej gjeneratave të para, njerëz që interesoheshin për hallet e familjeve të shokëve deri në dyzet vjet pas vdekjes së shokut, shkonin çdo ditë për të shikuar nevojat e tyre dhe për t’u dhënë nga pasuria personale. Pra, mund të thuhet se ajo familje humbiste vetëm trupin e babait, madje, nga shoku i babait arrinin gjëra që nuk i arrinin sa ishte babai gjallë.

Kishte prej tyre që vinin te shtëpia e tjetrit, ua kryenin nevojat pa u vënë re nga shoku nevojtar, atëbotë ishte e dukshme dhembshuria dhe vëllazëria, ngaqë dhembshuria jote, nëse nuk arrin të ndjehet edhe me problemet e vëllait tënd, atëherë s'ka hair në atë dhembshuri. Mejmun b. Mehrani kishte thënë: "Nëse shoqërimi me dikë nuk të bën dobi, atëherë s'humbet asgjë edhe nëse armiqësohesh me të". Pra, nevoja e vëllait tënd për ty duhet të jetë sikur nevoja jote, madje, edhe më e rëndësishme.

Duhet të interesohesh kur ai ka nevojë dhe jo të tregohesh pavramendas për hallet e tij, siç interesohesh për hallet tua e jo ta detyrosh që ai të kërkojë ndihmë prej teje. Po ashtu, mos mendo se ai të ka ndonjë hak ty pse i ke kryer një problem, përkundrazi të ndjehesh mirë pse ka pranuar ndihmën dhe kontributin tënd". (Tehdhibu meu'idhatil mu'minin).


E kanë pyetur Imam Malikun: Cilën vepër do? “T'i gëzoj myslimanët, unë kam dhuruar veten në shërbim për të larguar brengat e myslimanëve” – ishte përgjigjur.

Ebu Seidi, Allahu qoftë i kënaqur me të, rrëfen: “Gjatë një udhëtimi me të Dërguarin, salAllahu alejhi ue selem, erdhi një njeri me një kafshë të tij e filloi të lëshojë shikimin djathtas-majtas (mos vallë do ta ndihmonte kush), ndërsa Resulullahu, salAllahu alejhi ue selem, tha: “Kush ka kafshë tepër, le t’ia japë atij që nuk ka, kush ka nozull më shumë, le t’i japë atij që nuk ka” dhe përmendi disa lloj pasurish saqë u bindëm se nuk kemi hak në pasurinë shtesë”. (Muslimi 3258).



Njeriut të mirë nuk i fshihen metodat e futjes së gëzimit te vëllai mysliman. Ai e përgëzon me myzhde, i tregon lajmet e mira që i priste, ia lan borxhin, i jep dhurata, ia shpreh dashurinë që ka kundrejt tij për hir të Allahut, tregon bujarinë ndaj familjes së vëllait, fëmijëve apo shokëve të tij, ia mëson ndonjë dije të dobishme, e nderon në mesin e të tjerëve, nxiton t’ia plotësojë dëshirat çdoherë, e këshillon me të mirë në të mirë si dhe shumë metoda tjera, që dihen dhe janë të njohura, por kjo është vetëm përkujtim. Madje, mund ta gëzosh vëllain mysliman duke thënë vetëm një fjalë të vetme mirësie, duke bërë një buzëqeshje të sinqertë ose duke e përshëndetur për dore ngrohtësisht. Medito, pra!!!



Autori: Halid Rusheh
nga arabishtja: Omer BERISHA
Marrë nga revista Albislam nr.57

[hasanmehmeti]

Epopeja së Kosovës së Re

Shkruan Dr.Shefqet Krasniqi


Isha duke shfletuar diçka, kur ja më ranë në dorë disa foto të kufomave të familjes Jashari -Allahu i pastë Mëshiruar-, të masakruara nga ushtria dhe policia serbe në marsin e vitit 1998. Fotografi këto të cilat bashkë me
fëmijët filluam ti shikojmë, fillova t’ju shpjegoi atyre se kush janë ato kufoma dhe se tashmë janë mbushur njëmbëdhjetë vite të plota nga ajo ngjarje e madhe e cila e ndërroi gjendjen e popullit shqiptar për 180 shkallë me emrin e Allahut xh.sh. Fillova ta kthej mendjen në të kaluarën, atëherë kur këto fotografi më kishin rënë në dorë në marsin apo prillin e atij viti të mbushur më gjak përderisa isha student në universitetin islamik të Medinës së Shenjtë, ku nëpërmjet atyre fotove dhe shumë të tjerave u mundonim së bashku me shok që ta informojmë popullin arab mysliman për vuajtjet e popullit shqiptarë në Ballkan. Foto këto të cilat i ruaj edhe sot e kësaj dite sepse ato na sjellin një kujtim shumë të ithtë ngase ai vit do të mbahet në mend për një kohë të gjatë për vuajtjet dhe torturat e përjetuara nga ushtria , policia dhe paramilitarët serb, e siç thotë populli “mos na raft me harru”, por të njëjtën kohë ai vit ishte gjithashtu një kujtim i ëmbël, - së paku unë mendoi ashtu-, ngase ishte viti më rezistues i shqiptarëve ndaj okupatorit fashist. Ishte vit kur burrat e mëdhenj vendosën ta japin e ta flijojnë më të shtrenjtën për më të shenjtën, ta japin jetën për ta fituar lirinë, ishte viti kur tashmë ishin përhapur gjithë andej nëpër Kosovë celula ushtarake të cilat e stimulonin popullin për një rezistencë ndaj një armiku shumë të vrazhdë, po qe besa edhe shumë të fortë. Më kujtohet kur shumë kush në atë kohë nuk mundej ta merrte me mend se një ushtri kaq e vogël, siç ishte UÇK-ja ti dalë para gjithë atij arsenali ushtarak serb. Në një far mënyre edhe nuk kishin aq faj ngase ata shikonin dhe gjykonin sipas ligjeve të rëndomta luftarake ku zakonisht i forti e mund të dobëtin, për atë arsye edhe disa nga ta nuk nguronin të thoshin se: “këta djem dojn me na çu poshtë”. Përderisa dëgjoja këto biseda më kujtohej një ngjarje të cilën e ka cekur Allahu xh.sh në Kuran në kaptinën Bekare prej ajetit 246-252 ku personazh kryesor i kësaj ngjarjeje ishte një djalosh shumë trim dhe guxarimtar i quajtur me emrin Davud, i cili më vonë edhe shpallet pejgamber nga ana e Allahut të Madhëruar. Zhvillimi i ngjarjes në pika të shkurtra është se: populli “benu israil” –izraelitët- ishin të okupuar nga një armik gjakpirës dhe ishin të interesuar që të çlirohen nga ai armik, për këtë i thanë pejgamberit të tyre (në atë kohë izraelitët kishin pejgamber): Na cakto një mbret, apo prijës i cili do të na prij në luftë kundër armikut tonë. Pejgamberi ju tha: keni kujdes nëse u caktohet ndonjë mbret, apo prijës për t’ju prirë për luftë atëherë duhet ti bashkangjiteni atij për luftë, për çka edhe ia dhanë besën. Pejgamberi i tyre e luti Allahun, i cili ua caktoi Talutin për mbret dhe prijës për luftë. Pas një kundërshtimi të gjatë të tyre rreth zgjedhjes së këtij njeriu për prijës ata vendosën që të dalin në luftë kundër Xhalutit dhe ushtrisë së tij e cila ishte shumë më e madhe dhe më e përgatitur sesa ushtria myslimane e Talutit. Me të nisur për në betejë shumica e ushtrisë thanë se nuk mundë të luftojmë kundër asaj ushtrie të madhe të Xhalutit, për çka edhe u kthyen dhe ikën. Në ushtri mbeti një grup i vogël i prier nga udhëheqësi i tyre Taluti ku në mesin e asaj ushtrie ishte edhe djaloshi i ri Davudi a.s. Ky grup i vogël edhe pse askund nuk ishte i barabartë me armikun as në numër e as në përgatitje ushtarake, bile edhe i dezertuar nga shumica e popullit të tyre, megjithatë vendosmëria e madhe për tu çliruar nga armiku, pastaj bindja e fortë në Allahun se Ai kë të dojë e triumfon dhe kë të dojë e mposht ndikoi që ti dalin ballë atij armiku, të mbështetur në Allahun duke thënë: “ ...sa prej grupeve të vogla kanë mundur grupe të mëdha me emrin e Allahut. Me të vërtet Allahu është me ata që bëjnë sabër?!...”(Bekare:249).


Dhe subhanallah në betejën e parë dhe qysh në dy luftim djaloshi i ri Davudi vrau mbretin Xhalut me çka u shpartallua ushtria dhe fituan robërit e Allahut, fituan ata që merituan fitoren, fituan të dobëtit dhe humbën të fortit. Ngadhënjyen atëherë kur pak kujt ia merrte mendja se kanë për të fituar, atëherë kur sipas ligjeve dhe rregullave ushtarake nuk ishte e mundur e as logjike të fitojnë. Por kur u lidhen me Krijuesin e gjithësisë, me të Pamposhturin u bënë të fortë, u trimëruan dhe vendosën që me tërë fuqinë dhe mundësin e tyre të mbështetur në Allahun ti dalin para armikut dhe nuk mungoi rezultati.

Edhe Ushtria Çlirimtare e Kosovës e udhëhequr nga komandanti legjendar Adem Jashari nuk është larg kësaj ngjashmërie me këtë ngjarjeje ngase i gjithë populli kishin rënë dakord për tu çliruar, por jo edhe për të luftuar, shumë nga ta nuk ishin të gatshëm të ballafaqohen me armikun e fortë për atë arsye ia mësyn Blacës e Morinës, shumë prej tyre duke u fshehur edhe nën dimitë e grave të tyre, sepse donin të jetonin dhe përtonin të vdisnin për liri. Kështu që mbeti një numër i vogël por që armikut i doli mjaft nga se me emrin e Allahut ishin shkaktar për çlirimin e vendit dhe shijimin e kësaj lirie, ku tashmë e gëzojnë barabartë edhe ata që kanë derdhur gjak, po edhe ata që kanë ikur, “nasht”, le ta gëzojnë të gjithë, sepse liria është për të gjithë edhe pse nuk e kanë sjellë të gjithë, por te Allahu nuk janë të barabartë, Ai u jap meritorëve meritat e duhura atë ditë kur nuk ka njoftësi dhe ryshfet, e ajo ditë do të vijë shumë shpejt. Inshallah e gëzojmë këtë liri, dimë ta ruajmë dhe ta mbajmë. Zoti i pastë Mëshiruar dëshmorët tanë.
Amin

Nga Gazeta Epoka e Re.

[hasanmehmeti]

Jeta e këndshme

Autor: Shejh Muhamed Muhtar Esh Shenkiti

Jeta, ose punon në të mirë të njeriut ose është kundër tij. Jeta është orë dhe sekonda, ditë dhe vjet që i kalojnë pranë duke e shpënë (me veprat e tij) në Dashurinë dhe Kënaqësinë e Allahut derisa të futet në mesin e njerëzve që kanë korrur sukses dhe në Kopshtet e Parajsës; ose t’i kundërvihen atij, duke e shpënë (me veprat e tij) në Flakët e Zjarrit dhe në Zemërimin e Atij, Sunduesit të Drejtë, Allahut.

Jeta, ose do të bëjë të qeshesh dhe të kënaqesh me të për disa çaste për çfarë pastaj do të qash përjetësisht (në amshim) ose do të bëjë të qash për disa çaste për çfarë pastaj do të qeshesh dhe do të kënaqesh përjetësisht (në amshim).
Jeta, ose është një begati e madhe për njeriun, ose një vuajtje e pakëndshme kundër tij.
Kjo është jeta të cilën e jetuan brezat e mëhershëm, gjyshërit dhe stërgjyshërit tanë dhe të gjithë ata që ishin para nesh. Të gjithë ata i janë kthyer Allahut me atë çfarë kanë punuar (me veprat e tyre).
“Jeta” i referohet çdo çasti të vetëm që jetohet dhe çdo ore që kalohet brenda saj. Dhe përmes këtyre çasteve, ne jetojmë këtë jetë tonën e cila është argument për ne ose kundër nesh.
Prandaj, njeri i suksesshëm dhe i lumtur është ai njeri që e kupton jetën dhe e pranon realitetin dhe natyrën e saj të vërtetë. Sepse, pasha Allahun, kjo është ajo jeta që disa njerëz shpesh i bën të qajnë, duke mos iu tharë kurrë lotët e tyre, ndërsa disa të tjerë shpesh i bën të qeshen, por këto të qeshura dhe gëzime kurrë më nuk do t’u kthehen.
Të dashurit e mi, Allahu e ka bërë këtë jetë vetëm sprovë, provim, për ta sqaruar natyrën e vërtetë të robërve të Tij. Prandaj, i lumtur është ai njeri i cili ka korrur sukses (në këtë provim) me Mëshirën e Allahut, ndërsa i mjerë dhe i privuar (nga shpëtimi) është ai njeri për të cilin është bërë e ndaluar Kënaqësia e Allahut (përmes këtij provimi).
(Dije se) çdo orë të cilën e jeton, Allahu ose është i kënaqur me ty në atë orë (me veprat e tua) ose është i hidhëruar, Allahu na shpëtoftë. Për këtë arsye (përmes asaj ore) ose i afrohesh Allahut ose largohesh edhe më shumë nga Ai.
Prandaj mund të ndodhë që ti të jetosh një çast të vetëm me dashuri dhe me bindje ndaj Allahut (me veprat e tua) me të cilat do të falen të këqijat dhe mëkatet e tërë jetës tënde. Por, mund të ndodhë që të jetosh një çast të vetëm në të cilin shmangesh nga Rruga e Allahut, duke u larguar nga Nënshtrimi ndaj Tij, që pastaj bëhet shkak që pjesën tjetër të jetës ta kalosh në vuajtje dhe në mjerim. E lusim Allahun për Sigurinë dhe Faljen e Tij.
Në këtë jetë ekzistojnë dy “thirrës” të ndryshëm: I pari është gjithçka që thërret kah Mëshira, Kënaqësia dhe Dashuria e Allahut (qofshin ato mendime apo veprime). Thirrësi tjetër është gjithçka që fton në të kundërtën e saj. (E tillë) është lakmia ose pasioni që shtyn njeriun kah e liga, ose trilli mëkatar i çastit që mund te dërgojë në përfundim të keq (vdekja në rrethana të këqija duke bërë mëkate).
Kështu mund të ndodhë që njeriu për një çast të jetës së tij të qajë; të qajë nga keqardhja dhe nga pendimi për shkak të mosbindjes ndaj Zotit të tij; dhe (për hir të këtyre lotëve) Allahu t’ia shndërrojë të bëmat e tij të liga në vepra të mira (në regjistrin e tij).
Por, sa e sa njerëz vazhdojnë të bëjnë mëkate? Sa e sa njerëz ende bëjnë të liga? Sa e sa njerëz vazhdojnë ta distancojnë veten (nga Allahu), duke u larguar sa më larg Zotit të tyre (me veprat e veta)? Kështu, të gjithë ata janë larg Kënaqësisë së Allahut që për ta është krejt e panjohur dhe e huaj.
Pastaj u vjen atyre ajo orë, ai çast i përpiktë (për t’u penduar), të cilit do t’i referohemi si “jetë e këndshme”, në atë mënyrë që ata derdhin lot të pendimit dhe të keqardhjes sa të mund të ndizet fija e dhimbjes në zemrat e tyre. Vetëm kështu njeriu kupton sa gjatë ka qenë i ftohur ndaj Allahut, dhe sa gjatë ka munguar tek Zoti i tij, saqë të mund të thotë, “Vërtet, po i kthehem Zotit tim i penduar, i nënshtruar dhe duke shpresuar në Mëshirën dhe në Kënaqësinë e Tij!”
Ky çast (për t’u penduar) është çelësi i lumturisë dhe i kënaqësisë për njeriun, kohë e pendimit. Kjo punë është siç thonë dijetarët, “Vërtet, njeriu bën plot mëkate, por në qoftë se është vërtet i sinqertë në pendimin e vet, Allahu do t’ia shndërrojë te këqijat e tij në vepra të mira”. Kështu, edhe jeta e tij pastaj bëhet e dëlirë dhe e këndshme, për hir të dëlirësisë dhe të çiltërsisë së atij pendimi, për hir të sinqeritetit në pikëllim dhe për hir të dhimbjes së ndjerë në brendësi.
E lusim Allahun, Madhështorin, Zotin e Arshit të Nderuar, që t’i japë jetë këtij thirrësi të bekuar që thërret brenda zemrave tona për në Mëshirën e Tij dhe për në dhimbjen të cilën duhet ta ndjejmë kur jemi të shkujdesur ndaj Allahut dhe ndaj Urdhrave të Tij.
Vëlla i dashur, secili prej nesh duhet t’ia bëjë vetes një pyetje, duhet ta pyesim veten tonë për ditët dhe netët, të cilat i kalojmë të zgjuar pa përfituar asgjë prej tyre?

Sa orë kalohen në këtë mënyrë?

Sa njerëz kanë qeshur në këtë jetë? Dhe (ajo çka është më e rëndësishmja) a ka qenë Allahu i kënaqur me këto të qeshura?
Sa kohë është kaluar për dëfrim dhe për gëzim në këtë jetë?

A ka qenë ky gëzim për Kënaqësinë e Allahut?

Sa net pa gjumë janë kaluar?

A ka qenë ky qëndrim pa gjumë (dhe ajo çfarë keni punuar gjatë atyre netëve), për Kënaqësinë e Allahut?

Dhe kështu me radhë, (këto janë) pyetjet që njeriu duhet t’ia bëjë vetes së tij. Por dikush mund të çuditet pse duhet të parashtrojë pyetje të tilla (ku është qëllimi i tyre)?
Po! Duhet patjetër të bësh këso pyetje pasi që nuk kalon asnjë çast i vetëm madje as sa çel e mbyll sytë, asnjë çast i rrufeshëm në jetën tënde, përveç se je duke provuar dhe përjetuar Begatitë e Allahut? Prandaj, nga droja dhe nga nënshtrimi ndaj Allahut, njeriu duhet të jetë i vetëdijshëm tërë kohën për madhështinë e Begative që i janë dhuruar.
Nga kjo drojë është ta ndjesh sinqerisht dhe ta pranosh se ushqimi të cilin e hamë, i takon Allahut dhe Ai e siguron atë.
Pastaj ne e shuajmë etjen me ujin e krijuar nga Allahu. Pastaj ne strehohemi dhe jemi nën hijen e një çatie të siguruar nga ana e Tij. Pastaj ne ecim mbi tokën e krijuar nga Ai. Pastaj ne pa asnjë dyshim jemi duke provuar dhe jemi duke përjetuar Bujarinë dhe Mëshirën e Tij. E çfarë ua merr mendja se mund t’i ofrojmë Atij si shpërblim?
(Prandaj është me rëndësi) që njeriu ta pyes veten për këto gjëra.
(Për shembull) mjekët pohojnë se në zemrën e njeriut ekziston një lëndë, përmbajtja e së cilës po të rritej apo po të ulej vetëm për 1%, njeriu do të vdiste menjëherë… Prandaj (kujto) nën mirësjelljen apo mirësinë e kujt është duke u kënaqur njeriu, çfarë mëshire dhe çfarë dhembshurie të Allahut është duke e provuar dhe duke e përjetuar njerëzimi!
(Edhe në qoftë se) njeriu e pyet veten vetëm për Mëshirën e Allahut, kur të gdhihet në mëngjes, duke dëgjuar, duke parë, duke qenë i fuqishëm, kush është Ai që ia ruan dëgjimin? Kush është Ai që ia ruan shikimin? Kush është Ai që ia ruan mendjen? Kush është Ai që ia ruan shpirtin e tij?
Ai duhet patjetër ta pyesë veten, kush qenka Ai që ia mbron të gjitha këto dhunti? Kush qenka Ai që i dhënka shëndet dhe mirëqenie?
(Kujtoji ata) ata që janë të sëmurë, të shtrirë mbi shtretër të bardhë (në spitale), ata që janë në dhimbje duke rënkuar (nga sëmundja), pasha Allahun, përmes këtyre begative të mëdha Allahu na shfaq Dashurinë e Tij ndaj nesh. Begatitë e mëdha të shëndetit të mirë, të mirëqenies dhe të sigurisë, të gjitha këto na jepen me të vetmin qëllim që të mund ta jetojmë një jetë të këndshme.
Allahu, i lavdëruar dhe i lartësuar qoftë, i dëshiron dy gjëra nga robi i Vet: e para është që ai t’i kryejë detyrimet e tij (p.sh. namazin) dhe e dyta, t’i braktisë dhe të përmbahet nga të gjitha ato të cilat ia ka ndaluar Allahu.
Sa për atë i cili pohon se derisa një njeri është i afërt me Allahun, do të ketë një jetë me vuajtje dhe me kufizime, ai njeri pa dyshim se ka gabuar rëndë në mënyrën se si e percepton ai Allahun.
Sepse, pasha Allahun, nëse nuk e pastron dhe nuk e përmirëson jetën tënde duke iu afruar Zotit tënd, atëherë kurrë nuk do ta arrish një gjë të tillë me asnjë send tjetër.
E në qoftë se nuk e pastron dhe nuk e stolis jetën tënde duke i kryer detyrimet ndaj Tij dhe duke i braktisur të gjitha ato që Ai t’i ka ndaluar, atëherë pasha Allahun, këtë nuk do ta arrish me asnjë gjë tjetër.
Njeriu mund t’i përjetojë të gjitha kënaqësitë që mund t’i ofrojë jeta, por pasha Allahun, ai kurrë nuk do të përjetojë diçka që është më e këndshme, më e bukur sesa nënshtrimi ndaj Allahut duke i kryer detyrimet ndaj Tij dhe duke lënë gjithçka që Ai na ka ndaluar.
Ti je i urdhëruar me dy gjera nga Allahu ose te vjen urdhri qe te veprosh ose te mos veprosh . Sa here qe dëshiron te veprosh diçka pyete veten: “A ta ka lejuar Allahu këtë apo jo?” Pra për çdo gjë që dëshiron të punosh.
” Pasi që vetë qenia njerëzore i takon Allahut, të gjitha zemrat i takojnë Allahut dhe të gjithë shpirtrat i takojnë Allahut, atëherë, njeriu u dashka, sa herë që dëshiron të bëjë diçka ose të përmbahet nga ajo, ta pyesë veten, a do të jetë Allahu i kënaqur me të (me atë veprim)? Nëse po, atëherë le ta punojë atë. Ose, nëse Allahu nuk do të jetë i kënaqur me atë veprim, atëherë ai duhet ta përmbajë veten.
Sepse, pasha Allahun, njeriu nuk punon diçka apo nuk përmbahet nga ajo punë, duke kërkuar Mëshirën e Allahut, e mos ta kënaqë Zotin e vet me një gjë të tillë.

vazhdon me posht...

[hasanmehmeti]

vazhdimi...


Për këtë arsye, lumturia e vërtetë dhe jeta e këndshme mund të gjenden vetëm duke iu afruar Allahut.
Duke iu afruar Kujt? Mbretit të mbretërve, Mbajtësit të Qiejve dhe të Tokës, Atij të cilit i takon i Gjithë Pushteti, i gjithë krijimi, dhe rregulli i përsosur dhe masa e gjithçka që ekziston.
Kështu mund të shihni njerëz që janë tërë kohën të shqetësuar dhe të këputur, mund të shihni njerëz që kanë të gjitha që dëshirojnë, por pasha Allahun, do ta shihni se shumica e atyre që kanë gjithçka që dëshirojnë vuajnë nga probleme shpirtërore, nga ankthi dhe nga depresioni, shumica e tyre janë jashtëzakonisht të pikëlluar dhe të pakënaqur me jetën e tyre.
Shko dhe kërko njeriun më të pasur dhe do ta kuptosh se ai është prej njerëzve më të mjerë në këtë botë. Pse? Sepse Allahu ka caktuar që rehatia dhe qetësia e shpirtit të gjendet në të qenit afër me Të dhe ka përcaktuar çelësin e jetës së këndshme dhe të dashur në raportin e këndshëm dhe të dashur me Të.
(Po qe se marrim vetëm) njërën prej 5 faljeve të detyrueshme ditore të namazit; në çastin e plotësimit të rukusë dhe të sexhdes apo në çastin e plotësimit të nënshtrimit të tij ndaj Zotit të vet, menjëherë pas daljes nga vendi i faljes, njeriu ndjen një lehtësim dhe qetësim të madh brenda vetes së tij!
Pasha Allahun, edhe në qoftë se do ta shpenzonte tërë pasurinë e botës (në përpjekje për ta blerë këtë ndjenjë), ai nuk do të kishte mundësinë ta gjente shtegun deri tek ajo.
Kështu jeta e këndshme gjendet vetëm duke iu afruar Allahut. Një jetë e kënaqshme, e qetë do të gjendet vetëm duke iu afruar Allahut. Në qoftë se njeriu nuk e pastron dhe nuk e përmirëson jetën e vet përmes kësaj lidhjeje të ngushtë, atëherë me çka tjetër do ta bëjë një gjë të tillë…?