Na ishte njė herė.
Shume, shume kohe me pare ekzistonte nje ishull, ku jetonin gjitha
ndjenjat e njerezve: humori i mire, merzitja, dituria...dhe gjitha ndjenjat
e tjera, edhe dashuria. por nje dite ndjenjat moren lajmin e keq, se ishulli
do permbytej. kesht uqe te gjithe pergatiten anijet dhe po braktisnin
ishullin. vetem dashuria deshironte te priste deri ne momentin e fundit.
Para se ishulli te fundosej, dashuria kerkoi ndihme. Pasuria po kalonte me
nje anije luksose perpara Dashurise. Ajo e pyeti:
"Pasuri a mund te
me marresh me vete?"
" Jo, nuk mundem. Ne anijen time une kam
shume ar dhe argjend. Nuk ka me vend per ty."
Atehere Dashuria pyeti
Krenarine, e cila po kalonte me nje anije te mrekullueshme para saj:
"Krenari, te lutem, a mund te me marresh me vete?"
"Dashuri, nuk
mund te mar me vete" u pergjigj krenaria "ketu cdo gje eshte perfekte.
ti mund ta prishesh anijen time"
Atehere Dashuria pyeti Merzitjen, e
cila po kalonte para saj:
"Merzitje te lutem me merr me vete"
"Ah Dashuri" tha merzitja "jam aq e merzitur, sa me duhet te rri
vetem"
Edhe humori i mire po kalonte para Dashuris por qe aq i
kenaqur sa nuk e degjoi qe Dashuria po e therriste.
Papritur u degjua
nje ze
"Eja dashuri, te marr une me vete"
ishte nje ze i
moshuar, ai qe foli/
Dashuria ishte aq mirenjohese dhe e lumtur sa qe
harroi ta pyeste te moshuarin per emrin. Kur mberriten ne toke ai iku.
Dashuria e vuri re se ishte shume borxhli, pranda pyeti Diturine:
"Dituri, a mund te me thuash se kush me ndihmoi?"
"Ishte koha"
u pergjigje Dituria
"Koha?" pyeti dashuria. "perse me ndihmoi
koha?"
Dhe Dituria u pergjigje:
"Sepse vetem koha e kupton
se sa e rendesishme eshte ne jete Dashuria."
Rastėsisht rashė nė kėtė shkrim dhe e solla kėtu.
Modėt E Ibridit
