Rruga e lumturisë - NAMAZI

[Albanian eX|PerT]

Ejani në shpëtim!

Falenderojm All-llahun Fuqiplotë për të gjitha të mirat që na ka dhënë. E falenderojmë që na ka bërë pasues së fesë së vetme të pranuar tek Ai dhe të pejgamberit të tij të fundit Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Prej dhuntive më të mëdhaja të All-llahut, subhanehu ve teala, është se ai na ka obliguar me namaz, me anë të së cilit na i fal mëkatet, na largon nga veprat e liga, na i shton shpërblimet dhe na ngritë gradat në xhennet.
Ebu Bekr Ibën Abdullah el Muzani ka thënë: "Kush është si ti, o bir i Ademit? Kurdo që dëshiron, e përdor ujin për të marë abdes, shkon te vendi për adhurim, fillon namazin pa përkthyes në mes teje dhe Zotit tënd!" (El Bidaje ven-Nihaje 9/256).

Vlera jashtëzakonisht e madhe e namazit

Padyshim se namazi ka vlerë shumë të madhe, ai është shenjë e besimtarëve, rrugë e pejgamberëve dhe besimtarët në ditën e gjykimit do të dallohen nga ajo se pjesët ku kanë marrë abdes do t’u ndriçojnë. All-llahu, subhanehu ve teala, në shumë ajete na urdhëron në mënyrë të prerë që ta falim namazin.
Ai, subhanehu ve teala, thotë:
"Faleni namazin dhe jepni zeqatin, dhe faluni me ata që falen." [Bekare: 43].
"Kërkoni ndihmë (në të gjitha çështjet) me durim dhe me namaz, vërtet, ajo është e madhe (vështirë), por jo edhe për ata që kanë frikë (Zotin)." [Bekare: 45].
"Kryeni faljen (namazin) dhe jepeni zeqatin, e çfarëdo të mirë që e përgatitni për veten tuaj, atë e gjeni tek All-llahu. S'ka dyshim se All-llahu përcjell çdo veprim tuajin." [Bekare: 110].
"Vazhdoni rregullisht namazet, e edhe atë namazin e mesëm, dhe ndaj All-llahut të jeni respektues." [Bekare: 238]
"Robërve të Mi, të cilët besuan thuaju: "Ta falin rregullisht namazin dhe me atë që i furnizuam ata, të japin fshehtas e haptas, para se të vijë një ditë që në te nuk ka as kompensim as miqësi". [Ibrahim: 31].
"Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur All-llahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet." [Nur: 37]
"Ti lexo atë që po të shpallet nga libri (Kur'ani), fal namazin, vërtet namazi largon nga të shëmtuarat dhe të irituarat, e përmendja e All-llahut është më e madhja (e adhurimeve); All-llahu e di ç'punoni ju." [Ankebut: 45].

Nuk ka arsyetim për lënien e namazit përveçse nëse çmendesh ose nëse të ka zënë gjumi (themi nëse të ka zënë gjumi, e jo nëse ke ra me flet) dhe të ka kaluar një namaz, në këtë rast posa të ngritesh prej gjumi duhet ta falish namazin që të ka kaluar.
Sipas Ligjit Islamik (sheriatit) të sëmurit duhet thënë: "Pastrohu si dhe sa të mundesh. Ulu qysh të mundesh, por mos e lësho namazin. Pastrohu me ujë, e nëse nuk ke ujë merr tejemmum, me dhè të pastër. Falu në këmbë, nëse kështu nuk mundesh, falu ulur, nëse nuk mundesh as kështu, falu i mbështetur në anën e djathtë apo i shtrirë në shpinë, e nëse as kështu nuk mundesh, atëherë lëvize kokën ose vetëm sytë, në kuptim të fjalëve të All-llahut: "Andaj, sa te keni mundësi ruajuni prej dënimit të All-llahut!" [Tegabun 16].
Poashtu edhe Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në shumë hadithe të tija na ka treguar vlerën e madhe që e ka namazi dhe dobitë e shumta që i fiton ai që e fal namazin.
Nga Ibën Umeri, radijAll-llahu anhuma, transmetohet se i Dërguari i All-llahut ka thënë: "Islami është ngritur mbi pesë (shtylla): dëshminë se nuk ka hyjni tjetër përveç All-llahut dhe se Muhammedi është i dërguar i All-llahut, kryerjen e namazit, dhënien e zekatit, vizitën Ka'bes dhe agjërimin e Ramazanit". (Buhariu dhe Muslimi)
Transmetohet nga Abdull-llah ibn Mes'ud, radijAll-llahu anhu, se ka thënë: "E kam pyetur Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem: "Cila punë është më e dashur tek All-llahu i Madhëruar?" Tha: "Namazi në kohën e vet". I thashë: "Pastaj cila?" Tha: "Bamirësia ndaj prindërve". I thashë: "Pastaj cila?" Tha: "Xhihadi (lufta) në rrugë të All-llahut". (Buhariu dhe Muslimi)
Ebu Hurejre, radijAll-llahu anhu, thotë se e ka dëgjuar të Dërguarin e All-llahut duke thënë: "Çka mendoni, sikur të ishte një lumë para derës së njërit prej jush, në të cilin do të lahej për çdo ditë nga pesë herë, a do të mbetej në të ndytësi?" Të pranishmit thanë: "Nuk do të mbetej kurrfarë ndytësie". Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, atëherë tha: "Ky është shembulli i pesë kohëve të namazit. All-llahu me faljen e namazeve i shlyen mëkatet". (Buhariu)
Poashtu Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, na ka mësuar që ti urdhërojmë fëmijët tanë që ta falin namazin.
Transmetohet nga Amr ibn Shuajb, ky nga babai i tij, e ai nga babai i vet, radijAll-llahu anhu, se i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Urdhëroni fëmijët tuaj për (të falë) namaz kur t'i kenë shtatë vjet, kurse detyroni me forcë kur t'i bëjnë dhjetë vjet…". (Hadith hasen, transmeton Ebu Davudi).
Andaj çdo prind duhet së pari ta fal namazin vet rregullisht, e pastaj ti mëson edhe fëmijët e vet që ta falin namazin dhe ta ndëgjojnë Krijuesin e tyre, sepse All-llahu, subhanehu ve teala, thotë: "O ju që besuat, ruajeni veten dhe familjen tuaj prej një zjarri, lëndë djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët…" [Tahrim: 6].
Muadh Ibën Xhebeli e këshilloi djalin e tij: "Djali im! Fale namazin sikur të jetë i fundit dhe paramendo se nuk do të mund të falesh edhe njëherë. Dije se besimtari vdes në mes dy veprave të mira, njërën të cilën e ka bërë dhe atë që ka pasur për qëllim ta bënë më vonë." (Sifetus-Safveh 1/496).
Kërcënimi ndaj atij që e lenë namazin
Vëlla i dashur musliman, pasi që e kuptove vlerën dhe rëndësinë e madhe që ka namazi për ne si musliman, atëherë dije se All-llahu, subhanehu ve teala, poashtu është kërcënuar me dënim të ashpër për atë që e lenë namazin.
Ibën Umeri, radijAll-llahu anhuma, thotë se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Mua më është urdhëruar që t'i luftoj njerëzit, derisa të dëshmojnë se nuk ka hyjni tjetër përveç All-llahut dhe se Muhammedi është i Dërguari i Tij, dhe derisa të falin namazin dhe të japin zekatin. E kur e bëjnë këtë, atëherë e kanë të mbrojtur prej meje gjakun dhe pasurinë e tyre, pos nëse i kanë hyrë në hak Islamit, e llogaria e tyre është te All-llahu". (Buhariu, Muslimi)
All-llahu [subhanehu ve teala] na tregon se synimi i shejtanit është që ta largon njeriun nga namazi. Ai thotë: "Shejtani nuk dëshiron tjetër, përveç se nëpërmjet verës dhe bixhozit të hedhë armiqësi mes jush, t'ju pengojë nga të përmendurit Zotin dhe t'ju largojë nga namazi…" [Maide: 91].
All-llahu [subhanehu ve teala] na tregon se hipokritët (munafikët) e falin namazin me pritesë, veni re: "e falin namazin", pra, cilësi e munafikëve është se e falin namazin me përtaci, e a thua çka mund të themi për atë që e lenë namazin tërësisht, e as nuk i kujtohet të falet?
All-llahu [subhanehu ve teala] na tregon se në ditën e gjykimit banorët e xhennetit do ti pyesin banorët e xhehnemit se pse kanë hyrë në xhehnem, e ata do të përgjigjën: "Ne nuk e falnim namazin..".
Kurse Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Kush rregullisht e kryen namazin do t’i jetë dritë, shpëtim dhe dëshmi në ditën e Gjykimit, e kush nuk e kryen rregullisht atë, nuk do të ketë dritë, shpëtim e as dëshmi dhe në ditën e Gjykimit do të jetë me shoqërinë e Karunit, faraonit, Hamanit dhe Ubejj b. Halefit." [Imam Ahmedi].
Ibën Kajjimi, rahimehull-llah, duke e komentuar këtë hadith thotë: "Atë që nga falja e largon dëshira për pushtet, do të jetë i ringjallur pranë Faraonit; ai që e ka lënë namazin nga dëshira për pasuri do të ringjallet pranë Karunit; atë që kryelartësia dhe pozita e kanë penguar nga falja do të ringjallet në shoqëri të Hamanit, ndërsa nëse është në pyetje tregtia, atëherë do të ringjallet pranë Ubej b. Halefit."
Poashtu All-llahu, subhanehu ve teala, dhe Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, na tërhjekin vërejtjen se lënia e namazit është vepër e kufrit.
All-llahu, subhanehu ve teala, thotë: "(përqëndrohuni në atë fé) Të kthyer sinqerish tek Ai, kini frikë prej Atij dhe faleni namazin e mos u bëni nga idhujtarët." [Rum: 31].
Xhabiri, radijAll-llahu anhu, thotë: "E kam dëgjuar të Dërguarin e All-llahut duke thënë: "Në mes njeriut, shirkut dhe kufrit është lënia e namazit". (Muslimi)
Burejde, radijAll-llahu anhu, thotë se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Zotimi i cili na ndan neve dhe ata është namazi, andaj ai që e lë atë ka bërë kufr". (Tirmidhiu thotë: hadith hasen).
Shekik Ibn Abdull-llah, i cili ishte prej tabiinëve dhe ishte i njohur për devotshmëri, thotë: "Shokët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nuk e konsideronin lënien e asnjë pune për kufr, përveç lënies së namazit." [sahih, transmeton Tirmidhiu].
Njëri nga selefët ka thënë: "O bir i Ademit! Ti ke nevojë për pjesën tënde në këtë botë, mirpo ti ke nevojë edhe më shumë për pjesën tënde në ahiret. Nëse kujdesesh për pjesën tënde në këtë jetë, atëherë ti do ta humbësh pjesën tënde në botën tjetër dhe së shpejti do ta humbësh pjesën tënde në këtë jetë gjithashtu. Nëse kujdesesh për pjesën tënde në ahiret, ti gjithashtu do ta fitosh pjesën tënde në këtë jetë me lehtësi." (Fedailudh-Dhikr f.19).
Vëlla i dashur! A nuk janë të mjaftueshme këto fakte që i paraqitëm që të vendosësh një herë e përgjithmonë se nuk do të lësh asnjë namaz pa falur, a nuk është kjo e mjaftueshme që të pendohesh te All-llahu për gabimet që i ke bërë dhe të kthehesh me të gjitha forcat kah Ai? Nxito dhe pendohu para se të jetë vonë, kthehu te Zoti yt me pendim të sinqertë... </SPAN>

Omer Islami,
9.6.2006

[Albanian eX|PerT]

Namazi, rëndësia dhe frytet e tij

Agjërues i nderuar!

Ramazani është muaj i bekuar, është muaj i namazit, muaj i drejtimit kah All-llahu, kurse prej veprave më të mëdha që e afrojnë njeriun kah All-llahu dhe adhurimi më i ndershëm është namazi. Muslimanët edhe ma tepër jepen pas namazit gjatë muajit të Ramazanit, ditën e kanë agjërim e natën e kan namaz.

Agjërues të nderuar!

Rëndësia e namazit

Namazi në fenë Islame ka rëndësi shumë të madhe, është shtylla e fesë dhe elementi më i madh përbërës i fesë, vepra e parë për të cilën do të jep llogari besimtari në ditën e Kijametit, nëse namazi i pranohet, i pranohen tërë veprat e tija, nëse ai i refuzohet, tërë veprat e tija i refuzohen.
Namazi është shenjë e besimit, shpëtim nga dyftyrësia, ai që e ruan namazin e ka ruajtur fenë e tij dhe ai që e ka humbur namazin veprat tjera edhe më lehtë i humbë.
Njeriu e madhëron islamin aq sa e madhëron namazin, edhe ka hisë në islam aq sa ka hise në namaz.
Prej gjërave që e tregojnë rëndësinë e namazit është edhe ky fakt:
- All-llahu e ka shoqëruar namazin me besimin dhe tevhidin në shumë vende të Kur'anit:
(الم (1) ذَلِكَ الْكِتَابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدىً لِلْمُتَّقِينَ (2) الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ) . (البقرة:3)
“Elif, Lam, Mim. Ky është libri në të cilin nuk ka dyshim, udhëzues për ata që frikësohen (nga All-llahu). Të cilët e besojnë të fshehtën, e kryejnë faljen dhe prej asaj që Ne i kemi furnizuar, japin”. (El-Bekare: 1-3).
Dhe:
(وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ) (البينة:5).
“E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin All-llahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo besimi të kotë, ta falin namazin, të japin zeqatin, se ajo është feja e drejtë”. (El-Bejjine: 5).
- All-llahu ka urdhëruar që të falet në udhëtim dhe kur në vendin tënd, në luftë dhe në paqë, kur të jesh i shëndosh dhe kur të jesh i sëmurë.
- Pastaj lëria e namazit është prej mëkateve më të mëdha, është mëkat më i madh se imoraliteti, se vjedhja, se konsumimi i alkoolit. Ai që e le namazin është i ekspnuar kërëcënimit të madh të All-llahut, madje lërja e namazit është mosbesim ndaj All-llahut [subhanehu ve teala]. Dijeratë musliman janë unanim se ai që e mohon namazin nuk është musliman, ai ka bërë kufër dhe mosbesim i cili e nxjer nga feja tërësisht. Kurse ai që e le nga përtacia dhe dembelia, dijetarët nuk janë të një mendimit rreth këtij personi. Disa kanë thënë se është njeri që ka bërë mosbesim të madh, i cili e nxjer nga milleti islam, e të tjerët kanë thënë se ka bërë mosbesimi i cili nuk e nxjer tërësisht nga milleti islam.
Shejhul-Islam ibn Tejmiu [rahimehull-llah] thotë: “
(( وأما تارك الصلاة فهذا إن لم يكن معتقداً لوجوبها ؛ فهو كافر بالنص والإجماع)).
“Sa i përket lërësit të namazit, nëse nuk beson se është obligim, ai është mosbesimtar, me teksteve nga burimet islame dhe sipas konsenzusit”.
(( ومن يمتنع عن الصلاة المفروضة ؛ فإنه يستحق العقوبة الغليظة باتفاق المسلمين ، بل يجب عند جمهور الأمة كمالك والشافعي وأحمد وغيرهم أن يستتاب فإن تاب و إلا قتل ؛ بل تارك الصلاة شر من السارق ، والزاني ، وشارب الخمر ، وآكل الحشيشة )) .
“Ai që nuk i fal namazet e obliguara, ai meriton denim të vrazhdë sipas pajtimit të të gjith muslimanëve, majde sipas shumicës së dijetarëve të ummetit, siç është Imam Maliku, Shafiiu, Ahmedi dhe të tjerët, duhet kërkuar nga ai të pendohet, nëse nuk pendohet të vritet. Ai që e lë namazin është më i keq se ai që vjedh, bën imoralitet, konsumon alkoolin, hashashin, etj”.
E kanë pyëtur për një njeri, të cilin njerëzit e urdhërojnë të falet, kurse ai nuk falet, çka duhet bërë kundrejt tij?
Është përgjigjur:
(( إذا لم يصَّل فإنه يُستتاب ، فإن تاب و إلا قتل والله أعلم )).
“Nëse nuk falet duhet kërkuar prej tij të pendohet, përndryshe vritet. All-llahu e di më së miri”.
Ai poashtu thotë:
(( ومتى امتنع الرجل من الصلاة حتى يُقتل لم يكن في الباطن مقراً بوجوبها ، ولا ملتـزماً بفعلها ، وهذا كافر باتفاق المسلمين كما استفاضت الآثار عن الصحابة بكفر هذا ، ودلت عليه النصوص الصحيحة كقوله -صلى الله عليه وسلم - : (( ليس بين العبد وبين الكفر إلا ترك الصلاة )) . رواه مسلم , وقوله : (( العهد الذي بيننا وبينهم الصلاة فمن تركها فقد كفر )) , وقول عبد الله بن شقيق : "كان أصحاب محمد لا يرون شيئاً من الأعمال تركه كفر إلا الصلاة" ؛ فمن كان مصراً على تركها حتى يموت لا يسجد لله سجدة ، فهذا لا يكون قط مسلماً مقراً بوجوبها . انتهى كلامه رحمه الله .
“Nëse një njeri nuk falet gjersa edhe dakordohet me vrasje, ai në brendësi nuk e pranon se është obligim, e as që e zbaton në jetën e tij. Ky njeri sipas pajtimit të të gjithë muslimanëve është mosbesimtar siç flasin argumentet e shumta nga sahabet, dhe në të cilën gjë aludojnë tekstet e vërteta, siç është hadithi i Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “Mes robit dhe mosbesimit ka mbetur vetëm lërja e namazit”. (Muslimi) dhe fjala e Muhammediit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: “Marëveshja mes Nesh dhe atyreve është namazi, ai që e le namazin ka rënë në mosbesim”. Kurse Abdull-llah ibn Shekiki ka thënë: “Shokët e Muhammedit [alejhis-selam] asnjë vepër nuk e konsideronin mosbesim përveç lërjes së namazit”. Ai që insiston në lërje të namazit derisa të vdes, nuk bën asnjë sexhde për All-llahun, ky njeri nuk mundet të jetë musliman, i cili konfirmon se është obligim namazi”.

Agjërues të nderuar!

Kjo tregon rëndësinë e namazit, kurse frytet dhe vlerat e saja nuk munden të numërohen dhe rrumbullaksohen.

Prej fryteve janë:
- shpëton nga cilësimi me cilësi të dyftyrëshave,
- shpëton nga ringjallja me Faraonin, Karunin, Hamanin dhe Ubej ibn Halefin, sepse ai që e le namazin ringjallet me prijësit e kufrit siç ka treguar Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].
- Është kënaqësi e syrit,
- Gëzim i shpirtit. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
(( حبِّب إلى من دنياكم النساء والطيب ، وجعلت قرة عيني في الصلاة ))
“Më janë bërë të dashura nga dunjaja e juaj: gratë dhe parfymi, kurse kënaqësia e syrit më është bërë në namaz”. (Ahmedi dhe të tjerët, sahih).
Ibn Kajjimi [rahimehull-llah] thotë: “Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka lajmëruar se prej kësaj bote i janë bërë të dashura dy gjëra: gratë dhe parfymi. Pastaj tregon se kënaqësia e syrit i është bërë në namaz. Kënaqësia e syrit është përmbi dashurinë, sepse jo çdo i dashur të kënaqet syri me te, por syri kënaqet me gjërat me të dashura që duhen vetvetiu, e ky është vetëm All-llahut, përveç të Cilit nuk ka hyj tjetër”. Pastaj vazhdon dhe thotë: “Namazi është kënaqësia e syrit të njerëzve të dashuruar (në All-llahun) në këtë botë, pasiqë në te ka lutje me përkushtim drejt Atij, pa të cilin nuk kënaqen sytë, nuk qetësohen zemrat dhe nuk rehatohen shpirtërat. Me përmendjen e Tij begatohen, Atij i nënshtrohen dhe mposhten, Atij i afrohen, e sidomos në sexhde, e cila është gjendja kur robi është më afër Zotit të vet. Në këtë kontekst është edhe fjala e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]:
(( يا بلال! أرحنا بالصلاة )).
“Bilal! Na qetëso me namaz”. Kjo na tregon se reahtia e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] është në namaz, ashtu sikurse edhe kënaqësia e syrit të tij është në namaz. Sa dallim të madh ka mes kësaj thënie dhe thënies: të falemi e të rehatohemi nga namazi?!
I dashuruari në All-llahun, rehatia dhe kënaqësia e syrit të tij është në namaz, kurse shpërfillësi nuk ka hise në këtë gjë, por namazi është i rëndë dhe i vështirë për te. Kur të ngritet që të fal namazin, qëndron sikur të ketë shkelur në gaca, ashtu që namazi më i dashur për te është namazi më i nxituar dhe më i shpejtë, sepse ai nuk kënaqet në te e as që i rehatohet zemra në te. Robit, nëse i kënaqet syri me diçka, i rehatohet zemra me te, andaj i bëhet e vështirë largimi dhe ndarja prej tij. Ai që e ka zemrën e zbrazur nga All-llahu dhe ahireti, i cili është i sprovuar me dashuri ndaj dunjasë, ma së rëndi e ka namazin, kurse më së shumti e urren gjatësinë, edhe pse është i lirë, me shëndet dhe nuk ka punë”.

Agjërues të nderuar!

Prej fryteve të namazit janë edhe:
- është dritë në fytyrë, forcë në zemër dhe gjallëruese e gjymtyrëve. Namazi i tëri ngritet te All-llahu, dhe me vehte ka dritë dhe forcë argumentuese, sikurse drita e diellit, gjersa të paraqitet para All-llahut, e të dakorodhet me te dhe ta pranon, dhe thotë: të ruajtë All-llahu, sikurse me ke ruajtur mua.
- Namazi sjell rizkun, e shkatërron zullumin, largon imoralitetin dhe të këqijat, e mposht epshin, e zbret mëshirën, i mbron dhuntitë, i largon denimet, i zbulon brengat dhe mërzitë.
- Namazi e afron njeriun kah Zoti, njeriu është aq afër Zotit sa është afër pozitës së mirësisë (ihsanit), e sipas tij dallon edhe namazi, saqë i njejti namaz dallon mes dy njerëzve sikurse qielli me tokën, edhe pse kijami, rukuja dhe sexhdeja janë të njejta.
- Gjatë namazit mësohet injoranti, përkujtohet i ndershmi, trimërohet përtaci.
- Nëpërmjet namazit arrihet bamirësia në të mirë dhe devotshmëri, përhapet dashuria mes muslimanëve, sepse afërisa e trupit shkakton afërsi të zemrave.
- Namazi ndikon në mënyrë shumë interesante për të larguar të këqijat e kësaj dhe asaj bote, sidomos nëse ia jep hakun në përsosjen e jashtme dhe të brendshme. Asnjë e keqe e kësaj dhe asaj bote nuk refuzohen sikurse me namaz.
- Namazi i sjell shumë të mira në mënyrë të papërshkruar, sepse është kontakti mes All-llahut dhe robit. Nëpërmjet namazit happen dyert e të mirave dhe ndërpriten dhe pakësohen të këqijat dhe të metat. Nëse dy njerëz goditen me ndonjë fatkeqësi, të metë ose sëmundje, ai që fal namaz e ka në nivel më të vogël, përfundimin e ka më të mirë, kurse durimi dhe dakordimi me të është më i plotë dhe më i përsosur.
- Namazi është shkak që i lehtëson vështirësitë, i duron ngarkesat. Atëherë kur gjendja bëhet kritike, situate ngushtohet dhe arrinë zemrat deri në fyt,atëherë burrat e vërtetë e vërejnë vlerën e namazit me përulsi, e vërjenë ndikimin e mirë që ka dhe bereqetin e fryteve të tij.
- Namazi është shkaku më i madh për të shlyer mëkatet, për të ngritur shkallët, për ti shtuar të mirat, është shkak për moral të mirë, për fytyr të buzëqeshur, për shpirtmirësi dhe lartësi të shpirtit.
- Namazi është ndihmë shpirtërore që nuk ndërpritet, nozull moral i pashterun, është ushqimi dhe vaditja më e mirë e pemës së besimit, ajo e kultivon dhe e përforcon.
- Kujdesi për namazin e forcon vullnetin e njeriut për të bërë të mira, ia lehtëson adhurimet, i dobëson ose i largon shtytësit e të keqes nga vetveteja. Kjo është gjë e dëshmuar. Nuk mundesh të gjesh njeri që përkujdeset për namazin, qofshin farz ose nafile, e most ë shohish gjurmët e tij në veprat tjera.
- I dhënuri pas namazit është njeriu më i qendrueshëm gjat sprovave dhe më xhelozi për kufinjtë e All-llahut.
- Namazi është shërim për sëmundjet e shumta të shpirtit, siç është kopracia, zilia, lakmia, trishtimi, etj.
- Namazi i ka edhe dobitë e tija shëndetsore duke bërë lëvizjet e caktuara të namazit, të cilat i forcojnë gjymtyrët dhe e gjallërojnë trupin.
- Është i dobishëm për shumë sëmundje të barkut, pasiqë, njëkohësisht, është stërvitje edhe e trupit edhe e shpirtit.
- Nëse ia shtojmë kësaj edhe pastërtinë e përsëritur dhe dobitë që i ka ky pastrim. E tërë kjo është e dëshmuar.
- Namazi e forcon zemrën, e zgjëron gjoksin, e gëzon shpirtin. Të gjithë mjekët e dinë se puna për të rehatuar zemrën, për të qetësuar shpirtin, për të larguar brengat dhe mërzitë, pritja e mirë e ndodhive të jetës, konsiderohet prej shkaqeve që sjellin shëndet dhe i zvoglojnë dhimbjet. Kjo është e dëshmuar në namaz, sidomos në namazin e natës, në kohën e sehurit.
- Sipas medicinës moderne është vërtetuar se namazi sjell dobi të mëdha në mendje, pasiqë namazi me përulësi i ndihmon me të madhe mendjes. Këtë e thonë mjekët që nuk janë musliman. Ndoshta kjo është edhe sekreti i forcës së mendjes së sahabeve edhe atyreve që i pasojnë në mënyrën më të mirë.

Agjërues të nderuar!

Këto janë vetëm disa dobi dhe fryte të namazit. Aq sa ma shumë interesohet muslimani për namazin, aq sa ma shumë kujdeset për te, aq ma shumë i shtohen dobitë, i zmadhohet bereqeti, edhe e kundërta.
All-llahu yn, na bëjë nga ata që e falin namazin dhe nga ata që kënaqet syri i tyre në namaz.
Paqa dhe bekimi i All-llahut qofshin mbi Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].
Shkroi: Muhammed ibn Ibrahim El-Hamed
Përshtati: Bekir Halimi

</SPAN>

Bekir Halimi,
13.11.2002

[Albanian eX|PerT]

Namazi, thesar i fshehtë

Klithja e fundit e modës në Amerikë është e ashtuquajtura “teknika e mendimit transcendental”, përkthimi tekstual i ‎së cilës bëzan: “të medituarit e thellë abstrakt”. Kjo modë ka ardhë nga India dhe paraqet një lloj të jogës. Sikurse ‎edhe të gjitha risitë tjera, edhe ajo ka gjetur pranim të gjërë në shoqërinë amerikane. Mbi të janë shkruar libra dhe ‎punime të shumta, janë organizuar edhe tubime e kongrese të numërta. Ithtarët e kësaj teknike numërohen në ‎miliona. Ajo, madje i ka edhe lajmëtarët e vet, emisarët dhe misionarët nëpër të gjitha kontinentet, të cilët me vete ‎bartin literaturën dhe e përhapin mësimin përkatës. Edhe unë pata rastin të takohem me njërin prej atyre misionarëve ‎në klubin “Xhezira” në Kajro, i cili, natyrisht, u mundua t`i favorizojë mësimet e tij.‎

Shkurtimisht, ato mësime kërkojnë prej ithtarëve të vet që disa minuta në ditë të xhveshen nga të gjitha preokupimet, ‎të lirohen nga të gjitha brengat. Dhe duke qenë të ulur ose të shtrirë në shpinë, duke i mbyllur sytë dhe duke i harruar ‎të gjitha, madje edhe vetëveten, të dalin nga lëkura e tyre dhe të kalojnë në gjendje të lirimit (xhveshje) të plotë... ‎në qetësinë e pavlerë të kotësisë (kurrgjësë)... Çdonjërit prej ithtarëve të tij, misionari ia zgjedhë formulën e caktuar, ‎të cilën ky e përsëritë. Ajo formulë, zakonisht përbëhet prej disa fjalëve në sanskritishte, të cilat për ithtarin nuk kanë ‎domethënie. Në të vërtetë, kanë kuptim aq sa i është e nevojshme t`i ndihmojnë që më lehtë ta xhveshë veten, të ‎lirohet nga kjo botë dhe t`i japë fund brengave, telasheve dhe tensioneve, duke kaluar kështu në tjetrën, botën ‎transcedentale, botën e qetësisë dhe shpëtimit.‎

Ajo teknikë, në të vërtetë është një lloj ftese, që mendjes t`i jipet pak pushim (çlodhje) nëpërmes së cilës shpirti do ‎të gjente qetësi dhe pushim nga të gjitha vuajtjet... Ai misionar m`i tregoi librat, revistat, punimet profesionale dhe ‎të dhënat statistikore të cilat vërtetojnë se shumë njerëz janë shëruar nga shtypja e gjakut, sëmundja e zemrës, ‎çrregullimeve hormonale dhe kokëdhembjes kronike, disa muaj pas përdorimit të kësaj teknike.‎

Në njërën prej këtyre punimeve qëndronte se si mjeku përcjellte shtypjen e gjakut të një sëmuri në kohën e seancës, ‎kurse aparatet regjistruan zvogëlim të dukshëm të shtypjes së gjakut, ngadalësim të pulsit dhe rivendosje të ‎baraspeshës midis përbërjes kimike të gjakut. Në bisedën e gjatë që e bëmë, ky misionar më tha se ka mbajtur disa ‎ligjërata pranë sqarimeve praktike të mësimit të tij, në të njejtin klub, por mu ankua se nuk ka gjetur mirëkuptim të ‎duhur të atyre që prezentonin, e as në jehonë e efekt të pritur, e as në përgjigje të thirrjes.‎

Iu përgjigja se ajo është gjë normale dhe e pritur, sepse, atë çka e flet dhe e propagon, për neve nuk është e re. Për ‎më tepër, ne si muslimanë, i ushtrojmë dhe i praktikojmë këto teknika pesë herë në ditë... Ato janë pjesë përbërëse ‎të lutjes sonë islame të cilën na e urdhëroi dhe sqaroi Pejgamberi ynë, salavati dhe selami qoftë mbi të. Namazi ynë ‎është i kushtëzuar me këtë përgatitje shpirtërore, që falësi plotësisht të lirohet nga brengat dhe preokupimet e tij, t`i ‎hudh të gjitha pas tij, ta braktisë vetëveten, dëshirat e tij, qejfet, mendimet dhe parafytyrimet duke thënë: ” Allahu ‎Ekber” (Allahu është më i Madhi).... Do me thënë: më i Madh se krejt këto. Të qëndrojë në sexhde plotësisht i qetë ‎dhe i dorëzuar, sikur ta lëshonte këtë botë...‎

Namazi ynë, megjithatë, dallon mbi teknikën të cilën ky misionar e përhapë dhe e rekomandon. Sepse, namazi nuk ‎është braktisje e botës së brengave dhe shqetësimeve dhe dalje në botën e zhvleftësisë absolute dhe qetësisë boshe... ‎Ne nuk ndihmohemi me formulat dhe talismane sanskrite të cilat nuk kanë kurrfarë kuptimi. Ne e lartësojmë Allahun ‎duke i lexuar Emrat e Tij: I Mëshirshmi, I Lartësuari, Zot i ditës së gjykimit. Kështu që, në këtë mënyrë, në zemrat ‎tona ta ballafaqojmë atë prezencë të bukur hyjnore që nuk ka si ajo të ngjashme.‎

Gjithashtu i thashë se namazi, besimtarit i ofron qetësi të plotë dhe pushim, të cilën ai e rekomandon, madje edhe më ‎shumë se kjo... Pastaj, namazi nuk është kurrfarë pushimi për mendje, veçse ripërtëritje e zemrës dhe hapje ‎shpirtërore, gjatë së cilës, besimtari pranon sasi të re të dritës, të ekspozuar të vazhdueshëm para mirësisë së Tij, ‎goditje të re të mëshirës dhe lëshim të ri mbështetjes së Zotit. Namazi është shumë frytëdhënës dhe moment i pasur, ‎në të cilën besimtari përtërinë lidhjen me burimin e fshehur nga e cila e nxjerr ekzistimn e tij. Ndarja me botën e ‎njollave, të këqijave dhe brengave, përcjellë takimin me botën e bukurisë. Qëkëndej edhe dobia e dyfishtë e namazit ‎për atë që e kryen.‎

Nëse muslimani e falë namazin me plotë koncentrim, prezencë, përkushtim dhe pastrim, ajo i bëhet ilaq për të gjitha ‎sëmundjet të cilat i përmendët, bile edhe më shumë se ajo, i thashë bashkëbiseduesit. Sikur të bëhej analiza e gjakut, ‎sikur të matej tensioni i gjakut dhe pulsi, pastaj të bëhej inçizimi i trurit gjatë kohës së namazit, do të vinim deri te ‎rezultate më të mëdha dhe më të shkëlqyeshme se sa ato rezultate të cilat ju i përmendët në teknikat tuaja, i thashë ‎atij... Mirëpo, fatkeqësisht, askush në Amerikë nuk shikon në Islam ashtu siç në të vërtetë është ai, e as që dikush ‎tenton që si të tillë ta studiojë.‎

Lutja islame do të mbetet thesar i fshehur, përmbajtjen e së cilës nuk e di askush, përveç atij i cili e kryen me ‎prezencë të plotë të shpirtit... All-llahu na thotë: “kryene lutjen”, e nuk thotë “lutuni”... Sepse, namazi i vërtetë ‎është ai, i cili kryhet dhe në të cilin marrin pjesë të gjitha organet pranë zemrës, mendjes dhe shpirtit...‎

Evropiani gabon në atë që ai mendon, se lutja islame përbëhet prej lëvizjeve të zakonshme dhe se ajo, më së shumti ‎çka mund të jetë, është pastrimi dhe fiskultura. Ai shikon vetëm anën formale, e nuk shikon më tutje... ‎

Të qëndruarit në namaz (kijami) është lartësimi i Allahut, pranë të theksuarit “Allahu Ekber” (Allahu është më i ‎Madhi). Pastaj, vijon ruku`ja, e pastaj me përulje dhe respekt të rënët në sexhde. Ajo është gjendje e dorëzimit dhe ‎lirisë së plotë, gjendje e pushimit të plotë shpirtëror, në të cilën është të shprehurit dhe të dëshmuarit e Lartësisë së ‎Zotit me fjalët: ”Falem para Përsosmërisë Tënde, O Zoti im i Lartë” (Subhane rabbijel-e`ala)... Shprehja “Subhane” ‎do të thotë se Atij askush nuk i është i barabartë... Kjo, në të vërtetë është, të pranuarit e pafuqisë së plotë që të ‎prezentohet dhe të paraqitet Madhëria e Tij. Pafuqia e gjuhës, pafuqia e fjalëve, pafuqia e mendjes që të përshkruhet ‎I Dashuri. Ky është kulminacioni shpirtëror i bisedave të fshehta. Kështu pra, namazi nuk është lëvizje e zakonshme ‎dhe e pakuptimtë. Namazi mbetet thesar i fshehur, mbi të fshehtat e së cilës dimë shumë pak, kurse të folurit mbi ‎namazin nuk ka fund.‎


Dr. Mustafa Mahmud


Nga gjuha arabe: Mesud Hafizoviç (rahmetullahi alejhi)‎

Përktheu dhe pershtati nga boshnjakishtja: Rijad Misini

Redaktoi/Ramadan Ramadani </SPAN>

dr.Mustafa Mahmud,
29.3.2002

[Albanian eX|PerT]

Disa dobi të namazit

1.Allahu i Madheruar i fal gjynahet me ane te pese namazeve.
2.Pese vaktet e namazit jane shlyese te gjynaheve nese gjynahet e medha jane shmangur.
3.Gjynahet e shkatarrojne robin prandaj duhet te ruhet nga ato me namaz
4.Muslimani arrin graden e te sinqerteve dhe shehideve ne baze te namazit, agjerimit, zekatit dhe sadakase se tij
5.Namazi eshte drite qe ndricon rrugen e robit ne dun`ja dhe ahiret.
6.Shumimi i sexhdeve dhe namazit eshte nje rruge per te shoqeruar Resulullahin ne xhennet
7.Dy rekate namaz jane me te dashura per te vdekurin sesa kjo bote dhe c`ka ne te.
8.Nje person qe hyn ne xhehenem, engjejt do ta nxjerrin nga ai duke e njohur nga shenjat e sexhdes.
9.Namazi behet shkak qe te zgjidhen nyjet qe shejtani lidh mbi koken e robit.
10.Ata qe falen naten perfitojne nje shperblim qe shume nga njerezit nuk e fitojne dot.
11.Falenderimet i shprehen Allahut me farzin dhe namazin e nates
12.Namazi me i dashur per Allahut eshte ai i Daudit ai falej nje te treten e nates dhe flente dy te tretat e tjera.
13.Allahu ka bere miresi mbi robin gjate nates ne te cilen eshte nje kohe kur duaja pranohet, dhe eshte mire qe muslimani ta kerkoje ate keshtu qe te fitoje miresi ne dun`ja dhe ahiret
14.dhe se namazi i nates eshte nje shenje e devotshmerise dhe takuas dhe falen gjynahet dhe e parandalon robin te bie ne to.

Përpiloi: Emin
Publikimi i parë: [email protected]
Redaktura: AlbIslam.Com </SPAN>

Emin,
12.10.2001

[Albanian eX|PerT]

Gradat e njerëzve në namaz

Njerëzit në namaz janë pesë grada:

a) Grada e atij që i bënë zullum vetvetes, ai i cili i lë të mangëta abdestin, kohën, rregullat dhe kufinjtë e tij.

b) Ai që kujdeset për kohën dhe kufinjtë, për rregullat e dukshme dhe për abdestin e tij, mirëpo nuk e posedon luftën e vetvetes kundër vesveseve. Kështu që nga e dërgojnë mendimet dhe cytjet andej edhe shkon.

c) I cili kujdeset për abdestin, rregullat dhe kufinjtë, lufton vetveten kundër vesveseve dhe mendimeve. Pra ky njeri është i angazhuar duke luftuar armikun e tij që mos tia vjedh namazin. Është edhe në namaz edhe në xhihad.

d) Ky është njeriu i cili kur ngritet të falë namaz, i plotëson rregullat dhe kufinjtë e namazit. E tërë zemra e tij angazhohet duke u kujdesur për rregullat dhe të drejtat e namazit, që mos ti kalojë asgjë prej tij. I tërë vullneti i tij është përqendruar në faljen e tij ashtu siç duhet. Domthënë e tërë zemra e tij është preokupuar me çeshtjen e namazit dhe adhurimin e Zotit të vet, [tebareke ve teala].

e) Ky njeri kur ngritet në namaz, ngritet, kurse zemra e tij mbetet e vjerur para All-llahut [subhanehu ve teala], duke e shikuar dhe duke qenë i mbushur nga dashuria dhe madhërimi i Tij…sikurse ta sheh ose ta vërenë…Vesveset dhe mendimet janë asgjësuar…Në namaz shtë i angazhuar me Zotin e vet. Kënaqet në namaz. Dallimi mes namazit të këtij dhe të tjerëve është sikurse dallimi mes qiellit dhe tokës.

I pari do të denohet, i dyti do të llogaritet, të tretit i shlyhen mëkatet me këtë namaz, i katërti shpërblehet, kurse i pesti i afrohet All-llahut, …sepse kënaqësia e tij është bërë namazi. </SPAN>

Shiko librin: “El-Vabilus-Sajjib”, fq. 49.,
2.3.2001

[Albanian eX|PerT]

Namazi-nga Ibn Kajjim [rahimehull-llah)

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
( æÇÓÊÚíäæÇ ÈÇáÕÈÑ æÇáÕáÇÉ æÅäåÇ áßÈíÑÉ ÅáÇ Úáì ÇáÎÇÔÚíä ) ÇáÈÞÑÉ : 45 .
“Kërkoni ndihmë (në të gjitha çështjet) me durim dhe me namaz, vërtet, ajo është e madhe (vështirë), por jo edhe për ata që kanë frikë (Zotin)”. (El-Bekare: 45).
( íÇ ÃíåÇ ÇáÐíä ÂãäæÇ ÇÓÊÚíäæÇ ÈÇáÕÈÑ æÇáÕáÇÉ Åä Çááå ãÚ ÇáÕÇÈÑíä ) ÇáÈÞÑÉ : 153 .
“O ju që keni besuar, kërkoni ndihmë me durim e me të falur, se vërtetë All-llahu është me durimtarët”. (El-Bekare: 153).
( æÃãÑ Ãåáß ÈÇáÕáÇÉ æÇÕØÈÑ ÚáíåÇ áÇ äÓÃáß ÑÒÞÇ äÍä äÑÒÞß æÇáÚÇÞÈÉ ááÊÞæì ) Øå : 132.
“Urdhëro familjen tënde të falë namaz, e edhe ti vetë zbatoje atë, ngase zne nuk kërkojmë prej teje ndonjë furnizim (për ty as për familjen tënde), Ne të frnizojmë ty (dhe ata), ardhmëria e mirë është e atij që ruhet”. (Taha: 132).
Kurse tregojnë librat e hadithit se Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] kur e mundonte ndonjë punë, nxitonte në namaz. (Transmeton Ahmedi dhe Ebu Davudi, hadithi është sahih).
Namazi të sjell rizkun, ta mbron shëndetin, i largon të këqijat dhe sëmundjet, e forcon zemrën, ta zbardhë fytyrën, ta gëzon shpirtin, ta largon dembelinë, i aktivizon gjymtyrët, ta shtonë forcën, ta zgjëron gjoksin, ta ushqen shpirtin, ta ndriçon zemrën, t’i mbron dhuntitë, t’i largon fatëkeqësitë, të sjell bereqet, e largon shejtanin dhe të afron nga Rahmani.
Thënë shkurtë: ka ndikim të çuditshëm në mbrojtjen e shëndetit të trupit dhe zemrës dhe forcimin e tyre, i largon lëndët dëmtuese nga to. Namazliu më pak sprovohet me të metë, sëmundje ose bela, sesa ai që nuk falë namaz. Namazi ka efekt të çuditshëm në largimin e të këqijave të kësaj bote, sidomos nëse e plotëson në aspektin e brendshëm dhe të jashtëm, kështuqë mënyra më e mirë për të larguar të këqijat e dunjasë dhe ahiretit dhe për t’i fituar të mirat e tyre është namazi. Kurse sekreti i kësaj është se namazi është lidhja me Zotin, andaj, aq sa ma të fortë e ka lidhjen me Zotin aq ma shumë i hapen dyertë e të mirave dhe largohen shkaqet e të këqijave dhe lëshohen përmbi te lëndët e suksesit nga Zoti, shëndeti dhe forca, fitimi dhe pasuria, rehatia dhe kënaqësia, gëzimi dhe lumturia, të gjitha këto janë para tij dhe nxitojnë kah ai.
Marur nga: “Tibun-Nebevij”, Vëllimi i katërt i “Zadul-Meadit”, të Ibn Kajjimit [rahimehull-llah].
</SPAN>

Ibn Kajjimi el Xhevzijju,
12.12.2000

[Albanian eX|PerT]

Kthehu e falu, se ti nuk u fale

Falënderimi dhe lavdërimi i takon vetëm All-llahut, Zotit të botërave. Paqa dhe mëshira qofshin mbi Pejgamberin mëtë nderuar, Muhammedin, familjen e tij dhe mbi të gjithë shokët e tij.

Vëlla i dashur; kemi një këshillë të sinqertë vetëm për hir të All-llahut subhanehu ve teala. Ti je prej atyre që i duam për hir të All-llahut subhanehu ve te’ala. Kujdesi yt që të falësh namazin me xhemat është shenjë e mirë dhe rrugë e përqëndrimit. Ajo është përgjigje e thirrjes së Krijuesit dhe Zotit tënd, prejtë cilit shpreson shpërblimin dhe ke dro dënimin.

Falënderoje All-llahun që nuk je prej atyre të cilët e lanë namazin dhe nuk kujdesen për të, ashtu që uekspozohen shkatërrimeve. Resulull-llahu sal-lall-llahualejhi ve sel-lem ka thënë: "Marrëveshja mes neve dhe atyre (pabesimtarëve) është namazi; kush e len atë bëhet pabesimtar." (Transmeton Ahmedi dhe Ebu Davudi).

Ja edhe një sihariq, me hadithin i cili ta gëzon zemrën dhe ta shton punën, ku i Dërguari sal-lall-llahu alejhi we sel-lem thotë: "Shtatë grupe njerëzish do të jenë nën hijen e All-llahut atë ditë kur s'do të ketë hije tjetër pos hijes së Tij", e në mesin e tyre e përmendi" dhe njeriu zemra e të cilit është e lidhur me xhaminë." (Muttefekun alejhi).

Myzhde, o vëlla që falesh, për atë ti shkon në xhami para se të zbardhet dita, është drita e plotë ditën e Kijametit. Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem thotë: "Përgëzoi këmbësorët që shkojnë në xhami duke qenë errët, me dritë të plotë në Ditën e Kijametit." (Transmetojnë Ebu Davudi dhe Tirmidhiu).

Ne gëzohemi kur i shohim ato fytyra të bukura duke garuar për në xhami. Prej tyre ka njerëz që i ka mundur pleqëria, të rinj të cilët ia kthyen shpinën të kotave dhe harameve dhe bashkë me ta është edhe shpresa e këtij populli: fëmija i cili ende pa i mbushur të dhjetat, ua kalon të gjithëve dhe shkon e falet në safin e parë. Falënderimi i takon vetëm All-lahut për këtë begati të madhe. Vëlla musliman, sot janë zvogëluar ata që shkojnë në xhami. Ne kemi vetëm disa vështrime lidhur me ta, e ato nuk janë tjetër pos këshillë e sinqertë dhe pëshpëritje e vogël për të dashurit tanë. Ne e kemi obligim ta analizojmë gjendjen e atyre që falen, ngase po shohim gjëra që po e keqtrajtojnë namazin, p.sh. joqetësimi në namaz dhe falja e tij me shpejtësi; luajtja me qilimin apo zallin si dhe ikimi në gravura dhe zbukurime tjera ; lëvizja në namaz dhe ngritja e shikimit përpjetë; harresa dhe jokoncentrimi në namaz, kështuqë njeriu nuk e din se sa rekate i ka falur; mendimet e shumta dhe përkujtimi i gjërave të kësaj bote në namaz; luajtja me orën e dorës, shikimi në të apo rregullimi i rrobave; rënia në ruku e sexhde para imamit, e të tjera.

Ka edhe një varg paraqitjesh tjera që tregojnë jokoncentrimin dhe joqetësimin në namaz. Këtë e ka nënçmuar All-llahu subhanehu ve teala në Librin e Tij të ndershëm dhe në sunetin e të Dërguarit të Tij. O vëlla që e falë namazin, nuk ke ardhur në xhami për tjetër pos që ta fitosh shpërblimin e All-llahut subhanehu ve teala dhe t'i përgjigjesh thirrjes së Tij. Pse po e humb këtë të mirë me lëvizjet e tua të shumta në namaz dhe me moskujdesin tënd për të? A nuk e din se koncentrimi është shpirti i namazit dhe gjëja që e bën namazin të gjallë. Ai është fryt i besimit të fortë. Ose, ndoshta e falë namazin por nuk fiton gjë prej tij, pos pak? Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë:"Pasi ta falë njeriu namazin mund të fitojë prej shpërblimit të tij një të dhjetën, një të nëntën, një të tetën, një të shtatën, një të gjashtën apo gjysmën e tij." (Transmetojnë Ebu Davudi dhe Nesaiu).

Po ashtu është vërtetuar se Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë : "Njeriu më i keq është ai që vjedh prej namazit. (Njerëzit) thanë : Si o Resulull-llah? (Ai) tha: Nuk i plotëson rukutë dhe sexhdet e tij." (Transmeton Ahmedi).

Po ashtu ai ka thënë: "All-llahu nuk e shikon atë njeri i cili nuk e drejton kurrizin mes rukusë dhe sexhdes." (Transmeton Ahmedi), si dhe se: "Namazi i munafikut është kur njeriu e pret Diellin derisa të arrijë mes dy brinjëve të shejtanit, e pastaj çohet dhe i falë katër rekate (iqindinë) me shpejtësi, e nuk e përmend All-llahun në to pos pak", (Transmeton Muslimi).

Transmetojnë Buhariu dhe Muslimi nga Ebu Hurejra radijall-llahu anhu i cili thotë: "Hyri një njeri në xhami, e Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ishte ulur aty. Ky njeri u fal dhe erdhi e përshëndeti Resulull-llahun sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Ai ia ktheu selamin dhe i tha: “Kthehu e falu, se ti nuk u fale”. Shkoi u falë dhe u kthye përsëri, e Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem prapë i tha: “Kthehu e falu, se ti nuk u fale”. E kur erdhi për të tretën here, pasiqë Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem e urdhëroi që prapë ta përsërisë namazin, njeriu tha: “Pasha Atë i Cili të dërgoi me të vërtetën, nuk di më mirë se kjo, më mëso!”. “Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem tha: Kur të fillosh namazin, thuaj 'All-llahu ekber', pastaj lexo ç'të duash prej Kur'anit, e kur të biesh në ruku, qetësohu mirë, pastaj ngritu derisa të të drejtohet kurrizi! Kur të biesh në sexhde, qetësohu mirë në atë pozitë, pastaj ulu mes dy sexhdeve dhe qetësohu mirë e kur të biesh prap në sexhde qetësohu mirë edhe në atë pozitë! Kështu le të jetë i tërë namazi yt!”.

Transmeton Buhariu nga Hudhejfe ibnul Jemani radijall-llahu anhu se ky i fundit e ka parë një njeri duke u falur, por nuk i ka plotësuar rukutë dhe sexhdet si duhet. Atëherë i tha : “Ti nuk u fale dhe ta dish se po të vdesish duke falur këso namazi, nuk do të vdesish si pjesëtar i fesë së Resulull-llahut sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem”.

Transmeton Imam Ahmedi rahimehull-llah nga Ebu Mes'udi radijall-llahu anhu se Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë: "All-llahu nuk e pranon namazin a atij i cili nuk e qetëson kurrizin duke qenë në ruku apo sexhde". Në një transmetim tjetër thotë: "Përderisa nuk e drejton shpinën në ruku dhe sexhde". Këto janë argumente nga Sunneti se ai i cili nuk e drejton shpinën pas rukusë dhe sexhdes (d.m.th. t'i kthehet çdo pjesë e trupit në vendin e vet) në namaz, namazi i tij është i kotë. Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem po ashtu ka thënë: "Pesë namaze All-llahu i ka bërë obligim për robërit e Tij. Kush i falë ato, All-llahu do t'i japë të drejtë të hyjë në xhenet, e kush nuk i falë ato, ai s'do të ketë kurrfarë të drejte tek All-llahu. All-llahu nëse dëshiron e dënon e nëse dëshiron ia falë"

All-llahu thotë: "Kanë shpëtuar besimtarët. Ata të cilët namazin e tyre e falin me frikërespekt" (Mu'minun 1-2) d.m.th. të përulur e të qetësuar, Frikërespekt është qetësimi, dinjiteti dhe modestia. Gjithë kjo është rezultat i frikës ndaj All-llahut dhe mbikqyrjes së Tij. Hushuja (frikërespekti) është edhe kur zemra të dalë para All-llahut s. v. t. në namaz të dalë me përulje dhe e gjorë.

Transmetohet nga Muxhahidi r. a. se ai e ka lexuar ajetin :

". . . e ndaj All-llahut, të jeni respektues (në namaze)" (Bekare 238), e pastaj ka thënë: "Prej këtij respekti është rukuja e gjatë, leximi i shumtë duke qenë në kijam, frikërespekti, ulja e shikimit dhe modestia apo thjeshtësia për hir të All-llahut subhanehu ve te’ala. Frikërespektin e arrin ai i cili ia ka falur zemrën namazit dhe është i zënë vetëm me të. All-llahu subhanehu ve te’ala i ka përmendur këta njerëz me cilësitë e robërve të mirë, e për ta ka pregatitur falje dhe shpërblime të mëdha.

Gjendja e disa të devotshmëve:

Omer ibën Hattabi radijall-llahu anhu ka thënë: “Vërtetë njeriut mund t'i zbardhet mjekrra, e të mos e plotësojë asnjë namaz si duhet”. (Njerëzit) thanë: “Si ashtu?”.

(Ai) tha : “Nuk është i koncentruar, nuk është modest dhe nuk i drejtohet All-llahut si duhet”. Kjo fjalë e Omerit r. a. ka të bëjë me kohën e atëhershme. Ç'do të thonte vallë për ditën e sotit?!! Shumicën e njerëzve në namaz i marrin nëpër këmbë hallet e dunjasë. Është duke u falur, por me mendjen e tij shëtit në të gjitha tregjet, blen e shet, shton e pakëson. E gjithë kjo vjen vetëm prej pakujdesit të tij. Hasan el-Basriu ka thënë: "Amër ibën Abdulkajsi ka dëgjuar një grup njerëzish se si flasin për të habiturit në namaz dhe i pyeti: “A mund të ndodhë kjo?” (Ata) thanë: “Po”. (Ai) tha: “Vall-llahi, të më përzihen dhëmbët në zgavrën e gojës është më e dashur për mua, se sa kjo".

Vëlla i dashur, ku jemi ne ndaj tyre?!! Abdull-llah ibën Zubejri kur binte në ruku, mund të pushonte shpendi mbi shpinën e tij, ndërsa në sexhde dukej si i vdekur. Ne çuditemi prej këtij lloj namazi, sepse diçka të tillë sot nuk po shohim. Ejani, ejani t'i vizitojmë pak njerëzit e devotshëm! Ebu Bekër ibën Ajashi thotë : "E kam parë një here Habab ibën Ebi Thabitin duke qenë në sexhde. Sikur mos ta kisha ditur se falet, do të thoja se është i vdekur (sepse ka qëndruar shumë në sexhde). Ibnu Vehbi ka thënë : "E kam parë Sufjan eth-Thevriun njëherë në xhami pas akshamit. U fal, pastaj ra në sexhde dhe nuk u ngrit derisa thirri ezani e Jacisë”.

Atyre nuk u ka interesuar tjetër në namaz përveç All-llahu, ashtu që mes tyre dhe All-llahut nuk ka pasur kurrfarë pengese. I tërë mendimi i tyre ka qenë në namaz dhe si të koncentrohen sa më tepër. Ebu Abdull-llah en-Nebaxhi njëherë ishte duke u falur, kur papritmas një grup njerëzish e thirrnin atë, e ai nuk e ndali namazin. Pasi e kreu namazin, ata i thanë: “Ti je i keq.” (Ai) tha: “Pse?” (Ata) thanë: “Kur të thërritëm pse nuk e ndale namazin?!” (Ai) tha: “Unë nuk mendoj se një njeri duke u falur mund të dëgjojë diçka tjetër përveç asaj që lexon ai vetë”.

Një natë imam Buhariu rahimehull-llah ishte duke u falur, e një grerëz e kafshoi 17 herë. Kur e kreu namazin tha: "Shikoni, më paska kafshuar diçka" Ibnu Hajjani ka thënë: "Nuk e kam parë asnjëherë Muslim ibën Jesarin në namaz të kthyer në anë tjetër pos Kibles. Njëherë u rrëzua një pjesë e xhamisë, e njerëzit u frikuan se do të mbytet, por ai mbeti në xhami duke u falur pa u kthyer aspak dhe nuk e goditi asgjë". Hafs ibën Ejjubi njëherë u pyet: "Pse nuk e largon mizën kur të pengon gjatë namazit? (Ai) tha: “Nuk dua t'ia prish bukurinë namazit”. (Njerëzit) i thanë: “Po si duron atëherë?” (Ai) tha: “Kam dëgjuar se njerëzit e këqinj kur dënohen me rrahje, bëjnë durim, e pastaj lavdërohen dhe thonë se ata janë trima, ndërsa unë jam në namaz para All-llahut subhanehu ve te’ala. Andaj a më ka hije të lëvizë për një mizë?!!

Vazhdon