Perkthime te miat nga spanjishtja.

[Era1]

Federico García Lorca

DESEO

Sólo tu corazón caliente,
Y nada más.

Mi paraíso, un campo
Sin ruiseñor
Ni liras,
Con un río discreto
Y una fuentecilla.

Sin la espuela del viento
Sobre la fronda,
Ni la estrella que quiere
Ser hoja.

Una enorme luz
Que fuera
Luciérnaga
De otra,
En un campo de
Miradas rotas.

Un reposo claro
Y allí nuestros besos,
Lunares sonoros
Del eco,
Se abrirían muy lejos.

Y tu corazón caliente,
Nada más.

DESHIRE

Vetëm zemra jote e nxehtë,
Dhe asgjë më shumë.

Parajsa ime, një fushë
Pa bilbil
As lira,
Me një lum të fshehtë
Dhe një burim të vogël.

Pa shpurë ere
Mbi gjethnajë,
Pa yllin që dëshiron
Të jetë gjethe.

Një dritë e madhe
Që ishte
Xixëllonja
E një tjetre,
Në një fushë
Me shikime të prishura.

Një prehje e qetë
Dhe atje puthjet tona,
Tinguj hënor
Të jehonës,
Hapen shumë larg.

Dhe zemra jote e nxehtë,
Dhe asgjë më shumë.


Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Silvia Spinazzola

OLVIDO

Si me matás
ahora

nunca vas a saber
qué es el olvido.

Yo te maté de nuevo ayer.

HARRIM

Nëse më vret
tani

asnjëherë nuk do ta dish
çfarë është harrimi.

Dje unë të vrava sërish.


Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Silvia Spinazzola

ELLA VA

Ella va
atravesando el aire,
desnuda el horizonte,
desenvuelve los lazos del olvido
al despojarse la sonrisa
sobre el mármol del espejo.

Ella se ata el misterio a la cintura,
peina azabaches
que atraviesan tempestades,
ciñe jazmines
al lunar del barranco,
a sus labios
les dibuja infinitos
mientras entorna las ventanas
de sus robles.

Ella va
madurando la prudencia
y se deja llevar
sin resistirse.

AJO IKEN

Ajo ikën
duke çarë ajrin,
duke zhveshur horizontin,
rikthen copëzat e harresës
kur dallgëzon buzëqeshjen
mbi mermerin e pasqyrës.

Ajo e lidh misterin si rripin e mesit,
kreh qelibarët
që durojnë furtunat,
ujit jaseminët
të larë me padrejtësi,
në buzët e saj
pikturon pafundësinë,
ndërkohë që ndërton dritaret
me dushqet përreth.

Ajo ikën
duke pjekur durimin
dhe duke u rrëmbyer
nga shtrati i saj transparent.



Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Silvia Spinazzola

VIENTO

ya no me traigas más
su voz de río

que la mañana
se acurruca en almanaques.

Respirame las sombras
rastrillame nostalgias

que no quiero guardar
ningún retazo

de sus manos ausentes
en mi cuerpo.

ERE

tani mos më sill më
zërin e tij si zhurmë lumi

që në mëngjes
mblidhet kruspull nëpër kalendarë.

Thithmi hijet
gjurmëzomi nostalgjitë

se nuk dua të ruaj
asnjë copëz

nga duart e tij që mungojnë
në trupin tim.


Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Charles Bukowski

CONFESION

Esperando la muerte
Como un gato
Que va a saltar sobre
La cama

Me da tanta pena
Mi mujer

Ella verá este
Cuerpo
Blanco
Rígido
Lo zarandeará una vez y luego
Quizás
Otra:

<<!Hank!>>

Hank no
Responderá.

No es mi muerte lo que
Me preocupa, es mi mujer
Que se quedará con este
Montón de
Nada.

Quiero que
Sepa
Sin embargo
Que todas las noches
Que he dormido a su lado

Incluso las discusiones
Más inútiles
Siempre fueron
Algo espléndido

Y esas difíciles
Palabras
Que siempre temí
Decir
Pueden decirse
Ahora:

Te amo.

RREFIM

Duke pritur vdekjen
Si një mace
Që shkon e kërcen
Mbi krevat

Me jep shumë dhimbje
Gruaja ime

Ajo do shoh këtë
Trup
Të bardhë
Të ngrirë
Do ta tund një herë dhe pastaj
Kushedi
Tjetra :

<<Hank! >>

Hanku jo
Nuk do përgjigjet.

Nuk është vdekja ime ajo që
Më preokupon, është gruaja ime
Që do ngelet me këtë
Mal të
Asgjësë.

Dua që
Të dijë
Pa dyshim
Që çdo natë
Që kam fjetur krah saj

Duke përfshirë dhe diskutimet
Më të kota
Gjithmonë ishin
Diçka e shkëlqyer

Dhe ato të vështirat
Fjalë
Që gjithmonë pata frikë
Të them
Mund të thonë
Tani :

Të dua.



Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Gabriela Mistral

Dame La Mano

Dame la mano y danzaremos;
Dame la mano y me amarás.
Como una sola flor seremos,
Como una flor, y nada más.

El mismo verso cantaremos,
Al mismo paso bailarás.
Como una espiga ondularemos,
Como una espiga, y nada más.

Te llamas Rosa y yo Esperanza;
Pero tu nombre olvidarás,
Porque seremos una danza
En la colina, y nada más.

ME JEP DOREN

Më jep dorën dhe kërcejmë;
Më jep dorën dhe më duaj si dhe unë.
Si një lule e vetme do jemi,
Si një lule dhe asgjë më shumë.

Të njëjtin varg do këndojmë,
Në të njëjtin ritëm do kërcesh si dhe unë.
Si një trup i vetëm do lidhemi,
Si një trup i vetëm dhe asgjë më shumë.

Ti quhesh Trëndafil dhe unë Shpresë;
Por emrin tënd do harrosh si dhe unë,
Sepse do jemi një vallëzim
Në një kodër dhe asgjë më shumë.




Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Luis G. Urbina

Dones

Mi padre fue muy bueno: me donó su alegría
Ingenua; su ironía
Amable: su risueño y apacible candor.
¡Gran ofrenda la suya! Pero tú, madre mía,
Tú me hiciste el regalo de tu suave dolor.

Tú pusiste en mi alma la enfermiza ternura,
El anhelo nervioso e incansable de amar;
Las recónditas ansias de creer; la dulzura
De sentir la belleza de la vida, y soñar.

Del ósculo fecundo que se dieron dos seres
-El gozoso y el triste- en una hora de amor,
Nació mi alma inarmónica; pero tú, madre, eres
Quien me ha dado el secreto de la paz interior.

A merced de los vientos, como una barca rota
Va, doliente, el espíritu; desesperado, no.
La placidez alegre poco a poco se agota;
Mas sobre la sonrisa que me dio el padre, brota
De mis ojos la lágrima que la madre me dio.

DHURATAT

Babi im ishte shumë i mirë: gëzimin e tij më dhuroi
I pafajshëm ; ironinë e tij më ofroi
I përzemërt: buzëqeshjen e tij dhe të ëmblën çiltërsi.
Dhuratë e madhe kjo! Por, nëna ime,
Më bëre dhuratë dhimbjen e butë që ke ti.

Ti vendose në shpirtin tim shëndetligën butësi
Dashurinë e palodhur dhe atë nervozin, mallimin
Ankthet e fshehta të besimit; dhe ëmbëlsi
Të ndjerin e bukurisë së jetës dhe ëndërrimin .

Nga dy njerëz që dhanë një puthje pjellore
-Gëzimi dhe trishtimi – në një orë dashuri,
Lindi shpirti im i pa rregullt; por ti, nënë, je
Ajo që më dhe sekretin e paqes në brendësi.

Në mëshirën e erërave, si një barkë e hutuar
Ikën, i lënduar, shpirti; jo , i dëshpëruar .
Pak nga pak mbytet qetësia e gëzuar;
Më shumë mbi buzëqeshjen që babai më ka dhuruar,
Nga sytë e mi loti që nëna më ka dhuruar.



Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Fernando Pessoa

CUANDO ELLA PASA

Sentado junto a la ventana,
A través de los cristales, empañados por la nieve,
Veo su adorable imagen, la de ella, mientras
Pasa... pasa... pasa de largo...

Sobre mí, la aflicción ha arrojado su velo:-
Una criatura menos en este mundo
Y un ángel más en el cielo.

Sentado junto a la Ventana,
A través de los cristales, empañados por la nieve,
Pienso que Veo su imagen, la de ella,
Que no pasa ahora... que no pasa de largo...

Versión de Rafael Díaz Borbón

KUR AJO KALON

I ulur tek Dritarja
Permes xhamave, te pudrosur nga debora,
Shikoj imazhin e saj te adhurueshem , imazhin e saj,nderkohe
Kalon…kalon… kalon atje tej…

Mbi mua,trishtimi ka perplasur velin:-
Nje krijese me pak ne kete bote
Dhe nje engjell me shume ne qiell.

I ulur tek Dritarja,
Permes xhamave, te pudrosur nga debora,
Mendoj se Shoh imazhin e saj, imazhin e saj,
Qe nuk kalon tani … qe nuk kalon atje tej …

Version i Rafael Díaz Borbón

Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Fernando Pessoa

"Suave, como tener madre y hermanas,
la tarde rica desciende...
No llueve ya, y el vasto cielo
es una gran sonrisa imperfecta...
Mi conciencia de tener conciencia de ti
es una prez,
y mi saberte sonriendo
es una flor mustia en mi pecho...

¡Ah, si fuésemos dos figuras
en una lejana vidriera!...
¡Ah, si fuésemos los dos colores
de una bandera de gloria!...
Estatua acéfala retirada a un lado,
polvorienta pila bautismal,
pendón de vencidos que tuviese escrito
en el centro este lema:
¡Victoria!"

Versión de Rafael Díaz Borbón

“Bute, si të kishte nënë dhe motra,
mbrëmja e pasur zbret...
Nuk bie më shi, dhe qielli i paanë
është një buzëqeshje me të meta ...
Ndërgjegjja ime që të kem vetëdije për ty
është një nder,
dhe dija ime duke buzëqeshur
është një lule e vyshkur në gjoksin tim...

Ah, sikur të kishim qenë dy figura
në një xhamllëk të largët!...
Ah, sikur të kishim qenë dy ngjyra
të një flamuri me fitore!...
Statujë pa kokë e hedhur në një cep,
stiva e pluhurosur e pagëzimit,
flamur i fituesve që kishte të shkruar
në qendër këtë moto:
Fitore!”


Version i Rafael Díaz Borbón

Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Fernando Pessoa

NO QUIERO ROSAS

No quiero rosas, con tal que haya rosas.
Las quiero sólo cuando no las pueda haber.
¿Qué voy a hacer con las cosas
que cualquier mano puede coger?

No quiero la noche sino cuando la aurora
la hizo diluirse en oro y azul.
Lo que mi alma ignora
eso es lo que quiero poseer.

¿Para qué?... Si lo supiese, no haría
versos para decir que aún no lo sé.
Tengo el alma pobre y fría...
Ah, ¿con qué limosna la calentaré?...

Versión de F. Gutiérrez

NUK DUA TRENDAFILA

Nuk dua trëndafila, për ti pasur ashtu kot.
I dua vetëm kur nuk mund ti zgjedh
Çfarë mund të bëj me gjërat sot
që çdo dorë mund t’i mbledh?

Nuk e dua natën nëse agimin që vjen
nuk e ka tretur në kaltërsi dhe ar.
Atë që shpirti im nuk e njeh dhe më bren
është ajo që dua të kem sa më parë.

Përse?.. Në se do ta dija, nuk do bëja dot
vargje për të thënë që akoma nuk e di.
Kam shpirtin tim të varfër dhe të ftohtë...
Ah, me çfarë lëmoshe do ta ngroh përsëri?...

Versión i F. Gutiérrez



Perkthyer dhe pershtatur nga Era

[Era1]

Rosalía de Castro

Aunque mi cuerpo se hiela,
me imagino que me quemo;
y es que el hielo algunas veces
hace la impresión del fuego.

Edhe pse trupi im eshte duke ngrire,
e ndiej qe duke u djegur jam;
dhe kjo eshte ngaqe akullin nga njehere
me pamjen e zjarrit e kam.


Perkthyer dhe pershtatur nga Era