Mafia me mantel të bardhë!

[Dilaver]

Ngjarja ka ndodhur në Spitalin Rajonal në Pejë.

Më datë 20.08.2006, në ora 8 e 33 minuta në fshatin Leshan. Në këtë aksident më vdiq nena, unë pësova lëndime, motra e ime me vajzën gjithashtu si dhe vajza ime 8 vjeçare Erleta. Vajza e ime e madhe që nuk ishte prezente në aksident, kishte arritur në Spital, mjeket kishin kërkuar nga ajo të holla për pranimin tim dhe të Erletes, si dhe nuk më kishin trajtuar fare për disa orë në Spital, jeta ime ishte në një fazë të ndërlikuar pasi që nuk më jepej ndihma e parë së paku. Për një trajtim të mirëfilltë ata kishin kërkuar 500 euro nga vajza e ime dhe të afërmit e mi. Ata ishin mire te informuar se ne jemi shtetas austriakë dhe supozohej se mund të kemi para. Të nesërmen kur me erdhi vetëdija ishte një mjek i thinjur që më thoshte se ti duhet të shkosh në shtëpi edhe pse kisha të thyer dorën, brinjët dhe kisha lëndime në mëlçi. Ky mjek është larguar, pastaj ka ardhur një tjetër i cili tha: “Nëse nuk ke para, ke për të vdekur, se ne këtu nuk kemi medikamente, e as mjete”. Akoma nuk kisha forcë për të folur, mjeku ishte agresiv, më thirri me fjalët: “Nëse nuk ke para duhet të shkosh në shtëpi për të vdekur”. Vajza ime e vogël ishte në një dhomë tjetër, motra me vajzën gjithashtu diku tjetër, mundësi nuk kisha për komunikim që dikuj t’i tregoja ,ose se paku të kërkoja të holla për mjekët. Nuk di se si ka kaluar kjo ditë. Të hënën në mëngjes papritur më telefonoi bashkëshorti nga Austria, më kujtohet vetëm ajo se kam kërkuar nga ai: “Me hiq prej këtuhit ose më dërgo para, të lutem”. Qesja me urinë nuk ndërrohej fare, motrat ishin shumë të pandërgjegjshme...
Diku nga mbrëmja e ditës së hënë kishte mbërritur bashkëshorti në Spital. Gjendjen alarmante që gjendeshim unë dhe vajza e vërteton edhe ai. Vajza ime Erleta që kishte thyer këmbën ishte lidhur për krevati sikur te ishte një kafshë shtëpiake, diagnoza për të ishte muskuj të lënduar, unë që e kisha dorën e thyer nuk isha trajtuar as të dielën e as të hënën. Burri im bisedoi edhe njëherë me mjek, me N. L., kërkon nga ai që të reagojë në rastin tim, kurse N., i thotë se “këtu mungon çdo gjë, duhet një trajtim diku tjetër por ajo të kushton”. Burri i jep 100 euro. “Jo zotëri trajtimi kushton shumë më shumë, nëse ke mund të flasim më vonë”. Burri im ka biseduar edhe me mjekun e Erletes, M. J., gjithashtu i korruptuar, pastaj shkon te motrat, njëra me emrin L., në repartin kirurgjik, kërkon nga ajo që të më ndërrohet qesja e urinës dhe ajo sikurse mjekët kërkon 20 euro. Pas gjithë kësaj ai bindet se në këtë Spital mungon humaniteti që duhet të kenë mjeket, në këtë Spital qeverisë Mafia dhe korrupsioni. Po atë mbrëmje burri vendos që të informojë Ministrinë e Punëve te Jashtme të Austrisë për problemin tonë. Angazhohet zyra Austriake ne Prishtinë, e marrin repartin kirurgjik në telefon për të pyetur për gjendjen time dhe të Erletes, përgjigjet e mjekëve ishin false, me arsyetimin se çdo gjë është në rregull. Pak pas kësaj telefonate, N. dhe një tjetër bardhokan rreth 40-45 i thonë burrit “Eh, more djalë, sa kanë provuar para teje në këtë formë por në fund të gjithë është dashur të kruhen (duke luajtur dy gishta) për familjaret e tyre. Edhe për ty kjo vlen, sa më parë që e bën këtë aq më mirë”.Burri i im e kishte një lidhje me të afërmit e Alois Mockut dhe e aktivizon atë lidhje që rezultoi e suksesshme, ku të nesërmen në ora 10 para dite më hoqën nga ky Spital dhe me Aeroplan Special nga Prishtina më dërguan për shërim në Austri. Pasi me tërhoqi nga Spitali, mjeket mbeten të stepur, si është e mundur që Austria të intervenojë për ju. “Ju lutem (ishin fjalët e fundit të mjekeve në Pejë) ne nuk i kemi kryer akoma analizat, sepse sot e kemi pasur në plan që t’i kryejmë”. Kishin ardhur edhe disa gazetarë austriakë që të më intervistojnë, ditën e hënë, pasi më thirri Zyra Austriake, ishte edhe një gazetare kosovare.
Pyetjet më të shpeshta të gazetarëve austriakë ishin: sa humane janë Spitalet në Kosovë? Ju që jeni lindur në Kosove dhe e flitni gjuhen e atij vendi, kur nuk trajtoheni si duhet, çka mendoni se si do të trajtoheshin një gjerman, francez apo dikush tjetër që nuk e di gjuhen dhe mentalitetin e tyre, ishin pyetjet dhe mendimet e shumicës së gazetarëve në Austri.

Sanije Selimi, Austri