Citate nga dijetaret islam

[Kosova19]

Ibn Rexhep el Hambeli ka thënë: "Allahu e ka refuzuar pagabushmërin për ndonjë libër veç Librit të Tij. I drejtë është ai që i fal gabimet e pakta të personit përballë saktësisë së vazhdushme të tij."

[Kosova19]

Disa fjalë të dobishme nga Tefsiri i Sea’dit
Marrë nga Tefsiri i Abdurrahman ibën Nasir Es Seadit, f. 60
Përktheu: Jeton Bozhlani

Është caktim dhe urtësi e Allahut se ai që e braktisë një gjë të dobishme, përderisa ka mundësi të përfitoj dobi nga ajo, atëherë ai do të sprovohet me preokupimin me një gjë të dëmshme. Prandaj ai që e braktisë ibadetin ndaj Allahut do të sprovohet me ibadetin ndaj idhujve, ai që e braktisë dashurinë apo frikën dhe shpresën tek Allahu do të sprovohet me dashuri apo frikë dhe shpresë ndaj tjetërkujt pos Allahut, ai që nuk e shpenzon pasurinë e tij në rrugën e Allahut do të sprovohet me shpenzimin e pasurisë në rrugën e shejtanit, ai që nuk nështrohet dhe përulet ndaj Allahut do të sprovohet me përulje dhe nënshtrim ndaj krijesave, ndërsa ai që e braktisë të vërtetën do të sprovohet me të kotën.

[Kosova19]

Dijetaret tek muslimanet jane shembulli me i mire

Shejhul islam Iben Tejmije rahimehullah, thote:

"...Përpara ardhjes së Pejgamberit (sal-lallahu alejhi ue sel-lem), dijetarët e çdo vendi ishin më të këqinjët ndër njerëz. Por kjo nuk është rasti me muslimanët, me të vërtetë dijetarët e tyre (muslimanëve) janë më të mirët në mes tyre. Ata janë pasardhës të Pejgamberit (sal-lallahu alejhi ue sel-lem) në lidhje me kombin e tij dhe ata janë që e ringjallën atë që ishte shkak të vdesin për sunnetin e tij (sal-lallahu alejhi ue sel-lem). Kjo është se me anë të tyre Kur'ani është ngritur dhe nëpërmjet tij, ata janë ngritur. Përmes tyre Kur’ani është artikuluar, dhe nëpërmjet tij (Kur’anit) ata janë artikuluar...."



Burimi: "Raf'-ul-Malâm 'an-il-A'immat-il-A'lâm” -Iben Tejmije

[Kosova19]

Ndarja e dijetareve

Shejh Rabi Iben Hadi el-Medkhali(All-llahu e Ruajte) thote:

"...mes dijetarëve ka të atillë që janë tepër të butë (mutesahil), ka nga ata që janë të drejtë dhe të paanshëm dhe ka nga ata që janë mjaft të ashpër.

Këshu, nëse doni me çdo kusht atë që është i ashpër, ai nuk do t’u japë atë që dëshironi; dhe nëse doni me çdo kusht atë që është tepër i butë, ai nuk do t’u japë atë që dëshironi.

Prandaj llogaritini të gjithë dijetarët – Allahu ju bekoftë – në mënyrë që të përfitonin nga të gjithë ata... Allahu ju bekoftë."

_________________

Burimi: Shkëputur nga një lidhje telefonike me Shejkhun në datën 13 Janar 2001 në Lejster (Leicester) Britani dhe është inçizuar në kasetë.

[Kosova19]

Origjina e Shirkut

Prej asaj që është vendosur në Sheriat (ligjin e urdhëruar), është ajo se njerëzimi qe – në fillim – popull i vetëm në Teuhidin e vërtetë, pastaj Shirku (të drejtuarit e ndonjë forme të adhurimit, apo çfarëdoqoftë tjetër që është e drejtë ekskluzive e Allahut, tjetërkujt pos Allahut) gradualisht i kaploi ata. Bazë për këtë është thënia e Allahut – më të Bekuarit, më të Lartit:

“Njerëzimi ishte një Umet (popull), pastaj Allahu dërgoi pejgamberë që sollën përgëzime dhe paralajmërime.” (Bekare, 213)

Ibn Abas – radiallahu anhu – tha:

“Në mes Nuhut dhe Ademit qenë dhjetë gjenerata, të gjitha prej tyre qenë në Sheriat (ligj) të së vërtetës, pastaj ata u përçanë. Kështu që Allahu dërgoi pejgamber si prurës të lajmeve të mira dhe si paralajmërues” (1)

Ibn Urve el-Hanbeli (v. 837) tha:

“Kjo thënie i përgënjeshtron ata historianë nga Njerëzit e Librit, të cilët pohojnë se Kabili (Kaini) dhe të bijtë e tij qenë adhurues të zjarrit” (2)

Unë them: Kjo po ashtu është përgënjeshtrim ndaj disa filozofëve dhe ateistëve, të cilët pohojnë se baza (natyrore) e njeriut është Shirku, dhe se Teuhidi evuloi në njeriun! Ajeti që parapriu i bën këto pohime të rreme, dhe po ashtu edhe të dy hadithet që vijojnë:

Së pari: Thënia e tij (sallallahu alejhi ue selam), që ai transmetoi nga Zoti i Tij (Allahu):

“Unë i krijova të gjithë robërit e Mi në Fenë e vërtetë (në Teuhid, të pastër prej Shirkut). Pastaj atyre u erdhën djajtë dhe i devijuan ata prej Fesë së vërtetë. Ata ua bënë të palejuar njerëzve atë çka Unë ua kam lejuar atyre, dhe ata i urdhëruan të shoqërojnë në adhurimin Tim atë për të cilën Unë s’kam zbritur kurrfarë autoriteti.” (3)

Së dyti: Thënia e tij (sallallahu alejhi ue selam): “Çdo fëmijë lind në Fitre (natyrshmëri të pastër)(4) por prindërit e tij e bëjnë atë çifut, të krishter apo zjarrputist. Kjo është sikurse mënyra në të cilën një shtazë lind një pjellë natyrale. A keni vërejtur ndonjë të lindur të shtrembëruar, para se ju t’i keni shtrembëruar ato.”

Ebu Hurejra ka thënë: Lexoni nëse doni: “Fitra e Allahut me të cilën Ai krijoi njerëzimin. Nuk duhet të ketë ndryshim në krijesën (fenë) e Allahut.” (er-Rum, 30)(5)

Pas këtij shpjegimi, është me rëndësi të madhe për Muslimanin që ta di se si përhapet Shirku në mesin e besimtarëve, pasi që ata ishin muvehidin (njerëz të Teuhidit)

Në lidhje me thënien e Allahut – më të Përsosurit – për popullin e Nuhut (alejhis selam):

“Dhe ata thanë: ti s’do t’i braktisësh zotat tu, as që do të braktisësh Uedin, as Suvanë, as Jeguthin, as Ja’ukun, as Nesrin.” (Nuh, 23)

Është treguar nga një grup prej Selefit (paraardhësve të devotshëm), në shumë transmetime, se këto pesë perëndi qenë adhurues të drejtë. Sidoqoftë, kur ata vdiqën, Shejtani (Satana) u përshpëriti njerëzve të tyre që të tërhiqen dhe të ulen tek varret e tyre. Pastaj Shejtani u përshpëriti atyre që erdhën pas tyre se ata duhet t’i marrin ata si idhuj, duke ua zbukuruar atyre idenë se ju do t’i përkujtoni ata dhe me këtë t’i pasoni në sjelljen e mirë. Pastaj Shejtani i sugjeroi gjeneratës së tretë se ata duhet t’i adhurojnë këta idhuj krahas Allahut – më të Lartit – dhe ai u përshpëriti se kjo ishte ajo çka stërgjyshërit e tyre bënin!!!

Kështu që Allahu iu dërgoi atyre Nuhun (as), duke i urdhëruar ata që ta adhurojnë vetëm Allahun. Mirëpo, asnjë nuk iu përgjigj thirrjes së tij përveç disave. Allahu e tregoi tërë këtë incident ne kaptinën Nuh

Ibn Abasi tregon:

“Vërtet, këta janë pesë emra të njerëzve të drejtë prej popullit të Nuhut. Kur ata vdiqën, Shejtani iu përshpëriti popullit të tyre që t’u bëjnë statuja atyre dhe t’i vendosin këto statuja në vendtubimet e tyre si përkujtim për ta, kështu që ata vepruan kësisoj".

Sidoqoftë, asnjë prej tyre nuk i adhuroi këto statuja derisa ata vdiqën dhe qëllimi i statujave qe harruar. Pastaj (gjenerata tjetër) filloi t’i adhurojë ata.”(6)

E njëjta si kjo ka qenë treguar po ashtu nga Ebu Muteher, i cili tha: Jezid ibn el-Muhelleb i qe përmendur Ebu Xhafer el-Bakirit (v. 11H), kështu që ai tha: "Ai qe mbytur në vendin ku një tjetër pos Allahut qe adhuruar së pari. Pastaj, ai e përmendi Uedin dhe tha:

“Uedi qe një Musliman i dashur për popullin e tij. Kur ai vdiq, njerëzit filluan të mblidheshin rreth varrit të tij në vendin e Babilit (Babilonisë), duke qarë dhe vajtuar. Kështu që kur Iblisi (Satana) i pa ata duke qarë dhe vajtuar për të, ai mori formën e njeriut dhe u erdhi atyre, duke thënë: Unë shoh se ju jeni duke qarë dhe vajtuar për të. Pra, pse nuk e bëni një figurë të tij (d.m.th. statujë) dhe ta vendosni atë në vendtubimet tuaja që ta përkujtoni atë. Ata thanë: Po. Dhe ata e bënë një figurë të tij dhe e vendosën në vendtubimin e tyre, e cila i përkujtonte ata për të".

Kur Iblisi i pa ata sesi e përkujtonin atë (së tepërmi), ai tha: “Pse nuk e bëni secili prej jush nga një figurë të ngjashme që ta mbani në shtëpitë tuaja, ashtu që ta kujtoni atë (vazhdimisht).”

Ata thanë “po”. Dhe secila shtëpi e bëri nga një figurë të tij, të cilën ata e admironin dhe respektonin dhe e cila i përkujtonte vazhdimisht në të.

Ebu Xhafer tha: “Ata të gjeneratave të vona panë se çfarë kishin bërë (gjeneratat e mëhershme) dhe e morën këtë në konsiderim... deri në atë masë, saqë e morën atë si një ilah (perëndi) për adhurim krahas Allahut. Ai pastaj tha: “Ky ishte idhulli i parë që u adhurua pos Allahut, dhe ata e quajtën këtë idhull Ued. (7)

Kështu urtësia e Allahut – të Bekuarit, më të Lartit – qe përmbushur kur ai dërgoi Muhamedin (sallallahu alejhi ue selam) si pejgamberin e fundit dhe e bëri Sheriatin e tij plotësim të të gjitha Ligjeve të Urdhëruara hyjnore. Me këtë Ai ndaloi të gjitha mënyrat dhe shtigjet me të cilat njerëzit mund të bien në Shirk – i cili është mëkati më i madh.

Për këtë arsye, të ndërtuarit e faltoreve mbi varre dhe qëllimi që të udhëtohet posaçërisht te ato, duke i marrë ato si vende për kremta dhe tubime, dhe duke u betuar në banorin e varrit, të gjitha janë ndaluar.

E gjithë kjo çon në teprim dhe udhëheq për në adhurimin e të tjerëve pos Allahut – më të Lartit. Duke qenë ky rasti edhe më shumë në epokën në të cilën dituria është duke u pakësuar, injoranca është në rritje, ka pak këshillues të sinqertë (në të vërtetën) dhe shejtani është duke bashkëpunuar me njerëz dhe xhinë që ta devijojë njerëzimin dhe t’i largojë ata nga adhurimi i Allahut – të Bekuarit, më të Lartit.




Marrë nga Tehdhirus-Saxhid min Itikhadhil-Kuburi Mesaxhid
Nga Shejh Nasir ud-Din el-Albani


--------------------------------------------------------------------------------

Shënime:

(1) Tedhirus-Sexhid min Itikhadhil-Kuburi Mesaxhid (f. 101-106)

(2) Transmetuar nga Ibn Xherir et-Taberi ne tefsirin e tij (4/275) dhe el-Hakim (2/546) i cili tha: “Kjo është autentike sipas kriterit të el-Buharit.” Edh-Dhehebi po ashtu u pajtua.

(3) El-Kheuakibud-Durari fi Tertib Musnedul-Imam Ahmed’ela Ebuabil-Buhari (6/212/1), ende në formë manuskripte.

(4) Transmetuar nga Muslimi (8/159) dhe Ahmed (4/162) nga Ijadh ibn Himar el-Muxhashi’i radiallahu anhu.

(5) Ibn el-Athir tha në en-Nihaje (3/457): “El-Fitr: do të thotë të fillosh dhe të krijosh, dhe el-Fitre është gjendja që rezulton nga kjo. Domethënia është se njerëzimi qe lindur me një dispozitë dhe natyrë, e cila është e gatshme ta pranojë Fenë e vërtetë. Kështu që sikur ai të lihej në këtë, atëherë ai do të vazhdonte në këtë. Sidoqoftë, ata të cilët devijojnë nga kjo e bëjnë këtë për shkak të ndjekjes së dobësive njerëzore dhe pasimit të verbër të të tjerëve...”

El-Hafidh Ibn Haxher tha në El-Fet-h (3/248): “Njerëzit dallojnë në lidhje me atë se çfarë është menduar me el-Fitre, dhe thënia më e famshme është ajo se kjo do të thotë Islam. Ibn Abdul-Ber tha: Kjo ishte ajo që ishte mirë e njohur në shumicën e Selefit (paraardhësve të devotshëm), dhe dijetarët e tefsirit janë pajtuar se ajo çka është menduar në thënien e Allahut – më të Lartit – “Fitra e Allahut me të cilën Ai e krijoi njerëzimin” është Islami.

(6) Transmetuar nga el-Buhari (11/418) dhe Muslim (18/52)

(7) Transmetuar nga el-Buhari (8/534)

(8) Transmetuar nga Ibn Ebi Hatim po ashtu, siç është në el-Keuakibud-Durari (6/112/2) të Ibn Urve el-Hanbelit, së bashku me isnad i cili është Hasen, deri te Ebu Muteher. Sidoqoftë, s’është gjetur ndonjë biografi për të në el-Kuna uel-Esma të ed-Deulabit, as në el-Kuna të Muslimit, e as në të tjetërkujt. Dhe mangësia e fshehur këtu është se ai është prej Shi’ajve, por biografia e tij s’është përfshirë në el-Kuna të et-Tusit – prej indeksit të transmetuesve Shi’itë.

[GURI SYLAJ]

Shembull për këtë është lajmi i atij që shpif për dikë dhe nuk ka dëshmitar që t'a kenë parë imoralitetin me sytë e tyre, përveç vetes së tij.[2] Ky person është gënjeshtar në gjykimin e Allahut, edhe nëse lajmi i tij është i vërtetë. Për këtë shkak, Allahu i Lartësuar thotë:"Përderisa ata nuk sollën dëshmitarë, atëherë tek Allahu, ata janë gënjeshtarët." [en Nur: 13]




Për këtë person, Allahu ka dhënë vendim që të ndëshkohet me dënimin e trilluesit gënjeshtar, edhe nëse lajmi i tij është i vërtetë.Sipas kësaj, pendimi i tij nuk mund të realizohet, derisa të pohojë se ai është gënjeshtar tek Allahu, ashtu siç ka thënë Allahu për të. Nëse ai nuk e pohon se është gënjeshtar, përderisa Allahu e ka quajtur gënjeshtar, atëherë çfarë pendimi mund të ketë për të?!A nuk është kjo këmbëngulje dhe shfaqje e kundërshtimit për vendimin e Allahut të Lartësuar, me të cilin vendim, Ai ka gjykuar kundra tij?!"[3]
------------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------------------

Shiqoni dhe lexoni mire cfar sjellim ketu ne emer te Besimit Islam dhe duke mos gjyku me koken tone, sepse nuk kemi koke per gjykime ,tregojme se Islami eshte ende ne shek .X apo XI kur nuk kishte as aparat fot, as kamera ,as tel.celular me kamere etj!
Athua Zoti nuk e dinte se do te vij nje kohe kur njeriut nuk do ti duhen deshmitare tjere sepse faktet i ka te "gjalla" apo dikush fliste ne Emer te Zotit pa e pyte fare!!

Shkrimeve te tilla ,qofshin edhe Hadise ,ju ka ikur koha .Duhet kujdese kur thirremi ne gjykime e shkrime te tilla.
Qysh ne kohen Antike kemi mendimin e art se GENJESHTRA mundet me qe e mire e edhe e keqe .
Cdo genjeshter qe i behet mikut, me qellimin e mire ,eshte e mire !!
Cdo genjeshter qe i behet armikut ,me qekllimin e keq, eshte e mire !
...dhe e kunderta!!

[Kosova19]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

Shiqoni dhe lexoni mire cfar sjellim ketu ne emer te Besimit Islam dhe duke mos gjyku me koken tone, sepse nuk kemi koke per gjykime ,tregojme se Islami eshte ende ne shek .X apo XI kur nuk kishte as aparat fot, as kamera ,as tel.celular me kamere etj!
Athua Zoti nuk e dinte se do te vij nje kohe kur njeriut nuk do ti duhen deshmitare tjere sepse faktet i ka te "gjalla" apo dikush fliste ne Emer te Zotit pa e pyte fare!!

...me qka u krijuan këta aparat dhe kemera? ...nga asgjëja?
...nga mëshira e All-llahut është sjellja e këtyre dëshmitarve që kushtet e dënimit mos plotësohen let dhe nuk ka nevoj mu përdorë aparateti.

[Kosova19]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

Cdo genjeshter qe i behet mikut, me qellimin e mire ,eshte e mire !!
!!

...me pas shkuar me qëllim të mir te serbët me gënjyer për ty se ke armë dhe ata met pas mbyt koka sipas budallakijave tua mir.

[GURI SYLAJ]

Postimi origjinal është bërë nga Kosova19

...me pas shkuar me qëllim të mir te serbët me gënjyer për ty se ke armë dhe ata met pas mbyt koka sipas budallakijave tua mir.

Pash ty qysh me e marr kete shkuarjen tande te serbet si mik i tyre apo si armik i imi.
Vertet je larg ,shume larg .Pak jan 1000 vjet !

[Kosova19]

Çfarë gjykimi ka përdorimi i emrit Izrael për shtetin e Çifutëve?

Nga Shejkh Rabij' Ibn Hadij el-Medkhalij

Lavdërimi i takon vetëm Allahut, Zotit të Botërave; lavdërimi dhe bekimi i Allahu qoftë mbi Profetin tonë Muhamed, Familjen e tij, Shokët e tij dhe të gjithë ata që e pasojnë udhëzimin e tij.

Në vazhdim:

Është një fenomen i çuditshëm i cili është mjaft i përhapur dhe i njohur mes Muslimanëve që është përdorimi i emrit Izrael për shtetin Çifut mbi të cilin ka rënë Zemërimi i Allahut. Nuk kam parë askënd që ta refuzojë këtë fenomen të rrezikshëm që dhunon nderin e të dërguarit fisnik, një nga prijësat e të dërguarve, Ja’kubi (alejhis-selam) i cili u lavdërua nga Allahu në Librin e Tij Madhështor bashkë me dy baballarët e tij, Ibrahimi dhe Is’haku. I Bekuari dhe i Lartësuari ka thënë:

"Dhe kujto robërit Tanë, Ibrahimin, Is’hakun dhe Ja’kubin që ishin që të gjithë të fuqishëm, të zellshëm në adhurim dhe me kuptim të thellë në Fe. Vërtet, Ne i zgjodhëm ata duke u dhënë përkujtuesin e banesës së fundit (në Ahiret) dhe i bëmë që të përpiqen për ta arritur atë. Dhe vërtet ata janë tek Ne nga të përzgjedhurit dhe më të mirët."
[Sad, 45-47]

Kështu pra, kur kjo është pozita e këtij Pejgamberi të nderuar në Islam, atëherë si mund t’u atribohet ai atyre dhe si mund t’i atribohen ata (Çifutët) atij? Dhe shumë nga Muslimanët e përmendin emrin e tij në kur sharjnë shtetin Çifut duke thënë: Izraeli ka bërë këtë e këtë…" dhe "Izraeli do të bëj këtë e këtë…"

Sipas mendimit tim kjo është një gjë e keqe. Madje nuk lejohet që të ekzistojë kjo gjë mes Muslimanëve dhe situata është akoma më e keqe sepse kjo është bërë një fenomen mjaft i përhapur mes tyre pa hasur kurrfarë refuzimi. Kështu që në këtë rrethanë parashtrojmë pyetjen e mëposhtme dhe po japim përgjigjen përkatëse:

A lejohet thirrja e shtetit të lig kufar të Çifutëve me emrin ‘Izrael’ ose ‘Shteti i Izraelit’ dhe pastaj t’i drejtojmë fyerjet dhe sharjet atij në emrin Izrael?

Ajo çfarë është e saktë është se kjo gjë nuk lejohet. Çifutët kanë ngritur një kurth të madh nëpërmjet të cilit ata e bënë të ligjshme të drejtën e tyre për të ngritur shtetin e tyre mu në zemër të tokave të Muslimanëve, në emrin e trashëgimisë së Ibrahimit dhe Izraelit (Ja’kubit).

Ata thurën një kurth tjetër të madh duke e quajtur shtetin e tyre Zionist: "Shteti i Izraelit". Ky mashtrim është përhapur mes Muslimanëve dhe nuk them vetëm tek masat në përgjithësi porse edhe tek intelektualët. Ata e përdorin emrin ‘Shteti i Izraelit’ madje edhe ‘Izrael’ nëpër lajme, gazeta, revista dhe fjalimet e tyre, qoftë ai në kontekstin e një transmetimi të thjeshtë lajmesh ose në kontekstin e sharjes dhe fyerjes dhe madje edhe mallkimit.

E gjithë kjo po ndodh mes Muslimanëve dhe fatkeqësisht nuk po dëgjojmë asnjë refuzim për këtë fjalë. Allahu i ka qortuar dhe i ka mallkuar Çifutët në Kur'an në shumë vende dhe na ka lajmëruar për Zemërimin e Tij mbi ta, porse iu është drejtuar me emrin ‘el-Jehud’ dhe me emrin e atyre që mohuan mes Bijëve të Izraelit (Benu Israil) dhe jo me emrin e Izraelit, profetit fisnik Ja’kub, birit të Is’hakut, profeti fisnik i Allahut, i biri i Ibrahimit, miku (el-khalil) i Allahut, salati dhe selami i Allahut qoftë mbi të gjithë ata.

Këta Çifutë nuk kanë asnjë lidhje fetare me profetin e Allahut, Ja’kubin (alejhis-selam), as me Ibrahimin, mikun e Allahut (alejhis-selam) dhe nuk kanë asnjë të drejtë që ta trashëgojnë fenë nga këta dy profetë. Më saktë, kjo është e veçantë vetëm për besimtarët siç ka thënë Ai, më i Larti:

"Vërtet nga njerëzit që janë më të afërt tek Ibrahimi janë ata që e ndoqën atë dhe këtë Profet (Muhamedin) dhe ata që kanë besuar (Muhaxhirët dhe Ensarët dhe të gjithë ata që i ndoqën në mirësi). Dhe Allahu është Ueliu (Mbrojtësi, Ndihmuesi) i beismtarëve."
[Ali-Imran, 67]

De Ai, më i Lartësuari ka thënë ndërsa e distancon mikun e Tij, Ibrahimin, nga Çifutët, të Krishterët dhe Mushrikët:

"Ibrahimi nuk ishte as Çifut dhe as i Krishterë, por ai ishte një Musliman i vërtetë Hanif (me besim të vërtetë e të pastër Islam) dhe nuk ishte prej Mushrikëve."
[Ali-Imran, 67]

Musimanët nuk e refuzojnë faktin që Çifutët janë nga pasardhësit e Ibrahimit dhe Izraelit. Megjithatë, kanë mendimin e palëkundur se Çifutët janë armiqtë e Allahut dhe armiqtë e pejgamberëve të Tij, siç është Muhamedi, Ibrahimi dhe Izraeli.

Muslimanët e pohojnë se nuk ka trashëgimi ndërmjet profetëve dhe armiqve të tyre mosbesimtarë, qofshin ata Çifutë, të Krishterë, mushrikë Arabë apo të tjerë veç tyre. Kështu, ata që kanë pretendimin më të mirë për Ibrahimin dhe të gjithë profetët e tjerë janë Muslimanët, të cilët i besojnë, i duan dhe i respektojnë ata (profetët) dhe besojnë atë që iu shpall atyre nga Librat dhe Shkrimet e Shenjta dhe e konsiderojnë këtë si themel i besimit të tyre.

Kështu që Muslimanët janë trashëgimtarët e tyre dhe njerëzit që kanë pretendimin më të mirë për ta. Dhe toka e Allahut është vetëm për robërit e Tij të cilët e besojnë Atë dhe këta pejgamberë të nderuar. Ai, më i Lartësuari, ka thënë:

"Dhe vërtet Ne kemi shkruajtur në Zebur (dhe në gjithë Librat e tjerë, në Teurat, Inxhil dhe në Kur'an) pasi që e patëm shkruar më parë në Leuhul-Mahfudh se robërit e Mi të drejtë do ta trashëgojnë tokën. Vërtet që në këtë (në Kur'an) është një Mesazh i qartë për popullin që e adhuron Allahun të vetëm. Dhe Ne nuk të kemi dërguar ty (O Muhamed) veçse si mëshirë për gjithë njerëzimin (xhinët, njerëzit dhe krejt krijesat)."
[Enbija, 105-107]

Pra, nuk ka trashëgimi në tokë, në këtë dynja për armiqtë e profetëve e në mënyrë të veçantë Çifutët, kurse në Ahiret ata do të kenë dënim të përjetshëm në Zjarr.

Kështu që është e çuditshme kur sheh gjendjen e shumë Muslimanëve të cilët u janë nënshtruar pretendimeve të pabaza të Çifutëve gjoja ata na qenkan trashëgimtarët e tokës në Palestinë. Dhe ata polemizojnë për tempullin e Sulejmanit, që në fakt Çifutët nuk e besojnë por e akuzojnë atë (Sulejmanin) për vepra të turpshme dhe janë armiq të betuar të tij dhe të profetëve të tjerë nga Bijtë e Izraelit. Më i Lartësuari ka thënë:

"A mos vallë që sa herë ju vinte ndonjë i dërguar me atë që ju nuk e dëshironit, ju bëheshit arrogantë? Disa i mohuat dhe disa i vratë."
[Bekare, 87]

Si ka mundësi që disa prej Muslimanëve t’u nënshtrohen atyre, ndërsa grada më e ulët është nënshtrimi i tyre si miratim i heshtur për këtë pretendim të pabazë që hedhin ata. Dhe në fund, ata i quajnë ‘Izraelitë’ apo ‘Shteti i Izraelit’?

Pasha Allahun, do të vijë një ditë për shpartallimin e tyre nga Muslimanët të cilët besojnë vërtet në Muhamedin (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem), në pejgamberët dhe në shpalljen e tyre, në eulijatë e Allahut dhe miqtë e profetëve dhe të dërguarve të Tij.

Kështu që është detyrë për Muslimanët që ta marrin akiden dhe menhexhin nga Libri i Zotit të tyre dhe Suneti i Profetit të tyre dhe rrugën në të cilën ishte Pejgamberi, Shokët e tij dhe ata që e ndoqën atë në mirësi, nga Tabi’inët më të mirë dhe Imamët e udhëzimit dhe fesë, sepse vërtet kjo është rruga madhështore me të cilën ata mund të arrijnë fitoren mbi armiqtë e tyre dhe fuqinë, sundimin dhe nderin e tyre në këtë dynja dhe në Ahiret.

Ata duhet të largohen dhe të distancohen nga epshet, bidatet, nga hizbija e kotë dhe njerëzit e saj. Pastaj duhet të përpiqen seriozisht në përgatitjen materiale siç janë armatimet në forma të ndryshme dhe vigjilencën dhe organizimin e trupave, ashtu siç ka urdhëruar Allahu dhe i Dërguari i Tij:

"Dhe përgatitni kundër tyre gjithë fuqitë që keni, bashkë me kalorsinë (përfshi tanket, avionët, raketat, artilerinë…etj.) për ta frikësuar armikun e Allahut dhe armikun tuaj…"
[Enfal, 60]

Fuqia që është përmendur në këtë ajet përfshin çdo lloj fuqie nga të gjitha llojet e armëve të cilat e fusin frikën armikut.

I Dërguari i Allahut ka thënë: "A nuk është fuqia luftim?" Dhe luftimi përshin çdo lloj arme e përdorur në luftë. Dhe është detyrë që të arrihen të gjitha këto qoftë duke i prodhuar, duke i blerë apo në ndonjë mënyrë tjetër.

U çudita në një rast tjetër kur pashë emrin e këtij profeti fisnik që i atribohej këtij shteti të ndyrë dhe rrenacak mbi të cilin ka rënë Zemërimi i Allahut. Kështu, kur njerëzit e përmendin dhe e shajnë, thonë "Izraeli" dhe "Shteti i Izraelit", sikur Arabishtja, gjuha e gjerë e Islamit, të jetë ngushtuar dhe kufizuar deri në atë pikë sa ata nuk mund të gjejnë ndonjë emër tjetër përveç këtij.

Pastaj a nuk mendojnë ata për vetet e tyre nëse kjo gjë do ta kënaqte apo jo Allahun dhe të Dërguarin e Tij? Madje edhe profeti i Allahut, Izraeli (Ja’kubi), a do të ishte i kënaqur ai me këtë apo do të ishte ofenduar, nëse do të kishte qenë i gjallë. A nuk e dinë ata se sharja dhe mallkimet që i thonë për Çifutët nën emrin e tij i drejtohen atij në një mënyrë që ata nuk e kuptojnë?

Transmetohet nga Ebu Hurejra i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut ka thënë: "A nuk ju habit fakti se si Allahu më mbron nga sharjet dhe mallkimet e Kurejshve? Ata shajnë dhe mallkojnë Mudhememin ndërsa unë jam Muhamedi." [Transmetuar nga Ahmedi, Bukhariu në Sahijhun e tij (n.3533) dhe Nesaiu.]

Kështu që si mund t’i drejtoni sharjet, mallkimet dhe ofendimet tuaja për armiqtë e Allahut drejt emrit të profetit fisnik, njërit nga profetët, të dërguarit dhe miqtë e afërt të Allahut?

Dhe nëse dikush thotë: "Kështu është përdorur edhe në Teurat."

Ne u përgjigjemi: "Kjo u ngjan më tepër shtrembërimeve të Ehli-Kitabëve, siç ka dëshmuar Allahu kundër tyre dhe ka thënë se ata e shtrembërojnë Librin me duart e tyre dhe pastaj thonë: "Kjo është nga Allahu."

Më saktë, Teurati i shtrembëruar përmban thënie të ndyra dhe akuza për kufër kundër profetëve, kështu që si mund të përdoret ajo që është në Librat e tyre si argument kur gjendja e këtyre Librave është e tillë?

Ne i lutemi Allahut që t’u japë sukses të gjithë Muslimanëve në ato fjalë dhe vepra që Ai do dhe është i kënaqur me to.

Vërtet Zoti ynë e dëgjon lutjen.

Burimi: SalafiPublications.com
Përktheu: Alban Malaj

[Kosova19]

Nga kush u mësuan ata që fyejn dijetarët??!!

Hadithi 42

Nga Ibën Mes'udi radijallahu anhu transmetohet të ketë thënë: "Pas betejës së Hunejnit, i Dërguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem i dalloi disa njerëz në ndarjen e plaçkës së luftës. Ai i dha el Akra’ ibën Habisit njëqind deve, Ujejne ibën Hisnit po ashtu. U dha disa njerëzve autoritativë duke i dalluar atë ditë. Një njeri tha: "Për Allahun, kjo ndarje nuk u bë me drejtësi dhe me këtë nuk u synua kënaqësia e Allahut." Unë thashë: -Për Allahun, do ta lajmëroj për këtë të Dërguarin e Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem.

Shkova tek ai dhe e lajmërova për atë që kishte thënë. Në moment i ndryshoi fytyra e tij derisa u bë e tëra si e kuqe, e më pas tha: ‚E kush do të mbajë drejtësi nëse Allahu dhe i Dërguari i Tij nuk mbajnë drejtësi?!" Pastaj tha: "Allahu e mëshiroftë Musain, është ofenduar edhe me më shumë se kjo, por bëri durim.‛ Thashë: -S'ka gjë, pas kësaj here nuk do t'i tregoj asgjë.‛140 Muttefekun alejhi.

Spjegimi

Ky hadith që ka përmendur autori, Allahu e mëshiroftë, nga Abdullah ibën Mes’udi radijallahu anhu, tregon se kur ishte beteja e Hunejnit, që ndryshe quhet edhe beteja e Taifit, e cila ndodhi pas çlirimit të Mekës, i Dërguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem fitoi shumë pasuri e bagëti. Më pas i Dërguari i Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem u ndal në Xhi’rrane, një vend në përfundim të haremit (të Mekës) në anën e Taifit, ku filloi të ndante plaçkën e luftës. Ai ndau për disa luftëtarë për t'u përfituar zemrat sepse ishin nga fiset e mëdha, duke i tërhequr në Islam, prandaj u dha shumë plaçkë lufte, madje vetëm njërit prej tyre i dha njëqind deve. Një nga të pranishmit tha: “Për Allahun, kjo ndarje nuk u bë me drejtësi dhe me këtë nuk synohej kënaqësia e Allahut!” Allahu na ruajttë! Si mund të thuhet kjo fjalë për ndarjen e të Dërguarit sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, mirëpo dashuria ndaj kësaj bote dhe nxitja e shejtanit e çojnë njeriun drejt shkatërrimit. E lusim Allahun të na falë! Kjo fjalë është fjalë kufri sepse i mvishet Allahut dhe të Dërguarit të Tij padrejtësi, se gjoja Profeti sal-lAllahu alejhi ve sel-lem nuk kishte për qëllim kënaqësinë e Allahut. S'ka dyshim se Profeti sal-lAllahu alejhi ve sel-lem me këtë ndarje dëshiroi kënaqësinë e Allahut, dëshiroi të përfitonte zemrat e të parëve të fiseve në mënyrë që të forcohej Islami. Nëse të parët e popullit forcohen në fe, kjo sjell shumë mirësi sepse ata pasohen nga fiset e tjera dhe kështu forcohet Islami. Abdullah ibën Mes’udi radijallahu anhu kur dëgjoi këto fjalë për të Dërguarin e Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, e lajmëroi atë dhe në atë moment fytyra e të Dërguarit sal-lAllahu alejhi ve sel-lem ndryshoi dhe u zverdh si ari. Më pas ai tha: “E kush do të mbajë drejtësi nëse Allahu dhe i Dërguari i Tij nuk mbajnë drejtësi?!" Të vërtetën ka thënë Profeti i Allahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem. Nëse ndarja e Allahut dhe e të Dërguarit sal-lAllahu alejhi ve sel-lem nuk është e drejtë, kush do të jetë i drejtë? Pastaj tha: “Allahu e mëshiroftë Musain, është ofenduar edhe më shumë se kjo, por bëri durim.”

Ajo që na nevojitet nga ky hadith këtu është fjala e fundit, e cila tregon se Profetët alejhimus-salatu ves-selam fyheshin, por bënin durim. Profetit tonë sal-lAllahu alejhi ve sel-lem kjo fjalë iu tha tetë vite pas hixhretit, jo në fillim të misionit të tij, por pasi Allahu i mundësoi triumfin, pasi e vërteta e tij u bë e njohur dhe Allahu i shfaqi shenjat e të Dërguarit sal-lAllahu alejhi ve sel-lem anembanë botës.

Kur njëri nga shokët e Profetit sal-lAllahu alejhi ve sel-lem foli kështu, atëherë mos u çudit nëse dikush nga njerëzit flet e thotë për ndonjë dijetar se "ky dijetar është ashtu ose kështu" dhe i atribuon të meta sepse e nxit shejtani që të shpifë për dijetarët. Kur shpifin për dijetarët, atëherë fjalët e dijetarëve nuk pranohen nga njerëzit dhe nuk ka kush t'i udhëheqë njerëzit me librin e Allahut. Kush do t'i udhëheqë ata nëse nuk u besojnë dijetarëve dhe fjalëve të tyre? Do t'i udhëheqë shejtani dhe partia e tij. Kjo është arsyeja pse përgojimi i dijetarëve është mëkat më i madh se përgojimi i të tjerëve.

Përgojimi i të tjerëve është përgojim personal, dëmton vetëm atë që është përgojuar, ndërsa përgojimi i dijetarëve i bën dëm gjithë Islamit sepse dijetarët mbajnë flamurin e fesë; nëse bie besueshmëria e tyre, fundoset flamuri i Islamit dhe dëmtohet ummeti. Nëse përgojimi i njerëzve është si ngrënia e mishit të të vdekurit, atëherë përgojimi i dijetarëve është si ngrënia e mishit të të vdekurit duke qenë i helmuar. Pra, mos u çudit nëse dëgjon dikë duke fyer dijetarët. Bëj durim dhe shpreso shpërblimin tek Allahu azze ve xhel-le dhe dije se përfundimi është në favor të devotshmërisë. Pra, përderisa njeriu jeton në devotshmëri dhe udhëzim nga Allahu, me të vërtetë fundi do të jetë për të.

Gjithashtu kemi raste kur ndonjë shok apo i afërt i dikujt gabon vetëm një herë, flet fjalë të këqija për të- për një gabim të vetëm. Kush ofendohet, le të bëjë durim dhe ta dijë se Profetët e Allahut janë fyer, janë keqtrajtuar dhe përgënjeshtruar, saqë janë konsideruar të çmendur, poetë, fallxhorë, magjistarë. “Por ata ishin të durueshëm ndaj gënjeshtrave dhe torturave përderisa u erdhi ndihma Jonë.” (El-En’am: 34)

Ky hadith na argumenton se prijësi i muslimanëve ka të drejtë t'i japë atij që e sheh se prej tij ka përfitim Islami, edhe nëse i jep më shumë se të tjerëve. Kjo është e drejtë e tij dhe ai është përgjegjës për këtë para Allahut. Askujt nuk i lejohet ta kundërshtojë sepse do t'i bëjë padrejtësi vetvetes.

Ky hadith gjithashtu na tregon se Profeti sal-lAllahu alejhi ve sel-lem merrte mësim nga të Dërguarit që ishin para tij dhe prandaj tha: "Musai është ofenduar edhe me më shumë se kjo, por bëri durim." Allahu i Lartësuar thotë: "Këta janë ata të cilët Allahu i ka udhëzuar në rrugën e drejtë, andaj edhe ti (o Muhamed) ndiq rrugën e tyre.” (El-En’am: 90). Edhe ne duhet të pasojmë Profetët alejhimus-salatu ves-selam në durimin ndaj sprovave dhe të shpresojmë shpërblimin e Allahut duke e ditur se kjo është ngritje e gradave tona me shpërblim dhe falje nga gjunahet. Vetëm prej Allahut është suksesi.

_______________________

140 Transmetojnë Buhariu (3150) dhe Muslimi (1062). Ky hadith nuk gjendet në përkthimin shqip të librit Rijadu Salihin (sh.p.).

KOMENTAR I LIBRIT RIJADU SALIHIN – IBËN UTHEJMINI 1/201-202

[Kosova19]

Dispozita e disa çështjeve mjeksore lidhur me agjërimin

1. Përdorimi i insulinës gjatë agjërimit
Pyetje: Vuaj nga sëmundja e sheqerit, sidomos gjatë muajit të ramazanit, andaj a më lejohet që ta përdor injeksionin e insulinës gjatë muajit të ramazanit? Më japni një përgjigje, Allahu u shpërbleftë, sepse në rast se nuk e përdor këtë injeksion më rëndohet gjendja dhe duhet të shtrihem në spital. Pë...r çdo vit më ndodhë që të agjëroj afërsisht dhjetë ditë, kurse të tjerat i bëjë kaza për shkak të kësaj sëmundjeje.

Përgjigje: Nuk ka asnjë pengesë që ta përdorësh këtë injeksion gjatë ditës së agjërimit, dhe nuk obligohesh që atë ditë ta bësh kaza. Por nëse ke mundësi që këtë injeksion ta përdorësh pas agjërimit, kjo është më mirë nëse nuk të sjell vështirësi.
Komisioni i përhershëm për studime dhe fetva, në përbërje të:
Abdulaziz ibën Baz, Abdurrezak Afifi, Abdullah ibën Gudejan, Badullah ibën Kuud.

2. A prishet agjërimi me përdorimin e penicilinës?
Pyetje: Për shkak të sëmundjes kam shkuar në spital. Më pas, mjeku mi përshkruajti disa barna, ndër to ma përshkruajti edhe injeksionin penicilinë që ta përdorë në mëngjes dhe mbrëmje. Unë i thash se kam frikë se me këtë injeksion prishet agjërimi, por ai ma ktheu se me këtë injeksion nuk prishet agjërimi. Unë vazhdova ta përdorë dy ditë radhazi, por u befasova nga disa kolegë të cilët më njoftuan se me të gjitha injeskionet prishet agjërimi. Tani kam rënë në konfuzion, ju lutem të ma sqaroni se a prishet agjërimi me këto injeksione dhe se a e kam obligim që ditët e kaluara t’i bëjë kaza? Sepse këtë injeksion e kam përdorur duke mos e ditur se prishet agjërimi dhe në bazë të udhëzimit të mjekut. Shpresoj që përgjigjen të ma ktheni sa më shpejt.

Përgjigje: Nëse në realitet qëndron ashtu siq përmendët ju, atëherë nuk ka asnjëlloj pengese që ta përdorni këtë injeksion, dhe nuk obligoheni që ditët e kaluara t’i bëni kaza. Por nëse mundeni, është më mirë që në të ardhmen injeksionin ta përdorni natën, sepse kjo është më e sigurtë për agjërimin.
Komisioni i përhershëm për studime dhe fetva në përbërje të:
Abdulaziz ibën Baz, Abdurrezak Afifi, Abdullah ibën Gudejan, Abdullah ibën Kuud.
3. Dhënia e gjakut për analizë
Pyetje: Si është dispozita nëse gjatë agjërimit dikujt i meret gjaku për analizë?
Përgjigje: Marrja e kësaj sasie të gjakut për analizë nuk e prishë agjërimin, sepse kjo është e nevojshme, dhe gjithashtu kjo nuk hyn në llojin e gjërave më të cilat sheriatikisht prishet agjërimi.
Abdulaziz ibën Baz.

4. Dispozita e anestezionit për dhëmbë, patrimit, mbushjes apo nxjerrjes së tij
Pyetje: Nëse njeriu ka dhimbje në dhëmb, dhe më pas shkon tek stomatologu dhe bën pastrimin, mbushjen apo nxjerrjen e tij, atëherë a ndikon kjo në agjërimin e tij, nëse stomatologu përdor anestezionin?
Përgjigje: Ajo që u pëmend në pyetje nuk ndikon në agjërim, dhe as nuk merret në konsideratë. Por duhet të ketë kujdesë që të mos përpij gjakun apo ilaqet gjatë mjekimit të dhëmbit. Gjithashtu edhe anestezioni për dhëmb nuk ndikon në agjërim, sepse ai nuk hyn në llojin e ushqimeve dhe pijeve.
Abdulaziz ibën Baz.

5. A prishet agjërimi nëse përpihet uji gjatë gërryerjes së dhëmbit?
Pyetje: Nëse gjatë mjekimit të dhëmbit përpihet uji i makinës pa qëllim, a prishet agjërimi? Duke e ditur se mjekimi mund të shtyhet natën apo pas muajit të ramazanit?
Përgjigje: Nuk ka gjë të keqe nëse për qëllim të mjekimit vëhet ujë në gojën e agjëruesit, me kusht që mos ta përpijë qëllimisht. Nëse shkon në fyt një sasi pa qëllimin e tij, ska gjë. Por është më mirë që mjekimi të shtyhet natën apo pas ramazanit sepse kjo është më e sigurtë për agjërim.

6. Dispozita rreth përdorimit të barnave për pengimin e menstruacioneve gjatë ramazanit
Pyetje: Disa gra përdorin hapa gjatë ramazanit, në mënyrë që mos tu vinë menstruacionet, alejohet ky veprim?
Përgjigje: Konsideroj se nuk ka gjë të keqe në këtë veprim, nëse kjo nuk u sjell dëm. Për këtë gjë nuk di të ketë ndonjë ndalesë, sepse është një dobi e madhe për gratë që ato të agjërojnë së bashku me të tjerët dhe të mos kenë nevojë që disa ditë të ramazanit t’i bëjnë kaza.
Marrë nga fetvatë e shejh Abdulaziz ibën Baz.

7. Dispozita e dializës gjatë agjërimit

Pyetje: Si është dispozita rreth ndërrimit të gjakut gjatë agjërimit për personin që është i sëmurë nga veshkët, a duhet ta bëjë kaza agjërimin?
Përgjigje: ky duhet ta bëjë kaza agjërimin e asaj dite, për arsye se është furnizuar me gjak të pastër. Ndërsa, nëse gjatë dializës organizmi i tij furnizohet edhe me ndonjë materie shtesë përpos gjakut, atëherë konsiderohet se agjërimi i tij është prishur me dy gjëra.

Marrë nga fetvatë e shejh Badulaziz ibën Baz
Përktheu: Jeton Bozhlani

[Kosova19]

Imam Buhariu dhe njëmijë Dinarët

Në El-Fawaid të Ed-darari, El-Axhluni rrëfen se Imam Buhariu rahimehullahi te’ala njëherë udhëtonte me një varkë në një udhëtim për të kërkuar dituri dhe me veti kishte marrë 1000 dinarë. Njëri prej partnerëve udhëtarë inkorporohej në bisedë me Imam Buhariun, duke treguar së jashtmi dashuri dhe admirim. Gjatë lundrimit nëpër det, njeriu shpesh ulej afër shoqërisë së tij. Në udhëtimet e gjata, miqësitë zhvillohen më shpejt se zakonisht, dhe gjatë rrjedhjes së kohës që ata kaluan së bashku, Imam Buhariu i tregoi personit se me vete kishte njëmijë dinarë.


Në mëngjesin tjetër pasi Imam Buhariu foli rreth parave, njeriu u zgjua dhe fillo të qante, të bërtiste, duke grisur rrobat e tij dhe duke qëlluar fytyrën e tij, sikur të ishte goditur nga një humbje e madhe. Shokët e lundrimit e pyetën atë se çfarë nuk ishte në rregull, dhe ai refuzoi që të përgjigjej në fillim, duke u shtirur sikur të ishte në një gjendje shoku dhe se nuk mund të fliste rreth gjendjes së tij. Pasi që vazhdimisht insistonin që tu tregonte rreth çështjes së tij, ai më në fund tha, “Unë kisha një qese që përmbante njëmijë dinarë, dhe e humba atë.”


Pjesëtarët e ekuipazhit që ishin në përgjegjësi të anijes filluan t’i kontrollonin udhëtarët. Një nga një secili gjurmohej, dhe duke parë seç po ndodhte, Imam Buhariu duke u siguruar se askush nuk po e shikonte, e hodhi qesen me para anash nga anija. Kur i erdhi radha që të kontrollohej, asgjë nuk iu gjet. Kur e tërë anija dhe të gjithë udhëtarët u kontrolluan, dhe kur asnjë qese me para nuk u gjet, njerëzit përgjegjës shkuan tek njeriu që kishte bërë pretendimin dhe e kritikuan ashpër për shkak të këtij pretendimi të rrejshëm dhe për shkak të shkaktimit të shqetësimit kaq të madh. Posa anija arriti në breg, udhëtarët filluan të zbarkojnë nga varka, në ndërkohë ‘miku’ i vjetër i Imam Buhariut iu afrua dhe e pyeti se çfarë kishte bërë me qesen e parave.


“E hodha në det, “ u përgjigj i qetë Imam Buhariu.


“Dhe po e pranon në mënyrë të qetë faktin se keni humbur një sasi të madhe të parave?” pyeti i çuditur njeriu.


“O injorant, “Ia ktheu Imam Buhariu,


“A nuk e di se unë kam shpenzuar tërë jetën time duke mbledhur hadithe të Resulullahut sal-lAllahu alejhi we sel-lem dhe bota tani e pranon besimin tim. A do të ishte e përshtatshme që ta nënshtroj veten time nën akuzën për vjedhje? Dhe a do të humbja margaritarin e çmuar ( diturinë time dhe arritjet si dijetar) të cilin e kam fituar gjatë jetës sime, për shkak të një shume parash?” [1]


Fusnota:

[1] Referoju El-Fawaid të ed-Darari es-Suxhlani, dhe Sira-tul Bukhari nga El-Mubarekpuri


Burimi: Biografia e Imam Buhariu rahimehullah, publikuar nga Darus-salam faqe 143-144.

[Kosova19]

Çelësi i jetës së zemrës

Çelësi i jetës së zemrës

Ibn Kajimi –Allahu e mëshiroftë- ka thënë: “Çelësi i jetës së zemrës është: meditimi i Kur’anit, lutjet gjatë natës dhe lënia e gjynaheve“[1], Allahu i Lartësuar thotë

“(Ky është) Libër i begatshëm, Ne ta shpallëm ty këtë, që t’i studiojnë argumentet e tij dhe që të marrin mësim prej tij ata që kanë mend“[2].

Me këtë Allahu i Lartësuar na tregon se Ai e ka zbritur këtë Kur’an të madhëruar, i cili është i bereqetshëm në fjalët e tij, kuptimet e tij, urdhëresat dhe ndalesat e tij, si dhe në ligjet e tij. Prej mirësisë së tij është se ai i cili lexon prej tij një germë ka një shpërblim dhe shpërblimi shtohet deri në dhjetë, siç është transmetuar në hadithin të cilin e ka transmetuar Termidhiu ku dhe e ka cilësuar hadithin si të mirë e të saktë. Gjithashtu prej mirësisë së tij është se ai i cili e lexon atë dhe punon me të nuk humb në këtë dynja dhe as që do të jetë i shkatërruar në botën tjetër, siç ka thënë Ibn Abasi –Allahu qoftë i kënaqur prej tij- kur ka bërë komentimin e fjalës së Allahut të Lartësuar

“…kush i përmbahet udhëzimit Tim, ai nuk ka për të humbur (në Dynja) e as nuk ka për të dështuar (në jetën tjetër)”[3].

Gjithashtu prej mirësisë së tij është se ai i cili e mëson atë dhe ua mëson atë të tjerëve ai është prej njerëzve më të mirë, siç ka ardhur në hadithin që e transmeton imam Buhariu:


“Më i miri prej jush është ai i cili e mëson Kur’anin dhe ua mëson atë të tjerëve“.

E prej bereqetit te tij është se Kur’ani është ndërmjetësues për atë që ka punuar me të në dynja siç është transmetuar në dy hadithet të cilët i ka tranmetuar imam Muslimi ne Sahihun e tij[4].

Allahu i Lartësuar na ka lajmëruar se e ka zbritur Kur’anin që të meditoni në kuptimet, urdhëresat, ndalesat e tij në mënyrë që kur Allahu urdhëron në një prej ajeteve për ndonjë urdhër ta vejë atë në zbatim, e nëse urdhëron në ndonjë ajet që të largohesh prej diçkaje ta lësh atë dhe të largohesh prej saj, e nëse lexon ndonjë ajet mëshire dhe shprese të kërkosh prej mëshirës dhe mirësisë së Tij, e nëse lexon ndonjë ajet ku flitet për dënimin dhe frikën të kesh frikë nga dënimi i Tij dhe t’i kërkosh Atij që të ruaj nga ai dënim, e nëse lexon ndonjë ajet falënderimi ndaj Tij e falënderon Atë e kështu shtohet imani, dija, udhëzimi dhe devotshmëria. Një poet ka thënë:

Meditoje Kur’anin nëse të ka humbur udhëzimi

Sepse dija është nën meditimin e Kur’anit

Allahu i Lartësuar ka thënë duke i cilësuar besimtarët:

“E nëse atyre u lexohet prej ajeteve të Tij u shtohet besimi“[5] sepse në ajetet e Tij tregohet për begatinë dhe dënimin që e nxit njeriun që të ketë frikë dhe të shpresojë.

Gjithashtu Allahu i Lartësuar ka thënë:

“A nuk e meditojnë Kur’anin?! Apo zemrat e tyre janë të vulosura!”[6].

Gjithashtu prej shkaqeve që i japin jetë zemrës është edhe përulja me dua përpara Allahut para agimit, duke i kërkuar pendim, falje, xhenetin, mbrojtjen prej zjarrit në kohën kur Allahu i lartësuar zbret në pjesën e natës në qiellin e dynjasë siç ëahtë transmetuar edhe në hadithin e saktë:

“Zoti ynë zbret tek qiellin e dynjasë kur mbetet një e treta e fundit e natës dhe thotë: “Kush më lutet Mua që t’i përgjigjem atij, kush kërkon prej Meje që t’ia jap atë, kush kërkon falje prej Meje që ta fal atë” hadithin e transmeton Buhariu dhe Muslimi. Në këtë hadith ka nxitje për tu çuar në pjesën e fundit të natës për tu falur, lutur, kërkim falje, për të kërkuar xhenetin, për të kërkuar mbrojtje nga zjarri, për t’iu lutur për të mirën e dynjasë e të ahiretit sepse Allahu i lartësuar na ka urdhëruar që t’i lutemi Atij dhe na ka premtuar se Ai do t’i përgjigjet, me të vërtetë Ai nuk i thyen premtimet dhe prej kohëve që Allahu i përgjigjet lutjes është edhe fundi i natës, kjo është mirësi prej Allahu me të vërtetë Allahu është që jep shumë mirësi.

Gjithashtu prej shkaqeve që i japin zemrës jetë është edhe lënia e gjynaheve të cilat ta vdesin zemrën. Transmetohet në hadith:
“Kur robi kryen një gjynah i bëhet në zemrën e tij një pikë e zezë, nëse ai pendohet dhe përkon falje i hiqet ajo pikë prej zemrës së tij, e nëse ai e vepron përsëri kthehet e zeza deri sa ia sundon zemrën” dhe kjo është “Ran” mbulimi i zemrës, Allahu i lartësuar thote
“Jo, nuk është ashtu! Por të këqijat që i punuan, zemrat e tyre ua mbuluan” suretu Mutafifin: 14. Transmeton Nisai dhe Tirmidhi ku ka thënë: hadithi është i mirë dhe i saktë. Një poet ka thënë:

I pashë gjynahet tek i vdisnin zemrat

Dhe sevazhdueshmëria e tyre sjell poshterim

E lënia e gjynaheve është jeta e zemrës

Dhe është më mirë për ty lënia e tyre.

Falënderimet i takojnë vetëm Allahut, paqja dhe nderimet e Allahut qofshin mbi të dërguarin e Tij Muhamedin, familjen e tij dhe mbi të gjithë ata që e ndjekin rrugën e tyre.

Shkëputur nga libri: “Sëmundjet e zemrës dhe shërimi i saj“

të autorit: Abdullah ibn Xhar Allah ibn xharAllah.
[1] Shiko librin “Hadiul Eruah ila biladil Efrah“: 45.
[2] Suretu Sad: 29.
[3] Shiko tefsirin e Ibn Kethirit tw sures Ta Ha: 123.
[4] Shiko librin Rijadu Salihin ne temen: Miresia e leximit te Kur’anit.
[5] Suretu Enfal:[6] Suretu Muahmed: 24.