Ditari i ndjenjave....!

[e-uritura]

Ti letër e bardhë, dua të ndaj ca gjëra me ty.

Njerëzit, janë të ndryshëm. Ndahen në shumë grupe.
Disa dëshirojnë karrierë, disa dëshirojnë familje, të tjerët që të dyja.
Ata që kanë zgjedhur familjen, përqyrraven për karrierën, dhe e kundërta!
Ke më tutje atë grupin tjetër, që iu hyjnë gjërave me rend, krijojnë karrierën s`pari, pastaj familje.

Në radhë është grupi i dështakëve.
Kanë gjithcka por prapë nuk ndihen të ngopur.
Këta nuk e dijnë cka dojnë, dhe vazhdimisht janë në kërkim të dicka-fit që t`i plotsojë si njerëz.
Kjo sigurisht është rrjedhojë e faktit se këta nuk kanë aftësi të njohin veten, të zbulojnë cka duan. Këta quhen edhe qyqarë o letër e bardhë.
Janë frikacakë, gjithcka e jashtme ndikon në ta dhe nuk arrijnë dot të bëjnë një zgjedhje dhe të jetojnë me të!

Grupi, të cilin unë e cmoj, është i atyre sypatrembur.
Këtu hyjnë njerëzit emocionalisht të fortë.
Janë këta të cilët e duan veten, herët në jetë zbulojnë cka duan, dhe pa hezituar hidhen në veprim.
Një rrëzim nuk i tremb. Nuk i zmbraps.
Ngriten shpejt dhe vazhdojnë me kokën lart!
Ndjenja nuk egziston për ta.
Egistojnë vetëm parime, vizione, detyra, misione,.. Egoistë të fortë!
Besojnë se të gjithë që duan, MUNDEN!
Plandaj, i luftojnë dështakët.
Është vetëm shtyrje. Nganjëherë, disave u duhet nga një shtyrje e fortë që të ndizen dritat!
Këta, ti letër e bardhë, nuk dëgjojnë të lehurat e atyre që do të donin të ishin si ta!
Këta nuk thyhen kurrë!

Më ngjan pak me horoskop, por...

Turqeta!

[halla e madhe]

ditari im!

..sa u gezova sote kur degjova lajmet ditore,A..a vajza ime e treta morri dekorate nga ministria dhe institutet humanitare per projektin e saj qe mblodhi mbi 15tonelate gjera ushqimore per Evropen lindore,.....pa pritmas me telefonoj Silvia duke me uru sukseset e A...s duke me then;_a ka te ndalur moj suksesi i vajzave tua ne media e gjetiu secila me e zoja se shoqja dhe akedemike te persosura!
une ja ktheva;_paj nga nje nene qe mezi e kreu klasen e katert eshte e mundur te dalin femijte te zotet,mos nga nena i kan dajte te zotet ne Ks

ps:vertete knaqesi kur kujtohem per punen dhe perkushtimin qe beme gjate mesimeve sa ishin te vegjel ,them se ja vlen barra qerane!

ditari im,javen tjeter kam nje simpozium te kirugjise se nofullave ne SZ,besoj qe te kemi njohuri te reja t'ju thejme fulqijnte me mire e me lehte miletit kom kom

[Zero Cool]

Kanibali ka qenë një gjeneral, burrë shteti i madh afrikan. Ai ka tejkaluar pengesa të mëdha dhe e ka realizuar të pakalueshmen, sepse ka menduar se mundet, Ai e ka kuptuar se pengesat reale në jetë janë ato që ne ia vëmë vetes. Kanibali ka qenë, nga qyteti i Kartagjenës, armiqtë më të këqij të së cilës kanë qenë romakët.

Në vitin 220 para Krishtit filloi një luftë midis Romës dhe Kartagjenës. Trupat e Kanibalit ishin më të pakët në numër dhe kishin më pak armë dhe furnizime sesa armata e madhe romake. Kanibalin nuk e pengonte kjo që të besonte se mund të fitoje, dhe nuk e pengonte që të veprojë bazuar mbi këtë besim. Ai bëri një plan të guximshëm për shpartallimin e romakeve. Duke e ditur se nuk do të fitonte në një konfrontim frontal, vendosi që të bënte të pamundurën: Të sulmonte nga prapa, mbi Alpet. Por thuhej se kjo ishte e pamundur, për shkak se Alpet ishin të pakalueshme.
Ai krijoi një strategji sipas të cilës do të përdorte elefantë të mëdhenj për të kaluar mbi Alpe. Ai i mblodhi trupat e tij dhe kaloi mbi Alpe, male që konsideroheshin të pakalueshme, dhe me sukses i shpartalloi romaket. Kështu u bë një nga strategët dhe liderët më të mëdhenj ushtarakë të të gjitha kohëve.

Ne ende e përsërisim një nga thëniet e tij klasike: "O gjej një rruge, o hape një!"

Prandaj ndiqni ëndrrat tuaja, madje edhe ato për të cilat njerëzit mund të thonë se është e pamundur të realizohen.
Nëse nuk ka rrugë, hape një.
Nëse nuk ka shteg, hape një dhe bëhu pionier.
Çfarëdo që mendoni se mundeni, do të shihni sesi do të bëhet realitet.

[Oqeani]

Nese guxoj te pershkelli pak ca shkrimin tuaj Z ... C ....

Kanibali !

Sa i perket nje historie te tille, prijes i kartagjenasve ishte - HANIBALI - dhe me strategjine e tille siç e pershkruat ju, permbysi romaket qe edhe ne dite e sotme mbeti thenia : Hanibali ante portas. Thenie qe perdorej per te i friguar femijet ne kohen romake, ashtu siç perdornin dikur tek ne : Shuj se arusha !!!!

[Zero Cool]

Njëherë ishte një ankand që konsiderohej si ankand për gjëra të pavlefshme. Shpallësi i ankandit u ndal tek violina shumë e vjetër dhe e përdorur, me pamje të çuditshme. Ai mori violinën dhe preku telat e saj që lëshuan zëra të çjerrë. E shikoi violinën e vjetër e të pluhurosur, u vrenjt dhe pa kurrfarë entuziazmi dha një çmim: 10 dollarë.
Por nuk kishte të interesuar. Pastaj, ai e uli çmimin në 5 dollarë. Prapë nuk kishte përgjigje. Ai vazhdoi ta ulte çmimin gjersa ra në 50 centë. Thoshte: "50 centë, vetëm 50 centë, e di se nuk vlen shumë, por mund ta blini për 50 centë".
Në atë moment, një plak me flokë të hirtë dhe me mjekër të gjatë doli para dhe pyeti nëse mund ta mbante violinën. Plaku nxori faculetën dhe fshiu pluhurin nga violina. Me shumë kujdes akordoi telat dhe e vuri violinën e vjetër nën mjekrën e tij dhe filloi t'i binte.
Dhe nga ajo violinë e vjetër erdhën tingujt më të bukur muzikorë që ishin dëgjuar ndonjëherë.
Këngë dhe melodi të bukura dilni nga ajo violinë e vjetër dhe e katandisur. Shpallësi i ankandit pastaj pyeti se cili ishte çmimi fillestar.
Njëri tha: 100 dollarë. Tjetri: 200, dhe zuri të ngrihej e të ngrihej çmimi e më në fund u shit për 1000 dollarë, Një mijë dollarë për një violinë të vjetër e të katandisur, që pak më parë askush nuk donte ta blinte as për 50 centë.
Një gjë e vogël mund të bëhet e madhe kur ajo është në duart e mjeshtrit...

Duhet të jemi mjeshtër dhe instrumenti i jetës do të magjeps me tingujt që ka!

[halla e madhe]

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Njëherë ishte një ankand që konsiderohej si ankand për gjëra të pavlefshme. Shpallësi i ankandit u ndal tek violina shumë e vjetër dhe e përdorur, me pamje të çuditshme. Ai mori violinën dhe preku telat e saj që lëshuan zëra të çjerrë. E shikoi violinën e vjetër e të pluhurosur, u vrenjt dhe pa kurrfarë entuziazmi dha një çmim: 10 dollarë.
Por nuk kishte të interesuar. Pastaj, ai e uli çmimin në 5 dollarë. Prapë nuk kishte përgjigje. Ai vazhdoi ta ulte çmimin gjersa ra në 50 centë. Thoshte: "50 centë, vetëm 50 centë, e di se nuk vlen shumë, por mund ta blini për 50 centë".
Në atë moment, një plak me flokë të hirtë dhe me mjekër të gjatë doli para dhe pyeti nëse mund ta mbante violinën. Plaku nxori faculetën dhe fshiu pluhurin nga violina. Me shumë kujdes akordoi telat dhe e vuri violinën e vjetër nën mjekrën e tij dhe filloi t'i binte.
Dhe nga ajo violinë e vjetër erdhën tingujt më të bukur muzikorë që ishin dëgjuar ndonjëherë.
Këngë dhe melodi të bukura dilni nga ajo violinë e vjetër dhe e katandisur. Shpallësi i ankandit pastaj pyeti se cili ishte çmimi fillestar.
Njëri tha: 100 dollarë. Tjetri: 200, dhe zuri të ngrihej e të ngrihej çmimi e më në fund u shit për 1000 dollarë, Një mijë dollarë për një violinë të vjetër e të katandisur, që pak më parë askush nuk donte ta blinte as për 50 centë.
Një gjë e vogël mund të bëhet e madhe kur ajo është në duart e mjeshtrit...

Duhet të jemi mjeshtër dhe instrumenti i jetës do të magjeps me tingujt që ka!

ZC_ky tregim flet me shume se njemije fjale,filozofi e vjeter me dmth.te madhe!