Rrahjet ne Parlamentin e Maqedonise,,,jopjekuri politike e pales shqiptare,apo?

[suhejbi]

Nazmi Beqiri

Skenar i dobët (I)

Për tollovitë që ndodhën në Parlamentin e Maqedonisë (në bazë të asaj që u pa në media), në mes të partive shqiptare dhe të të tjerëve (gazetarë dhe MPB në veçanti), të cilët demonstronin forcë në mënyra të ndryshme, me të cilin akt e bënë opinionin të qeshë, të qajë, të brengosët, të mllefosët, e së fundit edhe të dëshpërohet, të cilat gjëra ta shterrin energjinë e shpirjes së punës më tutje. Zaten edhe qëllimi i shkaktimit të “tollovive” është “pengimi”...
Por, në teoritë e sociologjisë thuhet se, detyra e “tollovistëxhinjëve” nuk mbaron me kaq, por përcillet me pasimin e imponimit të vlerësimeve të dhunshme mbi ngjarjen, edhe pse kjo është e vështirë për ditët e sodit (duke pasur parasysh teknologjinë informative).
Prandaj dhe publikimet e mendimeve dhe komenteve për tollovinë në parlament, ishin (gati) të gjitha të ndara në taborre. Kishte prej atyre që u pengonte çdo gjë që s’ishte e tija, madje edhe veshja e tjetrit, por kishte edhe prej atyre që përpiqeshin ta mbajnë mesin. Çfarë mos u shkruajtë duke marrë si pikënisje këtë tollovi dhe për vet tollovinë: “luftë” e rreptë e dy “blloqeve”. Për të mbrojtur pafajësinë e njërës palë, apo të personit të caktuar, shkronjësit e këtyre ngjarjeve dolën deri tek formimi i BDI-së, pa përmendur formimin e partive të tjera shqiptare, për të cilat nuk shkruajtëm, por “çka t’i bëjmë” Trajanovit ... (TV Kanal 5), që u tregoi të interesuarve (që nuk e dinin këtë), se pos të tjerëve, edhe ai kishte dhënë “kontributin” e tij në formimin e PDSH-së, dhe pa përmendur rrëfimin e Gert Arensi-t, për ndërprerje të procesit në të mirë të shqiptarëve. (në “lajm” 14 gusht 2007) Kinse për të përforcuar thëniet e veta, për ta nxjerrë këtë tollovi në favor të tyre, ose për të dalë të pafajshëm, u shkruajt, se si paska nisur lufta dhe se si paska përfunduar ajo, thua se ata ishin aty dhe ishin mbrojtës të ndonjërit opcion të përmendur prej tyre, por edhe në paçin qenë pjesë e saj –çka lyp lufta këtu në tollovinë e sodit??? Kishte edhe mendime të dashamirëve të qetësisë, se kjo punë nuk duhet zgjidhur dhëmbë për dhëmbi, pa nxjerrur ndonjë ide se siduhet të bëhet kjo,apo ndoshta e ka pasur mendjen tek mënyra e Jezusit!!?
Pati të tillë, që fajin e kërkonin në mes të aktorëve në tollovi, por kishte edhe nga ata që fajin e kërkonin jashtë nga aty, madje (kjo u kërkua) edhe nga organizma të qendrave ndërkombëtare. Kjo, edhe mund të jetë e vërtetë dhe dikush ta ketë përgatitur skenarin. Në këtë rast, të pakuptimtë na dalin aktorët që morën pjesë në atë tollovi, madje shfajësojnë vetën dhe fajësojnë të tjerët, dhe thonë se, kjo tollovi qenka gatuar në kuzhina jashtë tyre. Në rast se është kështu pse atëherë aq me ngulm “hudhen” në të?! Fjalia e urtë popullore thotë se “kush zihet e fshinë lamën”, e cila fjali nuk është edhe aq adekuate për rastin në fjalë, ngase këto aktorët “tanë” nuk u zunë, por shkuan vetë, dhe me që shkuan vetë le të ballafaqohen me rastin burrërisht e mos...
Vërtetë ngjarje e palakmueshme, e rëndë sa nuk e pritëm, madje (ndoshta) as nga shkruesit e “...akraballëkut”-qeve nëpër histori, ngase të shkruash për të kaluarën, don të thotë se i ke kryer punët e sodit, por që papritmas, po ua prishka “skenari” i Ali Ahmetit. Dhe se e paska bërë këtë skenar, për as gjë tjetër, pos për ta mbrojtur LSDM apo Cervenkosvskin, të cilin nuk po e pranojnë si legjitim, ngase paska vjedhur votat... kurse vet zunë vendin e parë të shqiptarëve të Maqedonisë, pa pasur shumicën e votave -qoftë edhe të vjedhura, (akt ky që nuk do ta bënte kush prej asnjë lëmie shoqërore, pos “mekanizmave veprues”). E assesi nuk po e përmendin thënien e Nikollës në qendër të Evropës, se shqiptarët kanë probleme mes veti e jo me shtetin, dhe për ta dëshmuar këtë para evropianëve, dhe për ta justifikuar ngecjen e procesit para popullit i duhej një tollovi e këtillë.
Vërtet keq. Ngase po mos të ishte koha e sodit, epoka e zhvillimit teknologjik në të gjitha lëmitë, e në veçanti në atë të përgjimit dhe informimit, do të ndodhte po si në këngën popullore:
“Krejtë Avropa po banë seri
Pse me u çartë shiptartë nër veti...”
Dhe për të mos thënë se këtë herë për këtë ngjarje, nuk po ia “ndinë”, Evropës, për të cilën kaherë ka ra përdorimi i metodës “gjuaj gurin e fshih dorën”. Dhe u rrahe ti apo s’u rrahe, fajësove ti Ali Ahmetin apo se fajësove, ajo po u vë kushte atyre që duan të jenë me ta. Po porosisin që të bëhet zgjidhja urgjente e rastit, për vazhdim të dialogut, dhe sa më shpejtë t’i bëhen reformat në polici... (e tjera lëmi).
E tani mund të bëhet edhe pyetja: vallë këto punë janë në duar të opozitës?! -e që të fajësohen për skenar të mos“anëtarësimin” të Maqedonisë në BE. Po e zëmë se është kështu, po atëherë pse u munduan dhe e fituan mundësinë e kandidaturës për anëtarësim “atje”. Dhe më e keqja është se BE-ja nuk po falë, por po donë rezultate, dhe për rezultate nuk po e pranon luftën e MPB-së me gazetarët, e as me fshehjen e materialeve dëshmuese, por as me luftën me veturat e parkuara në parkingun e parlamentit.
Me që ra fjala te “falja”, dihet se shpesh në emër të një organizmi organizativ, janë bërë cilësime nga më të ndryshmet, si shumë të tjerat edhe “tradhtar i popullit”. Dhe në emër të popullit, ose traditave të tij, janë spastruar kundërshtarët e mendimit ose veprimit të kundërt, qofshin si persona apo si organizata. Këto veprime më të dukshme kanë qenë në kohëra të sistemeve absolute, qofshin mbretëri apo komunizëm (socializëm). Hapat e parë të një organizate ishin (dhe janë) spastrimi i kundërshtarëve, dhe, edhe më e madhe kjo dukuri ka qenë (dhe është) gjatë zhvillimit të luftërave-betejave për përmbysje.
Këtë e dimë edhe vet prej kohës sonë, por e kemi mësuar edhe në histori, se gjysma (në mos më shumë) e heronjve që kemi sot janë vrarë në emër të popullit. Dhe më e dhimbshmja ishte se, kur nga të vrarët në emër të popullit (mësuam se) kishte pasur, edhe nga ata që nuk kanë qenë as “hajr i turkut e as sherr i shkjaut” siç thuhej, por ishin vrarë: për një lug, për një arë, për një vashë të bukur, për një përroskë, apo vetëm se në rast të një ndodhie kishin qëlluar rastësisht aty.

[suhejbi]

Nazmi Beqiri

Skenar i dobët (II)



Një “kohe”, një lufte të këtillë, i priu edhe Ali Ahmeti dhe doli fitimtar. Se çka bëri ai dhe si u soll me të tjerët -dihet (që mos të përmendim Këshillin Koordinues, i cili e mohon çdo thënie të “teoriticientëve” se ai kishte luftuar për të përmbysur të tjerët), por po themi se sikur “këta të tjerët” të kishin qenë në vend të tij, si do të vepronin ???
Po a s’është çudi të fajësohet njeriu (Aliu), vetëm se nuk doli në atë tollovi: as si bodigard, as si boksier, e as si ndërmjetësues, dhe kjo sigurisht se nuk u pëlqeu disave, andaj po tentojnë ta fusin diku ati pari... ndër të tjera edhe me rastin e Dullovit, i cili “po bëhet” edhe më i rreptë se gjyqi i Hagës, gjyq ky që nuk po merr njerëz atje, vetëm se kanë qenë të parët e një organizimi, por po gjykon në bazë të ballafaqimit të dëshmive e dëshmitarëve, madje edhe po i liron ato në bazë të tyre. Po këtij Dullovit çka i ka bërë Aliu -lum vëllai?! Nuk do të thotë kjo se edhe ai nuk e ka nxitur rastin e vet? A po mos vallë ai, mbi atë që u duk në ekran, përgatit padinë apo mbrojtjen? Kush mund të thotë se paraprakisht nuk e ka përgatitur atë, dhe në momentin e caktuar e ka thënë ndonjë fjalë fyese, një mimikë (qoftë edhe me sy), një ngrejtje gishti, e njëqind mundësi ngacmuese (që ka mundur të mos i ketë fiksuar kamera kujdestare). Si t’i themi kësaj ndryshe pos “skenar i dobët”. Nëse jo si pjesë e tërësores, si pjesë në vete-gjithsesi. E ndoshta edhe vetëm e vetëm, për ta bërë balancimin e Aliut me liderët tjerë.
Filozofia shqiptare në përgjithësi, madje edhe Samiu (Frashëri) i madh në veçanti, thotë se, të këqijtë duhet t’i njohë populli po ashtu si edhe të mirët, dhe vet t’u jap meritoren, qoftë si shpërblim, qoftë edhe si dënim. Apo një pjesë e jona është e prirë vetëm për fajësime... e nuk i len gjërat që ta zënë vendin e vet.
Qoftë edhe kështu, lusim Zotin, që të na i sjellë mendjen e mirë, e të na bëjë që mos të grindemi me vëllezër (për as gjë), e më së paku në emër dhe dobi të tjetrit. Ngase është lehtë të zihesh me vëlla, por është vështirë të zihesh me atë që s’të len të jetosh si duhet. Apo me jabanxhi, siç na thotë rapsodi popullorë:
“ Ti je m’su me v’llazni
Hala sje rrok me jabanxhi
Dardhat n’uborr t’duken pusi”
(marrë nga kënga për Isuf Lubishtën)
Për përmbyllje të shkrimit nuk dua ta citoj vjershën e Vaso Pashës “O moj Shqipëni”, ngase gati të gjithë e dinë, por jo të gjithë e ndiejnë në zemër. Lehtë është të kërcënosh apo ta fyejsh tjetrin, por është zor të dalësh fitimtarë i të drejtës tënde. Fitimtari (bashkë me të tjerët) në këtë ngjarje ishte njeriu që kërcente me duar përpjetë (storje e parë ekraneve). Ngase ne (shqiptarët) ishim ata të cilët e bënim atë të qesh, duke ia ridhuruar vazalitetin... Por sidoqoftë jo vetëm ai e hoqi maskën atë ditë... dhe erdhi në radhë dukuria e përrallës popullore: “...e kam pru që të shohë pazari se çka po hjeki unë me të”. Dihet se, me këtë shkrim nuk do të përfundojnë shkrimet, polemikat dhe akuzat, por shkruani sa të mundeni se populli thotë: “çdo e keqe e ka nga një të mirë”.

[elvio]

Ekzakt kane kaluar 7 vite,edhe ecuria ja.
Vetedijesimi i shqiptareve po si atehere.