Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Barbaroza]

Kasëm Trebeshina



Pa Titull
Mes territ ngjitem kodrës fill i vetëm,
mundimin shtyj më kot dhe me përtim.
Po lehin rrotull qentë… U lehin yjeve.
Unë territ çaj e ngjitem me nxitim.
Pse të nxitohem kur do kthehem prapë?
Një yll u dogj diku në gjithësi…
E ftoht' kjo mbrëmje vjeshte… Në të ngjitur
Unë po mendoj atë që s'di njeri.

Po kthehem… prush janë yjt' te qiell i lartë,
si vatër e madhe Durrsi tej po ndrin.
Kam ftohtë… te qielli nuk i ngroh dot duartë.
Të ngrohtët e qytetit s'më arrin.

[Barbaroza]

Unë, tragjiku i Evropës



Unë, i huaji, i huaj për të huajin
Gjaku im analizë eksperimenti në laboratoret e Evropës
Unë, refugjati i tretur në perëndimin e egër
Me Ndërgjegjen e Vrarë jetoj mes dëshpërimit e shpresës

Unë, dosja " Kosova Albaner"
Që, sytë m'i vret cinizmi i bukurisë kapitale
Unë, personazhi i njohur i tragjedisë
Pyes ATA, që, mbi gjakun që nuk falet krijojnë Komedi
Është Koha e Demokracisë apo Shpëtimit Kombëtar!

Unë i huaji, i huaj për të huajin
Unë, aneks i shkëputjeve në hartën e tokës
Unë, i përjashtuari në kongreset e Berlinit, Londrës, Dejtonit...
Më i talluri në Konferencat e Paqes
Shqiptari i shpallur qytetari i Evropës
Emri më i vjetër i Ballkanit!

Unë dosja Shqiptari nga Kosova dhe viseve etnike
Jap ultimatum për të drejtën time historike
Rezoluta e Krismës në Kongresin e Armëve
Vetëvendosë Lirinë time Kombëtare




--------------------------------------------------------------------------------

Teuta Zymberi, Zvicër





Të Lutem



Mjegullat nëpër sy
më janë verbuar sytë
me duket se jame ne qiell,
e prek gjithësinë
sa shpraztirë
era e ftohtë
yjet pa dritë,
edhe ato të vetmuara
askund askush,
shpraztirë e pafund,
i shqetësuar jam
nuk di katë shkojë
Cila rrugë më shpie në drejtim të duhur
jam në udhëkryq
pa emër,
i humbur e i hutuar
qëndrojë në gjithësi,
i mjeri i humburi unë
në kozmosin e pafundë


Dua të zgjohem
në jetën që isha
dua të bërtasë LIBERTAS,
dua të jemë ai që isha
dua të dalë nga ky labirint
dua të gjejë rugën e humbur.
Endem anë e mbanë kozmosit të pafundë
kërkojë atë...


Kërkojë kohën e humbur
kërkojë jetën kur isha fëmijë,
kërkojë ditën kur u dashurova
për herë të parë,
kërkojë atë që kam humbur e që nuk vjen dot!
e dashura kohë
të lutem kthehu vetëm pakë ...




--------------------------------------------------------------------------------

Bujamin Rushiti

[ShEjToNkA]

Dashuria

Koha është të duhemi
Të kesh besim në mua kur të them: Trime,
te kem besim ne ty kur me tha: Trim.
Por koken time kryenece shume kurthe ngrite,
shume e pushket mbushi babai yt, fisi yt,
nje mije e nje te zeza kurdise ku do ma zije priten.
E nen kulm banonim,
nga frengjia me drite me peshove,
me dite lexoja Shekspirin ne hijen e Kulles,
se mos do te takoj te kroni i shpresave.
Ma ruaj syrin, dashuria ime,
ma ruaj shpinen nga dielli, nga acari!
Kam frike se ma therin syrin cubat e territ,
kam frike se me vrasin pas shpine te pabeset.
Dashuria ime, ma zgjat doren ta kapercejme kete
uje te madh,
i huaj s'jam as vij nga toke e vdekshme.
Ne fund te livadhit te kositur a po sheh:
ai kali i bardhe eshte yni e tash pergjithmone.
Me shikon drejt ne sy, leri zenkat, fjalet, sharjet,
Une do te te sjell Lulen nga zemnra e Bjeshkes,
do ta ndez llamben ne Kulle,
do ta hedh faren ne token e re.
Kur te desha, coja dashurie me nje grua te marre,
e mehalla jeohnte nga shpifjet.
Na iku jeta, trime, s'menduam pak edhe per vete,
Koha eshte te duhemi.

----------Ali Podrimja

[Barbaroza]

Edhe njehere pse

Pse me shikon tinezisht
pse me shqeteson tinezisht

me duhet frymemarrja e lire
me urrejtje nuk pushtohet
zemra

ndoshta u deshg te pres
e pata veshtire
pse




Fshehurazi

Dolem ashtu fshehurazi
duke na pare te gjithe
poetet mbeten te lodhur

nen mjegullen e nentorit
the
sonte hena eshte me e bukur
me ty




Per ty

Fli te lutem
syri im te ben roje
dhe ne fillim te mengjesit
ta afroj zemren
dhe shtratin

per ty flet enderra



Nuk vdes

Nje dite do te behem
zjarr
e ty do te te djeg

nuk vdes pa e kryer
amanetin deri ne liri


Nuk mundesh pa mua

Me the se nuk me do
i vogel je

ti nuk mund te jetosh
pa mua

as ne toke as ne qiell
e une po.





Fatime Zeqiri

[alipasha]

BODLER

Maces sime

Hajde, macja ime e hijeshme,
hajde ne zemren time te dashuruar.
Vuri putrat e buta mbi gjoksin tim
e lerme te zhytem ne syte e tu te bukur
plot ngjyre metal e gure zefiri...
E teksa duart e mia dehen ne perkedheli
mbi koken e shpinen tende elastike
e dora ime dridhet nga volupteti
mbi pellushin tend te bute e elektrik,
une ndjej trupin e se dashures sime.
Shikimin e saj qe eshte si yti, o kafshe e bekuar,
te thelle e i ftohte, cpues e i mprehte si kame !
Ndjej perreth meje nga kembet gjer tek koka,
te lehte e kercenues, nje parfum trulloses
qe endet si opium perreth trupit te saj brun...

[Barbaroza]

Dhurata e Zotit...

Dheu im!
I embeli! perkulem te puth,
Ti me le mbi buzet e mia
nje cope balte te dashurise tende,
S'kam vend tjeter ne bote vec teje,
ku mund te ngre nje kasolle,
te mbjell hardhi,
te kullot bagetite
qe Naimi mi la amanet,
ku mund te luaj me shoket si cilimi,
te cjerr gjunjet, te gervisht hunden,
te pi uje ne pellgjet,
te mbledh molle , e manaferra,
e te fle mbi ty,
te martohem pastaj,
dhe femijet e mi harrkate te
laterzhyhen ne balten,
ne mjalten tende...
Ty te kam, Dheu im,
Ti je dhurata e bukur nga Zoti,
mjere ata qe nuk ta diten vleren,
dhe u enden neper shkretetire...
Te puth,
ndiej ne gjuhe shijen e djerses,
se gjyshit,
Adhetine e gjakut te deshmoreve,
Lotet e kripur ne grave,per burrat ne kurbet,
Shijoj Dashurine Hyjnore,
Ate te paren, qe Adamin e krijoi
prej baltes tende...
Dheu im!
I embeli, shtrihem te vdes,
e shpirtin t'ja dorezoj Zotit,
Dhe pastaj mbulohem me ty,
Sepse ti me do edhe keshtu, te vdekur.
Dheu im!
I embeli im!


Alban Tartari

[alipasha]

Drita Como

Per ty

Lekunden pishat nen rete qe ikin
Ikin e ikin rete neper shi...
Une pres te shoh pas reve pak qiell
Ashtu sic pres pasditeve , te me telefonosh ti

Po ti s'dukesh gjekund. Ku paske humbur,
Ka kaq dite qe pres. Dhe bie shi...
Si mund te jetoj, pa pak qiell te kalter
Si mund te jetoj, pa zerin tend, pa ty

Ti do te vish, une e di, do vish patjeter
Po une dua te vish tani , neper shi
Pastaj rete do te ikin dhe do dale dielli
Po une dua diellin te ma sjellesh ti

24 mars 1978

[ShEjToNkA]

Afrohu

Dua t'i harroj sot fjalët
Le të flasin vetë vështrimet,
Le të flasë dora që dridhet,
Këtu mbi kitarën time.

Se kur errët bie nata
Një dritë ndizet brenda meje,
Njerëzit fytyrat fiken,
Asgje tjetër s'ndjej vec teje.

Nëpër javë rrjedh trishtimi
Cigaren prapë kam filluar
Nuk je ndryshe nga të tjerat
Vetëm unë kam nryshuar.

E terhqeh imazhin tënd,
Dhe vetën nëpër gjumë
Jemi bashkë, por në agim,
I vetëm mbetëm unë.

Të shoh më qartë kur ti je larg,
Afrohu të të dua
Dhe nëse kjo është lojë
Nuk më pëlqen të luaj.

Dicka mirë e kam ditur
Vajzat vdesin porsi lulet
Një petal që më solli vjeshta
Përmbi flokë vjen e më ulët.

Të shoh më qartë kur ti je larg...


----------Ervin Hatibi

[alipasha]

Drita Como

Pa titull

Për ditët që ikin dhë nuk kthëhën më
Ditët që bartin gëzimin dhë dhimbjën
Për pritjet e gjata dhë për cdo gjë
Që akoma ka mbetur ëndërr

Për dashuritë e botës dhë për ata
që kërkuan dicka në jëtë
Për zhgënjimët e vogla dhe të mëdha
Dhe për veten

Për ndonjë fyerje të vogël dhë heshtje të madhe
Për durimin e dhimbshëm pa fund
Për fëmijët me botë të bardhë
Që pastaj bardhësinë e humb

Për cdo gjë që është e zakonshme
Dhe që ne na duke e bukur
Për njerëz me fytyra joshëse
Dhe me shpirtin që nuk duket
.

[ShEjToNkA]

Ekstaza Pranverore

...dhe pranvera erdhi...
Nëpër ftyra tona rrëshqiti nji gëzim
dhe ndër zemra tona ngrehi një folë,
e njëjetë e bukur, e një jetë e rë,
me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim.

...dhe dallndysha erdhi...
si shpirti n'ekstazë, në hovin e shejt shtri;
me qiellën rroket, me diellin puthet,
dridhen krahët në hare - mandej poshtë vërsulet
t'u dhurue në cicrim përshndetje një mijë.

...triumfon bylbyli...
kangëtar plot magji në gemb të trandafiles,
në një tempo të marrë përkdheljet po shfre
e kanga kumbuese, kang' e tij pa fre,
asht si kangë Orfeji ndër telat e lyrës.

...dhe vesa shkëlqen...
në një pikë t'argjant pasqyrohet jeta
tërheqse si andrra dhe si vijzatimi
ndër orët e hyjzimit, kur shpërthen agimi
e rrezet e arta rrëshqasin ndër fleta.

... dhe pranvera erdhi...
Nëpër ftyra tona rrëshqiti një gëzim
dhe ndër zemra tona ngrehi një fole
e një jetë e bukur, e një jetë e re
me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim

....Migjeni

[Reana]

Epika

Me shekuj kam shitur gjakun
E jam rritur me gjakun e shitur
-Me shekuj kam hëngër veten
E ditur s'kam të qesh me veten e tepruar...

Miq,
Kosova është gjaku im që nuk falet!


ALI PODRIMJA

[Reana]

Gjuha Shqype

Përmbi za që lshon bylbyli,
gjuha shqipe m'shungullon;
përmbi er' që jep zymbyli,
pa da zemren ma ngushllon.


Ndër komb' tjera, ndër dhena tjera,
ku e shkoj jetën tash sa mot,
veç për ty m'rreh zemra e mjera
e prej mallit derdhi lot.


Nji kto gjuhë që jam tue ndie,
jan' të bukra me themel
por prap' kjo, si diell pa hije,
për mue t'tanave iu del.
................................


Ku n'breg t'Cemit rritet trimi
me zbardh, Shqipe, zanin tand,
e ku Drinit a burimi
që shpërndahet kand e kand.


Geg' e tosk', malsi, jallia
jan' nji komb, m'u da, s'duron;
fund e maj' nji a Shqipnia
e nji gjuh' t'gjith' na bashkon.


Qoftë mallkue kush qet ngatrrime
ndër kto vllazën shoq me shoq,
kush e dan me flak' e shkrime
çka natyra vet' përpoq.


Por me gjuhë kaq t'moçme e mjera
si nj'bij' kjo që pa prind mbet:
për t'huej t'mbajshin dhenat tjera,
s't'kishte kush për motër t'vet.


E njat tok' që je tue gzue,
e ke zan' tash sa mij' vjet,
shqiptaria, që mbet mblue
sot nën dhe, edhe shqip flet.

NDRE MJEDA

[Reana]

Himni i Flamurit

Rreth flamurit të përbashkuar,
Me një dëshirë me një qëllim,
Të gjithë Atij duke u betuar,
Të lidhim besën për shpëtim.


Prej lufte veç ai largohet,
Që është lindur tradhëtor,
Kush është burrë nuk frikohet,
Po vdes, po vdes si një Dëshmor.


Në dorë armët do ti mbajmë,
Të mbrojmë Atdheun në çdo vend,
Të drejtat tona ne s'i ndajmë,
Këtu armiqtë s'kanë vend.


Se Zoti vet e tha me gojë,
Që kombe shuhen përmbi dhè,
Po Shqipëria do të rrojë,
Për të, për të luftojmë ne.


ALEKSANDER STAVRE DRENOVA-ASDRENI

[Reana]

Bagëti e Bujqësia

O malet' e Shqipërisë e ju o lisat' e gjatë!
Fushat e gjëra me lule, q'u kam ndër mënt dit' e natë!
Ju bregore bukuroshe e ju lumenjt' e kulluar!
Çuka, kodra, brinja, gërxhe dhe pylle të gjelbëruar!
Do të këndonj bagëtinë që mbani ju e ushqeni,
O vendëthit e bekuar, ju mëndjen ma dëfreni.

Ti Shqipëri, më ep nderë, më ep emrin shqipëtar,
Zëmrën ti ma gatove plot me dëshirë dhe me zjarr.

Shqipëri, o mëma ime, ndonëse jam i mërguar,
Dashurinë tënde kurrë zemëra s'e ka harruar.

Kur dëgjon zëthin e s'ëmës qysh e le qengji kopenë,
Blegërin dy a tri herë edhe ikën e merr dhenë,
Edhe në i prefshin udhën njëzet a tridhjetë vetë,
E ta trëmbin, ajy s'kthehet, po shkon në mes si shigjetë,
Ashtu dhe zëmëra ime më le këtu tek jam mua,
Vjen me vrap e me dëshirë aty nër viset e tua.
Tek buron ujët e ftohtë edhe fryn veriu në verë,
Tek mbin lulja me gas shumë dhe me bukuri e m'erë,
Ku i fryn bariu xhurasë, tek kullosin bagëtija,
Ku mërzen cjapi me zile, atje i kam ment e mija.
Atje lint diell' i qeshur edhe hëna e gëzuar,
Fat' i bardh' e mirësija në atë vënt janë mbluar;
Nat'atje'shtë tjatrë natë edhe dita tjatër ditë,
Në pyjet' e gjelbëruar, atje rrinë perënditë.

Mendje! merr fushat e malet, jashtë, jashtë nga qyteti,
Nga brengat, nga thashethemet, nga rrëmuja, nga rrëmeti.

Tek këndon thëllëza me gas edhe zogu me dëshirë,
E qyqja duke qeshur, bilbili me ëmbëlsirë,
Tek hapetë trëndafili, atje ma ka ënda të jem,
Bashkë me shpest edhe unë t'ia thërres këngës e t'ia them;
Të shoh kedhërit' e shqerrat, deshtë, cjeptë, dhëntë, dhitë,
Qiellin' e sbukuruar, dhenë me lul'e me dritë.

NAIM FRASHERI

[Reana]

Per adhuruesit me shije delikate te Serembes



KËNGA E MALLIT TË PARë

Dëgjo, vash’, këngën e par’

që ta thot’ një djal’ bujar,

Dëgjo, vash’ këtë kangjele

q’është e butë posi dele.

Një e djelë ishte pagdhirë

tërë dritë e gaz të dlirë.

Dolla jashtë e s’kish njeri,

kisha helm, jo lumtëri:

E një vashëzë kërkonja

po hirplote, siç e donja.



* * *

Mesha e madhe, ja po bie

e nga kisha mën i shtije;

Dola: vashëzat po vinin.

qetë e lehtë në kishë hynin.

Asnjë vash’ s’m’u duk e mirë

e asnjë s’ m’ ip dëshirë,

Dhe kjo zemër psherëtonte,

se nuk gjente kë kërkonte.

Po kjo zemër u gëzua

tur një vashëz u afrua,

Kur te sheshi ajo shkonte,

tërë sheshi dritë lëshonte.

I shkëlqenin ata sy

që nuk shihnin as njeri,

Si një fluturëz e lehtë

vej në kishë e zhdukej vetë.



* * *

Kur e vrejta, kur e pashë,

“Sa e bukur!” sakaq thashë.

Që ahere s’pat pushim

ky i mjeri shpirti im.

Ditë e natë un’ e kujtonj,

nat e ditë e dëshëronj;

Posi hije pas i rri,

e vështronj me dashuri,

Kur më sheh e më ve re,

ndjej të madhe një hare.

Kur më flet e më shikon,

zemrën një shigjet’ ma shpon.

E kur vjershën ajo shtije

duket se më vjen të bije!



* * *

E kur gjumi pra më zë

unë në paqe s’mund të flë:

Me at sy n’ ëndërr më rri,

që të fshehur kan’ magji.

Se m’do fort ajo më thotë

edhe nxjerr dy pika lotë:

E tek veshi më rrëfen

se sa mall për mua ndjen.

Asaj dorëzën ja ngas,

buz’ më buzë asaj i flas,

Edhe mezin ja shtrëngonj:

duke e puthur un’ gëzonj.

Pra si nj’ ëndër vete e shkon,

po në zemër më qëndron.

Kushedi a më dëgjove,

mallin tim a e kuptove?

Kushedi tek ti a foli

malli e zemrën a ta ndolli?

Me gjith’ zemrër un’ t dua,

se fort më pëlqeve mua.

Ti me mua, vashëz, eja,

se të dua si veteja.

Tok të rrojmë te ky dhe

si në zi e në hare.

Tok të rrimë në rini,

tok edhe në pleqëri.



MË TË BUKURËS QË ËSHTË NË STRIGAR



Nga katundi u largova posi i bjerr,

vajta në luftë e u gjeta i vetmuar:

Atje, larg nga ty, rrinja zemërçjerr,

Midis të huajve u gjeta i shkretuar:

E zëmra ty keq fort të dëshironte

Edhe pika më ra se s’të takonte.



Gjaku rridhte në truall si ujë kroi

Dhe fare jetën time s’e mendova,

Mbi mua vapa e madhe e bora shkoi,

Me nxitim tërë honet i kaptova

Dhe dënuar si hutaq në gjithësi

Për ty mendonja plot me dashuri.



Përnatë, tash që u mblodha në shtëpi,

Te dera jote si bilbili këndoj.

O faqemollë, o vash ‘ me synë e zi,

Ta shkoj jetën me ty un ‘ dëshiroj,

O mollë e ëmël, që në degëz rri,

O gozhdëz ari, që më vjen në gji.



E pse më bën të qaj me psherëtime?

Vërtet, zemër nuk ke, o ti moj vashë?

Mbaje, se lule e rrallë ësht ‘ zëmra ime,

Dhe mirë e di se tyja krejt ta dhashë.

Shumë e keqe më duket mua kjo jetë,

Po jetova pa ty me të vërtetë.



O vashëz faqekuqe, qysh aherë

Unë po qaj me lot e me dënesë,

Se pa ty e ndjej veten krejt të mjerë,

Nuk di ç’ësht ‘ paqa dhe po rroj pa shpresë,

Dhe vetëm varri do më jetë i lehtë,

Kur i harruar do të jem në jetë.



Vrull



Zogj të bukur këndojnë me hare,

po zemra do t’më plase mua në gji.

I helmuar e shkoj jetën te ky dhe,

mërzitem në katund, në vetmi.



Hapet përpara meje deti i shkëlqyer,

që zgjon në trutë e mi mendime shumë,

e shqetësimi zemrën time çjerr,

aq sa vetëm pushoj kur bie në gjumë.



Arbëri matanë detit na kujton,

se ne të huaj jemi te ky dhe.

Sa motë shkuan! E zemra nuk harron,

që nga turku mbetem pa mëmëdhe...

Zef Serembe