Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Barbaroza]

Femijeri

Kur ti me pyete:
"Sa me do?"
Une hapa krahet e mi
E ata u bene qiell.
Dhe zeri im i njome, prej femije
Te kendoi ty:
"Sa qielli!"




Kenga e kalldremeve

"E kane vuajtur dashurine!"
Thane per ne te dy.
Se ne bridhnim kalldremeve zbathur.
Se ne i kishim kembet gjak.
Se ne i kishim syte lot.
Se ne luanim dhe rrezoheshim.
Putheshim,
Por s'dinim.
Duheshim,
Por s'kuptonim.
Se ne ishim gjak.
Se ne ishim lot.
Se ne ishim puthje.
Dhe ne ishim dashuri!
"E kane vuajtur dashurine!"
Kenduan per ne te dy.
Dhe ne s'e dinim melodine...


Anonim

[Barbaroza]

Eshtrat pa mish, pa ato sytë e zinj


- kënga e vdekjes

T'i preksha flokët e zëna ndër shami
Sikur dinjitetin tënd
Ta preksha gishtin e zaptuar nën unazë
Sikur përmallimin tënd

Jemi sikur dy gurgullima uji lumenjsh
Jemi sikur dy moçale të turbulluara
Jemi sikur dy pellgje që s'mbushin kupën
Jemi sikur dy oqeane të përkripura

dy diej të harxhuar: Kam ethe shpirt
Nata është më e errët se e ftohtë
Ti ke ndjenjë mërzie si pagjumësia
Po kallen sytë mbi eshtra fantazmash

Jemi sikur dy largësi të paarritshme
Jemi sikur dy gjithësi që s'preken
Jemi sikur dy alienë të pamarrur vesh
Jemi sikur dy anije që lundrojnë në fiksion

dy yje të zvetnuara: Pse s'më shan loçkë
M’i thyej ndjenjat e krenarisë
E bëma një dush të ftohtë
Se fati është më i vogël se unë

Jemi si dy zota që s'kanë çfarë të krijojnë
Jemi si dy molla të kuqe që i ka zënë vjeshta
Jemi si dy shira të qetë që vijnë vonë pas stuhisë
Jemi si dy fije bari të brishta që i ka shkelur këmba

Krimb e pluhur jam e je
Pa ti dhe pa mua dheu është i rëndë
Kufomat i kemi të hijshme
Eshtrat pa mish, pa ato sy të zi


Mentor Haliti

[Barbaroza]

KUR VALVITET FLAMURI



Kur valvitet flamuri

hedhin valle të gjithë dëshmorët

me gëzim të mallëngjyer nënat qeshin

vajzat mëkojnë dashurinë e fortë si guri,

kur valvitet flamuri

petkun e luftëtarit burrat veshin

nuset lidhin shaminë e kuqe në kokë

fëmijëve sytë u xixillojnë

nën hijen e ti djemtë matin burrërinë




EDHE NJË HERË


Faleminderit, nënë,

më rrite të fortë përballë së vërtetës

nënë, faleminderit!



Ti ishe madhështia që më bëri burrë

më mësove të tëharr

gramin e jetës që ndërgjegjën të mos ma zërë,



nënë, faleminderit!



Dhe unë në piedestal

të vura më të fortin gur

një copë të zemrës.


Agim Gjakova

[Barbaroza]

ADOLESHENCE
Qershia zu po dridhej,
ne ne dy dege te saj,
nuk donim qe te zbrisnim,
pa bere...ah...nje faj!

Afronte deget era,
po s'di kush i largonte,
nje faj kerkoja une,
nje faj ajo kerkonte!

Te dy s'i kishim mbushur,
pesembedhjete ende,
atje maje qershise,
nje faj sa na pelqente!

Sec ish nje trill ky i yni,
a ndoshta marrezi,
po sa afronim buzet...
ah..era perseri...

Shejtanka ere prape,
deget na i largonte,
derisa u lodh qershia,
me nuk mundi te duronte!

U thyen deget tona,
dhe rrame ne pastaj,
pa mundur dot te benim,
ate..te emblin faj...

S.Rusi

[Domira]

O Barbaroza sa poezi e lezetshme kjo :D

[doGzona]

Nën Flamujt e Melankonisë

Në vendin tonë
kudo valojnë
flamujt e një melankolie të trishtueshme...
...dhe askush s'mund të thotë
se këtu rron
një popull që ndërton
diçka të re.

Aty këtu në hijet
e flamujve
mund të shifet një mund,
një përpjekje e madhe
përmbi vdekje
për të pjellë diçka të madhe,
për të qitë në dritë një xhind!


Por, (o ironi)
nga ajo përpjekje
lind vetëm një mi.
Dhe kështu kjo komedi
na plas dellin e gazit,
nsa prej marazit
pëlcasim.
Në prakun e çdo banese
ku ka ndoj shenj jetese
valon nga një flamur
melankolie të trishtueshme.


Millosh Gjergj Nikolla-Migjeni

[Barbaroza]

Postimi origjinal është bërë nga Barbaroza

ADOLESHENCE
Qershia zu po dridhej,
ne ne dy dege te saj,
nuk donim qe te zbrisnim,
pa bere...ah...nje faj!

Afronte deget era,
po s'di kush i largonte,
nje faj kerkoja une,
nje faj ajo kerkonte!

Te dy s'i kishim mbushur,
pesembedhjete ende,
atje maje qershise,
nje faj sa na pelqente!

Sec ish nje trill ky i yni,
a ndoshta marrezi,
po sa afronim buzet...
ah..era perseri...

Shejtanka ere prape,
deget na i largonte,
derisa u lodh qershia,
me nuk mundi te duronte!

U thyen deget tona,
dhe rrame ne pastaj,
pa mundur dot te benim,
ate..te emblin faj...

S.Rusi

[Barbaroza]

Postimi origjinal është bërë nga Domira

O Barbaroza sa poezi e lezetshme kjo :D

Po Domira,edhe mua me pelqeu shume,ndaj e postova dhe e vura serish edhe ne kete faqen tjeter! :)

[Zabeli i bacës Brahim]

[b]Fahredin Gunga

1.
E, një dhembje e zezë, korb e zezë,
dritën e syrit me terre e therr
për çdo muzg të natësuar, e çdo mëngjes
nga një lëvomë të shkallosur bjerr,

në përmes të ballit e mu mbi sy:
edhe vrerit edhe furtunës i ngjet
nuk di prej ku e nga m'është rry'
mbi kokën time të llavosur vjet e vjet,

e, mot pas moti, e vjet mbi vjet
gërryen nën rrashtë e në rrashtë gërthet

një dhembje e zezë, një dhembje mortore
që nga palcë, brenda brinjve, ia nis
të m'i djegë me morte shortet mizore
e më grish nën rrashtë, e më gris,

e, më grish nën rrashtë, e më gris
me mllef të ashtëruar, mëri të lashtë —[b]

[Barbaroza]

DON ZHUANI MODERN
Mjaft më, boll të kam duruar tërë këta vjet!
Vallë si nuk e kuptove se unë s'të desha?!
Gjithçka qe vetëm një lojë e ndyrë.
Ku viktima e saj ishe ti, me naivitetin tënd.

Femijët merri, s'i dua ato krijesa fatkeqe!
Nëse të pyesin për mua, u thuaj se s'të kujtohem.
Harroje ditën kur me mua bashkë u njohe!
Dhe mos m'u pergjero! S'më prekin aspak lotët!

Njoha një vajzë tjetër më të bukur se ty,
E me të njëlloj si me ty do të formoj familje.
Dhe kur të mos ketë më shije nektari, trup i saj,
Do ta flak, pa u menduar për herë të dytë.

Unë jam abuzuesi i dashurisë në vatrën familjare,
Krimineli që kënaqet duke kryer gjëra mëkatare.
Jam një endacak që i prish tjetrit lumturinë.
Shkatërrimtari i rinisë tënde, pra, mos më harro!
***
Kini me shumë respekt për të,
A se shikoni se si është katandisur?
Vallë, si nuk e keni kuptuar akoma,
Që ai është një viktimë dashurie?!


Sokol Dollani

[doGzona]

GJYKIMI
Do të vijnë mbas nesh fëmijët tanë e fëmijët
e fëmijëve tanë
dhe ata do të flasin për ne, ata do të gjykojnë
për ne-
(Breznitë veprat i gjykojn .. -ka thanë nji njeri i
madh!)-
dhe nuk do t’na dënojn, e dij, për belbëzimet
tona, shtërzimet’
për gabimet-t’vogla e t’mëdha-për të
mbërrimet tona...
Pse-kush ka faj që prindet s’na lanë gadi kurrgja
-pos vorreve dhe padijes;
kush ka faj që aq kohë-errësija dhe vetmija-
si mrazet e pranverës kanë mbyt filizat mu në farë?!


Do të vijnë mbas nesh fëmijët tanë e fëmijët e fëmijëve
tanë-breznitë,
dhe ata do të dijnë për ne, se ne jemi pjella e Ditës
së Re-dhe plot diell e dashni;
do të dijnë për ne, e dij, dhe do t’ua kallxojnë me
binduni fëmive të vetë
si kemi ngallnjye, nga hini dhe vjetërsia,qytete t’reja,
fabrika dhe katunde...
si kemi shkrue kangë, si kemi thurë tregime-
tue belbzue ebecenë dhe gjuhën vetë...
(Dhe, ani, që të gjithë jemi marrë me çd! o gja, si me
qenë mjeshtra çollakë,
me pak dije po me shumë e shum vullnet...)

Esad Mekuli

[Zabeli i bacës Brahim]

NERMIN VLORA FALASKI

Koha kalon vjedhurazi natën.
Mendimi: gjuhë që syt shohin.
Zgjedhja, shkak që Iidh.
Ngrihen, krijesa shëmbëlltyrash, nga një cak hijeje.
Shushurijnë shëmbëlltyra të hajthme në të natës
çqetësi.

Oh! Ëndërr: hije e pafund e së vërtetës,
ti me dhunë shtrembëronjëse , shkëpute
me lidhjet

e logjikës.
O rob i sosjes dhe i pasosjes,
ty një gjetiu t'është e ndaluar.
O njeri që barrë të rëndë mban,
tempull i qenies sate mbi tokë,
ti ekziston, shpesh, në sajë të ngadhnjimit
të tempullit

që barrë mbetet deri në të ngjitjes ditë.
.
.
.
O Ëndërr,
hije e pafund e së vërtetës,
nxitim lirik i cliruar.
fkutron në pamjen e poetit të Unë-it
dhe na propozon të tashMe të domosdoshme
në përmasën tënde të pakufishme.

[Barbaroza]

Liri - çfarë ere ke?



Tridhjetë e gjashtë vjet dëshiroj të të marr erë
Të kërkova,e di të kërkova-gjithkund
Nuk të gjej dot askund
Bile një shenjë tmë kishe lënë-ndokund
Zemra do tmë trokiste-normal
Evropa është plakur-gjithnjë plaket
Por shpresoj-do të gjej
Do të kërkoj-nuk ndalem
Do të gjej edhepse-Evropa plaket
Nga xhelozia smë lejon të të mar erë-edhe unë
Vallë!Je në Amerikë?-Është e re Amerika
Do të vij atjetë të marr-një çikë me vete
Pajtohesh?
Pyete Amerikën,të lëshon-një copkël nga ti?
Le ta dish-po të mora erë
Stë lëshoj-për jetë e mot
Sepse shumë të dua-LIRI






Nyon,1998
Alistar Ramadani

[Zabeli i bacës Brahim]

RUMI

Hardhia e eger

Jam nje hardhi e eger, te tille e pata fatin
Ti bemu panje e bardhe, qe te te vij rreth shtatit!

Jam dredhez shermasheku, ti bemu pishe e bukur
Te kem se ku te qepem, mos ndehem neper pluhur!

Jam fluturak i drojtur, ti bemu e forte flater
Te kridhem ne hapesirat e qiellit tend te kalter!

Jam nje dori i lodhur, ti bemu shpore e çpome
Tek ti, nga largesirat, revan te vij gjithmone!

Jam nje vulla i shkrifet, ti trendafil harlisu
Ne gjoksin tim, qe vlagen te mos ma thithin krisjet!

Jam mugetira e lindjes, ti dil qe nga humnerat
E mjegullat shperndami, si dielli, perngahera!

Jam nata e pahene, oh, vello yjesh pa numer
ti bemu, te mos trembem e te marr fryme i lumtur!
....
perkthyer nga Jorgo Bllaci

[Barbaroza]

Në front nuk shkove turist



kushtuar Dëshmorëve, që shkuan nga diaspora të luftojnë për lirinë e Kosovës

Ti, Luftëtar i lirisë
Në shtratin e flakës së maleve
Nuk shkove për t'u shtrirë në pushime verore
mbi trupat e femrave të masakruara
nuk shkove të dehesh në aventura
Mbi kufomat e njoma të fëmijëve
nuk shkove të mbash konferenca pacifiste
Mbi varret e njëmijta të Kosovës
nuk shkove të tallesh me fjalën Pavarësi
Nuk shkove as t'u thuash bedeneve të Adem Jasharit
Dorëzo armët!

Ti, Luftëtar i lirisë
Nuk rroke armët në duar
Ta shesësh atdheun në tregjet ndërkombëtare dhe të Serbisë
As të bësh marrëveshje me xhelatin si t'i vrasësh kryengritësit në male
As nuk shkove të luash me Predikuesin e Paqes
Lojën e opcioneve në tavolinën e të Premteve!

Ti, Luftëtar i lirisë
Në Frontin e Luftës nuk shkove si turist
Ti, hyre në gjiun e tokës ushtar i popullit
Me shpirtin e fitores së madhe të UÇK
Me betimin e flamurit dhe të pushkës
E puthe tokën e dashur dhe të kallur të Kosovës
I shpalose letërnjoftimin e luftëtarit të vuajtur të burgjeve
Dhe i fole bjeshkës, gurit e plisit të bardhë:
I sati Dëshmor jam unë, që po flej në shtratin e maleve!

Shkruaj për mua Kosovë, kur unë udhëtoj tek Dielli
Shkruaj, se unë, nuk jam i paidentifikuari i Kosovës
Unë kam emër, mbiemër, emblemën e lindjes
Kam varrin tek dera e shtëpisë në prehrin e nënës

Shkruani për mua ju troje të mia të gjitha bashkë:
Në atdhe u ktheva të luftoj kundër robërisë
Në Frontin e Luftës nuk erdha turist
Erdha si Skënderbeu tek populli
Kosovës t'a sjellë lirinë

Vdekjes Tënde nuk i besoj Dëshmor
Se Lufta për Çlirim
Legjitim njeh vetëm trimin
Vdekja për Atdhe nuk e njeh vdekjen
Vdekjes Tënde nuk i besoj...




--------------------------------------------------------------------------------

Luzern, 8 nëntor 1998 Teuta Zymberi