LPK-ja perkujton Enver Hoxhen

[murrizi]

Postimi origjinal është bërë nga GURI SYLAJ

I nderuari Shpati !
Jo HOGJES po HOXHËS !!

Njejt i bjen ajo Baca G. Syla. Ali hoxha, ali hogja, pardon hoxh alia.
Por une po i them Shpatit te zdirgjet teposht pakez e ti shohin gjanat ma persafermi se me ideologji t'thata nuk "mushet barku".

Fale o zot se nuk di cfar thote.

E gjora Shqipri pati te vendos mes tradhetarit dhe pisit, ajo zgjodhi PISIN!

[GURI SYLAJ]

Postimi origjinal është bërë nga Murriz

Njejt i bjen ajo Baca G. Syla. Ali hoxha, ali hogja, pardon hoxh alia.
Por une po i them Shpatit te zdirgjet teposht pakez e ti shohin gjanat ma persafermi se me ideologji t'thata nuk "mushet barku".

Fale o zot se nuk di cfar thote.

E gjora Shqipri pati te vendos mes tradhetarit dhe pisit, ajo zgjodhi PISIN!

I nderuari Murrizi ,e thashe shkurt por e ka njefar bishti.....!

[Tomori]

Postimi origjinal është bërë nga Shpati

ENVER HOGJES

Shqiperi pate fate
qe te kesh nje Djal te shkathte
Shqiperin e qlirove
Armiq e Kolaboratore i saktove.

Shpati te urroje ta keshe po ket fate ne jete dhe familjen tende,,,
Sikurse populli Shqiptare nen thundren e klyshit Jugosllav Enver Hoxhes.

E mandej po bisedojme si dot veje puna ti i nderuari Shpati.

[Shpati]

Postimi origjinal është bërë nga Tomori

Shpati te urroje ta keshe po ket fate ne jete dhe familjen tende,,,
Sikurse populli Shqiptare nen thundren e klyshit Jugosllav Enver Hoxhes.

E mandej po bisedojme si dot veje puna ti i nderuari Shpati.

Ne SHBA jan 8 milion te burgosur!
Askush nuk thot se SHBA-te burogsen 8 milon Amerikan por kriminel.
Pra!
Ndryshimi i sistemit politik ne Shqiperi ka ndodhe por kriminelet nuk mund ta shpallin veten "ashtu te pafajshem".

UDHËHEQËSI QË BËRI EPOKË” (XXVII)Publikuar më 14 gusht, 2009 në orën 00:24 ( Para 9 ditë e 8 orëve )Muharrem XHAFA | Histori | XX


Ndërsa Plenumi i Dytë të i KQ të PKSH zhvillonte punimet e tij në Berat, nën komandën e Enver Hoxhës Ushtria Nacionalçlirimtare vazhdonte t’i jepte grushtet e fundit pushtuesve nazistë, duke bërë spastrimin prej tyre të gjithë tokës shqiptare. Në ndjekje këmba - këmbës dhe duke shkatërruar armikun, UNÇSH ishte në prag të çlirimit të qytetit të fundit, Shkodrës dhe të mbarë Shqipërisë. Në gjithë vendin ishte vendosur pushteti i demokracisë popullore. Tani rruga për Tiranë ishte e hapur. Djemtë e vajzat e popullit i thërriste koha të hynin fitimtarë në kryeqytetin e Atdheut.

Propozova - shkruan shoku Enver Hoxha - që Qeveria Demokratike të hynte në Tiranë më 28 nëntor, në ditën e shënuar të Shpalljes së Pavarësisë. Për vendosjen e saj në kryeqytetin e çliruar nga armët partizane, kjo zgjedhje do të ishte kuptimplotë. U nisëm nga Berati një ditë më parë, sepse rrugët ishin të prishura e mund të ndodhte edhe ndonjë vonesë e paparashikuar. Deri tek ura e Hasan Beut, siç i thoshin në atë kohë Urës Vajgurore, shkuam me disa automobila e me triçikla, që ia kishim zënë armikut.
Kaluam Osumin me mjete rrethanore dhe matanë hipëm në një autobus që na priste. Tek ura e Kuçit zbritëm edhe nga autobusi, e kaluam lumin me vështirësi mbi një trap të improvizuar dhe vazhduam rrugën, derisa në Rrogozhinë na “doli” përpara një tjetër pengesë: Shkumbini. Hodhëm lumin grupe - grupe me një trap të vogël dhe, me disa vetura të ardhura posaçërisht nga Tirana, u kthyem në drejtim të Elbasanit, sepse rruga për në Tiranë ishte e minuar dhe me ura të shkatërruara. Qyteti i Elbasanit kishte dy javë që ishte çliruar. Nga ballkoni i hotelit ku u vendosëm për të kaluar natën përshëndeta popullin, që kishte mbushur sheshin dhe rrugët. Të nesërmen në mëngjes, më 28 nëntor, kolona jonë u nis për në Tiranë e përcjellë me dashuri nga grumbuj njerëzish në të dy anët e rrugës, deri në të dalë të Elbasanit.
Po ktheheshim në Tiranën tonë të dashur dhe, për herë të parë pas kaq vjetësh, hynim atje jo ilegalë, me emra e me dokumente false, por lirisht e, për më tepër, fitimtarë. Tirana ishte e çliruar pas një lufte heroike e të lavdishme. Që nga Pallati i Brigadave, gjatë Rrugës së Elbasanit e deri në qendër, dukeshin gjurmët e luftës heroike. Nëpër rrugë, në gërmadhat e mureve të shtëpive e në godinat e tjera dukeshin shenjat që kishin lënë predhat e plumbat, deri edhe minarja në qendër pranë Sahatit të Madh ishte e prerë përgjysmë nga goditjet e artilerisë. Por popullin e Tiranës e gjetëm të gëzuar, me këngë në gojë, entuziast e optimist, tek priste Qeverinë e tij. Një masë e madhe njerëzish kishte mbushur rrugët e bulevardin e madh para hotel “Dajtit’...

Hipur mbi një tribunë të thjeshtë, i shoqëruar nga anëtarë të Qeverisë, të Kryesisë së Frontit e të Shtabit të Përgjithshëm, që ndodheshin në Tiranë, si Dr. Omer Nishani, Myslim Peza, Haxhi Lleshi, Baba Faja Martaneshi, Mehmet Shehu, Medar Shtylla e ndonjë tjetër, Enver Hoxha përshëndeti mitingun me rastin e Ditës së Pavarësisë, të cilën, pas kaq vjet lufte, populli shqiptar e festonte për herë të parë i lirë. Ndër të tjera, Udhëheqësi, në këtë fjalim të parë para popullit të Tiranës, tha: “Sot hapet një tjetër faqe e historisë sonë, një faqe që është në dorën tonë ta bëjmë dhe do ta bëjmë po aq të lavdishme, sa edhe luftën tonë kundër okpupatorit, dhe kjo është lufta për rindërtimin e Shqipërisë”. Ishin çaste historike, emocionale e të paharruara, çastet e gëzimit të fitores së madhe. Ishte kryer me gjak, me djersë, me mund e sakrifica një vepër gjigante dhe madhështore.

Në atmosferën e gëzimit të fitores së madhe, me rastin e ardhjes së Qeverisë së re në Tiranën e çliruar, në mbrëmjen e 28 nëntorit 1944, Qeveria jep një pritje në hotel “Dajti” për autoritetet e reja të vendit, të Qeverisë, të Frontit e të Ushtrisë, në të cilën merrnin pjesë komandantë, komisarë e deri partizane e partizanë të thjeshtë, anëtarë të shquar të njësiteve guerile, nëna e familjarë dëshmorësh, baza të LANÇ-it, si dhe gjithë misionet aleate në Shqipëri, angleze, sovjetike, amerikane e jugosllave. Në këtë pritje, duke qenë në krah të Enver Hoxhës, zyrtarizohen dhe lidhjet bashkëshortore të tij me Nexhmije Xhuglinin (Hoxha

vazhdon

[Shpati]

Më 29 nëntor 1944 merret lajmi i çlirimit të qytetit të Shkodrës, që shënonte dhe çlirimin e plotë të gjithë vendit. 29 nëntori është për Shqipërinë fillimi i një epoke të re, i epokës së socializmit. Dy data të mëdha ngjitur me njëra - tjetrën. Pranë 28 nëntorit, Ditës së Madhe të Flamurit, u radhit 29 nëntori, Dita tjetër e Madhe e Çlirimit të Atdheut dhe e Fitores së Revolucionit Popullor, që borgjezia rreket ta fshijë, por s’e fshin dot, dy data që përfaqësojnë dy periudha të ndryshme, por që të dyja të lavdishme të popullit shqiptar, që do të shkëlqejnë për jetë me tërë historinë e madhështinë e tyre.

Lufta Nacionalçlirimtare kundër pushtuesve italianë e gjermanë dhe kundër tradhtarëve të vendit zgjati më se pesë vjet e gjysmë. Kjo është lufta më burrërore e më ngadhënjimtare që shqiptarët kanë bërë gjatë historisë së tyre shekullore. Në Shqipëri shkeli këmba e 700 mijë ushtarëve nazifashistë. Një milion shqiptarë mbërthyen në luftë më se 15 divizione italiane e gjermane dhe nxorën jashtë luftimit rreth 70 mijë armiq të vrarë, të plagosur e robër. Si një nga pjesëtarët më veprues të Koalicionit Botëror Antifashist, në krahasim me madhësinë e territorit e të popullsisë së saj, Shqipëria mbajti mbi supet e veta një barrë shumë të rëndë dhe dha një kontribut të madh në fitoren historike mbi fashizmin. Asaj iu shkaktuan dëme e rrënime të jashtëzakonshme duke zënë një nga vendet e para për humbjet në njerëz : 28 mijë dëshmorë, 12.600 të plagosur, 12 mijë të tjerë u internuan në Itali e Gjermani, 35 mijë vetë u përdorën në punë të detyrueshme, u dogjën dhe u shkatërruan 1850 qytete e fshatra nga 2500 që kishte Shqipëria.
Përpjekjet heroike, gjaku i derdhur dhe humbjet e mëdha të popullit shqiptar në luftë, me 29 nëntor 1944 u kurorëzuan me fitoren përfundimtare mbi armiqtë e jashtëm, me çlirimin e plotë të atdheut dhe me triumfin e revolucionit popullor. Mori fund kështu sundimi fashist, u asgjësua çdo varësi e marrëdhënie skllavëruese nga fuqitë imperialiste, Shqipëria u shkëput përgjithmonë nga sistemi kapitalist botëror, populli fitoi pavarësinë e plotë kombëtare, përmbysi sundimin politik çifligaro-borgjez dhe arriti fitoren më të madhe në historinë e tij. Deri në fund LANÇ - i mbeti një revolucion antiimperialist, demokratik. Po në gjirin e saj u zhvilluan edhe elementë të revolucionit socialist, ndër të cilët zhveshja e borgjezisë nga pushteti politik, vendosja e udhëheqjes së pandashme të Partisë Komuniste në pushtetin e ri etj., që erdhën si pasojë e ashpërsimit të vazhdueshëm të luftës kundër klasave kryesore shfrytëzuese të vendit dhe e gërshetimit të saj.

Pa zgjidhur mbeti forma e regjimit. Pasi qe themeluar shteti demokratik popullor në Kongresin e Përmetit dhe tani që ishte çliruar gjithë vendi, duhej sanksionuar dhe forma e regjimit politik dhe të shpallej Kushtetuta e Shqipërisë. Kjo detyrë qe caktuar që në Mbledhjen e Dytë të KANÇ-it në tetor 1944, në Berat.
Në shtator 1945, Këshilli i Përgjithshëm Antifashist Nacionalçlirimtar shpalli ligjin mbi zgjedhjet për Asamblenë Kushtetuese, të cilat u zhvilluan më 2 dhjetor 1945. Më 11 janar 1946, Asambleja Kushtetuese, duke shprehur vullnetin e popullit, e shpalli njëzëri Shqipërinë Republikë Popullore, zgjidhi kështu formën e regjimit politik dhe krijoi Qeverinë e re me Kryeministër shokun Enver Hoxha. Më 14 mars 1946, Asambleja Kushtetuese e pranoi Kushtetutën e vendit dhe, pas kësaj, ajo u kthye në Kuvend Popullor si organi më i lartë i pushtetit shtetëror në Republikën Popullore të Shqipërisë, e cila, sa qe Enver Hoxha në krye PPSH (PKSH), eci me dinjitet në rrugën e socializmit.

Balta që sot është hedhur e vazhdon të hidhet kundër LANÇ-it e Komandantit të Përgjithshëm dhe Udhëheqësit të PKSH, Enver Hoxhës nga forcat e reaksionit të djeshëm, të borgjezisë së sotme antikombëtare në pushtet dhe nga llumi i shoqërisë shqiptare është e denjë për fashizmin, është në respekt e në shërbim të tij.
Kjo nuk çudit njeri, e rëndësishme është që në drejtimet e saj kryesore LANÇ-i nuk ka asgjë për të diskutuar e për të korrigjuar. Fitimtarët nuk gjykohen, por nderohen. Asnjë korrigjim nuk mund t’i bësh luftës heroike të një populli që u çlirua me forcat e veta, pa asnjë këmbë ushtari të huaj. Asnjë vërejtje nuk mund t’i bësh një populli e Ushtrisë së tij Partizane, që ndihmuan e dhanë gjak dëshmorësh e heronjsh dhe për çlirimin e popujve të tjerë të Ballkanit nga murtaja nazifashiste. Asgjë tjetër nuk mund të thuhet, veçse është meritë historike e madhe e Enver Hoxhës, që, në krye të PKSH-së, të Qeverisë së re Demokratike e Popullore dhe të Shtabit të Përgjithshëm, e orientoi dhe e futi Shqipërinë në ato kohë të vështira në Aleancën e Madhe Antifashiste Botërore dhe jo “Balli” e “Legaliteti”. Pa Enver Hoxhën LANÇ-i nuk do të kishte fituar dhe pushteti popullor nuk do të ishte vendosur. E udhëhequr prej tij, Lufta Nacionalçlirimtare qe ajo që e renditi Shqipërinë në anën e fitimtarëve të Koalicionit Antifashist Botëror dhe jo “heroizmat” e ballistëve dhe zogistëve, të cilët bashkëpunuan me pushtuesit dhe ndjehen krenarë për veprën e tyre antikombëtare. Një shtet serioz, qoftë dhe borgjez, kurrsesi nuk ua hap dritën jeshile atyre që shtrembërojnë historinë e luftës antifashiste e përpiqen ta rishkruajnë atë nisur nga pozita antikombëtare e fashiste.
Sot në Shqipëri gjithçka është e mundshme. Po asgjë nuk do të mund t’i fshijë nga kujtesa lavdinë e LANÇ-it, gjakun e derdhur dhe heroizmin e dëshmorëve të kombit, veprën e pavdekshme të Komandantit e Udhëheqësit të PKSH (PPSH) dhe të popullit shqiptar që bëri epokë, Enver Hoxhës.

Gusht, 2008

vazhdon

[Shpati]

Më 29 nëntor 1944 merret lajmi i çlirimit të qytetit të Shkodrës, që shënonte dhe çlirimin e plotë të gjithë vendit. 29 nëntori është për Shqipërinë fillimi i një epoke të re, i epokës së socializmit. Dy data të mëdha ngjitur me njëra - tjetrën. Pranë 28 nëntorit, Ditës së Madhe të Flamurit, u radhit 29 nëntori, Dita tjetër e Madhe e Çlirimit të Atdheut dhe e Fitores së Revolucionit Popullor, që borgjezia rreket ta fshijë, por s’e fshin dot, dy data që përfaqësojnë dy periudha të ndryshme, por që të dyja të lavdishme të popullit shqiptar, që do të shkëlqejnë për jetë me tërë historinë e madhështinë e tyre.

Lufta Nacionalçlirimtare kundër pushtuesve italianë e gjermanë dhe kundër tradhtarëve të vendit zgjati më se pesë vjet e gjysmë. Kjo është lufta më burrërore e më ngadhënjimtare që shqiptarët kanë bërë gjatë historisë së tyre shekullore. Në Shqipëri shkeli këmba e 700 mijë ushtarëve nazifashistë. Një milion shqiptarë mbërthyen në luftë më se 15 divizione italiane e gjermane dhe nxorën jashtë luftimit rreth 70 mijë armiq të vrarë, të plagosur e robër. Si një nga pjesëtarët më veprues të Koalicionit Botëror Antifashist, në krahasim me madhësinë e territorit e të popullsisë së saj, Shqipëria mbajti mbi supet e veta një barrë shumë të rëndë dhe dha një kontribut të madh në fitoren historike mbi fashizmin. Asaj iu shkaktuan dëme e rrënime të jashtëzakonshme duke zënë një nga vendet e para për humbjet në njerëz : 28 mijë dëshmorë, 12.600 të plagosur, 12 mijë të tjerë u internuan në Itali e Gjermani, 35 mijë vetë u përdorën në punë të detyrueshme, u dogjën dhe u shkatërruan 1850 qytete e fshatra nga 2500 që kishte Shqipëria.
Përpjekjet heroike, gjaku i derdhur dhe humbjet e mëdha të popullit shqiptar në luftë, me 29 nëntor 1944 u kurorëzuan me fitoren përfundimtare mbi armiqtë e jashtëm, me çlirimin e plotë të atdheut dhe me triumfin e revolucionit popullor. Mori fund kështu sundimi fashist, u asgjësua çdo varësi e marrëdhënie skllavëruese nga fuqitë imperialiste, Shqipëria u shkëput përgjithmonë nga sistemi kapitalist botëror, populli fitoi pavarësinë e plotë kombëtare, përmbysi sundimin politik çifligaro-borgjez dhe arriti fitoren më të madhe në historinë e tij. Deri në fund LANÇ - i mbeti një revolucion antiimperialist, demokratik. Po në gjirin e saj u zhvilluan edhe elementë të revolucionit socialist, ndër të cilët zhveshja e borgjezisë nga pushteti politik, vendosja e udhëheqjes së pandashme të Partisë Komuniste në pushtetin e ri etj., që erdhën si pasojë e ashpërsimit të vazhdueshëm të luftës kundër klasave kryesore shfrytëzuese të vendit dhe e gërshetimit të saj.

Pa zgjidhur mbeti forma e regjimit. Pasi qe themeluar shteti demokratik popullor në Kongresin e Përmetit dhe tani që ishte çliruar gjithë vendi, duhej sanksionuar dhe forma e regjimit politik dhe të shpallej Kushtetuta e Shqipërisë. Kjo detyrë qe caktuar që në Mbledhjen e Dytë të KANÇ-it në tetor 1944, në Berat.
Në shtator 1945, Këshilli i Përgjithshëm Antifashist Nacionalçlirimtar shpalli ligjin mbi zgjedhjet për Asamblenë Kushtetuese, të cilat u zhvilluan më 2 dhjetor 1945. Më 11 janar 1946, Asambleja Kushtetuese, duke shprehur vullnetin e popullit, e shpalli njëzëri Shqipërinë Republikë Popullore, zgjidhi kështu formën e regjimit politik dhe krijoi Qeverinë e re me Kryeministër shokun Enver Hoxha. Më 14 mars 1946, Asambleja Kushtetuese e pranoi Kushtetutën e vendit dhe, pas kësaj, ajo u kthye në Kuvend Popullor si organi më i lartë i pushtetit shtetëror në Republikën Popullore të Shqipërisë, e cila, sa qe Enver Hoxha në krye PPSH (PKSH), eci me dinjitet në rrugën e socializmit.

Balta që sot është hedhur e vazhdon të hidhet kundër LANÇ-it e Komandantit të Përgjithshëm dhe Udhëheqësit të PKSH, Enver Hoxhës nga forcat e reaksionit të djeshëm, të borgjezisë së sotme antikombëtare në pushtet dhe nga llumi i shoqërisë shqiptare është e denjë për fashizmin, është në respekt e në shërbim të tij.
Kjo nuk çudit njeri, e rëndësishme është që në drejtimet e saj kryesore LANÇ-i nuk ka asgjë për të diskutuar e për të korrigjuar. Fitimtarët nuk gjykohen, por nderohen. Asnjë korrigjim nuk mund t’i bësh luftës heroike të një populli që u çlirua me forcat e veta, pa asnjë këmbë ushtari të huaj. Asnjë vërejtje nuk mund t’i bësh një populli e Ushtrisë së tij Partizane, që ndihmuan e dhanë gjak dëshmorësh e heronjsh dhe për çlirimin e popujve të tjerë të Ballkanit nga murtaja nazifashiste. Asgjë tjetër nuk mund të thuhet, veçse është meritë historike e madhe e Enver Hoxhës, që, në krye të PKSH-së, të Qeverisë së re Demokratike e Popullore dhe të Shtabit të Përgjithshëm, e orientoi dhe e futi Shqipërinë në ato kohë të vështira në Aleancën e Madhe Antifashiste Botërore dhe jo “Balli” e “Legaliteti”. Pa Enver Hoxhën LANÇ-i nuk do të kishte fituar dhe pushteti popullor nuk do të ishte vendosur. E udhëhequr prej tij, Lufta Nacionalçlirimtare qe ajo që e renditi Shqipërinë në anën e fitimtarëve të Koalicionit Antifashist Botëror dhe jo “heroizmat” e ballistëve dhe zogistëve, të cilët bashkëpunuan me pushtuesit dhe ndjehen krenarë për veprën e tyre antikombëtare. Një shtet serioz, qoftë dhe borgjez, kurrsesi nuk ua hap dritën jeshile atyre që shtrembërojnë historinë e luftës antifashiste e përpiqen ta rishkruajnë atë nisur nga pozita antikombëtare e fashiste.
Sot në Shqipëri gjithçka është e mundshme. Po asgjë nuk do të mund t’i fshijë nga kujtesa lavdinë e LANÇ-it, gjakun e derdhur dhe heroizmin e dëshmorëve të kombit, veprën e pavdekshme të Komandantit e Udhëheqësit të PKSH (PPSH) dhe të popullit shqiptar që bëri epokë, Enver Hoxhës.

Gusht, 2008


pjes te tjera mund te lexon ne faqen www.dervina.com

[Honesty^uk.]

Kur lexoj shkrime mbeshtetese qe i kushtohen diktatorit me te tmerrshem qe historia ka njohur ndonjehere, i cili nuk ka kursyer as foshnjat duke u marr edhe gjakun per te jetuar vitet e fundit te jetes se vet,,
me sjellin neveri dhe habitem sesi ka mundesi qe akoma ka manjake qe edhe pse ne driten e diellit u jane verbuar syte dhe akoma ecin me koken mbrapa duke thur elozhe per nje bolshevik,katil, te pa fe pa din dhe pa iman

Gjithashtu me vjen keq qe rrugen e tij te diktatit dhe te likuidimit fizik te kundershtareve
po e ndjek dhe po e pasuron Enveristi, kelyshi i fundit i Bolshevizmit HASHIM THACNIKU
keshtu qe ju o ithtare te se keqes, te skamjes, te mjerimit, te izolimit dhe te persekutimit
ngushellohuni tek ky njeri sepse ky eshte pasuesi me i denje i antishqiptarise,i diktatorit, pucistit Enver Horriiiiiiiit.

Me keqardhje per ju pakice

Honesty

[Honesty^uk.]

Postimi origjinal është bërë nga Arb

Kush more eshte i gjalle ne Zemrat tona?

Enver KryeCetniku a?

Ju bofte vorri Diskoteke ketij qeni!

Qenefhane ja kishin ba, njesoj sikur grumbulli i plehit qe shkojen qent dhe e ngrejne njeren kembe.

[Rozafa]

Postimi origjinal është bërë nga Honesty^uk.

Kur lexoj shkrime mbeshtetese qe i kushtohen diktatorit me te tmerrshem qe historia ka njohur ndonjehere, i cili nuk ka kursyer as foshnjat duke u marr edhe gjakun per te jetuar vitet e fundit te jetes se vet,,
me sjellin neveri dhe habitem sesi ka mundesi qe akoma ka manjake qe edhe pse ne driten e diellit u jane verbuar syte dhe akoma ecin me koken mbrapa duke thur elozhe per nje bolshevik,katil, te pa fe pa din dhe pa iman

Gjithashtu me vjen keq qe rrugen e tij te diktatit dhe te likuidimit fizik te kundershtareve
po e ndjek dhe po e pasuron Enveristi, kelyshi i fundit i Bolshevizmit HASHIM THACNIKU
keshtu qe ju o ithtare te se keqes, te skamjes, te mjerimit, te izolimit dhe te persekutimit
ngushellohuni tek ky njeri sepse ky eshte pasuesi me i denje i antishqiptarise,i diktatorit, pucistit Enver Horriiiiiiiit.

Me keqardhje per ju pakice

Honesty

Po kjo pakica-qyqaret jetojne akoma me perallat e ketij diktatori-kanibali te semure !!

[MemphiSx]

Boll zhig i kish met hashimit mos me marr pjes n'kit perkujtim :P

[bert]

po te ishte ne shqiperi lpk do e kishin djegur me gjithe anetare brenda per kete gjest antishqiptar

[Shpati]

Postimi origjinal është bërë nga bert

po te ishte ne shqiperi lpk do e kishin djegur me gjithe anetare brenda per kete gjest antishqiptar

“UDHËHEQËSI QË BËRI EPOKË” (XXVI)Publikuar më 11 gusht, 2009 në orën 23:50 ( Para 11 ditë e 23 orëve )Muharrem XHAFA | Histori | Tempoja e shfaqi në ekstrem agresivitetin e konceptit të tij shovinist në vjeshtë të vitit 1943, duke vlerësuar si një rrezik për Jugosllavinë veprimtarinë internacionaliste të organizatës së PKSH të Qarkut të Dibrës në qytetet dhe krahinat përtej kufirit të banuar prej shqiptarësh e maqedonasish, si dhe autoritetin e madh që kjo organizatë dhe shtabi i Qarkut të Dibrës gëzonin në popullsinë e atjeshme. Që nga Maqedonia, me një egërsi të papërmbajtur, Tempoja i shkroi dy letra njëra pas tjetrës Komitetit Qendror të PKSH, në të cilat padiste si “shovinistë deri në pakufi” dhe “shqiptaromëdhenj” komunistët e partizanët shqiptarë, komandantin e shquar të shtabit të Qarkut, Haxhi Lleshin, si dhe vetë Komitetin Qendror të PKSH. Në mënyrë brutale Tempo kërkonte që partizanët shqiptarë me banim në Jugosllavi të largoheshin nga batalionet e UNÇSH të Qarkut të Dibrës dhe të viheshin nën komandën e shtabit jugosllav. Haxhi Lleshi, sipas Tempos, duhej të largohej nga qyteti i Dibrës dhe të vinte aty vetëm kur ta thërriste shtabi jugosllav për ndihmë, ndërsa Këshilli Nacionalçlirimtar i Dibrës duhej të shkëpuste lidhjet me shtabin shqiptar e të vihej në vartësi të shtabit jugosllav.

Enver Hoxha dhe Komiteti Qendror i PKSH i flakën tej si dhe herët e tjera shpifjet dhe paditë e Tempos dhe e paralajmëruan atë se nuk do të pranonin kurrë që njerëz të jashtëm t’u jepnin urdhra reparteve partizane shqiptare dhe t’i diktonin vullnetin e vet PKSH. Drejtues jugosllavë, partiakë e ushtarakë dhe në Kosovë manifestonin shfaqje të theksuara shoviniste, duke mos marrë parasysh vullnetin e popullsisë shqiptare atje. Në lloj - lloj formash ata luftonin idenë e përhapur gjerësisht gjatë luftës mbi vetëvendosjen e popujve, kryenin veprime diskriminuese dhe shfarosëse kundër shqiptarëve në Kosovë e në Mal të Zi si çetnikët e Mihajlloviçit. Disa herë Komiteti Qendror i PKSH dhe organizatat e Partisë për Shkodrën dhe për Tropojën patën bërë vërejtje dhe patën kritikuar qëndrimet shoviniste të drejtuesve të ndryshëm jugosllavë, si qëndrime që pengonin seriozisht zhvillimin e luftës kundër pushtuesve italianë e gjermanë në Kosovë.
Ndërkaq Enver Hoxha dhe PKSH mbanin një qëndrim konsekuent internacionalist dhe nuk i lejonin vetes asnjë shfaqje shoviniste. Në porositë e tij për Kosovën s’gjendet kurrfarë nacionalizmi të ngushtë, për shkak se Udhëheqësi ynë gjykonte si komunist parimor dhe udhëheqës i përgjegjshëm. Sigurisht ai kishte dashuri të thellë për vëllezërit kosovarë dhe dëshirë e preokupim të madh që ata, me luftën kundër fashizmit (siç vepruan), të fitonin lirinë e të realizonin aspiratat e veta për zhdukjen e çdo lloj shtypjeje e shfrytëzimi kombëtar e shoqëror. Asnjë herë PKSH dhe Enver Hoxha nuk e pranuan parullën shoviniste të pushtuesve të “Shqipërisë së madhe” dhe e shikonin zgjidhjen e drejtë të problemit të Kosovës e të krahinave të tjera të banuara prej shqiptarësh në Jugosllavi në fitoren e revolucionit popullor si në Shqipëri dhe në Jugosllavi. PKSH kishte shpallur botërisht se kosovarët me fitoren e revolucionit në të dy vendet do të fitonin të drejtën të vendosnin mbi fatin e tyre, në rast të kundërt ata do të luftonin kundër asaj Jugosllavie që do të përpiqej t’i shtypte e t’i robëronte.
Titoja dhe PK e Jugosllavisë ishin ato që ndërruan vijë për çështjen kombëtare. Në vitet e Luftës Antifashiste, PK e Jugosllavisë pati shpallur si vijë të vetën për çështjen kombëtare parimin e njohur leninist të vetëvendosjes së popujve deri në shkëputje, duke theksuar se “secili popull këtë të drejtë e fiton me pushkë në dorë në Luftën e sotme Nacionalçlirimtare”, sikurse shkruhej në një artikull të Titos në revistën “Proleter” në fund të dhjetorit 1942. Ndërsa në letrën e KQ të PK të Jugosllavisë (28 mars 1944) dërguar Komitetit Krahinor për Kosovën e Metohinë lidhur me vendimet e Konferencës së Bujanit theksohej: “Ju porosisim…të kuptoni dhe të popullarizoni vendimet e Mbledhjes së Dytë të ANVOJ-it. Këto vendime u sigurojnë të drejta të barabarta gjithë popujve, bëjnë të mundur të drejtën e vetëvendosjes.”
Konferenca e Bujanit u mblodh në fshatin Bujan të Tropojës, më 31 dhjetor deri me 2 janar 1944. Kjo konferencë u njohu kosovarëve “të drejtën e vetëvendosjes pas luftës..deri në shkëputje”. Në Rezolucionin e saj, që është firmosur jo vetëm nga shqiptarët, po edhe nga përfaqësuesit e pakicave serbe e malazeze në trojet e Kosovës e të Rrafshit të Dukagjinit, thuhet qartë se popullsitë e këtyre trojeve “ do të kenë mundësi me vendosë mbi fatin e tyre me të drejtën e vetëvendosjes deri në shkëputje” dhe se “populli i Kosovës e i Rrafshit të Dukagjinit si gjithmonë edhe sot dëshiron me u bashkue me Shqipërinë”. Për këtë ngjarje të rëndësishme të popullit shqiptar Enver Hoxha shkruante se vendimet e Konferencës së Bujanit u pritën me gëzim nga udhëheqja e PKSH dhe e Luftës Nacionalçlirimtare dhe se për këtë është shkruar në atë kohë në buletinin e “ Zërit të Popullit “.

Në këtë linjë, menjëherë pas çlirimit, Enver Hoxha në takimin e parë me Titon në Beograd, në qershor 1946, i tha atij se “Kosova e vise të tjera në Jugosllavi, të banuara nga shqiptarët, i përkasin Shqipërisë dhe duhet t’i kthehen asaj”. Në këtë takim, Titoja i është përgjigjur Enver Hoxhës se “ Jam dakord me pikëpamjen tuaj, por tash për tash nuk mund ta bëjmë dot këtë gjë, sepse serbët nuk do të na kuptojnë ”. Duke mos qenë i një mendimi me Titon, Enver Hoxha i është përgjigjur se ata (serbët) “ në rast se nuk e kuptojnë tashti do ta kuptojnë më vonë

[Shpati]

“UDHËHEQËSI QË BËRI EPOKË” (XXVI)Publikuar më 11 gusht, 2009 në orën 23:50 ( Para 11 ditë e 23 orëve )Muharrem XHAFA | Histori | Tempoja e shfaqi në ekstrem agresivitetin e konceptit të tij shovinist në vjeshtë të vitit 1943, duke vlerësuar si një rrezik për Jugosllavinë veprimtarinë internacionaliste të organizatës së PKSH të Qarkut të Dibrës në qytetet dhe krahinat përtej kufirit të banuar prej shqiptarësh e maqedonasish, si dhe autoritetin e madh që kjo organizatë dhe shtabi i Qarkut të Dibrës gëzonin në popullsinë e atjeshme. Që nga Maqedonia, me një egërsi të papërmbajtur, Tempoja i shkroi dy letra njëra pas tjetrës Komitetit Qendror të PKSH, në të cilat padiste si “shovinistë deri në pakufi” dhe “shqiptaromëdhenj” komunistët e partizanët shqiptarë, komandantin e shquar të shtabit të Qarkut, Haxhi Lleshin, si dhe vetë Komitetin Qendror të PKSH. Në mënyrë brutale Tempo kërkonte që partizanët shqiptarë me banim në Jugosllavi të largoheshin nga batalionet e UNÇSH të Qarkut të Dibrës dhe të viheshin nën komandën e shtabit jugosllav. Haxhi Lleshi, sipas Tempos, duhej të largohej nga qyteti i Dibrës dhe të vinte aty vetëm kur ta thërriste shtabi jugosllav për ndihmë, ndërsa Këshilli Nacionalçlirimtar i Dibrës duhej të shkëpuste lidhjet me shtabin shqiptar e të vihej në vartësi të shtabit jugosllav.

Enver Hoxha dhe Komiteti Qendror i PKSH i flakën tej si dhe herët e tjera shpifjet dhe paditë e Tempos dhe e paralajmëruan atë se nuk do të pranonin kurrë që njerëz të jashtëm t’u jepnin urdhra reparteve partizane shqiptare dhe t’i diktonin vullnetin e vet PKSH. Drejtues jugosllavë, partiakë e ushtarakë dhe në Kosovë manifestonin shfaqje të theksuara shoviniste, duke mos marrë parasysh vullnetin e popullsisë shqiptare atje. Në lloj - lloj formash ata luftonin idenë e përhapur gjerësisht gjatë luftës mbi vetëvendosjen e popujve, kryenin veprime diskriminuese dhe shfarosëse kundër shqiptarëve në Kosovë e në Mal të Zi si çetnikët e Mihajlloviçit. Disa herë Komiteti Qendror i PKSH dhe organizatat e Partisë për Shkodrën dhe për Tropojën patën bërë vërejtje dhe patën kritikuar qëndrimet shoviniste të drejtuesve të ndryshëm jugosllavë, si qëndrime që pengonin seriozisht zhvillimin e luftës kundër pushtuesve italianë e gjermanë në Kosovë.
Ndërkaq Enver Hoxha dhe PKSH mbanin një qëndrim konsekuent internacionalist dhe nuk i lejonin vetes asnjë shfaqje shoviniste. Në porositë e tij për Kosovën s’gjendet kurrfarë nacionalizmi të ngushtë, për shkak se Udhëheqësi ynë gjykonte si komunist parimor dhe udhëheqës i përgjegjshëm. Sigurisht ai kishte dashuri të thellë për vëllezërit kosovarë dhe dëshirë e preokupim të madh që ata, me luftën kundër fashizmit (siç vepruan), të fitonin lirinë e të realizonin aspiratat e veta për zhdukjen e çdo lloj shtypjeje e shfrytëzimi kombëtar e shoqëror. Asnjë herë PKSH dhe Enver Hoxha nuk e pranuan parullën shoviniste të pushtuesve të “Shqipërisë së madhe” dhe e shikonin zgjidhjen e drejtë të problemit të Kosovës e të krahinave të tjera të banuara prej shqiptarësh në Jugosllavi në fitoren e revolucionit popullor si në Shqipëri dhe në Jugosllavi. PKSH kishte shpallur botërisht se kosovarët me fitoren e revolucionit në të dy vendet do të fitonin të drejtën të vendosnin mbi fatin e tyre, në rast të kundërt ata do të luftonin kundër asaj Jugosllavie që do të përpiqej t’i shtypte e t’i robëronte.
Titoja dhe PK e Jugosllavisë ishin ato që ndërruan vijë për çështjen kombëtare. Në vitet e Luftës Antifashiste, PK e Jugosllavisë pati shpallur si vijë të vetën për çështjen kombëtare parimin e njohur leninist të vetëvendosjes së popujve deri në shkëputje, duke theksuar se “secili popull këtë të drejtë e fiton me pushkë në dorë në Luftën e sotme Nacionalçlirimtare”, sikurse shkruhej në një artikull të Titos në revistën “Proleter” në fund të dhjetorit 1942. Ndërsa në letrën e KQ të PK të Jugosllavisë (28 mars 1944) dërguar Komitetit Krahinor për Kosovën e Metohinë lidhur me vendimet e Konferencës së Bujanit theksohej: “Ju porosisim…të kuptoni dhe të popullarizoni vendimet e Mbledhjes së Dytë të ANVOJ-it. Këto vendime u sigurojnë të drejta të barabarta gjithë popujve, bëjnë të mundur të drejtën e vetëvendosjes.”
Konferenca e Bujanit u mblodh në fshatin Bujan të Tropojës, më 31 dhjetor deri me 2 janar 1944. Kjo konferencë u njohu kosovarëve “të drejtën e vetëvendosjes pas luftës..deri në shkëputje”. Në Rezolucionin e saj, që është firmosur jo vetëm nga shqiptarët, po edhe nga përfaqësuesit e pakicave serbe e malazeze në trojet e Kosovës e të Rrafshit të Dukagjinit, thuhet qartë se popullsitë e këtyre trojeve “ do të kenë mundësi me vendosë mbi fatin e tyre me të drejtën e vetëvendosjes deri në shkëputje” dhe se “populli i Kosovës e i Rrafshit të Dukagjinit si gjithmonë edhe sot dëshiron me u bashkue me Shqipërinë”. Për këtë ngjarje të rëndësishme të popullit shqiptar Enver Hoxha shkruante se vendimet e Konferencës së Bujanit u pritën me gëzim nga udhëheqja e PKSH dhe e Luftës Nacionalçlirimtare dhe se për këtë është shkruar në atë kohë në buletinin e “ Zërit të Popullit “.

Në këtë linjë, menjëherë pas çlirimit, Enver Hoxha në takimin e parë me Titon në Beograd, në qershor 1946, i tha atij se “Kosova e vise të tjera në Jugosllavi, të banuara nga shqiptarët, i përkasin Shqipërisë dhe duhet t’i kthehen asaj”. Në këtë takim, Titoja i është përgjigjur Enver Hoxhës se “ Jam dakord me pikëpamjen tuaj, por tash për tash nuk mund ta bëjmë dot këtë gjë, sepse serbët nuk do të na kuptojnë ”. Duke mos qenë i një mendimi me Titon, Enver Hoxha i është përgjigjur se ata (serbët) “ në rast se nuk e kuptojnë tashti do ta kuptojnë më vonë

[Shpati]

Po këto dhe të tjera deklarata e qëndrime publike të drejta, që afirmonin të drejtën legjitime të popujve, të bëra nga personalitete të Jugosllavisë të asaj kohe, nga fundi i Luftës së Dytë Botërore e në vitet e para të pasçlirimit, u mohuan. PK e Jugosllavisë ndryshoi qëndrim rrënjësisht për çështjen kombëtare, për shkak se ajo kishte pasur në plan dhe përfshirjen e Shqipërisë në Federatën Jugosllave si Republikë të 7 - të të saj, bashkë me Kosovën.

Udhëheqja e PKSH, jo shumë vonë pas Konferencës së Bujanit, mori vesh se në Jajcë ishte mbajtur mbledhja e AVNOJ-it, ku Kosova, Rrafshi i Dukagjinit, Dibra dhe vise të tjera shqiptare ishin përfshirë arbitrarisht brenda “Jugosllavisë së Re Federative”, gati ashtu njëlloj siç qe vepruar dekada më parë nga fuqitë imperialiste në Traktatet e Versajës e të Londrës, një dëshmi e qartë kjo se për fatin e Kosovës udhëheqja jugosllave kishte vendosur gjithçka në Jajcë, që në fund të nëntorit 1943. Nga ana tjetër, Titoja e njerëzit e tij për të mbuluar të vërtetën dërgonin në Shqipëri mesazhe, letra, emisarë etj., që lëshonin fraza me gënjeshtra, duke thënë se çështja e shqiptarëve në Jugosllavi nuk shtrohet për “sot”, po për” nesër“.

Korrekte në qëndrimin e saj, me mbarimin e luftës Komanda e Përgjithshme e Ushtrisë Nacionalçlirimtare Shqiptare, me urdhër të Enver Hoxhës i tërhoqi forcat e saj partizane brenda territorit të vet shtetëror, duke i lënë luftëtarët shqiptarë zot në trojet e veta në Kosovë, Maqedoni e Mal të Zi. Tjetër bëri Komanda e Përgjithshme Jugosllave me Titon në krye; ajo nisi të zbatonte planet e vjetra të mbretërisë së Karagjorgjeviçëve për mbajtjen nën zgjedhë të Kosovës, largoi për në territoret e tjera Forcat e Armatosura Kosovare dhe më pas i çarmatosi. Udhëheqja jugosllave grumbulloi në emër të një “mobilizimi të ri” mijëra të rinj shqiptarë të Kosovës, i shpërndau ata nëpër Jugosllavi, që s’dihet se ç’u bënë dhe i masakroi në mënyrë barbare. Vetëm në Tivar (Mal të Zi) u masakruan mbi dymijë të rinj shqiptarë, duke i shtrirë kështu krimin e dhunën etnike në të gjitha trojet shqiptare. Kjo masakër është dënuar rreptë dhe denoncuar publikisht në sytë e opinionit ndërkombëtar nga Enver Hoxha, PKSH dhe shteti shqiptar.

Enver Hoxha dhe PKSH në fillim nuk dyshonin që udhëheqja e PKJ ushqente qëllime shoviniste ndaj Shqipërisë, sepse nuk mund ta merrnin me mend se si udhëheqësit e një Partie, e cila e quante veten marksiste - leniniste të kishte qëllime të këtilla, që i kanë vetëm partitë socialshoviniste, imperialistët dhe veglat e tyre. Siç analizon në veprën “Titistët”, Komiteti Qendror dhe Enver Hoxha mendonin se shfaqjet shoviniste që kishin manifestuar Tempoja dhe disa drejtues të partisë e të reparteve partizane të Serbisë, të Maqedonisë e të Malit të Zi në kohën e luftës ishin shtrembërime, që bëheshin nga njerëz të veçuar dhe jo veprime që shprehnin politikën e PKJ.

Në vitin 1944, presioni i Komitetit Qendror të PKJ mbi PKSH bëhet më i rëndë. Udhëheqja jugosllave u përpoq me mënyra të ndryshme të përgatiste opinionin në popullin shqiptar se qoftë krijimi i PKSH, qoftë Lufta Antifashiste Nacionalçlirimtare i detyroheshin “ndihmës” së Partisë Komuniste të Jugosllavisë, vetë Titos dhe se Shqipëria e re duhej ta shikonte të ardhmen e saj të lidhur me fatin e Jugosllavisë dhe vetëm të Jugosllavisë!
Politika antimarksiste e udhëheqjes jugosllave ndeshi hapur në kundërshtimin e drejtë dhe të ashpër të Enver Hoxhës dhe PKSH. Jugosllavët vlerësonin si pengesën kryesore për zbatimin e planit të tyre në Shqipëri vijën marksiste - leniniste të PKSH dhe në veçanti Sekretarin e Përgjithshëm të saj, Enver Hoxhën, si dhe anëtarë të tjerë të KQ, të cilët e mbronin me vendosmëri këtë vijë e nuk pranonin ndërhyrjen e jashtme në punët e brendshme të Partisë e të vendit.
KQ i PKJ bëri të gjitha përpjekjet që ta kapërcente këtë pengesë në mbledhjen e Plenumit të Dytë të KQ të PKSH në Berat, në nëntor 1944. Për të arritur qëllimin e vet, ai dërgoi në Shqipëri Velimir Stoiniçin me cilësinë e shefit të Misionit Ushtarak Jugosllav dhe të ndërlidhësit me PKSH, i cili, me të ardhur këtu, filloi sulmin kundër vijës së përgjithshme të PKSH, duke e quajtur atë një vijë kryekëput të gabuar dhe duke kërkuar që pa vonesë të bëheshin ndryshime rrënjësore si në vijë, ashtu dhe në udhëheqje. Po, edhe kjo akuzë shpifëse u kundërshtua prerë nga Sekretari i Përgjithshëm, Enver Hoxha dhe u konsiderua një ndërhyrje brutale në punët e brendshme të PKSH, ndërsa u përkrah nga anëtarët e Byrosë Politike, Koçi Xoxe dhe Nako Spiru.
Sulmi i pabesë i udhëheqjes jugosllave gjeti mbështetje të fortë në Byronë Politikë të KQ të PKSH, sidomos mbas kooptimit jashtë rregullave organizative si anëtarë të saj të Sejfulla Malëshovës e Pandi Kristos dhe me sigurimin në këtë mënyrë të shumicës projugosllave në Byronë Politike. Stoiniçi, fshehurazi Komitetit Qendror të PKSH dhe Sekretarit të Përgjithshëm, Enver Hoxhës, përpunoi me këta karrieristë e mafiozë, platformën me të cilën do të dilej në Plenum kundër vijës marksiste - leniniste të PKSH. Flamurin e sulmit antiparti në Plenum e morën në dorë Sejfulla Malëshova dhe përfaqësuesi jugosllav, të përkrahur plotësisht nga Koçi Xoxja dhe anëtarët e tjerë të komplotit të fshehtë. Stojniçi u ftua të merrte pjesë në mbledhjen e Plenumit si përfaqësues i një partie motër, por ky, duke pasur përkrahjen e komplotistëve në gjirin e KQ të PKSH, shkeli të gjitha rregullat dhe ndërhyri brutalisht në punët e brendshme të saj.
PKSH, që kishte luftuar me aq heroizëm dhe kishte arritur fitore vendimtare në luftën revolucionare, u cilësua nga komplotistët “një parti komuniste jo e vërtetë” dhe me “një vijë e një udhëheqje jo marksiste - leniniste”. Rruga e saj e lavdishme, e sprovuar në zjarrin e luftës, që çoi në çlirimin e atdheut dhe në vendosjen e pushtetit popullor u errësua si “një rrugë plot gabime dhe shtrembërime”, që luhatej “nga sektarizmi në oportunizëm dhe vice - versa”. Enver Hoxha, themeluesi, udhëheqësi i Partisë dhe Heroi i Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare, u paraqit nga renegatët si “sinteza e të gjitha gabimeve”. Malëshova ngriti dhe nevojën e “Kryetarit të partisë”, vend që duhej ta zinte një njeri “me përgatitje të thellë teorike”(!), duke pasur parasysh veten. Stojniçi veprimtarinë e Miladin Popoviçit në Shqipëri e cilësoi të gabuar e që nuk pranohej nga udhëheqja e PKJ dhe paraqiti “vijën e re” që ajo i “rekomandonte” PKSH-së.
Duke e quajtur sektare punën që bëhej për të popullarizuar PKSH si udhëheqëse e popullit shqiptar, Stoiniçi ngriti çështjen që ajo të mos popullarizohej si e tillë, po te popullarizohej Fronti dhe kërkoi që në organet drejtuese të Frontit të tërhiqeshin përfaqësuesit me ndikim të borgjezisë reaksionare e të klerit të lartë, pa marrë parasysh qëndrimin e tyre armiqësor në Luftën Nacionalçlirimtare. Presionet e rekomandimet e udhëheqjes jugosllave për zgjerimin e Frontit po përputheshin me planet e imperialistëve anglo - amerikanë, të cilët bënin trysni mbi Qeverinë Demokratike të Shqipërisë, që ajo të pranonte në përbërjen e saj dhe në Këshillin Antifashist përfaqësues të reaksionit, për t’i përdorur më vonë si mbështetje në përmbysjen e pushtetit popullor.

[4peace]

*

Gjerat duhet te analizohen me shtruar.
Nuk mundesh te flasesh per ndonje person nga periudha e hapave te pare njesoj sikurse me hapat e fundit.
Njerezit ndryshojne. Sidomos ata qe i hipin kalit te bardhe (pushtetit).

Lufta Nacional Clirimtare gjat LDB-se ka qene lufte e drejte, pa marre parasysh leshimet e lloj-llojshme. Pra, edhe Enver Hoxha, ne fillim mund te cilesohet si njeri pozitiv. Me vone, i verberuar nga pushteti (absolut) ka qene e kunderta e asaj qe ka qene ne fillim.

Per ta ilustruar me mire kete me shembuj te sotit ja ku i keni heronjte e deridjeshem (Hashimi, Haradinaj...) se si kane qene dhe cfare jane bere sot.

"Inatin kija - hakun mos ja ha"


*