Gruaja shqiptare dje, sot dhe neser Heroinë

[legenda]

Publikimet kryesore:

• Pellazgët-ilirët-shqiptarët, interpretime epigrafike e komente historiko-gjuhësore, Romë 1984.

• Gjuha etruske gjuhë e gjallë, interpretime të mëtejshme epigrafike e komente historiko-gjuhësore, Romë 1989.

• Lashtësia e gjuhës shqipe, përmbledhje e mbi 50 programesh historiko-gjuhësore të transmetuar nga Radio Vatikani më 1988-89, Romë 1991.

• Shqipja çelësi i gjuhës shqipe, interpretime epigrafike e komente historiko-gjuhësore, Romë 1992.

• Paleografia tregon një vazhdimësi gjuhësore nga pellazgët, ilirët, trakët dhe etruskët tek shqiptarët, relacion i paraqitur më 1989 në Universitetin e Warwick (GB).

• Shkrimet proto-italike një gjuhë e përbashkët në të dy brigjet e Adriatikut, konferencë e mbajtur më 1986 në Fondacionin Corsi në Fermo, Itali dhe e publikuar po atë vit në Firence.
• Pellazgët, trakët, etruskët në paleografinë euro-mesdhetare, relacion i mbajtur në Simpoziumin e V-të ndërkombëtar të studimeve trake, Spoleto, Itali 1987, i publikuar në Milano 1990.

• Pellazgjikja-ilirishte mesdhetare, relacion i mbajtur në Simpoziumin e VII-të ndërkombëtar të studimeve trake më 1990 në Palma de Mallorca, Spanjë, e publikuar në Milano më 1992.
• L'Idiome Pelasgien dans l'Europe Mediterranenne, dokumente epigrafike të Portugalisë, relacion i mbajtur më 1988 në Universitetin e Ri të Lisbonës dhe këtu e publikuar më 1990.
• Trashëgimia gjuhësore dhe gjenetike - mundësia e monogjenezës embrionale të fjalëve, relacion i mbajtur më 1997 në Universitetin e Mainzit, Gjermani dhe i publikuar në Tiranë në të njëjtin vit.

• Rëndësia e gruas në Iliri, ese (bazuar dhe në dokumente epigrafike nga Dodona dhe Butrinti), Romë 1985.

• Ismail Qemal Vlora - njiqindepesëdhjetë vjetori i lindjes, konferencë e mbajtur në Vlorë më 24/1/1994 dhe këtu e publikuar po atë vit.

• Pellazgjikja-ilirishte mesdhetare, kontribut studimor për nder të Federico Curato në Universitetin e Pavias, Itali, vëll. II, Milano 1996.

• Vera, kujtime për nder të piktores Vera Blloshmi-Mellett, Romë 1998.

• Profil i grave shqiptare në histori, ese mbi mbretëreshën Teuta, Nora Kelmendin, Laskarina Bubulinën, Miro Tërbaçin dhe Elena Gjikën (Dora d’Istrian) referuar në Reggio Calabria më 27 shkurt 1999 me rastin e Simpoziumit mbi të drejtat e gruas, i publikuar po atë vit në Romë.

• Ismail Qemal Vlora - Kujtime, Romë 1978, ripublikuar po në Romë më 1992, rishikuar e plotësuar me materiale historike nga Renzo Falaschi.

• Studime mbi gjuhën shqiptare, konferencë e mbajtur më 16 qershor 1984 në Universitetin Boston College dhe atje e publikuar po atë vit.

• Etruskët dhe toskët, konferencë e organizuar më 31 janar 1986 nga Shoqëria e kërkimeve arkeologjike të Sienës, Itali.

• Palaeoscriptures of Mediterranean Europe, konferencë e mbajtur në shtator 1986 në World University, Tucson (Arizona, ShBA) me rastin e marrjes së Laurea honoris causa në gjuhësinë e krahasuar.

• Idioma e pellazgëve (ose e euro-mesdhetarëve), konferencë e mbajtur më 1989 në Akademinë e Mesdheut në Romë.

• Pellazgët, ilirët, etruskët, shqiptarët, konferencë mbi shkrimet e Homerit, Herodotit, Tuqididit e deri tek opinionet e studiuesve modernë, e organizuar nga “Noi Pubblicisti”, Romë dhjetor 1993.

• Illiria dhe idioma etruske, konferencë e mbajtur më 15 korrik 1981 në Akademinë e gjuhës, Bogota, Kolumbi.

• Gjuha e popujve - arkivi më i vlefshëm dokumentar, ese e publikuar nga Bulletin Europeen i Fondacionit Europian Dragan, Milano, nëntor 1985.

• Problemet aktuale të kulturës shqiptare, konferencë e mbajtur në New York më 1977.
• Kongresi i Prizrenit i vitit 1878, konferencë e mbajtur së pari në New York më 1978 dhe e përsëritur në qershor 1998 në Columbus University, New York.

• Georges Kastrioti Skenderbey, Heros Europeen du XV siecle, konferencë e mbajtur në Paris më 1980 dhe Gjenevë më 1998.

• Humanistët shqiptarë dhe kontributi i tyre në Rilindjen dhe poezinë bashkëkohore, konferencë e mbajtur në klubin Besa në Romë në dhjetor 1986, e publikuar tek gazeta L’Osservatore Romano e datës 13-14 dhjetor 1982 dhe gazeta Dielli e Bostonit më 16 maj 1986.

• Gjuha amë e Ismail Qemalit, konferencë e mbajtur më 2001 në Universitetin e Vlorës.

• Protogjuhët dhe pellazgo-iliro-etruskishtja, konferencë e mbajtur më 2002 në klubin kulturor Iliria, Romë.

[rilinda]

Marie Shllaku (1922 - 1946)

Marie Shllaku është lindur në Shkodër, më 22 tetor 1922.
Babai i Maries quhej Mark, kurse nëna Dila. Prindërit i kishin kushtuar kujdes të madh shkollimit të Maries. Në saje të përkujdesjes të atdhetarit At Gjergj Fishta,i njohur si shkrimtar me orientime patriotike, Maria kishte mësuar mjaft mirë historinë shqiptare, gjuhën frënge, gjermane,latine, si dhe gjuhën e
vjeter greke. Më me vështirësi, Maria e fliste gjuhen serbokroate.
Fjala është, pra, për një studente të pasionuar, të aftë dhe deri në ekstreme të vendosur t'i realizojë idealet e veta.


Marie Shllaku,një vajzë e re shqiptare,pati fatin të gjindet midis burrash të mëdhenjë të kombit shqiptarë dhe veçanërisht midis burrash dhe luftëtarësh të njohur shkodran,ndër të cilët ishte edhe i madhi At Gjergj Fishta, Bernard Llupi etj.

Marie Shllaku,ndonëse shumë e re në moshë, vetëm 20 vjeçare, ishte studente, gjë që ishte rastë i rrallë për femrat shqiptare të asaj kohe,dhe që u angazhua me tërë qenien e vet, me të gjitha forcat dhe me tërë potencialin që kishte për ta vënë në jetë idealin e lartë të bashkimit kombëtarë të të gjitha trojeve etnike, pavarësisht se në ç’kushte apo rrethana do të arrihej ajo sepse kryesorja mbeti, arritja e këtij qëllimi të shenjtë kombëtar, për çka u derdh kaq shumë gjak, bile edhe gjaku i Marie Shllakut.
Ajo vazhdoi rrugën madhështore të luftës për vatan dhe për çlirimin kombëtar, rrugën e atyre burrave shkodran,siç ishte Hamzë Kazazi që luftoi kundër pashallarëve të Turqisë dhe Oso Kuka që luftoi në trojet e Vraninës kundër cubave të Cvetinës.
Në luftën për çlirimin e atdheut nga ripushtimi sllavokomunist, Marie Shllaku u gjend edhe në Drenicë, ku dy dekada më parë, luftoi dhe qëndroi për 12 vite me rradhë heroina e popullit-Shotë Galica. Po kështu, edhe pse ishin kohë të turbullta ato kur Shaban Polluzha doli kundër tradhëtisë serbosllave, Maria pa kurrëfarë hamendje, që në ditët e para doli në anën e tij dhe përkrahu deri ne fund me gjithë ç’pati, duke ju bërë krah përpjekjeve vigane të fundit të luftës antifashiste, që të hiqej qafesh një herë e përgjithmonë zgjedha sllave.
Marie Shllaku i rrëmbeu armët në ditët më të vështira; në ato ditë kur e tër ëKosova digjej flakë nga zjarri i ri i tradhëtisë.
Ata që nuk i njohin rrethanat e formimit të kësaj atdhetare, mund të pyesin me habi, se përse e bëri këtë një trimëreshë që nuk ishte nga viset e Kosovës-një trimëreshë shkodrane?!
-Marie Shllaku, si paraardhësit e saj pati dhimbje të madhe për fatin tragjik të shqiptarëve të Kosovës. Ajo ndjeu atë dhimbjku po shpërnguleshin me dhunë qindra e mijëra shqiptarë jashtë trojeve të tyre etnike. Prandaj, ajo, pa mëdyshjen më të vogël, doli në anën e luftës për çlirimin e Kosovës martire.
Marie Shllaku edhe në momentet më vendimtare, në kohën më tragjike të luftës iu bshkangjit krahut me atdhetarë të asaj kohe-rreth 100 intelektualëve që u angazhuan në rezistencën shqiptare të fundit të luftës antifashiste. Ndër këto figura më të ndrituar ishin: Bernard Llupi,Shaban Polluzha,Ymer Berisha, Mehmet Gradica, Gjon Sereqi,Metë Dina,Ukë Sadik Lutani... të cilët qëndruan deri në fund të pa mposhtur dhe u vranë në luftë, ose u pushkatuan nga pushtusi serbo-malazez.
Makinerija propaganduse serbosllave,duke parë rolin aktiv dhe të rëndësishëm të Maries në rezistencën shqiptare, për ta njollosur fetarisht Marien dhe për të shkaktuar përçarej mbi baza fetare,nisi të shpif kundër saj, gjoja se Maria po angazhohet kryesisht me shqiptarët e besimit mysliman.
Ishte e vërtetë se Maria qe lidhur krysisht me shqiptarët mysliman, natyrisht, jo për shkak të fesë apo të ndonje shkaku tjetër, po pikërisht se ishte një atdhetare e shquar,e cila dinte se shpëtimin i kombit mund të vijë vetem po qe se do bashkohen të gjithë shqiptareë, pavarësisht nga feja dhe ndarja krahinore.Ajo, natyrisht, i kishte të qarta edhe qëllimet përqarëse të serbosllavëve dhe e dinte mirë se po këta ishin edhe burim i të gjitha shpifjeve kundër saj. Prandaj,ajo nuk i përfillte ato.
Në luftën për pavarsinë kombëtare dhe bashkim të trojeve të pushtuara Maria u angazhua në mënyrë të gjithanshme..
Ajo, poashtu luajti një rol aktiv në frymëzimin e luftëtarëve: në shumë takime e kuvende, mbante fjalime të zjarrta,sipas nevojës dhe të gjata, me qëllim që ta mbante të gjallë dhe t’i jepte flakë zjarrit çlirimtar në shpirtin e çdo luftëtari, duke i shërbyer kështu rezistencës shqiptare.

Atë nuk arritën që kurrën e kurrës ta dorëzojnë, e para aktit të pushkatimit, në vend të shprehjes së dëshirës së fundit, ajo nisi dhe këndon Hymnin Kombëtar.

Para gjykatës kriminale të Prizrenit, ajo tha:
-"Ne luftuam që pjesët më të dhimbshme të atdheut t’ia ktheni nënës së vet,
por e kuptoj se kjo gjë s’do të bëhet sot. Megjithatë, edhe pas vdekjes sonë, djemtë dhe vajzat shqiptare do ta vazhdojnë luftën derisa Kosovën të ia bashkoni Shqipërisë."
Historia, ende ka për të thënë e shkruar, për këtë përsonalitet historik në të ardhmen, mbasi ka lënë gjurmë të pashlyeshme, në vetëdijen e popullit tonë dhe si e tillë përkujtohet me krenari dhe respekt të veçantë, si qytetare nderi e trojeve etnike shqiptare.

[adidu]

"Nënë, ndjehem krenar dhe i çliruar në shpirt, që Zoti na ndihmoi dhe ta çova në vend amanetin! Tashmë populli yt në Kosovë është i lirë dhe po ndërton demokracinë"


Nuk e dija kete fraze te shprehur nga Clinton dhe teksa e lexova me kaplloi nje angushti mallengjimi ne shpirt, duke me bere te leshoj lot. Thone se burri eshte turp te qaje, por me kete qe lexova... nuk eshte burre nese s'qan.

Nje amanet i saj ( NENES TEREZE ) ishte "urdher" hyjnor per kete burre te shquar me emrin Clinton, "urdher" memesor, liri per nje komb te tere, drite shpirtrash te vuajtur shqiptaresh.

[Dilaver]

Albert Zholi
Edlira Dedja, gruaja shqiptare që kandidon për deputete në Zvicër

Edlira Dedja
Pianiste dhe profesoreshë e pianos Master në psikologji e pedagogji

Presidente e shoqatës “Opera pa kufij”, anëtare e Kiëanis (Zvicër), bashkëpunëtore aktive e ASED-it zviceran (Action de Soutien à l’Enfance Démunie), ProInfirmis-it dhe Zyrës së të deleguarit për të huaj, që prej vitit 1997.

Motivacioni për t’u kandiduar si deputete e PS.
Të punoj për integrimin sa më të gjërë të fëmijëve dhe rinisë në jetën sociale dhe kulturore të Kantonit ; edukimin e tyre nëpërmjet projekteve të reja artistike, me qëllim që t’i kuptojmë sa më mire kërkesat dhe nevojat e gjeneratave të reja e t’i mbështesim ato, mbasi buzëqeshja ngazëlluese e fëmijëve dhe gëzimi i të rriturve duhet të jenë mirënjohja jonë!


Dëshirat :

Të bashkëpunojmë për ruajtjen e një psikologjie sociale sa më të shëndetshme, duke kontribuar në ngritjen e idealizmit tek gjeneratat më të reja, duke mundësuar zhvillimin dhe kuptimin e të drejtave dhe detyrave të tyre, nocionin e drejtësisë, patriotizmit dhe vullnetit të mirë. Të sigurojmë prioritetin e vlerave humane dhe shpirtërore mbi ato materiale. Të promovojmë adoptimin dhe aplikimin e këtyre principeve në jetën sociale, shkollore dhe profesionale.

Edlira Dedja, Neuchâtel, 10 mars 2008

[Sushi]

Si ka ndryshu roli i gruas para kohes se komunizmit, gjate komunizmit dhe deri sot?

Sa i perket emancipimit, raportet mes gruas dhe burrit, edukates, punet e shtepise etj. etj...

p.sh. thojne qe ne veri te shqiperise, dhe aty me duket situata e gruas identik si ne disa vende ne kosove,,, atje femren nuk e kan pyet per martese, por ka qene e shtypn nga burri etj. etj. si eshte sot situata e gruas atje? dhe ne qytete tjera?

Mendoni qe komunizmi ja ka hape gruas rrugen drejte emancipimit?
Apo mendoni qe mbas komunizmit ja ka fillur prap patriarkalizmi?

[Urata]

me fal, a...! pertoj me fol per kete issue...!

[Makresh]

Me demek, komunizmi paska qen çelsi apo "issue-eja" e shpetimit te gruas shqiptare ?

Rrofsh o Sushi ! E vdekje komun-izmit nje here e pergjithmon.

[Sushi]

Keto informacione me nevoiten per temen e diplomes qe jam duke shkruar per rolin e gruas ne shqiperi. Per kete te lutem mos pertoni me fol rreth kesaj teme ;)

Thjeshte me intereson se ne cilat aspekte ka ndryshu roli i gruas dhe emancipimi...

Makresh, nuk e dij a ka qene komunizmi celsi e shpetimit te gruas, por ndoshta eshte e sakt.

Une nuk jam nga shqiperia, jam nga kosova dhe per kete gje ndoshta mund te pergjigjen edhe antaret qe jan nga shqiperia, sepse une dije vetem ate cka kam lexu ne libra, dhe librat qe jan shkru gjate kohes se komunizmit nuk jane ndoshta edhe 100 % te besueshme?!?!?

[LABI]

Nese don t'kuptosh kontekstualizimin majtist/socialist te institucionit te familjes lexo vepren "mbi FAMILJEN" , te FRIDRIH ENGELSIT ... (shko ne biblotek te Fakultetit Filozofik e gjene aty) .... Nese don t'kuptosh me shume mbi ROLET GJINORE dhe POZITEN E GRUAS pergjate historise socializmit ne ish Jugosllavine kerko arkiven qofte legjislative apo shkencore (historike)... e njejet eddhe ate te komunizmit ne Shqiperi ...

Disa nga veprat

Engels. Fridrih "Origjina e Familjes, e Prones Private dhe e Shtetit - Prishtinë, Rilindja

S.d. Beauvoir, - "Seksi Dyte"

Rrapi, Gj. "Familjet e medha shqiptare"

[emine]

Postimi origjinal është bërë nga Urata

me fal, a...! pertoj me fol per kete issue...!

kallxo cfare rroli po luen moje dade

[emine]

Lune rrol te rendsishem femra(grueja) ,po aty ku ske qka luane a mi lane kta musteqe dredhet te luajne kta me kobure

[LaDy_Diaspora]

Heroinë po.
Ama asnjëri deri sot s'gëzoj atë vetëbesim që t'i thotë njëherë FALEMNDERIT femrës shqiptare që rriti këtë komb, gjithëmonë vlerë ka pasë, por askush s'ia ka ditë femrës.
Nënat e gjyshet tona, çka kanë përjetu në jetën e tyre, falë modernizimit edhe vetëdijesimit minimal të shqiptarëve, ne sot s'do përjetojmë. Kemi krijuar pak më tepër vetëbesim, jemi larguar nga mendimet e prapambetura por akoma jemi në hapat e parë të përmirësimit.
Gruaja shqiptare meriton më tepër respekt dhe dashuri dhe mirënjohje për atë që bën, jo si heroinë si Shote Galica (në fakt kjo gjysmë heroinë se edhe kjo është përdorë si armë e Azemit - cili ia mori shokut gruan) apo Nëna Tereze e shumë tjera, por si heroinë të përditshmërisë, si ajo që përkundi djepin e këtij populli...

[Zero Cool]

Për një monument lirie


As lapsi hyjnor e as kjo tastaturë e bekuar kompjuteri nuk mund ta shpreh madhështinë e heroinave për të cilat dua të flas. Ndoshta do të mendoni se po flas për heroinat e kombit tonë ndër shekuj. Për ato trimëresha që me jetën dhe veprat e tyre i kanë dhënë nder kombit dhe kanë hyrë në përjetësi. Ato vajza e gra që na kujtohen nga emrat e rrugëve, monumentet e ndryshme apo nga emrat e shkollave dhe institucioneve tjera. Mirëpo, kësaj radhe, dua të kujtoj një grup të madh femrash shqiptare që kanë ardhur dhe po shkojnë nga kjo jetë duke mos kërkuar nga ne asnjë favor, asnjë çmim, asnjë shpërblim. Janë gra anonime, pa emra, pa nishan, që ngadalë po bëhën “specie në zhdukje”. E pikërisht ato, mendoj unë, duhet të trajtohen si monumente të gjalla lirie dhe identiteti.

Në këtë grup, afërsisht dhe duke mos tentuar të caktoj kufij artificialë në mes moshave, janë gratë shqiptare që kanë lindur në mes viteve 1910 dhe 1960. Afërsisht, janë gjyshet dhe nënat e gjeneratës që tashmë e ka barrën kryesore në shtetbërjen dhe në jetësimin e lirisë sonë. Ato gjyshe të mrekullueshme, shumica nga të cilat kanë shkuar nga kjo botë, pa e parë një ditë lirie, dhe ato nëna të mrekullueshme, që po plaken tashmë dhe nuk janë të sigurta se a ka ardhur liria e vërtetë apo jo (ky dyshim vjen nga ndjenja e hollë që ato kanë për të lexuar fytyrat tona, për të kuptuar brengat tona, për të cilat ato kanë jetuar dhe ende jetojnë).

Ato gra që vajzërinë e tyre e kanë filluar me një zi të tmershme buke (të parat me urinë e luftës së parë botërore dhe të dytat me urinë e “vishakut”) dhe që kanë ëndërruar nusërinë në një kohë më të mirë, ato janë heroinat tona. Me gërshetat e pastra sikur shpirtërat e tyre, të kërrusura në vekun e tyre, ato kanë çëndisur, përveç artit, edhe lirinë. Lirinë e shpirtit të tyre dhe lirinë e atyre, për të cilat këto kanë jetuar. Kanë filluar nusërinë në kohë të egra dhe pa marrë parasysh nga gjuha e huaj, që i ka ngulfatur burrat e tyre, këto u kanë kënduar djepave ninanana në gjuhën e ëmbël shqipe.

Të pandikuara nga shkretëtira komuniste, gjyshet dhe nënat tona janë shëndërruar në “fjalorë” ku janë ruajtur mijëra fjalë e shprehje të gjuhës shqipe, që as profesorët e gjuhës shqipe nuk i dinë tashmë. Burrat e tyre kanë shkuar në burg për shqipen dykrenare, por ky shpend ka vazhduar të qëndrojë krenar në qilarët e këtyre heroinave, ku është ruajtur qejzi i tyre artistik. Ngjyrat e saj dhe të sfondit ku rrin krenare shqiponja, kanë qenë ngjyrat e para që fëmijët kanë mësuar. Edhepse i tërë kombi ka qenë i zënë në kurthën e një “hapësire për jetë të zhveshur”, këto gra kanë dhënë shumë dashuri. Ato na kanë mësuar dhe vazhdojnë të na mësojnë se çfarë është dashuria e vërtetë për babain, për vëllain, për burrin, për fëmijën, për të afërmin…

Kur kohët ndryshonin dhe meshkujt detyroheshin të vishnin uniforma e rroba të të tjerëve, këto gra vazhdonin të ruanin me xhelozi veshjen më madhështore që një femër mund të ketë. Ato vazhdonin të ruanin traditën dhe atyre u ishte besuar shumë nga ruajtja e zingjirit që na bën sot krenar para botës. Ato janë që kanë ruajtur zakonet e vjetra dhe fisnike, kanë ruajtur forcën e lidhjeve horizontale, të cilat lidhje na veçojnë ende dhe na japin vlerë në këtë kohë të stuhishme asimilimi dhe globalizmi. Si do të ruheshin këngët e ëmbla për të porsalindurin, këngët e bukura për trimin e ri, këngët e papërsëritshme të fejesës e martesës dhe vajet e madhërishme për shqiptarin që po kalonte në një tjetër jetë…pa zërin e ëmbël dhe gjithmonë të qetë të këtij grupi anonim të grave shqiptare?!

Dhe kur meshkujt shtrëngoheshin të anashkalonin tradita shekullore, ishin gjyshet dhe nënat tona që merrni primatin e konzervimit dhe “ajrosjes” së këtyre visareve. Nipave e mbesave, bijave e bijve, në netët e gjata të dimrit, këto gra fisnike u pëshpëritnin në vesh për vlerat njerëzore, etike, kombëtare e fetare që duhet t’i ketë njeriu. Derisa burri i saj ishte jashtë duke luftuar t’i mbijetojë stuhisë asimiluese, kjo grua dhe kjo nënë vazhdonte luftën e saj brenda shtëpisë. Derisa burri i saj ishte i detyruar të mos përcillte rite fetare dhe shpirtërore, jashtë “fesë” së re që kishte pllakosur gjithçka; derisa (paramendoni) burrat punonin për Bajram dhe Kërshëndella e Pashkë, duke u shtirur se nuk po u dhemb kjo fare, gjyshet dhe nënat shqiptare, me këmbëngulje ua mësonin duatë (shqiptarëve myslimanë) dhe uratat (shqiptarëve të krishterë) për Krijuesin, duke e mbushur shpirt një epokë të zezë e të zbrazët komunizmi. Me një sakrificë titanike, ato vazhdonin të agjëronin dhe të falenderonin për jetën, të cilën e falnin për të tjerët, pa kërkuar asnjë kompenzim për vete.

Janë këto gra që kanë pritur në shtëpi burrat e tyre të vrarë, pa nxjerrë një zë dëshpërimi. Janë këto gra që nuk kanë vënë kujën edhe kur shtëpitë kanë mbetur pa bukë e fëmijët e tyre s’kanë pasur gjë për të veshur në mungesë të baballarëve që dergjeshin në burgje. Janë këto heroina që kanë qëndruar burrërisht (nuk e di se a tregon kjo ndajfolje atë që dua ta them) kur djemtë e tyre janë kthyer në arkivole të gozhduara. Janë këto gjyshe dhe këto nëna që kanë varrosur vajzat e djemtë, nipat e mbesat dhe kanë vazhduar të luftojnë dhe të përpiqen që zingjiri i këtij kombi të mos këputet. Janë këto amazona që në ditën e fundit të shtatzanisë dhe në ditën e parë të lehonisë, kanë punuar tërë ditën përkrah burrit. Duke rrezikuar veten dhe pa asnjë kujdes mjekësor, këto trimëresha kanë bërë luftën më të madhe: kanë shtuar shqiptarët në këto troje.

Krejt këto, dhe shumë të tjera që s’i zë letra, i kanë bërë, dhe gjyshet e nënat tona nuk kanë kërkuar asgjë si kompenzim. Të mësuar në këtë shekull të vështirë, me heronj të shumtë, sidomos të gjallë, dhe të mësuar t’u japim nderin e respektin e pakushtëzuar, shpeshherë duke u penduar pastaj, ne mund të ndjejmë çudi nga kjo. Mirëpo një gjë është e sigurt: gjyshet dhe nënat tona që meritojnë respektin tonë më të madh si heroina të këtij kombi, po perëndojnë dhe ato nuk kanë kërkuar dhe vazhdojnë të mos kërkojnë asgjë nga ne. Asgjë!

Në varrin e gjysheve po rritet bari. Në fytyrën e nënave tona po shtohen rrudha më të thella! Nuk e di se a janë të qeta gjyshet në varre dhe nuk e di nëse nënat tona janë të kënaqura me ne. Rrugë të reja po shtrohen dhe monumente të reja po ngriten për të gjithë ata që kanë dhënë diçka nga vetja për këto ditë. Jam i bindur se monumenti më i madh i lirisë dhe identitetit shqiptar u takon pikërisht këtyre grave shqiptare. Nëse, për shkak të numrit të madh të tyre, është e pamundshme një permendore fizike, le t’ua ndërtojmë nga një monument në zemrat tona! Ato e meritojnë t’i ruajmë përjetë aty!

[emine]

gRUJA sHQIPTARE mozamakeq per ta,me 40 vjet rrudhet e bahet kepurdhe,krejt jeta i shkone ka rune nderin e ne fund prap se prap fjalt i ka permas,kan ike ato vakth,kohna,gruja shqiptare nuk duhet me jetu per medalje e cmime e lavde,ajo duhet me jetu separi jeten e saj,mi jap rendsi vetes,masnej familjes e me shiju diqka nga jeta,mi lan anash qto heroina e mendje te mdhaja,se tybe kshtutne shumica heroina jan,po shku dam kan ka kalojne jeten per gazepi,e ka jetojne per qta emna e (nagrada) se gjithkushe ne ate mnyren e vet sakrifikone ne jete,qofte edhe kineze,me vete thote une heroin jam ,,,,,,
grueja shqiptare a njeri,dhe sduhet em harru me ndi veten edhe gru...

[Ylli-1]

Gruaja shqiptare gjithenje ka qen nene, edukatore dhe shok perkrah burrit te saj, trimereshe dhe perendeshe