Tregime

[emine]

Një fëmijë shtat shkurtër, hyri tek berberi, i cili i pëshpëriti klientit që po qethej:
- ”Ky është fëmija më idiot në botë dhe psenë ta tregoj tani.”
Menjëherë, ai futi dorën në xhep dhe që andej nxori dy monedha, njëra njëqind lekëshe dhe tjetra njëzet lekëshe. Pasi i kërkoi djaloshit të afrohej, ai i zgjati dy duart, ku në secilën prej tyre kishte njërën nga dy monedhat e lartpërmendura.
Djali mori monedhën njëzet lekëshe dhe u largua pa thënë asnjë fjalë.
Mandej, berberi iu drejtua klientit që po priste dhe i tha:
-”A e nuk të thashë se ky fëmijë është idiot dhe nuk merr erë nga kjo botë?! Gjithmonë ai zgjedh njëzet lekëshin, duke lënë një qindëshen.”

Pasi klienti u qeth dhe doli jashtë, dalloi djalin i cili po dilte nga dyqani i akulloreve. Kureshtja e shtyri ti afrohet dhe ta pyesë:
-”Përse gjithmonë zgjedh njëzet lekëshin dhe nuk merr qindëshen?!”
Djali, me buzën në gaz ia ktheu:
-”Atë ditë që do të marr qindëshen, lojës time i vjen fundi dhe nuk blej dot më akullore!”

Morali:
Ndonjëherë, mendojmë se disa njerëz nuk e meritojnë vlerësimin tonë për atë që bëjnë. Në fakt, ne i kemi nënvlerësuar aftësitë e tyre, për shkak të padijes tonë. Prandaj, kurrë mos e nënvleftëso dikë! Kurrë mos e nënvleftëso dhe mos e ironizo dikë sepse është i vogël. Mushkonja është e vogël, por të lë gjithë natën pa gjumë dhe të shkakton goxha kokëçarje.!

[Dushku]

Në një qytet ishte hapur një qendër tregtare ku shiteshin burra, aty çdo femër mund të shkonte për të zgjedhur një burrë sipas shijes së saj. Një ndër rregullat e shitblerjes në këtë qendër ishte edhe: Çdo femër ka vetëm një shans për të hyrë në këtë treg! Ajo duhet të zgjedhë burrin në një prej kateve ose mund të shkojë deri te kati më të epërm, mirëpo çdoherë humb të drejtën të zbresë një kat më poshtë.

Një femër paska hyrë te kjo qendër tregtare ku shiteshin burra…

Në hyrje të katit të parë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë dhe janë të punësuar

Në hyrje të katit të dytë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar dhe i duan fëmijët

Në hyrje të katit të tretë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, i duan fëmijët dhe janë shumë të bukur

Femra mendoi: Woow, nejse do të shkoj më lart

Vazhdoi të ngjitet që të arrijë në katin e katër ku shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, i duan fëmijët, janë shumë të bukur dhe u ndihmojnë bashkëshorteve në punët e shtëpisë

Ajo u mahnit ndëra zemra i rrihte me shpejtësi: “O Zot, nuk mund të mos pranoj, do ta blej në këtë kat!”…

Por, sërish vendosi të ngjitet më lart…

Në hyrje të katit të pestë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, I duan fëmijët, janë shumë të bukur, janë shumë romantikë dhe vazhdimisht shprehin fjalë dashurie

Femra gati se hyri në këtë kat, por vendosi të ngjitet më lart.

Në hyrjen e katit të gjashtë shkruante:

Ti je vizitorja numër :4 363 012

Në këtë kat nuk shesim burra, Sepse ky kat u ndërtua veçanërisht për të argumentuar se gratë nuk mund t’i kënaqësh.

Faleminderit për shopingun te qendra tregtare e burrave.

Kujdes shkallëve teposhtë ndërsa ne të dëshirojmë një ditë të lumtur.

[emine]

Një djalë i mirë, tregon mbi një përvojë të tij me babanë:

Ishim duke pritur radhën për të blerë biletat e cirkut – tregon ai – shfaqje të cilën mezi prisja ta shoh.
Mes nesh dhe shitësit të biletave qëndronte një çift me tetë fëmijë pas, të gjithë ishin nën dymbëdhjetë vjeç.
Nga veshja dhe mënyra si qëndronin, dukej që ishte një familje e varfër, por të edukuar dhe të kulturuar.
Fëmijët prisnin në radhë dy e nga dy, të kapur për dore dhe duke biseduar mbi elefantët veshë mëdhenj që do të shohin në cirk, si dhe palaços hundëgjatë.
Dukej qartë që ishte hera e parë që po shkonin në shfaqjen e cirkut dhe mesa dukej, shfaqja e asaj nate ishte shumë e rëndësishme për ta.
Prindërit e fëmijëve ishin në fillim të grupit, të kapur dorë për dore dhe kryelartë.
Kur babai i fëmijëve u afrua me biletashitësin, e pyeti sa kushtonte çmimi i biletave. Biletashitësi e pyeti sa bileta dëshironte dhe ai u përgjigj:
- ”Dy për të rritur dhe tetë bileta për fëmijë.”

Biletashitësi i tregoi çmimin e biletave dhe menjëherë filloi të përgatisë biletat. Kur dëgjoi babai çmimin, uli kokën, ia lëshoi dorën të shoqes, ndërkohë që buzat filluan ti dridhen. Ai u përkul pak dhe pyeti:
- ”Më falni, po sa thatë kushtojnë biletat?”
Biletashitësi ia përsëriti dhe një herë çmimin e tyre. Duke qartë që ai nuk i kishte të hollat e mjaftueshme për biletat e cirkut.Si do u thoshte fëmijëve të tij se nuk i mjaftojnë të hollat për tu blerë bileta të gjithëve?

E gjitha kjo ndiqej me sy dhe vëmendje nga babai im, i cili futi dorën në xhep, nxori një kartëmonedhë dhe e hodhi përtokë. Mandej, u përkul, e mori dhe duke ia drejtuar babait të fëmijëve i tha:
- ”Më falni, por kjo kartëmonedhë ra nga xhepi juaj.”

Burri e kuptoi këtë trukim të babait dhe meqë nuk kishte zgjidhje tjetër, e pranoi ndihmën, e cila e nxori nga ai siklet.
Ai e pa babanë në sy dhe teksa dy lot u shkëputën nga sytë, i tha gjithë mirënjohje:
- ”Faleminderit zotëri! Kjo do të thotë shumë për mua dhe për familjen time.”

Unë dhe babai u kthyem menjëherë tek makina, pa e parë shfaqjen e asaj nate.
Por nuk ishim kthyer duarbosh!

Përgatiti: Ertigen Doçi, Anderson Marku

[emine]

Në letërsinë angleze, rrëfehet një ndodhi e cila u mësohet fëmijëve në shkollë.

Gjatë luftës së dytë botërore, ushtarët britanikë ndiheshin të rraskapitur, me moral të rënë dhe u mungonte vullneti për të vazhduar luftën.
Shumë prej tyre ndiheshin të pashpresë dhe ishin të gatshëm që edhe të vdisnin, vetëm të mos luftonin më.
Një nga gjeneralët e luftës, duke menduar mbi një stimulim, i erdhi në mendje një ide interesante.
Ai mendoi që çdo ushtar ta lidhë me korrespondencë me një femër. Kështu, ai u kërkoi vajzave angleze që të lidhen me një nga ushtarët në frontin e luftës, t’i shkruajë dhe t’i japë kurajë.
Si gjithë ushtarët e tjerë, edhe personazhi i kësaj ndodhie lidhet me një vajzë dhe kishte me të korrespondencë të rregullt.
Edhe pse nuk ishin parë asnjëherë, lidhjet e tyre u forcuan, saqë tashmë filluan të lidhen edhe emocionalisht me njëri-tjetrin.Ndërsa lufta po mbyllej, personazhi ynë i shkruan të dashurës së tij se do të ktheje së shpejti në Londër dhe se dëshironte të martohej me të.
Vajza i shkroi se akoma nuk ishin parë dhe nuk ishin pëlqyer fizikisht. Megjithatë, ushtari i shkruan gjithë mirënjohje dhe besnikëri se ajo e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurt, me inkurajimet dhe ngritjen e moralit.
Duke parë vendosmërinë e tij, vajza i shkroi:
- ”Kam frikë se kur të më shohësh nuk do më pëlqesh. Prandaj, unë do të pres tek stacioni i trenit dhe në xhepin tim të majtë do të mbaj një trëndafil të kuq. Nëse të pëlqen pamja ime, qëndro dhe më fol, në të kundërt largohu pa më folur, që mos më thyesh zemrën më shumë. “

Sa më shumë që treni afrohem me stacionin ku do të zbriste, zemra e ushtarit tonë e shtonte ritmin e rrahjes.
- Vallë si do të ishte ajo që i kishte dhënë zemër dhe inkurajuar? A do të ishte e bukur siç shpresonte, apo e shëmtuar?

Me të zbritur nga treni, ai u përball me një vajzë që mbante një trëndafil në xhepin e majtë të xhaketës. Ai mbeti i hutuar për një farë kohe, pasi vajza që shihte ishte një shëmtarake që nuk e kishte shoqen. Vajza që kishte përballë, nuk kishte asgjë të përbashkët me atë që ai kishte imagjinuar gjatë gjithë atyre viteve.
Kjo e bëri që ta injorojë atë dhe menjëherë u nis për në shtëpi. Pasi kishte bërë disa hapa, u ndal dhe mendoi me vete:
- ”Ku është besnikëria dhe mirënjohja për atë që i kishte qëndruar pranë, e kishte inkurajuar dhe i kishte dhënë zemër?Vërtet që qenka shumë e shëmtuar, por ajo më shpëtoi jetën.”

Në fund, ai vendos që të jetë besnik dhe mirënjohës me atë që e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurt. Kështu, ai kthehet, qëndron para vajzës dhe i thotë:
- ”Unë jam personi të cilin po kërkon.” Vajza i buzëqeshi dhe ia ktheu:
- ”Por unë nuk jam ajo që kërkon ti. Vajza që kërkon ti është ajo vajza e bukur atje. Është ajo që ma dha trëndafilin ta mbaj në xhep, që të testojë nëse je besnik dhe mirënjohës apo jo.

[emine]

I dashur babi, jam unë, vajza jote e vogel Klea.
Kohet e fundit jam perpjekur shume te jem e forte.
Megjithate, ti me ke ndihmuar te krijoj kujtimet me te mrekullueshme te jetes sime, prandaj kjo leter do te jete e gezueshme.
Ka kaq shume gjera per te cilat dua te te falenderoj Ty.
Faleminderit qe ishe atje qe nga dita ime e pare.
Faleminderit qe me ndihmove te ngrihesha sa here qe rrezohesha ndersa po mesoja te ecja mbi kembet e mia te vogla e te shkurtra.
Dikur mendoja se e beje thjesht qe une te mos vritesha.
Sot kam kuptuar qe po me mesoje te ecja drejt rruges se jetes.
Faleminderit qe nuk me lije kurre ti zgjidhja e vetme problemat super te veshtira te matematikes.
Dikur mendoja se e beje vetem per notat e mira.
Sot kam kuptuar qe po me pergatisje per problemet akoma me te veshtira qe me prisnin ne te ardhmen.
Faleminderit per te gjitha netet qe i ke kaluar pa gjume, prane shtratit tim kur un isha e semure.
Kam kuptuar se ishin provat e dashurise dhe perkujdesjes tende ndaj meje.
Faleminderit qe me mesoje gjithmone te dalloja te miren nga e keqja.
Dikur mendoja se doje te me beje mua, femijen perfekt.
Sot kam kuptuar se po me mesoje cilat jane gjerat qe kane vertet rendesi ne jete dhe njera prej tyre ishte te behesha nje njeri i drejte, ashtu si ti.
Si mund ta pershkruaj me fjale dashurine qe ruaj per ty ne zemer? E pamundur!
Por, e di babi? Ke qene heroi im, frymezimi im i heshtur.
Shpresoj qe duke lexuar keto rreshta aty ne parajse se vetem aty e meriton te ndodhesh...
Te kuptosh se ne kete bote te poshter eshte nje vajze e vogel, vogelushja jote, qe nuk e beson kurre se ti nuk jeton me...
Ty te moren engjejt lart ne parajse,se ti ishe engjelli im ba..
Miss you dad.. :(((

[emine]

Mami mbreme ne darke po enderroja...Ti trokisje ne deren time disi e humbur ne portret.Ishe hera e pare qe pashe ne syte e tu nje ndienje te cuditeshme.Ti e ndjeve per here te pare qe une e ti nuk ishim njesoj.E duke me perqafuar fort u cudite kur pe ne syte e mi gjithe ate trishtim e qetesine qe nuk e kisha me.Sa kohe e gjate kishte kaluar qe nuk te kisha perqafuar e ne ate qetesi qe u kriua ngadale te thashe me fal .Por mjaftoj nje zhurme per te me zgjuar nga gjumi.Per te me bere te qaj e per te me kthyer ne femijerine time .Ne ate femijeri kur qielli ne vere behej det.Une i krahasoja me ty kukullat e mia.Me ty mesoja te gjithe perrallat me te bukura qe ti mi tregonte me ze te ulet.E kur ne krahet e tua me zinte gjumi akoma nuk e kuptoja cfare ishte te ndjeheshe e lumtur.Por kur bera 18 vjec une ndryshova-Tani e shikoj veten se si kam qene atehere.dhe ne nje moment u ndjeva e vetme e deshperuar, sepse une nuk isha vajza qe ti meritoje te kishe.Dhe aty mbaroj kofidenca jone.Ato pak momente qe flisnim bashke ishin per mua gjeja me e madhe.Shpesh here fshihesha ne nje padurim te ftohte sepse mendoja qe ne ato momente ti po qaje per djalin qe kurre se pate.Kaloja shume kohe jashte shtepise.Nuk i duroja dot parashikimet e tua per gjera te kota.Fillova te behesha dhe xheloze sepse ti ishe e madhe e paarriteshme dhe me e bukur se une.E keshtu ju dhurova nje endrre kalimtare duke mbyllur zemren time ne nje shishe,Me mungonte kurajoja te te thoja 2 fjale sepse me vinte keq qe isha une vajza jote.Por ti nuk troket me ne deren time ndaj une kam pare nje enderr qe nuk mund ta realizoj.Sepse une e kam mendimin te mbushur plot me asgjen time dhe krenarija nuk do qe te me fal .Por nese do te trokisje ne deren time me te vertet.Nuk do te mundja te te thoja as edhe nje fjale.Ti do te me flisje me ate shikimin tend pak te eger e une do te ndihesha perseri e vetme.Ndaj te shkruajta kete leter konfuze.te pakten per te rigjetur pak paqe tek vetja.Jo per te kerkuar 100 here falje por vetem qe te mundem te te them mami me vjen keq.Nuk eshte me e vertet qe une kam turp nga vetja.Sepse e ndjej qe ne shpirt jemi shume te ngjashme.Une do te pres me padurim nje tjeter enderr.
Te dua shume mami,
Me shkruaj nje leter ne enderr.
Vajza jote.

[emine]

Ne sallen e operimit ajo rrezikoi shum te vdiste.. Ju shfaq fytyra e Zotit dhe gruaja e pyeti: "Mos valle koha ime mbi toke ka mbaruar tashme?" Ai ju pergjigj: "Jo akoma. Te kan mbetur edhe 43 vite, 2 muaj dhe 8 dite te tjera per te jetuar." Pas sherimit, gruaja vendosi qe te qendronte ne spital dhe te bente nje terheqje lekure, heqje dhjami dhe nje transplant gjoksi. Ajo ndryshoi edhe ngjyren e flokeve dhe zbardhi dhembet. Meqenese i kishte mbetur shume kohe per te jetuar, gruaja mendonte se duhej ta shfrytezonte ate kohe ne maksimum. Pas operacionit te fundit, ajo doli nga spitali, dhe ndersa po kalonte rrugen e shtypi 1 makine. Kur arriti perballe Zotit u ankua: "Ti me the qe kisha edhe 43 vjet, 2 muaj dhe 8 dite per te jetuar. Pse nuk me shpetove nga aksidenti?" dhe Zoti ju pergjigj: "Epo nga ndryshimet qe kishe ber, nuk munda te te njoh

[elvio]

Leter babait nr 2

Atëherë ky qe vetëm fillimi, por ndjesia e hiçit, që shpesh më kaplon të tërin (ndjesi që në rrethana të tjera është madje fisnike dhe produktive), e ka zanafillën sidomos në ndikimin tënd.
Do të kisha pasur nevojë për dikë që të më jepte zemër, për pak mirësjellje, që do të ma lehtësonte udhën, ndërsa ti, qëllimisht, më fusje shkopinj në rrota, edhe pse e bëje pa të keq. Por ja që nuk isha i zoti. Për shembull, më lëvdoje kur përshëndesja siç duhej dhe marshoja me hap të rregullt, por unë s’isha tip për ushtar; ose më jepje zemër kur haja si ka, madje kur pija edhe birrë, kur nëpërdhëmbja këngë që s’i kuptoja apo përsërisja si papagall thëniet e tua të parapëlqyera, por asgjë nga këto s’kish të bënte me të ardhmen time.
Kjo pasqyrohej edhe në epërsinë tënde shpirtërore. Kishe kapur majat me forcat e tua dhe për rrjedhojë kishe besim të verbër në to. Kjo s’më bënte dhe aq përshtypje në fëmijëri sesa më vonë, kur u rrita. Nga kolltuku ku rrije ulurmbizotëroje botën mbarë. Vetëm këndvështrimi yt ishte i drejtë, gjithçka tjetër ishte e padrejtë, e çuditshme, çmendurake, anormale. I ushqeje vetes një besim të tillë që, edhe kur përcartje, të dukej sikur të drejtën e kishe në anën tënde. Rastiste që për një problem të caktuar të mos kishe kufarrë mendimi, duhej të ishin të gabuara, pa asnjë përjashtim. Fjala vjen, mund të flisje keq për çekët, pastaj për gjermanët, për hebrenjtë dhe jo vetëm për raste të veçanta, por në përgjithësi, dhe si përfundim, përveç teje, të gjithë dilnin të njollosur. Në sytë e mi ishte skicuar figura enigmatike e tiranit, ligji i të cilit i ka rrënjët te personi, jo te mendimi. Të paktën kjo ishte përshtypja ime.
Edhe në lidhje me mua, e drejta anonte, rëndom, nga ti, jo vetëm kur bisedonim, pasi dialogu thuajse nuk ekzistonte mes nesh, por edhe në realitet. Dhe s’duhet shumë për të kuptuar arsyen: gjithë mendimet e mia i nënshtroheshin shtypjes sate marrafrymëse, edhe ato që nuk puqeshin me të tuat, madje sidomos ato. Të gjitha idetë, në dukje të çliruara nga thundra jote, ishin, që në shpërgënj, të damkosura nga gjykimi yt negativ; dhe ishte thuajse e pamundur të shfaqje një mendim të pacunguar e të arrirë në një situatë të tillë. Nuk flas këtu për mendime të stërholluara, por edhe për trillet më të papërfillshme fëmijërore.

Franz Kafka.

[elvio]

Letra nr 1

I dashur baba...
Isha fëmijë frikacak; por edhe kokëfortë, siç janë fëmijët. Padyshim, mamaja m’i plotësonte tekat, por nuk mund ta besoj se kam qenë aq i azdsur, s’mund ta besoj se një fjalë e ngrohtë, një vështrim i përdëllyer, duke më marrë qetësisht për dore, të mos e platitnin qenien time dhe të arrije çka dëshëroje. Dhe ti, në thelb, je njeri babaxhan dhe i dhembshur (ato çka po them nuk bien në kundërshti, flas për përshtypjem që kisha krijuar për ty në vogëli), por jo të gjithë fëmijët janë aq këmbëngulës dhe të guximshëm që të rendin kaq gjatë pas dashurisë, derisa të gjejnë atë. Ti di ta trajtosh një fëmijë vetëm sipas midesë sate, gjithë forcë, rrapëllimë e nerva të cingërisura dhe, në rastin tim, kjo të duket kaq e qëlluar, pasi doje të shihje tek unë një djalosh të fortë e guximplotë.
Sot, është e qartë, arrij t’i përshkruaj vetëm tërthorazi metodat edukative që përdorje në hapat e parët ëjetës sime, por, sidoqoftë, arrij t’i ravijëzoj sërish në mendje, duke pasur parasysh periudhat e mëvonshme dhe mënyrën se si sillesh me Feliksin. Veç kësaj, duhet mbajtur parasysh se atëherë ishe mjaft më i ri, pra më i fuqishëm, më energjik, më i shpërqendruar, ishe më pak i kujdesshëm nga ç’je tani dhe i përpirë nga puna jote; mezi të shihja një herë në ditë dhe përshtypja që ngjallje tek unë ishte e thellë dhe kurrë nuk u nemit e s’u bë monotone.
Nga vitet e para të jetës ndërmendësohej vetëm një ndodhi. Ndoshta e kujton edhe ti. Një natë qarravitesha paprerë, sepse doja ujë, sigurisht jo për shkak të etjes, por ndoshta për të të bezdisur dhe për t’u zbavitur. Meqë kanosjet fjalërënda s’kishin bërë punë, më ngrite nga shtrati, më nxore në ballkon, mbylle derën dhe më le aty, për pak çaste, vetëm, në fill të këmishës. S’dua të them se nuk veprove drejt; ndoshta atë natë, me të vërtetë, s’ia dilje dot ndryshe që të preheshe në paqe; desha vetëm të të përshkruaj mënyrat e tua edukative dhe vragat që lanë mbi mua.
Ai ndëshkim, sigurisht, më bëri më kokëulur, por më trallisi në thellësi të shpirtit. Kurrë nuk arrita të vë në kandar ujin që kërkoja, kokëngjeshur si mushkë, dhe frikën pa anë e fund që ndieja teksa gjendesha jashtë. Edhe vite më vonë më kallte datën fantazia brejtëse sikur burri i stërmadh, im atë, vendi i fundit ku mund të përplasja kokën, mund të vinte natën, pa kufarrë shkaku dhe të më nxirrte vrikthi, nga shtrati në ballkon; pra, për të, s’isha veçse një zero me xhufkë.
.....................

Franz Kafka.

[emine]

Ishte njëherë një mbret i cili ishte martuar me katër gra. Mirëpo gruan e katërt e donte çmendurisht dhe bënte çdo gjë vetëm që ta lumturonte atë. Kurse gruan e tretë gjithashtu e donte mirëpo e ndjente sikur ajo po e tradhëtone me dikë tjetër.
Gruan e dytë, çdo herë kur mbreti kishte vështirësi kthehej te ajo, dhe ajo çdo herë e dëgjonte kur ai ishte ngushtë …
Por gruan e parë e linte pas dore dhe nuk kujdesej për të e as nuk ja jepte hakun edhe pse ajo e donte shumë dhe luante rolë të rëndësishëm në ruajtjen e mbretërisë.Një ditë sëmuret mbreti dhe e ndjeu se po i vinte fundi. Filloi të mendoj e tha: “Unë i kam katër gra, e nuk dua që të shkoj në varrë I vetëm …”
E pyet gruan e katërt: “Të desha më shumë se gratë e tjera, ta plotësova çdo dëshirë e çdo kërkesë… a dëshiron të më bësh shoqëri në varrë?” “Kurrë…” – ia kheu ajo, dhe u largua pa mëshirë dhe pa asnjë ndjenjë për mbretin, sikur të mos e njihte fare.
Mbreti e thërret gruan e tretë dhe e pyet: “Të kam dashur gjithë jetën time, a më shoqëron në varrë? Ajo ia kthen: “Natyrisht që jo, jeta është e bukur, kur të vdesësh ti do të martohem me tjetërkënd…”
E thirri të dytën dhe i thotë: “Çdo herë kur kisha ndonjë hall vija te ti dhe çdo herë ke sakrifikuar për mu dhe më ke ndihmuar, a më shoqëron për në varrë?” Gruaja e dytë i përgjigjet: “Më fal, por nuk mundem ti përgjigjem kërkesës tënde, por atë çka mundem ta bëj është të çoj deri në varrë…”
U mërzit mbreti tepër shumë nga kjo mosmirënjohje nga gratë e tij.
Kur një zë nga larg po vjen dhe po i thotë: “Unë do të shoqëroj ty në varrë, un do të jem me ty ku do që të shkosh…”
E ngriti kokën mbreti dhe e pa se ajo ishte gruaja e parë.
Ajo ishte në gjendje të mjerueshme, dukej tepër e dobësuar dhe e sëmur për shkak se burri i saj e kishte hedhur prapa shpinës. Në atë moment mbreti u pendua shumë për moskujdesin e tij ndaj saj deri sa ai ishte i shendosh dhe tha: “Ka qenë dashur të përkujdesëm më shumë për ty se sa për tjerat dhe nëse shërohem të premtoj se do të kujdesëm dhe do të kushtoj rëndësi më shumë ty se sa grave tjera…”
Në realitet secili prej nesh i ka katër gra.
E katërta: Trupi (epshi) – sa do që të kujdesemi për trupat tonë dhe t’i nënshtrohemi epsheve tona, kur të vdesim menjëherë do të na lënë të vetmuar.
E treta: Pasuria – do të na braktis neve dhe do të shkoj te tjetri.
E dyta: Familja dhe Shoqëria – sa do që të sakrifikohen për ne në jetën tonë, nuk presim më shumë se sa të na dërgojnë deri te varri.
E para: Veprat e mira – duhet të kujdesemi dhe t’i kushtojmë më shumë rëndësi se sa epsheve, pasurisë apo shokëve, sepse veprat e tona do të jenë të vetmet që do të jenë me ne në varrë.
Sikur të personifikohen punët tona në formë të njeriut (ashtu si do të personifikohen kur të jemi në varrë), si do të ishte forma e tij? Si do të dukej?
I mjerueshëm i dobët e i lënë pas dore!!! Apo i fuqishëm, i pastër e i shëndoshë

[elvio]

Dorina me letren e saj drejtuar babit qe tashme i ndare nga jeta.



Babushi ime këtu jeta bëhet gjithmon e më e vështirë sepse më mungon dashuria jote, më mungon toni i zërit tënd, më mungon përqafimi që më falje sa herë që kthehesha nga shkolla.
E gjith bota ime qetësohej kur përpara saj tingllonte zëri yt” PUÇI babi”…une e di që kjo letër s’do të mbërrij tek ti, por të paktën kështu do vazhdoj të genjej veten…drejt një pritjeje të pafund, në çdo erë që fryn mundohem të të gjej … në kopshtin ku të dy meditonim…mundohem të të përfytyroj dhe humbas në mendjen time…por mbrëmja ngryset dhe tingujt e një lutjeje më zgjojnë… dhe vendi mbetet përsëri bosh… kërkoj përqafimet që më mbushnin me jetë , një aromë e ngrohtë që më falte mbrojtje, paqe që mund të mbështetesha gjithmon.

Ti ke qënë njeriu i vetëm në këtë botë që s’më ke shkaktuar kurrë lotë trishtimi…por sot, ato bien nga syri pa më pyetur…kërkojn një pjes tënden diku në kujtime dhe e gjejnë atë …vetëm të qeshur…duke më mbajtur për dore për t’më shëtitur e për t’më thënë:- Ky është realiteti BIJA IME…por ti mos e ki frikë asnjëherë se un do të jem gjithmon aty duke u kujdesur për ty si dikur… dhe e gjej atë të durueshëm …në shi e stuhi duke më pritur…durueshëm… më fale vetëm ngrohtësi që un të ndihesha princesha e kësaj bote… e gjej duke vallzuar, ashtu i qeshur si në ëndrra…e gjej të heshtur…të futur në mendime… dhe dhimbja ime shkrihet e tëra në këto kujtime. Un e di që ti je i lumtur atje BABI, sepse un besoj tek drejtësia hyjnore gjithashtu e di që ti trishtohesh kur vogëlushja jote mërzitet dhe këtë e vërej në fotografinë tënde, sa herë që un jam e qeshur ajo qesh së bashku me mua e sa herë që un lotoj ai vështrim duket i trisht ashtu si shpirti im brenda…dhe sot marr forcë të them :
-Me fal…por ndonjëherë është më e forte se un dhe nuk mund ta përballoj mallin për ty BABI. Tek ty mirësia dhe durimi kishin gjetur strehën më të mirë , ti ishe shëmbulli i sakrificës, durimit, mirësisë, dlirësis dhe dashurisë pa kusht. Ti me falje paqe shpirtërore sepse ti dije të më kuptoje, të depërtoje në botën time, ti dije ta gjeje gjuhën e përshtatshme me mua, edhe kur un shpesh herë mund të gaboja. Kurse sot Babi, unë jam shkëputur nga dora jote dhe po përballem me realitetin që ti ma prezantove dikur si një përrallë ,kurse sot, këtë realitet un po e shpalos në një letër pa adresë…"

…ME MALL, DORKA

[Zero Cool]

Nje femije xhdo dite shkonte ne plazh dhe mbi rere shkruante:
"Mami,te dua!" Dhe pastaj shikonte duke buzeqeshur sesi deti e fshinte shkrimin e tij...
Nje plak i trishtuar qe kalonte aty e shikonte femijen xhdo dit te bente te njejten gje dhe mendonte:"Keta te rinjte e sotem jane te cuditshem dhe te perkedhelur.."
Nje dite i afrohet femijes qe ishte pak a shum 10 vjec dhe e pyet:"Po c'kuptim ka te shkruash 'MAMI TE DUA' mbi rere kur e di qe deti do ta marre me vete,shko dhe thuaja asaj qe e do shum..''
Femija ngrihet dhe duke buzeqeshur pergjigjet:"Un nuk e kam mamin...Zoti ma mori,njesoj sic ben deti me shkrimet e mia...Megjithate un kthehem ketu cdo dite qe ti kujtoj mamit dhe Zotit se nuk mund te fshihet dashuria qe nje femije ka per mamin e tij...!"
Plaku u gjunjezua dhe me syt e mbushur me lot filloi te shkruante ne rere "Nita te dua..". Ishte emri i gruas qe sapo i kishte vdekur...
Pastaj e kap femijen per dore dhe bashke shikojne shkrimin teksa fshihet... :((

[emine]

Një burrë kishte katër fëmijë .
Ai dëshironte që fëmijët e tij të mos i gjykonin gjërat me nxitim , prandaj i ftoi ata të bënin një udhëtim për të parë një pemë në një vend të largët .
Secili prej tyre u nis në sezone të ndryshme .
I pari u nis në Dimër , i dyti në Pranverë , i treti në Verë dhe i katërti në Vjeshtë.
Kur u kthye edhe djal...i i fundit , babai i mblodhi djemtë dhe u kërkoi atyre t'i thoshin se çfarë kishin parë .
I pari tha se pema ishte e zhveshur dhe e shëmtuar ...
I dyti nuk ishte dakort , sepse pema ishte e mbuluar me gjethe jeshile dhe me plot jetë ..
I treti tha se pema ishte mbushur me lule plot ngjyra dhe me aromë të këndshme .Ai nuk kishte parë kurrë më parë gjë më të bukur ..
Ndërsa i katërti tha se pema ishte e mbushur plot me fruta të mira .
Babai u tha se të gjitha përgjigjet e tyre ishin të sakta dhe të vërteta , sepse secili prej tyre e kishte parë pemën vetëm në një sezon .
Ju nuk mund të gjykoni një pemë apo një person vetëm në një sezon .Njeriun e vërtetë ju mund ta shihni dhe ta gjykoni vetëm kur të gjithë sezonet të kompletohen...
Mos lejoni që dhimbja e një sezoni t'ju shkatërrojë gëzimin e sezoneve të tjerë !
Mos e gjykoni jetën vetëm në një sezon !
Këmbëngulni , dhe përmes vështirësive , kohë më të mira , do të vijnë sigurisht atëherë kur ju nuk e pritni..!!

[lovely]

Pashë në ëndërr sikur mora në intervistë Zotin.
- Pra, ti dëshiron të më intervistosh? – pyeti Zoti.
- Nëse ke kohë. – i thashë unë.
Zoti buzëqeshi: – Koha ime është e përjetshme. Çfarë pyetje keni ndër mend për mua?
Unë pyeta: – Çfarë të habit më shumë me njerëzimin?
...
Zoti u përgjigj që:
Ata mërziten me fëmijërinë dhe mezi presin të rriten, pastaj nuk dojne tjeter gje, pos te ishin femije edhe njehere.
Ata humbin shëndetin për të fituar lekë, pastaj harxhojnë lekët për të fituar shëndetin.
Nëpërmjet të menduarit me ankth për të ardhmen, ata humbin të tashmen, kështu që ata nuk jetojnë as të tashmen as të ardhmen.
Ata jetojnë sikur nuk do të vdesin kurrë, dhe vdesin sikur nuk kanë jetuar kurrë.

Dora e Perëndisë, kapi dorën time dhe për pak kohë qëndruam në heshtje.
Pastaj unë e pyeta: Si një prind, cilat janë disa mësime për jetën që ti dëshiron që bijtë e tu ti mësojnë?

Zoti u përgjigj që:
Të mësojnë që ata nuk mund të bëjnë askënd ti duan ata. Gjithçka që mund të bëjnë është ta lënë veten të duhen prej të tjerëve.
Të mësojnë që nuk është mirë të krahasojnë veten me të tjerët.
Të mësojnë të falin, duke praktikuar faljen.
Të mësojnë që duhen vetëm disa sekonda për t’i hapur plagë të thella atyre që duam, por duhen shumë vite për t’i shëruar këto plagë.
Të mësojnë që i pasur nuk është ai që ka shumë, por ai që ndihet i pasur me pak.
Të mësojnë që ka njerëz që i duan ata shumë, por thjesht nuk kanë mësuar ende si t’i shprehin ose tregojnë ndjenjat e tyre.
Të mësojnë që dy njerëz mund të vështrojnë të njëjtën gjë dhe ta shikojnë ndryshe.
Të mësojnë se nuk mjafton që ata falin njëri-tjetrin, por gjithashtu duhet të falin edhe veten e tyre.

Faleminderit për kohën. – i thashë me përulësi. – A ka ndonjë gjë tjetër që ti dëshiron që bijtë e tu ta dinë?
Zoti buzëqeshi dhe tha: Të dinë që Unë jam këtu … gjithmonë!

[Gega 1]

Postimi origjinal është bërë nga lovely

Pashë në ëndërr sikur mora në intervistë Zotin.
- Pra, ti dëshiron të më intervistosh? – pyeti Zoti.
- Nëse ke kohë. – i thashë unë.
Zoti buzëqeshi: – Koha ime është e përjetshme. Çfarë pyetje keni ndër mend për mua?
Unë pyeta: – Çfarë të habit më shumë me njerëzimin?
...
Zoti u përgjigj që:
Ata mërziten me fëmijërinë dhe mezi presin të rriten, pastaj nuk dojne tjeter gje, pos te ishin femije edhe njehere.
Ata humbin shëndetin për të fituar lekë, pastaj harxhojnë lekët për të fituar shëndetin.
Nëpërmjet të menduarit me ankth për të ardhmen, ata humbin të tashmen, kështu që ata nuk jetojnë as të tashmen as të ardhmen.
Ata jetojnë sikur nuk do të vdesin kurrë, dhe vdesin sikur nuk kanë jetuar kurrë.

Dora e Perëndisë, kapi dorën time dhe për pak kohë qëndruam në heshtje.
Pastaj unë e pyeta: Si një prind, cilat janë disa mësime për jetën që ti dëshiron që bijtë e tu ti mësojnë?

Zoti u përgjigj që:
Të mësojnë që ata nuk mund të bëjnë askënd ti duan ata. Gjithçka që mund të bëjnë është ta lënë veten të duhen prej të tjerëve.
Të mësojnë që nuk është mirë të krahasojnë veten me të tjerët.
Të mësojnë të falin, duke praktikuar faljen.
Të mësojnë që duhen vetëm disa sekonda për t’i hapur plagë të thella atyre që duam, por duhen shumë vite për t’i shëruar këto plagë.
Të mësojnë që i pasur nuk është ai që ka shumë, por ai që ndihet i pasur me pak.
Të mësojnë që ka njerëz që i duan ata shumë, por thjesht nuk kanë mësuar ende si t’i shprehin ose tregojnë ndjenjat e tyre.
Të mësojnë që dy njerëz mund të vështrojnë të njëjtën gjë dhe ta shikojnë ndryshe.
Të mësojnë se nuk mjafton që ata falin njëri-tjetrin, por gjithashtu duhet të falin edhe veten e tyre.

Faleminderit për kohën. – i thashë me përulësi. – A ka ndonjë gjë tjetër që ti dëshiron që bijtë e tu ta dinë?
Zoti buzëqeshi dhe tha: Të dinë që Unë jam këtu … gjithmonë!

Bukur fort o Lovely!
Per Zotin,mua me pelqejne shume keto mendimet tua!
Rrnofsh!