Rikthimi i Bukoshit

[Arb]

Rrëfimi i Bukoshit: Rruga drejt pavarësisë

Nga Lutfi Dervishi, TVSH

Kosova është në prag të një momenti historik, në prag të zyrtarizimit të shpalljes së pavarësisë së saj. Deputetët e Kosovës, më 2 korrik 1990, e kanë shpallur pavarësinë, por tani jemi në një moment tjetër cilësor, kur pritet njohja ndërkombëtare e pavarësisë së Kosovës. Kanë kaluar shumë vite dhe tani që ky akt duket çështje orësh, ndoshta është vendi të bëjmë pak histori se si filloi procesi që po shpie në krijimin e një shteti tjetër shqiptar në rajon, shtetin e Kosovës. Nëse i referohemi përfundimit të Luftës së Ftohtë, në vitet ‘90, pas shembjes së murit të Berlinit në kontinentin europian u shpërbënë tri federata socialiste: Bashkimi Sovjetik, Çekosllovakia dhe Jugosllavia. Ndërsa dy të parat u ndanë qetë, relativisht qetë dhe pa probleme, për t’u shpërbërë ish-Jugosllavia u deshën 4 luftëra, më e fundit ajo në Kosovë. Pse?


Shpesh është shtruar kjo pyetje. Ajo çfarë unë kam lakmuar shumë nga ajo kohë është ndarja e Çekosllovakisë. Me të vërtetë me zotnillëk është ndarë ai shtet. Në Jugosllavi kemi një fenomen tjetër, kjo është edhe bindja ime, por nuk është se e kam zbuluar unë këtë, por kam qenë shumë i frymëzuar nga një analist dhe gazetar, një kompetent dhe njohës, ndoshta prej më të mirëve për ish-Jugosllavinë, nga Viktor Majer. Ai ka pasur tezën kryesore se, për shkatërrimin e Jugosllavisë, përgjegjëse ishte politika hegjemoniste e Serbisë, domethënë Serbia si faktor çrregullues në federatën Jugosllave. Ky është përshkrimi.




Serbia kërkonte hegjemoni apo territore?


Vijë e kuqe në historikun e Serbisë dhe në ekspansionin e saj pas Luftës së Parë Botërore, mes dy luftërave, pas Luftës së Dytë Botërore, ka qenë lufta për territore, jo territore që t’i ketë bashkë me skllevër, po territore pa skllevër, një mendësi dhe politikë retrograde, mesjetare dhe shumë agresive. Dhe kjo nuk ka qenë realiste, sepse Serbia nuk ka qenë superfuqi që ta bënte këtë punë, sepse në Ballkan kemi popuj që përafërsisht janë të barabartë nga pikëpamja numerike. Kështu dhe vetëm kështu shpjegohet kjo.




Çdo shkëputje nga Jugosllavia: Sllovenia, Kroacia, Bosnjë- Hercegovina, Kosova u shoqërua me luftë dhe me viktima. Kur bëhet fjalë për Kosovën, tani që është në prag të shpalljes së pavarësisë, mendoni se në Beograd nuk është më ajo politikë që do t’i përgjigjej me dhunë procesit?


Po, përfundimisht nuk është më ai rrezik.




Për shkak se është NATO në Kosovë, apo se Beogradi ka ndryshuar politikë?


Jo. Mendësia politike, mendimi politik në Beograd nuk ka ndryshuar. Pretendoj se jam kompetent se mund ta mbroj këtë dhe kjo mund të argumentohet. Problemi i madh me Serbinë është se mendësia politike nuk ka ndryshuar, ka ndryshuar vetëm sjellja, një mimikëri politike ta quaj ashtu, por në esencë tani Serbia po përballet me një problem shumë të madh, si ta kapërcejë këtë, si ta përballojë këtë realitet. Është një situatë krejt tjetër që nuk ka të bëjë më as me Serbinë si superfuqi, as me ish-Jugosllavinë si një fëmijë i ledhatuar mes dy blloqeve etj., mos t’i hyjmë më thellë historisë se po thonë nuk është në modë kjo punë. Tani pra kemi konkretisht problemin e Beogradit, që si ta shesë këtë realitet, për të cilin ai intimisht është shumë i qartë: Kosova nuk është më Serbi, nuk do të jetë. Është marrë ndëshkimi, është mësuar leksioni. Por tash, si t’ia shesë elektoratit, popullit të vet? Si ta demistifikojë ose si ta neutralizojë mitologjinë serbe mesjetare?





Sllovenia ka qenë e vetmja nga 6 republikat në atë kohë që mbështeti kërkesat e minatorëve grevistë të Trepçes, është republika e parë që u shkëput nga ish-Jugosllavia më 1991 dhe tani kryeson Bashkimin Europian dhe renditet në vendet e para që do ta njohin pavarësinë e Kosovës. Është kjo ajo që e quan Hegeli “Fuqi e Historisë”?


Po, kjo është. “Macht der Geschichte” që thotë Hegeli dhe po të ishim pak supersticiozë do të ishte shumë interesante që të operohej me këtë: Sllovenia, një ish-republikë e Jugosllavisë, e cila është solidarizuar atëherë me minatorët e Trepçes, me Kosovën, natyrisht nga një interes shumë konkret edhe i veti, për shkak se ajo republikë ose ajo politikë, ajo elitë politike e Sllovenisë, e hetoi, e nuhati e para vdekjen e Titos (një vit pas vdekjes së Titos), menjëherë tendencën e një politike të shfrenuar serbe për ta marrë dominimin tash në federatën Jugosllave, pas vdekjes së Titos, d.m.th që elementi serb do të ridominojë. Edhe ajo reagoi në këtë mënyrë. Dhe preteksti ishte i mirë, Kosova që ishte një rast i qartë i diskriminimit në kohën e ish- Jugosllavisë, bile edhe gjatë sundimit të Titos.




Sllovenia, republika e parë që u shkëput dhe Sllovenia ndoshta vendi i parë që pranon pavarësinë e Kosovës. Ju përmendët që me vdekjen e Titos, elita politike në Slloveni ka nuhatur tendenca për hegjemoni të serbëve në ish-Jugosllavi, por një vit më pas janë shqiptarët në të vërtetë që ngrihen me demonstratat e studentëve në ’81-shin dhe kërkojnë më shumë të drejta, kërkojnë Kosovën republikë që në vitin 1981. Mund të thuhet që shqiptarët kanë qenë të parët që e kanë ndjerë që kishte ardhur momenti që të fitonin të drejta të barabarta dhe e kanë ndjerë më shpejt dhe më thellë tendencën e Serbisë për sundim?


Unë kam prirjen ndoshta ta shtyj këtë farë kronologjie, nuk e kisha fiksuar vetëm me ’81-shin me demonstratat...




’66-ën?


Është një parahistori, një historik i kësaj pune që ka filluar edhe me ’66-ën edhe me ’68-ën. Po nëse doni edhe pas Luftës së Dytë Botërore, menjëherë shqiptari në Kosovë e ka kundërshtuar brenda atyre mundësive që pasur, e ka kundërshtuar aneksimin e Kosovës, atë dhunë, atë diskriminim, presionin shtetëror. Nuk kemi të bëjmë vetëm me një Jugosllavi të Titos diskriminatore, as me Millosheviçin...




Jugosllavia e parë?


...Me mbretërinë jugosllave, me mbretërimin e serbëve, kroatëve, sllovenëve. Ky është kontinuitet, është vazhdimësi. Më tej, ne kemi pasur probleme edhe gjatë kohës kur filluam ta sensibilizojmë komunitetin ndërkombëtar me çështjen e Kosovës. Ishte shumë e vështirë, sepse fiksimi ishte se po shkeleshin disa të drejta të njeriut në Kosovë. Nuk ishte puna aty. Puna ishte te një politikë me platformë të caktuar që donte të zhdukte një popull, ta pastronte atë territor nga ai popull dhe të dominonte. Thjesht të fitonte territore.




Pas demonstratave të studentëve në vitin 1981, gjatë viteve 1981-1989, kemi 800 mijë shqiptarë të burgosur, të ndaluar, të arrestuar, të keqtrajtuar nga aparati shtetëror i Serbisë në Kosovë...


Po, janë statistika të trishtueshme këto.




Një në çdo 3 shqiptarë ose është burgosur, ose është keqtrajtuar nga policia serbe. Në kushtet e një terrori të tillë u krijua në dhjetor të 1989-ës Lidhja Demokratike e Kosovës, partia e parë antikomuniste në hapësirat shqiptare. Në kushtet e një represioni të shumëfishtë dhe administrimi të plotë të Serbisë, a nuk ngjante përpjekja juaj në atë kohë si beteja e Davidit kundër Goliathit?


Po, keni plotësisht të drejtë. Po, raporti ka qenë me këtë figurë që e përmendni: Davidi me Goliathin. Ka qenë një situatë shumë e pabarabartë, një supermacion i hatashëm serb. D.m.th ka qenë një statistikë e tmerrshme, 800 mijë shqiptarë në Kosovë keqtrajtohen nga policia, qoftë sekrete, nga shërbimet e tjera, arrestime etj., gjithçka, trajtimi negativ i një shteti karshi qytetarëve të tij, një diskriminim, gati-gati segregacion racial, po vetëm se nuk kishim të bënim me ngjyra të lëkurës. Ky ka qenë një kapitull që filloi ta ngrejë dinjitetin e shqiptarit në Kosovë me rezistencën e tij. Ai filloi të shqelmojë, d.m.th e refuzoi.




Artikulimi politik fillestar përmes LDK-së ka qenë për tre opsionet: nëse Jugosllavia qëndron: republikë e pavarur, nëse shpërbëhet: republikë më vete dhe e treta: bashkimi me Shqipërinë. Kishte ende shpresa se edhe pas asaj çfarë po ndodhte, Jugosllavia do të qëndronte e bashkuar?


Po, duhet të jemi të ndershëm dhe të gjykojmë. Është kollaj të flasim tani pas kësaj distance kohore.




18 vjet mbrapa...


Po. Në atë kohë kanë qenë të tjera konceptet apo idetë, mendimet tona apo vizioni ynë. Nuk mund të luanim profetin në atë kohë se do të bëhej kështu. Për atëherë ka mbetur kjo, ka qenë një taktikë e mirë tash kur po shohim në të vërtetë. Po për shkak të këtij raporti shumë të pababarabartë është zgjedhur një rrugë e butë që të artikulohen kërkesat shumë legjitime të popullit me një pari, me një lidership, një udhëheqje, e cila u tregua pastaj se ishte e mençur, e urtë, se në atë kohë kishte dhe vërejtje se ç’janë këta, se ne ose do të bashkohemi me Shqipërinë ose... Ky ka qenë problem.




Më 2 korrik të 1990-ës, ditën që në Shqipëri u hapën ambasadat, në Kaçanik deputetët e Kosovës, deputetët e parlamentit të shpërndarë me dhunë nga Serbia shpallën pavarësinë dhe në shtator Kushtetutën. Dy muaj më pas krijohet qeveria e Republikës së Kosovës dhe ju emëroheni kryeministër i saj, kryeministër i parë i qeverisë së Kosovës. Për 6 muaj zhvilloni aktivitetin në Slloveni. Për ç’arsye u zhvendosët në Gjermani? Nuk mundët më të vazhdonit aktivitetin në Slloveni?


Aty ka qenë stacioni i parë, sepse në Slloveni ende ekzistonte ajo klima e solidarizimit me Kosovën. E dyta, tensionet mes Sllovenisë dhe Beogradit, filloi refuzimi slloven dhe nga ana tjetër, Sllovenia toleroi, jo duke e njohur Kosovën ose qeverinë, por toleroi qëndrimin e këtij formacioni. Një arsye tjetër ka qenë se pjesa dërrmuese e anëtarëve të Kuvendit të Kosovës u detyrua ta braktiste Kosovën dhe shumica e tyre ishin në Slloveni, afër Austrisë, çka përbënte thjesht një një aspekt praktik.




Në këtë periudhë ju jeni larguar nga Kosova?


Po, më 15 tetor 1991 jam larguar nga Kosova.




Dhe jeni kthyer?


Jam kthyer më 20 qershor, 1 javë pas bombardimit të NATO-s në Kosovë.




Çfarë synonte qeveria juaj në atë kohë në ekzil? Një lloj sensibilizimi? Në krahun tjetër është njohur edhe për krijimin e fondit të qeverisë së Kosovës, 3 përqindëshin i famshëm nga shqiptarët e diasporës. Çfarë mendoni se keni arritur më mirë në veprimtarinë tuaj si qeveri në ekzil?


Pikë së pari, jam mërzitur, e të flas për atë qeveri i bie sikur t’i bëj elozhe vetvetes, nga natyra e kam mërzi këtë. E dyta...




Le ta fillojmë nga më e keqja. Çfarë mendoni se ka shkuar keq me aktivitetin tuaj si qeveri, gjëra që nga këndvështrimi i sotëm thoni që nuk kanë qenë mirë?


Pikë së pari, për shkak të ndershmërisë, me rast të kësaj interviste duhet ta them, jo për herë të parë, se në atë kohë unë personalisht nuk kam pasur lidhje, haber, as ide se çfarë ishte puna e qeverisë në ekzil apo qeverisë, sepse kam qenë mjek, kam qenë urolog dhe s’kam pasur përvojë. Ka qenë një mënyrë e futjes në vorbullën e politikës.
Po aty ishte përkushtimi, një angazhim maksimal edhe përkrahje nga të katër anët, qoftë dhe nga ata njerëz me të cilët ne e filluam këtë lëvizje, bashkëthemeluesit e LDK-së, nga kryetari Rugova, kryetari i Partisë Lidhja Demokratike, por edhe nga përkrahja kolosale e qytetarëve të Kosovës.
Handikapi ka qenë mungesa e përvojës. Mirëpo, punët prapë shkonin relativisht mirë, për shkak se natyrisht u formuluan edhe qëllimet, objektivat. Pikë së pari. duhet të vazhdonim ta sensibilizonim komunitetin ndërkombëtar duke prezantuar rastin e Kosovës, duke denoncuar këtë politikë me represion, me terror shtetëror të Serbisë dhe të organizonim njerëzit që ishin jashtë Kosovës, që kishin të bënin me diasporën, njerëz që punonin në Gjermani, Zvicër, shtetet perëndimore.

.....

[Arb]

Cila ka qenë diaspora më e fortë, më e organizuar?


Më e forta, më masivja ka qenë në Gjermani dhe në Zvicër.




Nga pikëpamja ekonomike?


Nga pikëpamja ekonomike, numerike, resurseve, ajo në Gjermani.




Nga pikëpamja politike, cila është diaspora që ka dhënë një kontribut më cilësor?


Konribut i veçantë ka qenë diaspora shqiptare në Amerikë, që lobonin se është sistem krejt tjetër, siç e dini. Lobimi ka qenë nismë e shqiptarëve të Amerikës, disa po ashtu u lidhën me disa kongresistë dhe disa senatorë amerikanë dhe filloi...




Vizita e kongresmenit të ndjerë Tom Lantosh, i cili ndërroi jetë para pak ditësh?


Po, ka qenë një figurë kolosale, një figurë për të cilën atij ne nuk mund t’i dalim borxhit, nuk mund t’i dalim hakës, me atë kontribut që ai ka dhënë qysh atëherë. Në fillim të viteve ‘90 ka qenë në Kosovë për herë të parë, me të shoqen e tij. Pastaj, në Shqipëri ka qenë atëherë kur fermentoheshin këto procese.




Ndoshta për shkak të përvojës personale që ka pasur?


Ai e ka jetur Holokaustin dhe ka arritur që në Amerikë të shërbejë për 2-3 dekada.




Ju ishit kryeministër në ekzil, por nuk është se takonit homologët tuaj për shkak se qeveria nuk ishte e njohur ndërkombëtarisht. Cili ka qenë takimi juaj i parë ndërkombëtar, ku jeni ndjerë në një mënyrë që përfaqësonit dhe ishit kryeministër, përjashto Shqipërinë?


Nuk jam në gjendje që sot të bëj një kalendar. Natyrisht që kam shënime, mund t’iu kthehem shënimeve, por ajo që mua më ka mbetur në memorie ka qenë faza fillestare, kur ne bënim çmos, trokisnim nëpër dyert e kancelarive dhe në parlamente etj., ka qenë Parlamenti Europian në Strasburg, pastaj në Bruksel, Bundestagu gjerman. Më kujtohet që kemi shkuar me Rugovën të takoheshim me përfaqësuesit e fraksionit të të Gjelbërve. Ka qenë një zonjë, e cila mori iniciativa. Kështu ka filluar kjo, nga niveli më i ulët. Ne nuk na njihnin.




Cili ka qenë takimi më i trishtuar, që e llogarisni si takimin më të keq? Në këtë cilësi, Kosova në atë kohë ishte terren i panjohur, ku presidenti i ndjerë Rugova dilte jashtë shtetit, ju bashkoheshit; të themi, një president dhe një kryeministër i një territori dhe kërkonit që të sensibilizonit. Por ka pasur të tillë që ne mund ta quajmë sot takim i trishtuar, takim që të ka lënë ndjesi jo të mirë?


Unë kam pasur gjatë kësaj kohe momente shumë të hidhura, por edhe momente shumë të lumtura. Një nga momentet që më kujtohet është kur kisha një takim me një parlamentar gjerman, në fund të vitit ’93. Në atë kohë, unë insistoja që politika gjermane, politika e jashtme, të ushtronte presion mbi Beogradin, por nuk hasa në mirëkuptimin që prisja dhe në një moment biseda u nxeh në atë mënyrë, sa unë me një temperament pak të tepruar kërkoja, insistoja më shumë dhe gjermanët, siç e dini ju, janë të ftohtë akull, nuk janë si shqiptarët, pasionantë. Ai më thotë: “Ju lutem, po çfarë po prisni? Po prisni që ne të vijmë me ushtrinë gjermane dhe të ndërhyjmë atje?”
Ju kujtoj se kjo ishte në vitin ’93 dhe unë në atë hidhërimin tim i thashë: “Do të vijë dita që ju do të vini me atë ushtrinë gjermane nëse vazhon kështu, nëse tolerohet Serbia.” Këtë ia kam thënë pa kurrfarë takti, natyrisht as politik, as diplomatik, pa kurrfarë sensi, d.m.th kështu tipike, spontane. Kaluan vitet dhe atë njeri e kam takuar më vonë në Shkup, pas ndërhyrjes së NATO-s. E kam takuar dhe ishte kënaqësi që ai më tha: “Atëherë, ti paske pasur të drejtë.”




Nga momenti i hidhur në momentin e lumtur me të njëjtin njeri?


Po, si profeci. Po këto janë momente të rralla.




Një personalitet politik ose jo politik që të ka lënë përshtypje, që i je mirënjohës për kontributin që ka dhënë për Kosovën.


Ka shumë të tillë. Do të ishte ndoshta e pandershme që të bëja tani një ndarje, sepse do ta harroj ndonjë që sigurisht e meriton. Po tani po më vjen ndërmend, kam mësuar shumë prej Viktor Majerit, dhe një respekt deri në ekstrem kam ndaj historianit Noel Malkolm.





Historianit britanik, Malkolm?


Kam një respekt deri në ekstrem për atë njeri. Kam pasur rastin që ta takoj pak, por e vlerësoj shumë, shumë lart kontributin e atij edhe si historian, por edhe kur ishte në momente shumë kritike, ai dinte ta merrte fjalën në një mënyrë fantastike, të thjeshtë. I shpjegonte gjërat që ishin aq të aq të thjeshta, kisha kompleksin e inferioritetit dhe thoja po si s’na ra ndërmend t’i formulojmë kështu kërkesat tona.




Nëse në kancelaritë e Europës kishit probleme për të arritur takime të nivelit të lartë, jo më për të përmendur takime të rëndësishme, në Shqipëri, në atë kohë priteshit në nivel homologësh, nivel presidenti, nivel kryeministri, me qilim të kuq në aeroportin e Rinasit. Është një kapitull ndoshta interesant i marrëdhënieve të udhëheqësve të Kosovës me Shqipërinë... Në mars të ’92-shit, në Shqipëri ndryshon regjimi, vjen në pushtet PD-ja, por një vit më parë, në të vërtetë parlamenti shqiptar e njohu Republikën e Kosovës dhe me ardhjen në pushtet të forcave demokratike, qoftë ju si kryeministër, qoftë z. Rugova si president, jeni pritur në Shqipëri në nivel homologësh dhe Tirana, në atë kohë, ka nisur dhe aksionin diplomatik për të qenë pranë Kosovës. Ju sa afër e keni ndjerë këtë diplomaci dhe shtetin shqiptar në ato kohë?


Unë personalisht e kam ndjerë shumë afër, sepse kam qenë kryeministër në atë kohë në ekzil dhe konfrontohesha me problemet e natyrshme konkrete dhe kemi pasur një përkrahje pa rezervë dhe totale, komplete të logjistikës së shtetit shqiptar, të Ministrisë së Punëve të Jashtme, natyrisht edhe me sugjerim të presidentit të atëhershëm z. Sali Berisha, ishte gjithçka në dispozicion për Kosovën, për sensibilizimin. Tërë ajo logjistikë, ambasadat, aktivitetet diplomatike, pjesëmarrja e Shqipërisë në të gjitha forumet ndërkombëtare, duke filluar nga OSBE-ja dhe konferenca të ndryshme ndërkombëtare, kontakte dypalëshe, shumëpalëshe, organizatat rajonale, deri te Kombet e Bashkuara, të gjitha ato aktivitete. Unë jam dëshmitar dhe me kënaqësi po e them sot se gjërat edhe po harrohen, por gjërat nuk duhen harruar, edhe kontributi i shtetit shqiptar nuk bën asnjëherë të harrohet.




Ju përmendët se vetë ishit i ri dhe pa përvojë në politikë. Por, po t’i referohemi kësaj periudhe, një pjesë e diplomatëve shqiptarë, ose pjesa më e rëndësishme, kanë qenë shumë të rinj. Sa të vlefshëm e keni gjetur kontributin e këtyre të rinjve në ato momente që ndihma për ju ka qenë thelbësore?


Shikoni, vullneti politik ishte aty. Pastaj kishte ndryshime dhe në kuadër të proceseve në Shqipëri, ishte një plejadë e diplomatëve të rinj që vërtet nuk kishin përvojë, ndoshta traditë diplomatike nga lozha familjare, aristokraci diplomatike, por kishin një përkushtim të pabesueshëm, fantastik. Më kujtohet që në atë kohë kishte diplomatë të rinj që nuk e bënin gjumin gjumë. Në atë kohë ishte fantastike, sepse ministri i Jashtëm i atëhershëm, Serreqi, ishte totalisht i angazhuar dhe në dispozicion. Në atë kohë njerëzit ishin të ngritur, të edukuar, të formuar, të përgatitur me një background intelektual dhe një angazhim ta quaj kështu patriotik sido që të tingëllojë ajo.




Më 1995-ën, në Dejton të SHBA-ve u mbajt konferenca ndërkombëtare për t’i dhënë fund luftës në Bosnjë-Hercegovinë. Kosova mbeti jashtë kësaj konference dhe ju në atë kohë keni dhënë një konferencë shtypi, jashtë dyerve të kësaj konference. Deri në atë kohë Kosova ishte krenuar me mjetet paqësore të lëvizjes. A menduat në atë çast se për t’u vënë në qendër të vëmendjes dhe për t’u marrë seriozisht duheshin kapur armët?




Pas Dejtonit, kur Millosheviçi arriti që çështjen e Kosovës, bile dhe paragrafin e fundit, ta shlyente nga marrëveshja e Dejtonit, atëherë definitivisht ishte e qartë se politika paqësore, të gjitha përpjekjet tona rreth sensibilizimit, të drejta shumë legjitime, të gjitha mjetet politike, diplomatike u ezauruan apo u shpenzuan dhe prej atij momenti edhe me një histori më të përparme, por aty definitivisht u pa se Kosova duhej të përgatitej për luftë, jo se shqiptarët e donin atë luftë.




Ju ishit kryeministër, kishit ministër Mbrojtje në atë kohë?


Po, kemi pasur prej formimit të qeverisë ministri Mbrojtje dhe ministri për Punë të Brendshme.




Nuk kanë qenë deklaruar...


Nuk i kemi publikuar, sepse është menduar dhe gjykuar në atë kohë se do të ishte kundraproduktive, propagandonim një politikë paqësore.




Sa sekret ka qenë që ju keni pasur prej momentit të parë edhe Ministrinë e Mbrojtjes?


Nuk ka qenë sekret. Ne nuk kemi pasur iluzione se mund t’i mbanim gjërat sekret në atë ambient, ku Serbia kishte totalisht nën kontroll territorin e Kosovës dhe ushtronte pushtetin në mënyrën më maksimale dhe ta quaj barbare. Mirëpo, ne politikisht nuk kemi dalë në deklarata as që të krekosemi që ne tani kemi Ministri të Mbrojtjes, po i kemi pasur dhe ministrat kanë qenë shumë aktivë. Natyrisht, s’ka pasur aktivitete konkrete. Ato kanë filluar më vonë. Kjo ka qenë në proporcion të drejtë me rritjen e represionit dhe terrorit shtetëror të Serbisë dhe formësimi i idesë se nuk po shkojnë të gjitha punët. S’ka pasur iluzione që të bënim diçka paralele, por s’kemi mundur të shkojmë nëpër shtetet perëndimore dhe të bëjmë agjitacion për luftë, të mbledhim fonde për luftë. Ato fonde janë mbledhur gjithmonë për qëllime humanitare.




10 vjet më pas, në një moment që represioni në Kosovë erdhi gjithmonë duke u rritur, ndodhi masakra e Raçakut, ndërkohë që kishte filluar UÇK-ja. Si e gjykoni që në një moment që u fut edhe angazhimi i NATO-s kemi pasur edhe UçK-në edhe FARK-un? Çfarë vlerësimi i bën një dekadë më pas këtij momenti?


Është një pjesë e historisë, është një kapitull sadopak i trishtueshëm i shqiptarëve. Ta quajmë punë shqiptarësh. Ne kemi pasur probleme në atë kohë edhe pse qeveria e Kosovës, prej momentit të parë, në ato moment kur Ushtria Çlirimtare e Kosovës doli, e ka përkrahur dhe ka kërkuar menjëherë që të bëjë punë të përbashkët. Përpjekjet e qeverisë së Kosovës atëherë kanë qenë gjithmonë në këtë drejtim, që të bëhet sinteza edhe e komandantëve lokalë, e asaj rezistence legjitime, shumë legjitime në Kosovë, me institucionet e Kosovës, që të bëhet ajo punë e përbashkët. Për fat të keq, ajo nuk u arrit dhe bashkësia ndërkombëtare atëherë, edhe pas ndërhyrjes së NATO-s, pati disa telashe, se sikur shqiptarët nuk merreshin vesh me njëri-tjetrin, kishim 2 qeveri atëherë. U bë një lloj cirku i panevojshëm, por këto janë realitetet tona.




Që kanë ndodhur...


Kanë ndodhur. Ai për mua është një kapitull i mbyllur.




Momenti i Rambujesë. Keni qenë me bindje që, pavarësisht angazhimit të fuqishëm ndërkombëtar, sërish do të nevojitej lufta për të dalë nga regjimi serb?


Po, aty shihej edhe gjatë kësaj konference, një proces i rëndë që ishte si një koshmar. Një delegacion i madh shqiptarësh me 16 anëtarë, delegacioni serb jo serioz, presione nga më të ndryshmet, por e gjitha përfundoi mirë. Ai ishte një kompromis i domosdoshëm.

.....

[Arb]

I domosdoshëm dhe solli 24 marsin, ditën e parë që NATO-ja filloi bombardimet. Ku keni qenë dhe çfarë keni bërë në atë moment?


Unë kam qenë në Gjermani dhe kam qenë ndoshta njëri nga shqiptarët më të lumtur në të gjitha trevat shqiptare. Personalisht, jam kënaqur. Më kujtohet që e kam pirë për pikë të qejfit një gotë vere atëherë. Ka qenë kënaqësi e madhe, të shihje se si një Serbi naziste po bombardohej dhe si po përfundonte Golgota e shqiptarëve.




Disa ditë më pas, për shkak të dhunës dhe aparatit të ushtrisë dhe forcave parmilitare serbe, Kosova u zbraz dhe në Shqipëri dhe Maqedoni erdhën qindra, mijëra qytetarë të Kosovës, refugjatë edhe ju keni ardhur atëherë në Tropojë dhe në Durrës. Keni ndonjë moment që doni ta veçoni si kryeministër i një qeverie në ekzil, të një populli që tashmë po shpërngulej?


Nuk është kënaqësi të veçosh momente kur ti ke qenë në një gjendje shpirtërore shumë të rëndë, ke qenë i frustuar, ke pasur ndjenjën e përgjegjësisë. Je kryeministër i një vendi, i cili ndërkombëtarisht nuk e ka një qeveri që njihet. Ke pasur probleme, ke pasur një katastrofë humanitare, një zhvendosje të popullatës shqiptare, një frikë se mos është kjo e pakthyeshme. Ne kemi përvoja në histori me popuj të tjerë, me situata gjenocidale edhe te të tjerët, kemi armenët sot nëpër botë. Kanë qenë ato momente që janë përjetuar rëndë. Sot, në këtë ambient shumë të qetë dhe komfort, të flasësh për ato gjëra dhe të bësh si i mençur sikur ke ditur gjëra... Sot nuk kam edhe qejf, nuk kënaqem të bëj një histori nga kjo, aq më tepër që ndoshta mund të keqkuptohem se mos dua të përfitoj. U krye ajo punë dhe u krye mirë.




U krye mirë, por edhe me angazhimin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, luftës që ajo ka bërë në terren, nga luftëtarët dhe drejtuesit e tyre. Disa prej luftëtarëve të UÇK-së, të përmendin Fatmir Limaj, ish-kryeministri Ramush Haradinaj u thirrën në Hagë. Limaj doli i pafajshëm. Ndërsa për z. Haradinaj prokurori ka kërkuar 20 vjet burg, me gjithë masakrat e kryera në Kosovë nga forcat ushtarake dhe paramilitare serbe. Ish-kryeministri Haradinaj pret vendimin e gjyqit të Hagës. Në këtë rast, nuk është as shenja e barazimit mes viktimës dhe agresorit. Ju a keni besuar se Kosova ka kandidatë për në Hagë?


Unë edhe më parë e kam deklaruar publikisht dhe sot me gojën plot e them se Kosova nuk ka pasur kandidatë për në Hagë. Nëse në Kosovë gjatë luftës ka pasur atrocitete e gjëra të tjera, ato nuk kanë qenë rezultat i një platforme politike, as një politikë shfarosëse, prandaj unë kam menduar gjithmonë se është gabim që gjërat të futen me një shportë, të identifikohen ose të barazohen megakrimi serb i një shteti, i një politike shtetërore, një superkriminel siç është Millosheviçi, që për fat të keq nuk arriti ta shohë ndëshkimin e Hagës dhe kriminelë të tjerë që edhe sot e kësaj dite sorollaten në Serbi siç është Karaxhiçi, Mlladiçi e qindra e ndoshta mijëra kriminelë të Serbisë të krahasohen... Do të ishte më mirë që edhe në Kosovë, për shkak të këtyre eventualiteteve dhe teprive gjatë luftës etj., të organizohej një gjyq, po ashtu ndërkombëtar, në kuadër të misionit të UNMIK-ut në Kosovë dhe të bëhen gjykime të ndershme. Në parim, nuk jemi me atë që t’i ikim përgjegjësisë, por jo në këtë mënyrë. Tashmë do të presim se çfarë do të bëhet me zotin Haradinaj, do të lirohet apo jo.




Më 20 qershor ju thatë se u kthyet në Kosovë. 9 vjet më pas, a besuat se do të duhej kaq shumë kohë që Kosova të shpallte pavarësinë. Pse mendoni se ka marrë kaq shumë kohë ky proces?


Ka marrë kaq shumë kohë ta them troç, për shkak të mungesës së një lidershipi të mirëfilltë shqiptar pas luftës, që të imponohet dhe të kërkojë atë sipas logjikës popullore “hekuri lakohet sa është i nxehtë”. Ka qenë një klimë e atmosferë e bombardimit, ndëshkimit të Serbisë, tërheqja e trupave serbe militare, paramilitare dhe prezenca ndërkombëtare, një administratë ndërkombëtare që në atë kohë, siç ne po e shohim, nuk ka pasur haber dhe një koncept të qartë se çfarë do të bëjë me atë vend. Ka pasur një mandat shumë të qartë, rezoluta 1244, e cila për fatin e keq tonin edhe sot e kësaj dite persiston si e tillë. Ajo është e tejkaluar...




Ajo i referohet sovranitetit të Jugosllavisë dhe jo Serbisë mbi Kosovën.


Mirëpo ajo funksion tani. Klasa politike e Kosovës në atë kohë nuk ka qenë në gjendje që të komunikojë, të bashkëpunojë me ndërkombëtarët për të mbrojtur kërkesat legjitime, të organizojë shtetin, të imponohet. Unë kam llogaritur atëherë se ndoshta brenda një viti, prapë paskam qenë naiv, Kosova do të duhet të ishte e pavaruar se ishte fryma, ishte disponimi edhe i qarqeve diplomatike edhe i atyre njerëzve që vinin aty ishte dhe e vetëkuptueshme: tash Kosova do të jetë e pavarur. Mirëpo, ndërkohë filluan të bëhen edhe disa gabime, ishte një kohë e quajtur vakuum i sigurisë, kur pala shqiptare, disa idiotë shqiptarë - t’i quaj ashtu -bënë disa akte atipike për ne shqiptarët. Ajo pastaj e vështirësoi shumë gjendjen, filluan madje rezervat dhe mungesa e lidershipit të Kosovës, jo konform zhvillimeve. Kështu, kjo histori u zgjat tetë vjet. Ajo u zgjat në radhë të parë, për shkak të defekteve të klasës politike, por ju lutem shumë, edhe Bashkësia Ndërkombëtare ka pjesën e mirë të përgjegjësisë së saj, që me hezitime dhe me disa tentativa për ta kthyer Kosovën nën juridiksionin serb - që ishin totalisht të gabuara dhe që u pa se ishin të gabuara dhe shterpë. Tani kemi këtë gjendje që ne për disa ditë po shpallim pavarësinë e Kosovës.




Edhe disa ditë, ndoshta tashmë është çështje orësh shpallja e pavarësisë së Kosovës dhe ende askush nuk e di tekstin shpalljes së pavarësisë. Por, a ju kujtohet deklarata e pavarësisë deputetëve të 2 korrikut të 1990-ës?


Jo, t’iu them të drejtën nuk jam në gjendje sot ta recitoj...




Çfarë duhet të përmbajë akti që pritet?


Unë them se duhet të përmbajë “We, the people...”, sikurse Shtetet e Bashkuara te Amerikës. Kur një popull ka legjitimitetin dhe të drejtën e tij për të artikuluar atë që ai popull do, pra “We, the people”, kjo do të ishte formula universale. E tash ne natyrisht jemi të vetëdijshëm se shqiptarët, më së pari nuk e kanë çliruar vetë komplet. Nuk e kemi mundur ushtrinë serbe, ajo është tërhequr, bile- bile po të bisedosh me krerët e ushtrisë serbe ata thonë: “Ne nuk e kemi humbur Kosovën me luftë, vetëm jemi tërhequr përkohësisht se do të kthehemi përsëri.” Faktori shqiptar nuk e ka çliruar Kosovën në formën klasike, por ka qenë një kooperim i mirë dhe një ndihmë kolosale e NATO-s, e Perëndimit e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, e demokracive perëndimore për cilën ne nuk duhet ta harrojmë. Thjesht, duhet t’ia dimë kimetin, që thotë populli. Këtë nuk duhet ta harrojmë, sepse ishte një ndërhyrje i Perëndimit, jo për t’i bërë shqiptarët në Ballkan me dy shtete, por i bazuar në ndërhyrjen humanitare, siç u quajt, duke iu shmangur edhe sofizmave të Organizatës së Kombeve të Bashkuara dhe Këshillit të Sigurimit. U ndërhy dhe u shpëtua një popull nga shfarosja. Këtë nuk duhet ta harrojmë. Duhet të jemi të vetëdijshëm për këtë. Këtë po e them pa më pyetur ju, sepse e kam hallin diku tjetër. Halli im është që gjërat të mos përmbysen tani, të mos përsëriten. Ne kemi përvoja të hidhura nga politika kriminale e Beogradit karshi shqiptarëve. Tash shqiptarët, prej javës së ardhshme e tutje, do të kenë një shtet në të cilin do të jenë shumicë. Është përgjegjësia e shumicës që të japë sinjale dhe mesazhe adekuate edhe të tjerëve, d.m.th të mos ndihen në handikep pse nuk qenkan shqiptarë; të ofrohet tolerancë, të jetë një shtet demokratik ku sundon ligji.




Dita që përmendet për shpalljen e pavarësisë është dita e diel. Ndoshta më pak se 48 orë nga ky moment që bisedojmë na ndajnë nga shpallja e saj. Ka shumë thirrje për të festuar në qetësi. Një proverb thotë: “O sot, o kurrë!” Çdo shqiptar është në të drejtën e tij të festojë, por a mund të thuhet se edhe në këtë festë vlen të përmendet tejkalimi apo teprimi në të drejtën?


Unë personalisht mendoj se ia vlen. Ia vlen gjithçka, ia vlejnë gjithë ato vuajtje me vite e dekada. Ju përkujtoj fjalimin në Parlamentin e Shqipërisë në vitin 1921, për shembull fjala e Ndre Mjedës, ia vlen e gjitha për të ardhmen e Kosovës, se e ardhmja e Kosovës është me të vërtetë optimiste. Jo se dua të propagandoj optimizëm, por është një kthesë e madhe, ku po mbyllet një kapitull e po fillon një tjetër për Kosovën dhe këto janë momente me të vërtetë historike. Mendoj që nuk është mirë të tregojmë ndonjë triumfalizëm ekstrem. Nga ana tjetër, po ju kujtoj se nuk jemi suedezë, as finlandezë, por as sllovenë. Sllovenët u pavarësuan dhe s’di a kanë përdorur fishekzjarret sa më kujtohet, shumë qetë, shumë ftohtë, akull. Shqiptarët nuk janë akull. Me sa di, për shembull diaspora do të festojë, s’ka teqe që e ndal. Kush mund t’i ndalë shqiptarët e Amerikës të festojnë. Halli është që ne në Kosovë të mos tregojmë triumfalizëm që mund të quhet si provokim ndaj serbëve, të cilët edhe ashtu janë me buzë në vaj dhe në pozitë shumë të rëndë. Janë për gjynah, sepse manipuluan edhe Beogradin, janë instrumentalizuar keqaz. Është mirë që atyre t’iu ofrojmë një siguri, që mirë po bëhet pavarësia, por ajo do të jetë edhe për ata. Këto duhet të jenë mesazhet, është punë temperamenti. Thuhet se, kur një trimneshë spanjolle e lind fëmijën, ajo pisket, shkul flokët e gridhet, ndërsa një kineze lind fëmijën dhe nuk vëren as grimasën e saj, as lëvizjen më të vogël. Është çështje temperamenti. Mendoj se do të përfundojë edhe kjo mirë. Sikur po tregohen disa skenare kështu apokaliptike, do të bëhet edhe kjo, do të gëzohen shqiptarët, do të bërtasin, do të piskasin një ditë edhe kaq.

....

[Arb]

Zoti Bukoshi, të themi, një ditë pas shpalljes së pavarësisë do të jetë po e njëjta, por sfidat dhe problemet do të jenë të shumta. Le ta nisim nga ajo që parashikon dhe vetë paketa “Ahtisaari”: minoritetit serb në Kosovë, sipas regjistrimeve më të fundit është diku te 4-5 %, por ajo çfarë parashikon paketa “Ahtisaari” e bën një minoritet shumë të konsiderueshëm, për shkak të decentralizimit dhe fuqive që ka minoriteti. A do të jetë problem për Kosovën vetë kjo paketë që tani po e duartrokasim si një zgjidhje e vetme dhe si kompromisi i mundshëm?


Po, për mua tani kjo është pjesa më interesante e bisedës, por edhe e preokupimeve të mia si një njeri që pretendon se merr vesh nga politika ose që ka kryer një punë gjatë një periudhe të caktuar për Kosovën. Kosova, pas pavarësisë së saj do të jetë diçka krejt tjetër. Fillon një realitet tjetër. Do të përballet me probleme shumë konkrete dhe me një mal problemesh. Në Kosovë janë grumbulluar probleme vite me radhë. Është obligim i udhëheqjes dhe parisë së Kosovës që të merret seriozisht me to, të jetë shumë e përgjegjshme për të manaxhuar problemet. Për shqiptarët në Kosovë nuk është preokupimi numër një trajtimi i serbëve apo pakicave të tjera. Preokupimi numër një është ekonomia, vetë ekzistenca, shkollimi, të themi edhe buka, çmimi i bukës, megjithëse ende nuk është aktual dhe probleme që kanë të bëjnë me zhvillimin ekonomik, me perspektivën e vendit dhe me mbajtjen e atij shteti ligjor dhe demokratik në kuptimin e plotë të fjalës.




Po, por Kosova do të gjykohet nga jashtë jo për këto probleme që ju po përmendni, por për sjelljen ndaj minoritetit?


Po e vërtetë, por në esencë shqiptarët nuk janë orientuar të ndërmarrin akte hakmarrëse. Politika e Kosovës nuk është për t’i zhvendosur këta, siç është politika serbe. Ajo është një politikë e cila thotë: po, këta serbë le të urdhërojnë këtu, do të jenë qytetarë të barabartë edhe natyrisht politika do t’i respektojë dhe do t’i zbatojë të gjitha kushtet e planit “Ahtisaari” dhe jeta do të tregojë sa do të implementohen ato, se janë disa gjëra që kanë shkuar deri në ekstrem, duhet ta them këtë. Ka vërejtje për këtë. Është një i ashtuquajtur diskriminim pozitiv, tepër pozitiv. Sllovenia sot nuk thotë se është shtet multietnik...




Megjithëse ka 10 % minoritet.


...Thotë se është shtet demokratik serioz, shtet ligjor dhe aty ka italianë, austriakë, hungarezë dhe serbë, por thotë se këtu është shtet ku sundon ligji. Synimi i Kosovës duhet të jetë ai shtet që të orientohet dhe të futet sa më shpejt në rrjedhat e Europës Perëndimore, që të realizohet edhe ajo profecia e Lantoshit që vdiq, i cili thoshte se Kosova do të jetë edhe anëtare e NATO-s. Ky duhet të jetë obligimi ynë, puna jonë kryesore dhe ky është dhe halli im kryesor.




Po flitet për disa variante reagimesh nga ana e serbëve me shpalljen e pavarësisë. Flitet për një pavarësi në veri të Kosovës. A është e gatshme Kosova ta manaxhojë këtë situatë?


Unë po përpiqem të flas nga prizmi i politikës së shqiptarëve të Kosovës, që duhet të jetë e përgjegjshme, që është ajo e shumicës së njerëzve, që do të marrin përgjegjësitë. Sa i përket parashikueshmërisë së palës serbe, konkretisht Beogradit, aty unë ju them copë se jam shumë pesimist dhe mjaft pesimist se Beogradi nuk do të pushojë së tentuari të marrë hapa destruktivë. Politika destruktive e tij nuk pushon as me shpalljen e pavarësisë së Kosovës. Përkundrazi, duhet të presim veprime të humbësit. Nuk është çudi. Qarkullon edhe një barsoletë këto ditë se Beogradi po pranoka dhe e njeh pavarësinë e Kosovës me kusht që ajo të shpallet më 29 shkurt të këtij viti. Domethënë që shqiptarët...




...Ta festojnë një herë në katër vjet.


Mos ta festojnë çdo vit. Sjellja irracionale e Beogradit. Do të ishte naivitet edhe i faktorit shqiptar, edhe i bashkësisë ndërkombëtare që të mendojë se brenda natës do të ndryshojë. Jo, kemi për të pasur probleme me Serbinë. Kosova do të ketë probleme me Serbinë edhe në të ardhmen.




Një pjesë e mirë e zërave kundër pavarësisë së Kosovës kanë thënë se nga pikëpamja ekonomike Kosova nuk mund të jetë shtet viable. Si ish-kryeministër për një kohë të gjatë, çfarë argumenti mund të ofroni kundrejt kësaj teze?


Për mua përgjigjja është në dy pjesë me një presje: natyrisht që Kosova prej nesër do të ketë nevojë për asistencë ndërkombëtare, vetëm nuk mund t’ia dalë dot; na nevojitet asistenca ndërkombëtare, prezenca e misionit të Bashkimit Europian, EULEX, por prani, prezencë dhe asistencë e mirëfilltë, jo obstruksion, jo komplikim dhe jo degjenerim i atij misioni siç ishte rasti me UNMIK-un. Ne kemi pasur probleme me misionin e UNMIK-ut, do të kemi diçka tjetër. Është puna e qytetarëve të Kosovës, që të marrin përgjegjësitë dhe të organizojnë një shtet ku dominon e drejta, ku luftohet korrupsioni. Kemi rreziqe të mëdha, jemi mes Shillës dhe Haribdes me korrupsion, me krimin etj. Përgjigjja ime do të ishte: po, Kosova i plotëson, i ka të gjitha predispozitat më të mira se Mali i Zi ta quajmë ose se Sllovenia. Predispozitat i ka, por ka nevojë për asistencë, për një ndihmë që t’i marrë këmbët dhe ajo Kosovë, më pastaj, të shtrijë dorën për të kërkuar ndihma apo subvencione nga taksapaguesit europianë. Kjo është jo se e them unë, por se e thonë edhe ekspertët që merren me ekonomi. Kosova nuk do të jetë një ujëdhesë, një zonë e izoluar, do të komunikojë me të gjitha shtetet përreth...




Një prej tyre është Shqipëria.


Edhe me Shqipërinë do të komunikojë me kënaqësi. Ne nuk na vjen turp të themi se jemi një popull e një komb. Ish-kancelarit, Helmut Kohl, nuk i vinte turp kur thoshte ne jemi një popull, jemi një komb. Do të integrohemi.




Kosova do të jetë shtet që do të ketë fqinj Shqipërinë? Asnjëherë nuk kanë munguar zërat, të paktën që nga 1913-ta, për bashkim të Kosovës me Shqipërinë. Diplomacia shqiptare thotë se Kosova dhe Shqipëria do të bashkohen në Bruksel. E besoni këtë gjë?


Mua këto natyrisht më duken slogane, por t’i kthehemi atëherë historianit që përmendëm, Noel Malcolm: po edhe në u bashkofshin shqiptarët nuk do të paraqesin kurrëfarë rreziku apo jo?!




Nuk do të ketë probleme?


Nuk do të bëjmë probleme. Historinë tonë nuk e kemi ne me probleme, me luftëra për shfarosje apo për territore. Kombi shqiptar është rrudhur tërë kohën gjatë historisë. Unë nuk di pse bëhet kiamet kjo? Pse frikësohemi nëse bashkohemi në Bruksel apo kudo qoftë, në Bruksel akoma më mirë?

Gazeta TEMA

[gjini]

Postimi origjinal është bërë nga Gjumashja

eshte rikthy te vjedh prap... ama Thaqi nuk do ta lejoje... !!!

Gjumashe ,. me vjen keq qe paske fjete ende se ky hashimi menjiher pas lufte i kishin pas mete ne pantolla te luftes nje miljon marka dhe kur ja gjeten KFORI ai u arsyetue se i ka fitue me nje qajtore qe e ka pas vellau i tij ne skenderaj.
Pra ska ka del as ky vetem nese ska nevoj ma per para se i ka te mbushur plote dhe vetem shtepine a ja keni pare atij dhe Rambos( Ramushit) e pastaj flasim per sinqeritet dhe etike ne politike eshte korrupcioni.

[Oqeani]

Athua a po i hjece kamata e 3% -shit kti ....

[Jim Belushi]

Per legenden.
separi te pershendes po ashtu edhe te gjith te tjeret neket forum.
nuk kampas qellim dhe deshir te bej askend nervos apo te bij ne konflikt me dikend.
esa per atentatin kunder IKONES se DARDANIES (qeka pas lidhje BUKOSHI thjesht nuk e BESOJ)
esa per BENAFIN etij SI e ndertoj apo kush ja djegu nuk muj te them asgje. po them edhe nje her.
Pa fakte nuk ben askend ta fajtom deri sa te del ne shesh,apo te gjykohen (eneket situat nuk jemi ende edhe dote zgjat shum).
edhe kancelari HELMUT KOHL Bashkoi dy gjermanit nje dat historike per gjermanet .
qe ne ket ekem gjithmon deshiren dhe endrren mete madhe (qellimin)qe trojet shqiptare te bashkohen.edhe ket zotriun e zunen qe ka vjedhur te holla ligji nuk kishte pardon edhe ndaj personit me te lart ne funksion.
kete desha ta them e nuk me dhimbset fare as BUJAR BUKOSHI ne qoftse ato ika ber qe shum persona flasin e e urrejn se nuk e kam as te aferm edhe po takisha te aferm temin ne qoftse kaber keso gjera dota kish edhe un urryer por vetem me fakte.
ne jemi ashtu nje fjal e leshon dikush ne Kosov me minuta perhapet ne ter Kosove.
flas per vete simbolet dhe personat qe imbaj ne zemer dheqe kurr nuk doti harroj .
Jan GJergj Kastrioti,IKONA e DARDANIES IBRAHIM RUGOVA,GONGJE BOJAGJIU(NENA TEREZ),
ANTON QETA dhe simbolet e mia FLAMURI KOMBETAR E FLAMURI DARDAN.
ju deshiroj te gjitha te mirat ,pershendetje per te gjith.
me fat dhe gezuar PAVARSIN (edhe pse nuk esht PAVARSIE e plot)

[fadil]

Pershendetje:


Bujar Bukoshi duhet te na tregoj se a i ka kthyer ende 12000000 Euro te tre perqindeshit te Kosoves qe iu ka dhene grupeve mafioze ne prag per ti leshuar me fajde ne vitin 1992.

shpresoi se ai e dine se kujna ja ka dhene sepse edhe shum qytetar te kosoves e dine kete.


une e dije edhe kujna ja ka dhene.

[Murgesha]

Postimi origjinal është bërë nga fadil

Pershendetje:


Bujar Bukoshi duhet te na tregoj se a i ka kthyer ende 12000000 Euro te tre perqindeshit te Kosoves qe iu ka dhene grupeve mafioze ne prag per ti leshuar me fajde ne vitin 1992.

shpresoi se ai e dine se kujna ja ka dhene sepse edhe shum qytetar te kosoves e dine kete.


une e dije edhe kujna ja ka dhene.

E ty sa ti ka dhene o Fadil??

[Guri i madh]

Postimi origjinal është bërë nga fadil

Pershendetje:


Bujar Bukoshi duhet te na tregoj se a i ka kthyer ende 12000000 Euro te tre perqindeshit te Kosoves qe iu ka dhene grupeve mafioze ne prag per ti leshuar me fajde ne vitin 1992.

shpresoi se ai e dine se kujna ja ka dhene sepse edhe shum qytetar te kosoves e dine kete.


une e dije edhe kujna ja ka dhene.

bujari duhet prap te dal publikisht e te tregoj sa pare ja ka dhan remit e sami lushtakut dhe se si e kercnojshin kmeret e kuq po mendoj kta te vendlindjes pisket kur e kercnojshin ose te gjitha paret me i derdh ne at fond ose do ta likfidojn

[gjini]

O guri, kote e kie por nese dikush i ka rujt ato Letrat ne form te qekut nga 100 , 200 . 500 e 1000 Marka qe e ka pas leshue ai si deshmi per ata qe kan kontribue ne ate rast eshte mire qe ato ti tubojme nga nje kopi me adresn e secilit person sa ka kontribue dhe te jen si deshmi per ne gjygjin e ardhshem qe do ti bahet ketu Bujar bukoshiot.

Pra nese ka dikush dhe don ti paraqet ato si deshmi para qygjit ketu le te lajmerohen se do i bajne nder sot pavarsis per pune me dal kriminelet qe e vjedhej dhe e plaqkiten e me parat e tyre edhe u vran te dalin para qygjit.

[Oqeani]

Çka po humbni kohe per nerz te tille !!!!

[Arb]

Postimi origjinal është bërë nga Oqeani

Çka po humbni kohe per nerz te tille !!!!

Per me prit prej teje me na kallxu qe mos me u marr me njerez te ketille...

[Guri i madh]

Postimi origjinal është bërë nga gjini

O guri, kote e kie por nese dikush i ka rujt ato Letrat ne form te qekut nga 100 , 200 . 500 e 1000 Marka qe e ka pas leshue ai si deshmi per ata qe kan kontribue ne ate rast eshte mire qe ato ti tubojme nga nje kopi me adresn e secilit person sa ka kontribue dhe te jen si deshmi per ne gjygjin e ardhshem qe do ti bahet ketu Bujar bukoshiot.

Pra nese ka dikush dhe don ti paraqet ato si deshmi para qygjit ketu le te lajmerohen se do i bajne nder sot pavarsis per pune me dal kriminelet qe e vjedhej dhe e plaqkiten e me parat e tyre edhe u vran te dalin para qygjit.

i kam fletpagesat e te gjitha fondeve qe kan qen at,her fondi i hagenit fondi i 3% po fondi vendlindja pisket ja ka vnue majen ata nuk dojshin nga 3% po ata dijshin 30% deri në 50%


Bukoshi ka marr veq edhe shum ka punue e ka pague arsimin po e ka pague edhe nji pjes te policve qe e kishin braktis policin e serbis e ka ndertue nji fshat te ter QABREN e ka ndertue nji shkoll në sankofc , e ka financue emergjencen gjat kohes se luftes e shum te tjera

[Oqeani]

Postimi origjinal është bërë nga Arb

Per me prit prej teje me na kallxu qe mos me u marr me njerez te ketille...

Njeri qe i fute thiken popullit nga shpina nuk ka vend !!!