Si të vdiset

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Amina

E ai qe shkruan tek tema "Si te vdiset" nime paska me rrnu 1000 vjet hehehe

ani ti që ki shkru dy heeeerë... 2000 vjet bre

[lovely]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

ani ti që ki shkru dy heeeerë... 2000 vjet bre

pej qiti mashkllit qe kam menu gjithe qe eshte femen, e qe nuk kam ide pse, diqysh tutna pej tij shkrimet e qarta i ka

shkruva edhe une pak qitu thashe nashta rrnoj ma shume, e sa per teme, qile guri gojen

[Pupi]

Unë jam Filan Fisteku,
Aha, me filan fisteku nuk e dijë a "indentifikohëm" sa duhet, andaj i them rradakës sime, mbase na qenka ashtu, a guxoj unë të flas për të tjerët me Emer e Mbiemer.


Por ama dua të flas, dua të besoj që flas pikërisht me atë që më gërrey shpirtin. Sepse VDEKJA erdhi , pa pyetyr, pa i'u bërë gati, pa i "rrafshitur".

Nuk jam i sigurt se a duhet të fitohët lloj "titulli" patjetër para se të vdiset, poashtu nuk jam i sigurt se a duhet të jesh patjetër i "menqur" që të nderosh të ndjerin, e aq më pak se dikujt ju shtohka jeta nëse shkruan, apo nuk shkruan këtu !

Falimenderit për ata që shkruan, falimenderit edhe për ata që nuk shkruan.


Lus të autorizuarit që kjo Temë të Mbyllet
Falimenderit për mirkuptim.

[hasanmehmeti]

Teme e mire kjo po shifet se pak ka shkrime ne te.
Ajo qe shkruajti panta me pelqej mjafte, normal me perjashtime te disa kendveshtrimeve , pasi une vdekjen nuk e shof nje mundesi.
E theme kete sepse kur themi mundesi, mendojme gjithemon ne zgjedhje te saj qe nga pesha e veshtersis deri te forma.Besoj se ketu nuk kemi te bejme me nje gje te tille pasi vet njeriut si krijes nuk i ipet ajo mundesi, mund te kete perjashtime nuk e mohoj por per ta pergjithesuar eshte e pamundur.

Per te folur per vdekjen se pari duhet ditur diq per jeten, apo per ate gjendje qe njeriu ishte para kesaj jete.
Neve jemi ne nje rrjedhoje qe sigurisht ka burimin diku pa dashur ta kufizoj ne kendveshtrimin time mbi kete burim, dhe si i tille vazhdon sikur nje perrua te ece dhe gjithemon i shoqeruar nga faktori kohe por edhe ambienti sidomos ne toke ku neve po ti kthehemi fizikes vijme ne perfundim se kemi te bejme vetem me 4% materije qe figuron te ne, te gjitha keto ndikojne qe ky uje nga koha ne kohe ka sprovat e veta her te rritjes e here te zbritjes qe iu imponohet, dhe sigurisht se fundin e ka ne nje oqean te gjere dhe aty mendoj se perfundon nje rrugetim i gjate por nuk ka perfunduar gjitheqka, siq mund te terhiqet nje paralele me vdekjen.
Dikush mund te pyet po a mund te kemi perroje te vogla qe na shuhen gjate rruges, une mendoj se te tilla per nga gjatesia mund te kete por qe shuajtja e tyre eshte vetem ateher kur derdhen ne oqean.

Kjo ne forme figurative per te sqaruar se jeta e njeriut qofte e shkurter apo e gjate nuk perfundon me vdekjen pasi si e tille mendoj se pak interesante do ishte dhe kuriozitetin mos e prisni asnjeher se do ua shuajn materialistet me idet e tyre mbi keto dukuri.
Jo per ate qe materialistet jane ne gabim ne pergjithesi , por eshte obligim i shkenctarit te perqendrohet ne punen e tij shkencore si materialist per te arritur ne nje perfundim te kenaqeshem edhe pse shpesh ia fusim te supozojme ne kete fushe.

Per tu kthyer tek pyetja e Pupit, theme se kjo teme ateher me kete pyetje do ishte me mire te shkruhej tek nenforumi:Urime dhe Pershendetje , e atje te hapim tema te tilla qe tia mbushim qefin vetes me pyetje te tilla , se si na vdiset, dhe te jepe secili mendimin e tij , dikush ne det , e dikush ne mal , fushe , etj etj.

Por tema ne brendesi permban shume qe neve shofim edhe ne shkencen e filozofis-psikologjis te jete folur jo shume per kete, pasi mungon dija mbi te quajturin Shpirte.
Neve te gjithe e dime se Njeriu perbehet nga forma fizike dhe ajo shpirterore.Mungesa e seciles do bente qe njeriu te mos quhej i tille.

Por te vdekja valle kemi te bejme me vdekje te trupit , te shpirtit apo te dyjave.
Per tiu pergjigjur kesaj duhet te kthehemi tek barku i nenes atje, atje shofim qysh ne mitren e saj se kemi nje trupe te paforcuar mire qe qendron i tille i palevizur deri ti vije ajo qe ne e quajm shpirt dhe e ben qe barku i saj te jete i shqetesuar nga levizjet e tij.
Por mandej pasi te vije koha neve themi se lindi filan gruaja, por ajo ne te vertet kishte me heret ate qe lindi , dhe kishte me heret ate trup pa shpirte ne barkun e saj.
Keshtu vijme tek vdekja fizike e njeriut qe e ben qe ajo qe e shtyen te levize , te ndiej knaqesin , te perdore intelektin etj , pra shpirti ti largohet.
Pra shpirti erdhi dhe u largua dhe mbeti ajo qe neve e quajme xhenaze dhe ajo eshte e vdekur pasi po te kthehemi ne definimin e vdekjes ne pergjithesi , mund ta shofim se qdo objekt (kafsh,bime,njeri etj) kur eshte ne forumen e vdekur eshte i padobishem per njeriun dhe vetveten, pas kesaj themi se neve kemi te bejme ne menyre te zhdrejte me ate qe nuk dime me shpirtin.Pra trupi vdiq ,shpirti iku ashtu siq edhe erdhi pa e pare, por duke shikuar efektet e tij.

E ku mund te kete ikur trupi i vdekur prap ne nje barke por tjeter nga ai i nenes, ne toke prej te ciles u krijua.

E ku mund te kete ikur ky shpirt , dhe nga mund te kete ardhur qe e beri nje trup te vdekur te jetoj , e pastaj te quhet i vdekur ,kete nuk dua tua lidhe me relegjionin per t'ju permbajt vendit(sipas vendit behet edhe kuvendi:)) por ne shkencat tjera nuk gjen dot pergjigjie.

Nje gje qe mund te dihet dhe besoj se do jemi dakort eshte se trupi i vetem nuk ka mund ti bej veprat qe neve i bejme pa shpirtin dhe shpirti i vetem nuk do kete mundesi pa trupin, pra te themi kushtimisht dy dukuri jane pjesmarrese ne kryerjen e veprave qe njeriu i ben qofshin te mira dhe te keqija, dhe si te tilla do jene perjetuese te derivateve te po atyre veprave.

Njeriu nuk besoj se duhet te jete i frikesuar nga vdekja edhe pse nje frike e pshtjellur me kuriozizem do duhej te ishte pran , por krejt kjo mvaret se qfare definimi i jepe jetes tende, cili eshte qellimi per te cilin jeton etj etj.Sapo ti keshe te qarta keto gjera ateher do te ndryshoj edhe kendveshtrimi i njeriut ndaj jetes dhe vdekjes.


me t'mira
hasani.

[LOJETARI]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

sjellë palidhje veq qysh me mujtë diqysh me e harru vdekjen (shkojnë e futen tek temat e seksit, te kafja e forumit e te budallaqet e shiten kishe na po dijna me u knaqë... në të vërtetë shkojnë atje se kujtojnë që atje nuk i gjen vdekja :D... por s'kan faj t'ngratit se nime janë tepër smutana... edhe thjesht nuk kanë "b.th" me e pranu realitetin njerëzor... nuk janë të përgatitur me jetu si Njerëz... (as me vdekë si Njerëz)

ahahahahhaahahaha..............moti s´kam qesh kaq shume ..


Megjitheate mendoj se te vdesesh nuk eshte trimeri dhe se nuk duhet me pase "bythe " per me vdeke, sepse kete e kane bere me miliarda qenie deri tani edhe do ta bejme edhe ne qe ende numerojme si te gjalle .

[Amina]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

ani ti që ki shkru dy heeeerë... 2000 vjet bre

Keshtu po na shtohet jeta bre hahahha, 2000 vjet ti, e 2000 vjet une hahaha

[vjeshta]

Postimi origjinal është bërë nga Amina

Keshtu po na shtohet jeta bre hahahha, 2000 vjet ti, e 2000 vjet une hahaha

Ani me u bo bashk ju dy po i bojeshi 4000 vjet ,e jam kam mendoj per tjeret ,qe vijn pas neve mbasi ne nuk e kemi ate fat ,qe duhet me jetu dhe me vdek sipas rregullave te Pantes ...pa ,pa ,pa

[Jana]

Vdekja eshte e vetmja gje qe smund ti ikim...edhe mendoj qe sduhet menduar ajo vjen kur e ka shkru Zoti...

I kam ven re edhe personat e shtyr ne mosh shpresojn edhe normal skan deshir me vdek se qdo person sado i vjeter qe te jet ka akoma diqka per te ber apo per te plotrsua...

Me kujtohet nje plak dikund 80 vjeq me pat then"Qdo mengjes kur i hap sy,e falenderoj Zotin qe u zgjova dhe nje dit...edhe qe po marr frym"

[>>{SpOnGeBoB}<<]

Postimi origjinal është bërë nga Jana

Vdekja eshte e vetmja gje qe smund ti ikim...edhe mendoj qe sduhet menduar ajo vjen kur e ka shkru Zoti...

I kam ven re edhe personat e shtyr ne mosh shpresojn edhe normal skan deshir me vdek se qdo person sado i vjeter qe te jet ka akoma diqka per te ber apo per te plotrsua...

Me kujtohet nje plak dikund 80 vjeq me pat then"Qdo mengjes kur i hap sy,e falenderoj Zotin qe u zgjova dhe nje dit...edhe qe po marr frym"

Bash qesaj iki sa t`mundesh edhe munet njeri si mire me i iken, bone harrove mos me mendu belivalla te ka marr me vehti deri sa te mendohesh se qka ndodhi.

Dil qaty te rruga halo pa u kallen samaforat edhe qite hapin qeshtu tu mos mendu kqyr a e shef vdekjen tu i grah limuzines, ani mos kofte vdekja qaty pa u kane naj kusherine e sajna osht e pamundun.


amo qekjo qysh e ka nisen pupi, a din qysh i bjen: je que ne ferk te sabahit halo symshelca nuk e ki hanger mengjezin e pyt kur bohet darka ? Qfare darke mare hajt shko nihere ki me punue e mi kry do pune bajagi si mire per me priten me ardhen darka.

[Tinky-Winky]

qysh e ke shkrue i madhi perendi. dikushme krye ne jastok e dikush si qeni nrush

[Reana]

Postimi origjinal është bërë nga >>{SpOnGeBoB}<<

qysh be si te vdiset ? na gazepin e pame tu u mundu me jetu e me gjallnue. Si te vdiset oshte ma se lehti prej tanave....

vdekja eshte dukuri qe ia vlen te mendohet per te, te shkruhet per te, dhe te analizohet, por nuk do te pajtohesha aspak me pikepamjen se duhet tere kohen te mendojme per vdekjen, dhe se nese kaluekemi kohe duke menduar per vdekjen, qenkemi trima!!!!!!
te menduarit obsesiv mbi vdekjen, e roberon mendjen e individit dhe e ben sherbetor ideologjishe dhe filozofishe jo-humane.

Religjionet, pershembull, e kane origjine friken e njeriut nga vdekja dhe nga fenomenet tjera natyrore te cilat njeriu neper shekuj s'ka arritur ti shpjegoje.
parajsa, jeta eternale pas vdekjes, jane SIGURIMI qe premtojne religjionet, nese ndjekim rituale te caktuara fetare...
dhe njerezit shkojne e ngjiten per religjionesh, sikur mizat pas ..........., sepse aty gjejne SIGURINE e rrejshme, se paska parajse e jete pas vdekjes!!!!

po e nderlidh me kete qe ka thene SUNGJERI, ne spo mundemi ta bejme parajse, sa jemi gjalle e jemi te afte, te zotohemi fizikisht per veteveten, e po qenkemi ne gjendje ta bejme kete pas vdekjes!!!!hemmmmmm....shume storje e mire....

prej pikepamjes se evolucionit, frika eshte dukuri normale dhe e lindur....
po te mos ishte frika, qeniet e gjalla nuk do te mbijetonin-perfshire ketu edhe boten shtazore....frika nga vdekja, eshte instinkt primar qe mundeson mbijetesen...
ndoshta paradoksale, por ky eshte realiteti i natyres se te gjitha qenieve te gjalla!

frika mbetet aty, qe te na mundesoje neve te largohemi nga rreziku dhe te mbijetojme, dhe kjo eshte detyra yne e vetme pergjate gjithe jetes....
vdekja eshte fundi i pandryshueshem, per te cilin nuk ia vlen te humbet shume kohe....

Sipas perkthimit te Nolit, Omar Khajami ne "Rubairat" thote ...( e kam cituar edhe me pare, se ia pelqej pa mase filozofine esenciale te ketyre vargjeve)

Naten kur flinja
me tha shpirti "Pi",
ne gjume dhe ne varr, s'ka lumturi...
sa rron, zbraz kupa, puth cupa(djema )
ka shekuj qe te flesh ne qetesi....

mendoj, mjer ata qe kalojne jeten duke pritur vdekjen, se jane duke pritur asgjene!!!

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga hasanmehmeti

Teme e mire kjo po shifet se pak ka shkrime ne te.
Ajo qe shkruajti panta me pelqej mjafte, normal me perjashtime te disa kendveshtrimeve , pasi une vdekjen nuk e shof nje mundesi.
E theme kete sepse kur themi mundesi, mendojme gjithemon ne zgjedhje te saj qe nga pesha e veshtersis deri te forma.Besoj se ketu nuk kemi te bejme me nje gje te tille pasi vet njeriut si krijes nuk i ipet ajo mundesi, mund te kete perjashtime nuk e mohoj por per ta pergjithesuar eshte e pamundur.

"Mendoj se njeriu është mundësi, mundësia e vetvetes, edhe që i paraprin vazhdmisht vetvetes (qysh kanë thanë edhe shumë njerëz të menqur). Pra Njeriu vazhdmisht është në barazpeshë përballë mundësive që ende nuk i ka realizu.
Por për njeriun ekziston një mundësi... një mundësi e cila iu jep fund krejt mundësive të tjera. Dhe kjo mundësi është - Vdekja."

O hasanmehmeti!
Ti merresh vesh me nji mik për me u taku pas nji jave bashk. Në fund të bisedes i drejtoheni njëri tjetrit "Takohemi n'kofshim shnosh e rahat"! Pse? Sepse deri atehere ka MUNDËSI të mos jeni gjallë. Ka MUNDËSI me vdekë njani ose që të dy edhe nji javë.
Ti llogarit që ki me rrnu përshembull edhe 50 vjet (varësisht prej moshës aktuale)... edhe brenda atyre 50 vjetësh ti mendon shuuumë mundësi për me i arrit a me i realizu. Por, ekziston MUNDËSIA që ti me vdekë pas dy orësh. Mundësia e vdekjes (sepse ti nuk mundesh me e dijtë kur ta ka shkru aj jarani). Pra MUNDËSIA që iu jep fund krejt mundësive tjera që e ki pas bo plan me i realizu për 50 vjet.
A qenka vdekja mundësi???!!! Apo ndoshta ti je Zot edhe e përjashton mundësinë e vdekjes sa herë t'don vet e qysh t'konvenon ty!

Ti nuk mundesh me thanë "Këtë projekt unë do ta realizoj për 300 vjet"! Të gjitha mundësitë e jetës së vet njeriu i "koordinon" dhe i projekton për t'i realizuar në raport me vdekjen! Nëse e ki ndërmend me kriju familje, ti duhet me ia nisë të paktën para moshës 50 a 60 vjeqare, se përndryshe nuk të lejon vdekja (zakonisht). Nëse don me u knaqë me nipa, mbesa e stërnipa të tu, ti duhet me ia nisë para moshës 30 vjeqare, se përndryshe nuk të lejon vdekja (gjithnjë zakonisht). Edhe nëse ia nisë me kohë, prap ekziston MUNDËSIA me vdekë pa i realizu ato mundësi që pate qef.

Njeri mundet me vdekë qysh në fëmijëri. "Sapo vjen në jetë njeriu është boll i madh për të vdekur" thotë nji thënie e moqme.
Poashtu njeriu nuk mundet me vdekë kur t'don vet. Njeri nuk mundet me bo vetvrasje derisa është në gjumë... as kur është fëmijë (foshnje)... as kur është i lidhur (me pranga përshembull)... ti mundesh me e bo plan me e mbytë veten pas tre javësh në ora 10:00 fiks. Por as këtë "mundësi" nuk mundesh me qenë i sigurt që mundesh me e realizu. Së pari, nuk dihet a je gjallë deri atëher... së dyti, nuk është e sigurtë që bomba do të shpërthejë në qastin e duhur.
Pra, "ka mundësi"!

[Reana]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Ti llogarit që ki me rrnu përshembull edhe 50 vjet (varësisht prej moshës aktuale)...

Jo po.
Hasani kish me jetu gjithe bile...

Sa shume ia paske teholluar, mos e kuptofte edhe kesaj here sqarimin per "mundesine", me mire hiq dore...

[sakra]

Ndoshta titulli më i përshtatshëm i kësaj teme të hapur nga pupi do të ishte: “Frika nga vdekja” (mendoj unë), pasi ajo që më së shumti i frikëson njerëzit është vdekja! Pra frika e ikjes nga kjo botë.

Kjo dukuri (sado e hidhur që është) i brengos shumicën e qenieve njerëzor në mbarë rruzullin tokësor, por që nga ankthi e tmerri, nuk kanë guxim ta shpalosin këtë temë, të flasin hapur rreth saj, të përballohen me të dhe ta pranojnë këtë realitet të pashmangshëm.

Po e ceki një thënie të një filozofi amerikanë, Horas Kalen: “Ekzistojnë njerëz që e ndryshojnë jetën e vet ngase i frikohen vdekjes dhe njerëz që atë e bëjnë ngase i gëzohen jetës. Grupi i parë jeton duke vdekur, përderisa grupi i dytë vdes duke jetuar. Pa marr parasysh se kur vdes, kam ndërmend të vdes duke jetuar!"

Pothuajse të gjithë ne e dimë se jeta dhe vdekja janë procese të natyrshme. Janë pjesë e ligjit universal. Ne si qenie njerëzore jetojmë në polaritet. Gjithçka që ne perceptojmë përmes shqisave tone, ka një pol, por njëkohësisht edhe një kundrapol. Kjo vlen edhe për jetën dhe vdekjen. Kontradikta në dukje por domosdoshmëri në proces! Kush nuk e sheh polin e kundërt, ose nuk dëshiron ta sheh atë, nuk e sheh, ose nuk dëshiron ta sheh edhe të vërtetën, realitetin objektiv... Pole të ndryshme, por të të njëjtit mekanizëm, të njëjtit proces, pa të cilat nuk do të mund të ekzistonte as edhe materie më e imët. Nuk ka asgjë të amshueshme në gjithë këtë univers të pafund! Ajo që mund të quhet e amshueshme është vetëm ritmi i përhershëm i ndryshimeve, lindjes, zhvillimit dhe shpërbërjes. Dhe ajo që shpërbëhet, pastaj lind përsëri. Pra pa vdekje nuk ka as lindje, nuk ka as jetë, nuk ka proces...

Ne, kur kemi ardhur në këtë botë, nuk kemi ardhur me vullnetin apo dëshirën tonë . Nuk na ka pyetur askush. E njëjta vlen edhe kur të shkëputemi nga ky proces që ne e kemi emërtuar si jetë. Që nga lindja, ne jemi në pritje të saj... Dhe derisa presim, varët tërësisht nga vet ne, se a do ta jetojmë këtë periudhë kohore, sado e gjatë çoftë ajo, në ankth, vuajtje, mjerim, pra siç thotë edhe Kaleni “...të jetojmë duke vdekur”, apo do ta jetojmë këtë periudhë kohore në hare, gëzim e lumturi, “të vdesim duke jetuar”. Pra, zgjidhjen apo daljen nga ky “obsesion”, në njëfarë mënyre, e kemi në duart tona. “Me dorën tonë, me dëshirën tonë, në pëlhurën e bardhë të jetës mund ta shkruajmë fjalën frikë, mjerim, dhe natyrisht, tërë jetën do ta kalojmë në ankth e mjerim, por, po ashtu, me dorën tonë, me dëshirën tonë, në pëlhurën e bardhë të jetës, mund ta shkruash edhe fjalën, guxim, lumturi, dhe tërë jetën do ta kalojmë në qetësi dhe ngazëllim”, thotë i madhi D. Demaku.

Andaj, unë jam i mendimit se më e rëndësishme për njeriu është përqafimi i jetës - dhuratës më të shtrenjtë hyjnore që na është ofruar. Shijimi i nektarit të saj, ndërsa vdekjen ta lëmë të procedoj me ritmin e vetë të ndryshimeve.

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Reana

Sipas perkthimit te Nolit, Omar Khajami ne "Rubairat" thote ...( e kam cituar edhe me pare, se ia pelqej pa mase filozofine esenciale te ketyre vargjeve)

Naten kur flinja
me tha shpirti "Pi",
ne gjume dhe ne varr, s'ka lumturi...
sa rron, zbraz kupa, puth cupa(djema )
ka shekuj qe te flesh ne qetesi....

mendoj, mjer ata qe kalojne jeten duke pritur vdekjen, se jane duke pritur asgjene!!!

"COOL b'e njeri"

edhepse jashtë temës: sa herë përmendet Omar Khajami, instinktivisht më kujtohet parathënia e veprës "REPUBLIKA" të Platonit. Aty përafërsisht thuhet "... ashtu siq kishte bërtitur edhe Omar Khajami i madh pasi kishte lexuar KURANIN: "Hudhni të gjithë librat, digjini të gjitha bibliotekat, sepse gjithçka që dëshironi të dini në jetë do ta gjeni aty"!
nejse (e thash pa kurrfar qëllimi... tekefundit)

Përndryshe;
po shifet kjartë se shkrimet e mia në këtë temë absolutisht dhe mjerueshëm po "kuptohen" vetëm në konotacionin personal. Thot njeri se unë e zbulova vdekjen!

Nuk e përjashtoj mundësinë që të mos ia kem arritur qëllimit tim për të përfaqësuar mirë me shkronja atë që kam menduar. Por, "ju betohem" që shkrimet e mia në këtë temë (dhe në cilëndo temë tjetër), veqanërisht në këtë temë, kanë për qëllim T'I THURIN LAVDI QENIES NJERËZORË, ME E NGRITË QENIEN NJERËZORE NË PIKËN MË TË KARTË TË NDERIMIT DHE TË RESPEKTIT, sepse e meriton. E meriton sepse sikur asnji gjallesë tjetër (ndoshta), Njeriu është i vetëdijshëm për mundimet e tij, për fatin e tij që e pret... dhe prapë nuk ndalet, nuk dorëzohet, dhe vazhdon të shtyjë përpara me të gjitha forcat dhe mundësitë që ia ofron fati dhe jeta, edhe kur nuk ka mundësi përpara vetes, Njeriu prapë mundohet dhe përpiqet deri në fund që t'i gjejë ato...
Nuk është aspak e lehtë të jetosh, të kënaqesh, të shpresosh e të besosh kur e ke në shpinë një bindje dhe një barrë TË PAKAPËRCYESHME dhe TË PADURUESHME.
Mirëpo, këtë e bën NJERIU! (E kapërdin, dhe e duron!)
Shrimet e mia këtu kishin dhe kanë si qëllim që të tregohet me krejt fuqine dhë zërin që: nuk ka qenie në këtë botë që meriton më shumë nderim dhe respekt sesa qenia Njerëzore - NJERIU!
Pra, edhe më shqip, respektojeni vetveten, keni më tepër respekt për atë se qfarë qenie jeni, sepse kështu nderohet dhe lartësohet Njerëzia - Njeriu!
..............................


...shumë romantike o kon qikjo a... :D