Pse Nuk U Ndërtua Fronti Për çlirimin E Kosovës - Page 2

sefedin · 16-12-09, 18:32

3. Financimi i UÇK-së

Krahas detyrave për të cilat u diskutua më lartë, një punë tjetër e madhe dhe po aq e rëndë sa edhe detyrat në fushat e përmendura, për UÇK-në ishte veprimtaria e Degës së LPK-së në gjetjen e mjeteve dhe të formës së financimit për financimin e UÇK-së.
Më lartë treguam mënyrën e financimit për periudhë të caktuar. Por, theksuam gjithashtu se deri në vitin 1993 mjaftonte në një masë forma e ndihmave nëpërmjet anëtarësisë. Ajo për kohën ishte e mjaftueshme, ndonëse kishte mungesa.
Me ndërtimin organizativo-juridik, si dhe me zgjerimin e radhëve të UÇK-së u thellua edhe nevoja e mjeteve. Tashmë nuk mjaftonin mjetet që siguroheshin nëpërmjet anëtarësisë dhe ndihmave vullnetare të anëtarësisë së Kryesisë dhe KP-së. Duhej, si organizatë, të gjenim forma të ndryshme të financimit për të bërë të munduar funksionimin e saj si ushtri.
Nga diskutimet në Kryesi u përcaktuan dy forma të financimit:
1. Financimi nga LPK-ja dhe mërgimtarët (d.m.th LDK vërejtja jone, se mërgimtarët, në atë kohë, të gjithë ishin anëtarë të LDK)
2. Financimi i UÇK-së nga qeveria e Bukoshit dhe subjektet politike (prapë nga LDK sepse subjekte tjera politike s’kishte në diasporë)

Financimi nga LPK-ja dhe mërgimtarët (lexo mërgimtarët d.m.th LDK

Ky financim ishte formë që zbatohej, por jo sa kishte nevojë lufta. Për këtë shkak kjo çështje u mor në shqyrtim shumë herë. Madje, u përcaktuan edhe mjete të veçanta financiare për anëtarët e Kryesisë së Degës, të KP-së dhe më vonë për të gjithë anëtarët. Shuma për t’u paguar ishte 1000 Fr. zvicerane. Por, kjo formë e financimit ishte shumë pak, sepse ishte e pamundur të mbuloheshin të gjitha shpenzimet e ushtrisë. Ajo nuk arrinte të mbulonte as një të tretën e nevojave financiare.
Në kuadër të analizave për gjendjen financiare, nga përgjegjësi financiar Gafurr Elshani, në vitin 1993-1995, u paraqitën në organet e organizatës disa propozime për financim. Ato konsistonin në tri drejtime.
1.Financimi nëpërmjet anëtarësisë së anëtarëve të LPK-së.
2.Përcaktimi i shumave vjetore a mujore për anëtarë, simpatizantët e LPK-së, në lartësi prej 1000 Fr. zvicerane, apo në kundërvlerë në DM dhe në valuta tjera.
3.Hapja e një Fondi dhe ndërtimin e Këshillit të Financimit për të patur mundësi të ndihmohej sipas vullnetit (Vendimi i LPK-së).
Çështje të tilla u shqyrtuan nga Kryesia me disa rregulla, sidomos në formë dhe u paraqitën në KP të LPK-së për t’i miratuar. Por, edhe pse u aprovuan, këto nuk mund të fuqizoheshin pa miratimin e Mbledhjes së Përgjithshme të LPK-së. Kështu që, në M të Katër, në vitin 1993, u aprovuan të tri këto forma të financimit të UÇK-së dhe LPK-së. Vetëm për formën e parë pati fërkime, sepse u paraqitën dy propozime ; ai me shumë të caktuar mujore dhe ai me përqindje. Më në fund u vendos për shumë mujore prej 60 frs dhe në kundërvlerë në DM e monedha tjera të shteteve në Evropë. Ndërsa, financimi vullnetar mbeti në vullnetin e masave. Për atë nuk mund të vendosim. Në një mbledhje e lamë prej 1000 DM. Me vendim të KP prej vitit 1995 e deri në vitin 1998, u ekzekutua pesë herë nga anëtarët e Kryesisë dhe të KP të LPK-së Dega jashtë .vendit, si dhe tri herë nga të gjithë anëtarët.
Nga mjetet e anëtarëve të organizatës bëhej financimi 50% me 50%. Shuma e parë i dedikohej UÇK-së, ndërsa pjesa e dytë ndahej në dy pjesë:
1.Në financimin e radhëve jashtë vendit në shumë prej 20%, dhe
2.Në financimin e radhëve brenda vendit në shumë prej 30% (Vendimi i MP të PLK-së, 1995)
Por, edhe pse u bë ko ndarje, mjetet përsëri kaluan vetëm për UÇK-në. As edhe një përqindje të vogël nuk u shfrytëzua për punën e brendshme të LPK-së, pa bërë fjalë për nevojat e organizatës jashtë vendit. Ati mbuloheshin individualisht. Por, përsëri ishte pak. Me kërkesën e UÇK-së për mjete, nuk kishte rrugë tjetër, veç futja e të tëra mjeteve në fondin e dedikuar për UÇK-në. Por, pikë e dobët në këtë rast ishte, se përgjegjësit nuk raportonin. (D.m.th, edhe anëtarët e LPK-së manipuloheshin, v.j)
Me qëllim të mbledhjes së financave ishte hapur Fondi “Vendlindja Thërret”.
Kjo u aprovua njëzëri në MP të Degës, pa asnjë votë kundër. Para kësaj mbledhjeje kishim zgjedhur edhe Këshillin e Fondit, i cili funksiononte nën përgjegjësinë financiare të LPK-së. Më vonë u zgjodh kryetari i tij, Jashar Salihu, si dhe anëtarë të tjerë të këtij këshilli nëpër nënkëshilla në shtete të ndryshme, që njëherësh ishin dhe anëtarë të Këshillit Qendror të Fondit “Vendlindja Thërret”. Ndërsa, mbledhja e ndihmave bëhej në dy forma:
1.Nëpërmjet nënkëshillave e këshillave të cilët shkonin tek bashkatdhetarët dhe mblidhnin në bazë vullnetare mjete financiare.
2.Nëpërmjet shpërndarjes së çeqeve të plotësuara bashkatdhetarëve, ku mungonte vetëm shuma e cila caktohej nga personi që e paguante atë sipas dëshirës.
Si njëra, ashtu edhe forma tjetër e ndihmave kalonin nëpërmjet Këshillit të Fondit. Ndërsa mbi këto ishin organet e LPK-së, të udhëhequra nga Kryesia. Por, për funksionim për të vepruar, iu la më shumë fushë këshillave të financimit për të vepruar. Kjo, d.m.th. se, deri në shumën prej 5000 DM kishte të drejtë këshilli pa vendim për t’i ndarë për punë të veçanta edhe pa lejen e Kryesisë së Degës. Mbi këtë shumë duhej, sipas qëndrimit të Kryesisë dhe KP-së, të vendosej në organin mbi bazën e kërkesës. (Vendimet e LPK-së)

sefedin · 16-12-09, 18:45

Njoftim

Pasi Dilaver e ka hapur ketë temë si të veçantë, pjesa tjetër e librit do të postohet këtu.
Veç kësaj, edhe pse nuk pajtohem me ndonjë paragrafë apo pjesë të librit të Z. Muhamet Kelmendit, megjithatë, me deshirën time, nuk do të bëj as më të voglin ndryshim.

I lus të gjithë ata/ato që deshirojnë të komentojnë pjesë të librit ,mos ta bëjnë në këtë temë por në atë tjetrën që e kam hapur unë, apo në ndonjë temë tjetër.

Faleminderit!

sefedin · 17-12-09, 20:25

Struktura juridike e organeve financiare

Në dhjetor të vitit 1995 u mbajt Mbledhja e Pestë e Përgjithshme e Degës. Në mbledhje u zgjodh KP i Degës. Ky zgjodhi Kryesinë e tij. Aty u bë edhe organizimi dhe plotësimi i sektorit të veçantë me Azem Sylen që i kishte fituar votat për anëtar të Kryesisë dhe me Jashar Salihin që e zgjodhi Kryesia e KP të Degës së LPK-së si përgjegjës të Fondit. Edhe përgjegjësi financiar u ndryshua në mbledhje. Bashkim Mazreku ishte përgjegjës i tërë veprimtarisë financiare pa dallim nga fusha e financimit.
Tashmë në kuadër të organeve kishim t¨rë strukturën:

Sektori financiar i LPK-së ishte organ udhëheqës dhe përgjegjës i tërë sistemit financiar.
Këshilli Qendror i Fondit “Vendlindja Thërret” i dalë nga KP, i miratuar në MP të Pestë dhe duhej të raportonte tek përgjegjësit financiar i organizatës.
Këshillat e financimit dhe këshillat të cilat vepronin në terren. (Vendimet e KP dhe të Kryesisë së LPK-së 1995)

Nxjerrja këtyre organeve u bë më vonë. Por, pikërisht plotësimi i këtyre sektorëve me njerëz të rinj nxori probleme. Tani kryetari i Fondit Jashar Salihu nuk raportonte tek përgjegjësi financiar. Jashar Salihu thoshte se sipas vendimit nuk i nënshtrohet Bashkim Mazrekut, por Këshillit të Përgjithshëm, as edhe të Kryesisë. Kjo gjendje nuk u pranua nga Bashkim Mazreku dhe ai dha dorëheqje të parevokueshme. Por, kjo nuk e zgjodhi çeshtjen në financë. Ne e futëm përseri Gafurr Elshanin në përgjegjës financiar. Por, Zoti Saliu as këtij nuk i dha raportim financiar dhe as Kryesisë. Për te nuk ekzistonin organet e Degës, sipas gjoja vendimeve. Por, vendim ishte mosdhënia e mjeteve financiare miratin të Kryesisë e cila duhej të vendoste për shumën dhe vendin ku shkonin. Këtë e shkelte kryetari i Fondit. Prandaj mos dhënia e përgjegjësive, në njërën anë dhe, në anën tjetër, dërgimi i mjeteve brenda vendit pa informim të organeve të organizatës, por vetëm nëpërmjet sektorit të veçantë e vuri Kryesinë në gjendje të rëndë.
Pse, kur në dokumentet e LPK-së thuhej:
“Kryesia e KP të LPK-së Dega jashtë vendit është organ politik, ekzekutiv, administrativ e udhëheqës i i Degës brenda dy mbledhjeve të KP të LPK-së. Para tij përgjegjën të gjitha subjektet që veprojnë në kuadër të Degës, pavarësisht veprimtarisë që kryejnë”. (Statusi i LPK-së dhe Rregullorja e Kryesisë dhe e KP të LPK-së)
Kjo bazë juridike detyronte çdo përgjegjës të jepte llogari para Kryesisë. Por, ai i përkrahur nga sektori i rëndësisë së veçantë deklaronte se nuk raportonte para Kryesisë, veç para KP, pasi ai ishte sektori i veçantë dhe kryetari i tij Xhavit Haliti duhej të raportonte në Kryesi. Ky ishte arsyetimi, ndonëse i padrejtë, sepse as në KP nuk raportohej plotësisht. Ndërsa, në Kryesi Xhavit Haliti, si kryetar nuk jepte raporte të qarta. Ai tregonte shumat që dërgoheshin në Kosovë, sipas regjistrit të vet, pa sjellë prova se kush konkretisht i ka pranuar mjetet. Megjitahtë, deri në prill të vitit 1997, u pranua në heshtje nga KP kjo formë e financimit, duke u mbështetur në vullnetin se edhe çështje do të rregullohej, nëse do të arrihej të ndërtohej një ushtri çlirimtare e shtetit.

sefedin · 17-12-09, 20:26

Mënyra e financimit të UÇK-së

Deri në janar të vitit 1997, kur UÇK kishte strukturën e vet të organizimit, financimi bëhej në mënyrë qendrore nga organet e atij subjekti ushtarak. Ndërsa, mjetet financiare nga këshilli i financimit i dërgoheshin ndërmjet sektorit Shtabit Qendror të UÇ-së. Ai bënte ndarjen mjeteve financiare nëpër zona e nënzonat e saj.
Pikërisht kjo formë e mënyrë e financimit ne janar të vitit 1997 u dëmtua shumë, sepse disa u vranë e disa të tjerë u kapën, gjë që e dëmtoi financimin e UÇK –së. Ndonëse sektori tregonte para Kryesisë të kundërtën. Kjo edhe besohej, sepse ne, veç anëtarëve të sektorit, për të cilët e dinim se ishin anëtarë të Shtabit Qendror, të tjerët nuk i njihnim. Mirëpo, me kalimin e kohës, diku në mars të atij viti, nga ana e disa shokëve të LPK-së informohej se shumë nj¨si, zona e nënzona të UÇK-së (këtë e konfirmoi në mbledhje të Kryesisë Rexhë Ibërdemaj, Ali Ahmeti, si dhe Fondi nga RFGJ që kishte dërguar vet mjete financiare në Llap e Prishtinë) nuk kishin marrë mjete financiare që nga janari i atij viti (Raporti i anëtarëve të Kryesisë, prill-maj 1997).
Kjo çështje futi në lëvizje organin tonë. Për këtë shkak ftuam një mbledhje në muajin prill të vitit 1997 dhe kërkuam sqarime nga sektori, sidomos tre anëtarët, përkatësisht Xhavit Haliti, Azem Syla dhe Ali Ahmeti, lidhur me ato informacione të cilat ishin shpërndarë në radhët e LPK-së. Këta i pranuan këto fakte,. Ata thanë se Shtabi Qendror është dëmtuar dhe se lidhjet nuk janë siç duhet midis zonave e nënzonave. Kjo e vërtetoi faktin që ne na kishin informuar me shkrim dhe me gojë se që nga janari i atij viti, as Llapi, as njësitet e UÇK-së në fshatrat e Prekazit, me komandant Adem Jasharin , as ato të Rrafshit të Dukagjinit, as njësit tjera nën pushtimin maqedon nuk kishin marrë mjete financiare. Veç kësaj, kishim të dhëna për bllokimin e armëve edhe ndaj disa njësive në Drenicë, të cilat kishin shtruar kërkesën për armë të veçanta, po pa sukses, ndonëse nga sektori u ishte premtuar.
Deri në këtë informim ne si Kryesi, e dinim nga sektori i veçantë s, Shtabi Qendror po i ndante sipas aktivitetit, aksioneve e njësive mjete financiare gjithandej në vend. Ndërsa, me informacionin e kësaj mbledhjeje, e tërë ajo që ishte thënë me muaj të tërë doli e pavërtetë dhe mashtrim. Mbi këtë bazë, si dhe pas konfirmimit gojor dhe me shkrim që arriti në Kryesinë e Degës edhe nga këshilla të LPK-së, që kishin lidhje me radhët e UÇK-së brenda vendit, i kaluam kompetencat e mjeteve financiare në kuadër të Kryesisë së KP të Degës. Duke ia hequr Fondit dhe sektorit të drejtën për t’i administruar dhe ndarë mjetet (Vendim i Kryesisë së KP të LPK-së, 1997). Me ketë morëm vendimin për t’i centralizuar të tëra mjetet financiare, pa dallim fondi.
Për rrjedhojë, në maj të vitit 1997 vendosëm t’i ndajmë mjetet financiare vet sipas të dhënave që i kishim. Kështu, ne ndamë mjete financiare për njësitet çlirimtare të Drenicës, për ato të Prekazit, njësitet e Prishtinës dhe Llapit, të Rrafshit të Dukagjnit dhe për Pollog, viset nën pushtimin maqedon. Tashmë ishte Kryesia e Degës së LPK-së j. v. Që vendoste shumën dhe vendin e financimit. Krahas kësaj, sektori i veçantë dhe fondet, sidomos në Zvicër dhe Gjermani, pa dijeninë e Kryesisë financonin dhe dërgonin mjete në terren në Kosovë. Këtë nuk mund ta ndalnim, sepse KP ishte jo funksional në këtë fushë si organ; ajo ishte shndërruar në vegël të grupeve, duke bllokuar vendimet e Kryesisë për centralizimin e mjeteve. Prandaj, deri në mars të vitit 1998, vazhdoi kjo formë financimi e dyanshme: nga Kryesia e Degës, në një anë dhe, në anën tjetër, nga sektorët dhe fondet.
Pra, ekzistonin tri forma të financimit të radhëve të UÇK-së:

Financimi nga Kryesia e Degës.
Financimi nga sektori i veçantë
Financimi nga këshilli i fondit “Vendlindja Thërret”.

Veç këtyre formave, edhe shpenzimet ishin në tri a katër forma

Shpenzimet në botën e jashtme
Shpenzimet e sektorit të veçantë dhe grupeve tjera në Shqipëri.
Shpenzimet për logjistikë.
Shpenzimet për financimin e UÇK-së.

Pikërisht llojshmëria e madhe dhe e bërë nga shumë organe krijoi një decentralizim të ashpër në kuadër të mjeteve financiare. Fondi u nda dhe u grimcua nëpër veprimtari dhe individë të cilët, gjithashtu, financoheshin sipas lidhjeve që kishin kërkuar, qoftë me njësitet e UÇK-së, qoftë me grupet e punës në atdhe, qoftë me sektorin që merrej me logjistikë. Të tëra këto veprimtari ishin pavarësisht plotësisht.
Që nga janari 1997 pati konflikte të mëdha me sektorin, këshillat dhe përgjegjësit e Fondit. Ata nuk raportonin, ndërsa kur jepnin raporte, ato ishin të shkurtra, tregonin vetëm shumën dhe jo se kush ishte marrësi i mjeteve. Ndërsa, shumat që dërgoheshin ishin shumë të mëdha; madje kalonin shifrën e 30 mijë DM, kishte edhe 50 e 100 mijë DM, mos edhe më shumë. Kjo e detyroi Kryesinë të paraqiste çështjen në KP të Degës. Aty u diskutua dhe iu la përsëri Kryesisë për të vendosur. Kjo ishte vetëm forma për të ikur nga përgjegjësia, sepse kështu shkohej kah decentralizimi i tërësishëm. Dhe, muajt që pasuan e vërtetuan këtë çështje. Askush nuk përgjigjej për mjetet financiare, në kohë që ato harxhoheshin në forma të ndryshme.
Ky element e detyroi Kryesinë që përsëri më 18 tetor 1997 të paraqiste çështjen në KP. Përsëri kjo ia kaloi çështjen Kryesisë. Duke e parë këtë paaftësi financimi, të përkrahur nga disa anëtarë të tjerë, u shkua në luftë frontale kundër Kryesisë. Kjo u sforcua sidomos pas shpërthimit të konflikteve të armatosura në Kosovë. Në këtë kohë filloi edhe mbledhja e ndihmave në shumë të mëdha, prandaj lufta kundër Kryesisë u bë më e ashpër. Ajo kishte për qëllim marrjen e mjeteve financiare, para se të vihej tek konfrontimi.
Sektori pretendonte t’i kishte mjetet financiare në diskonim të plotë. Ai donte të vendoste vetë për mjetet që dërgonte brenda te UÇK-ja, apo ato më të cilat bliheshin armë në Shqipëri, si dhe për shpenzimet tjera, të cilat e kalonin shumën e dhjetëra-mijëra DM: Pikërisht kjo, në mars të 1998, e detyroi Kryesinë që në tërësi të ndalonte sektorin dhe këshillin e financimit të bënin administrimin apo ndarjen e mjeteve të Fondit “Vendlindja Thërret” (Vendimi i Kryesisë së KP të LPK-së, 1998). Vendimi iu dërgua të gjitha fondeve. Me të tregohej se e tërë administrata, vetë ndarja dhe përcaktimi i shumave kaloi në Kryesi, së cilës i paraqiteshin kërkesat dhe në bazë të tyre vendosej për mjetet. Udhëheqësi i sektorit nga Kryesia për administrimin e mjeteve u përcaktua Muhamet Kelmendi, ndërsa anëtarë u zgjodhën Ali Ahmeti dhe Adem Grabovci. Në këtë kohë e tërë Kryesia ishte në Tiranë, jo vetëm për çështje financiare, por kryesisht për kontakte dhe për problemin politik, atë të ndërtimit të Frontit Çlirimtar të Kosovës.
Mirëpo, meqenëse konfliktet ishin thelluar, sidomos në Shqipëri, midis sektorit të veçantë dhe grupit të furnizimit të njësive të UÇK-së me mjete luftarake. Kryesia u mor në mbledhjen e vet në Tiranë, edhe me çështjet e tilla. Në Shqipëri, Kryesia e Degës thirri ata (sektorin e veçantë dhe atë të furnizimit) në mbledhje të gjëra dhe caktoi dy baza të furnizimit me mjete, atë të Tropojës, të udhëhequr nga Dema dhe të Kukësit. Grupi i Tropojës, kishte të drejtë edhe për të blerë mjete për UÇK-në, përveçse merrej edhe me dërgimin e mjeteve të luftës brenda vendit, të cilat i sillte sektori i veçantë, përkatësisht Xhavit Haliti dhe Azem Syla. Armët ua blinte Raif Gashi dhe nëpërmjet tij bëhej dërgimi i tyre në baza të rrethit të Kukësit. Këta ishin kompetentë për të furnizuar edhe bazën e Tropojës me mjete. (Vendimi i Kryesisë, mars 1998)
Kjo formë tregoi suksesin e vet të plotë, sepse bëhej kombinimi i blerjes dhe furnizimit e transportit të mjeteve. Kështu u kënaqën edhe epshet e veçanta. Sektorët merreshin në mënyrë të ndarë me detyrat e ngarkuara, ndonëse kishte pakënaqësi. Në fund të marsit të vitit 1998, përsëri në Tiranë bëmë konfirmimin e kësaj mënyre pune, të ndarë në grupe të veçanta për të rënë dakord të dyja grupet. Por, ajo e futi në luftë frontale klikën kundër Kryesisë dhe formave të tilla të punës. Që nga ky moment filloi fronti për zhdukjen e udhëheqjes politike të LPK-së.

sefedin · 17-12-09, 20:30

Mënyra e financimit të UÇK-së

Deri në janar të vitit 1997, kur UÇK kishte strukturën e vet të organizimit, financimi bëhej në mënyrë qendrore nga organet e atij subjekti ushtarak. Ndërsa, mjetet financiare nga këshilli i financimit i dërgoheshin ndërmjet sektorit Shtabit Qendror të UÇ-së. Ai bënte ndarjen mjeteve financiare nëpër zona e nënzonat e saj.
Pikërisht kjo formë e mënyrë e financimit ne janar të vitit 1997 u dëmtua shumë, sepse disa u vranë e disa të tjerë u kapën, gjë që e dëmtoi financimin e UÇK –së. Ndonëse sektori tregonte para Kryesisë të kundërtën. Kjo edhe besohej, sepse ne, veç anëtarëve të sektorit, për të cilët e dinim se ishin anëtarë të Shtabit Qendror, të tjerët nuk i njihnim. Mirëpo, me kalimin e kohës, diku në mars të atij viti, nga ana e disa shokëve të LPK-së informohej se shumë nj¨si, zona e nënzona të UÇK-së (këtë e konfirmoi në mbledhje të Kryesisë Rexhë Ibërdemaj, Ali Ahmeti, si dhe Fondi nga RFGJ që kishte dërguar vet mjete financiare në Llap e Prishtinë) nuk kishin marrë mjete financiare që nga janari i atij viti (Raporti i anëtarëve të Kryesisë, prill-maj 1997).
Kjo çështje futi në lëvizje organin tonë. Për këtë shkak ftuam një mbledhje në muajin prill të vitit 1997 dhe kërkuam sqarime nga sektori, sidomos tre anëtarët, përkatësisht Xhavit Haliti, Azem Syla dhe Ali Ahmeti, lidhur me ato informacione të cilat ishin shpërndarë në radhët e LPK-së. Këta i pranuan këto fakte,. Ata thanë se Shtabi Qendror është dëmtuar dhe se lidhjet nuk janë siç duhet midis zonave e nënzonave. Kjo e vërtetoi faktin që ne na kishin informuar me shkrim dhe me gojë se që nga janari i atij viti, as Llapi, as njësitet e UÇK-së në fshatrat e Prekazit, me komandant Adem Jasharin , as ato të Rrafshit të Dukagjinit, as njësit tjera nën pushtimin maqedon nuk kishin marrë mjete financiare. Veç kësaj, kishim të dhëna për bllokimin e armëve edhe ndaj disa njësive në Drenicë, të cilat kishin shtruar kërkesën për armë të veçanta, po pa sukses, ndonëse nga sektori u ishte premtuar.
Deri në këtë informim ne si Kryesi, e dinim nga sektori i veçantë s, Shtabi Qendror po i ndante sipas aktivitetit, aksioneve e njësive mjete financiare gjithandej në vend. Ndërsa, me informacionin e kësaj mbledhjeje, e tërë ajo që ishte thënë me muaj të tërë doli e pavërtetë dhe mashtrim. Mbi këtë bazë, si dhe pas konfirmimit gojor dhe me shkrim që arriti në Kryesinë e Degës edhe nga këshilla të LPK-së, që kishin lidhje me radhët e UÇK-së brenda vendit, i kaluam kompetencat e mjeteve financiare në kuadër të Kryesisë së KP të Degës. Duke ia hequr Fondit dhe sektorit të drejtën për t’i administruar dhe ndarë mjetet (Vendim i Kryesisë së KP të LPK-së, 1997). Me ketë morëm vendimin për t’i centralizuar të tëra mjetet financiare, pa dallim fondi.
Për rrjedhojë, në maj të vitit 1997 vendosëm t’i ndajmë mjetet financiare vet sipas të dhënave që i kishim. Kështu, ne ndamë mjete financiare për njësitet çlirimtare të Drenicës, për ato të Prekazit, njësitet e Prishtinës dhe Llapit, të Rrafshit të Dukagjnit dhe për Pollog, viset nën pushtimin maqedon. Tashmë ishte Kryesia e Degës së LPK-së j. v. Që vendoste shumën dhe vendin e financimit. Krahas kësaj, sektori i veçantë dhe fondet, sidomos në Zvicër dhe Gjermani, pa dijeninë e Kryesisë financonin dhe dërgonin mjete në terren në Kosovë. Këtë nuk mund ta ndalnim, sepse KP ishte jo funksional në këtë fushë si organ; ajo ishte shndërruar në vegël të grupeve, duke bllokuar vendimet e Kryesisë për centralizimin e mjeteve. Prandaj, deri në mars të vitit 1998, vazhdoi kjo formë financimi e dyanshme: nga Kryesia e Degës, në një anë dhe, në anën tjetër, nga sektorët dhe fondet.

sefedin · 17-12-09, 20:32

Pra, ekzistonin tri forma të financimit të radhëve të UÇK-së:

Financimi nga Kryesia e Degës.
Financimi nga sektori i veçantë
Financimi nga këshilli i fondit “Vendlindja Thërret”.

Veç këtyre formave, edhe shpenzimet ishin në tri a katër forma

Shpenzimet në botën e jashtme
Shpenzimet e sektorit të veçantë dhe grupeve tjera në Shqipëri.
Shpenzimet për logjistikë.
Shpenzimet për financimin e UÇK-së.

Pikërisht llojshmëria e madhe dhe e bërë nga shumë organe krijoi një decentralizim të ashpër në kuadër të mjeteve financiare. Fondi u nda dhe u grimcua nëpër veprimtari dhe individë të cilët, gjithashtu, financoheshin sipas lidhjeve që kishin kërkuar, qoftë me njësitet e UÇK-së, qoftë me grupet e punës në atdhe, qoftë me sektorin që merrej me logjistikë. Të tëra këto veprimtari ishin pavarësisht plotësisht.
Që nga janari 1997 pati konflikte të mëdha me sektorin, këshillat dhe përgjegjësit e Fondit. Ata nuk raportonin, ndërsa kur jepnin raporte, ato ishin të shkurtra, tregonin vetëm shumën dhe jo se kush ishte marrësi i mjeteve. Ndërsa, shumat që dërgoheshin ishin shumë të mëdha; madje kalonin shifrën e 30 mijë DM, kishte edhe 50 e 100 mijë DM, mos edhe më shumë. Kjo e detyroi Kryesinë të paraqiste çështjen në KP të Degës. Aty u diskutua dhe iu la përsëri Kryesisë për të vendosur. Kjo ishte vetëm forma për të ikur nga përgjegjësia, sepse kështu shkohej kah decentralizimi i tërësishëm. Dhe, muajt që pasuan e vërtetuan këtë çështje. Askush nuk përgjigjej për mjetet financiare, në kohë që ato harxhoheshin në forma të ndryshme.
Ky element e detyroi Kryesinë që përsëri më 18 tetor 1997 të paraqiste çështjen në KP. Përsëri kjo ia kaloi çështjen Kryesisë. Duke e parë këtë paaftësi financimi, të përkrahur nga disa anëtarë të tjerë, u shkua në luftë frontale kundër Kryesisë. Kjo u sforcua sidomos pas shpërthimit të konflikteve të armatosura në Kosovë. Në këtë kohë filloi edhe mbledhja e ndihmave në shumë të mëdha, prandaj lufta kundër Kryesisë u bë më e ashpër. Ajo kishte për qëllim marrjen e mjeteve financiare, para se të vihej tek konfrontimi.
Sektori pretendonte t’i kishte mjetet financiare në diskonim të plotë. Ai donte të vendoste vetë për mjetet që dërgonte brenda te UÇK-ja, apo ato më të cilat bliheshin armë në Shqipëri, si dhe për shpenzimet tjera, të cilat e kalonin shumën e dhjetëra-mijëra DM: Pikërisht kjo, në mars të 1998, e detyroi Kryesinë që në tërësi të ndalonte sektorin dhe këshillin e financimit të bënin administrimin apo ndarjen e mjeteve të Fondit “Vendlindja Thërret” (Vendimi i Kryesisë së KP të LPK-së, 1998). Vendimi iu dërgua të gjitha fondeve. Me të tregohej se e tërë administrata, vetë ndarja dhe përcaktimi i shumave kaloi në Kryesi, së cilës i paraqiteshin kërkesat dhe në bazë të tyre vendosej për mjetet. Udhëheqësi i sektorit nga Kryesia për administrimin e mjeteve u përcaktua Muhamet Kelmendi, ndërsa anëtarë u zgjodhën Ali Ahmeti dhe Adem Grabovci. Në këtë kohë e tërë Kryesia ishte në Tiranë, jo vetëm për çështje financiare, por kryesisht për kontakte dhe për problemin politik, atë të ndërtimit të Frontit Çlirimtar të Kosovës.
Mirëpo, meqenëse konfliktet ishin thelluar, sidomos në Shqipëri, midis sektorit të veçantë dhe grupit të furnizimit të njësive të UÇK-së me mjete luftarake. Kryesia u mor në mbledhjen e vet në Tiranë, edhe me çështjet e tilla. Në Shqipëri, Kryesia e Degës thirri ata (sektorin e veçantë dhe atë të furnizimit) në mbledhje të gjëra dhe caktoi dy baza të furnizimit me mjete, atë të Tropojës, të udhëhequr nga Dema dhe të Kukësit. Grupi i Tropojës, kishte të drejtë edhe për të blerë mjete për UÇK-në, përveçse merrej edhe me dërgimin e mjeteve të luftës brenda vendit, të cilat i sillte sektori i veçantë, përkatësisht Xhavit Haliti dhe Azem Syla. Armët ua blinte Raif Gashi dhe nëpërmjet tij bëhej dërgimi i tyre në baza të rrethit të Kukësit. Këta ishin kompetentë për të furnizuar edhe bazën e Tropojës me mjete. (Vendimi i Kryesisë, mars 1998)
Kjo formë tregoi suksesin e vet të plotë, sepse bëhej kombinimi i blerjes dhe furnizimit e transportit të mjeteve. Kështu u kënaqën edhe epshet e veçanta. Sektorët merreshin në mënyrë të ndarë me detyrat e ngarkuara, ndonëse kishte pakënaqësi. Në fund të marsit të vitit 1998, përsëri në Tiranë bëmë konfirmimin e kësaj mënyre pune, të ndarë në grupe të veçanta për të rënë dakord të dyja grupet. Por, ajo e futi në luftë frontale klikën kundër Kryesisë dhe formave të tilla të punës. Që nga ky moment filloi fronti për zhdukjen e udhëheqjes politike të LPK-së.

sefedin · 18-12-09, 16:08

2. Financimi i UÇK-së nga qeveria dhe subjektet politike

Për këtë formë të financimit të luftës, deri në maj të vitit 1998, po diskutojmë vetëm për të treguar pozitat e tyre (klikës) në këtë fushë, për të mos thënë se dhe qesharake për UÇK-në
Me qeverinë e Kosovës, ne si Kryesi, kishim rënë në kontakt disa herë. Ajo kurrë nuk kishte dëgjuar dhe as qé donte te dëgjonte për UÇK-në. Megjithatë, ne nuk e ndalnim interesimin tone. Si Kryesi bëmë disa kërkesa dhe tentuam te vendosnim edhe kontakte. Por, deri në vitin 1996, e gjithë puna jonë ne këtë anë ishe e kotë, sepse jo se nuk. ndihmonin, pot as te takoheshim nuk donte zoti Bukoshi dhe të tjerët në qeveri..
E njëjta pozitë ishte edhe me subjektet
Le t'i shqyrtojmë me radhë.
'Ndihmat" nga. qeveria në mërgim e B. Bnkoshit.
nOrgan e LPK-së kishin ndërmarrë veprimtari te pandërprerë për të bashkëpunuar ne fushën financiare, nëse jo në sfera tjera, me qeverinë. Për ketë disa herë dërguam në emër tonë letra tek qeveria: shkuam në zyrat e saj dhe kërkuam bashkëpunim. Por, kjo iniciativë e jona u refuzua kategorish nga B. Bukoshi, madje ne mënyrë injoruese dhe pa dhënë shpeshherë as përgjigje për kërkesat tona.
Të mbështetur në qëndrimin e Kryesisë për té bashkëpunuar
e koordinuar veprimtarinë e punën kombëtare, ishin caktuar shokë për të kërkuar forma dhe për të gjetur mundësi të kontakteve me këto forca politike dire me B. Bukoshin, si “kryeministër”. Në ketë kohe flitej se A. Demaçi kishte raporte të mira, mos edhe të thella me B. Bukoshin. Pikërisht, për ketë shkak, kur ne nëntor te vitit 1995, erdhi për punë ne Hamburg Adem Demaçi, u takova me te. Në fakt, ai erdhi aty për të organizuar “Bashkësinë Demokratike Shqiptare" - shkurt "“Lobin Shqiptar”, sikundër e quante ai. Për këtë shkak u takuam në shtëpinë time dhe biseduam për çështjet që paraqiti ai.
Dy tema ishin kryesore:
Bashkësia Demokratike Shqiptare
Gjetja e formave të bashkëpunimit në llogari të UÇK-së, Lidhur me këto dy çështje shtruam mendime të ndryshme. Ai ishte për te shuar tere jetën atë organizative, etj, në llogari të Bashkësisë, nderkohë qe i thashë se edhe nëse unë pajtohem me një propozimin te tillé., jeta politike ka shkuar aq thellë, sa që pa arritur bashkimin politik në Kosove, asgjë nuk mund te arrihej. Kjo, ne fakt, u vërtetua edhe në mbledhjen të cilën e organizoi Demaçi dhe ku të gjithë përfaqësuesit e kundërshtuan, duke thëne se në Prishtinë bëhej bashkimi, e jo në boten e jashtme.
Mirëpo, përveç kësaj teme, ne takimin me Demaçin, shtrova çështjen e bashkimit politik e juridiko ushtarak M sistem, si forme e mundshme për te arritur tek ndërtimi i një sistemi shtetëror. Unë isha i qartë se gjendja do te keqësohej e situata do te mente rrugën e vet çlirimtare. Por, Demaçi as qe mendonte se kishim për t'ia arritur kësaj, duke menduar, gjë qe edhe e theksoi, se "shqiptarët s'kanë aq aftësi sa të kryejnë aksione profesionale". Megjithatë, i propozova që ai të shfrytëzonte lidhjet me B. Bukoshin, në mënyrë qe ai te na ndihmonte financiarisht, nëse nuk donte për të bashkëpunuar a për të koordinuar punën me forcën tone politike e ushtarake. Në këtë kërkesë, zoti Dernaçi mu përgjigj pozitivisht, duke me thëne "se sa para doja për një aksion”. Natyrisht se ndihma dhe financimi nuk jepej ne këtë formë, pot në mënyrë tjetër, duke mos e lidhur me një aksion. Por, ai përsëri m'u drejtua me pyetjen: "A mjaftojnë. 30 mijè a 50 mijé DM për një aksion?". Këtu i thashë se edhe njëra edhe shuma tjetër, nëse jepen në muaj janë të mirëseardhura, ndonëse në të ardhmen kjo shumé mund té rritej. (Shënimet nga takimi me Adem Demaçin).

Këtu e përfunduam takimin, me shpresë se ai do të shfrytëzonte lidhjet me Bukoshin dhe do te hapeshin rrugët e bashkëpunimit në fusha té ndryshme. Nga kjo, né Kryesi,vendosem për t'iu drejtuar me letër zotit Bukoshi. Këtë e bëmë në dhjetor të vitit 1995. Ai nuk u përgjigj fare. Edhe në shkurt të vitit 1996 e diskutuam këtë çështje. - Përsëri e vendosem që t’i drejtohemi me letër dhe përsëri asnjë përgjigje nuk ka ardhur nga zotëria. Në qershor ngarkuam E. Xhemailin për ta ftuar dhe kërkuar takim me Bukoshin. Ai e kishte ftuar atë dhe pas tri ditëve Bukoshi dha përgjigjen se donte te takohet me ne në fillim të korrikut, në Ulm për të diskutuar çështjet e shtruara.

Në takim, shkova unë (Muhamet Keimendi) dhe një shok tjetër (Emrush. Xhemajli. Në anën tjetër vetëm -Bujar. Bukoshi.
Temat e diskutimit i hapa unë. Ato ishin:
1. Bashkëpunim në sferën politike dhe organizative.
2. Ndihma ushtarake.
Për ç’shtien e parë, si unë ashtu edhe Xhemaili, treguam qëllimin e
bashkëpunimit, që duhej të shkonte kah koordinimi i aktivitetit tonë politik e aksionar, në mënyrën që shpërthimi i luftës të na gjente té bashkuar në Frontin për çlirimin e Kosovës. Ne kërkuam qe ai t’i vinte në shërbim të luftës institucionet e shtetit sepse pa një sistem çlirimtar mbi bazën shtetërore nuk mund të korrnim sukses. Ky ishte arsyetimi ynë.
Lidhur me këtë ai u përgjigj prerazi:
“Unë nuk guxoj të bashkëpunoj me ju, aq më pak që të lidh ndonjë marrëveshje, apo të vë institucionet e mia në favor të luftës. Ne jemi për format paqësore, ndonëse e di që ato nuk korrin asnjë sukses, por unë vij nga një bazë e tillë dhe duhet ta përkrah atë”. (Shënimet nga takimi, 1996)
Ndërsa për çështjen e dytë, pasi i shpaguam ekzistencën e UÇK-së dhe faktin se aksionet në Kosovë po kryheshin nga njësitet ushtarake, të këtij subjekti ushtarak, të cilën e ka krijuar dhe ndërtuar LPK-ja, kërkuam që qeveria e Kosovës të na ndihmonte financiarisht, sepse nevoja e mjeteve ishte shtuar dhe ne nuk kishim aq mjete financiare sa kërkonte situata e krijuar. I thamë se UÇK-së i duhen aktualisht 30 mijë DM në muaj për të ekzistuar si subjekt nëpërmjet aksioneve çlirimtare.

Për atë ai u përgjigj se ka biseduar Dernaçi dhe se ai është dakord té japë shumën prej 30 mijé DM në muaj, por –vetëm fshehurazi, sepse nuk guxonte nga të tjerët të merrte mjete, pa dhëne llogari e aq me pak për ndonjë subjekt tjetër, siç është Meqë ai tha këtë, me propozimin e Bukoshit, ne ramë dakord dhe e gjetëm mënyrën e komunikimit me pseudonime e shenja kur ai të kishte mundësi të jepte ndihma. I treguam edhe personin që kishte për té shkuar për t’i marrë mjetet në dorëzim. Bukoshi dha dy muaj mjete; njëherë 30 mijé DM„ për. korrikun dhe në shtator té 'vitit 1996, 20 mijë DM. Kurrë më, pas vitit 1996 deri në mars té vitit 1998 nuk dha mjete dhe as pranoi të bisedojë me forcat tona të LPK-së. Për te, ne nuk ekzistonim më.

sefedin · 18-12-09, 20:25

Mirëpo, me shpërthimin i luftës së armatosur, pas dhunës e terrorit masakrave mbi popullatën civile në Drenicë, me 28 shkurt 1998, si dhe ne viset tjera, ne caktuam përsëri shoke për të shkuar e biseduar me te. Për atë kishim biseduar shumë shokë edhe më herët. Thuhej se disa vetë kanë shkuar dhe biseduar me te në emër të UÇK-së në emër personal si shqiptarë. Por, sa qëndron kjo unë nuk jam informuar. E di se në organet e LPK-së, këndej edhe të UÇK-së, sepse ende ishte Kryesia e LPK-së që vendoste edhe për UÇK-në , është biseduar dhe është caktuar një
shok për të shkuar për bisedime me zotin Bukoshi. Ky e kishte edhe autorizimin. Ai ishte Xhemail Fetahu, të cilin e kishim pajisur edhe me vendimin e Shtabit Qendror të UÇK-, vendimin që e kishte lëshuar Kryesia. Këto kompetenca i kishim edhe ne të Kryesisë së Degës. (Vendimi i ShQK UÇ-së, mars 1998)
Krahas këtij që shkoi dhe bisedoi me Bukoshi në emër të LPK-së dhe UÇK-së kishte informacione se me të kishin biseduar edhe Shaban Mujaj (Magjupi), Jashar Salihi e ndonjë person tjetër. Ata vepruan në kokë të vet. Kishin kontakte me të edhe disa njerëz të tjerë të cilët nuk ishin në
Lidhje me LPK-në dhe as që ishin anëtarë subjekteve që ne udhëhiqnim. Nëpërmjet këtyre personave, përkatësisht Gent: Kelmendit, në mars të vitit 1998, B. Bukoshi kishte paguar 300 mijë DM për UÇK-në. Ai mblidhte mjete financiare në emër lutës se Drenicës kundër terrorit serbomadh në emër të masakrave në Kosovë. Edhe pse të dhënat e Këshillit Qendror Emergjencës, të krijuar nga B.Bukoshi, kishin mbledhur me miliona DM për lutën dhe UÇK-në ai dërgoi vetëm 300 mijë DM ndihmë,
Çfarë veprimesh qesharake!
Vetë shuma e tillë ishte injoruese. Ne të Kryesisë ishim në dilemë dhe vetë Kryesia u nda në dysh: njëra palë e kryesisë ishte për të pranuar mjetet, ndërsa pala tjetër ishte kundër. Por, pas analizës së situatës, si dhe duke marrë për bazë qëllimin që i kishim vendosur vetes për ndërtimin e sistemit, pranuam mjetet me qëllim që të mos shkëputen lidhjet dhe të jepnim shembull për bashkëpunim në të ardhmen edhe unifikim të luftës sonë në sistemin shtetëror çlirimtar. Ky qëllim ishte shkaku pse ne i pranuam mjetet me sasinë qesharake të Bukoshit. Gjithashtu, ishte mendimi se ato mjete duheshin refuzuar, pavarësisht qëllimeve, deri sa ai di dorëzonte të tëra mjetet në fondin tonë.
"Për luttë janë mbledhur mjetet nga Bukoshi dhe vetëm luftës i duhen dorëzuar". Kjo ide teorikisht ishte e drejtë, por për kohën e gabuar, sepse në fakt edhe pse ai për luftë e terror; për Drenicë e Kosovë i kishte mbledhur mjetet financiare, po ende s'ishte koha. për të vendosur një formë të tillë, me ultimatum, dorëzimin e tyre në Fond. Ne si subjekt politik e ushtarak ende nuk i kishim lëshuar thirrjet zyrtare për të ardhur në Kuvend, për të ndërtuar Frontin për Çlirimin e Kosovës, sistemin çlirimtar me të gjitha subjektet politike, organizative pa dallim përkatësie politike e organizative. Prandaj, me këto kushte, dalja me vendim për
dorëzuar të gjitha mjetet, apo për të marrë masa të tjera ndaj di, e pengonte kryesisht këtë detyrë të madhe kombëtare, atë të ndërrimit apo të ndërtimit të qeverisë çlirimtare.
Për këtë shkak i pranuam mjetet dhe kështu dhamë të kuptohej se jemi për bashkëpunim, qoftë edhe duke na injoruar me shuma të tilla qesharake. Ne kështu deshëm të tregonim se, për Kosovën kemi të drejta të barabarta dhe vetëm të bashkuar mund të ecnim në rrugën e madhe të lutës për liri.
Nëpërmjet këtij veprimi konfliktet u thelluan në organet tona. Pala qe, ishte për t'i kthyer :mjetet, përfaqësuesit të Fondit "Vendlindja Thërret", me Jashar Salihun e Agush Bujën në ballë, të përkrahur nga ..Adem Grabovci, Shaban Muja Bilal Sherifi, Bardhyl Mahmuti e ndonjë tjetër, të cilët ishin organizuar në një grup të vetin, jashtë organizatës, shkuan me këtë edhe ma tej në luftë kundër Kryesisë. Ndërsa, anën tjetër edhe pse bëmë këtë rrezikim, zoti Bulkoshi nuk e pa të arsyeshme të kontaktonte me organet, edhe ose u propozua nga ana ime, me porosinë që dërgova nëpërmjet Xhemail Fetahut dhe Dukagjin Kelmendit, për t'u takuar në Bonn apo në Tiranë, ku të donte ai. Përkundrazi, mjeteve financiare dhe kërkonte lidhje individuale me ndonjë person, sikundër bëri më vonë, duke dhënë mjete individëve, jashtë strukturave organizative.

sefedin · 18-12-09, 20:27

Flitet tek aktivistët e ndryshëm të UÇK-së e LPK-së në Tiranë e jashtë, se Ahmet Krasniqi, në emër të zotit Bukoshi ka patur një transaksion me Xhavit Halitin në emër të UÇK-së në muajt‑korrik-shtator 1998. Ky transaksion, sipas atyre të dhënave, e kalon shumën e 7 milion markave gjermane. Por, pavarësisht nga ajo se nuk dua te besoj ne lidhje të tilla individuale, nëse besohet në të dhënat e aktivistëve, mjafton ky fakt për treguar qëllimin e qeverisë. Së Bukoshit. Megjithatë, nuk dihet a është fjala për mjete të gatshme financiare, apo për mjete të investuara në ndonjë veprimtari a transaksion ekonomik, pasi për këtë nuk flitet. Po të lëmë lemë këtë çështje në një anë, ashtu sikur flitej nëpër Tiranë.

Pra, si konkludim del: qeveria e Kosovës deri në maj-qershor të vitit 1999, zyrtarisht i ka dhënë vetëm 350 mijë për UCK-*në. Ajo gjatë tërë kësaj kohe, sikundër edhe më vonë,mblodhi mjete për Kosovën., madje lëshoi thirrje për vetëfinancim, etj, por asnjë qindarkë më shumë nuk ka dhënë për tuftën. Ky është "financimi" nga qeveria.
“Ndihma” nga subjektet politike
G]Kjo çështje as që duhet të diskutohet, sepse asnjë subjekt politik a organizatë, për periudhën që flasim, nuk e ka financuar UÇK-në, ndonëse këtë e kanë ditur dhe kanë pasur mundësi dhe mënyra për të bërë, sepse janë informuar me kohë.
Mirëpo, edhe pse kjo dihet, këtu duhen treguar disa veprime të cilat Kryesia edhe në emër të UCK-së i ka bërë ndaj subjekteve tjera, brenda dhe jashtë vendit, në mënyrë që të gjendet mënyra e financimi të kësaj force ushtarake që ishte ne ndërtim. Kjo shërbeu njëherësh edhe si mjet për të ofruar bashkëpunimin tonë në drejtim të bashkimit të, forcave tona, në luftë kundër pushtuesit, formë kjo që do të krijonte terren edhe për luttë te përbashkët çlirimtare, duke ndërtuat Frontin Çlirimitar të
Kosovës.
Prej viteve të '90, disa here janë lëshuar kërkesa në adresë tëLDK-së, më vonë edhe ndaj subjekteve tjera, si LBD-ja,
në mënyrë qe edhe ata të dilnin me qëndrimin për të përkrahur
Fondin "Vendlindja Thërret". Edhe në kontaktet me ta, qoftë
dypalëshe, apo shumë pakëshe, si në Zvicër, FGJ, në Austri, nuk lamë asnjë rast pa e kërkuar këtë bashkëpunim. Madje, ne hoqëm dorë, nga shumë çështje që na ndanin, nga ato politike, organizative, etj, çështje të karakterit kombëtar dhe të platformës së subjekteve në llogari të bashkimit tonë në fushën financiare për UÇK-në. Edhe kjo mendonim se krijonte terren për bashkimin tone, sepse nëpërmjet kësaj pune, krijohej terreni për bashkimin e të gjitha forcave shqiptare edhe në fushën politike e ushtarake në një sistem çlirimtar e shtetëror.
Më kujtohet nëntori i vitit 1997. Në atë kohë u organizua ne BPSH-ja një mbledhje me subjektet organizative e shoqërore për çështjen e arsimit shqip në nivelin e subjekteve në botën e jashtme, në RFGJ, në Hamburg. Në mbledhje ishin tërë delegacionet e partive. Ishte edhe ministri i arsimit të qeverisë së Bukoshit. Edhe aty u kërkua bashkëpunimi politik e organizativ me subjektet. Të dyja këto u refuzuan. U kërkua edhe ndihma në anën financiare. Por, edhe kjo formë e punës së përbashkët u refuzua nga përfaqësuesit e subjekteve politike (LDK-ja, PDJ-ja etj). Për më tepër, ato akuzuan LPK-në, sikundër bëri LDK-ja në Prishtinë, se po dilte në mbrojtje te një subjekti (kupto UÇK-në) që nuk "dihet" se kush e ka organizuar, perse lufton dhe për kë lufton, duke aluduar se atë forcë ushtarake e ka "krijuar" shteti serb e jo shqiptarët (Rilindja, 1997).
Edhe në këtë tubim, nga përfaqësuesit e LIDK-së u paraqit mendimi i udhëheqjes se kësaj partie, se gjoja UÇK-ja mund të jetë forcë e vetë Serbisë, e organizuar nga ajo për t'i krijuar terren forcave policore e ushtarake serbe për të bërë masakra, etj, etj, sepse shqiptarët na qenkan vetëm për format e aktivitetit paqësor. De, mbi këtë bazë të akuzës subjektet e tjera nuk u futën fare në deklarimin e tyre. Përkundrazi, heshtën ndaj thirrjeve për të ndihmuar njësitet e UÇK-së së bashku financiarisht dhe e sabotuan. Ata krijuan frontin e rezistencës politike përballë mbledhjes së mjeteve për UÇK-në.
Subjektet politike e organizative e gjenin të udhës të mblidhnin ndihmë për veprimtari të ndryshme, si për veprimtari partiake, për arsim, për studentë, për raste të ndryshme, si familje,
cilat ishin të mirëpritura dhe u përkrahën edhe nga ne, po nuk e gjetën të udhës të bashkoheshin në financimin e UÇK-së. Vetëm pas shpërthimit të luftës frontale, masakrave të rënda dhe kur dhuna e terrori u thellua në vend, filloi një bashkëpunim, por edhe ky ishte shumë i kufizuar, më tepër deklarativ, se sa faktik. Ndërsa mërgimtarët për çdo ditë i përgjigjeshin më shumë thirrjes së vendit, jepnin ndihma dhe e ndihmonin Fondin, duke mos parë se, kush e ka organizuar dhe kush e administronte. Falë ndihmës së tyre u bë edhe financimi i UÇK-së.
Për UÇK-në shumë subjekte politike lëshuan thirrje dhe dhanë edhe deklarime publike për të ndihmuar e përkrahur Fondin “Vendlindja Thërret”, po përsëri nuk u futën nëpër këshilla, si dhe as që krijuan forma të ndihmës për këtë subjekt ushtarak. Ata as më vonë nuk e financuan UÇK-në, por mbetën vetëm në deklarime.

sefedin · 18-12-09, 20:32

... Ahmet Krasniqi, në emër të zotit Bukoshi ka patur një transaksion me Xhavit Halitin në emër të UÇK-së në muajt‑korrik-shtator 1998. Ky transaksion, sipas atyre të dhënave, e kalon shumën e 7 milion markave gjermane....

- Këtë fakt duhet ta dijë Hilmi Nebihi, atëherë shef i sigurimit të të zyres së Ministrisë së Mbrojtjes.
(SK)

sefedin · 22-12-09, 15:36

Po filloj po postimin e kapitullit të katër të librit. Lus administratorët që së paku për një kohë mos ti ndërrojnë ngjyrat që i kam vënë në disa vënde. Aty shifet manipulimi që i është bërë UÇK-së dhe popullit në përgjithësi.

KAPITULLI III

SHPËRTHIMI I LUFTËS DHE GJENDJA POLITIKE NË KOSOVË

Dihet se Kosova kishte kohë që jetojnë nën pushtimin e egër fashist serb. Asaj ia kufizuan, mohuan dhe ia ndaluan me ligj, që në vitit ’80, të gjitha të drejtat autonome. Gjatë atyre viteve u krijua një situatë e rëndë, ku të gjitha të drejtat politike, juridike shoqërore, duke e shndërruar Kosovën në koloni tipike serbe. Në vitin 1989 u be edhe faktikisht likuidimi i statusit të krahinës. Kosova me ligj u bë pjesë e Serbisë, u tjetërsua në vend serb.
Ky likuidimi juridik krijoj ndarje midis pushtuesit dhe populli shqiptar. Forcat serbe shkuan duke e thelluar veprimtarinë e tyre diskriminuese. Përveç mohimit të të drejtave në sfera të ndryshme, ndaj popullit tërë u thelluan masat politike, atë policore mbi baza raciste, duke vrarë e terrorizuar nga pozitat shtetërore. Për shtetin serb mjaftonte përkatësia kombëtare, si fakt, për të dhunuar, vrarë dhe masakruar. Me këtë bazë u vranë gjatë viteve 1990-1997 mbi 250 shqiptarë, rreth 2 mijë u burgosën dhe mbi 500 mijë u detyruan të lëshonin Kosovën. E tërë kjo veprimtari, diskriminuese fashiste u krye zyrtarisht. Populli shqiptar u soll, nga masat shtetërore serbe, buzë likuidimit. (Raporti i KMLDN i RFGJ 1998).
E gjithë kjo veprimtari u përcoll edhe me ligje, akte nënligjore e masa diskriminuese. Shteti serb sanksionoi pushtimin ne fushën politike dhe kolonializmin ne atë ekonomike. Ai e ndaloi arsimin, kulturën e shkencën shqiptare. Kjo veprimtari zgjoi kundër reak*sionin, idenë për vetorganizim dhe për gjetjen e forcave për te rezistuar kundër zhdukjes sonë kombëtare. Populli ynë nuk mund te qëndronte vetëm ne rezistence paqësore, përballe masave te egra raciste, atyre zhdukëse, etj. Atë ishin te pasuksesshme, sepse nuk mund të ndalnin masat fashiste serbe dhe të çlironin vendin.
Janë dy faktorë që shpien tek lufta ne Kosove.
- Se pari, ne njërën ane ishte armiku, qe shkoi duke e thelluar luftën diskriminuese. Ai kishte kohe që ishte futur ne veprimtari për te zhdukur kombin tone. Qeverise serbe te Beogradit i duhej. lufta, gjë që thelloi diskriminimin, dhunën e terrorin, masat shfarosëse e deri tek shpërthimi i luftës, me qellim te serbizimit te Kosovës, dhe;
- Se dyti, ne anën tjetër ishte populli yne, ai qe nuk mund te jetonte si me pare, nen pushtim dhe diskriminim, nen dhunën e egër dhe i terrorizuar, pa mbrojtje. Kjo solli vetorganizimin. dhe fillimin e luftës për vetëmbrojtje dhe për çlirim. Këtë dy elemente çuan deri tek krijimi i kushteve për shpërthimin e luftës me pushtuesit dhe organizimin tonë ushtarak, i cull u zgjerua me shpejtësi ne pranverën e vitit 1998.

1. Shpërthimi i luftës se armatosur ne Kosove

Thamë me lart se përgatitjet paraprake për shpërthimin e luftës se armatosur ishin bere. Kosova nuk mund te mbetej ne gjendje të tulle, as ne lufte dhe as ne page. Faktet për te ardhur deri tek shpërthimi i luftës se hapur te armatosur ishin prezent.
Armiku kishte sjelle forca te mëdha ne Kosove. Krahas ushtrisë se rregullt serbo-malazeze, që sipas te dhënave, në fund te vitit 1997 kishte mbi 35 mije veta, ne Kosove kishin sjelle edhe 40 mije forca speciale policore, deri edhe 3 mije vullnetare ruse e ukrainas. Ne territorin e Kosovës u vendosen edhe vullnetarë çetnike serbe te Arkanit dhe te të ashtuquajturit kapiten Draganit, te cilët kishin luftuar ne Kroaci dhe ne Bosnjë e Hercegovinë. Veç këtyre forcave, pushteti serb beri edhe armatimin e forcave vullnetare serbe e malazeze ne Kosove, të cilët e kalonin shifrën e 10 mijë. Në dhjetorë te vitit 1997 dhe ne fillim te vitit 1998, pak para se te shpërthente lufta frontale, ne Kosove ishin mbi 100 mije forca te armatosura serbe. (Të dhënat nga vjetari anglez Militär 1997).
Ky fakt tregonte se armiku se shpejti do te shkonte ne sulme frontale ushtarake e policore, për te bere spastrimin e territorit shqiptar nga shqiptarët, qëllim historik, ky, i shovinizmit serbomadh. Mirepo, paraprakisht, pushteti serb ne vitin 1997, beri disa provokime te armatosura, ne emër te luftës kundër • njësive te armatosura te UCK-se, si ne Llaushe, ne Prekaz e ne disa fshatra te tjerë që me vonë, në janar te vitit 1998, edhe ne Rrafshin e Dukagjinit, me qëllime te caktuara ushtarake. Me ane te kësaj, armiku donte te shihte edhe te konstatonte disa çështje te cilat, për te shkuar tek lufta e armatosur ishin te një rëndësie te madhe. Pushteti serb donte te dinte edhe reagimin e faktorit te jashtëm:
1. Te konstatonte organizimin e popullit tonë ne UÇK dhe shtrirjen e saj ne nivel territori;
2. Armët, me te cilat ishin te armatosur njësitet ekzistuese te UCK-se, si dhe aftësinë ushtarake te ndjesive te armatosura, strukturën dhe komandimin e tyre ne nivel shteti;
3. Te vërtetonte reagimin e shqiptareve dhe aftësinë mobilizuese te popullit tonë, si ne sferën politike e diplomatike, ashtu edhe ne atë ushtarake e te vetëmbrojtjes;
4. Të shihte reagimin e faktorit te jashtëm, si atij te organizmave ndërkombëtare, te OKB-se, OSBE-se, UE-se, etj, ashtu edhe të shteteve, sidomos te SHBA-se përballë Kosovës.
Për këtë qëllime, ai beri disa provokime te ashpra te armatosura ne viset e ndryshme te Kosovës, sidomos ne Drenice, duke shkuar ne shatër, tetor e nëntor te vitit 1997 me njësitë e veta si dhe duke u tërhequr, pas sulmeve e bombardimeve me arme te renda mbi fshatrat e këtij rajoni, prej nga bërë analizën ne çështjen e përmendura dhe me 28 shkurt te vitit 1998, me sulme te armatosura te nivelit me te larte ushtarak kundër popullit tonë, duke sulmuar me forca te mëdha policore e ushtarake dhe me atë vullnetare serbe fshatrat të cilat ishin shndërruar ne qendër te rezistencës dhe te luftës se popullit tonë për liri, shtet e pavarësi. kombëtare.

sefedin · 22-12-09, 15:50

Ky sulm ushtarako-policor me arme ne dore; me tanke, me
minahedhëse, me praga, me arme automatike dhe te kalibrit te larte, deri edhe me aviacion, shenon daten e fillimit te luftes armatosur ne Kosove me forcat pushtuese serbe.
Kunder ketyre sulmeve barbare mbi fshatrat e Drenices u vune njesitet e UCK-se. .Atë i dolen përballë armikut dhe me një heroizëm te pashoq, ndonëse pak te armatosura, ne numër gjithashtu jo te madh, thjesht si familje, u përballen me banditet serbe, të cilët bombardonin dhe Benin shkrumb e hi çdo gjë qe gjenin. Duhet domosdo te përmendet këtu heroizmi i familjes Jashari, me komandantin legjendar Adem Jasharin ne ballë, të cilët me shembullin e familjes dhe të jetës se tyre, pa u tërhequr as edhe një milimetër nga beteja me armiqtë shume me te forte, me arme dhe njerëz, sfiduan armikun dhe i treguan popullit tonë rrugën e luftës për liri, pavarësi dhe demokraci. Familja Jashari veproi pa pare demin qe po pësonte, humbjen e me te afërmve, fëmijëve e nenave, baballarëve te tyre.
Ky fakt i heroizmit te larte tregon, se përkundër analizave, armiku nuk e kishte bërë llogarinë se populli ynë, pavarësisht nga organizimi jo i mire, gjendja dhe armatimi, atë dhune te egër si mbi fshatrat e Drenicës martire, nuk mend të pranonte ne heshtje. Duke marre shkas nga kjo dhune e papare masakruese dhe me brutalitet te larte sakatues, kur nga dora gjakatare serbe u vranë brenda disa ditëve, ne mënyrën me barbare, mbi 100 fëmije e gra, burra e pleq, familje te tera u vetorganizuan UCK-e dhe, me një shpejtësi te rrufeshme, u armatosen me atë arme qe patën mundësi dhe u dolen perballe banditeve te Beogradit.
Lidhur me ketë LPK-ja lëshoi një thirrje drejtuar popullit dhe një deklarate politike, ne te cilat tregohej shpërthimi i dhunës terroriste e masakrave. Atë treguan me fakte diagonalen e shpërthimit te konflikteve te armatosura. Me të i behej thirrje popullit për bashkim, unitet e heroizëm, duke i treguan rrugën e bashkimit nen flamurin e lirisë te udhëhequr nga UCK-ja. Natyrisht, tregoheshin edhe detyrat e çdo subjekti përballë armikut dhe, shprehej mendimi për bashkimin politik e aksional ne lufte çlirimtare. Ketë dokumente u shpërndanë ne shkurt e mars te vitit 1998, ne Kosove (Dokumentet e LPK-se; viti 1998, mars).
Me ketë thirrje, masat shqiptare, ne qytet e ne fshat, u organizuan ne njësi dhe shpallen vendin e tyre te lire. Ishte kjo një revolte e përgjithshme e cila brenda dy muajve çoi deri tek kryengritja e përgjithshme popullore. Tashme, kishim neper fshatrat shqiptare shtabe të vetorganizuar te UCK-se, njësi luftarake, si. dhe atë për logjistike, furnizim e ndihma tjera. Nëpërmjet këtij vetorganizimi, nga luftëtaret e atyre vendeve u shpall e lire një tërësi e gjere territoriale e .Kosovës. Me vullnet dhe heroizëm u shtri territori qe kontrollonin forcat e UCK-se ne mbi 50 % te Kosovës.
Vija e frontit ne muajin prill te vitit 1997 shkon nga fshatrat e
Skenderajt, ne kufi me Mitrovicën, deri ne kufi me shtetin shqiptar,
duke kaluar neper komunën e Gllogocit, atë te Malishevës, te
të Deçanit, shumë fshatra te brezit kufitar, deri ne kufi.
Keshtu forcat vullnetare arritën te ngrihen ne kryengritje te përgjithshme popullore, duke krijuar zonat e lira shqiptare, nen kontrollin e njësive te UÇK-se. Meqenëse kishim te bënim me ngritje spontane popullore, ne propagande flitej për "mbrojtje te pragut të shtëpisë" e jo për lufte çlirimtare.
E vërteta është se armiku e imponoi luftën, ndërsa populli ynë e pranoi jashtë dëshirës se vete ketë gjendje lufte, sepse u sulmua barbarisht. Shqiptaret u futen me shpejtësi ne UÇK-e, pavarësisht prej organizimit qe kishte si subjekt ushtarak, sepse kishte frike se do te masakrohej. Me ketë shënohet fillimi i luftes ne Kosove.

2. Gjendja organizative e UCK-se

Shpërthimi i luftës se armatosur ne Kosove e gjeti UGK-ne ne një gjendje organizative jashtëzakonisht te rende. Ky subjekt ushtarak nuk kishte organizim dhe nuk kishte as komande te veten unike qendrore. UGK-ja nuk ishte riorganizuar pas burgosjeve dhe vrasjeve qe iu bene ne vitin 1997, ndonëse njësitet e saj ishin shtuar, por pa krijuar një ushtri te organizuar dhe te centralizuar.
Qe para luftes frontale, UCK-ja kishte pësuar dëme te mëdha. Asaj i mungonte organ udhëheqës, Shtabi Qendror. UÇK-ja nuk kishte strukture te vete organizative. Qëndrimet i kishte te papërcaktuara dhe shume zona i kishin mbetur jashtë kontrollit të vet.

sefedin · 22-12-09, 15:53

Në këtë gjendje, nga Kryesia u morën shume iniciativa por u bllokuan te gjitha. Ajo donte te ndihmonte me atë mundësi qe kishte UÇK-ne. Tani ajo e përkrahte politikisht, e mbronte me mjete juridike dhe ne arenën ndërkombëtare, e financonte, madje dhe u fut edhe ne veprimtari për te ndihmuar ketë force ne ndërtimin ushtarak te saj. Ajo donte te ndihmonte edhe ne ndërtimin e sistemit çlirimtar shtetëror.
Për këtë qëllim dolën disa detyra.
1. Ndërtimi i organizativ i UCK-se dhe i Shtabit Qendror.
2. Ndërtimi i sistemit çlirimtar te përbashkët ne Kosove.
3. Profesionalizimi i UCK-se me kuadër ushtarak, politik etj.
4. Krijimi i bazës unike te financimit. (Shënimet nga mbledhjet e Kryesisë se KP LPK-se; 1997-98).
Lidhur me ketë çështje, fill pas janarit te vitit 1997, filluan bisedimet ne kuadër të organit tonë. Për këtë shkak ne e këshilluam sektarin e veçante dhe nga ai kërkuam qe, brenda një kohe prej disa javësh (shkurt 1997) te na informonte, se deri ku ishte UÇK-ja ne çështjet e shtruara. Vetë sektori, (Azem Syla dhe Xhavit Haliti), deklaruan se ne UÇK-e është rregulluar çdo gjë. Asaj i duhen vetëm mjete. Ndërsa, anëtari tjetër, Ali Ahmeti u shpreh se UCK-ja është dëmtuar ne shume sfera te veta. (Shënime nga mbledhja). Ajo është pa organ udhëheqës dhe nuk ekzistojnë lidhje midis zonave e nenzonave. Atë veprojnë te pavarura. Kjo u vërtetua edhe nga te dhënat ne fushën financiare, qe u diskutua e ku dilte se, shume zona nuk kishin marre ndihma financiare.
Kjo gjendje e qartësoi Kryesine për shume probleme te UCK-se. Për këtë shkak, ky organ autorizoi sektarin politik te caktonte projektin e letrës për SHQ te ushtrisë sonë. Sektori u mor me atë heshtje dhe nga ai doli projekti për anën politike e organizative, si dhe për kërkesat te cilat u mbështetën ne katër çështjet e theksuara me lart ne Kryesi te KP te LPK -se Dega j.v. Letra jone ishte thjeshte, informative, pa akuza dhe kërkonte një konsultim dhe lidhje me te forte midis organeve. Ajo shprehte mendimin për anën politike e organizative dhe kërkonte informacion mbi situatën luftarake ne vend (Projekt letra e Kryesisë, 1997).
Kjo letër me kërkesat e Kryesisë iu dërgua Shtabit Qendror te UCK-se. Ndonëse, kishim te dhëna se SHQ ishte jo funksional, apo se nuk ekzistonte fare pas rasteve te janar-shkurtit 1997, ne e pranuam atë organ. Kjo letër iu dha Azem Syles. Aty u caktua edhe afati. Por, nuk erdhi asnjë përgjigje. Në vend të saj, erdhi informimi, nga ai, se UCK-ja ishte rindërtuar, funksiononte mire dhe se asaj i duheshin ndihma (Shënimet nga Kryesia).
Pikërisht kjo, shkonte ndesh me kërkesat e zonave për ndihma financiare dhe me vete informimin se, Shtabi Qendror dhe drejtuesit e tij ishin vetëm Kryesia, pasi UCK-ja nuk kishte udhëheqje, sepse ende nuk ishte organizuar Shtabi Qendror. Për këtë shkak, ne morëm mjetet financiare dhe i ndamë vete, ashtu sikundër u tha. Veç kësaj, vendosem te dërgonim një kuadër politik, organizativ dhe ushtarak ne vend. Por, e gjithë kjo u refuzua. Madje, ne korrik, Hashim Thaçi dhe Kadri Veseli sollën kërkesën e SHQ për përjashtimin e Ali Ahmetit nga anëtar i Shtabit.
Në arsyetim thuhej:
"Kërkohet nga Kryesia e KP te LPK-se Dega j.v. te miratoje vendimin e Shtabit Qendror te UCK-se për përjashtimin e Ali Ahmetit nga Shtabi dhe te Emrush Xhernailit nga organet, sepse këta pa lejen e Shtabit dhe ne kundërshtim me sektorin, kane dërguar Fehmi Ladrovcin me shoke ne Kosove, duke krijuar e shkaktuar keshtu vrasjen e dëshmorit Luan Haredinaj" (Kërkesa e Sektorit, shënimet nga mbledhja e Kryesisë se LPK-se).
Këtë kërkesë e refuzuan në mënyrë kategorike si jo reale, të dëmshme dhe armiqësore. E bëmë këtë, sepse ata kishin vepruar në bazë të vendimit të Kryesisë së KP. Ndërsa, nga të dhënat e dëshmitarëve okularë, që kishin qenë në grup dhe letra e vëllait të Haradinajt, Smajlit (Ramush Haradinit v.j.) delte se kjo akuzë ishte e pavërtetë, sepse, grupi, gjatë kalimit të kufirit kishte rënë në pritë të armikut dhe në luftë e sipër ndodhi dhe rënia e dëshmorit (Këtë e dëshmon deklaratën e Fehmi Lladrofcit dhënë Kryesisë së KP në qershor 1997)
Këtë gjendje e patën dëshmuar edhe dëshmitarë tjerë, Ali Ahmeti, Emrush Xhemaili, etj. Nga të gjitha këto vërtetohej se grupi kishte rënë në pritë.
Mirëpo, edhe pse rasti ishte ndriçuar, u kalua në sulme nga anëtarë të Kryesisë për të larguar vëmendjen nga puna jonë për ndërtimin e UCK-se. Kjo tani ishte qarte. Prandaj insistuam me këmbëngulje ne realizimin e kërkesës sonë. Mirepo shokët e sektorit ikën nga mbledhja dhe për muaj te tere u vendosen ne Tirane. Për këtë shkak u dhamë edhe vërejtje, duke u bere te qarte se nëse nuk vinin ne mbledhje do te nxirreshin nga organizata (Shënime mbi vërejtjen që Kryesia ia shqiptoi Xhavit Halitit e Azem Syles.) Kjo gjë i solli ata ne mbledhje, ku folën kundër grupit te furnizimit me mjete luftarake, te çilet ishin te vendosur ne Tropojë. Kjo ishte vetëm një orvatje dhe asgjë tjetër, sepse nga te dhënat ata vepronin shume mire dhe kishin arritur suksese te mëdha ne detyrat qe kishin marre për te kryer.
Ne mbledhje te Kryesisë se KP u diskutua përsëri gjendja jone. Tashme ishte periudha e nëntor-dhjetorit 1997. Lisa muaj ata nuk morën fare pjese ne mbledhje dhe as qe dinte kush ku ishin, përveç qe thuhej ne Tirane. Keshtu qe, ne mbledhjen e 20 dhjetorit 1997, u kalua ne vendime për çështjen qe preokuponte LPK-ne. Ne mbledhje u vendos qe te mos zbatohej asnjë veprim pa u takuar ne nivel me te larte UÇK-ja me LPK-në, ndërsa sektorit iu kufizua aktiviteti. Lidhur me këtë iu shkrua përsëri SHQ edhe një letër. Kau po sjell projektin e letrës, sepse origjinali i saj iu është dërguar anëtareve qe thuhej se i takonin Shtabit Qendror te UCK-Se. Ne projekt thuhej:

sefedin · 22-12-09, 15:56

"Shtabit Qendror te UCK-se nga
Kryesia e KP te LPK -se D.j.v

Te dashur shoke!
Që nga krijimi i UCK-se raportet midis nesh kane qene shume mira. Zyrtarisht LPK7ja kishte dale ne përkrahje politike, morale, juri dike e diplomatike, si dhe po e financonte atë, ndërsa në realitet marrëdhëniet tona ishin me të afërta, derisa mund themi se i takonim të njëjtit subjekt.
Mirepo, duke a nisur nga situata e krijuar ne viset tona te pushtuara, nga detyrat qe dalin para nesh dhe nga gjendja e krijuar ne fushën ushtarake e politike-organizative, paraqitem kërkesën qe të dy organet tona udhëheqëse takoheshin.
Pet këtë takim propozuam:
1. Shqyrtimin e gjendjes aktuale ne vend (asaj politike, organizative edhe ushtarake).
2. Shqyrtimin e raporteve midis LPK-se dhe UÇK-së.
3. Gjetjen e rrugëve për të ndërtuar sistemin çlirimtar të luftës së përgjithshme çlirimtare në Kosovë. Këtu është fjala për perspektiven tonë luftarake.
Takimi ynë për t'i shqyrtuar çështjet e paraqitura a kërkua të realizohet për shkak të gjendjes ne prag shpërthimit të konfrontimeve luftarake dhe luftës sonë çlirimtare.
LPK-ja mendonte se viti 1998 ishte viti i aksioneve të mëdha: viti i një lufte të gjerë çlirimtare; viti prej te cilit do te varej e ardhmja e kësaj pjese kombit, organizimit tonë politiko-ushtarake, etj, duke përcaktuar edhe taktikat dhe strategjinë e luftës sonë.
“Pra, takimi ka vetëm këtë pikësynim. Ai mund të mbahet brenda janarit.
Vendin dhe kohen mund ta përcaktoni dhe vendosni ju. Përshëndetje revolucionare nga Kryesia e LPK-se Dj.v."

20.121997
(Letra e Kryesisë. se KP të LPK-si)

Kjo letër iu dha anëtareve te sektorit për ta dërguar te shokët Shtabit Qendror. Afati u përcaktua, por as ndaj kësaj letre nuk përgjigj. Për ne ishte e qarte, se nuk kishte Shtab Qendror, përveç individëve te çilet vetëthirreshin Shtab, përkatësisht Hashimit, Kadriut, Azemit, Xhavitit dhe ndonjë personi brenda vendit, ne të cilin mbështeteshin këta. Prandaj, as qe iu dha përgjigje letrës sonë. Për me tepër, dy anëtaret e sektorit (Azem Syla dhe Xhavit Haliti) u vendosen ne Tirane dhe as qe merrnin pjese ne mbledhje.
Gjate kësaj kohe, ndodhen sulmet barbare dhe masakrat e renda ne Drenice. Ajo e gjeti UCK-ne ne një gjendje te rende, pa asnjë lloj organizimi. Dhe konkretisht mund te thuhet se gjendja ishte si me poshtë:
1. UCK-ja ishte pa strukture organizative, hallka te lidhshmërisë midis bazave te veta dhe pa Shtab Qendror, si or*gan komandues dhe udhëheqës ne luftën tonë.
2. Zonat dhe nenzonat, njësitë luftarake nuk ishin te lidhura njëra me tjetrën dhe zonat, njësitë a bazat ushtarake, pa asnjë lidhje vepronin vetëm sipas situatës.
3. Lufta ne Kosove zhvillohej pa një komande qendrore, as të karakterit komandues dhe as te karakterit operativ, si dhe pa asnjë plan paraprak ushtarak, por vetëm mbi bazat e reagimit popullor te masave shqiptare ndaj dhunës, forma te cilat i jepnin forcave pushtuese lehtësi te madhe ne terren, sepse transportimi i mjeteve behej pa asnjë rrezik nëpër Kosove, deri tek fronti ku sulmoheshin forcat tona popullore, ne vend qe atë te goditeshin gjate tërë rrugës dhe ne gjerësi.
4. UÇK-j a nuk kishte as vije te veten politike, ndonjë subjekt politik
e mbronte politikisht, apo që ia përcaktonte vijën dhe i paraqiste kërkesat politike para atyre ushtarake, brenda ne vend, përballë subjekteve, armikut dhe ne bote, ndërkohë qe ishte organizuar një "bërthamë" hashimse e cila as qe e dinte situatën aktuale.
5. Në mungese të kësaj u vetorganizua populli ne baze te lagjes e fshatit, rrethit e krahinës, duke shkuar edhe ne aksione sipas bazës përkatëse. Me moton "fshati ndihmon fshatin" u vetarmatësen me mjete luftarake te cilat gjithashtu i transportonte vete deri ne destinacion.
edhe ne fushën financiare kishte mungesa te mëdha, keqpërdorim e. harxhime te panevojshme, pa ditur se çka po blihej, sepse ne vend qe te bëhej riorganizimi i logjistikes, si dhe i ushtrisë me njerëz profesioniste, me te merreshin .njerëzit analfabete për atë çështje, me teorinë se "vetëm hekur po blejnë". Ngaqë ishte keshtu, ishte e pa mundur te kontrolloheshin se ç’kalonin neper xhepat e tyre ne mënyre diletante.
7. E gjithë lufta ne Kosove behej ne mënyre vullnetare, me tipare te kryengritjes se përgjithshme popullore, jashtë çdo kontrolli te forcës ushtarake. (Shënimet mbi analizën e bere Kryesi për gjendjen ne vend.) (Konstatim me vend)
Ne këtë gjendje ishte UÇK-ja kur ndodhi shpërthimi i luftes. Ne ketë kushte, përsëri u thirr mbledhja e Kryesisë se Degës me këtë teme. Por përsëri mungonin dy anëtare: Azem Syla dhe Xhavit Haliti, te cilat ne janar dhe shkurt, nga dhjetori i 1997 qëndronin ne Tirane. Zaten këta nga dhjetori i vititl997, as qe vinin ne mbledhje. Por edhe pa ata, me te shpërthyer lufta frontale, me 28 shkurt të vitit 1998 u mblodh Kryesia e Degës j.v dhe i lëshoi, si çdo here, komunikatat në emër te Shtabit Qendror të UCK-se (Komunikata 43, 44 e SHQ të UCK-se). Po në një mbledhje të tillë u vendos për te shkuar ne Tirane, sepse atje i kishim edhe dy anëtarët, të cilët nuk vinin për të marre pjese ne mbledhje. Keshtu, ne fillim te marsit udhëtuam si Kryesi ne Tirane, ne mënyre (le te shqyrtojmë gjendjen dhe te dalim me qëndrime politike, organizative dhe ushtarake. Qe ne mbledhjen e pare te Kryesisë, me 10 mars, u vendos qe te diskutohej pozita organizative e UCK-se, sepse për ne kishte mungesa të mëdha te cilat veç u theksuan. Atë mund te kaloheshin vetëm me riorganizim, si dhe me dërgimin e kuadrit ushtarak, politik e me ndërtimin e Frontit për Çlirimin e Kosovës (Shënime mbi punën e Kryesisë; mars-qershor 1998 ne Tirane)
Gjate kohës ne Tirane u lëshuan disa komunikata. Gjithashtu u mbajt edhe një mbledhje informative, ne Hotel Rogner, mbi situatën ne Kosove dhe luftën e popullit tonë. Ne Tirane ishin edhe shume oficerë, të cilët kishin ardhur e me te çilet u caktua te punonte një komision. Edhe ne aspektin e logjistikes gjendja ishte katastrofike. Për te gjitha ketë çështje u diskutua dhe u vendos mbledhje te Kryesisë se cilat do te kapeshin e shqyrtoheshin ne veçanti. Këtu duhet te kthehem tek heshtjet e paraqitura me sipër, sepse ne këtë kohe doli ne shesh ndërtimi grupor i cili e kishte mbërthyer UCK-ne dhe nuk lejonte ndërtimin e saj.

sefedin · 22-12-09, 15:58

Kryesia e KP e dinte se UCK-ja ishte ne gjendje shume te rende. Edhe sektori e dinte këtë, por për te mos lejuar ndërtimin Frontit për Çlirimin e Kosovës, bënë bllokimin e tërë punës tjetër, gjë qe popullit tonë ne vitin 1997-1998 i kushtoi shume rendë. Si me herët, sektori kërkoi qe te vinte deri tek kontakti me Shtabin Qendror, për te cilin thuhej se ekzistonte, ndonëse edhe syri i thjeshte e provonte te kundërtën. Gjatë kësaj kohe, në Shoqatën e Shkrimtareve te Shqipërisë, ku ishim duke mbajtur mbledhjen e Kryesisë, u futen ne mbledhje Azem Syla e Xhavit Haliti, Hashirn Thaci e Kadri Veseli si perfaqesues te Shtabit Qendror te UÇK-se. Ne këta i njihnim si ndërlidhës midis lukse dhe UÇK-se, ndërsa tani na dilnin si anëtarë te atij organi i cili kurrë nuk është dëmtuar, ndonëse ishte gjendja tjetër, e kundërta asaj. Dhe, për me tepër vinin për te thane se UÇK-ja e ka bazën e vet politike, prandaj asaj nuk i duhej asnjë organizim tjetër politik, aq me pak Fronti. (Shënime nga Puna e Kryesisë)
Ky ishte për Kryesine një "sihariq" jo edhe i papritur. Kjo loje e sektorit ishte vene re, por, qe ne emër te luftës te shkohej kaq thelle, pa marre parasysh as viktimat, as demet materiale dhe shkatërrimet, kjo ishte e pakuptimte. Te gjithë e kishim kuptuar se këta zotërinj gënjenin. Nuk kishte organ te ndërtuar te UÇK-se; ai u kooptua formalisht pas disa muajve, kur Azem Syla futi si zëdhënës të tij Jakup Krasniqin, por nuk ekzistonte as baza politike, përkatësisht subjekt i organizuar politiko*-organizativ, për te mos folur për ndonjë Front të Hashim Thaçit, Kadri Veselit, përkatësisht te Azem Syles dhe Xhavit Halitit. Ata donin thjesht ne këtë mënyre te bllokonin punën dhe ndërtimin e atij subjekti ne mënyre ushtarake, duke dale kundër bashkimit te subjekteve dhe organizimit te popullit tonë, pa dallim partie, bindjeje e krahine ne Frontin Çlirimtar të Kosovës. Dhe, forme me e mire për këtë bllokim ishte kjo: thirrja ne atë organizma.
Mbledhja ne Tirane me këta zotërinj përfundoi me vendim që për këtë do te diskutohej e vendosej ne mbledhje te KP të LPK-se, e cila ishte vendosur te mbahej ne gjysmën e dyte te muajit mars. Prej këtij momenti, pasi lëshuan disa komunikata, deri ne atë te 49, sektori ndaloi lëshimin e tyre. (Komunikatat 44-49). Prandaj UÇK-ja mbeti për me tepër se dy muaj (prill-qershor 1998) pa asnjë informacion. Ne këtë kohe u bllokua edhe dërgimi i kuadrit politik e ushtarak, përdeg atyre qe viheshin ne shërbim te tyre, apo qe kishin lidhje te ndryshme, krahas atyre familjare edhe shoqërore, me këta anëtarë. Askush nuk mend te depërtonte ne radhët e UCK-se pa u vene ne shërbim te klikës, ose pa pasur lidhje individuale me zonat ne vend.
Në Tiranë lëshuam edhe vendimin për grupin e furnizimit, ku ngarkuam Mërgimin e Demin udhëheqës, ndërsa atë te furnizimit ku ishte Xhaviti udhëheqës, ndihmës Azemi e Raifi, si dhe grupin me pune me oficeret, ku ishte udhëheqës Ali Ahrneti dhe anëtarë Ibrahim. Kelmendi e Naser Idrizi (Projektvendimet e Kryesisë). Përveç këtyre punëve, nuk është kryer tjetër veprimtari ne emër te UCK-se. Ndërsa, me UCK-ne merreshim vesh vetëm nëpërmjet mjeteve te informacionit te cilat me moton "mbrojtja e pragut te shtëpisë", tregonin ne televizionin shqiptar (TVSH) kryengritjen popullore. Dhe, ne fakt, kjo lufte e popullit shqiptar ishte duke u vetorganizuar, fshat pas fshati e lagje pas lagjeje, ne formacione ushtarake te UCK-se. Kjo lufte edhe u vetarmatos, sikundër edhe u financua nga populli ynë.
Me këtë nuk u ndërtua as UCK-ja dhe as sistemi çlirimtar ne Kosove. Ndërsa, grupi qe ishte organizuar, ne maj beri kooptimin e njerëzve ne Shtabin Qendror dhe me vone doli edhe me përfaqësues politike, sikundër i kemi dëgjuar ne mjetet e informimit.

Fundi i KAPITULLIT - 3të