Amerika në Kosovë është Vendëse. Dell nuk është I Huaj.

[panta_rhei]

Dell nuk është i Huaj

Ambasadori amerikan, Christopher Dell në Kosovë është Vendës. Kjo do të jetë gjithmonë kështu, përderisa Kosova të jetë shtet - i pavarur, i lirë dhe i rreshtuar me Perëndimin.

Nga Mufail Limani më 13 prill 2011 në ora 12 :01

Ka diçka nga diskutimet e këtyre ditëve për të huajt e që nuk shkon.

Ka diçka që shoh si përpjekje perverse që të na rreshtojë në atdhetarë ose tradhtarë për aq sa kundërshtojmë ose mbështesim ndërhyrjen e Ambasadorit Christopher Dell në punët e shtetit të Kosovës.

Gjithsesi që ka diçka që i ngjan një fushate mediatike të përhapjes së antiamerikanizmit.

Ai cinizëm!

Ai trajtim përçmues dhe ato tallje banale në llogari të angazhimit të ambasadorit amerikan në Kosovë.

Për vete, nuk besoj se gjëra të tilla mund të jenë, e as të prezantohen si një konsumim i “lirisë së shprehjes”.
Jo, përderisa pikërisht në ato mediume këndvështrimet e tjera ose janë të ndaluara, ose prezantohen të spërkatura me ngjyra të ndezura editoriale.

Mund të thuhet, por ata thjesht po vazhdojnë me fushatën e tyre politike kundër Hashim Thaçit dhe kjo që Ambasadori Christopher Dell në disa momente (për interesa personale?) po përfshihet në vendime, bën që, sipas formulës “miku i armikut tim është armiku im”, të pësojë goditje edhe ai vetë, por vetëm si një dëm kolateral.

Vërtet?

Teksa i lexoj dhe i shoh si një soj të sapolindur të demokratëve ortodoksë, të demokratëve radikalë dhe të demokratëve fundamentalistë (për aq sa këto shprehje mund të kenë kuptim), e që për pikë të përbashkët kanë luftën kundër një Revizionizmit Antidemokratik, e tëra më duket në fakt sikur një Deja Vu.

Me saktë, është shumë folklorologjike.

Tepër!

Kemi tash një lloj Enveri, të inkarnuar në trajtë të një OJQ-isti të rebeluar, tek i kthen tytën një Hrushçovi amerikan, të madh e të keq.

Përse?

Për shkak të Demokracisë Reale?

Për shkak të Demokracisë Shkencore?

(Shihni gjithë ato citate e citate nga historia amerikane, a s’duken tamam si Imamë të Demokracisë?)
Dhe, përmes një gazete dhe një televizioni, të pavarur nga asgjë dhe askush pos vetë pronarit, sikur shohim një propagandë revolucionare që rikthen rrëfimin për shpresën në fitoren përfundimtare të Real-Demokratëve në Uashington e në Bruksel.

...

Pa shaka, ka diçka njerëzisht të ligë dhe politikisht të rrezikshme në diskutimet e tilla për “ndërhyrjet” e Ambasadorit amerikan, Christopher Dell në çështjet e Kosovës.

Ka diçka që më bën që t’i kundërvihem kësaj fushate. Pse? Sepse unë nuk besoj se Ambasadori amerikan në Prishtinë është një i Huaj.

“Christopher Dell në Kosovë është Vendës!” “Amerika në Kosovë është Vendëse!”

Sapo i shkrova këto fjali, për një çast po hamendesha nëse duhej që t’i fshija, për shkak të mundësisë që ato të lexohen si një teprim militant ose si edhe një vardisje vulgare e piratëve tanë të granteve pro e antiqeveritare.

Por, ja që mbetën!

Pse?

Sepse ndonjëherë, secili prej nesh ka nevojë që t’i kthehet rrëfimit nga Fillimi.

Ta zëmë, Ibrahim Rugova nuk do të mund të bëhej President i zgjedhur pa mbështetjen amerikane për procesin e ndërtimit të demokracisë liberale në Kosovë (flas për ditët pas luftës).

Hashim Thaçi ndoshta vërtet nuk do të mund të bëhej as edhe një politikan i radhës, pa mbështetjen amerikane në proceset që ka kaluar historia dramatike e Kosovës.

Veton Surroi nuk do të kishte as biografi, e as karrierë politike, por mbase as mbijetesë të thjeshtë në biznesin e mediave, pa mbështetje të stërfuqishme amerikane, herë politike, e herë më materiale se aq.

As Fatmir Sejdiu në ditët e tij.
As Behgjet Pacolli.
As Atifete Jahjaga, tash.

Thjesht, askush!

Dhe, a ka kontradiktë në gjithë këtë mbështetje amerikane që përhapet në të katër anët e Kosovës politike, mediatike dhe OJQ-iste?

Jo.

Jo, sepse filozofia e politikës amerikane, ashtu siç e kuptoj unë, bazohet në fuqinë e natyrshme të evoluimit, të aftësisë së lindur të njerëzve dhe të shoqërive si e jona për të kuptuar se paqja dhe liria e secilit janë vlera universale dhe se, të kthyera në çështje konkrete politike, ato kurrë nuk mund të etnizohen, të shtetëzohen e partizohen, sidomos jo të personalizohen nga kushdo.

Dhe, në vazhdë të këtij rrëfimi, kjo që Ambasadori amerikan ndoshta vërtet këto ditë nxori nga zarfi emrin e Presidentes, nuk mundet në asnjë mënyrë të shkëputet nga konteksti konkret, kur lidershipi ynë partiak e shtetëror po e shpinte vendin drejt humnerës.

A ishte ndërhyrja e Dellit një gjest miqësor?

Po.

A ishte ai po ashtu një gjest, megjithatë, i pakëndshëm, sidomos për ata që jetojnë me bindjen se kemi nevojë jetike për investim në kulturë dhe praktika vendore demokratike?

Prapë, po.

Por, dallimi im nga ata që i përziejnë keq gjërat, duke gatuar hutinë, është se, siç e shoh unë, fajin për rrëfimin e zarfit e kanë Thaçi e Isa, bashkë me të dy Haradinajt dhe Albinin, sepse ishin “tanët” dhe jo “të huajt” ata që nuk panë me kohë rrezikun e fundosjes së përbashkët të Demokracisë dhe të Shtetit.

Insistimi në momentin e zarfit si moment kryesor në rrëfimin për Presidenten Atifete Jahjaga flet ose për mungesë të vetëdijes e të përgjegjësisë politike e qytetare ose, siç ndodh në fushatën të cilën e kam parasysh, flet për një përpjekje që opinioni publik të orientohet kundër Ambasadorit amerikan, Christopher Dell, duke e portretizuar atë si një “i huaj që ndërhyn në punët tona”.

Për të parët, them që demokracia kosovare, bashkë me shtetin kosovar, është organikisht e ndërlidhur me Demokracinë Perëndimore.
(Po ashtu, duke e kthyer edhe këtu rrëfimin nga Fillimi, them që ky popull, që nga epoka e Rugovës, tashmë ka sjellë dy vendime të mëdha historike:
që Kosova të jetë vërtet shtet i pavarur dhe që shteti ynë të rreshtohet me Perëndimin).

Për të dytët, them që besoj se e kanë kot.

E kuptoj se këta mund edhe të bëjnë dëm - të kontaminojnë debatet dhe kauzat e vërteta që na presin, por dobi të përgjithshme nga ajo mendësi, nga ajo ambicie e sëmurë politike dhe nga ajo propagandë e fëlliqur nuk shoh se ka.

Absolutisht!