Kur’ani - Burim I Udhëzimit Dhe Ndërtues I Jetës”

[Lapsi]

Nuk e kam te qarte pse i vendosin te gjitha shkrimet ne nje vend. Secili shkrim eshte teme ne vete, mandej shkrimi :ISLAMI DHE POLITIKA NDËRKOMBËTARE eshte shkruar nga Shefqet Krasniqi e jo nga une

[Lapsi]

Cfare mesova


Agim JAKUPI


Mësova se njeriu është i kufizuar në logjik dhe sa i brishtë nga trupi...
Mësova që njeriu kërkon një fole që të sigurojë shpëtim...
Mësova se njeriu eshte krijuar për t’u lartësuar drejt një ideali të plotësuar dhe nga një jetë e amshuar...
Mësova se feja është shtylla më e madhe ku mund të mbështetet njeriu e që të triumfojë në luftërat e jetës, kur të ndeshet me shumë pengesa, kur të ndodhet para shumë aksidenteve...
Mësova se njeriu bënë qëndres të fortë kundrejt vuajtjeve dhe punëve të pasosura...
Mësova se njeriu pa fe, poshtërsinë apo çnderimin e konsideron virtyt...
Mësova trupi i njeriut mund të rregullohet duke ia siguruar vetes shëndetin dhe lumturinë – edhe ate :duke u ruajtur prej dëmeve e sëmundjeve që rrezikojnë shëndetin dhe duke përdorur ilaçe për shërim pasi të jetë dëmtuar një herë shëndeti...
Mësova se njeriu mund të jetë i lavdruar, nëse i respekton dhe ti dije shenjat që ekzistojnë, e rruga është e mbushur me ta, por i verbëri nuk i shiqon...
Mësova se njeriu edhe pse i shkruan ligjet, nuk i respekton ata...
Mësova se njeriu ka një fuqi, një aftësi që e ndihmon të dalloj të mirën nga e keqja...
Mësova se njeriu haron se kjo botë është si një gotë me helm, vrapojnë të pijnë prej saj ata që se dinë, e ajo për Zotin është vdekjeprurëse...
Mësova se njeriu është ndër krijesat më të çmuara, është udhëheqës në faqen e tokës...
Mësova se njeriu ka një çmim, një dinjitet e një nder mbi krijesat e tjera, por duhet pasur kujdes se shume shpesh bie nën ta...
Mësova se çdo njeri mendon se populli i tij është më i ndershëm, si dhe feja e tij është fe e vërtetë...
Mësova se njeriu e kujton veten një send të vogël, por çdo gjë që është në rruzullin e madh ka një shembëlltyrë edhe tek ai...
Mësova se njeriu jeton me nje stoli, ai është turpi...
Mësova se njeriu kur bënë një punë të madhe, ate e fillon me një hap të vetëm...
Mësova se njeriu është themelues i shumë civilizimeve, por edhe shkatrues i tyre...
Mësova se njeriu nuk është krijuar kot, ai në vete mbartë një amanet...
Mësova se njeriu lind për të vdekur, vdes për t’u ringjallur, ringjallet që të jep llogari për veprat e bëra në këtë botë...

[Lapsi]

MBI ÇËSHTJEN TONË


SHKRUAN: AGIM JAKUPI

"Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t’ju provuar se cili prej jush është më vepërmirë. Ai është ngadhënjyesi, mëkatfalësi!" (Kur`an, 67: 2).

Sot gjithçka është e papërfillshme. Shumë lëkundje dhe turbullira e kanë përfshirë botën. Toka është e mbështjellur me errësirë… Gjoksi i njeriut është ngushtuar… I verbër, i shurdhër dhe me sëmundje të zemrës ec në rrugën e shembjeve. Ai ndodhet në një krizë të thellë shpirtërore. Gjërat shikohen nga largësisa. Ndjenja e paqes dhe sigurisë është mbështjellur nga frika e plasjeve së bombave, që bota merr tiparet e pashpirtësisë, me nje panoramë të zbehtë... dhunimin e njeriut. Vlerat e larta njerëzore veç më kanë marrë trajtë tjetër, ata po veniten. Njeriu po harron fenë, veten, Zotin. Thirrja e pejgamberëve është shndërruar në lojë. Historia po përsëritet. Mesjeta është bë realitet. Atëherë feja krishtere u shndërrua ne fe idhujtare, ku njerëzit e fesë u larguan nga jeta e përditshme dhe u futën nëpër kisha duke ikur nga turbullirat dhe trazirat. Shumë nga ata mbanin anën e sundimtarëve të vendit duke i ndihmuar në mëkat, armiqësi dhe ngrënie të pasurisë së njerëzve pa të drejtë. Mirëpo, si atëherë edhe sot - shpresë ka, në shpirt ka mbetur një dritë e dobët që ndizet në zemrat e disa njerëzve. Mjafton që të mendojmë për veten, si erdhëm në këtë jetë, a nuk do e vërejmë se sa të kufizuar jemi në logjikë dhe sa i brishtë në trup? Duhet kërkuar fole që ta sigurojmë shpëtimin, duhet t’u kthehemi këshillave të Zotit, të kërkojmë ndihmë dhe nga NJË që është i Plotfuqishëm dhe NJË që është i vetmi Pushtetar, që të jetojmë të qetë.
Pastrimin e zemrës dhe pastërtinë e shpirtit njeriu duhet ta kërkojë dhe ta synojë ta fitojë, ashtu siç e ka sqaruar Zoti në Librin Hyjnor. Njeriut i mjafton të mendojë për vetveten, të shikojë librin e rruzullimit që tmerron mendjen, të hedhë hapat në udhën e kërkimit dhe të kureshtjes, që të arrijë që ta shuajë ndjenjën e shpirtit dhe të largohet nga ligësia që mos ta humbë më rrugën e të bie në humnerën e frikshme të skepticizmit. Ka mbetur njohja e mënyrës me të cilën bëhet pastrimi i zemrës dhe qetësia e shpirtit- ajo është dituria. E ai që përgatitet për dituri, zemra e tyre duhet të jenë të përgatitura, ashtu siç pregaditet toka për mbjellje, në mënyrë që çdo mëngjes dhe mbrëmje të kërkoje falje Zotit…
“… E ata që nuk pendohen, janë mizorë!” (Kur`an, 49: 11).
Zoti kur i ka përshkruar besimtarët dhe besimtaret e devotshme, ata që e ruajnë veten prej gabimeve, ka përmendur se prej cilësive të tyre është se ata bien në mëkat, ose së paku nuk mund t’iu ikin mëkateve të vogla. Mirëpo, dihet se jemi krijesa që bëjmë gabime, sepse të këtillë na krijoi Allahu i Lartësuar. Pejgamberi, alejhi selam, thotë: "Të gjithë bijtë e Ademit janë gabimtarë, por më të mirët prej tyre janë ata që pendohen!". Njeriu në këtë botë është vetëm një udhëtar. Që të ketë sukses në këtë rrugë ai duhet të bëjë sakrifica dhe të ketë bindje të fortë. Duhet stolisur në shkallë të lartë me urtësi dhe prirje për vazhdimësi të rrugës, ngase për shkak të sprovave ai mund të heqë dorë… dhe duke gjykuar mund të lirohet tepër dhe të krekoset, duke u krenuar dhe kështu të humbet.
Një poet thotë: "O ju që kënaqeni me të mirat e kësaj bote/Dijeni se ato janë kalimtare/Dhe se është marri të mashtroheni me freski kalimtare!
Ja, pra, çështja jonë është e tillë. Ndodhemi para gjendjes: të jemi apo të mos jemi! Ndërkaq, thelbësore është që, pas gjithë këtyre ndodhive që na përcjellin, struktura e re të mund të përgatitet në mënyrë më të përsosur, me themel dhe në përputhje me parime të shëndosha që burimin e kanë te Libri Hyjnor, që janë parime të palëkundshme. E kjo është rruga më e mirë që të dilet nga kjo vorbull, me një arsye e vetëdije të thellë, të themelohet bota e projektuar nga të gjithë ne. Në këtë mënyrë do të arrijmë paqe dhe qetësi… kjo është rruga më e shkëlqyeshme, që të obligon në bindje, respektim dhe përmbushje të obligimeve ndaj Tij…që gjoksi i njeriut të zgjerohet, zemrat e përçara të pajtohen dhe Toka e mbështjellur me errësirë të ndriçohet.

Ashtu qoftë!

[Lapsi]

Rrugetimi

Si qenie e pasjisur me ndjenja te larta, i afte per virtyte dhe i shtene pas perjetsise, nisa nje rrugetim qe doja te vije deri te e verteta. Ne shpirtin tim, me duket me i mjeri, madje, ishte e pranishme nje klime e formosuar prej idese se pavdeksise. Ky rrugetim i yni filloi me nje hap te vetem dhe levizte me nje pasion per te arritur deri te me e bukura, virtyti. Gjithnje duke ecur per arritjen e nje lartesimi shpresa e ketij rrugetimi varet prej zhvillimit dhe daljes ne shesh te dhuntive te nje Krijuesi qe e krijoi natyren. Doja ta kryej nje detyre, doja ta zbuloj dhe njoh veten dhe, ne sajet e ketij rrugetimi, te orientohem kah Zoti. Fatkeqesia ime e pare ishte mosnjohja e vetes, pra nuk e dija se cjam per cka ishte veshtire te krijoj lidhjen me Krijuesin. Duke u ballafaquar me ekzistencen dhe librin e ndodhive te mia, ne nje fare mase ndjeva nje lehtesi, ne boten time te brendshme shfaqeshin shenjat e urtesise. Kuptova, hapi im i pare i takon nje te shkuare te gjate… Sigurisht qe kerkoja nje mbeshtetje, jam nje qenie e dobet por qe mundem te zoteroje nje pushtet te jshtezakonshem, kuptohet ne sajet e mbeshtetjes te Fuqia Absolute. I lodhur nga kerkimi i se vertetes, u ula te pushoj; shiqoj kodrat, diellin i cili me ngroh, shiqoj gjithe ate qe me rrethon, ne cast me sillen ne koke mendime te shumta… Papritmas, perderisa isha ne mendime, degjova nje ze afer meje, ishte nje plak i cili me pershendeti… doja qe te cohem po ma beri me shenje qe te rri ulur. Me tha se kam nje rrugetim te gjate, te mbushur me sacrifica, me mund dhe me te papritura… U ndjeva keq, mendoja se per mua ska shpresa, por zeri i bute i tij jehoi thelle ne zemren time kur me tha se: jo vetem une, por te gjithe njerezit i percjell nje fat i tille, andaj ska vend per shqetesim, ngase njeriu eshte nje pike uji e behet lume, eshte nje molekule e behet diell qe ngrohe, eshte nje lypes e behet mbret ! Vazhdoje rrugetimin duke ecur i mbeshtetur te Zoti dhe mos u be i varur nga mohimi dhe ateizmi! Ma dha nje kurajo, jeta eshte e tille, do rrugetim te gjate e te lodhshem, kurse ne duhet te jemi nga ata qe iu bejne balle stuhive dhe shtrengimeve kohore, si dhe shpirti yn nuk duhet te drydhet as me dhimbjet e se shkuares, as me friken e se ardhmes. Per kete duhet vendosmeri, kembengulje, qendres, qe te futet ne boten shpirterore dhe ta ndricoje rrugen, qe te ec njeriu sa me lire drejt horizonteve te reja. Po vazhdoj rrugetimin, te keqes po i pergjigjem me te mire, sjelljeve te pahijshme dhe fjaleve ofenduese ndaj meje spo ua var, po kerkoje ne cdo moment ti afrohem Krijuesit tim… Nuk dua qe te bie nen pushtetin e egos, andaj po beje nje lufte te madhe me egon, kurse me te tjeret sillem bute, ngase ky rrugetim kerkon qe te tregohet vemendje se si sillemi, cfare veprime kemi qe te jem i suksesshem ne kete rruge. He pra, ne nje gjendje isha dje : te jem apo mos te jem; kurse sot dua qe te jem, edi se jam, di te vleresoj, sigurisht, sepse mirekuptimi dhe marreveshja jane, parasegjithash, nje pune logjike… Jam nje njeri me zemer dhe ndergjegje te lene ne uri, e me siguri qe dua dhe kerkoje rrugen qe do ta shuaj kete nevoje…Asnjehere nuk do te harroje se edhe gjendja e te coroditurve eshte nje ceshtje me vete dhe serioze. E ne fund u detyrova qe te gjitha ceshtjet ti trajtoj jo mes nje euforie ndjenjash dhe emocionesh, por ne kuadrin e parimeve te caktuara nga Ai i Gjithefuqishmi… I perkujtoje edhe te tjeret qe jane ne rrugetim, e nese duan qe ta perfundojne me sukses duhet qe ta riparojne ceshtjene ndergjegjes. Le te jete dashuria ime per hire te Allahut, e te tjeret le te me kuptojne si te duan, se une te gjitha i perballova, e per kete i them falenderimi i takon All-llahut Zotit te boterave.
O All-llah mos na i lako zemrat tona, pasi na i drejtove !

AGIM JAKUPI

[Lapsi]

Kur fjala nuk percillet me veper


” O besimdrejte, perse e flitni ate qe se veproni? O sa ju urren All-llahu kur flitni, e nuk punoni! All-llahu i don ata qe ne rrugen e Tij luftojne si beden i forte.” (Es-Saff:2-4)


Besimtari, kur e lidh nje kontrat, duhet ti permbahet te nenshkruares; kur jep premtimin, duhet ta zbatoj ate. Ajo eshte veti e besimtarit te vertete i cili gjithnje qendron pas asaj qe thote, kurse te te tjeret ai njihet si njeri i ndershem, fjala e te cilit eshte bese e forte, dhe nuk kane frike nga shkelja e saj.e kjo njeshmeri buron nga besimi, kurse e kunderta, mosmbajtja e premtimit buron nga dyfytyresia. Nje pjese e njerezish gjate gjithe jetes perpiqen per ta cuar ne vend merreveshjen e nenshkruar ne zemra, kurse nje pjes tjeter jetojne pa ditur gje per nje marreveshje te tille. Ja, ne kete pike ndahen besimtari nga hipokriti. Kurani u ben verejtje besimtareve per fjalet dhe premtimet e tyre te zbrazeta. Pohon se praktika tregon ekzistimin e distances te gjere ndermjet fjaleve dhe veprave, premtimit dhe permbushjes se tij: “ O besimdrejte, perse e thuani ate qe se veproni?” U ben verejtje per kete kontradikte ne menyren e cila permban zemerimin dhe pakenaqesin e All-llahut: “Tek All-llahu gjeja me e urrejtur dhe neveritese eshte qe ta thoni ate qe nuk e veproni.” Zbatimi i premtimit, fjales se dhene ka nevoje per dy sende, te cilat kur plotesohen te njeriu, ai e ka me lehte ta realizoj ate me te cilen eshte ngarkuar. Memoria e dobet dhe pavendosshmeria, jane pengesa serioze te kryerjes se obligimeve. Njeriu shume shpesh i nenshtrohet ndikimit te kohes, me cka te djeshmen qe e donte shume, sot nuk e do, kurse per te nesermen nuk ia ka idene si do te veproje. Kjo eshte nje reflektim i cuditshem ngase i fshin shenjat e qarta, ajo qe eshe transparente ( e Dashur) ne te humbet dhe preokupohet me risi.
Per ate njeriu duhet me ia perkujtu vetes gjerat, mos te dominojne ne te valet e harreses, ngase qendrimi ne fjalen e dhene eshte domosdoshmeri e qenies njeri dhe njohjes se vlerave njerezore!
“ Mos thuaj, premtoi, por nuk e coi ne vend premtimin! Mendo ato qe u premtuan e nuk u cuan ne vend. Mos deno kend duke thene se nuk u tregua njeri! Kujto rastet qe ti vete i le te te ikin per tu treguar njeri!
Fol po edhe vepro ne baze te asaj qe e thua se me kete e kenaq All-llahun dhe e deshmon veten se je njeri!


Agim Jakupi