FIGURAT E QMUME KOMBTARE

[Tomori]

SHEJH YMER LUTFI PAÇARIZI
(1870-1928)


Shejh Haxhi Ymer Lutfi Paçarizi është një figurë e madhe kombëtare, i dalluar si një besimtar, dijetar, veprimtar; veprimtar në rrugën shpirtërore, veprimtar në lëvizjet popullore, por i shquar, i paharruar në krijimtari, në veçanti në poezi…

Ymer Lutfi Paçarizi lindi në Prizren, me 13 Janar 1870. Rrjedh prej një familje besimtare, intelektuale. Është djali i një hoxhe të njohur, Mustafa Efendiut, me prejardhje nga Rapça e Opojës, por që ka shërbye në Prizren, për gjysmë shekulli, si imam , mësues e predikues.
Mësimet fillestare i kreu në Prizren. Në vitin 1887, kur ishte në moshën 17-të vjeçare shkoi në Stamboll për të vazhduar shkollimin dhe u regjistrue në Medresenë e njohur “Fatih”, ku mësoi derisa diplomoi në vitin 1891.
Në vitin 1891 e la Stambollin dhe shkoi në Kairo, për të vazhduar studimet e larta në Universitetin zëmadh “El-Az-har”, ku qëndroi deri në vitin 1905. Sa ishte student në Kairo, Ymer Lutfi Paçarizi, në vitin 1892, shkoi në Haxh, për t’i vizitue vendet e shenjta Mekken dhe Medinen, prej asaj kohe e mori titullin Haxhi, të cilin e gëzon edhe sot e kësaj dite, edhe pse kanë kalue mbi 80-të vjetë, që ka ndrrue jetë…!
Haxhi Ymer Lutfi Paçarizi, para se të niset në Kairo për studime, ka shkue në Gjakovë, në Teqenë e Melamive, që ndodhët përball varrit të Mehmed Ali Pashë Maxharrit, ndërmjet Kullës së Abdullah Pashë Drenit dhe Teqesë së Shejh Eminit – Sa’adi, ku e pranoi hilafetnamenë nga Shejhu i Melamive, Hafiz Sylejman Efendiu dhe u gradue Shejh i tarikatit Melami…
Shejh Ymer Lutfi Paçarizi ka qenë një intelektual i shquar, burrë shumë i sjellshëm, i kulturuar, ka njohur shumë mirë gjuhën turke, arabe, persiane, ka pasë njohuri të thellë në teologji, filozofi, letërsi… Duke jetuar në mes të popullit, me hallet e tij, duke e parë se shumica e popullit ishte për ditë duke u varfërue, duke u fikë, për t’i ndihmue, u detyrue të merret edhe me politikë…
Në fillim ishte ithtar e veprimtar i reformave premtuese, në kohën e Perandorisë Osmane, tek Lëvizja Revolucionare e “Turqve të Rinjë” (Xhonturqit), të cilëve me përkushtim ju ka shërbye, por nuk shkoi gjatë dhe prej tyre u zhgënjye…
Një kohë u drejtue kah socializmi, komunizmi, duke shpresue se këto lëvizje, më në fund, popullit gjendjen e mjerë kanë me ja ndryshue.
Për këto lëvizje ka punue, ka shkrue, por më në fund u pendue, u largue…
Shejh Ymer Lutfi Paçarizi asnjëherë nuk u pendue, nuk u largue nga besimi, nga krijimtaria, nga letërsia…Qysh kur ishte djal i ri, 16 vjeçar, ka shkrue poezi për hallet e popullit shqiptar…
Veprimtaria e tij përfshinë shumë lëmi, janë dhjetëra vëllime, por mjerisht, kryesisht, kanë mbetur dorëshkrime. Ka shkrue mbi 50-të vepra, të cilat kanë përmbajtje historike, politike, dialektike, filozofike, teologjike, mistike…
Lexues i dashur, nëse ke nevojë për pakëz njohuri, qe disa tituj të veprave të tij:
Libri me titull: “Tevarih” (Poezi historike)
Libri: “Mavizaler” (Përmbledhje me 100 poezi)
Libri: “Teshaxhiraza” (Prozë)
Libri: “Haxhi hedijeleri” (Udhëpërshkrim në prozë e poezi, kur ishte në Mekkë e Medine, për t’u bërë haxhi)
Kryevepra e tij është “Divani” ( Dorëshkrim, 402 faqe, me poezi, poezi shpirtërore, poezi për Dashurinë Hyjnore…)
Libri në dorëshkrim: “Kopshti i zemrës” ( Poezi lirike)
Libri në dorëshkrim me titull: “Pikëllimi” ( 315 faqe…)

Është për t’u pikëlluar, që gjithë ky thesar, ndër shqiptarë, gjithë këto libra, kanë mbetur pa u botuar…!
Shejh Haxhi Ymer Lutfi Paçarizi ndrroi jetë me 25 Tetor 1928, në Prizren, në moshën 58 vjeçare, por la emër e vepra në kulturën shqiptare…

[Dani11]

Haxhi Ymer Prizreni (1821-1887)
Ka qenë udhëheqësi ideor e drejtuesi kryesor i Lidhjes së Prizrenit (1878-1881), organizata politike-ushtarake shqiptare, e cila e zgjoi vetëtijen kombëtare…
E enjte, 16 Korrik 2009 09:45

Nga: Mexhid YVEJSI, Gjakovë

Haxhi Ymer Prizreni është një nga figurat kryesore fetare-kombëtare të historisë shqiptare; është një personalitet me njohuri të thella fetare, letrare, pedagogjike, filozofike, ushtare, politike…
Ka qenë hoxhë, imam, myderriz, professor, myfti, haxhi, sufi, shejh, udhëheqës shpirtëror i tarikatit Nakshibendi-Uvejsi…
Ka qenë përfaqësues i Sanxhakut të Prizrenit në Kuvendin Osman në Stamboll…
Ka qenë udhëheqësi ideor e drejtuesi kryesor i Lidhjes së Prizrenit (1878-1881), organizata politike-ushtarake shqiptare, e cila e zgjoi vetëtijen kombëtare…

U lind në vitin 1821 në katundin Zgatar të Opojës. Ky katund, një nga 25 fshatrat e Nahijes së Opojës, përmendet në një regjistrim që ka bërë administrate shtetërore e Sanxhakut të Dukagjinit në vitin 1571.
Rrjedh prej një familje intelektuale, bujare, fetare, atdhetare. Babai i tij, Sylejman Efendi Aliu, ishte hoxhë, myderriz. Hoxhë, myderriz ishte edhe gjyshi i tij, Ali Efendi Nuhiu, i cili është themelues i Xhamisë në katundin Zgatar, me 10 Maj 1814.
Haxhi Ymer Prizreni mësimet fillestare i kreu në Prizren, ku i mbaroi edhe ato të mesme në Medresenë "Mehmed Pasha". Mësimet e larta i kreu në Stamboll, ku studioi drejtësinë, teologjinë dhe filozofinë.
Pas studimeve në Stamboll, Haxhi Ymer Prizreni u kthye në Prizren, ku ka shërbye si Myderriz në Medresenë "Mehmed Pasha", Imam në Xhaminë "Bajrakli", Myfti i Prizrenit.
Në vitin 1877 zgjedhet përfaqësues i Sanxhakut të Prizrenit në Mexhlsin (Kuvendin-Parlamentin) Osman, në Stamboll dhe prej kësaj kohe do të quhej me mbiemrin Prizreni…
Haxhi Ymer Prizreni ka qenë edhe Shejh, udhëheqës shpirtëror i tarikatit Nakshibendi, ku aderonin shumë ulema të njohur të Prizrenit e të qyteteve tjera, ndër ta vlen të përmenden, Shuaib Agë Spahiu, Kryetar i Komitetit të Degës së Lidhjes së Lidjes së Prizrenit në Prizren, Myftiu i Gjakovës, Myderrizi, Ismail Efendi Yvejsi, Kadiu i Gjakovës, Ahmed Efendi Korenica etj. Sipas parimit të kësaj rruge shpirtërore:
"Njohuritë e jashtme janë për botën, ndërsa njohuritë e
brendshme janë për Zotin".
Me këto dy njohuri, Haxhi Ymeri veproi në vazhdimësi, gjatë tërë jetës së tij, në dobi të çështjes kombëtare e fetare…
Mjerisht, për shkak të kompleksit të inferioritetit tek shumica e intelektualëve shqiptarë, shumica prej tyre të dominuar nga mendimi sekularist, që ka për themel degradimin e qenies njerëzore, prej një qenie metafizike, mënjanimi i vlerave fetare të individëve, grupeve apo një populli të tërë, duket që bëhet me qëllim, sepse këto vlera prej tyre konsiderohen si pengesë e zhvillimit, përparimit dhe civilizimit….
Civilizimi është formuar si mjet në shërbim të njeriut. Vlerat fetare e ndihmojnë njeriun në përsosjen e tij shpirtërore e morale...
Në shoqërinë amerikane, po edhe të shumë vendeve të tjera perëndimore, vlerat fetare hebraiko-krishtere i kanë maksimalisht të institucionalizuara , e ne pse të veprojmë ndryshe?!
Do të jemi të lirë vetëm duke i shërbyer së vërtetës...Të vërtetën duhet ta shpallim, se, megjithatë, ka njerëz që janë të gatshëm ta dëgjojnë e ta pranojnë...!
Haxhi Ymer Prizreni, pjekurinë, madhështinë e tij e dëshmoi kur përfaqësuesit e popullit arriti t'i bashkoi. I bashkoi si me qenë nji – në Xhaminë "Bajrakli", në Prizren, në t'madhnueshmin Kuvend…
Haxhi Ymer Prizreni ka qenë udhëheqësi ideor e drejtuesi kryesor i Lidhjes së Prizrenit...
Lidhja e Prizrenit (1878-1881) është një nga ngjarjet më të rëndësishme historike të kombit shqiptar. Rëndësia e madhe historike e Lidhjes së Prizrenit shtrihet jo vetëm në të gjitha trojet shqiptare, por edhe në Ballkan, madje edhe në tërë Europën, sepse Shqipnisë, shqiptarëve ia kishin përgatitë gropën…
Ishte jehona e Lidhja Shqiptare të Prizrenit ajo e cila e zgjoi, e zhvilloi dhe e përparoi vetëdijen kombëtare shqiptare. Ajo me përpjekje të mëdha e ngriti këtë veprimtari në shkallën më të lartë, duke e oganizuar edhe luftën për autonomi-pavarësi…
Lidhja Shqiptare e Prizrenit, në krye me Haxhi Ymerin, e çoj , e ngriti për herë të parë çështjën kombëtare shqiptare në arenën ndërkombëtare.
Trajtimi i drejtë i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, i udhëheqësit të saj, Haxhi Ymer Prizreni, që ishte mendja dhe zemra e kësaj Besëlidhje, përmban njohjen e kushteve dhe marrëdhënjeve politike, ekonomike, shoqërore, kulturore dhe në veçanti atë fetare.
Në një poezi, këngë trimërie popullore, që i kushtohet Haxhi Ymer Prizrenit, para betejës në Qafë t'Morinës, afër Gjakovës, pranverë, 1881, mendoj se shprehet mjaft bukur: mençuria, guximi, drejtësia dhe trimnija e Haxhi Ymerit…

Kush ja jep mretit ni plum

(Kushtuar: Myderriz Ymer Prizrenit)

Ymer Efenija, trim shqiptar,
Sylejmani ni komandar,
I tubuan tre mi' luftarë,
Tanë malsorë, n'plisa t'bardhë,
N'Qafë t'Morinës kokan dalë,
Sylejmani majti fjalë:
- Ngoni ju vllazën shqiptarë,
Do t'i dalim turkut përballë;
Dervish Pasha n'Gjakovë a ardhë,
Për m'i zanë krent, m'i vjerr' vet,
Me coptue kët ven t'shkretë.
- Efeni, çka me ba,
A ban turkut pushkë m'i ra?
Myderrizi kish pas thanë:
- Kur asht fjala për vatan,
Jo veç turkut e atij tjetrit,
Po ni plum kush ja jep mretit,
Ka me shkue n'lule t'Xhenetit!
Fjalët e hoxhës kur i nguen
Të tanë burrat n'kam u çuen,
Lidhën Besë e pajtuen gjaqe,
- Me ven tonë s'ka pazarllaqe...!
S'njohim pashë, kral as mbret/
Venin tonë e sunojmë vet!"

Haxhi Ymer Prizreni ndrroi jetë në Ulqin, me 12 Qershor 1887, pas një atentati, që iu bë te pragu i shtëpisë ku banonte, duke u kthye prej xhamisë, ku sapo kishte falur namazin e jacisë, teravisë, ishte muaji i bekuem Ramazan, 1304…
Në varrin, ku pushon trupi i Haxhi Ymerit, mbi një pllakë mermeri është skalitur në osmanisht ky mbishkrim:

"Huvel el halaku el baki
El merhum el magfur
Prizrenli El-Haxhí Ymer
Efendi bin Sylejman
Ruhiçyn Elfatiha
Sene 1304".

Në gjuhën shqipe do të thotë:

" Zoti është krijues i të gjithave
I ndjeri i mëshiruar
Prizrenasi Haxhi Ymer
Efendiu, biri i Sylejmanit
Lutuni për shpirtin e tij
Viti 1304 h".

Unë jam shumë i vogël me shkrue për këtë burrë të madh, me gjithë këtë, Haxhi Ymer Prizreni, kurrsesi nuk duhet harruar, as nuk duhet lejuar të tjerët ta harrojnë, sepse kështu e fshehim të vërtetën, e harrojmë vetveten…!

[doGzona]

Atdhetar i shquar, tribun popullor që gëzonte autoritet. Udhëheqës i Kuvendit Popullor që u mbajt në Morinë të Drenicës në mars të vitit 1903, ku morën pjesë mbi 5000 burra të të gjitha viseve shqiptare. Aty u vendos dhe u lidh besa për të mos u nënshtruar para pushtuesit. Ahmet Delia ra heroikisht në Prekaz të Drenicës në shkurt të vitit 1913 në përleshje me forcat shoviniste të xhandarmerisë serbo-malazeze. Përleshja e përgjakshme që u bë në Prekaz ndërmjet bandave të xhandarmërisë serbe dhe bashkëluftëtarëve të Ahmet Delisë (shkurt 1913), shënoi fillimin e pakënaqësive të shqiptarëve (për padrejtësitë që Evropa i bëri ndaj tyre). Me këtë rast, botës së civilizuar, shqiptarët i treguan se nuk do t’i njohin as edhe një herë kongreset e ndryshme të cilat ndanë tokat tona sipas shijeve të shteteve grabitqare fqinje. Evropa, në fakt, nuk e dëgjoi zërin e shqiptarëve për një shekull të tërë lufte e përgjakje, dëbimi e dhunimi, burgosje e izolimi, djegie e masakrimi që Serbia i ushtroi mbi popullin tonë! Mirëpo, Prekazi që ndodhet në zemër të Kosovës, i tregoi botës se sëpata e Ahmet Delisë do të godasë pa mëshirë çdo marrëveshjeqë do të bëhet në dëm të shqiptarëve. Që nga rënia e Ahmet Delisë e deri të rënia e komandantit legjendar të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës Adem Jashari ka një lidhje. Kjo lidhje gati njëshekullore është ajo që e mbajti gjallë frymën tonë kombëtare. Tahir Meha duke i dëgjuar këto gjëra si: historirat dhe bëmat për Ahmet Delinë, për Shaqir Smakën, Azem Bejtën, Mehmet Delinë, Emin Latin, Bajram Zenën, pastaj për shumë trima të kohës si ata të Lidhjes së Prizrenit e deri tek Shaban Polluzha e Mehmet Gradica, kishte gjetur frymëzimin dhe qëllimin e rrugës së tij prej patrioti. Kishte gjetur rrugën e tij prej guximtari, që në momentin e duhur të jepte gjithçka prej vetes në shërbim të atdheut e të shoqërisë në përgjithësi, duke u bërë shembull i flijimit për brezat që do të pasojnë, gjithnjë drejt shtigjeve të lirisë së atdheut tonë të dashur.

[doGzona]

Mehmet Delia Ose "Mehmeti i Vogël" – siç e thërrisnin shokët e çetës. Luftëtar i shquar që nga viti 1916. Bashkëluftëtar i Azem Bejtës dhe udhëheqës i Lëvizjes Kaçake të Kosovës që nga viti 1924-1927. Ishte strateg i shquar dhe shumë i afërt me shokët e çetës. Pas vitit 1927, përpjekjet e veta për liri të atdheut i vazhdoi në Shqipëri. Vritet në Bari të Italisë nga regjimi fashist si i zënë rob lufte, diku në maj të vitit 1945.

[doGzona]

U lind në Llaushë të Drenicës. Luftëtar dhe strateg i dalluar. Njeri me autoritet në popull, organizator dhe mbështetës i paluhatur i Shaban Polluzhës dhe i Kryengritjes gjithëpopullore të Drenicës kundër hordhive çetniko-partizane të Serbisë. Major me gradë ushtarake. Akademinë Ushtarake e kishte të kryer në Shqipëri (në kohën e mbretit Zog). Komandant i Shtabit të Përgjithshëm të Kryengritjes sëDrenicës. I vetmi që kishte kontaktuar me Misionin Anglez në malet e Qyqavicës në janar të vitit 1945. Ra në vijën e frontit në shkurtin e vitit 1945 së bashku me Shaban Polluzhën.



Toger Mehmet Gradica, komandant i Xhandarmërisë Shqiptare, udhëheqës i luftës për liri kombëtare. Bartës i pushtetit shqiptar gjatë viteve 1941-1943 në Drenicë (nën pushtimin Italian), pa dyshim atdhetar i devotshëm dhe trim i pakompromis. U vra në shkurt të vitit 1945 në kryengritjen e madhe të Drenicës se bashku me Shaban Polluzhën kundër hordhive partizane-çetnike të Serbisë, respektivisht Jugosllavisë. Historinë e Kryengritjes së Drenicës Tahiri e kishte dëgjuar nga babai i tij Nebihu, bashkëluftëtar i Shaban Polluzhës. Nebihu i tregonte për kasaphanat që ishin bërë kundër shqiptarëve pas shuarjes me gjak të kësaj kryengritjeje, për masakrat e tmerrshme që ishin bërë në prag të saj në tërë Kosovën e në veçanti në Drenicë, ku i kishin parë me sytë e tyre kufomat e shqiptarëve të hedhur në lumin Klina të Skenderajt!

[doGzona]

I biri i Ahmet Delisë, bashkëpjesëmarrës në rezistencën e njohur të Prekazit me 1913. Luftëtar dhe burrë bujar. Më vonë i bashkangjitët çetës kaçake të Azem Bejtës, së cilës nuk iu nda për asnjë çast. Vdiq në një spital të Shkupit me 1931 nga një sëmundje jo e rëndë! Dyshohet se e kanë helmuar me të diktuar se ishte i biri i Ahmet Delisë. Atje është i varrosur, ngase xhandarmëria e Serbisë nuk kishte lejuar që ta sillnin kufomën në Kosovë,madje e kishin ruajtur ca kohë edhe varrin e tij!… Në kullat e shumë burrave të Prekazit, në të cilat kishin ngrënë bukë, kishin ndenjur e kuvenduar burrat e dheut si Hasan Prishtina, në kullën e Ahmet Delisë, ku kishin lidhur besën e madhe “për me dhanë rob e gjanë e mos me iu nënshtrua robnisë…”, pastaj në kullën e gjyshit të Tahirit dhe në kullën e Bajram Zenës, ku kishin ngrënë bukë me dhjetëra herë Azem Bejta me shokë, më vonë Shaban Polluzha e Mehmet Gradica, pastaj në kullën e Murat Jasharit etj., Tahiri ishte rritur duke i dëgjuar tregimet e vërteta, nga vetë pjesëmarrësit e tyre.

[doGzona]

Ka lindur në Llaushë të Drenicës. Anëtar i Shtabit të Përgjithshëm të Kryengritjes së Drenicës. Luftëtar i paepur i lirisë, i cili nuk u nda prej Shaban Polluzhës për asnjë çast deri sa ra në shkurttë vitit 1945. Ishte strateg dhe diplomat dhe njohës i mirë i rrethanave politike të kohës. Pas Kryengritjes së Drenicës pushteti serb filloi me represaliet më çnjerëzore mbi shqiptarët. Dhuna, duke e shtrënguar rrethin e hekurt, në atë kohë ishte bërë institucion legal i Jugosllavisë së Titos kundër shqiptarëve. Nga Kryengritja e Drenicës shpëtuan pak udhëheqës, siç qe Ymer Fazlia i Radishevës, i cili kaloi në ilegalitet të thellë. Imeri ka bërë shumë për t'i sendërtuar aspiratat e popullit tonë.

[Neferta]

www.realitytv.it/Selaci/ Ndoshta nune eshte me vendin e duhur po mu duk jo e arsyeshme ta shruaj nje teme per keta trima pasi flasin bashkeluftaret e tyre. Kliko ne funde flasin ballistat.

[Neferta]

Ukshin Kovaqica

Ukshin Kovaqica u lind në Bajgorë, nga një familje e njohur me traditë atdhetare . Nga kjo familje rrjedh edhe Mehë Uka , komandant i UCK-së , i vrarë gjatë luftës çlirimtare në vitin 1998-1999. Ukshini me familje nga fshati Bajgorë ishte shpërngulur në Kovaqicë. Në këtë fshat dikur kanë jetuar disa familje serbe. Këtu jetoi, kaloi rininë e hershme dhe zhvilloi veprimtarinë e tij patriotike, në kullën e tij të ndërtuar prej guri e njohur për , mikpritje dhe rezistencë kombëtare . Në këtë kullë pati shumë takime me krerë të njohur të rezistencës kombëtare.Me ardhjen e pushtetit gjerman ishte emëruar komandant i gjandarmërisë gjermane në stacionin e gjandarmërisë në fshatin Karaçë (Vushtrri), më vonë edhe në fshatin Gojbulë dhe Sllatinë . Gjatë kësaj periudhe si komandant i gjandarmërisë gjermane , ishte mjaft i njohur në mesin e popullatës për kujdesin dhe mbrojtjen e shqiptarëve, të cilët në këtë kohë jetonin në kushte të vështira të pas luftës . Gjatë luftës partizane komuniste , në fillim ishte bashkuar në këto aradha , mirëpo shpejt e kishte kuptuar qëndrimin e padrejtë dhe antishqiptar të pushtetit komunist çetnik ,prandaj merr armën dhe del në mal, bashkohet me luftëtarët e rezistencës kombëtare, në krye me komandantin Ahmet Selaci. i cili si komandant i “Divizionit të Ibrit” ishte i njohur në këtë periudhë kohore në aksionët e rrufeshme kundër armikut . Shquhet aksioni i Ahmet Selacit në vëndin e quajtur “Reka e Kovaçicës” ku në këtë aksion ishin vrarë shumë serbë dhëe bullgarë nga aradha partizane komuniste . Ai si komandant udhëhoqi dhe luftoi deri në momentet e fundit të jetës kundër forcave komuniste çetnike bashkë me Ukshin Kovaqicën ,Smail Sfarçën e të tjerë luftëtarë të rezistencës kombëtare…


Në vitin 1947 Ukshin Kovaqica me Ahmet Selacin , Smail Sfarçën e luftëtarë të tjerë qarkullonin në hapsirën e fshatit Vllahi dhe Cerajë të Mitrovicës . Një ditë ishte zbuluar vëndqëndrimi i tyre dhe nga forcat partizane komuniste ishin rrethuar . Mirëpo nga bunkeri që e kishin ndërtuar kishin bërë rëzistencë të madhe dhe kurqysh armiku nuk kishte arritur që ta mposht dhe ta pushtojë këtë fortifikatë me luftëtarët e rezistencës kombëtare. Armiku ishte përpjekur me metoda të ndryshme të ndikojë në dorëzimin e tyre , por nuk kishte arritur që të lëkund qëndrimin e paluhatshëm të luftëtarëve të rezistencës kombëtare , prandaj kishte vazhduar lufta . Në këto përleshje të ashpëra vritën shumë partizanë serbë komunist, por në fund vritën edhe luftëtarët e rezistencës kombëtare Ukshin Kovaqica , Ahmet Selaci, Smail Sfarça , Hashim Kovaqica e të tjerë sepse të gjallë nuk kanë pranuar të dorëzohen…

[doGzona]

Emin Lati me të vëllain Mehën si të rinj kishin dhënë prova duke qenë kurdoherë pranë luftëtarëve të lirisë. Emini, kur ra Ahmet Delia ishte njëzetë vjeç. Në organizimin e lëvizjeve kaçake tanimë ai kishte një prëvojë të mirë. Azem Bejta Eminin e donte dhe i besonte shumë. Kur Azemi i kishte gratë në Shqipëri të shumtën e rasteve e dërgonte Eminin për t’ia sjellë në Kosovë. "Të gjithëve iu dua, thoshte Azemi, por Eminin e kam më për zemër. Jam i sigurt se ai më parë do të bjerë, se do të tërhiqet pa u vrarë së bashku me gratë e mia, po që se bie në ndonjë grackë të mundshme të xhandarmërisë serbe.” Vërtet Emini ishte i tillë. Ai mund edhe të vritej, por kurrë të dorëzohej. Ishte betuar se: “Një herë kam me e dhanë këtë shpirt. Mbasi që po u dashka me e dhanë, atëherë do ta jap për shqiptari dhe për shokët e mi!”
Bashkëluftëtar i pandarë i Azem Bejtës, atdhetar i devotshëm dhe pjesëmarrës i dhjetëra luftimeve e aksioneve kundër xhandarmërisë serbe. Si njëri ndër figurat kyçe të Lëvizjes Kaçake të Kosovës, ishte shumë i respektuar nga shokët. I ka shpëtuar gjithë asaj lufte e katrahure dhe ka vdekur në moshë të shtyrë pleqërie në Prekazin e tij të dashur. Azem Bejta, tanimë kishte bërë emër dhe përvojë si prijës i Lëvizjes Kaçake të Kosovës. Ai e rekrutoi Selim Dervinën nga fshati Kollë i Vushtrrisë në radhët e xhandarmërisë serbe si “çaush”, për të qenë në shërbim të çështjes, pra për ta njoftuar Azem Bejtën për planet që mund t’i bënte Serbia kundër kësaj lëvizjeje. Kjo zgjati për dy-tri vite. Pasi që xhandarmëria serbe e diktoi Selimin se po i nxirrte informatat jashtë, vendosi që ta përcillte. Një natë dimri, me gjasë të vitit 1920, Selim Dervinën e rrethojnë në shtëpinë e vet, meqë e kishin diktuar se brenda në shtëpi i kishte edhe bashkëluftëtarët e Azemit, Eminin Latin me të vëllain, Mehën. Kërcet pushka dhe lufta zgjat deri afër mëngjesit. Aty vritet Selim Dervina se bashku me nipin e vet, pastaj edhe i vëllai i Eminit, Mehë Lati si dhe dy luftëtarë të tjerë. Njëkohësisht, në atë përleshje, kishin mbetur të vrarë edhe 11 xhandarë serbë. Tahiri, që në rini kishte dëgjuar për ngjarje të tilla, për këta njerëz të mirë që kurrë nuk flisnin në veten e parë njëjës. Ata kurrë nuk thoshin se unë e bëra atë dhe këtë. Ata gjithmonë pohonin: “Shokët në krye me Azemin e bënë luftën për liri, ndërkaq ne u kemi ndihmuar duke ia bërë nga një argat atdheut!” Bujaria dhe urtësia filozofike e këtyre njerëzve të mirë e brumosi Tahirin edhe më me përkushtim për të qenë i gatshëm për sakrifica më sublime që mund të bëjë njeriu për atdheun e vet. Ai do të tregojë edhe një interesim të madh edhe për Kryengritjen e Drenicës, të udhëhequr nga Shaban Polluzha, së cilës më vonë iu bashkëngjit edhe Mehmet Gradica.

[doGzona]

Udhëheqës i vullnetarëve në luftën e Pazarit dhe të Kolashinit kundër çetnikëve. Komandant i Batalionit në luftën e Drenicës.Shpëton nga luftimet e ashpra në Kryengritjen e Drenicës, por vritet në pabesi më vonë, në prill të vitit 1947. Tahiri Meha, duke e kuptuar esencën e këtyre ngjarjeve, kultivonte një respekt të veçantë për ata trima të kohës. Padyshim se edhe ai kishte simpatitë e veçanta për ndonjërin nga personazhet e ngjarjeve. Kjo mbase edhe varej prej përshkrimeve me të bukura që i kishin bërë atij gjyshi dhe babai i tij. Siç duket më të veçanta i kishte ato kujtime, që ia kishte treguar Bajram Zena, me një bisedë të rrjedhshme dhe të qetë. Ai ia përshkruante ato me aq simpati dhe me aq kujdes, sa që luftëtarët e lirisë i ngjallte dhe i nxirrte si ne skenë, i bënte të dukshëm. Një simpati më vete Tahiri e mbante për Mehmet Delinë, që bashkëluftëtarët e tij e thërrisnin: "Mehmeti i Vogël", i cili kishte qenë shumë solidar me shokët. Ai ishte në gjendje që t’i printe çdo aksioni. Nuk kishte ndodhur kurrë të thoshte: "Shko ti”! Çdoherë thoshte: "Rri se po shkoj unë në aksion!” Këtë veti e posedojnë vetëm trimat e rrallë."Mehmet Delia me plot meritë i priu Lëvizjës Kaçake Të Kosovës pas rënies së Azemit", –i kishte thënë, Tahir Mehës, Bajram Zena.

[Neferta]

HUAZIME.Jetoj dhe u sakrifikua familja ne Mavriq te LLapit
Demë Ahmeti një burrë i njohur shqiptar, që jetonte me nder dhe krenari në vendin dhe shtëpinë e tij, sulmohet një natë Bajrami nga 300 çetnikë. Befasia ishte aq e madhe sa që të gjithë familjarët/duke hyrë aty edhe djemtë e Demës dhe disa musafirë/ të gjithë ishin në një gjumë të thellë mëngjesor. Aksionit tragjik i printe njëfarë çetniku me ermine Novice i cili kishte dashur ta grabiste/kidnaponte/ një vajzë shqiptare nga një derë e famshme siç ishte ajo e Demë Ahmetit!Donte t’ia grabiste atij Ajeten së cilës i kishte shkuar shumë larg zëri për një bukuri të rrallë.

Nata tragjike e kobit të paparë ndonjëherë,vërtet është Nata më e gjatë e Ferrit familjar të Demë Ahmetit dhe familjes shumantarëshe të tij, e cila edhepse lufton heroikisht deri në vdekje, vritet e tëra nga llava e ujqërve çetnikë.

Luftuan të gjithë aq sa mundëm/djemt e Demës, musafërët dhe Ajetja me shpatën e saj të mprehtë, sikur të ishte vetë Shotë Galica/ por forcat armiqësore ishin shumëherë më të fuqishme dhe të përgatitura për befasinë e ‘’Natës së varrit’’, siç do të thoshte populli ynë i sprovuar qindra herë në histori nga sulmet e tilla të papritura/por edhe të pritura/ armiqësore. Të githë ranë në fushën e nderit përveç dy nuseve të djemve të Demë Ahmetit të cilat i mori me vete armiku për të kërcyer dhe vallëzuar para tyre sikur të ishin lavire të një zanati të tillë dhe një djali në djep nga i cili thonë u bënë tri fshatra në një të ardhme të afërme!

Tragjedia që i kishte ndodhur Ramës n’atë Natë dhe Ditë Bajrami/Në kohën kur ai kishte qenë në Shkup/nuk ishte vetëm tragjdia e tij por e të gjithë shqiptarëve , ndaj me një shpejtësi të rrufeshme u mblodhën qindra burrra nga ana e Llapit, Gollakut dhe Shalës së Bajgorës për të shkuar atje ku pinin raki çetnikët dhe dëfreheshin me rejat e Demë Ahmetit.Ata as që e kishin parë në ëndërr një aksion të tillë aq heroic dhe thuajse i parealzuar nga ana jonë, por ja kur njerëzit e kanë përnjëmend mund të arrihen të gjitha synime njerëzore, duke hyrë këtu edhe futja e atyre burrave të shquar në zemër të Serbisë për t’i vrarë të gjithë çetnikët dhe për ta marrë hakun për masakranën e tyre të ushtruar aq egërsisht ndaj familjes së Demë Ahmetit.

.


Powered by SoSo News Express Pro 2.2.0

[doGzona]

"Mu shterrshin sytë nëse pushoj,
Lirinë tënde me ëndërrue
mallkue qoftë gjaku im,
nëse m'vrasin pa luftue."

Agim Ramadani

Agim Ramadani (1964-1999) lindi në fshatin Zhegër të komunës së Gjilanit, në Kosovë, me 3 maj të vitit 1964. Shkollimin filor e kreu në vendlindje, të mesmen shkollën teknike në Gjilan në vitin 1980, ndërsa Akademinë ushtarake-drejtimi i komunikacionit në Zagreb të Kroacisë.
Me poezi dhe pikturë është marrë që nga shkollimi i mesëm. Përderisa poezitë e tij, sa ishte gjallë i mbetën të shpërndara nëpër revista të ndryshme e në dorëshkrim, si piktor organizoi ekspozita kolektive e përsonale në Kroaci, ku punoi si ushtarak e në Zvicër, ku jetoj si emigrant politik, mëqe me fillimin e luftës në Kroaci, ai braktisi ish Armatën Jugosllave ku punonte si oficer. Në vitin 1998 pranohet antarë nderi në Akademinë Evropiane të Arteve.
Ndonëse kishte të rregulëuar statusin e emigrantit, Agim Ramadani në vitin 1998, iu përgjigj thirrjës së atdheut dhe u inkuadrua në radhët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, duke lënë në Zvicërr tre fëmijë dhe gruan.
Gjatë luftës u dëshmua si strateg i lartë dhe udhëheqës i dashur për ushtarët. Ishte njëri ndër hartuesit e planit për thyerrjen e kufirit shqiptaro-shqiptar, gjë të cilën edhe e bëri bashkë me shokët e vet. Ishte i pari që shkuli gurin-piramidën-kufitare në Koshare. Pas thyerrjës së këtij kufiri, në pjesën e Kosovës, tek vendi i quajtur Rrasa e Zogut, ai ra heroikisht- duke mos vdekur kurrë. Njihet me emrin konspirativ-Katana. Llogaritet si një nga heronjtë më të njohur të historisë së re shqiptare. Në Gjilan para Teatrit Kombëtar i është ngritur një shtatore, në të cilën janë komponuar të gjitha elementet artistike dhe luftarake të Agim Ramadanit-Katanës. Është përfaqësuar në disa leksikone dhe antologji të shkrimtarëve shqiptarë, të botuara pas vitit 2000. Agimi la pas vetes tre pasardhës, djemtë Jetonin dhe Edonin, si dhe vajzën Laurinën.

[elvio]

Ne shenje respekti per ata qe emrat e tyre shenohen ne kete rubrike si postues,me emrat e atyre qe kane kontribuar per idealet e tyre edhe duke u flijuar

LEXOJ pasi si kisha degjuar mjaft nga ata edhe me pare.

por te kjo tema qe thote FIGURAT E CMUARA TE KOMBIT.
Per cilin komb e ka fjalen

se me duket flitet vetem per figurat qe i perket kosoves-edhe historise se saj.

[Neferta]

FIGURAT E QMUME KOMBTARE SHQIPTARE. Me plis e pa plis me fustanel a me japanxh. tungi shoki.