Korigjim!

[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga Shpat

prej kurreshtejes(kurreshtjes) ta shoh sa gabime ka ketu.


"Nuk di a do zërë. Bën shumë ftohtë këtu te ky qytet ku jeton ti tani”. Kështu më tha ai burri. Por fikusi zuri. U rrit edhe ai dhe u bë trung i trashë. Përsëri ma theu vazon. E mbolla në një vazo më të madhe. Por vazot thyheshin nga rrënjët e forta. Se fikusi i ka rrënjët shumë të forta. U bë si pemë. Si ajo që kisha në fshat. Por në qytet nuk kisha oborr. Dhe zura t’ia pres degët dhe t’ua dhuroja njerëzve. Të njohur e të panjohur. E ata i mbillnin, kush nëpër vazo e kush nëpër oborre. Dimri dhe bora ua vyshkte atyre që i mbillnin në oborr, dhe kështu në pranverë vinin e kërkonin filiza të rinj dhe ua jepja….Ai qytet verior nuk kishte parë kurrë më parë një bimë të tillë.
Vitët(vitet) kaluan. Shumë vite përsëri. Fikusi u plak e bashkë me të u plaka edhe unë.
Një ditë prej ditësh kohët ndryshuan prapë. Kish(kishte) ardhur koha që zogjtë e korbit të ktheheshin. Dhe u kthyem në jug, buzë detit në vendlindje. U ngritëm me ç’kishim e ç’nuk kishim dhe erdhëm këtu. Lulet që më zbukuronin ballkonin ua dhurova të njohurve të atij qyteti verior ku jetova shumicën e jetës sime. Mora me vete vetëm fikusin. U vendosëm në qytet. Zumë këtë shtëpi me qira. Të nesërmen shkova në fshat bashkë me tët ëmë. Ec e ec e s’kish(s`kishte) të sosur… Teqeja dhe shtëpia ishin braktisur, pothuajse rrëzuar…Eh...ç’të them aman…jetë plot vuajtje. Dhe plot kujtime. Varrit do ia tregoj…. Ja edhe pak…Po shkoj njëqind vjeçe tani. Mavria im vdiq atje larg, por as varri nuk i dihet. I dihet…afër piramidave e ka se aty afër banonte, por ne nuk do ia dimë se ku e ka… Sikur një brinjë të tij të kisha tani këtu…Një kockë të tij…ta mbaja ja këtu, në gjoks. Dhe ti më thua është larg. Eh, evlati im, ka dhe më larg...ka dhe më larg

Edhe pse e kishte korrigjuar i nderuari Panta, unë përsëri nuk hezitova të rikorrigjoj.

[Rozafa]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Po me bo me shkru ma gjatë ti?!

Sikur të shkruaje më gjatë ti ?!

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Idila

Larushitura e jo laryshitura
Dmth, i ke sytë larush ti apo larysh? :D
sqarim: vargu aty vazhdon me vargun tjetër më poshtë, e nuk e di pse qenka ndarë ashtu...
E ti djal mos më shty inatin që të shkruaj më gjatë tani.

Hajt po pres të të korrigjoj ty tani!

Qe bre korrigjom e mbytëm krejt veq ishalla po kënaqeni

Po sjellë një "skicë" (të shkurtër edhe unë :)) nga një "frymëzim gyrbetqar" ;):


Një ditë pashë postën, dhe ç'të shoh?! Një 10-12 letra, të gjitha fatura. Njëra dua kaq e tjetra aq, aq shumë sa thashë me vete gjakpirësit janë ende në formë. E nejse. Vajta të paguaj njërën nga ato që ishin më urgjente. Shkoj tek sporteli:
- Zonjë, kam ardhur të paguaj.
- Zotëri, është shumë vonë tani.
- Si, vonë?
- Ora është 16.01, zotëri, dhe ne pranojmë pagesa deri në 16.00.
- Po thjesht të paguaj...
- Nuk bëhet, zoteri.
Dola jashtë dhe hyra në banesë. Pas dy ditësh, marr një letër tjetër: "... ju do të paguani edhe 20% më shumë sepse nuk e paguat faturën dje"!
I them vetes: More kokëderr, po ik more atje në majen e malit se atje s'të vjen kush të të çajë kokën me afatet e kaluara. Ik e bjeri fyellit dhe çiftelisë atje, e kërsitja këngës së Selman Kadrisë. Ik e prite stinën e qershiave dhe merri binjaket e vari në vesh.
Qe, qeshtu i thash vetit, se nuk e përmajta dot gjuhën... ja se po e korrigjoj vetë: Ja kështu i thashë vetes.

[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Qe bre korrigjom e mbytëm krejt veq ishalla po kënaqeni

Po sjellë një "skicë" (të shkurtër edhe unë :)) nga një "frymëzim gyrbetqari" ;):


Një ditë pashë postën, dhe ç'të shoh?! Një 10-12 letra, të gjitha fatura. Njëra dua kaq e tjetra aq, aq shumë sa thashë me vete gjakpirësit janë ende në formë. E nejse. Vajta të paguaj njërën nga ato që ishin më urgjente. Shkoj tek sporteli:
- Zonjë, kam ardhur të paguaj.
- Zotëri, është shumë vonë tani.
- Si, vonë?
- Ora është 16.01, zotëri, dhe ne pranojmë pagesa deri në 16.00.
- Po thjesht të paguaj...
- Nuk bëhet, zoteri.
Dola jashtë dhe hyra në banesë. Pas dy ditësh, marr një letër tjetër: "... ju do të paguani edhe 20% më shumë sepse nuk e paguat faturën dje"!
I them vetes: More kokëderr, po ik more atje në majeën e malit se atje s'të vjen kush të të çajë kokën me afatet e kaluara. Ik e bjeri fyellit dhe çiftelisë atje, e kërsitja këngës së Selman Kadrisë. Ik e prite stinën e qershiave dhe merri binjaket(kalaveshin :D) e vari në vesh.
Qe Ja, qeshtukështu i thashë vetitvetes, se nuk e përmajtapërmbajta dot gjuhën... ja se po e korrigjoj vetë: Ja kështu i thashë vetes.

(o të marrtë e mira të marrtë se ç`pashë në përfundim (hahaha) hiç nuk e shlyej tani veç për inat...

Jo që kam vetëm kënaqësinë e korrigjimit por edhe të përmbajtjes së një tregimi apo përshkrimi, andaj vazhdo të shkruash më tutje...:-)

[Idila]

.....Tualeti i lehtë i nxirrte në pah tiparet e një femre të bukur. Rrinte e qetë në krye të shtratit duke shikuar me bisht të syrit se mos i ulej dikush në bardhësinë e çarçafëve që dukeshin si të ngjitur pas shtratit. Vura re se çdo gjë ishte në rregull dhe bëra të dal. Zëri i gruas që murmuriti diçka nëpër dhëmbë më ktheu pas.
-Pastërtia e botës jemi ne femrat, kurse papastërtia janë burrat. Vërtet që më ka pëlqyer gjithmon pastërtia dhe rregulli por asnjëherë nuk kam qenë e mbyllur në çmendinë. Një ditë vdiq një shoqja ime e fëmijërisë dhe unë duhet të shkoja atje. Ishte errësirë e madhe atë natë kur u nisa. Im shoq nuk donte të më shoqëronte se sipas tij kishte një mbledhje të rëndësishme. Më nisi me shokun e tij, i cili më shpoi veshin gjatë gjithë rrugës duke më folur gjoja për veshjen e cila nuk kishte asgjë të jashtëzakontë, sepse unë isha veshur për mort. Qëndrova tre ditë atje dhe u ktheva një natë më përpara se i kisha thënë tim shoqi. Në shtëpinë time ishin fikur dritat. Nuk pipëtinte zë njeriu. Futem në kuzhinë ku ishin mbledhur një numër i madhë pjatash të lara e të palara. Mbi tavolinë ishin eshtrat e një gjeli të pjekur. Hapa derën tek dhoma e fëmijëve, ata flinin si qengja, pastaj..... -sytë e gruas u mbushën me lot dhe duart u mblodhën fort njëra pas tjetrës. U nxi e tëra duke lëshuar mbi shtratin që kishte rregulluar me kujdes trupin që nuk e mbante dot. Pastaj vazhdoi:
-Ata më thonë se jam manjake e pastërtisë dhe vendosën të më shtrojnë në këtë vend, por unë doja të hiqja vetëm papastërtinë e grumbulluar në shtëpinë time. Aty vinte era mëkat doktoreshë.. Kur hapa derën e dhomës së gjumit një tjetër grua ishte e shtrirë në vendin tim, përafonte atë me të cilin kisha ndërtuar jetën, kisha bërë fëmijët. Doktoreshë, ju nuk mund ta merrni me mend si ndihet një grua kur shikon t`i shkërrmoqet para syve imazhi që ka krijuar për familjen. Fëmijët e mi flinin në dhomën tjetër, kurse në dhomën time mëkatonte im shoq. Doktoreshë, ju mendoni se jam e çmendur? Do të kisha dashur t`i vrisja e t`i zhdukja të dy, por më shumë doja të pastroja dhomën time nga era e mëkatit. Unë e ndiej doktoreshë. Akoma vjen era mëkat..... nuk jam e çmendur... jo, nuk jam e çmendur!!!

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Idila

.....Tualeti i lehtë i nxirrte në pah tiparet e një femre të bukur. Rrinte e qetë në krye të shtratit duke shikuar me bisht të syrit se mos i ulej dikush në bardhësinë e çarçafëve që dukeshin si të ngjitur pas shtratit. Vura re se çdo gjë ishte në rregull dhe bëra të dal. Zëri i gruas që murmuriti diçka nëpër dhëmbë më ktheu pas.
-Pastërtia e botës jemi ne femrat, kurse papastërtia janë burrat. (totalisht gabim je këtu ti shoqe :D :P) Vërtetë që më ka pëlqyer gjithmonë pastërtia dhe rregulli por asnjëherë nuk kam qenë e mbyllur në çmendinë. Një ditë vdiq një shoqja ime e fëmijërisë dhe unë duhet të shkoja atje. Ishte errësirë e madhe atë natë kur u nisa. Im shoq nuk donte të më shoqëronte se sipas tij kishte një mbledhje të rëndësishme. Më nisi me shokun e tij, i cili më shpoi veshin gjatë gjithë rrugës duke më folur gjoja për veshjen e cila nuk kishte asgjë të jashtëzakontë, sepse unë isha veshur për mort. Qëndrova tre ditë atje dhe u ktheva një natë më përpara se që i kisha thënë tim shoqi. Në shtëpinë time ishin fikur dritat. Nuk pipëtinte zë njeriu. Futem në kuzhinë ku ishin mbledhur një numër i madhë pjatash të lara e të palara. Mbi tavolinë ishin eshtrat e një gjeli të pjekur. Hapa derën tek dhoma e fëmijëve, ata flinin si qengja, pastaj..... -sytë e gruas u mbushën me lot dhe duart u mblodhën fort njëra pas tjetrës. U nxi e tëra duke lëshuar mbi shtratin që kishte rregulluar me kujdes trupin që nuk e mbante dot. Pastaj vazhdoi:
-Ata më thonë se jam manjake e pastërtisë dhe vendosën të më shtrojnë në këtë vend, por unë doja të hiqja vetëm papastërtinë e grumbulluar në shtëpinë time. Aty vinte era mëkat doktoreshë.. Kur hapa derën e dhomës së gjumit një tjetër grua ishte e shtrirë në vendin tim, përqafonte atë me të cilin kisha ndërtuar jetën, kisha bërë fëmijët. Doktoreshë, ju nuk mund ta merrni me mend si ndihet një grua kur shikon t`i shkërrmoqet (shkërmoqet) para syve imazhi që ka krijuar për familjen. Fëmijët e mi flinin në dhomën tjetër, kurse në dhomën time mëkatonte im shoq. Doktoreshë, ju mendoni se jam e çmendur? Do të kisha dashur t`i vrisja e t`i zhdukja të dy, por më shumë doja të pastroja dhomën time nga era e mëkatit. Unë e ndiej doktoreshë. Akoma vjen era mëkat..... nuk jam e çmendur... jo, nuk jam e çmendur!!!

Hooo de se s'koka bo kiameti

[Idila]

A ju ka ndodhur ndonjëherë të mendoni sikur gjithëçka që bëni gjatë apo brenda një dite mund të jetë si hera e fundit?

Në çaste filozofike mendoja se në jetën e njeriut gjendet një varg njerëzish, sendesh e veprimesh që ai i takon ose i bën në mënyrë të përsëritur ose më shumë se një herë në jetë. Se vjen një kohë që ato i bën për herë të fundit. Dhe ky moment në jetën tonë vjen më herët seç e pandehim ne. Madje kjo hera e fundit vjen që në çastin e parë e ardhjes sonë në jetë. Ne lindim për herë të fundit. Pastaj pimë për herë të fundit qumësht në gjirin e nënës. Pastaj në jetën tonë vjen një varg i gjatë njohjesh me njerëz, me fenomene, me situata për të cilat neve nuk na shkon mendja se i shonim, i takojmë apo i përjetojmë për herë të fundit në jetë. Se një shok klase që transferohet apo dikë që kemi njohur rastësisht në tren e shohim për herë të fundit. Sa më shumë të kalojë koha e sa më shumë të thyhemi në moshë , aq më shumë dendësohet vargu i sendeve, veprimeve, njerëzve apo përvojave që kryejmë apo hasim në jetë për herë të fundit në jetë.
Ja edhe një korrigjim i shkrimit tim ndoshta për herë të fundit...

Mjaft u bëre qaramane Idila!

Unë pesimistja...... :D

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Idila

A ju ka ndodhur ndonjëherë të mendoni sikur gjithëçka që bëni gjatë apo brenda një dite mund të jetë si hera e fundit?

Në çaste filozofike mendoja se në jetën e njeriut gjendet një varg njerëzish, sendesh e veprimesh që ai i takon ose i bën në mënyrë të përsëritur ose më shumë se një herë në jetë. Se vjen një kohë që ato i bën për herë të fundit. Dhe ky moment në jetën tonë vjen më herët seç e pandehim ne. Madje kjo hera e fundit vjen që në çastin e parë e ardhjes sonë në jetë. Ne lindim për herë të fundit. Pastaj pimë për herë të fundit qumësht në gjirin e nënës. Pastaj në jetën tonë vjen një varg i gjatë njohjesh me njerëz, me fenomene, me situata për të cilat neve nuk na shkon mendja se i shonim, i takojmë apo i përjetojmë për herë të fundit në jetë. Se një shok klase që transferohet apo dikë që kemi njohur rastësisht në tren e shohim për herë të fundit. Sa më shumë të kalojë koha e sa më shumë të thyhemi në moshë , aq më shumë dendësohet vargu i sendeve, veprimeve, njerëzve apo përvojave që kryejmë apo hasim në jetë për herë të fundit në jetë.
Ja edhe një korrigjim i shkrimit tim ndoshta për herë të fundit...

Mjaft u bëre qaramane Idila!

Unë pesimistja...... :D

Zahre n'kob moj "shejtane", bash qit postim pa asnji gabim e paske shkru

Hajt, please, veq edhe qito korrigjoma mua, edhe tani... postoje ti njo tjetër për me ta korrigju...

Nuk ka dy kodrina të njëllojta, por ngado mbi tokë fusha është e njëjtë. Dhe po ecja në një udhë fushe. Pyesja veten, por pa ndonjë rëndësi të madhe, se si mund të jepesh pas një femre pa ia parë sytë.
Pas shpinës së saj, si në terren të porsazbuluar, "kërkuesi" nuk kërkon asgjë të paparë prej të tjerëve, por thjesht diçka të paparë prej tij. Rruga mund të zgjasë shtatë vjet, ose shtatë minuta, pak rëndësi ka kjo. E rëndësishme është të shijosh çdo hap dhe në çdo shtatë hapa të marrësh frymë thellë, të pushosh pak, dhe të vësh çdo lëvizje tënden në kontekstin e të arriturit.
Fshehur prej syve të saj, ndërtoj mundimshëm atë që të tjerët, do ta quanin dashuri. Fshehur prej syve të saj, lexoj dhe interpretoj çdo frymëmarrje të saj, çdo dëshirë, çdo mospëlqim. Pak rëndësi ka distanca, ajo herë shkurtohet, herë zgjatet, por i qëndroj ndjekjes së ankthshme edhe në qoftë ajo femra e gabuar.
Nuk ia ndaj sytë. Madje edhe symbyllur e di ku është. Pak rëndësi ka kush është, pak rëndësi ka kush jam. Jam i sigurtë se edhe ajo, ndonëse në mënyrë të ndryshme, kërkon të njëjtën gjë si unë. Modestia mënjanë, edhe asaj i pëlqen indiferenca ime. Ndaj vazhdon kjo lojë shtatë vjet a ndoshta shtatë minuta. Si kërkues i rryer ndjek lumin e rrëmbyeshëm që zbret përmes kodrinave të shpatullave të saj, që paqtohet në fushën e gjatë dhe, çka mbetet, arrin në grykë-derdhje.
Jam betuar të mos bëj plane për jetën, por planet që jeta kishte bërë për mua i kam zbatuar me përpikmëri.
Por aty ku jeta ka harruar të planifikojë diçka, hidhem i lumtur dhe i thërras gjërat me emrin e vërtetë: “Aah... Ta lumsha o "stil i qenit"!”

[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Zahre n'kob moj "shejtane", bash qit postim pa asnji gabim e paske shkru

Hajt, please, veq edhe qito korrigjoma mua, edhe tani... postoje ti njo tjetër për me ta korrigju...

Nuk ka dy kodrina të njëllojta, por ngado mbi tokë fusha është e njëjtë. Dhe po ecja në një udhë fushe. Pyesja veten, por pa ndonjë rëndësi të madhe, se si mund të jepesh pas një femre pa ia parë sytë.
Pas shpinës së saj, si në terren të porsazbuluar, "kërkuesi" nuk kërkon asgjë të paparë prej të tjerëve, por thjesht diçka të paparë prej tij. Rruga mund të zgjasë shtatë vjet, ose shtatë minuta, pak rëndësi ka kjo. E rëndësishme është të shijosh çdo hap dhe në çdo shtatë hapa të marrësh frymë thellë, të pushosh pak, dhe të vësh çdo lëvizje tënden në kontekstin e të arriturit.
Fshehur prej syve të saj, ndërtoj mundimshëm atë që të tjerët, do ta quanin dashuri. Fshehur prej syve të saj, lexoj dhe interpretoj çdo frymëmarrje të saj, çdo dëshirë, çdo mospëlqim. Pak rëndësi ka distanca, ajo herë shkurtohet, herë zgjatet, por i qëndroj ndjekjes së ankthshme edhe në qoftë ajo femra e gabuar.
Nuk ia ndaj sytë. Madje edhe symbyllur e di ku është. Pak rëndësi ka kush është, pak rëndësi ka kush jam. Jam i sigurtë se edhe ajo, ndonëse në mënyrë të ndryshme, kërkon të njëjtën gjë si unë. Modestia mënjanë, edhe asaj i pëlqen indiferenca ime. Ndaj vazhdon kjo lojë shtatë vjet a ndoshta shtatë minuta. Si kërkues i rryer ndjek lumin e rrëmbyeshëm që zbret përmes kodrinave të shpatullave të saj, që paqtohet në fushën e gjatë dhe, çka mbetet, arrin në grykë-derdhje.
Jam betuar të mos bëj plane për jetën, por planet që jeta kishte bërë për mua i kam zbatuar me përpikmëri.
Por aty ku jeta ka harruar të planifikojë diçka, hidhem i lumtur dhe i thërras gjërat me emrin e vërtetë: “Aah... Ta lumsha o "stil i qenit"!”

Bukur, bukur, disa herë e rilexova për të gjetur ndonjë gabim por kot. :D
Veç, a m`i përkëthen ato fjalë me ngjyrë të kuqe?

[Idila]

Do mundohem të përshkruaj me pak fjalë mendimin e një mashkulli që i ka ardhur shpirti në majë të hundës nga gratë.

Me gruan që të kalosh jetën duhet të përputhesh në shumë gjëra. Gruaja ka nevojë për një çelës që asnjëra nuk e ka në të njëjtin vend. Po të ishte kështu siç do silleshe për t`i fituar zemrën një gruaje do bëje dhe me një tjetër dhe do të ishte e lehtë për t`i bërë për vete të gjitha gratë e botës. Por ato janë qenie djallëzore, madje janë vetë djalli. Janë të gatshme për t`ia falur dhe shpirtin shejtanit për të fituar atë që duan vetë. Asgjë nuk i ndalon. Për t`u fituar zemrën atyre duhet të kesh një djall dhe një engjull të bashkuar në një dhomë të mendjes tënde dhe sa herë që të kërkojë engjullin ti të nxjerrësh djallin, sa herë që të kërkojë djallin ti të nxjerrësh engjullin. Asnjëherë nuk duhet t`ia kënaqësh tekat. Ndryshe ajo të përpin dhe me metodat e saj të fshehta arrin të futet tek ti dhe të bëjë një lëmsh aq të madh sa që nuk do të njohësh as veten.
Thua se femrat po djallëzohen çdo ditë nga shejtani për të na vënë poshtë ne meshkujve...
Ato janë si macet. I ndjell me pak gjë, dhe po i afrove një zjarr të ngrohtë, një krah që t`i mbështjellë, të rrinë pranë pa e menduar shumë. E duan me shpirt atë sigurinë që iu ofron dhe atë ushqimin që iu sjell. Po u tregove jo i gatshëm t`i mbash ato nuk e bëjnë të gjatë, ikin. E kanë kuptuar shtrigat se bota nuk jeton dot pa to dhe në mos një, një tjetër do ketë nevojë e do dashurohet pas tyre.

:P

[LOJETARI]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Zahre n'kob moj "shejtane", bash qit postim pa asnji gabim e paske shkru

Ke filluar te korruptohesh .Fjalia e pare e idiles e ka nje gabim , qe ti tjeterkujt nuk ia kishe fale .....

[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga LOJETARI

Ke filluar te korruptohesh .Fjalia e pare e idiles e ka nje gabim , qe ti tjeterkujt nuk ia kishe fale .....

Korrigjoje ti atëherë, çfarë po pret?

Tema është e hapur për të gjithë, e jo veç për Pantën dhe Idilën.

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Idila

Korrigjoje ti atëherë, çfarë po pret?

Tema është e hapur për të gjithë, e jo veç për Pantën dhe Idilën.

hiqu tij bre, m'u pas kon i miri i kishin thon edhe ktij me marr pjes ne korrigjime

[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

hiqu tij bre, m'u pas kon i miri i kishin thon edhe ktij me marr pjes ne korrigjime

Panta, a m`i përkëthen ato fjalë shqip e kjartë?
(fjalët me ngjyrë të kuqe, të lutem)

[panta_rhei]

Po,
m'fal se m'paskan dal prej mendjes.

Zahre dmth, ndoshta, ose, ban vaki. N'kob dmth, Në kob, e ke parasysh fjlaën "kobi i zi", diçka që ndjell keq, që paralajmëron diçka shumë shumë të keqe... e unë e përdora për mahi për t'të shpotitë ty për atë shkrimin me "për herë të fundit".

Rryer dmth, që ka shumë përvojë, i mësuar, i sprovuar në ato gjëra për të cilat bëhet fjalë.