Nënëve të mia fisnike

[Dr. Leone]

MEDITIM



Njeriun e ka lartësuar mendja dhe logjika,
Që t’i gjykojë veprimet me vetëdijen që ka.

Kur përdor mendjen meriton lumturinë,
Lartësohesh dhe fiton respekt dhe nderim.

Me atë mund të ndajë të keqen nga e mira,
Ta parapëlqejë të bukurën nga e vështira.

Gjithnjë vazhdo jetën me përkushtim e shpresë,
Që të arrish qëllimin para se trupi të vdesë.

Vlerën e pakët mendja e dallon nga e shumta,
E përjetshmja kushton ndaj atyre të shkurtra.
Mendja për njeriun është shkak lartësimi,
Mban cilësitë e larta të një shërbimi.

O vëlla mos adhuro gjërat e përkohshme,
Përpiqu e merito kënaqësinë e perjetshme.

Ta përfundosh jetën me fytyrë të bardhë,
Të çlirohesh nga vendi thurur me gardh.

Në këtë jetë mos u bë vegla e sherrit,
Që të mos vuash kurrë torturën e ferrit.

Përpiqu dhe përjeto kulmin e besimit,
Në jetën tjetër bën festimin e kujtimit.

Dije rezultatin që të sjellë meditimi,
Për njeriun kjo është një shkak shpëtimi.



Dr.Leone

[Dr. Leone]

MREKULLIA ËSHTË NJERIU



Njeriu mrekulli e madhe e gjithësisë,
Arti më i bukur, fruta e përsosmërisë.

Si një gjë më e vyer Zoti atë e krijoi,
Më të bukurin shtat atij ia ndërtoi.

Çdo pjesë e trupit ka nga një detyrë,
Miliarda njerëz nuk ngjajnë në fytyrë.

Zoti e përsosi atë me lloj-lloj shqisash,
Dhe e përbëu atë prej disa trilion qelizash.

Për të shëtitur shpejt nëpër fushë e mal,
Atij i ndërtoi një trup shumë normal.
Me syrin dhe gjuhën shijet i teston,
Nganjëherë mban zi, nganjëherë feston.

Kërkesat tuaja sekrete Ai po t’i dëgjon,
Edhe nevojat që ke prapë Ai t’i përballon.

Kurrë mos harro se Ai po të furnizon,
Për të dhënë llogari Ai të rigjallëron.

Pse s’mendon si u rrite, e me çfarë kushtesh,
Gjirin e nënës për ty çezme për qumësht.

Sytë t’i vendosi në gropa dhe u krijoi kapak,
Për të zbukuruar edhe vetullat si një hark.

Veshka në trup e ndan ujin dhe gjakun,
Duke u përpjekur ia jep detyrës hakun.

Ta ndërtoi një trup me shumë lloj qelizash,
Veshkat i vlerëson ai që sillet dializash.

Zemra ditë e natë punon fare pa pushuar,
Prapë njeriu jeton në Zotin duke dyshuar.

S’m’i jep sytë me ta dhënë gjithë Shkodrën,
Nuk ma falë mendjen me ta dhënë edhe botën.

Ku e gjete këtë trup kush e hedhi në rrugë,
Apo qe shumë i zoti dhe të ra në lugë.
Të mos adhurosh Zotin tënd a ka mundësi,
A nuk është një turp dhe kjo një ligësi.

Zbato urdhërat e Zotit e mos u poshtëro,
Se jeta jote filmohet si nëpër video.


Dr. Leone

[florian]

Shkrimet dhe krijimet tuaja jan nje kenaqesi e madhe per te lexuar ,ne cdo strof kuptohet shum mir shpirti juaj poetik .ju uroj te vazhdoni te na nderoni akoma me shkrimet tuaja .
Gjithshtu ju uroj fat e suksese ne jet kudo qe jeni

[Dr. Leone]

ÇANTA E UDHËTIMIT

Oj çantë

A nuk u lodhe nga udhëtimi

A s’të ka ardhur koha për t’u kthyer

Të kam mbajtur mbi supet e mia një kohë të gjatë

Dhe kurrizi më është kërrusur

... U lodha ...

Udhëtim akoma udhëtim...

Drejt një bote të panjohur

U bëre jastëku im

Ajo me të cilën ndaja jetën time

Shoqëruesja e udhëtimit tim të gjatë.

... Ah moj çantë ...

Ti që mbajte dhembjet dhe rënkimin tim

Ruajte të fshehtat e mia...

E çmendur je ti!

Je e dashuruar pas udhëtimit!?

Ti nuk ke as vend as vatan

Kurse unë

Kam humbur vatanin dhe ëndrrat e mia ...

Nuk kam strehë që më mbulon

As vatan që më strehon.

Sillem vërdallë rrugëve

Dhe jam këtu

Duke ecur e ecur

I humbur mes rrugicash

Kaloj male e lumenj

Këmbët nuk më mbajnë më...

Nuk di a kam vend në këtë libër

Asgjë nuk më kujtohet

Përveç lotët e nënës në çastin e ndarjes

Ti oj çanta ime

Të lutem, më thuaj

Kush e shkroi që ne të dy të jemi shokë rruge

Të përgjërohem me atë që të bëri ty

Shoqëruesën time të përjetshme.

Të lutem...

A nuk ka ardhur koha që të të lë në një cep

Që t’i tregoj rrëfimin shoqes time të jetës

Në takimin që kam ëndrruar prej kohësh

E di që je xheloze për këtë

Ngase ti kërkon të qëndroj me ty

Të shetisim çdo vend të kësaj bote

Sikur SINDIBADI

Të bëhem rob i yti.

Mos u frikëso moj çantë

Se akoma më merr e më dërgon aty ku dëshriron ti

Por, do të më humbasësh një ditë...

E do të merr malli për mua

Ti do të plakesh

Do të jesh e arrnuar

Por mos u mërzit

Nuk ka mërzi më te madhe

Se të humbasësh vatanin

Dhe të mos mund të kthehesh atje

Lerma mua mërzinë...

Ajo është shoqja ime e jetës

Është bashkëudhëtarja ime

Herë e mundi e herë më mundë

Kam frik të vdesë dhe të lë vetëm

Kush do të mbajë pas meje?

Kush do të kujdeset për ty, oj çanta ime?

Tek ti shikoj atdheun tim

Shokët, familjen

Fëmijërinë time, ditarin tim

Rënkimet e thellësisë së shpirtit

Nga pesha e kohës së pluhurosur

E mbushur me helmin e verdhë që rritet e rritet

Tallet me ne, na rethon

E pasta na hedhë nëpër rrugë

Të errëta e qorrsokaqe.

Oj çantë ...

A nuk ka ardhur koha të kuptosh

Se ai që humb vatanin është

I pa vend në këtë botë të çmendur.

Pa vend, pa identitet

Është thjesht një numër në pasaportë.


Dr.Leone

[Dr. Leone]

KOHË...


Koha mori jetën time
Ditët i ndjeu një nga një
Koha mbeti me shumë ëndërrime
Fjalë të pathëna kurrë më.
Koha lojëra bën me mua
Nuk di në duhet t’i besoj
Koha-shpresë në fjalët e tua
Ndopak jetë vallë a jetoj?
Kohë, mbete kështu e vetme
Pse ti fundin s’ma rrëfen?
Kohë mes udhësh shumë u trete
S’di pse zemrën ma rrëmben!
Unë e lodhur mbi kujtime
Lot kristali më nuk derdh
Ëndrra shprese, ledhatime
Kohë e humbur pse nuk vjen?
U mundova qiellin e sotit
Ta arrij unë gjithë gëzim
Por këto hapat e çdo moti
Ndalin veten në çdo shtegtim.
E shëtita botën mbarë
Përkëdhela të bukurin sy
Një bekim i dhashë në ballë
Kur “të dua” të thashë ty.
Zemra hovin ndjeu nën vete
Shpirtin, mendjen e trazoi
Qenia mori gjallëri jete
Ditë të bardha zbukuroi.

Albana SEJDINI, Tiranë

[Dr. Leone]

Pyete Zemren


pyete zemren pse lote pikoi
pyete shpirtin pse endrrat shkaterroi
pyete qenien pse shuplaka mori
pyete trupin cfare rrugeve gjurmoi

rendesi peshe mbi cdo jete
kjo eshte shume e vertete
mos harroni veten e te dashurit
e kujtoni mbesni me te kenaqurit

zemren gezoje sa here mundesh
shpirtin shpetoje sa mundesi te kesh
ama hire e pahire mos shiko te lutem
pse asgje s'do mund te gjesh

njeriu di peshen e gjithkujt
dhe ne hak s'mund t'i hyje askujt
hallet,probleme edhe shqetesime
jane larguese, por mbesin gabime


kjo jete ngjyra ka
edhe ngjyra kerkon
por shpirtin merre pra
e mos kujto se renkon:))))

Dr. Leone

[Dr. Leone]

Zemrat po qajne!
e ne pyesim veten perse?
mos valle vajtojn per Kuran
e nuk ka kush qe i ushqe.


he mi vajz mi vajze e mire
qe nuk vjen vec me pahire
une e di qe ke shum pune
por mos harro se jam dhe une

[Dr. Leone]

Per nenen zemra krijon dhe kendon pafund. Kenget per nenen jane te
pavdekshme, ashtu sic eshte dhe dashuria e saj per femijen.
"Kush i rrit cilimijte? Dashuri e nenes dhe perkedhelite"
E kete dashuri dhe perkedheli e ndjejme te gjithe, por neve qe na mungojne
nenat tona prej shume vitesh, duket se e ndjejme pak me teper...
Rrofshin te gjithe nenat kudo qe jane dhe ne,femijet e tyre pacin perhere
bekimin dhe urimin e tyre.

Nena

Une isha femije n'klasen e pare
U ula ngadale n'abetare.
E c'ngjyra m'u hapen ne flete si lendine.
Ja e para fjale erdhi "Nena"
Nena ime thash, aty brenda.
E imja gjer sa ish kaq e bukur
Nenezo.

Ngjyrat perreth saj hidhnin valle.
Ishte ne shtepi e n'abetare,
Ish' ne shpirtin tim kaq e madhe
Nenezo.

Nene, zeri yt, kenga jote,
Kush s'na ndoqi pas neper shqote.
Rrituni o djema ju do bota
Dhe te bukur edhe luftetar.

Vajzat tona kush i ka valle?
Shqiperise i rrine yll ne balle.
Nenat tona gaz i paprere
kenge e tyre s'ndalet asnjehere.

U rritem ngadale si lastare
me puthjen e nenes ne balle.
Ne rrudhat e tyre ne pame shtigjet tona.

Ecem ne ne jete dhe u zbardhem,
Per ato femije neve mbetem
Vetem fjala Nene nuk njeh bote asnjehere.

Nenat e Shqiperise kudo jeni,
C'kishit me te shtrenjte na dhuruat,
Ju shperblim nga ne kurre s'kerkuat,
Nenezo.

Nene zeri yt kenga jote...

[Dr. Leone]

Ne duart e nenes

Ne duart e tua u rrita o nene,
Ne netet pa gjume pikoi drite e Henes.
Dhe veten qortova te zene ne gabime,
Zemren kur ta theva, o e shtrenjta ime.

Vij nga rruge e gjate
Ti me pret e para.
Te puth ato duar,
Mbushur plot me mall.

Ne cdo rrudhen tende,
Ne cdo floke te bardhe.
Une shoh femijerine,
Hapin tim te pare.

Dhe nga une femija
Kerkove ne Jete.
Te rritem i mbare
Per kete tike te shtrenjte.

[Dr. Leone]

Preheri yt o nene

Duart e mija dikur,
O e mira nene.
Porsi luleshqere
N'preher t'i kam vene.

Ne syte e tu u rrita
Nga puthja jote ne balle.
Koken tek ti mbeshteta
I mbushur plot me mall.

Thell ne zemren time rritet
Cdo dite kjo dashuri.
Se me rrite ti o nene per Shqiperi.

Ja rruga po me pret,
Me puthje me percjell.
Me preherin tend me ngjan
Gjithe ky dhe.

[Dr. Leone]

Nenes

E lehte eshte jeta kur di qe kam nene,
N'cdo cast t'veshtire e ndjej prane.
Ne derte e halle ajo me ka qene,
Rreze qe drite shperndan.

Nene, emer me i dashur per mua,
Njeriu me i shtrenjte je, te dua,
Sa jete e tere, per ty une thur melodi.

Kur zemra rreh ne gezime e deshprime,
Mendimi tek ti me shkon.
Prane teje ndjehem me i afert, me trim,
Me i lumtur se bote e gjere.

Nje nene vetem nje nene ka ne bote,
Embel tingellon zeri i saj.
Kur "Bir" femijes ajo do t'i thote,
Qesh dhe ndricon zemra e saj.


Pierre-Pandeli Simsia
New York

[Dr. Leone]

Fan Noli

Jepni për nënën


C'thote ajo e ve e gjore,
Mbretereshe pa kurore,
Faqe-cjerre, lesh-leshuar,
Shpirt e zemer perveluar,
Gjysme e vdekur: " O shqiptare,
Nenes mos ja beni varre".

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Qan e lutet nene e mjere,
Kerkon vatren edhe ndere,
Do lirin' e saj dhe mbrene,
Sic e pat me Skenderbene,
Bijt' e beses therret prane,
Kur i thirri dhe si vane?

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Cilet jane ata tirane,
Qe te prene e qe te vrane?
Qe te therne bij e bija,
Dhe tu nxi tu mbyll shtepia?
Derdhni plumba o shqiptare,
Gjakun nenes per te marre.

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.
Cilet bij te tradhetuan?
Dhe te ndoqne dhe te shuan?
Dhe te lane o shkab' e ngrate,
Pa fole, pa zogj, pa shpate?
Keta qena o shoke i mbytni,
Mbushni gjyle qe t'i shtypni.

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.
Sa kerkon e sa te duhen?
Burrat nga detyra s'druhen,
Trimi i mire do t'te jape,
Sot me vrap e neser prape.
Hidhni, Hidhni tok dollare,
Te mos mbetemi te share.

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Do te ndihim pa kursyer,
Per ty, nena jone e vyer,
Qe me drit' e nder te thuresh,
Dhe me bijt' e tu te mburresh.
Cila nene lyp parane?
Cilet bij me shpirt s'i dhane?

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Arme dhe fisheke mblidhni,
QESEN edhe SHPIRTIN hidhni,
Per lirine per mbretin* tone,
Sot,pa neser eshte vone,
Jepni, nenen te shpetoni,
Komb' e vatra te ndertoni.

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

[Dr. Leone]

NJe poezi shume e dhembshur, qe nje jetim i'a ka dedikuar Nenes se tij, e cila e braktisi qe kur jetimi i mjere ishte ende nje foshnje e njome dhe e pafajshme!...

NENES...

Nene, sa vend ke tek une nene
Por sa shume ke te Krijuesi im
Perse me braktise o nene ?
Perse me le ne harrim?

Sa do te doja o nene
Qy ty te lagte loti im
Kete ma thote malli nene
Ma kish thene dhe Zoti im.

Ma kishte thene Zoti im
Vendin tend o nene tek une
Ma kish bere rrepte obligim
Te te doja shume, shume…

Me ty do te isha shume i lumtur
E ti poshte ne stoli me le me te padrejte
Ndoshta per ty nuk isha i shkathet e i bukur
Por do te te doja perjete, perjete …

Nuk jam i vetem o nene
Flas e qaj ne namazin tim
Te kerkoj, lutem per ty
Megjithese me le ne harrim.

Mundohu te kuptosh nene se jam djali yt
Per ate qe linde valle s’te ka marre malli
ndoshta mi ke harruar fytyren edhe syte
Pasi dikur me flake porsi nje gur zalli.

Nene sme vure ti as emrin
Djepin kurre nuk ma tunde
Nene sta ndegjova kurre zerin
Si munde te ikesh si munde?

Nga syte e zjarrte rrjedhin lot
Ne zemren e brengte vlon shume mall
Acarin dielli spo e thyen dot
Ajsbergu i akullt behet me i madh

Nene te paktem me thuaj ku je
Te te shoh fytyren mekatare dua
Nuk jam i sigurt nese e imja nene je
Pasi po te ishe imja, do ishe sot me mua

Sa here u ndjeva i vetem o nene
Sa dhembje kam ndjere sa dhembje…
Sa me ka munguar dora jote nene
Qe lehte e lehte koken te me perkedhelte.

Sikur ta dish o nene sa ftohte kam ndjere une
Kur debora binte dhe era nuk pushonte
Ndersa une i mjeri i lagur e bere qulle
Nuk kisha nje nene qe rrobat te mi n'drronte.

Sa shume te kerkova dhe askund s’te pashe
Sa here u semura sa here per ty qava
Sa here ne enderr emrin “nene” thashe
Sa here me lotin tim jastekun e lava.

Sa here zemra ime ka pikuar gjak
Sa here goja ime vertiti renkime
E ti kurre o nene su bere merak
Se femia yt mbytej ne gulcime.

Sa here loti i vetmise rrugen time preu
Sa endrra vdiqen sa pasione vane
Sa here mungese e nenes zemen time theu
Sa brenga e trishtime thelle ne shpirt me rane.

Hyr moj nene ne shkolle se ke aty nje djale
Qe mjaft bukur shkruan dhe di te lexoje
Shume nota te mira gjate vitit ka marre
Por nuk ka i shkreti se kujt te ja tregoje.

Ku je pra o nene dua te te shoh
Ma kuptuan hallin tere keto trotuare
Nuk kerkoj me shume vetem te te njoh
Te shoh zemren tende te ashper, mekatare.

Te kerkoj gjithkah por askund ste gjej
U bene shume kohe qe te flas me poezi
Mendoj se me do veteveten genjej
Kthehem te kerkoj deri ne pafundesi

Te kerkoj ty nene derisa te rroj
Derisa gjunjet ne kembe te me mbajne
Dua drejt ne sy nene te t’shikoj
Nese syte e tu me te mijet ngjajne.

Ku je pra o nene se spo te gjej dot
Te lutem me trego ku je fshehur ti?
Dua te shikoj a ke ne sy lot,
Ashtu sic kane lot te dy syte e mi?

Dua te shikoj o nene zemren tende
Ne eshte akoma e ashper, e semure
Dua te shikoj a ka ne te dhembje,
Apo zemra jote ska njohur dhembje kurre?

Sikur doren tende ta ndjeja mbi balle
Dhe si moshataret dhe une te gezoja
Po te ishim bashke si nena me djale
Me as mbreterine nuk do ta lakmoja.

Kete nuk e them se jam i pasur
Por nga mallengjimi o nene po e them
Me mire preferoj te jem me ty, i varfer
Se mungesa e jote cdo ambicje shemb.

Cdo te diel i vetm neper rruge dal
Shikimin e hedh tutje me plot shprese e endje
Vizitoj nje stol te drunjte aty ne park
Lehatoj derrasat mos ndjej eren tende.

Te dielen qe shkoi stoli u semur
U vrer e nga dhimbjet rreth e rreth u nxi
Me dobet se ate dite se kisha pare kurre
Rene pertoke i kalbur nga lotet e mi.

Rrija tek ky stol pasi s’kisha tjeter
Ai u be streha ime e pare
Me kujtonte stoli nje histori te vjeter
Kur dikush me gjeti poshte tij duke qare.

U mundova ta ngrej por ne kembe nuk ndenji
Me pas nga keqardhja vershova duke qare
Zemra mu thermua ,shpirti fort me dhembi
Pasi stolin kisha te vetmin deshmitar.

Porosite e Zotit ti nene si zbatove
Te vetem me le te vuaj si i mjere
Detyrat si nene ndaj meje i harrove
Mendove se isha teresisht i pavlere.

Gabove nene e dashur, shume u gabove
Me flake poshte stolit ,tek mbytesha nga te qaret
Por dicka te madhe dot nuk e kujtove
Se ndihma e Zotit eshte per durimtaret.

Prandaj edhe une shume durova
Perballova sproven theva cdo trishtim
Te kerkova nene, kudo te kerkova
E tashme nga Zoti pres t’artin shperblim

Kerkova, kerkova ne brigje te kaltra
Ne dite te vrejtura , ne nete burg pa hene
Per vite te tera lart nje parulle mbajta
Dua edhe une nje nene, dua edhe une nje nene .

Kerkova, kerkova ne male te larte
Ne fusha te gjera ne kodra te shkreta
Me kembe te zbathura me syte te lagte
Por askund o nene, askund nuk te gjeta!...



T'ju them te verteten, kete poezi nuk e kam shkruar vete.

[Dr. Leone]

Poezia






Poezia s’është gjë tjetër veç shprehjes në shpirtrat poetikë të bukurisë dhe simetrisë të ndodhura fshehur në shpirtin e gjithësisë, të buzëqeshjes dhe vetisë zemërgazmuese në çehren e qenies. Mes këtyre shpirtrave të lartë ka të tillë që zemra iu është bërë shishe, kurse frymëmarrja e Shpirtit të Shenjtë, boja e tyre.
***
Poezia është zhurma që dëgjohet në rrugën e ngacmimit të botëve përtej ose rënkimet e përpjekjes për këtë qëllim. Zërat dhe tingujt në poezi, sipas situatës shpirtërore dhe thellësisë së brendshme, disa herë dalin të kthjelltë e gurgullues, disa herë, të hollë, tepër të hollë. Nisur nga kjo, çdo zë dhe fjalë që i përket poezisë, mund të rroket e plotë vetëm me anë të situatës shpirtërore të çastit kur u shqiptua.
***
Poezia lind dhe formësohet sipas mënyrave të besimit, kulturës dhe mendimit që ndikojnë mbi vështrimin dhe ndijimin e poetit. Ndërkaq, burimi i vetëm që, duke i dhënë thellësi poezisë, e ngre atë në nivel përtej njohjes, është frymëzimi. Në zemrën që merr flatra me anë të frymëzimit, molekula bëhet diell, kurse pika e ujit, det!
***
Sado i madh të jetë në poezi roli i mendjes dhe mendimit, zemra njerëzore ka një aspekt të thellë të posaçëm në vetvete. Siç thotë edhe Fuzuliu, “Fjala ime është, për armatën e poetëve, flamur që prin!” Idetë e bleruara në zemër, të bërë me krahë nga imagjinata, shkojnë e nisin të shtyjnë dyert e pafundësisë...
***
Poezia është një rreze që ndriçon të tashmen, një projektor që hedh dritë drejt së ardhmes dhe një melodi ashku dhe emocionesh me burim nga përtej... Në klimën e poezisë së vërtetë, sytë fitojnë ndriçim, largësitë afrohen dhe shpirtrat arrijnë një ngazëllim dhe dëshirë që s’ka të shuar...
***
Ashtu si përgjërimet, edhe poezitë bëjnë fjalë për ulje-ngritjet në botën e brendshme të njeriut, për gëzimet dhe hidhërimet e tij si dhe shndërrohen në frymëmarrje qiellore me aq sa individi të përqëndrohet në të vërtetën e lartë. Ç’është e drejta, çdo lutje është një poezi, çdo poezi, një lutje, mjafton që poezia të dijë të hapë flatrat drejt pafundësisë...
***
Poezia që, e bleruar në mendimin mbi të pafundmen, zë vend, me anë të flatrave të zemrës dhe fuqinë e shpirtit, në qiejt e mendimit të kulluar, nuk i jep fort konsideratë mendimit pozitiv siç ndodh me shkencat. Ajo merret me konkreten vetëm si një mjet. I gjithë synimi i poezisë është ta gjejë abstrakten e t’i shkojë pas për ta zënë...
***
Nëse çdo gjë e ndjerë dhe e menduar në poezi, mund të përfytyrohet, nëse përfytyrimet mund të kalojnë nëpër gjykim pa firo dhe, pastaj, nëse këto elementë të fshehtë të shfaqur si nga një frymë në botën e brendshme të poetit, munden ta ruajnë praninë dhe gjallërinë e vet gjer në çastin kur të kthehen në fjalë dhe fjali, ajo poezi është kandidate për të mbetur gjithnjë e gjallë dhe e freskët. Në të kundërt, gjërat që i nxjerrim në shesh duke u thënë “poezi”, s’kanë ndryshim prej një unaze bakri me gur krizoliti ose një gjerdani margaritarësh imitues...
***
Poezia, për shkak se zgjodhi për synim të kërkojë atë “Qenien e Panjohur”, është lëmshinj enigme në mendim, gjysmerrësirë e rrugëve nga kalohet dhe një zë shumëpërmasor e vështirësisht i kuptueshëm i një atmosfere të mbyllur në shumë aspekte të saj. Eshtë për këto arsye që në çdo fjalë e fjali të poezisë së vërtetë ndihen soditjet dhe ndijimet e një udhëtari jashtëzakonisht të ndjeshëm i cili, në një sható enigmatike, habitet e tërhiqet prej çdo zëri dhe pamjeje...
***
Poezia është një rrahje zemre, një emocion shpirti dhe një lot syri; në të vërtetë, edhe lotët e syve do të thonë poezi e kulluar që ka ngritur krye kundër fjalëve...
***
Poezi do të thotë ca lule poetësh të pavyshkshme dhe aroma që u shpërndajnë ato mjedisit. Kur ta kenë dheun të pastër, ujin të kulluar dhe rrënjën të zhvilluar, njeriu s’di të ngopur atëherë me ngjyrën dhe aromën e këtyre luleve...
***
Nuk është i paktë numri i poetëve që flasin shumë pa e ditur ç’thonë, por edhe i atyre që e dinë mirë se ç’thonë, por flasin pak. Në ndryshim prej lumit të fjalëve të të parëve, vështrimi dhe mendimi poetik i të dytëve mund t’u thonë shumë gjëra njerëzve pa pasur nevojë për shumë fjalë...
***
Eshtë gabim ta kuptosh poezinë vetëm në formën e fjalës metrike. Ka sa e sa fjalë prozaike, kuptimi figurativ dhe mënyra e të shprehurit e të cilave zgjon mahnitje dhe habi ndër zemra, të cilat janë secila nga një monument poetik më vete!
***
Edhe poezia, ashtu si çdo degë e artit, nisur nga përfundimi, është e zbehtë dhe shterpë nëse nuk merr e jep me të pafundmen. Shpirti njerëzor i shtënë pas bukurive të pafundme, zemra njerëzore e pasionuar pas pafundësisë, ndërgjegjja njerëzore që s’ngopet me tjetër gjë veçse me të përjetshmen dhe përjetësinë, i pëshpërisin pa prá artistit të merret me botërat përtej. Artisti që nuk i ndien këto rënkime e dëshira që ngrihen lart prej shpirtit, zemrës dhe ndërgjegjes, merret një jetë të tërë vetëm me imitimin e fytyrës së jashtme të gjërave dhe qoftë edhe një herë të vetmez nuk arrin dot të shohë se ç’ka përtej kësaj perdeje prej tenteneje...
***
Kur, në poezi, forma të mos flijohet për përmbajtjen dhe përmbajtja për formën, në të kundërt, kur të dyja anët të trajtohen në marrëdhënie të tilla si ato mes trupit e shpirtit, ajo poezi arrin një akord dhe harmoni që çdo ndërgjegje, duke e parë si krejt të natyrshme, e do. Dhe nuk mund të mendohet që, për këtë lloj poezie, imagjinata të propozojë ndonjë çfarëdo motiv tjetër, të ri.
***
Poezia ka një fytyrë të jashtme ku sundojnë më shumë fjalët, fjalitë dhe veçori të tilla si metrika, forma e vargëzimit, etj. Sa për fytyrën e brendshme, atje, shpirti, për pohimin e ideve që tharmoi në botën e tij të brendshme, kërkon, atje ku duhet, fjalitë më të zbukuruara e më të hijshme si çehreja e luleve dhe krahët e fluturave, atje ku duhet, fjalët që, si shpuza, ndezin zjarr atje ku bien dhe, atje ku duhet, fjalët që do të shkaktojnë rënkime si të fyellit; i kërkon, i gjen dhe i vë nëpër vende ashtu që kësaj mund t’i themi muzikalizim i poezisë.
***
Nisur nga fakti që simbolet dhe figurat janë një prej burimeve kryesore të poezisë, në të ndihet një gjerësi dhe konceptualitet tej asaj ç’ka është në të vërtetë. Megjithatë, ky konceptualitet, në të gjitha përmasat e tij, ndodhet brenda intimitetit të shenjtë të poezisë dhe i rrethuar prej mureve të tij. Edhe kur poezia, duke përftuar dimensione në krahët e asociacioneve, përhapet e zgjerohet drejt klimave kuptimore shumëngjyrëshe, prapë është po vetë ajo!
***
Esencialisht, është një ton urdhër që i vjen poezisë nga bashkimi dhe njësimi i idesë me ndjenjën. Ndërkaq, janë edhe dy elementë të rëndësishëm si qëllimi dhe vështrimi të cilët, ashtu si hipofiza, i urdhërojnë idenë dhe ndjenjën duke u qëndruar në praparojë si dhe të cilët e bëjnë të ndihet praninë e vet në çdo moment; këta dy elementë u reflektohen si nga një ngjyrë të gjitha vargjeve e strofave, e kapin për dore mendimin atje ku i rrëshqet këmba dhe, si një llambë magjike para ndjenjës, përhapin nëpër rrugë dritë pa prá...
***
Me urrejtjet dhe armiqësitë, me emocionet dhe dhimbjet, me shpresat dhe zhgënjimet, poezia është frymëmarrja e shoqërisë ku filizoi e u rrit. Edhe poeti është, atje ku duhet, trakea dhe mushkëria e kësaj shoqërie, atje ku duhet, gjuha, buza e saj. Prandaj, ndërsa çdo poezi pohon ca gjëra kur trajtohet në kuadrin e veçorive të shoqërisë ku bleroi dhe u rrit, të shoqërisë që përbën material për të, është mjaft e vështirë të kuptosh diçka prej saj pa mbajtur parasysh shoqërinë që i shërben si dado asaj.

[Dr. Leone]

Hafiz Ali Korça

Vajtimet e Atdheut

(Kushtuar bombardimit të Drenicës nga Serbët në Qershor 1924)


Më s'tu nda zjarri, më s't'u nda flaka
Më s't'u nda vrasja, ndjekja,shuplaka,
Më s't'u nda therja, mbytja grabitja,
Më s't'u nda shtypja, vojtja, drobitja.

Gra, burra, foshnja për ditë vriten,
Nga vendi vet zhveshur po qiten;
Digjen katundet e përvëlohen,
Ah, shpirti më këputet, prej kujt s'ndalohën.
U germadhove, u copëtove,
Krejt u trondite krejt u shkretove.

Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!

Qytetërimi ku asht vallë?
Përse Europa nuk i sheh hallë?
Si s'po dëgjohet topi i shkretë?
Si s'shihet flaka qi del mbi retë?
Si nuk dëgjohet rënkimi i shpirtit?
Pse s'këshillohet kombi gjakpirës?
Në botë, thua, s'ngeli bamirës.
Qysh u shurdhua bota e terë?
S'shohin barbari gjer sot ç'ka berë

Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!

Me top u shuan vëllezërit tanë,
Malet dhe fushat ndër gjak i lanë.
I vranë, i shuan, i handakosën.
Në vend të tyre tjetër vëndosën.
Sa pasuri që patën ua perlanë.
S'di me ç'të drejtë dreqvet ia dhanë!
Më digjet shpirti, kam shum frikë,
Se do t'i sosje kjo politikë,
Fill shqiptari nuk do te lenë?
Fatzijtë e gjorë ku do te vejnë?

Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!

Në ketë shekull kjo politikë
Mrekulli, quhet e them pa frikë,
Kjo politikë racëmbaruese
Për ditë grin pleq, trima, nuse
Kjo politkë lugate shtrigë
Dhelpër dinake, kuçedër e ligë
Faroj vëllezër me qindra mijë
I madh i Vogël duhet ta dijë
Fol, o moj botë e qytetërimit
Përse po shkulet kjo racë e trimit.

Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!


Kosovë e bukur, oj shpresa jonë
Bujare, trime, ke qenë si i thonë
Sot të zu halli, në zgjedhë ngele,
Kurban po bëhesh për ditë si dele.
Kurban po bëhesh ditë bajrami,
Në Ballkan therret veç shqiptari.
Kështu pse s'duket Xhebraili?
Të të shpëtonte nga thojntë e mprehtë
Të të shpëtonte nga zjarri i nxehtë
Ty moj Kosovë, e madhe shpresë
Se ndaj ty ruhet edhe sot besa,
M'i madhi krahu i Shqiperise!
M'e madhja çerdhe e Trimërisë!

Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!

Pjesa më e madhe e Shqipërisë
Iu dha Serbit e Greqisë
Vetëm i ardhi keq Perëndisë
Për atë gjakun e foshnjërisë,
Dua t'i lutem pak qeverisë
Të marrë masat e ligjësisë:
T'i lutet Frances dhe Anglisë
T'i pritet hovi pake Serbisë
Dhe për Çamërit, fqinjë te Greqisë.

Qani Kosoven dhe Çamerinë
Për gjëmëzezet zgjatëni zinë!

Nip i Pellazgut, o komb i vjetër!
Nga ti m'i i vjetër nuk ndodhet tjetër,
Dyzet ke patur milione frymë
Te pakoi koha, te çkriu si brymë.
Le Arijanen, Durrës u mbështete,
Nga fati i shkrete si nje grusht mbete.
Edhe këtuze shprehje nuk gjete.
Mento ku ishe, ku je , ku vete,
Tashti pa krahe ke mbetur fare
Për një te vjetër komb, turp e marre

Qani Kosoven dhe Çamerinë
Se i këmbejnë si bagëtinë!

Ka vdekur fare civilizimi;
Sot veç një lustër ka Perëndim.
Iku mëshira erdhi rrënimi!
Po del mbi qiejt nga do rënkimi,
Në fund te tokës hyfte gëzimi!
Kur po shfaroset një komb ma trimi,
Kurse ka vdekur krejt njerëzimi,
Kurse nuk paska babë a vëlla jetimi,
Fare mos qoftë shtypi dhe shkrimi!

Qani Kosoven dhe Çamerinë
Për gjëmëzezet zgjatëni zinë!

Mos i ndaj lotet, qaj Vardar plaku!
Nat'e ditë ecën të lahet gjaku
Gjaku i shenjtë që derdh barbari,
Me te ushqehet sot çdo fill bari,
O shale i shkretë, qysh duron valle?
Pse nuk po shkrihesh, qysh je i gjallë?
Shembuni male, mbetët te shkretë!
Shembuni bashkë me gjithë tepetë!
Kur komb bujari për ditë po shuhet,
Ty, moj Kosovë, jeta ç'të duhet?
Kur dhe Evropa s'po ta sheh hallin
Për ditë ju therin, ju marrin mallin
Për ditë ju derdhet gjaku
Shpresa ka mbetur vetem te Hakku.

Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!

Tiranë , Gusht 1924





Hafiz Ali Korça

Pjesë nga Rubaijjati (Katrorët) e Umer Khajamit
- Përkthyer nga : Hafiz Ali Korça

*


Sir-rezet e ezelit un` e ti s`I di
Këto shkronja gjëzash s` I njoh un`as ti
Prapa perdes folmë, ç`folmë që të dy.
Kur të ngrihet perdja ngelim në habi!



Ata që përfshtullën vertutat pa anë
Në mbledhje vertutash qiri shokësh janë
Nga kjo nat` e errët s` duallën në rrugë
Nga një preçart folën dhe në gjumë ranë.



Me pahir më pruri sefte në trup mua
Veç habitjes tjatër nga jeta s`mu shtua
Ikmë me përdhunë s`dimë ç`ish qëllimi
Ardhmë ndejmë ikmë ç`ish s`u kupëtua.



Kot më kot ca njerëz kapmë madhështinë
Disa për sy-zezat për qoshqet u ngrinë
Kur të ngrihen perdet do të kupëtohet
Se sa larg prej lagjes tënde do të rinë.



Ca po vrasin mëndjen për fe për doktrinë
Disa të habitur sakt`dyshim gjë s`dinë
Njiherësh tellalli del nga ushja thotë
S`ësht`o të pa ditçim çthot aju dhe tinë.



Blerore, zallishtja mjaft kemi shëtitur
Për dëfrim ndër qarqet krejt jemi vërtitur
Njeri nga kjo udhë s`dëgjuam të vijë
Të këthehet prapë aty ku-shtë ngritur.



Kush e gatoi kupën dhe e pat përzjerë?
Qysh kudzon I piri ta pasjë në terë
Sa krerë sa pulpa sa duar të njoma
Ç`dashuri I çpiku ç`mëri I ka thyerë?



Zemra ç`ëshë gjallja po ta kupëtonte
të pshehtat e Zotit kur vdes I zbulonte
nesër që s`ndjen fare ç`do të marrç vesh vallë
kurse je ndër vete s`kupëton gjë sonte.



Nga ardhja, nga ikja jonë ç`dobi vallë
Prej majit të shpresës ç`ish indi sa gjallë?
Ndënë rreth të rrotës sa shpirtra të pastër
Digjen bahen pluhur tymi ku ka dalë?



Kur filloj të sillet ku tasi I artë
Kur do gërmadhohet ky themel I lartë
Me peshën e mendjes s`kupëtohet kurrë
As që nuk peshohet me peshën e qartë



Faqe trëndafilen as kush s`e ka pjekur
Me koçkorë koha zemrën pa I a djegur
Gjer u ça kërhëni shihe një qind degë
Bukuroshes dora flokët s`I a ka prekur.



Ata që përpiqen vrasin mendjen janë
Qoftë lark si ca që më kot mjelin kanë
Petkë mos-kuptimi të vishnin më mirë
Se sot mëndjet vleftë sa një fill gjth s`kanë.



Shkoj reja dhe bimën rish e lau me lot
Pa verë renk-gjyli nuk jetohet dot
Për ne vënt-dëfrimi kjo bim`ësht sot
Për ta vënt-dëfrimi bima jonë mot?



Stamnën-çini mbrëmë, mbi gurt e kam thyer
Isha dehur bëra gjë të papëlqyer
Samna si ty isha, më tha por dhe tinë
Si mua do bëhesh a mëndje-gënjyer!



Krejt shokët për kokë në dorë s`na ngelnë
Në këmbët e vekjes një nga një u shkelnë
Në mbledhët të jetës një lloj verë pinë
Dy tre vollt më parë u dehn`e s`u ndanë.



Para meje teje, kisht dit` e natë
Për pun`është sjellë rrot e qjellit gjatë
Hap sytë ngadalë të shkelç përmi tokët
Bebe-syri vajzash është pluhur`I thatë.



Në ç`do fushë q`është një lulishtë bërë
Ato me gjak mbreti jan`ushqyer tërë
Ç`do gjeth manushaqesh që mbleron nga toka
Nishan-faqesh janë prej gocash me sërë!…



Ç`do bimë që buzë lumit ka bleruar
Ka mbirë nga buz`e një vetij`ëngjëlluar
Mos shkel mbi ç`do bimë me çnder se ka mbirë
Nga pluhuri I një faqe lales të uruar.



Brenda në trekt dije një poçar kam parë
Ndër shqelmë një copë balt`e kishte marë
Balta po I thoshte me gjuhën e vetë
Si ti kam qën`unë mos më merr pra zvarë.



Poçarët kur dorën gjith në balt`e mbajnë
Mëndjen e mentimin duhet mos ia ndajnë
Shqelmin edhe grushti, gjer kur do t`I a venë
Baltë-trupash eshtë, ç`pandehin ku janë?


Hafiz Ali Korça

" Shih pra nuk mbetën fare ndërtesa
Ndër këmbë' u muar e shenjta besa,
Xhami e kish s'lan' i rrënuan,
E kësi punësh djajt i shënuan,
Priftërinjt e hoxhët si kec i grinë,
Inteligjentët në dhet i shtrinë. "