Reflektime

[tipi engjellor]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

cili liber?

harry potteri? a i beson ti ato te harry potterit se ekzistojne edhe ne realitet?

nejse, tipi engjellor,
thash, varet krejt prej njeriut se a din me i pranu faktet e me u binde, apo jo.

po ti mos e merr qaq afer zemres, llafe muhabet jane keto,

qe, veq qe je tip engjellor edhe dokesh djal i mire, du me ta kallzu ni mesele. Jo bre se bana hajgare se barcolet eshte:

Ne ate kohen, ktyneher, kur ende askush nuk kishte pa as degjuar per aeroplanin... nje plak derisa ishte duke prashitur ne are, po e ndin nje zhurme teper te madhe dhe te cuditshme ne qiell... e kthej ky plaku kryet perpjet edhe kur e pa aeroplanin bertiti: "hajde rreeen haaajde"... pastaj iu kthy prashitjes krejt normal sikur te mos kishte pa asgje

harry poter ....qudi nejse edhe une po them ishalla veq i ke keto llafe e kafe....pernrdyhse ke bindje shume qe me vone pendohesh....njerit ketu i ka tregu diqka e i ka ardhe rend kur i thashe hogja aty duhet me ardhe e me te lare ....e me ba me dite qe ke pas bindje te tille ste lan mire hahahahah te vjen era...

[panta_rhei]

Të kam kërkuar disa herë, falje,
që të dua,
sepse e dij që jam i tepërt për ty.

Të lutem hapi sytë
ktheje kokën pas dhe
shiko se si po zvarritem të të arrij...

[panta_rhei]

Hej!!!???
Ku eshte debati?

Kur gjindet e verteta, vdes debati. Armiku me i madhi debatit eshte e verteta.
Paramendo, me e dijte njerezit te verteten, nuk folin kurre ndermjet veti.
Tekefundit, pse me folë? Çka me te tregu une ty kur ti tashme e din?!
Fjala jone i drejtohet paditurise se atij qe na degjon/lexon.
Me bo me i pas dijte njerezia krejt sendet, askush askend s'do ta degjonte/lexonte. S'do te kishte nevoje se.

Kah me erdhi kjo "budallaki" ne kry a?

Po shtyheshim nje dite me nje koleg, qaty, a i pat dhanë 2 gola, a 3 gola Zidani ne finalen e Boterorit kundër Brazilit. E t'u nxe debati aty e t'u rrokem cili po din me shume për sport e kush ka memorie me te mirë etj. E t'u nxenë gjakrat, desh u knaqem e hajt.
Kur ish qu, qaty, nje "e poshter", nje kolege, tha "hej, qe se e gjeta ne google".
Edhe...
E mshelem gojen. E morem vesh te verteten. Cofi muhabeti.

Nejse,
Tash pak për hater te temes, e me shume për inati te se Vertetes

...un' t'verteten nuk e dij cka osht (jam idealist une ), thone qe e verteta osht ai krimbi qe do t'a han nji dit' at' drunin e materializmit, sepse po e grryen perdite... pluhur druni u mbush dynjaja... jane bo vrimat neper dru sikur labyrinth... edhe naten s'ki çka degjon tjeter, veç krrr krrrr... ne mengjes e gjen pluhurin e ri te nates qe, ajo sherbetorja e mbretit neper filma, e fshin ne kaci...
...po nejse, une s'e di, pra e thash, cka esht e verteta, por e dij qe pa t'verteten jemi gati me ia nise me ulurite si ujq (veq Hana e plote mangut )... Kjo pastaj na sjell, pa deshire, te pika tjeter qe ne folim n'fakt vetem mbi idene e te vertetes, e jo mbi te verteten vet, sepse sado qe dojme, s'mundemi, ...e verteta e don njeriun sepse osht reflektim (pasqyre njedrejtimshme, ktu s'ka 3D),
... edhe kadal-kadale dalim te ajo kanga pak si bajate:
shum' t'verteta kjo dynja,
insani insanit nuk i kish pas ngja.

Tash pak ma seriozisht???

Ok,

Kur nje person jeton me nje genjeshter por beson se ajo eshte e vertete, e kur kjo "e vertete" ne fund del se ka qene nje mashtrim i madh, sigurisht qe ndihesh ne siklet, ndihesh keq, deziluzionohesh, t'lekundet toka nen kembe qe thojne etj etj.

Cdo njeri, mendoj se, jeton brenda nje si flluske te krijuar mbi bazen e njohurive, pervojes, bindjeve, parimeve etike/morale, te vertetave shkencore ose faktike, gjysem te vertetave, genjeshtrave, iluzioneve. Ne kete kuptim e verteta eshte plurale. E shumanshme.
Njeriu eshte "iluzionist" per nga natyra. Ka qejf fort me e rrejte vetin (nese mundet).
Eshte e veshtire te thuhet sakte se ne cfare raporti jane te vertetat (cilat?) me iluzionet , te vertetat e rrjeshme me rrenat e verteta e kshtu me radhe.

Pertej ketij kuptimi te thjeshtuar dhe praktik, e kane perplase koken e i kane thartuar trute e i kane bo uthull te gjithe filozofet.
E verteta eshte çika e debatit, kane thene keta te mençurit.

Ok, ka edhe te verteta absolute , te pranuara gjithandej, edhe ka te verteta te diskutueshme.

Me bo njeriu/njerezimi me i pas dijte te gjitha te vertetat e keto te ishin prej krejtve te pranuara, ky do te ishte, me siguri, fundi i botes.

Paramendoni, apet, njeriun e fundit qe i din te gjitha te vertetat. I bie te jete Zoti.

(Nejse qito rreshtat ne fund ishin pak edhe për hater te Ramazanit, sa te solidarizohemi me fetaret. Se e shohim kur te kryhet! E dijne ata :D )

Po,
to be continued...

[panta_rhei]

Vërtet jetojmë në kohë të errëta;
Fjala e sinçertë është budallaki.
Një ballë pa rrudha mungesë ndjeshmërie do të thotë.
Ai që qeshë, me siguri lajmin e tmerrshëm ende nuk e ka marrë.

Çfarë hamam kohësh janë këto,
kur një bisedë për lisat e për bukurinë e fushës është gati-gati krim,
e heshtja në vetvete fshehë një mal me krime!
Ai atje që rrugës shkon i qetë, s’e çan kokën për shokët që kanë hall?

Është e vërtetë: ende fitojmë sa për bukë të gojës.
Por, më besoni, është thjesht një rastësi.
Asnjë punë që e bëjmë s’na siguron të ngopemi sot e nesër.
Rastësisht kemi shpëtuar. (Po na braktisi fati, paq e kemi!).

Më thonë: ha edhe pi!
Kënaqu me atë që ki!
Po si mund të ha e të pi, kur atë që ha e pi ia rrëmbej atij që ka uri;
kur gota ime me ujë i mungon atij që ka etje? Megjithatë unë ha edhe pi,

Do të doja të isha edhe unë njeri i urtë.
Qe, për shembull, çka shkruajnë librat e lashtë për urtësinë:
Të mos përfillësh grindjet e botës,
kohën e shkurtër pa brenga ta kalosh.
T’ia dalësh mbanë pa dhunë,
të keqes t’i përgjigjesh me të mirë,
Dëshirat e tua të mos i plotësosh, por t’i harrosh,
kjo, thonë, qenka urtësia,
Por këto unë s’mund t’i bëj:
Vërtet, jetojmë në kohë të errëta!

...

Unë erdha në këtë qytet në kohë rrëmuje,
kur mbret ishte uria.
Erdha mes njerëzve në kohë luftash,
u rebelova së bashku me ta.
Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

Bukën e hëngra mes betejash
Dhe rashë të fle në mes vrasësish.
Bëra dashuri pa çarë kokën,
natyrën e sodita pa durim.
Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

Në kohën time nëpër baltë treteshin rrugët.
Fjala më tradhtonte tek xhelatët.
Pak gjë kisha në dorë. Pa mua
më të sigurtë ishin sundimtarët; këtë shpresoja. Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

Fuqitë ishin të pakta.
Qëllimi ishte tepër i largët.
Ishte krejt i qartë, ndonëse për mua thuajse i pambërritshëm.
Kështu kaloi koha ime që përmbi tokë më ishte dhënë.

...

Ju që do të dilni përmbi dallgë nën të cilat u fundosëm ne,
kur të flisni për dobësitë tona
kujtojeni edhe kohën tonë të errët,
prej së cilës ju shpëtuat.

Ecëm ne, duke ndërruar vende
më shpesh se këpucë,
përmes luftash (jo)njerëzore, të dëshpëruar që kish vetëm padrejtësi e asnjë kundërshti.

Megjithatë e kemi dijtë:
Edhe urrejtja kundër padrejtësisë t'i prishë tiparet njerëzore.
Edhe piskama ndaj padrejtësisë
E bën zërin të shtjerrur.

Ah, ne,
ne që deshtëm të mbillnim farën e njerëzishme, s’arritëm dot të ishim vetë të njerëzishëm.

Por ju, kur të vijë ora e bardhë që njeriu njeriun ta ndihmojë
kujtonani me zemërgjerësi.

[panta_rhei]

Më 17 korrik të 1466 , dymbëdhjetë ditë pas sulmit të parë mbi Krujë, Sulltani shkoi në bregun e Erzenit, atje ku mbaheshin robërit shqipëtarë.
Nga turma prej 5 mijë vetash ishin hequr vajzat, ato u shitën në ushtri për 300-400 akshe si dhe djemtë nga 7 deri në 12 vjeç, që u nisën për në Stamboll.

Të tjerët, burra, gra, pleq e fëmijë u vunë më gjunjë në një zallishte të pastruar nga bimët.
Ushtria prej 50 mijë vetash, që do të ikte me Sulltanin, u vendos në trajtë unaze rreth zallishtes. Dy gropa të gjata e të thella ishin hapur përpara turmës së robërve.
Sulltani doli mbi një kodër të vogël, ku ishte ngritur për të një tendë me fier. Mehmeti e sodiste pamjen në këmbë, më pas ai u ul në një shilte të lartë dhe ngriti duart nga qielli për të dhënë lejen që të niste plotësimi i vullnetit të Allahut!!!
Rrëzë kodrës, te këmbët e Sulltanit, ishin ngritur 5 kulla druri dhe mbi çdo kullë ishte fiksuar një hu me majë të mprehtë, i lyer me dhjamë.
Sulltani bëri shënjë dhe në hunjtë u futën deri në gjysmën e trupit 5 "agallarët" shqiptarë që ia patën premtuar Krujën! Ata do të vdisnin pak nga pak me fytyrën nga kështjella.
Pas kësaj, në disa trarë të vendosur një pash lartësi nga toka, filloi sharritja e 50 burrave që u dorëzuan në besë në kalanë e Rodonit. "Ju kam falur kokat", - tha Sulltani. Me sharritjen në mes të trupit, koka i mbetej gjysmës së trupit. Burrat e sharritur u hodhën në të dyja gropat, gjysma e trupit në njërën dhe gjysma në tjetrën gropë, dhe nga kjo mbeti e thëna: "Sulltan Mehmeti ta bën varrin dy herë".

Pak më tutje disa boshta prej druri po u dërrmonin eshtrat robërve të tjerë të lidhur në ta. Këto ishin dënime të veçanta! Xhelatët e ushtrisë, filluan të zvarritnin te gropat rradhën e parë të robërve, t'i thernin ose t'i rrëzonin me një goditje. Robërit po e pranonin vdekjen në heshtje! Mbi zallishte dëgjohej vetëm goditja e xhelatit dhe ndonjë rënkim i mbytur!
Kjo heshtje dhe ky pranim heroik i vdekjes, Sulltan Mehmetin siç duket e acaroi në kulm, ai bëri shenjë të ndalohej therja, dhe dha urdhër që të zgjidheshin nga turma e robërve 300 burra, të armatoseshin për të vrarë robërit e tjerë dhe si shkëmbim do të liheshin të lirë!
Burrat e parë që nuk pranonin të vrisnin, u sharritën në mes, të tjerët ngritën armët kundër xhelatëve!
Kur gropat u mbushën përgjysëm, xhelatët filluan të silleshin si të dehur, ata i kishte zënë gjaku! Ata kërkuan që të hiqeshin nga ajo punë! Edhe një herë bota u bë e kuqe në sytë e Mehmetit! Ky vend duhej të ngrinte nga tmerri, kur të dëgjonte emrin e Sulltan Fatihut!
Nga turma e robërve u zgjodhën ata më pleqtë, nja 200 veta, dhe u çuan përpara gropave për të parë therjen. Mehmeti bëri shënjë dhe therja filloi me tërbim. Xhelatët të dehur e të këputur i hidhnin njerëzit gjysëm të gjallë në gropa.
Kur mbi zallishte s' kishte mbetur asnjë rob, u verbuan 200 pleqtë dhe pastaj u lanë të lirë, që të tregonin nëpër rrugët e Arbërisë atë çka u panë sytë për herë të fundit!


P.S.

Përshëndetje për të gjithë dinçer ahmet dav mut ogllutë!

[sherri]

E SHKEQYESHME DHE E TMERRSHME

Bekim Fehmiu

-Nuk i kam pase as gjashtemdhjet vjet kur u martova. Pa i mush as pese jave nusnie,prej kapixhiku ne kapixhik ikem prej xhandarve dhe dolem ne mal... Knej na njekte serbi, e atje Ahmet Zogu,i cili i pat dhane njemij napoleona ari per koken e tij ose per mue,gjalle. E kam njek kam-mas-kame tane jeten,sepse besen ja kam dhane. Ia kam dhane besen se do ta percjell ne te mire edhe ne te keq,ne pikllim edhe ne gezim. Ia kam dhane besen se do t'ia shkolloj femite dhe se do ta varrosi me flamur shqipetar.....sa i perket shkollimit nuk e di a ka me ma dhan Zoti, i qofshim fal atij,por per flamurin une pergjigjna...
-Flamuri eshte i ndaluem,oj moter mbledhi ment e eja ne vehte....., mundohen qe ta bindin dajet....

[jadore]

..duhet ti bish kryq e terthore nje qyteti , te mos shofesh gjurme njeriu , si keto momente kohe Yftari , te ndjesh ftoftesine e territ qe ngadal mbulon gjdo gje ,dhe ske se si te mos e qmosh faktin dhe falenderosh qe jemi me fat qe jeten e jetojme me njerzit mes njerzishe ..

[Guri i madh]

qka dut me shkrue ne ket tem a veq fjal miradie apo edhe me replikue me naj kend

kur them fjal miradie e perdori ket shprehje te KUPES I TU KASOVES

[panta_rhei]

Sa eshte i fuqishem atdheu yt, qaq eshte i fuqishem edhe Zoti yt.
Kane thane njerezit e menqur.
Sa ki mundesi me i besu shtetit tend, atdheut tend, qaq ki mundesi me i besu Zotit tend.

Nuk duhet dyshuar kurre ne keto thenie.

Kqyre na shqiptaret!

Qysh i kemi pase edhe qysh i kemi punmet me atdheun e me shtetin, krejt njesoj i kemi pase punet gjithmone edhe me besimin ndaj Zotit.

Qashtu sot.

Pa e zhvillu shtetin tone dhe atdheun tone e ta bejme te fuqishem, kurre s'do te mund te jemi besimtare te mire e te ndershem, as ndaj zotit as ndaj askujt. Servila do te jemi e dyfytyresha, edhe ndaj turqise edhe ndaj arabise edhe ndaj amerikes edhe ndaj serbise edhe ndaj zotit edhe ndaj njeri tjetrit.

Pra,
duhet se pari ta bejme atdheun te fuqishem, pastaj patjeter qe do t'i kemi punet mire edhe me zotin.
E kunderta, u pa qe ishte dhe do te jete deshtim dhe mjerim.

Realisht, (te jemi eksplicit ne shprehje):
Ma i mire eshte ujku e derri i atdheut tend, sesa hoxha ose prifti ma i mire i turqise ose vatikanit.

S'ka pse e mashtrojme vetveten. Duaje dhe mundohu ta besh atdheun tend sikur parajsen e Zotit, me siguri qe kur te vjen dita do ta meritosh dhe do ta shijosh ate.

Sot, libia, siria, afganistani, iraku, sudani e algjeria... duken tamam sikur qe pershkruhet xhehenemi, ferri.
Mjerim. Vdekje per se gjalli.
A mundet ta beje vendin e vet ashtu, ne ate gjendje, nje popull qe eshte besimtar???

Po m'vjen keq, por,
nuk ka popull te krishtere, shtet te krishtere, sot ne bote i cili vuan nga uria, mjerimi ose varferia.
Nuk ka.
(thojne "dy maca e hajne nje qen" ... po thojne "te krishteret i kane tre zota, e muslimanet vem nje zot"... pra, rezultati qysh ne fillim eshte 3 me 1 ... hajgare pak, pa idhnim)

Thash, po m'vjen keq edhe po ndihem keq nga ky fakt e ky krahasim (ne parim edhe fyes), por, kjo po qe eshte nje arsye e mire per te reflektuar.

nejse

.....pika me e para, e para prej ma te parave duhet me kan njeri, qe do te thot me pas njerzi me pas ftyre, me pas karakter, me pas kultur. Po si pate keo te gjitha te tjerat te bien ne uje.Prandaj kush nuk i posedon keto veti eshte me e rruges me i lane kshillat per te tjeret, se ato keshilla me kujtoin mjaullimen e maces dhe asgje me shume.

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

... me kujtoin mjaullimen e maces dhe asgje me shume.

He bre hajrullë, sa po tham qe tash jam rrite kishe i madh e s'bon me kallzu prralla, qe prap po del diçka po bahet sebep! (Jaaa gati jam me hjek dore prej doreheqjes nga perrallat).
Beso qe si ma ki permend macen mu ka kujtu qeshtu niher nifar rasti qe m'ka pas noll qeshtu me maca:

Ishte një ditë e mërzitshme me shi, gati njëjtë si sot. Më kujtohet që sapo u pata kthy nga një udhëtim i gjatë. Me kishte munguar puna, shokët, filmat, librat, gjithçka. Edhe shëtitjet buzë lumit, nëse kjo të intereson .
Atë ditë u pata qu vonë. Pata bo be të mos qohem deri në drekë. Kah fillimi i pasdites, telefoni ma kujtoi që nuk isha harruar nga bota.
Mirë.
Ishte Rogjeri.
Hey, ke ardhur? më pyeti ai.
Po, po, jam kthyer para dy ditësh.
Oh, do të shihemi atëherë, ma priti ai.
Po, ndonjë nga këto ditë, i përgjigjem unë.
E ç’thua për sonte? më thotë ai, i sigurtë që nuk do të qes bende.
Mirë, i them unë duke e siguruar që bendet nuk janë sport për mua, në sa?
Kah ora shtatë, përgjigjet ai, shkojmë kah shtëpia edhe shohim ndonjë film, e kam ble një videoprojektor, do ta shohësh sa mirë është.
Mirë, i them unë, do të vij. OK, shihemi në darkë. OK. Biiiiiiiiiiiiiiiip… telefoni u mshel.

Kah ora gjashtë e gjysë dola nga shtëpia.
U enda pak nëpër vitrina t'dukatgjive (seç m'u pat tekë në mendje që më duhej një unazë, palidhje) edhe pak para orës shtatë, thirra në telefon Rogjerin edhe i thashë që jam para shtëpisë.
Dera u hap, hyra brenda.
Mirëmbrëma, iu thashë të gjithëve që gjendeshin brenda.
Mirëmbrëma, më tha baba edhe nana e Rogjerit. Ke hup krejt kohëve të fundit, vërejti kjo e fundit.
Po bre, kam qenë me pushime, i thash
Mirë ishin?
Mirë bre tybe, falemnderit.
Pante, më thirri Rogjeri, hajde ngjitemi lart.

U ngjitëm shkallëve edhe u gjendëm para derës së "kinemasë". Rogjeri e hapi derën.
Melanie, ka ardhë Panta, tha ai.
Oohh, Pante, ku je more tii… dhe u ngrit të më përqafonte. Një puthje, dy puthje. Mirëpo në disa rajone, bëhen katër puthje edhe qeshtu, nuk e di pse, pata njëfar si çast hutimi. Atëherë ajo i shtoi dhe dy të tjera.
Melanie dhe Rogjeri janë motër e vëlla. Ajo studion për farmaciste. Në përgjithësi, ajo ofron një pamje mjaft të këndshme për sytë e tjetrit përballë.

Çka të pëlqen, Pante? më pyeti Melanie.
Winona Ryder, iu përgjigja me njëfarë frike mos kërkesa ime nuk do të plotësohej. Rogjer, thirri ajo, gjeje pak atë filmin Autumn in New York, është shumë i bukur.
Në tabelën e bardhë ngjitur pas murit filluan të shfaqen sekondat e para të filmit. Richard Gere, Winona Ryder, ueee! ia bëra vet me vete, çfarë kombinimi fatal.

Tu kqyr qaty, nuk vonoi shumë edhe Rogjeri, ndoshta i kapur nga ndonjë nevojë e paparashikuar, por ndoshta dhe nga ndonjë punë e harruar në ngutje e sipër, tha që nuk do të vonohet. U drejtua kah dera, e arriti atë, e hapi edhe, në çastin e fundit, u kthye kah unë dhe Melanie që po e përcillnim me sy duke na thënë: "Hey, ju të dy, kqyr se mos po bëni ndonjë sherr", dhe pastaj tërhoqi derën duke buzëqeshur. M'u duk se e kapa edhe një shkelje të lehtë syri.
I hutuar, paksa i turbulluar bile, i ktheva sytë nga Melanie. Ajo buzëqeshte. Mirë boll.

Filmi ishte futur tashmë në dhjetëminutëshin e dytë. Pas pak dëgjoj një zhurmë të lehtë, nga ana e derës. Nuk e fshehi, në ato çaste, megjithëse sytë në ekran, mendjen e kisha tek fjalët e Rogjerit para se të dilte. Zhurma e derës ngjante me një gërrithje të lehtë. Melanie u ngrit. E qetë, ajo hapi pakëz derën dhe në dhomë u fut një mace. Ishte një mace e vockël, me qime të përhimta, të buta, oh sa t'buta. Macja u ngjit mbi kauq dhe u struk në prehër të Melanie. Ktheva sytë kah macja. Kishte prehër vërtetë të bukur. Melanie kishte veshur një minifund të zi, pak përsipër gjunjëve. Filmi vazhdonte. Hidhja sytë herë kah Winona herë kah macja.
Dora e Melanie kishte filluar t’ia përkëdhelte barkun. Macja shtrinte qafën e kënaqur, fort e kënaqur. Atëherë, Melanie ktheu kokën nga unë dhe më thotë: - A të pëlqen macja ime?
- Po, më pëlqen.
- A t'pëlqen shumë?
- Po, shumë.
- A ke ndonjë mace ti?
- Jo, nuk kam.
- A dëshiron ta kesh një?
- Oh, jo edhe aq…
- Sa keq, macet janë kaq të buta…
- Po, ashtu duken…
- A dëshiron ta ledhatosh?
- Hmm… mos po më bën me qime se?
- Oh jo, unë e laj për çdo ditë, nuk i bien qimet aq shumë.
- Mirë, po e ledhatoj.
- Edhe pak, edhe pak, ajo ka aq shumë dëshirë ta ledhatosh.
Vërtetë, macja kishte filluar të shtrihet sikur kur i shpin këmbët, për mrekulli.
- Qenka shumë e ndjeshme.
- Po, ashtu ështe.
- Edhe për mua, megjithëse s’kam njohur shumë. - Winona është shumë e bukur, ke të drejtë që e pëlqen.
- Po, vërtetë, shumë e bukur. Është si një macë e vockël.
- Po, por jo aq e bukur sa macja ime.
- Jo, ke të drejtë, jo aq e bukur.
- Ledhatoje, ledhatoje, asaj i pëlqen kjo.
- Mirë.
Në këtë çast, dora ime përkëdhelëse ndjeu një dridhje të lehtë. Macja ishte eksituar! Melanie e ndjeu dhe ajo. Dhe ajo qeshte, herë duke e shikuar macen herë sytë e mi të hutuar.
- S’është asgjë, mos u ban merak, kështu ndodh edhe vet kur e ledhatoj për njëfarë kohe.
- Ah, thashë mos preka ndonjë gjë që s’duhet…
- Jo, bash, ke prekë aty ku duhet…
- Hmm…
- Po, edhe macet kanë nevojë për pak ngrohtësi, ato janë kaq të vetmuara. Gjithë ditën mbyllur. Mërziten. - A nuk e qet asnjëherë jashtë?
- Rrallë, shumë rrallë, është shumë kurreshtare, s’mund ta fus më brenda, ka dëshirë të shëtitet.
- E pabindur, pak a shumë…
- Po, le të themi e pabindur, megjithëse unë e kuptoj shumë mirë. Winona po qeshte. Sa bukur që qeshë, I love her.

Macja i kishte mbyllur sytë. Melanie e kishte vënë dorën e majtë mbi të edhe i lëvizte ngadalë gishtat e hollë. Dhe pastaj, fola unë:
- A po ka shumë mace këndej?
- Jo dhe aq, por nuk e shoqëroj me to.
- E përse? Ngase janë të egra ndoshta…
- Jo, jo, thjesht ngaqë kjo e imja është e pashoqërueshme. Shiko ç’më ndodhi një ditë. Kisha dalë jashtë bashkë me macen. Ajo dukej aq e lumtur. Dukej kjo, një mace e tregon gjithmonë lumturinë e saj. Kur po ecnim anash gardhit, nga një kaçube e vockël doli një maçorr. Ishte i madh e i zi, të shtinte frikën. Sigurisht, ajo u tremb.
- Dhe pastaj, çfarë ndodhi? Filmi po përfundonte.
- Maçorri kërkonte shoqëri. Luante me macen time, i fërkohej, i ledhatohej e gjithçka kështu. Por siç të thashë, maçorri ishte shumë i madh e i frikshëm, dhe nuk e di çfarë, por një lëvizje e pavend e maçorrit bëri që macja të kërcente nga vendi dhe të strukej tek unë.
- Hmm…
- Po, dhe që nga ajo ditë, e kam qitë jasht shumë rrallë, thjesht sa për të marrë ajër.
- Po t'kuptoj.
Në këtë çast, dera trokiti dhe në dhomë u fut Rogjeri. Hë, foli ai me buzëqeshje, nuk keni bërë ndonjë sherr, hë?
Jo, jo, u përgjigj Melanie, kemi biseduar mbi macet. Mbi macet? u habit ai. Po, ra fjala tek macja ime dhe pastaj kemi ndërruar dy fjalë. Po filmin, a e patë? pyeti ai duke i hedhur një sy tabelës së bardhë. Po, po, thashë unë, shumë i bukur. Melanie mendon që Winona dhe macka e saj ngjajnë, shtova unë. Nuk e di, ma ktheu ai, nuk i kam parë ndonjëherë me atë sy.
Pati një copë heshtje.
Pastaj u dëgjua dhe një trokitje e lehtë dhe në derë u shfaq e ëma e dy të rinjve. Ejani hamë bukë, tha ajo. Jo, po qohem të iki, i thashë unë. Po pse bre bash qeshtu? më tha e ajo.
Hajt se viij viij? ia ktheva une edhe dola, kur bash n'qato momente m'u ka kujtu tezja Pranverë.

Tek dikur vonë mbase jam shtri me fjetë m'ka ra ndërmend që këtë shprehjen "Hajt se viij viij" e përdorë Buqja Ilazit.
Hejj taksirati që na ka gjetë me këto mace!

Nejse
Qashtu.

Hajt turqeta ihere

......sa e pa natyrshme me duket kur flasin diktatoret ose njerzit e krisur, per moral, me vie sikur dikush te mos flas me goje por me b..., prandaj betohem qe as mendja nuk me shkon te lexoi.A ndegjohet "filozofia" nga njerez pakurrizore qe ju mungon thelbesorja qe nuk e meritoin te quhen njeri, asnjeher.

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Hajra

......sa e pa natyrshme me duket kur flasin diktatoret ose njerzit e krisur, per moral, me vie sikur dikush te mos flas me goje por me b..., prandaj betohem qe as mendja nuk me shkon te lexoi.A ndegjohet "filozofia" nga njerez pakurrizore qe ju mungon thelbesorja qe nuk e meritoin te quhen njeri, asnjeher.

Mbase nuk eshte shume e shijshme t'ta them keshtu, por une besoj ne kauzalitet (causality). Dmth cdo gje qe bejme, patjeter do te kete efektin e vet. do te ndiqet nga pasoja.
E dij qe disa gjera qe i them une, nuk para kane shume kuptim per ju, pervec si prralla...
...por thjesht, kam pershtypjen qe kjo pjesa qe do ta them ne vazhdim eshte ma e asimilueshme per cdo mendje, ma e kapshme, pavaresisht nga bindjet apo besimi;

Ne, secili, por sidomos si popull jemi ketu ku jemi per nje aresye. Nuk jemi bash badihava e bash nga rrethanat historike ne mjerim e te prapambetur keshtu si jemi.
Ne jemi produkti i te kaluares sone.

Edhe sot, kur na buzeqeshi liria, ne i mbyllem syte para vjedhjeve, mashtrimeve, hipokrizise, uzurpimeve, degjenerimit familjar e kombetar, e lloj e soj krimesh te tjera... edhe, qe tek jemi sot; hala me sy te mbyllur, nje komb i tanë, i hutuar, i rraskapitur. Të mbyllur ne rrethin vicioz te dobesise sone kolektive.
Ka vetem nje menyre per te dale nga ky rreth: t'i hapim syte. Qikaq.
Cdo gje mund te rifilloje bre.

Restart, mein freund, restart.

Me kqyr holle e holle, teorikisht, cdokush prej nesh, edhe ma i keqi, eshte tashme ne rrugetim personal per permiresimin e vetvetes; mundesite gjithmone jane aty, mundesite na ofrohen perdite, sprovat, tundimet, mundimet qe na ofrohen me te vetmin qellim qe njeriu te mesohet t'i kaperceje...

Mjafton qe njeriu te kete pak konsiderate edhe respekt per vetveten;
te mos pranoje te rrije i zhytur ne llum e ne felliqesi te analfabetizmit te vet per nje kohë aq te gjate sa te arrije deri ne ate fazen e poshtersise e t'ia nise t'i vije lezet nga budallakia e nga padituria e vet.
Jo, shoq, na jemi me te mire se kaq. Na jemi me te mençur se kaq.
Ne mundemi.
Nichts ist unmöglich!
Asnje gje nuk eshte e pamundur.

Mjafton bre veç sytë me i çelë që ta shohim.
Mjafton veç sytë me i çelë.

....."bojkoto mallerat joshqiptare" paramendone po te behej kjo thirrje qe ne vitin 2000, a thua kriminelet serb dhe ata shqiptare do te mbrrinin gjithe kete kapital. Si do te dukej veriu i Kosoves tani? Sigurisht me lehte do ta kishim te venim rendin dhe ligjin atje, sepse ndoshta vetm me patate do te na gjuanin serbet ose te lodhur nga varferia me lule do te na prisnin.
Po nuk u bojkotua, injorua apo luftua e keqja qe ne fillim vonesa paguhet shtrenjet.Prandaj gjerave te rrezikshme dhe pa vlere, njerezve te krisur dhe maskarenjeve qe ne fillim duhet te ju tregohet vendi ku e kan, duhet bojkotu dhe duhet injoru.

[panta_rhei]

Kohë të gjatë kam menduar se Zoti është E Vërteta.
Tashmë jam bindur se kisha qenë gabim në këtë mendim.
Zoti nuk është e vërteta,
por
E Vërteta është Zot.


Mohhandas Ghandi