Opinione

[Zero Cool]

Mos na prekni historinë – po klithin falsifikatorët e historisë



Nexhmedin Spahiu

Nuk janë turqit ata që duan të na ndryshojnë historinë, atë na e ka falsifikuar shoku Enver Hoxha dhe shërbetorët e tij.



Pas deklaratave të ministrave turq Dinçer e Davutoglu për problemet që ka historiografia e jonë në raport me turqit dhe me Perandorinë Osmane u ngrit turma e atyre që pretendojnë të jenë historianë se nuk lejojnë të ndryshohet historia, se të prekësh historinë është të prekësh shtyllën kurrizore të kombit etj.etj..
Kjo e vërtetë duket shumë cinike. Ata që prekën shtyllën kurrizore të kombit janë falsifikatorët e historisë, shërbëtorët e shokut Enver Hoxha (1908-1985) dhe nxënësit e tyre.
Këta falsifikatorë të historisë për më së gjysmë shekulli indoktrinuan breza të tërë me histori të rreme, me gjysmë të vërteta dhe me komente të çoroditura.

Lëvizja komuniste në Drenicë?!!! Lëvizja balliste në Drenicë?!!!

Falsifikimi u bë aq i paskrupullt sa ta zëmë ka njeri që ka doktoruar në Universitetin e Prishtinës me temën “Lëvizja komuniste në Drenicë 1941-1945” . Emrin nuk po i përmendi për të mos krijuar idenë se po sulmoj individin dhe jo dukurinë. Krejt Drenica e di që në atë kohë s’kishte asnjë komunist në Drenicë dhe rrjedhimisht as lëvizje komuniste.
Po i njëjti person, pas rënies së komunizmit shkroi librin “Ballit Kombëtar në Drenicë” duke i konsideruar si ballistë të gjithë nacionalistët shqiptarë të kohës së Luftës së Dytë Botërore. Në gjithë Kosovën në atë kohë kishte vetëm dy anëtarë të Ballit Kombëtar. Ata ishin dy profesorë të gjimnazit “Sami Frashëri” në Prishtinë, kurse në Drenicë s’kishte as edhe një ballist të vetëm.
Nacionalistët e Drenicës si edhe ata të gjithë Kosovës ishin përkrahës së qeverisë kuislinge me seli në Tiranë deri më 1943, dhe më 1943/44 përkrahës të Lidhjes së Dytë të Prizrenit në krye me Rexhep Mitrovicën (1887-1967) e Xhafer Devën (1904-1978), ndërsa më 1945/46 përkrahës të Organizatës Nacional Demokratike Shqiptare dhe përkrahës të kryengritjes së Shaban Polluzhës në përfundim të Luftës së Dytë Botërore. Sigurisht këtu nuk po i llogarisë për nacionalistë një grup komunistësh të mbledhur rreth Fadil Hoxhës (1916-2000) të cilët edhe ashtu kishin rrol minor derisa u krye Lufta e Dytë Botërore.
Ky shembull eklatant tregon se sa në mënyrë bizare është shkruar historia e jonë.

Falsifikimi i deklaratës së pavarëssisë së Shqipërisë

Vargu i falsifikimeve me te cilat edhe sot e kësaj dite furnizohen nxënësit e studentët në Kosovë e Shqipëri është tejet i gjatë dhe prekë çdo pore të historisë sonë.
Disa nga këto falsifikime janë dalë në shesh pas rënies së komunizmit siç është rasti i shlyerjes së nënshkrimeve të Rexhep Mitrovicës (1887-1967), Mit’hat Frashërit (1880-1949) e të tjerëve nga dokumenti i shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, por shumica e falsifikimeve ende kanë ngelur.
Falsifikimi i emrit të Ismail-Qemail bej Vlorës në Ismail Qemaili

Falsifikimi prek edhe vet Ismail-Qemail bej Vloren (1844-1919).
Meqë Enver Hoxha i kishte shkatërruar gjithë familjen Vlora sikurse edhe gjithë familjet tjera patriotike në mbarë Shqipërinë, atëherë kryeministrit të parë të Shqipërisë iu hoq mbiemri Vlora dhe titulli bej. Pjesa e dytë e emrit Ismail-Qemail iu bë mbiemër dhe kështu Ismail Qemail bej Vlora u tjetërsua në Ismail Qemaili. Edhe sot e kësaj dite shkollat, rrugët dhe sheshet në Kosovë e Shqipëri mbajnë tabelat ku shënohet Ismail Qemaili e jo Ismail-Qemail bej Vlora.

Vasil Shanto – terroristi komunist që mësohet si hero

Ende sot në Shqipëri rrugë dhe shkolla mbajnë emrin e heroit të popullit Vasil Shanto (1913-1944) “heroizmi” i të cilit ishte vrasja e djalit të Isa Boletinit (1864-1916), major Adem Boletinit (___-1943), komandant i xhandarmerisë në Shkodër.

Falsifikimi i nënshkrimit të Bajram Currit: letër Leninit

Dr.Krist Maloki (1900-1973) ishte tronditur kur në muzeun e Shkodrës gjatë vizitës së tij si profesor austriak viteve të 60-ta, iu kishte prezantuar dokumenti i “nënshkruar” nga Bajram Curri (1862-1925) ku kinse ky i kishte dërguar letër “Hazreti” Leninit (1871-1924). Krist Maloku pohon se e kishte njohur personalisht Bajram Currin dhe se Bajram Curri ishte analfabet dhe kurr nuk kishte vënë nënshkrim. Natyrisht ky fakt nuk e zvogëlon rrolin e Bajram Currit në dërgimin nëpër shkolla të të rinjëve shqiptarë nga Kosova.

Falsifikimi më i dëmshëm: ai për Kongresin e Berlinit

Vargu i falsifikimeve është i gjatë, por më të dëmshmin na e provon Jusuf Buxhovi.
Ky ka të bëjë me qëndrimin “armiqësor” të Anglisë dhe Gjermanisë ndaj çështjes shqiptare në kongresin e Berlinit më 1878. Edhe pse Jusuf Buxhovi me prova të dorës së parë dëshmon se Anglia e Gjermania në Kongresin e Brerlinit kishin ndaj Shqipërisë qëndrim identik me atë çfarë patën këto vende ndaj Kosovës më 1999, prap se prap librat tona të historisë, nga ku mësojnë nxënësit e studentët tanë, vjellin vrer kundër Anglisë e Gjermanisë së asaj kohe. A nuk është dëmtim i shtyllës kurrizore të kombit falsifikimi i raporteve të kombit me miqtë më të mirë të tij: Anglinë e Gjermaninë?

Wikileaks. Viki-Çka?

Kur ka falsifikim të fakteve, atëherë komentimi i historisë bëhët akoma më banal. Ata që kanë shkruar historinë mbi bazën e fakteve dhe kanë komentuar drejt kurr nuk i tremben rishikimit të teksteve të historisë. Ata që kanë falsifikuar klithin sllogane patriotike për të fshehur krimin qe kanë bërë.
Nga Wikileaksi nuk frikësohet askush që ka folur hapur, drejt e sinqerisht në çdo kohë e çdo vend. Për ata që gënjejnë e intrigojnë: Wikileaks, Viki-Çka?

[Zero Cool]

Shamia



Seb Bytyçi


Tema e këtij shkrimi nuk është mbulesa ose mësim-besimi. Ky shkrim refuzon të diskutojë për një çështje të paqenë. Mirëpo, diskuton për çështjet reale dhe përpjekjet për ta tërhjekur vëmendjen larg atyre.

Kontrollimi i mendjes

Orwell në librin e tij “1984” paralajmëron për një shoqëri ku partia kontrollon çdo aspekt të jetës, dhe madje ekziston edhe Policia e Mendimeve. Mirëpo, unë dua t’ua rikujtoj librin e H.G. Wells “Makina kohore” (dhe filmin e vitit 2002 me të njëjtin titull) që merret me një qasje tjetër merret me temën e ngjashme. Aty një shkencëtar udhëton në kohë në të ardhmen e largët. Aty ai gjen një shoqëri të varfër që jeton sikur paraardhësit tanë në kohën e gurit. Një gjë të çuditshme që ai vëren aty është se nuk ka njerëz në moshë të shtyrë. Edhe pse në pyetjet e tij nuk përgjigjet askush, më vonë ai e kupton arsyen e kësaj. Këta njerëz vazhdimisht janë pre e disa monstrumëve që dalin nga toka. Më e çuditshmja për të është se askush nuk pranon të flas për fatin e tyre. Ata thjeshtë e pranojnë realitetin dhe nuk flasin për familjarët e tyre të rrëmbyer/vrarë nga monstrumët nëntokësor.

Më vonë, protagonisti, e kupton çfarë po ndodhë. Për shkak të një katastrofe bota shndërrohet në një vend të shkretë. Dhe lloji njerëzor evoluon në dy nënlloje, njëri, Morlokët, që jeton mbi tokë (dhe që ju ngjan shumë njerëzve të tashëm) dhe tjetri nënlloj, Eloi, që jeton nën tokë (dhe ngjajnë në monstrumë). Nëntokësorët në fakt i gjuajnë njerëzit mbi tokë për ushqim. Në film, shkencëtari kupton se nëntokësorët janë të ndarë në disa grupe, dhe përderisa një grup merret me “gjuajtjen” e njerëzve, një grup më i avancuar është në gjendje të kontrollojë mendjen e të gjithë nëntokësorëve si dhe të njerëzve mbi tokë. Kështu, predatorët i frikësojnë njerëzit duke u futur edhe në ëndrrat e tyre, dhe duke mos i lejuar as të mendojnë për rezistencë.

Mjegulla kosovare

Nuk ka si të mos vijë në mendje ky skenar, kur e sheh çfarë ndodhë me popullsinë në Kosovë. Shumë e rëndësishme është saga e shamive e mësim-besimit. Në qindra anketa që janë bërë me qytetarët kosovarë që nga viti 1999, në asnjërën për tyre nuk del si brengë shamia ose mësim-besimi. Vazhdimisht konfirmohet se brengat kryesore për qytetarët janë papunësia, varfëria dhe korrupsioni. Dhe për çfarë teme diskutojnë kosovarët me javë të tëra? Për shaminë dhe mësim-besimin, tema që as nuk figurojnë në radarin e shoqërisë kosovare për nga rëndësia.

Këtu pra qytetarëve u imponohen tema që ua tërheqin vëmendjen e tyre nga çështjet reale. Para syve kolektiv të shoqërisë kosovare vendoset një shami e errët që e parandalon shikimin e problemeve të vërteta. Dhe, me mjeshtri prej ninxhash gjuhen bomba tymi, në kohën kur buxheti i Kosovës dëmtohet me miliona euro nga korrupsioni. Grabitçarët duan mjegull.

Qytetarët si Eloi dhe çështjet e vërteta

Përderisa, mjegulla e hutia krijohen me zell në të tëra anët, qytetarët grabiten çdo ditë. Çdo i treti kosovar jeton në varfëri absolute. Inflacioni është rritur, dhe çmimet për ushqim janë rritur për gjysmë. Numri i ndërmarrjeve që mbyllen – nga presioni i tatimit në një anë dhe haraçit në anën tjetër - është rritur në vitet e fundit. Dhe çfarë ndodhë me njerëzit që mbesin pa punë dhe pa dinjitet? “Shpëtimtarët” shkojnë u ofrojnë lëmoshë duke shkelur edhe më tej dinjitetin e tyre.

Refuzimi i hirit syve

Në vend që të diskutohet për krijimin e vendeve të punës, diskutohet për shami që bartet nga disa dhjetëra persona nga gati dy milionë. Në vend që të propozohen ligje për luftimin e korrupsionit e krimit të organizuar, si p.sh. ligji antimafia ose përforcimi i Agjencisë Anti-korrupsion me fuqi prokuroriale, propozohen amandamente ligjore për mësim-besim.

Prandaj, kurthi mjegullues i ngritjes së temave të paqena është i rrezikshëm. Është mashtrues dhe dëmtues për qytetarët e Kosovës. Dhe diskurset e tilla publike që promovojnë debate romantike herë nacionaliste herë religjioze, janë qëllimkëqija dhe duhet të refuzohen.

(Autori është Drejtor i Institutit Ballkanik të Politikave. Opinionet janë personale.)

[Zero Cool]

Neoosmanizmi dhe shqiptarët në Turqi



Bujar Abdullahu


Jashar Koshaner, ish gjenerali i ushtrisë turke para disa ditëve dha dorëheqje së bashku me komandantët më të rëndësishme të forcave tokësore, detare dhe ajrore dhe kjo ndodhi për shkak se 250 oficerë, ndër të cilët 14 gjeneralë janë në burgjet turke, sipas qeverisë, për shkak të komplotit të përgatitur prej tyre.

Armata turke me kushtetutën e saj, ndër të tjera, dhe deri më tani, është shfaqur edhe si mbrojtëse e sekularizmit dhe njëkohësisht parandaluese e ndikimit të fesë në shtet. Historia moderne e saj, më saktë ajo prej liderit historik Ataturk e tutje, është dëshmitarja më e mirë e këtij konstatimi. Ndërsa tash, kur Nexhet Jozel, njeri i besuar i kryeministrit Erdogan dhe presidentit Gyl, zgjidhet për shef të shtabit të përgjithshëm të armatës turke, dhe kur dihet se Partia e Drejtësisë dhe Zhvillimit ka politika pro-islamike, atëherë kahet e këtij shteti me ndikim, jo vetëm në Ballkan, duket se kanë filluar trasimin e një shtegu të ri për ecje tutje, me ç’rast për herë të parë Turqia shfaqet si unike në aspekt të identitetit të saj qytetërues, ku drejtimi i udhëheqësve është i njëjtësuar dhe në harmoni të plotë me përkatësinë fetare të popullit të saj. Por a është kështu në të vërtetë, apo Turqia vazhdon të jetë shtet i përçarë me shumicë myslimane dhe me nomenklaturë politike e ushtarake sekulare?

Gjeostrategjia e re turke jo vetëm politiko-kulturore e zyrtarëve turq në shtetet e Ballkanit dhe në veçanti në Kosovë, që disa po e quajnë neoosmanizëm duket se ka kulmuar dhe është kuptuar më shpluar, me kërkesën e fillimisht ministrit të arsimit, z. Omer Dinçer dhe me pas të atij të punëve të jashtme, z. Ahmet Davutogllu, për një retush të historisë së periudhës së sundimit otoman. I pari, pra z. Dinçer kërkoi që aty ku fyhet periudha e sundimit të sulltanëve të hiqen nga tekstet shkollore, ndërsa i dyti, shefi i diplomacisë turke, tha se ne nuk kërkojmë që të ndryshohet historia por mënyra e interpretimit të saj. Ai më pas shtoj se ‘në kohën e komunizmit të Titos dhe të Enverit është shkruar historia juaj dhe për këtë arsye ajo ka qenë e ndikuar nga sistemet përkatëse dhe si e tillë duhet rishikuar’.

Shqiptarizma konturën e saj përfundimtare e ka marrë në kohën e rilindësve tanë, dhe ky besoj është një konstatim të cilën e kanë përsëritur në vazhdimësi dhe vënë në pah shumë historianë, intelektualë e akademikë. Është periudha e Rilindjes Kombëtare Shqiptare ajo e cila mund të konsiderohet si një ndër periudhat më të ndritshme të historisë shqiptare. Por, pse është më e pasura dhe pse është periudhë kur shqiptarizma krijoj konturën e saj përfundimtare? Thjesht për shkak se mu në këtë periudhë shqiptarët i kundërvihen Otomanëve dhe pos tjerash mbi bazën e kësaj kundërvënie u krijua kombi shqiptarë me atributet e saja unifikuese si gjuha, kultura, fetë etj..

Po, është e vërtetë se historia është e shkruar edhe përgjatë regjimeve komuniste titiste dhe enveriste dhe si e tillë mund të ketë ndikime në përshkrimin dhe konkluzionet për periudhën e sundimit otoman në tokat e shqiptarëve, por nuk kam ndonjë dyshim se historia është e shkruar edhe në periudhat parakomuniste dhe edhe në këta libra historik gjenden pjesë të cilat nuk kanë qenë të thurura me lavde për historinë otomane, në të vërtetë ka qenë dhe është mu e kundërta.

Ne jemi komb i vogël, si shtet i Kosovës edhe më të vegjël, dhe nuk besoj se kemi mundësi për ndikim në politikat rajonale e edhe më pak në atë globale, por pasi Turqia kërkoi nga institucionet tona ndryshimin e interpretimit të historisë, atëherë besoj se përgjithësisht shqiptarët, dhe në veçanti ata të Kosovës, për shkak se kjo kërkesë turke është drejtuar tek institucionet tona, kemi të drejt, dhe atë shumë legjitime, të kërkojmë nga Ankara zyrtare njohjen e shqiptarëve të Turqisë me statut të minoritetit. Kjo besoj, është larg më legjitime se sa kërkesa e zyrtarëve të Turqisë për ndryshim të historisë apo ndryshim, qoftë edhe të interpretimit të saj. Në veçanti tani kur kahja e zhvillimit historik e Turqisë ka marrë një dimension të ri, është e natyrshme që në vazhdën e ndryshimeve të saj të kërkohet trajtimi i shqiptarëve si minoritet me të drejta të njëjta me turqit në Kosovë dhe, kuptohet, me rikthimin e mbiemrave shqiptarë.

Duke pas parasysh gjeostrategjinë e re turke në rajon, duke pasur parasysh gjithashtu edhe kërkesën që përfaqësuesit e institucioneve të Kosovës me shumë legjitimitet mund ta kërkojnë nga Ankara zyrtare, fuqishëm besoj se shqiptarët dhe turqit nuk kanë asnjë arsye që të ndryshojnë kursin e bashkëpunimin të deritanishëm, madje është me dobi dypalëshe që ky bashkëpunim të forcohet e thellohet edhe më, pavarësisht që historia jonë mund të mbetet e pandryshuar.

(Autori është Kryetarë i Partisë Nacionale Demokratike Shqiptare)

[Zero Cool]

Kundër ‘Edukatës Fetare’ në shkollat e Kosovës



Gani N. Asllani


Rreth debatit për vënien e orës fetare si mësim të detyruar nëpër shkollat e Kosovës, tashmë janë pozicionuar shumë grupe, individ, shoqata apo organizata në të dyja kampet, atë për, dhe atë kundër, duke përdorur të drejtën e qytetarit për tu edukuar, kurse nga kampi tjetër, duke përdorur argumentin e shtetit laik si bazë e fortë kushtetuese që e ndanë shtetin nga feja. Derisa në këtë zhurmë madiatike e mbi-politizuar, nxitur nga dy deputet të koalicionit ‘Aleanca për Kosovë të Re’ të hyrë në Kuvendin Popullorë të Republikës si pasojë e sistemit të çoroditur zgjedhorë në Kosovë, e që për shkak të numrave të ulët që koalicioni qeveritarë i ka në disponim, nuk mundet të ia lejoj vetes bezdisjen e tyre, kanë filluar që njerëzit të marrin edhe nofka (kryesisht komunistet nuk po duan të na lënë praktikimin e fesë) duket se më së paku, ose edhe fare nuk është shtjelluar argumenti mësimoro – pedagogjik, pra çështja se a duhet që domosdo fëmijët tanë të mësojnë fenë nëpër shkolla!

Pikërisht për këtë çështje dua t’i marrim shtruar këto argumente në cilësinë e një akademiku që për mëse një dekadë është i përfshirë në arsim të nivelit universitarë. Fillimi me një projekt të ri është kurdoherë vështirësi e madhe, e aq më tepër kur është fjala për një eksperiment të pa provuar më parë. Kështu edhe lënda e edukatës fetare kërkon një planprogram të studiuar, balancual dhe organizuar mirë. Konkretisht, sa shumë hapësirë do t’i ipej në këtë lëndë fesë Islame, si religjioni që pjesa më e madhe e banorëve të vendit i përkasin, çfarë hapësire do të zinin në këtë lëndë sektet fetare myslimane, si do të shpjegoheshin interpretimet e ndryshme të Islamit nga Sufismi (që predikon një Islam shpirtërorë dhe vetëmohues) deri te Uahabismi (që predikon mënyrën më të egër dhe më radikale të udhëzimeve Kuranore). Pastaj, sa shumë hapësirë do t’i ipej në këtë lëndë Krishterimit dhe sekteve të tija, psh a do të mund të mësonin nxënësit tanë për Krishterimin Ortodoks Armenas, apo atë arkaik Koptik. Çështja tjetër, a do të mësojnë nxënësit tanë edhe për Çifutizmin, pastaj sektet Protestante, Kalviniste, Adventiste, Metodiste, apo edhe mijëra fetë e tjera pagane, natyraliste, dhe ato që besojnë në shumë Perëndi?

Siç po shihet pra, problemet janë mëse të shumta, ku ajo e përgatitjes së një armate arsimtarësh për këtë lëndë, do të ishte ndër më problematiket. Kush do jene ata? Priftërinj, hoxhallarë, apo mësues te rëndomtë? E rëndësishme do të ishte që të mos pikaset kjo lëndë ashtu që të mbetet e neglizhuar dhe braktisur siç ka qenë për shembull rasti me lëndët e ‘Amvisnisë’ apo ‘Bazat e Arsimit Teknik’ që neve që i mbajmë mend ishin vetëm lëndë sa për të mbushur orarin, pa fare interesimi nga institucionet e atëhershme arsimore. Në kundërshtim të atyre që sjellin argumentin se në perëndim gati në çdo vend ekziston lënda e edukimit fetarë, ja një përgjigje shumë domethënëse. Të gjitha këto shoqëri e shohin këtë lëndë si problematike dhe shumë përçarëse, sepse kur në orën e mësimit mësohet për Katolikët, nxënësit Protestant të detyruar nga prindërit e tyre natyrisht, braktisin orën, dhe anasjelltas, kur shpjegohet për Protestantët, nxënësit Katolik braktisin mësimin, kurse kur flitet për Islamin, Çifutizmin apo fetë e tjera, të gjithë nxënësit së bashku braktisin orët e mësimit. Për efekt të tranzicionit që po kalojmë, dhe në respekt të vlerës madhore të tolerancës fetare që ne Shqiptarët disponojmë, pyes - a do të ishte mirë që ndasi të këtilla artificiale të shënohen edhe në kombin tonë?

Dhe në fund, edhe çështja praktike e lidhur me mësimin fetarë nëpër shkolla! Çka e keqe u erdhi atyre që deri tani nuk mësuan lëndën fetare në shkolla, pra baballarët e këtyre fëmijëve që sot janë nxënës? Si ndodhi që edhe ne mësuam për fenë edhe pse nuk mësuam nëpër shkolla për edukatën fetare? Që më sjell kështu edhe te pika e fundit e këtij rebukimi – e që është; se feja i përket pikërisht shpirtit të njeriut, është një gjendje shpirtërore dhe emocionale e besimit mbi forca të mbinatyrshme, dhe duhet të mësohet vullnetarisht dhe me vetdëshirë. Shteti më së paku duhet të ketë dorë në këtë çështje, feja duhet t’i lihet familjes, prindit dhe shpirtit të njeriut për ta mësuar kur të dojë e si të dojë.

(Autori është bashkëpunëtor shkencorë në Qendrën për Studimet e Shkencave Politike të Europës Lindore, studiues shkencorë në Universitetin Njukasell, anëtarë i Qendrës për Studimet Fqinjësore i Universitetit Sterling, bashkëpunëtor korrespondent në Universitetin e Varshavës, dhe pedagog i shkencave politike në Universitetin Glasgow, Britani e Madhe)

[Zero Cool]

Boll mo! E kemi kuptuar lojën!



Fahri Xharra


Mjaft mo se na ngulfatet! Nuk jemi shqiptarët e kohës së Esad Pashë Toptanit, ku “dum`babatë” luanin lehtë me ne. Ata na diktonin se si te mbathemi, se si te vishemi se si te flasim. Ata na i caktonin rrugët e jetës. Hoxhallarët e kohës së sotme duhet ta dinë ndryshimin me shqiptarët e përmendur më lartë dhe neve të sotmit, se ne dimë shkrim-lexim, se ne sot flasim shumë gjuhë të huaja, se edhe ne të tjerët dimë të shkruajmë dhe lexojmë edhe arabisht, përveç tjerash, nëse kjo është e rëndësishme.

Mos i keqinterpretoni gjërat, mos na ngulfatni. Na leni rehat në rrugën tonë që na e ka caktuar vetë perëndia. Rruga e jonë, ajo e trajektores së DIELLIT, është e vetmja rrugë që ne sot e dimë dhe mundemi, dhe do ta ndjekim. Mos na i pudrosni gjeneratat e reja me pluhurin e rrugës pa dalje. Kot e keni. Ne jemi ata që nuk do të lejojmë kthimin prapa, nuk do t’i lejojmë askujt që të na pengon në rritjen e miqësisë me Evropën. Evropa jemi ne.

Ne shqiptarët myslimanë kemi praktikuar ato pak rite të mbetura nga okupimi shumëshekullor turko-mysliman dhe jemi ballafaquar me problemet e vërteta të jetës, qoftë për një mbijetesë apo një jetë më të mirë. Vlerësimi i të huajve ishte se jemi “myslimanë të lehtë”. Por, çfarë u mendua kur na quajtën “myslimanë të lehtë”? Evropa na donë vetëm kështu. E edhe ne e duam Evropën ashtu si është.

Qëllimi i shkrimit tim është që ata që duan ta mësojnë të vërtetën mbi vellot, shamitë, perçet, ferexhenë dhe “havalen” dhe në përgjithësi fshehjen e femrës nga “sytë e botës”. Qëllimi shumë i pastër pa kurrfarë tentimi të ç`vlerësimit të feve. Ato (fetë) le të vazhdojnë me qenë. Ato le të punojnë për ata që duan, por pa kurrfarë imponimi ligjor për të tjerët.

Jam konsultuar me një literaturë të shëndoshë nga burimet arabe dhe çdo fjali që e përmendi në tekstin e mëposhtëm e ka burimin e shkruar prej nga është shkëputur. Do i përmendi termet arabe për mbulesë të femrës të cilat po keqpërdoren nga ata që po iu shkon për shtati: hijâb (higjab); jilbâb (gjilbab); khimâr ( himar);

Çka thotë libri i shenjtë për vellon? Asgjë. Bile asgjë. Kurrkund nuk përmendet koka e femrës. Fjala “flokët” (sha`ar) aty nuk gjendet fare. Zoti nuk thotë asgjë as për mbulimin e as për zbulimin e flokëve. Nuk ishte qëllimi i ardhjes së Kur`anit që t’i mësoj njerëzit se si të vishen. Fjala vello, me qëllimin se si i ipet sot, nuk është pjesë e fjalorit dhe porosive kuranore. Velloja është një “krijesë” e shariatit.

Kurani dhe Hijab-i

Nga historia dhe origjina, bartja e Hijabit është institucionalizuar nga “Sharia”, ligji fetar i Islamit. Hijabi është i ndërlidhur vetëm me dy vargje të Kuranit, dhe iu është imponuar myslimanëve. Fjala është për vargjet 24:30, 31, 33:59.

1. Surja: Nuur (Drita),vargjet 30-31.

Kurani i paraqet principet e ligjit të thjeshtësisë (modestisë) në kapitullin24 (Nuur) Drita- thjeshtësia iu përshkruhet si myslimanëve ashtu edhe myslimaneve: “Thuaju besimtarëve që të largojnë shikimin që të ruajnë dëlirësinë, dhe t’i hedhin vello mbi gjoksin e gjinjtë e tyre... Allahu është i sigurt, njohës shumë i mirë se çka ata bëjnë”...30,31.

Sipas vargjeve të mësipërme, myslimani duhet të vishet si i ka hije njeriut në mënyrë të thjeshtë. Pra nuk parashihet asnjë ndalesë e as dënim për femrat e shpluara. (e përkthyer dhe e shpjeguar nga Muhammad Asad, Mesazhet e Kur`anit (Dar el- Andalus 1984). Himari, dhe përdorimi i tij shërben për të mbuluar gjoksin lakuriq të femrës së kohës dhe që “gjoksi nuk është që pa tjetër duhet të shihet”.

2- Surja 59 ( Al Ahzab) vargjet 58-59

“Bartje e hijabit në urdhrin e dytë të Koranit”. Sipas tij në atë kohë si femrat ashtu edhe meshkujt binin pre e provokimeve dhe shkeljeve morale. Nëse femra myslimane duhej të veshte një pelerinë të madhe, kur dilte nga shtëpia, arsyeja ishte që të mos ngacmon me pamjen e saj dhe të sulmohet.
Bartja e vellos, hijabit nuk është urdhër kuranik. (Ibrahim B. Sayed “ Women in Islam : Hijab (Islamic Reaserch Fondation International ,1998)

Kurse, Zonja Nazira Zin al-Din në Al Sufur Wa`l-hijab (Beirut, Quzma Publication) shkruan “Moraliteti im dhe vetëdija ime pa njolla është më e vlershme se sa bartja e mbulesës. Asgjë e mirë nuk duhet të pritet nga pamja (dukja) e jashtme, të gjitha të mirat dhe virtytet qëndrojnë ne brendinë time”.
Bartja e mbulesës së femrës është bërë sot në disa vende një dëshirë politike, një teatralizim i dëshirës për të qenë e lirë. Krejt se çka mendojmë për femrën të mbështjellët apo jo, në Kur’an nuk gjendet asnjë përshkrim i tillë.

Hijabi dhe injoranca është mbështjellësi që e mbulon zemrën, dhe e pengon kërkimin e së vërtetës për të pasur qasje në bashkim me Zotin dhe që e pengon njohjen e fshehtësisë së brendshme. Atributet dhe sjelljet tona negative si egocetrizmi, lakmia, materializmi, egoizmi, dëshira, kërkesat tona dhe shfrytëzimi i kufizuar i vetvetes si një mbulojë e trashë do të pengon dritën e shenjtë të Zotit të ndriçon zemrat tona. Me këtë rast ne e injorojmë të vërtetën,unin tonë të vërtetë dhe mbesim në kufirin me pamjen e së të vërtetës. Sipas Kur`anit ,”velloja dhe terri është në sytë e të padijshmit, të largojmë mosdijen e të ballafaqohemi më të vërtetën”.

Hijabi – mbulesë e brendshme shpirtërore

Emri “Hijab ( Higjab) në Kur`an vetëm 7 herë përmendet, pesë prej tyre si “Hijab” dhe dy herë si “Hijaban”. Shihni 7:46, 17:45 , 19: 17 , 33:53 , 38:32 , 41: 5 , 42 :51. Asnjëherë fjala “Hijab” nuk është përdorur ,si po na thuhet sot nga të pangopshmit në lidhje “me kodin e veshjes së femrës muslimane. Velloja apo hijabi në Kuran nuk ka të bëj aspak me ligjet e veshjes së femrës, bile as asaj arabe.

Sot, krejt kjo është për të vendosur diktaturat në shtetet e caktuara të botës, për të krijuar një kundërsulm nga të moderuarit e për të pasur alibi për shtrirje të tyre. S`ka aspak të bëj me Islamin e vërtetë.

Dr. Tarik Suwaidan thotë: “Në shumë vende arabe tradita e moçme ka rifilluar të praktikohet. Nëse e hedhim një vështrim të thellë për atë që ishte praktikuar në shekullin e 7-të, ne do të shohim shumë qartë “në shtëpitë e kohës nuk kishte mure dhe duhej të viheshin perde për tu ndarë burrat nga gratë, dhe se ato gra myslimane nuk duheshin të bashkëbisedonin me burrat dhe të qëndronin të ndara pas një perdeje...”

Pavarësisht nga pohimet e eruditëve (dijetarëve) konservatorë, nuk ka asnjë bazë në “Librin e Shenjtë” për mbështjelljen e femrave si gjë të obligueshme, por përpjekja e tyre është një sulm i tërthorë në imponimin torturues ndaj suverenitetit të grave, dhe se të gjitha autoritetet e pavarura e vërtetojnë se nuk ka asnjë bazë për këto urdhëresa kufizuese. Përveç kësaj, ideja se Perëndia apo al-Llâh i preferon gratë e mbuluara ose që trupi i grave është awra, vjen ngase gratë duhen të jenë të mbrojtura ndaj sulmit të burrave dhe shoqërisë imorale, kurse hijabi është i rremë dhe vetëm për të penguar qasjen e gruas në pavarësinë arsimore, sociale dhe politike.

Kurse në tokat mbarëshqiptare, qëllimet shihen prej kozmosit dhe janë të qarta: lufta për pushtet dhe përkushtimi për të dërguar në vend porosinë e porositësve. Shkolla është një vend i formimit e i edukimit të qytetarëve të rinj për t`i përgatitur të jetojnë në një shoqëri laike me respekt të lirisë fetare. Në shkollat tona në Kosovë ka katolikë, myslimanë, protestat, ortodoks, të padeklaruar, ata janë aty të jetojnë si njerëz të lirë në të gjitha pikëpamjet fetare. Në Kosovë, bartja e shamisë u imponohet vajzave të reja, qoftë nga familja, qoftë nga bashkëfetarët. Ajo shpreh një përulje jo ndaj Perëndisë, por ndaj presionit të rrethit. Bartja e shamisë në Kosovë shpreh manifestimin e një integrizmi fetar e që është i rrezikshëm për ne, pasi këtu jemi edhe jomyslimanët të një kombi, gjuhe dhe historie.

Stigmatizimi i femrës myslimane në Kosovë është një fenomen i ri i shfaqur pas luftës së fundit dhe debati lidhur me shaminë islamike i ka dhënë shoqërisë një dimension të ri.
Boll mo! E kemi kuptuar lojën.

[Zero Cool]

Instalimi i pakuptueshmërisë



Alma Lama


Shoqëria në Kosovë po rrezikon të futet në një nivel të rrezikshëm të pakuptueshmërisë. Debati që po zhvillohet këto ditë, për prodhimin e të cilit është punuar prej disa vitesh mbi “liritë” fetare tenton të prodhojë një atmosferë të pakuptueshmërisë ndërmjet grupeve të caktuara shoqërore apo të interesave, komuniteteve fetare dhe jo fetare, grupmoshave të ndryshme e po kështu të raporteve mes individit dhe shtetit.

Në një kontekst më të gjerë dhe të thjeshtuar, do të mund të sillnim pakuptueshmërinë që ekziston mes perëndimit dhe islamizmit, si dy dogma të cilat në ditët e sotme janë në nivelin më të keq të marrëdhënieve, mbase që prej kohës së kryqëzatave. Duam apo s’duam ta pranojmë tashmë është bërë e zakonshme të dalim në përfundimin se bota islamike dhe perëndimi janë zhytur në një cikël të intensifikuar të konfliktit politik dhe kulturor dhe burimi kryesor i këtij rivaliteti është natyra e raporteve të Amerikës me Lindjen e Mesme, më saktë konflikti izraelito - palestinez dhe politikat e ringjalljes së islamizmit në botën arabe.

Këto lloj interpretimesh dhe perceptimesh kanë prodhuar frikë tek popullatat që po shpërfaqen në nivele të ndryshme, që nga rritja e nivelit të sigurisë për shkak të sulmeve terroriste në vendet e perëndimit, e deri tek përjetimi i një armiqësie të thellë në disa vende të botës arabe, i cili shkon deri në aktet terroriste të cilat në radhë të parë po marrin jetën e mijëra qytetarëve myslimane. Ky nivel i acarimit të raporteve dhe hakmarrjes shkon madje edhe përtej parashikimeve të vetë Samuel Huntingtonit, autorit të famshëm por njëherësh edhe shumë të kritikuar për teorinë e tij apo mitin mbi përplasjen e qytetërimeve.

E pra natyra e të shikuarit dhe perceptuarit bardhë e zi, nga popullatat përkatëse, e një sistemi tepër kompleks marrëdhëniesh mes këtyre dy qytetërimeve, mund të thuhet se është në një nivel të lartë pakuptueshmërie reciproke…

Po pse rrezikon që të na instalohet në Kosovë një pakuptueshmëri e tillë dhe cila do të ishte përmbajtja e saj?

Për të kuptuar këtë duhet që në radhë të parë të japim një kuptim të saktë të termit kuptueshmëri. Kuptueshmëria është një marrëdhënie mes njohjes dhe objektit të të kuptuarit. Kuptueshmëria me pak fjalë përmban mundësi dhe dispozita ndaj një objekti të njohjes së mjaftueshme për të mbështetur një sjellje inteligjente. Ndërsa pakuptueshmëria është e kundërta.

Pakuptueshmëria është proces i papërfunduar i njohjes së objektit fizik apo abstrakt, konceptit apo mesazhit të tjetrit, i cili për pasojë është i pamjaftueshëm për një përgjigje inteligjente ndaj këtij objekti. Ky proces i papërfunduar i njohjes prodhon frikën nga e panjohura, e cila është një nga frikërat më të mëdha të njeriut e me të cilën ka manipuluar në radhë të parë feja. Në të vërtetët dogmat fetare, pa përjashtim i kanë rrënjët tek koncepti i së panjohurës dhe frika që ajo prodhon tek njeriu. Vetë koncepti për Zotin dhe ekzistencën e tij, është tentativa për t’i dhënë përgjigje të panjohurës.

Duke mos pretenduar për ndonjë përkufizim filozofik, në rastin e temës sonë pakuptueshmëria është një gjendje psiko-sociale që bart paragjykime dhe keqkuptime, të cilat mund të shndërrohen në një rrezik të madh në rast se kurba e njohjes së tjetrit nuk fillon të lëvizë në drejtim të kundërt me atë të së panjohurës.

Në rast se flasim me gjuhën e ngjarjeve aktuale në Kosovë, debatet për lirinë fetare, janë mure që ngrihen në mënyrë artificiale ose të qëllimshme, në mënyrë që të prodhohet një konflikt që ka si synim arritjen e disa interesave të caktuara, qofshin ato politike, qofshin ekonomike.

Polarizimi i skajshëm i debatit nuk është gjë tjetër vetëm rritje e nivelit të pakuptueshmërisë mes dy palëve. Ndjeshmëria e madhe, kundërshtitë, reagimet hiperaktive dhe deri agresive, një nivel i organizimit deri në mobilizim sa herë flitet për fetë tentojnë të zëvendësojnë parametrat e një debati normal ku palët kanë një nivel më të madh të pranimit të argumenteve të tjetrit.

Në të vërtetë debati që po zhvillohet është përjashtues dhe arsyet janë të qarta për këtë: bëhet fjalë për importimin e një kulture besimi, ritesh, zakonesh dhe veshjesh krejtësisht të tjera nga ato që për shekuj me radhë kanë qenë e pranishme në Kosovë.

Pra në radhë të parë pakuptueshmëria duhet të trajtohet nën dritën e kontekstit historiko- shoqëror, duke iu dhënë përgjigje të tilla pyetjeve se çfarë janë myslimanët e Kosovës, cili është niveli i tyre i besimit, çfarë roli ka luajtur ai nëpër shekuj, cilat kanë qenë raportet e tij me fetë e tjera në Kosovë?

Nëse iu referohemi burimeve më të besueshme historike dhe të pranuara botërisht, konvertimi i shqiptarëve nga feja katolike në atë myslimane ka ndodhur në mënyrë masive në shekullin e 17 dhe 18, për arsye të ndryshme, si ato ekonomike, ushtarake etj. Në të vërtetë shqiptarët janë populli i vetëm i madh në Ballkan, nën pushtimin e perandorisë osmane që u fut një proces të tillë konvertimi fetar, rudimentet e të cilit i gjejmë edhe në ditët e sotme në fenomenin e kriptokatolikëve (katolikë të fshehur) apo laramanëve siç njihen nga populli. Ky fenomen në fakt është një dëshmi e gjallë se konvertimi nga katolikë në myslimanë ka qenë jo i vullnetshëm, por i imponuar nga pushtuesit dhe rrethanat që ata krijonin.

Islami që ka mbizotëruar në Kosovë e Shqipëri, kryesisht sekti sunit, ka qenë i një natyre më të butë; shqiptarët ia kanë përshtatur atë mjaft traditave dhe zakoneve të tyre dhe i tillë ka ardhur deri në ditët e sotme.

Duke mos dashur të futem në faktorë të tjerë historikë të cilët padyshim që kanë rëndësi të madhe, si pushtimi serb në Kosovë, rreziku nga copëtimi, lindja e idesë së kombit dhe ngjallja e ideologjisë kombëtare nga Rilindësit, shqiptarët myslimanë personifikojnë atë që sot quhet islami evropian. Bashkëjetesa më të dy besimet e tjera fetare, katolicizmin dhe ortodoksizmin nuk është ndonjë rastësi, por produkt i vetë kujtesës historike të shqiptarëve, e cila padyshim ka prodhuar një nivel të lartë të kuptueshmërisë mes komuniteteve fetare. Padyshim pjesa më e madhe e myslimanëve të Kosovës janë besimtarë, (në një nivel të caktuar,) frekuentojnë objektet e kultit (kjo në masë gjithnjë e më të vogël) dhe kremtojnë festat fetare. Veshjet tradicionale, sidomos gratë në moshë nëpër fshatra janë të ngjashme me ato që mbajnë në Turqi nëpër zonat rurale, të cilat me ndërrimin e brezave po zhduken e zëvendësohen me veshje të stilit perëndimor.

Ky peisazh i cili ka pësuar ndryshime të mëdha me rritjen e nivelit arsimor tek shtresat e popullatës, tashmë duket se është “pasuruar” si në aparencë edhe në përmbajtje. Një komunitet jo dhe aq i madh, edhe pse nuk ka statistika, por në rritje të vazhdueshme, predikon një lloj tjetër islami, bart një tjetër lloj veshjeje dhe ka një mënyrë tjetër komunikimi. Të nxitur kryesisht nga shkaqet ekonomike, rryma të islamit radikal ia kanë dalë mbanë pas luftës të rekrutojnë më qindra të rinj, t’i indoktrinojnë dhe në këtë mënyrë të krijojnë një hendek mes tyre dhe islamit tradicional. Një hendek i cili nuk është tjetër veçse një refuzim i tjetrit që është ndryshe e që sot ka arritur në nivelin më të lartë, atë politik ku synohet të imponohen ligje që do të çonin në përmbysjen e të gjitha vlerave të ndërtuara nëpër shekuj.

Ky hendek pra po e sjell gjithnjë e më shumë shoqërinë në Kosovë në një moment përçarës që mund të përkufizohet me nocionin e thjeshtë “NE dhe ATA,” ka palët qëndrojnë në të dyja anët e llogores, ballë përballë me argument të papajtueshme.

Njëra palë, pra NE nuk i kupton ata që dalin në rrugë dhe protestojnë për shamia, nuk e kupton mënyrën e tyre të veshjes, paraqitjes, lutjeve, kërkesat, mentalitetin, qëllimet, botën e tyre. E panjohura për ne është: kush janë, çfarë përfaqësojnë, kush qëndron pas tyre, çfarë planesh kanë për Kosovën dhe a e rrezikojnë identitetin tonë?

Pala tjetër pra ATA nuk kuptojë konceptet tona, mënyrën e sjelljes, kulturën, reagimet, refuzimet, botën tonë. Natyrisht këtu nuk bëjnë pjesë ATA që financojnë e nxisin këtë konflikt ideologjik, por masat e thjeshta që përfshihen në mënyrë të pavetëdijshme në ndërmarrjen radikale.

Tëhuajsimi është i pandalshëm ndërsa refuzimi për të kuptuar njëri-tjetrin nuk është thjeshtë një refuzim estetik, që lidhet me dukjen, shfaqjen, manifestimin. Në të vërtetë është ideologjik dhe mu për këtë është i rrezikshëm.

Në përgjithësi dogmat sidomos ato fetare gjejnë një përkrahje të gjerë dhe militanteske sa është vështirë t’i sfidosh me argumente të arsyeshme. Por në Kosovë debati ka degjeneruar në një nivel edhe më të rrezikshëm. Dogma në përgjithësi vishet me petkun e lirisë, dhe kërkesat artikulohen me petkun e të drejtave të njeriut, apo të një qytetërimi të cilin vetë dogma nuk e pranon.

Kjo është një strategji e cila i është përshtatur terrenit, pra në një vend të orientuar drejt Evropës dhe perëndimit, vështirë të pranohet diçka që është sinonim i diskriminimit dhe mungesës së lirisë.

“Ne dhe ata “ në këtë mënyrë vijnë në një nivel të së panjohurës ku pakuptueshmëria e instaluar tashmë zgjerohet në hapësira gjithnjë e më të mëdha. Frika racionale nga tjetri dhe e panjohura dalëngadalë ia lë vendin një frike irracionale që mund të çojë deri në dhunë apo ekstremizëm. Nënvlerësimi i këtij rreziku siç po ndodh sot, si nga politika, ashtu edhe nga intelektualët dhe madje vetë shoqëria, në një të ardhme jo të largët mund të bartë pasoja të pariparueshme për vendin.

(Autorja është deputete e Lëvizjes Vetëvendosje në Kuvendin e Kosovës. Qëndrimet janë personale)

[Zero Cool]

Rrënjët e së keqes sonë



Rashit Alidema, profesor i UP-së


1:21 / 15.09.2011

Zbehje e imazhit të shqiptarëve
Shqetësim i madh është për ne se çfarë bën tanimë sot feja (partia) myslimane për Kosovën e shqiptarët, që drejtohet nga kryemyftiu i Kosovës N. Ternava dhe zv. i tij jozyrtar, Ferid Aganit?! Këta duan ta kthejnë vendin në të shkuarën, kur ai ka nevojë të domosdoshme, urgjente për specifikat e ndërtimit të shtetit, sjelljen e progresit, modernizimin, sepse ne jemi ende as në çerek të rrugës. Ndoshta nuk ju duket kjo e qartë? Për dhjetë vite me radhë çka u rritë dhe zhvillu, as kultura, as gjuha, as ekonomia, as punësimi. Ne ende edhe sot jemi shteti më i varfri në botë, me një popullsi prej 2,5 milionësh për afërsisht 70% e re nën 30 vjet, më e re në botë - që është një plus i madh.

Këto orkestrime protestash myslimane (grupe ekstremiste, apo siç i quajnë fundamentalistë myslimanë), që po e zbejnë edhe imazhin e Kosovës e të shqiptarëve, sidomos në sytë e ndërkombëtarëve, më kujtojnë ato të serbëve në fund të shekullit të kaluar, autorësia e gjithë që qëndronte në faktin se prapa të gjitha atyre akteve qëndronin forcat sekrete serbe dhe ato speciale, të cilat kishin kryer trajnime të posaçme për veprime të tilla, së bashku me strukturat e tyre militare dhe paramilitare (koordinoheshin veprimet edhe me disa “njerëz“ tanë). Më kujtojnë edhe ato të v. 1912, marrjen e Shkupit nga kryengritësit tanë, kur “dikush“ iu tha – lironi të burgosurit! Çka u bë mandej – kaos shpërbërës, tronditje, shkatërronin çdo gjë në qytet që shihnin para veti , edhe këtë në sytë e diplomatëve ndërkombëtarë (shiko luftërat e popullit shqiptar 1909-1912). Të gjitha këto presione bëjnë pjesë në përbërjen e politikës diskriminuese, për realizimin e objektivave të Serbisë në relacion me Kosovën.

Dobësitë e arsyes
Më shumë vëmendje meriton një diskutim serioz në përgatitjen e tyre profesionale, origjinën dhe shkakun e besimeve fetare: deri në çfarë mase ata mund të pretendojnë të jenë vërtetë, munden të vazhdojnë ato shpjegime shkencore të botës dhe të jetës? Dhe atëherë përgjigja dominuese negative për këtë pyetje do të vendoset rreth saj. Feja dhe shkenca, siç dimë, janë dy mënyra për të shpjeguar realitetin e njëjtë: natyrën dhe origjinën e botës, jetës, njeriut. Doktrinën fetare të krishterimit, p.sh., të lindjes së Krishtit prej Virgjëreshës Mari, është absolutisht e papajtueshme me të dhënat më themelore biologjike, dhe të pakuptimta, - dokrra, përrallë e vrazhdë; mandej, pikëpamja fetare e universit, ku toka është në qendër, më lart, në qiell jeton Zoti, ose “mbretëria e qiellit” është parajsa, e diku në fund, nën tokë, është ferri - natyrisht, tërësisht të paekuilibruar, disharmoni dhe pa organizim shkencor në përfaqësimin e pafundësisë së gjithësisë, rrotullimin e tokës rreth diellit, etj.

Marrim në shqyrtim të shkurtër, p.sh., dy shkenca, njëra ekzakte – gjeometrinë, dhe tjetrën natyrore – fizikën. Te dyja (pjesërisht) i mësojnë të njëjtat format e trupave, por merren ato në marrëdhënie të ndryshme; prandaj përfundimet e tyre nuk përputhën, por as një grimë nuk kundërshtohen njëra me tjetrën. Marrim ligjin universal të jetës. Këtë ligj e dinë shumë, edhe pse e quajnë në mënyra të ndryshme – ligjin e lidhjeve të shkaqeve e pasojave, ligjin e veprimeve, etj. E fizikanët këtë e quajnë ligjin e tretë të Njutonit: “Ligji i veprimit reciprok”. Ndërsa në mësimet shpirtërore, në trajtën e afarizmit është: “Çka mbjellë, atë edhe e korrë”. Dy shpjegimet e para ndryshojnë ndjeshëm, divergjenca njëra me tjetrën, dhe për këtë njohja e njërës nuk mund të pranohet tjetra. Pasi shkenca bazohet në dëshmi të sakta, ndërsa feja kërkon nga ne që t’i besojmë verbërisë, në kundërshtim me shkencën, atëherë zgjidhja nuk mund të jetë e luhatshme.

Në institucionet tona të arsimit nuk mund të mësohet kurrfarë lënde e çfarëdo feje! Fjalët e një deputeti në seancën e parlamentit të RK, mbajtur para do dite, ishin me vend: “Le të zhvillojnë ata mësimet fetare nëpër kisha, xhamia, e jo nëpër shkolla tona”. Kërkesë e mosdijes, apo diçka tjetër, apo eufori - vetëm të jem diku të parët... Ne nuk jem të rëndomtë në botën që na rrethon, ne për ta nuk jem krejtësisht të kuptueshëm. Ne s’ jem agresor kundër askujt. Ne duhet të kem nga parimet themelore se nuk mund të jem të parët nga i dyti. Kjo duhet të jetë filozofia-etnike e karakterit tonë shqiptar... Në rend të parë duhet themeluar kompleksin ushtarako-industrial, sepse ne jem komb me forcë jomadhore, dhe ne ekzistojmë në rrethanat “duhet – që do të thotë, mundesh”. Pa këtë ne biem të thartuar, të mërzitur, pa këtë nisim të tretëm, si komb. Gjëja më e keqe, që në rend të parë kombi ynë po vuan. Neve edhe tani na pengojnë të identifikojmë veten si komb. Për fat të keq, ata nuk e kuptojnë se ne jemi e vetmja forcë, që jem në gjendje t’i përballojmë të paaftit, që e parazitojnë në të vërtet kuptimin e “kombit shqiptar”. Njeriu shqiptar nuk mund të jetë apriori nacionalist. Në tërë historinë e vet shqiptarët e panë që ngjyrën e bardhë të paraqesin në tërë spektrin e shtatë ngjyrave...

I thërrasim qëllimkeqët që të mos diskreditojnë vendin, kombin shqiptar, që të paktën (ose krejtësisht) vendin duan ta kthejnë ose në përngjashmëri të ndonjë vendi arab!? Sipas krye imamit të Kosovës, zotëri Sadri Bajgorës, prej çlirimit e deri më 31 dhjetor të v. 2010, sipas të dhënave zyrtare (jo zyrtare nuk dihet numri) në Kosovë janë ndërtuar 155 xhamia të reja, 22 janë në ndërtim e sipër, 218 janë riparuar e meremetuar, 212 janë rindërtuar. Kanë mbetur pa ndërtuar edhe 6, në mesin e tyre edhe xhamia e Ibrit, në pjesën veriore të Mitrovicës; gjithsejtë 670 –zyrtare. Ndërsa shkolla të gjitha llojeve, sipas të dhënave të përfaqësuesit të Ministrisë së arsimit, Hilmi Ramadanit, në të njëjtën periudhë, janë ndërtuar 118 e në ndërtim e sipër 30.

Në emisionet e tyre, që po iu jepen mundësi (?!), të flasin gjithçka edhe përmes mjeteve të masës informative, sistemit të mirëfilltë në rrjetin e radiolidhjeve, radiomaterëve e sistemeve tjera komunikimi, ku, përveç të tjerave, e lusin Zotin t’i dënoj ata që nuk i zbatojnë kërkesat e tyre. Por, për këtë dihet shumë mirë nga mësimet shpirtërore, se Zoti nuk përzihet në punët e njeriut. Zoti e luan rolin e vet, vetëm në periudhën kalimtare (për më shumë për këtë, shfleto, p.sh., filozofinë indiane). Njeriu që drejt e kupton doktrinën fetare, asnjëherë nuk i kërkon fajtorët, nuk ankohet në fat dhe nuk thotë: “Pse, o Zot?”. Duke marr për veti përgjegjësinë, ai do të korr frytet e kaluara për të sotmen, ndërsa për të ardhmen do të mbjell vetëm “arsyen, të mirën, përjetësinë”. Po për këtë, e për të gjitha gjerat tjera, ata e kanë vështirë ta kuptojnë këtë edhe këtë : para se të veprosh – mendo, para se të thuash – mendo, para se të mendosh – mendo. Njeriu merr nga jeta atë, çka i sjell asaj: dëshirën - vullnetin - veprimin -fatin. Pa këtë rrugë veprojnë vetëm ata me dobësi arsye ose kokëfortit primitiv.

Hierarkia e pushtetit
Ndërsa qeveria, parlamenti, në të cilin ekziston hierarkia e pushtetit dhe mbrojtjes (mbrojtjes së dyfishtë: nga KFOR-i si të rrezikuar ende nga forcat e brendshme serbe si lëvizje politike dhe ushtarake, kuptohet ilegale), i marrin në shqyrtim kërkesat e rrugëve si vend demokratik, - vetëm për të qëndruar në pushtet, e jo të zgjidhin edhe problemet tona më shumë të rëndësi – shkollimin, kujdesin shëndetësor, varfërinë... Nuk ka hapa përpara. Në të kundërtën ka hapa mbrapa në të shkuarën kur vendit i duheshin reformat e shpejta të praktikës neo-liberale, për të ndërtuar ndonjë model më konkurrues, njerëzve për t’iu marr mendimet dhe partitë të mos bëhen kukulla të regjimit, funksionimet të mos bëhen me lista, dhe të lejohen parti të reja, me elektorat, për bashkëinteresat e politikës dhe të ekonomisë, për të arritur një partneritet social dhe garanti në zhvillimin demokratik.

Qeverisë i duhet edhe programi kundër krizës, koncepti filozofik, një lloj koncepti të asaj se si Kosova të bëhet një komb i bashkuar dhe shoqëri e bashkuar. Gjithmonë të tentojmë kah e ardhmja. Të themi: “besoj, se gjithçka do të jetë mirë! Betohem në lumturinë e ardhshme të kombit!”. Ne, patriotët kombëtarë, luftojmë për krijimin e një shteti të fort. Jo në dëm të tjerëve. Ne besojmë se roli ynë historik, do të shkon nga ajo, që asnjë prej kombeve të botës, që kanë arritur lulëzimin politik dhe ekonomik, nuk do të na sëmur sindromi i dominimit të botës në të gjitha sferat e jetës. Që, p.sh., nëse Amerika i ka të gjitha, të gjitha ...

Dy herë në lumin e përgjakur nuk hyhet
Tani po përgatiten përsëri të kaloj edhe njëherë kërkesa e tyre në parlament. Gabim, të mos përsëritë më, dy herë në lumin e përgjakur nuk hyhet! Tani me kërcënime të prishjes së koalicionit qeveritar? Edhe më mirë, formohet tjetra, ku padyshim do të vijnë njerëz, politikanë, diplomat shumë më të ngritur se kjo. Krejt kjo kalohet me vizionin e përgjithshëm kombëtarë.

Në javën e kaluar nxënësit e Gjimnazit “Sami Frashëri” në Prishtinë janë deklaruar 100% - kundër kërkesave të tilla.

Mbetët, përulni kokat e juaja, ju nismëtarë të këtyre telasheve, rrënjëve të së keqes sonë, përpara popullit liridashës, me kritikë të vetmotivuar, të pikëpamjeve liberale dhe autoriteti i juaj, i myslimanëve përparimtar, do të ketë tjetër rezonancë edhe në botën demokratike civilizuese.

[Zero Cool]

Kriza sociale shkatërron imunitetin kombëtar



Leon Duhanaj


1:17 / 15.09.2011


Mirëqenia ekonomike, është njëri ndër faktorët më me rëndësi, që preokupon masat e gjëra të një shoqërie. Sipas shumë raporteve, anketimeve dhe hulumtimeve, të shumë organizatave në Kosovë, preokupimet kryesore të popullatës janë: papunësia, mungesa e mirëqenies, korrupsioni në institucione, gjë që mbetet edhe faktor kyç dhe shkaktar direkt i skamjes.

Gjatë fushatës elektorale në zgjedhjet e vitit të kaluar, Kryeministri Thaçi premtoi rritje të rrogave në shumë sektor, gjë që ati i solli pushtetin. Ndërsa a ndikoi ky vendim edhe në rritjen e mirëqenies, përgjigjja është një jo e sigurt. Pse? Sepse përqindja e rritjes së rrogave shumë shpejt u balancua me rritjen e çmimeve, gjë që e neutralizoj efektin e rritjes . Ndërsa çfarë ndodhi me pjesën tjetër të shoqërisë e cila është e papunësuar fare, e cila nuk gëzon asnjë mbështetje nga shteti, ose siç janë pensionistët të cilët detyrohen të jetojnë me 85, përkatësisht 45 euro në muaj. Me këtë pjesë të shoqërisë, nuk u mor askush, pra tek grupi i të punësuarve gjendja në mos më keq , mbeti e njëjtë, ndërsa tek pjesa tjetër gjendja u përkeqësua në mënyre drastike.

Hapi i vendosjes së masave të reciprocitetit me shtetin serb, i cili ishte vërtetë me vend dhe i domosdoshëm. Ishte një mbështetje e madhe për buxhetin si dhe prodhuesit e vendit , e cila rriti sasinë e prodhimeve vendore dhe njëkohësisht edhe rritjen e të hyrave në kasat shtetërore. Mirëpo, çfarë ndodhi me konsumatorin e vendit dhe me fuçinë blerëse të tij. Ajo ra prapë, sepse çmimet e shumë artikujve u rriten në heshtje. Të gjitha këto masa për shumicën e qytetarëve të vendit sollën vetëm rritje të skamjes dhe krizës sociale.

Si rezultat i kësaj pamundësie ekonomike, popullata shqiptare po ballafaqohet tani gjithnjë e më shumë edhe me probleme të tjera. Shumë familje dhe shumë të rinj kanë rënë pre e agjenturave të huaja, të cilat në emër të mbështetjes ekonomike indoktrinojnë fëmijë, të rinj e të rritur, duke i zhveshur totalisht nga ndjenja e përkatësisë kombëtare, duke mbjell urrejtje ndërvëllazërore, si dhe duke mbjellë ndjenjën, empatinë me kultura të huaja të cilat për kombin tonë nuk janë asgjë tjetër pos një kancer vdekjeprurës.


Dua të përmend këtu një shembull, të cilin e kishte përdor ushtria turko-otomane, në kohen e pushtimit shumë shekullorë të shqiptarëve. Përpos vrasjeve, persekutimeve plaçkitjeve pengmarrës së fëmijëve të krishterë, të cilët i përdorte si ushtarë Jeniçer, ata përdornin edhe mënyra të tjera për konvertimin dhe tjetërsimin e shqiptarëve. Njëra nga ato ishte edhe dhënia e pasurisë për ata që hiqnin dorë nga qenia e tyre, ndërsa ishte përdorur edhe një metodë shumë djallëzore dhe jonjerëzore, por e cila ishte e efektshme.

Ata të cilët edhe përpos terë këtyre masave të dhunshme e çnjerëzore nuk ju bindeshin pushtuesve, ua merrnin të gjithë pasurinë që posedonin gjerë edhe miellin nëpër magje që kishin, dhe lenin fëmijët e tyre pa bukë. Ndërsa sasi të caktuara të bukës i lenin nëpër xhami, ku nëse dikush nuk e duronte që fëmijët e tij të vdisnin nga uria , i mundësonin të merr bukë në xhami, por natyrisht se pari duke pranuar islamin.

Për të kuptuar mirë këto ngjarje të tmerrshme antihumane dhe antinjerëzore, duhet zhvendosur vëmendjen në kontekstin e atëhershëm kohor, dhe pastaj në kontekstin e sotshëm, se si mund ta përjetoj një prind urinë e fëmijëve të vet.

Për dallim nga ajo kohë, e cila ishte shumë e rënd dhe nga e cila nuk kishte rrugëdalje, gjë që njerëzit e pranuan ndikimin e dhunshëm duke hequr dore nga identiteti i tyre , por që në masë të madhe asnjëherë nuk u pajtuan me këtë, duke i ruajtur traditat me fanatizëm gjerë në çlirimin e trojeve tona nga zgjedha shekullore. Por çka po ndodh tani? Shqiptaret, me gjasë me mirë rezonojnë kur gjenden në rrezik ekzistencial, sesa kur janë të lirë. Pas çlirimit të Kosovës duke shfrytëzuar lirinë dhe demokracinë, në Kosovë u futen me qindra e qindra shoqata të ndryshme humanitare, disa nga to vërtet ndihmuan në rindërtimin e vendit, por për fat të keq disa tjera ishin në shërbim të agjenturave të huaja, dhe financimi i tyre ishte ekskluzivisht ai kulturorë, gjë që në mënyrë graduale arriti të përhap ndikimin e vet, i cili kohëve të fundit po i tregon frytet e errëta. Pse ndodhi kjo? shtrohet pyetja, a kishin shqiptaret ideale kombëtare me të vërtet? Ngase është totalisht e pakuptimtë të shohësh që njerëz të cilët identifikohen me luftën e UÇK-së për liri tani, e gllabërojnë shtetin për të cilin u derdh gjak. Korrupsioni është dukuri shumë e përhapur ne jetën institucionale, pasurimi i shpejt përmes krimit të organizuar e të gjitha dukurive negative të mundshme, e gjerë tek tendenca dhe përpjekjet tinzare për ta ndryshuar historinë ne favor të armiqve shekullorë. A mos vallë ishte ky qëllimi i luftës ? Vallë për çfarë ideali u luftua ?...

Kosova dhe populli shqiptarë, ka fituar luftën frontale, por ka rrezik ta humb atë morale, e cila po gllabëron identitetin shqiptarë. Kosova çdo dit e më shumë po largohet nga rruga të cilën e kishte ndjekur shumë gjatë e sidomos në gjatë epokës Rugoviane. Kush duhet të fajësohet për këtë situatë, sigurisht që përpos disa figurave të dyshimta që e luajnë rolin e avokatit të djallit , duke i shpërlarë trurin një pjese të popullatës, fajin kryesor për këtë e ka pikërisht politika dhe institucionet e vendit, të cilat e kanë sjell popullin në varfëri të skajshme, dhe si rezultat i kësaj varfërie po bije viktimë e manipulimeve dhe indoktrinimeve, nga të cilat vështirë që do të mund të dalë pa pasoja.

Kësaj radhe, rreziku është shumë më i madh sesa përpara. Historia që harrohet, thonë që përsëritet. Tek shqiptarët, ka filluar një ripushtim i ri, por kësaj radhe po e bëjmë vetë me dëshirë. Sot rryma të ndryshme luftojnë haptazi kundër kauzës kombëtare dhe çka është me e keqja mburren me atë. Kohëve të fundit politika dhe opinioni në Kosovë nuk kanë temë tjetër, pos asaj fetare. Edhe pse u votua në Parlament për çështjen e mësim-besimit dhe shamisë, assesi nuk po ndalet debati për këtë temë. Kujt po i konvenon apo po i shërben kjo punë? Pse nuk po respektohen institucionet e vendit dhe vendimet e përfaqësuesve e zgjedhur nga populli? Kush po i frynë zjarrit, në drejtim të dhunimit të institucioneve? Për këto dhe pyetje tjera duhet të përgjigjet qeveria e vendit e cila është përgjegjësja me e madhe për këtë agoni.

[Zero Cool]

Zhurma si karrem

Populli thotë se muhabetin (debatin) e prishin dy veta: ai që di të flasë e nuk flet dhe ai që nuk di të flasë e flet. Kjo ka bërë që të jemi dëshmitarë të një zhurme të madhe, e cila nuk prodhon tjetër pos frikë dhe pasiguri


Nga Bardh Frangu më 10 shtator 2011 në ora 12:07


Shoqëria kosovare nuk ka përjetuar debat më të zhurmshëm dhe më të ashpër se ky që aktualisht po ndodhë rreth të drejtës apo jo për futjen e edukatës fetare si lëndë mësimore në shkollat publike dhe lejimin e bartjes së shamisë nëpër këto institucione. Si shoqëri e mbyllur që jemi, ky debat, ndër të tjera, ka dëshmuar se nuk jemi të pjekur për një nivel demokratik, ku uniteti në dallime do të ishte i dukshëm. Përkundrazi, debati i nxitur për këto çështje po dëshmon se ende jemi shoqëri që na karakterizon ekskluziviteti dhe mosdurimi.

Edhe populli thotë se muhabetin (debatin) e prishin dy veta: ai që di të flas e nuk flet dhe ai që nuk di të flas dhe flet. Kjo ka bërë që të jemi dëshmitarë të një zhurme të madhe, e cila nuk prodhon tjetër pos frikë dhe pasiguri. Ky debat, në të cilin janë përfshirë të gjitha kategoritë e shoqërisë sonë, duke nisur që nga fëmijët, si log të vetin ka gjetur mediet, ku zhurmën e tyre e bartin ata që duan të vrasin argumentet dhe të instalojnë ekskluzivitetin si mjetin e vetëm për të arritur qëllimin.

Realisht nga ky debat kanë ikur ata që dinë dhe duhet të flasin. Kund nuk dëgjohet zëri i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës. Nuk dëgjohet as zëri i Institutit Albanologjik dhe atij të Historisë, madje edhe pse në kuadër të këtij debati përfshihet edhe tema që ka të bëjë me revidimin e historisë, përkatësisht korrigjimin e saj sipas kërkesës së qeverisë turke. Kjo edhe për faktin se nuk është problemi pse në librat e historisë mund të ketë fragmente ose edhe referenca pezhorative në trajtimin e perandorisë osmane, por për atë se qëndrimi i shqiptarëve ndaj turqve është më i dukshëm (të themi kushtimisht më i ashpër) në fushën e kulturës, përkatësisht në atë të letërsisë dhe muzikës.

Nëse bëjmë një korrigjim të tillë, siç edhe pretendohet se duhet bërë, atëherë duhet vepruar si në kohën pas ngjarjeve të demonstratave të tetëdhjetë e njëshit. Pra logjikisht duhet hequr nga përdorimi si lekturë të obligueshme shkollore poemën për fëmijë “Princesha Argjiro” dhe romanin për të rritur “Kështjella”, që të dy këto vepra të shkrimtarit më të madh të shqiptarëve, Ismail Kadaresë! Mbase fshesa e pastrimit do të përfshinte shumë më shumë se kaq.

Pavarësisht zhurmës që prodhon ky debat dhe si i tillë ngjallë frikën për të nesërmen tonë, ka edhe anët e veta pozitive. Ky debat ndër të tjera po dëshmon se shoqëria jonë është përfshirë në një krizë të ashpër të identitetit dhe dinjitetit të saj. Po dëshmohet katërçipërisht thënia e urtë popullore se çka ta bën vetja, nuk ta bën dynjaja. E provuam këtë me gjithë peshën e saj mbi kurrizin tonë edhe ashtu të dërrmuar nga të këqijat. Besuam se UNMIK-u (dynjaja) ishte e keqja më e madhe që po i ndodhte Kosovës menjëherë pas luftës, ndërsa kjo organizatë e Kombeve të Bashkuara edhe në rastin e Kosovës dëshmoi se logjika e plaçkës është dominuese edhe pas luftës.
Plaçkitën edhe ata bashkë me ne. Bëmë një proces të privatizimit nëpërmjet të cilit shkatërruam çdo gjë. E për të blerë paqen sociale hapëm shkolla dhe universitete private edhe nëpër ara. Lejuam të trafikohet çdo gjë e gjallë dhe e vdekur mbase.

Tani kur ka nisur procesi i trafikimit të ndjenjave tona, dalëngadalë zgjohemi për të mbrojtur atë që ka mundësi të mbrohet.

Frika dhe pasiguria janë rritur tej mase. Në skenën tonë politike kanë dalë personazhet e krijuar nën mjegullën e trashë të kultivuar me vite nëpërmjet mijëra organizatave joqeveritare që u legjitimuan nga UNMIK-u. Kjo mjegull tash kërkon të shndërrohet në trajtë shamie, për të na mbuluar të gjithëve.
Debatet rreth kësaj dëshmojnë se sa të pafuqishëm dhe sa të pa vullnetshëm jemi për ta mbrojtur shtetin laik që e bëmë me kaq shumë sakrifica.

Reminishencat nga e kaluara jonë më e keqe po shfaqen me forcën e saj shqetësuese. Zor ta kenë besuar shqiptarët se refleksionet e boshtit islamiko-ortodoks do të mund të shfaqeshin në këto hapësira edhe pas kaq vitesh, edhe pas kaq sakrificash. Këto refleksione i pamë edh me rastin e votimit në Kuvendin e Kosovës për futjen e lëndës së edukatës fetare në shkollat tona. Dhe nuk mund të ishte ndryshe kur kjo qeveri u arnua me elemente të tilla.

Për këto dymbëdhjetë vite në liri kemi dëshmuar se çdo gjë ka forcën e votës dhe se çdo gjë kalkulohet nëpërmjet saj. Në këtë mënyrë kemi instaluar logjikën se më me rëndësi është pushteti se shteti. Edhe kjo zhurmë kalkulohet nëpërmjet votës. Madje as Lëvizja “Vetëvendosje”, e cila bëhet e zhurmshme në emër të vlerave kombëtare nuk ka guxim të përballet me këtë fenomen kaq shqetësues jo vetëm për imazhin e vendit, por edhe për vetë zhvillimin e shtetit të ri të Kosovës.

Por tashmë një gjë është e sigurt; e gjithë kjo zhurmë do të shndërrohet në karrem për votën, mbi të cilën edhe e mbështesin kuptimin e tyre partitë politike. Mbështetur në këtë logjikë AAK-ja u shfaq hapur kundër këtyre tendencave që rrezikojnë shtetin laik të Kosovës. Ky karrem prej zhurme do t’i detyrojë të pozicionohen më dukshëm edhe subjektet tjera politike. Vota do të jetë ajo që do ta përcaktojë edhe forcën e zhurmaxhinjve dhe aleatëve të tyre, sikundër edhe të heshtakëve, përkatësisht abstenuesve.

Këtij pozicionimi do t’i nënshtrohen edhe individët, përkatësisht ata që janë dhe që do të angazhohen politikisht. Do të detyrohemi të pozicionohemi edhe ne votuesit. E kjo do të jetë e mira e vetme e gjithë kësaj zhurme.

[Zero Cool]

Kosova nuk bashkohet me patligjana


Brenda dy ditëve të ardhshme do ta mësojmë nëse ruajtja e sovranitetit territorial të Republikës së Kosovës bëhet me strategjinë e zënies së pritës me patligjana të kuq në Aeroportin e Prishtinës, apo duke zhvilluar politikë të moderuar dhe në partneritet me bashkësinë ndërkombëtare.



Nga Berat Buzhala më 14 shtator 2011 në ora 12:08
Nuk po flitet më për vite dhe për dekada. E as për muaj, as për javë. Po flasim vetëm për disa ditë.

Sot, kur botohet ky shkrim, mbeten edhe dy ditë prej momentit kur do ta dimë saktësisht nëse betejën përfundimtare për ta rikthyer sovranitetin, rendin dhe ligjin në veri të vendit do ta fitojë Kryeministri Hashim Thaçi - së bashku me aleatët perëndimorë - apo Boris Tadic me aleatët e tij lindorë.

Do ta dimë nëse do të fitojë qasja e kësaj qeverie, që shtrirjen e sovranitetit po e bën në partneritet me bashkësinë ndërkombëtare (SHBA - BE), apo ajo e shokëve dhe shoqeve bolshevikë, që problemin dëshirojnë ta zgjidhin me patligjana të kuq, duke zënë prita nëpër aeroporte. Pra për ne kjo është një D Day, ku saktësisht do të dihet se kush ku qëndron dhe kush për çka angazhohet.

Prej kur ka përfunduar lufta, në qershor të vitit 1999, e deri në ditën e sotshme, asnjëherë pritjet nuk kanë qenë më të larta - por edhe tensioni - sa i përket problemit të veriut të Kosovëse Gjithashtu, deri më sot, asnjëherë deri më tash asnjë lider kosovar nuk e ka futur në peshojë kredibilitetin dhe fjalën e tij, siç ka bërë këto ditë Kryeministri i vendit, Hashim Thaçi.

Merrni dhe lexoni shkrimet e mediave. Në njërën anë është Hashim Thaçi që e thotë një PO të prerë, e në anën tjetër është Boris Tadic që, gjithashtu, e thotë një JO të prerë. Të vërtetën do ta zbulojmë më 16 shtator, në pikat 1 dhe 31.

Por edhe diçka, kur lexoni shkrime këto ditë është mirë edhe për shëndetin e juaj, por edhe për të mirën e vendit, që t'i injoroni disa zëra që pikërisht në momentin kur po vendoset për të ardhmen e pothuajse një të tretës së territorit të Republikës së Kosovës, kërkojnë zgjedhje të parakohshmë dhe shkatërrimin e kësaj qeverie. Dhe këtë e thonë me pretekstin se tashmë janë të gatshëm ta marrim pushtetin. Çfarë lajmi! Se çfare impakti do të kishte në zhvillimet e fundit politike shkuarja në zgjedhje të parakohshme, po e lë në imagjinatën tuaj.

Gjithashtu, nuk humbni asgjë nëse e kapërceni shpejt e shpejt edhe ndonjë deklaratë tekanjoze të ndonjë politikani të rrjedhur, meskin dhe krejtësisht të humbur në kohë dhe hapësirë, që pretendon t'ju bind se asgjë nuk ka ndryshuar para e as pas 25 korrikut. Kur jemi te klasifikimet e shkrimeve, asgjë nuk do të humbni nëse në koshin e pleharave do t'i hudhni edhe deklaratat se kjo qeveri mund të vazhdojë edhe më tutje, por me kusht që nga pozita e Kryeministrit të lëviz Hashim Thaçi.

Nuk do të kishte asgjë malinje prej këtyre deklaratave të thëna kuturu, sikur kjo të bëhej në kohë të tjera. Në kohë normale, edhe mendimet më të çmendura prej politikanëve më faqezi, disi ia shtojnë ngjyrat ambientit politik. I japin ambientit politik nuanca të cirkut. Do të qeshnim të gjithë tok. Të tillë palaço politikë ka edhe në botën perëndimore, mirëpo ata në momente kritike zhduken, për t'u shfaqur prapë me tërë potencialin e budallakisë dhe injorancës së tyre në kohë më të qeta, me të cilët prapë do të qeshnim. Mirëpo, tash po flasim për kohë serioze. Dhe në këto kohë unë nuk di si ta interpretoj ndryshe kërkesën për zgjedhje të parakohshme e, dorën në zemër, as nuk di si ta intepretoj deklaratën se asgjë nuk ka ndryshuar në Kosovë pas datës 25 korrik.

Kjo qeveri dhe ky lidership që e udhëheq Kosovën këto vitet e fundit, padyshim se nuk i kanë përmbushur pritjet e qytetarëve. Kanë mundur të bëhen punë shumë më të vlefshme, duke mos e krahasuar veten assesi me qeveritë paraprake, që kanë qenë fundërrina e qeverisjes. Pra, jam pajtuar dhe vazhdoj të pajtohem me kritikat që i bëhen kësaj qeverie për ngathtësi në menaxhimin e problemeve ekonomike. Për shembull, unë e ndaj mendimin që privatizimi nuk është bërë në mënyrën më të mirë të mundshme. Mirëpo, mos më keqkuptoni: kur po flas për privatizimin e pasurisë publike gjendem krejtësisht në krahun tjetër të kritikave që kësaj qeverie ia bëjnë forcat proletare që kanë fituar ulëse në Parlamentin e Kosovës.
Unë mendoj që edhe puna e Qeverisë së Kosovës, në raport me mediat, nuk është bërë në mënyrën më të mirë të mundshme. Ka pasur dhe edhe më tutje ka disa harbut medialë që kanë përfituar nga pakujdësia e Qeverisë, duke i plaçkitur miliona euro prej reklameve publike. Ky ka qenë një gabim, që po besoj se do të përmirësohet.

Unë mendoj që edhe funksionimi i rendit dhe ligjit kanë qenë dhe vazhdojnë të mbeten në nivel të padëshiruar. Luftimi i korrupsionit dhe krimit të organizuar prej gjyqtarëve dhe prokurorëve vendorë është përcjellë, ashtu siç përcillet prej qytetarëve të zakonshëm. Kurse roli i tyre, sipas ligjit, nuk është ta përcjellin kah lulëzon, por ta luftojnë. Qeveria dhe organet tjera shtetërore, duke përfshirë këtu sidomos Presidencën, është dashur dhe duhet që të bëjnë më shumë presion. Dhe shumë punë të tjera.

Mirëpo, në Kosovë vazhdimisht kemi pasur dy lloje problemesh: një lloj i problemeve, që do t'i quaja elektorale, ku bëjnë pjesë ekonomia, rendi dhe ligji dhe të tilla të ngjashme që janë jashtëzakonisht të rëndësishme për mirëqenien e qytetarëve. Kurse, në anën tjetër, e kemi pasur nanën e të gjitha problemeve, ku hyn veriu i vendit, prej ku kanë derivuar qindra probleme të tjera. Prandaj, ky do të duhej të ishte momenti kur klasa politike bëhet unike dhe rreshtohet pas atij lideri që e ka guximin, por edhe formulën e zgjidhjes së tij. E, sipas të gjitha gjasave, tash jemi jashtëzakonisht afër që ta mbyllim një kapitull të palavidshëm, para të cilit kanë dështuar qeveri pas qeverie. Prandaj në këtë situatë të re, politikanët vendorë do të bënin mirë të flisnin vetëm nëse kanë ndonjë ide të vlefshme për problemin e veriut. Ndryshe, heshtja e tyre do të ishte kontributi më i madh që do t'i bënin vendit.

Kosova nuk bashkohet me patligjana.

Autori është
Deputet i Kuvendit të Kosovës.

[Zero Cool]

S’fitojnë dot edhe Kosova, edhe Serbia

Çdo lëvizje tej Ahtisaarit objektivisht e bën Veriun e Kosovës pjesë të Serbisë, qoftë edhe nëse formalisht mbeten në fuqi kufijtë e Kosovës.


Vjeshta e këtij viti, si po duket, do të jetë përcaktuese për drejtimin që do të marrë zgjidhja e temës së Veriut të Kosovës. Kjo nuk do të thotë që sivjet do të mbyllet kjo çështje, sepse realisht, nuk ka gjasa që diç e tillë të ndodhë kaq shpejt, por do të shfaqen, gjithnjë e më shumë, modalitetet dhe propozimet për Veriun e Kosovës, të cilat do të provojnë të respektojnë tri kritere kyç: tërësia e shtetit të Kosovës të ruhet dhe kufijtë e saj të mos ndryshojnë; Serbia e Boris Tadicit të jetë e kënaqur me solucionin e ofruar; serbët lokalë të jenë mbështetës të këtij solucioni për Veriun e Kosovës.

Me pikëshikimin e sotëm, të shtatorit të këtij viti, dyzimi i këtyre tri kritereve është mision i pamundur, edhe pse Brukseli zyrtar llogarit që karota e tij për Prishtinën dhe Beogradin, apo, inkuadrimi, herët a vonë i Kosovës dhe Serbisë në Bashkimin Europian, do të jetë njëkohësisht edhe shkopi i ndëshkimit për të dy palët, po që se nuk pranojnë që të jenë bashkëpunues në mbylljen e kësaj çështjeje, e cila rëndon perspektivën afatgjatë të stabilizimit të Ballkanit Perëndimor, mbase poaq sa kërcënimi për shpërbërjen e Bosnjës dhe Hercegovinës.

Aktualisht, kur flasim për karrotat e Brukselit, ato janë shumë më joshëse për Serbinë sesa për Kosovën. Prishtina pret që deri në fund të këtij viti do të marrë “Strategjinë për liberalizimin e vizave”, ndërsa Beogradi synon të fitojë statusin e shtetit kandidat për hyrjen në BE. Është e vërtetë që po që se do të kishte marrëveshje në mes të Kosovës dhe Serbisë, që do të shënonte hyrjen në procesin e normalizimin të raporteve midis dy shteteve, pesëshja e BE-së që vazhdon të jetë kundërshtuese e pavarësisë së Kosovës do të mund të merrte atë vendimin e shumëpritur (të njohjes), që do të krijonte rrethana shumë më të favorshme për Kosovën dhe për marrëdhëniet kontraktuale me Bashkimin Europian. Por ky skenar, së paku sot për sot, ende më shumë i përket fantastikës shkencore, sesa realitetit politik.

Pra, në rrethanat aktuale, Serbia ka shumë më tepër për të humbur sesa Kosova – kur bëhet fjalë për ardhmëninë në BE. Beogradit do të duhej t’i ngutej më shumë sesa Prishtinës për t’u dakorduar për temën e Veriut. Por, në Serbinë e Boris Tadicit nuk ka vertikale të interesave strategjike, por ato shtrohen në një horizontale të përçudnueme – të njohur me atë thënien e përsëritur shumë herë: edhe BE-ja, edhe Kosova. Në politikën e jashtme, kjo horizontale ka dukjen e pohimit poaq paradoksal: edhe BE-ja, edhe Amerika, edhe Rusia, e edhe Kina.

Serbisë së Boris Tadicit, së paku deri tash, i është lejuar komoditeti i Jugosllavisë së Josip Broz Titos, edhe pse Beogradi i sotëm nuk është as hija e shtetit të dikurshëm, neutraliteti i të cilit karshi Bashkimit Sovjetik ishte interes jetik i Perëndimit gjatë Luftës së Ftohtë.

Për këtë Serbi tani është goxha vështirë, në mos edhe e pamundur, të arrijë t’i koordinojë prioritetet e saj në rrafshin ndërkombëtar karshi BE-së, me ato të tjerat në Kosovë, të cilat kinse janë tepër të rëndësishme për rezultatin e zgjedhjeve të përgjithshme të vitit të ardhshëm. Beogradi i sotëm e ka këtë fjalor pseudo-argumentues në mbrojtje të qëndrimeve të tij: nëse BE-ja do partner properëndimorë në Beograd (i cili, ndryshe, është i hapur edhe ndaj Rusisë dhe Kinës) dhe nëse ky partner duhet t’i fitojë zgjedhjet në pranverën e vitit 2011, atëherë, Serbia duhet të mbetet në Veri të Kosovës edhe për disa vjet, Serbia duhet të fitojë statusin e shtetit kandidat për BE dhe tutje, ky shtet duhet të jetë i privilegjuar nga Brukseli dhe Washingtoni.

Në të kundërtën, gogoli i radikalëve dhe pseudoradikalëve do të rikthehet në pushtet në Serbi dhe i gjithë investimi politik dhe financiar i Perëndimit në Serbi dhe në Ballkan do të shkojë kuq.

Është ky një lloj kërcënimi apo edhe shantazhi politik që Serbia e Tadicit, së paku deri tash, me sukses e ka aplikuar në relacionet e tij me Brukselin, duke shpërgjegjësuar veten prej faktit që me sjelljet e tij, po e dëmton përditë një shtet fqi, Kosovën dhe gjithë atë investim politik, ushtarak dhe financiar të SHBA-së, BE-së dhe Paktit NATO në Kosovë.

Nëse këtu sërish shfaqen ato tri kriteret e përmendura në fillim të këtij shkrimi, del që është e pamundur të ketë marrëveshje të Prishtinës dhe të Beogradit për Veriun e Kosovës, për shkak të vetë natyrës së pushtetit në Serbi, i cili është i njejtë, ama absolutisht i njëjtë, pa marrë parasysh kush qeveris me Serbinë, kur bëhet fjalë për Kosovën.

Presidenti i Serbisë Tadic, për ta vërtetuar këtë pohim (për pamundësinë e kompromisit), u rishfaq me opsionin e tij që përpiqet t’i kombinojë kriteret e politikës së tij ndaj Kosovës. Ai thotë që duhet të gjendet një opsion optimal për Veriun e Kosovës, që duhet të ketë garanca të sigurisë për serbët në enklava, që duhet të rregullohet statusi i monumenteve më të rëndësishme religjioze-kulturore serbe dhe më në fund, duhet të rregullohet edhe statusi i pronës së serbëve dhe të shtetit të Serbisë në Kosovë.

Përkthyer në gjuhë fare të kuptueshme, kjo do të thotë që Veriu i Kosovës t’i takojë Serbisë, që në pjesët tjera të Kosovës ku jetojnë serbët të vlejë Ahtisaari, që të ketë eskterritorialitet për kishat dhe manastiret kryesore serbe dhe së fundi, që Beogradi t’i marrë mbi 300 milionë euro nga privatizimi i ndërmarrjeve shoqërore në Kosovë.
Me këtë variant do të pajtoheshin gjithsesi edhe serbët që jetojnë në Veri të Kosovës.
Në fakt, gjithçka nën ndarjen e Kosovës është e papranueshme për Tadiqin dhe të “moderuarit” tjerë serbë.

Anasjelltas, për politikanët kosovarë, çdo gjë mbi ofertën e Presidentit Ahtisaari është e papranueshme kur bëhet fjalë për trajtimin e Veriut të Kosovës.
Dhe problemi është këtu që mes nuk ka. Dhe as kompromis. Çdo lëvizje tej Ahtisaarit, objektivisht e bën Veriun e Kosovës pjesë të Serbisë, qoftë edhe nëse formalisht mbeten në fuqi kufijtë e Kosovës.

[Zero Cool]

Më serbë se serbët

Diplomatët rusë nuk po iu përmbahen deklaratave të tyre se nuk do të bëhen “më serbë se serbët” kur është fjala për Kosovën. Ambasadori Vitaly Churkin tentoi të pengojë adresimin para mediave të Ministrit Hoxhaj, në ndërtesën e OKB’së. Derisa ambasadori rus në Beograd, Aleksandar Konuzin kishte qortuar serbët në Beograd se nuk po i mbrojnë interesat nacionale si duhet.






Nga Express më 17 shtator 2011 në ora 08:25
Kur diplomatët rusë kundërshtonin pavarësimin e Kosovës gjatë negociatave për statusin, ata vazhdimisht kanë përsëritur se rusët nuk do të bëhen asnjëherë më “serbë se serbët”.
Në këtë mënyrë tregohej se Federata Ruse do të mbështesë Serbinë derisa këtë ta kërkojnë autoritetet në Beograd.

Por Vitaly Churkin, që me gjasë është edhe autori i këtij slogani, nuk i është përmbajtur asaj që kishte thënë më herët.

Pas seancës së jashtëzakonshme të KS të OKB’së, të enjten, në të cilën Serbia dhe Rusia nuk kanë arritur të sigurojnë mbështetje për shtyrjen e implementimit të planit operacional për vendosjen e kontrollit në pikat doganore Churkin ka tentuar të pengojë një adresim para mediave të Ministrit Hoxhaj.

“Nuk ke të drejtë të jesh aty dhe të flasësh pa prezencën e UNMIK-ut”, i ka thënë Churkin Hoxhajt.

“Ju mund të kërkoni që UNMIK’u” të vijë këtu është përgjigjur Hoxhaj.
Ambasadori rus ka vazhduar të flasë derisa Hoxhaj ka reaguar duke i thënë ambasadorit rus: “Më lejoni që t’i përfundojë deklaratat e mia”.
Për këtë gjest të ambasadorit Hoxhaj, është pyetur edhe nga gazetarët.
“Kosova është shtet i pavarur dhe i tillë do të jetë përgjithmonë. Dhe unë do të flas këtu sa herë që është e nevojshme”, ka thënë ai.
Më pas, kryediplomati kosovar dhe
ambasadori rus shkurtimisht kanë përshëndetur njëri-tjetrin.
Për këtë “fjalosje”, Churkin ka komentuar para gazetarëve.
“Ishte thjesht këshillë miqësore. Nuk është se e grushtova zotin Hoxhaj”, ka thënë ai.
Churkin tha se i respekton përfaqësuesit e Prishtinës dhe gjithmonë i dëgjon me vëmendje kur vijnë e flasin në OKB, por ata në ndërtesën e OKB’së nuk mund të flasin pa prezencën e UNMIK-ut. Sipas tij, askush nuk u tregon çfarë të bëjnë në restorantet apo parqet e New Yorkut, por në OKB ka rregulla.

Një ditë më herët në Beograd, për Kosovën kishte reaguar edhe ambasadori rus, Aleksandar Konuzin, gjatë një samiti në Beograd.
“A ka serbë në këtë sallë që e mbron Kosovën”, ka përsëritur disa herë me zë të lartë Konuzin.

Ambasadori rus kishte akuzuar KFOR’in dhe EULEX’in se po shkelin Rezolutën 1244, sepse po duan të sjellin në kufi me Serbinë doganierë dhe policë të Kosovës.
Sipas tij, aktualisht interesat serbe në Kosovë po i mbron vetëm Federata Ruse dhe Ministri i Jashtëm, Vuk Jeremic.

Konuzin tha se në Serbi ka njerëz të gatshëm për t’ia shitur asetet shtetërore gjithkujt tjetër, përveç Rusisë.

[Zero Cool]

Probleme personale… me Shtetet e Bashkuara


Nuk ka qenë asnjëherë herët, por tani është plotësisht vonë të ndiqet politika populiste e veçimit të ambasadorit të SHBA-së nga vendi i tij. Kjo është një mënyrë e vjetëruar dhe pa perpsektivë për të mos njohur gabimet.


Nga Preç Zogaj më 16 shtator 2011 në ora 12:00
Kabllogramet e kapura nga WikiLeaks janë njëlloj kurthi për politikanët që përmenden në to. Si do të reagojnë, kur të njihen me gjëra që nuk u janë thënë ndonjëherë në sy? Si do ta përjetojnë momentin e përballjes me psikoprofilin e tyre, të skicuar nga dora e diplomatëve amerikanë? Nuk ka qenë parashikuar tani kjo përballje.

Ndoshta as në të ardhmen. Kabllogramet kanë një afat dhjetëvjeçar për t’u deklasifikuar si materiale të brendshme. Por edhe pas dhjetë vjetësh, nuk do të nxirreshin në pazar. Buja dhe interesi i kabllogrameve lidhet me faktin se nga një anë ato janë produkt i një sulmi elektronik të pashembullt në kështjellën më të madhe të diplomacisë botërore aktive.

Nga ana tjetër dhe kjo është më sharmante për publikun e gjerë këto kabllograme janë si një nxjerrje e parakohshme sekreti. Ndoshta edhe zyrtarët amerikanë po i shohim më me vemendje tani, se në kohën kur janë shkruar. Është efekti i dekonspirimit. Këto raporte duken më konfidecialë kur dalin, sesa kur hartohen. Rrjedhimisht, për politikanët që përmenden në to flet më shumë mënyra sesi reagojnë sot, sesa ajo që është shkruar për ta dje. Ky është kurthi, ku bien ata që anatemojmë bashkë me piraterinë e themeluesit të WikiLeaksit, Assange, edhe lëndën dhe nënshkruesit e kabllogrameve.

Duke përzier një gjë të drejtë me një ngutje, një veprim të arsyeshëm me një budallallëk. Lënda e kabllogrameve, edhe pse e publikuar në mënyrë pirate të dënueshme, është amerikane. Është diplomacia jopublike për Shqipërinë në ato kabllograme. Publikimi i saj na jep mundësinë ta njohim para kohe dhe të refektojmë në kohë për mënyrën si na shohin diplomatët amerikanë. Në parim, njohja dhe portretizimi i politikanëve shqiptarë nga diplomatët e vendeve mike ka gjasa të jetë më objektive, pavarësisht se subjektivizmi është i pranishëm në çdo lloj portretizimi njerëzor.

Diplomatët e vendeve mike kanë disa avantazhe në krahasim me gazetarët, shkrimtarët apo studiuesit vendas të psikoprofileve politike. Së pari, janë të ftohtë dhe të distancuar nga jeta e politikanëve vendas. Së dyti, nuk kanë e nuk mund të kenë probleme personale me ta. Së treti, nuk kanë interesa vetjake për prona, poste, tendera, fonde publike, vende pune e tjerë pasi janë të huaj. Prirja e natyrshme e diplomatëve për të shkuar mirë me Kryeministrin apo Presidentin e Shqipërisë nuk mund të konsiderohet interes vetjak.

Së katërti, puna e tyre, përfshirë informacionet që dërgojnë në qendër, gjykohen nga një sistem që përfaqëson një shkollë të konsoliduar të profesionalizmit dhe mendësisë demokratike. Ambasadori amerikan në Tiranë, për shembull, nuk mund të bëjë të zezën të bardhë apo të bardhën të zezë sepse ashtu e sheh, apo sepse ashtu i pëlqen. Ai mund të jetë subjektiv, por jo deri në atë shkallë sa ta paraqesë realitetin tjetër për tjetër. Nuk e lë profesioni dhe formimi të jetë teprueshëm subjektiv. Por edhe po ta teprojë apo të lajthisë, është sistemi amerikan, është Ambasada, Departamenti i Shtetit, Kongresi dhe Presidenti që nuk e lënë të vazhdojë, që e korrigjojnë, madje edhe e rrëzojnë. Edhe pse manifeston individualitetin dhe temperamentin e tij në punë-dhe kjo është njerëzore- ambasadori i SHBA-së është pjesë e sistemit të vendit të tij, është Amerika në Shqipëri, është Presidenti amerikan në Shqipëri. Këtë e themi edhe kur qëllon që ambasadori, për një çast, nuk mban qëndrimin që na pëlqen. Vetëm të vdekurit nuk gabojnë. Gabojnë njerëzit. Gabojnë edhe shtetet. Por SHBA ka meritën se korrigjohet shpejt falë principeve dhe vlerave mbi të cilat funksionon.

Nga moria e politikanëve dhe deputetevë shqiptarë të përmendur në kabllogramet e ish ambasadorit Withers, ai që ka reaguar në mënyrën më korrekte, sipas meje, është deputeti Paulin Sterkaj. Përtej shpjegimeve për çfarë është shkruar për të, zoti Sterkaj bëri dy pohime politike dhe intelektuale me vlerë. E para, tha se ndihej mirë që ambasada e një e vendi mik si SHBA e ndiqte aktivitetin e tij politik. E dyta, tha se ambasadori Withers kishte bërë detyrën e tij, pasi nuk mund të mbahen informacionet për deputetët, por ndërkaq besonte se është vetë sistemi amerikan i verifikimit dhe analizës së informacionit, që ndan të vërtetën nga gënjeshtra. “Nuk të djeg kabllogrami, por verifikimi, analiza”, tha si me shaka Sterkaj. Ai ishte i bindur se në këtë sistem akuza e implikimit të tij në një vrasje gjatë fushatës elektorale të vitit 2009 kishte rënë tashmë. Ai parashikonte ta lexonte këtë gjë në një kabllogram tjetër, që mund të publikohet pas disa vjetësh.

Se kush mund të ketë një mendim të vetin në lidhje me çfarë shkruhet në kabllograme. Por ia vlen të përqafojmë të gjithë pikëpamjen për sistemin që vendos në vendin e duhur çdo lloj informacioni dhe ndan gjatë verifikimit të vërtetën nga gënjeshtra. Kjo mund të ishte pikëpamja e kryeministrit Berisha, gjithashtu. Madje për shkak të përvojës dhe staturës, ai mund të shkonte më tej. Këtu nuk është fjala për të glorifikuar symbyllur apo me servilizëm sistemin amerikan. Por, realisht ky sistem është dëshmuar më i përparuari, më demokratiku. Vetë servilizmi është i huaj për këtë lloj sistemi. Berisha u zhbalancua si akush tjetër dhe dha përgjigje sa të pabesueshme aq edhe problamatike kur u pyet për kabllogramet në emisionin “Opinion” të Blendi Fevziut.

E para, ai nënvlersoi në një mënyrë të palejueshme për një kryeministër rolin e Ambasadës amerikane në formulimin e politikës amerikane për Shqipërinë. Është e vërtetë se qëndrimet vijnë nga Washingtoni në Tiranë, por Washigtoni nuk i merr nga qielli informacionet për Shqipërinë. Ambasada merr pjesë në formimin e politikës së Departmentit të Shtetit me informacionet që dërgon. Ambasada, ndërkaq, e ekzekuton këtë politikë. Mendoj, gjithashtu, se Departamenti i Shtetit merr pjesë në “përzgjedhjen” e informacioneve nga Ambasada. Nëse SHBA ka problem Gërdecin, do të kenë përparësi informacionet për Gërdecin. Nëse ka tërhequr vëmendjen dukuria e hyrjes së një fluksi biznesmenësh të pashkolluar në politikë, informimi do të fokusohet te ky problem. Nga kjo pikëpamje, Departmenti është edhe Ambasadë dhe Ambasada është edhe Department.

E dyta dhe kjo është më e rënda, zoti Berisha i konsideroi “tërësisht personale” kabllogaramet e ambasadorit Withers për të. Ai nuk u shpjegua dhe nuk mund të shpjegohej për këtë. Ç’probleme personale mund të ketë midis ambsadorit amerikan dhe kryeministrit të një vendi si Shqipëria? Ç’probleme personale mund të ketë pasur midis ambasadorit të Presidentëve Bush dhe Obama, siç ishte Withers dhe kryeministrit Sali Berisha? Të gjithë e dimë se çfarë mund të jenë problemet personale midis dy njerëzve. Problemet personale lindin nga marrëdhëniet e punës, fqinjësia deri edhe nga rivalitetet e vjetra apo të reja për një femër. Është kaq e madhe distanca midis një afroamerikani me detyrën ambasador dhe një shqiptari me detyrën kryeministër, sa është qesharake të mendosh se ambasadori ka arsye tërësisht personale kur shkuan ato që ka shkruar për kryeministrin. Është qesharake qoftë kur e mendon si shprehje deliri, qoftë kur e mendon si tentativë diversioni nga zoti Berisha. Natyrisht, vetë zoti Berisha ka aq përvoja dhe është aq inteligjent sa ta dijë mirë këtë. Por, ai kërkon t’u flasë ndjekësve të tij, kërkon të luajë me mendësinë vendase, më saktë me kufizimet e mendësisë vendase. “E shikoni! Ambasadori ka pasur probleme personale me mua, prandaj ka shkruar ashtu”! Kush ta besojë, lë ta besojë.

Nuk ka qenë asnjëherë herët, por tani është plotësisht vonë të ndiqet politika populiste e veçimit të ambasadorit të SHBA-së nga vendi i tij. Kjo është një mënyrë e vjetëruar dhe pa perpsektivë për të mos njohur gabimet. Çdo ambasador që vjen nga Washingtoni në Tiranë vjen me dëshirën e mirë për të mbështetur me zemër të pastër Shqipërinë dhe drejtuesit e saj politikë. Disensi apo përplasja e tyre me Berishën vjen si një përplasje kulturash politike. Berisha nuk e ka kulturën e ndarjes së pushteteve, nuk e ka kulturën e sundimit të ligjit, nuk e ka kulturën e pavarësisë së gjyqësorit, nuk e ka kulturën e zgjedhjeve të lira. Për këtë shkak ai do të krijojë marredënie të ndara dhe do të konfrontohet në mënyrë të pashmangshme me përfaqësuesit e diplomacisë amerikane. Nga kjo pikëpamje, të ashtuquajturat problemet personale me ambasadorin nuk mund të mos jenë probleme personale me SHBA-në.

[Neferta]

Zharko Puhovski -Kthimin e Kosovës në Serbi nuk do te jet kurrë i mundur ne asnjë rrethanë dhe në asnjë kohë.
e diel, 18 shtator 2011.
Nuk ka asnjë zgjidhje deri sa të kuptohet se një zgjidhje nuk do të jetë e mundur, dhe kjo është kthimi i Kosovës në Serbi. botuar ne gazeten blic

[Zero Cool]

Serbia rehatohet vetëm në kufijtë e Pashallëkut të dikurshëm të Beogradit


Shkruan:
Adem Nimani



Kisha Ortodokse Serbe autore e të gjitha fatkeqësive

Historia e kasaphanës që shkaktoi Serbia në Ballkan sikur nuk ka të sosur. Ledhatimet e bashkësisë ndërkombëtare ndaj Serbisë dhe pushtetarëve të saj, bënë që shtetet që u pavarësuan nga ish krijesa me emrin RSFJ, ende ndihen të rrezikuara nga Serbia. Në mos për asgjë tjetër, Serbia tash e 21 vjet ngacmon në mënyrat më të ulëta fashiste, të gjitha shtetet që dolën nga ish Serbosllavia e madhe të cilën e kishte krijuar Kisha Ortodokse Serbe me ndihmën Rusisë dhe të fuqive të kohës.

Nuk ka nevojë të shfletohen shumë libra të vjetër të historisë se Ballkanit për të vërtetuar se Serbia ka punuar me dredhi në një rajon ku interesimi i popujve të tjerë duke qenë të pushtuar nga perandori të ndryshme sikur kishte rënë në gjumë. Të gjitha rrethanat e kohës i shfrytëzoi me djallëzinë e saj nazifashiste KOS-i dhe produkt i kësaj politike ishte edhe krijimi i Mbretërisë SKS por edhe i krijesës që doli pas Luftës së dytë botërore me emrin RSFJ.

Ish Jugosllavia nuk ishte realisht asnjëherë territor serb, por brenda kësaj formule u fsheh vetë Serbia me të gjitha politikat e saja shfarosëse ndaj popujve tjerë më të vegjël.
Megjithëse Serbia shkaktoi të gjitha luftërat në ish trevat e Jugosllavisë ajo i shpëtoi dënimit kapital për gjenocid nga tribunali për krime lufte në Hagë. Edhe pse dihet ashiqare se kush nisi luftën dhe kush shfarosi dhjetëra mija civil duke filluar nga Sllovenia deri në Kroaci, BeH e Kosovë. Në këto lufta, që janë të gjitha krime të ndyta mbi popullatën civile, morën pjesë më shumë se 800 mijë trupa ushtarake, paramilitare e policore nga territori i Serbisë së sotme, ky fakt asnjëherë nuk u zyrtarizua për të marrë dënimin e merituar.

Serbia nuk bëri luftë në Maqedoni dhe në Mal të Zi ngase sot e kësaj dite ajo këto dy shtete të njohura ndërkombëtarisht nuk i njeh dhe i nënçmon me metodat më të ndyta, duke u tallur shpeshherë me to në format më poshtëruese. Malaziasve u mohon edhe vetë qenien kombëtare ndërsa kombin maqedonas nuk e njeh fare.
Me Kroacinë,sado që në kohen e fundit janë parë disa vizita kurtuazie nga drejtuesit politik serb në Kroaci dhe anasjelltas,armiqësia serbe ndaj kroatëve nuk ka qenë asnjëherë në nivel më të lartë. Madje urrejtje të madhe Serbia vazhdon të ketë ndaj Sllovenisë, më së shumti për çështjen e Kosovës ngase siç dihet Republika sllovene përherë ka përkrahur çështjen e drejt të shqiptarëve të Kosovës.

Në raport me Kosovën, përkatësisht me shqiptarët, Serbia nuk ka ndryshuar në asnjë aspekt përveç atij ushtarak, të cilin ia kanë penguar fuqitë perëndimore me luftë.
U harruan viktimat që shkaktoi Serbia në të gjithë territorin e ish RSFJ-së dhe tash disa vjet vendet që u pavarësuan sikur u ndien të akomoduara dhe madje nuk u morën as me përshkrimin dhe dokumentimin e gjithë e atyre krimeve që bëri Serbia mbi ta. Duke i lenë hapësirë të gjerë medieve kriminale serbe, doli sikur të gjithë popujt tjerë benë krime mbi serbet e jo ashtu siç kishte ndodhur me të vërtetë. As edhe një nga vrasësit serb nuk u burgos e as u gjykua nga drejtësia. Të gjithë ata liderë serbë që u nxorën para tribunalit të Hagës në të shumtën e rasteve as që kanë parë luftën dhe janë dënuar vetëm si urdhërdhënës.

Vrasësit iu shmangen mirë të gjitha arrestimeve të mundshme duke u strehuar atje prej nga kishin ardhur, në Serbi. Kur dihen të gjitha faktet dhe personat me emër e mbiemër, nuk mund të pretendohet se Serbia e tashme mund të bashkëpunojë për vendosjen e paqes në rajon. Në Serbi, shumica dërmuese e atyre që sot drejtojnë shtetin ,janë ose vrasës të deridjeshëm ose bashkëpunëtorët më të ngushtë të Vozhdit.

Diplomacia ndërkombëtare duhet të qartësoj shumë më tepër politikën e saj karshi Serbisë ngase format e deritashme jo që nuk kanë dhenë rezultat por gjithë investimi i bërë deri tash mund të shkoj huq nëse vazhdohet kështu. Sot ose kurrë mund të shihet haptazi se si Serbia tallet me të gjitha ata që flasin për paqe në Ballkan.

Atëherë kur u harrua Kosova

Atëherë kur u harrua Kosova dhe kur faktikisht ish republikat sllave,përveç Sllovenisë, ia lanë duart e lira Serbisë që të bëjë çka të dojë me shqiptarët, u pa se Serbia nuk rehatohet me kaq. Të gjithë atyre që votuan për Serbinë u doli jo pak problem. Nëse nënçmohet tallja e tashme serbe me bashkësinë ndërkombëtare dhe shtetet fqinje situata një ditë mund të dali lehtë nga kontrolli dhe atëherë do të nevojitet angazhim i dhjetëfishtë për t’ia bërë Serbisë,vendin që meriton.

Kush ndërmjetësoi për paqe me Serbinë?

Atëherë kur plasi luftë e hapur pushtuese e Serbisë mbi të gjitha republikat ish jugosllave,bashkësia nderkombëtare shpresonte se me negociator të rangjeve të ulëta do të mund të vendoste paqen në rajon. Kjo doli të jetë mashtrim. Në Slloveni, APJ-ja e dikurshme u vu nen komandën serbe. Sllovenia hyri me zor në luftë, e cila për fat të mirë por edhe në saje të organizimit të shkëlqyeshëm e të vendosur të mbrojtjes se kësaj republike nuk zgjati shumë.

Vetëm në Slloveni ushtria serbosllave kapitulloi pa kushte duke lënë edhe shumicën e armatimit. Në Kroaci serbët shpallën dy Republika të quajtura SAO Kraina serbe dhe shkëputën përkohësisht shumicën e territorit kroat. Lufta në Kroaci zgjati më shumë dhe asnjë negociator i jashtëm nuk ia doli të arrij çfarëdo marrëveshje me serbet, megjithëse ato oferta paqeje ishin shumë më të favorshme për serbet, se sa lufta. Krimet më të rënda ushtria dhe paramilitarët serb i bënë në rajonin e Kninit dhe në Vukovar. Epilogu i luftës dihet.
Stuhia (Oluja)e ushtrisë çlirimtare kroate bëri që të mos ketë më as SAO Kraina por as popullatë serbe në ato vise ku ata ishin edhe shumicë etnike.

Dhe derisa BeH po bënte sehir dhe pa shpresonte dhe ëndërronte për mundësi paqeje, doli krejt mashtrim dhe Serbia u hodh me të gjitha forcat dhe potencialin ushtarak, paramilitar e policor mbi popullatën muslimane boshnjake. Në republikën e pranuar ndërkombëtarisht dhe në OKB të Bosnjës e Hercegovinës Serbët bënë krimet më të tmerrshme që mund të jenë parë që nga përfundimi i luftës së dytë botërore. As nga BeH nuk u nxor mësimi i duhur dhe në Dejton të SHBA-së marrëveshja e paqes legjitimoi Republika Serpsken , krijesën gjenocidale dhe të pastrimit etnik të territorit nga boshnjakët mysliman. Bosnja,po edhe bota së bashku me te, pa kampe përqendrimi si në kohën e nazizmit dhe likuidime masive të popullatës civile si në Srebrenicë dhe Sarajevë. Kosova as atëherë nuk u përfshi në asnjërin nga kombinimet e paqes,megjithëse ,vetëm ata që nuk kanë asnjë lidhje me diplomaci kanë mund të shpresojnë se këtu nuk do të ketë luftë.

Negociatoët e urtë si Jasushi Akashi, Sajrus Vens apo Lordi Oven do të vizitojnë shumë herë Beogradin dhe do të marrin premtime boshe për paqe nga Vozhdi, por në terren gjaku rridhte lumë.
Vetëm atëherë kur në skenë dolën negociatorët si Gelbard e Hollbruk dhe gjeneralët Klark e Nojman dhe atëherë kur Vozhdi po ballafaqohej me fjalorin konkret të masave që do të ndërmerren, u pa se rrugëdalje tjetër nuk ka mbetur përveç luftës.
Vozhdi megjithëse kishte parë me sy se nuk po i shmangej dot bombardimit, asnjëherë nuk kishte besuar se bombat vërtetë do të binin mbi vendin e tij.

Serbia është dashur të nënshkruaj kapitullimin pa kushte, gjë që nuk u detyrua ta bëjë

Serbia nuk nënshkroi kapitullim as në Kroaci, as në Bosnje e Hercegovinë,por së fundi as në Kosovë. Ushtria serbe doli e pa dënuar nga lufta dhe prej andej tërhoqi gjithë forcën e gjallë dhe arsenalin e armatimit.

Të gjithë ata që bënë krimet më monstruoze që janë parë pas Luftës së dytë botërore u tërhoqën në Serbi, në territorin e “Republika Serpskes” por edhe në pjesën veriore të Kosovës ku vazhdojnë të bëjnë jetë të qetë pa asnjë mungesë dhe pa asnjë rrezik për çfarëdo dënimi apo ndjekjeje ngase ata edhe sot e gjithë ditën i mbron pushteti serb i cili në të shumtën e rasteve përbëhet nga ish eprorët dhe përkrahësit e Vozhdit. Historikisht nuk dihet edhe një rast kur Serbia ka nënshkruar një marrë veshje paqeje dhe e ka respektuar. Ajo përherë për mes obstruksioneve nga më të ndryshmet iu ka shmangur cilitdo zbatim të cilës do pikë të marrëveshjeve. Sa herë ka nënshkruar ndonjë marrëveshjeje Serbia ka shpallur referendum për te dhe kështu gjithçka ka mbaruar. Është përfolur së fundi, prapë një referendum lidhur me marrëveshjet e nënshkruara me Kosovën.

Shqiptarët nuk kanë asnjë arsye që t’i besojnë Serbisë, së paku atyre që sot drejtojnë këtë fatkeqësi të Ballkanit dhe nuk do të duhej ta ndien vetën komod. Paqja jo vetëm në Kosovë por edhe në Ballkan do të mbetet peng gjithë derisa Serbisë të mos i caktohen kufijtë e saj, atje ku i kishte para se të fillonte aneksimin e territoreve të huaja dhe gjenocidin mbi popujt tjerë të këtij rajoni. Serbia rehatohet vetëm kur do të ketë kufijtë e Pashallëkut të dikurshëm të Beogradit, ku dihet se kishte më shumë se 100 xhami dhe ku kishte shumë më shumë agallarë e bejlerë turq dhe jo më shumë se numër të mjaftueshëm shërbëtorësh serb.
Serbia është dashur të nënshkruaj kapitullimin pa kusht, gjë që nuk u detyrua ta bëjë.