EJANI TË FITOJMË

[4peace]

.





EJANI TË FITOJMË






Me emrin e All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit


„Dhe ruajuni një dite kur të ktheheni tek All-llahu, dhe sejcilit njeri i plotësohet ajo që e ka fituar dhe atyre nuk u bëhet e padrejtë.“ (El-Bekare:281)


„All-llahu nuk e obligon asnjë njeri përtej mundësisë së tij, atij i takon ajo që e fotoi dhe atij i bie ajo (e keqe) që e meritoi…“ (el-Bekare:286)


„E si do të jetë gjendja e tyre kur Ne do t’i tubojmë ata një ditë, për të cilën nuk ka dyshim dhe çdo njeriu do t’i ofrohet ajo që e ka fituar, duke mos iu bërë atyre asnjë e padrejtë.“ (Ali Imran:25)


„A mos janë duke pritur tjetër ata (pas këtyre fakteve) vetëm t’iu vijnë engjujt (për t’ua marrë shpirtin), të vijë Zoti yt (urdhëri për shkatërrim) ose të vijnë disa nga shenjat e Zotit tënd, ditën kur vijnë disa shenja të Zotit tënd, asnjë njeriu nuk i vlen besimi i Tij nëse nuk ka besuar më parë ose nuk ka bërë në besimin e tij kurrfarë të mire. Thuah:“Pritni, edhe ne jemi duke pritur.““ (el-En’am: 158)


„All-llahu krijoi edhe qiej edhe tokën me një drejtësi precize, e për t’i shërbyer sejcili njeri me veprat e veta, atyre nuk u bëhet e padrejtë.“ (El-Xhatije: 22)




Të nderuar vëllezër
Megjithëse këtë temë e pata hapur para do kohe dhe më ishte shlyer pa ndonjë arsyetim (!) do ta përsëris...
Në vijim do të shkruaj mbi disa çështje praktike të cilat mund t’i ndodhin çdonjërit nga ne në jetën e përditshme. Ky doracak që do ta postoj në vazhdime besoj se do t’i shërbejë sejcilit për t’i mësuar disa gjëra elementare, megjithëse të thjeshta, me domethënie të madhe në jetën e çdo njeriu, në veçanti për ata që janë në rrugë të drejtë. Për këtë arsye me këtë rast nuk do të ketë përgjigje për ata që shkruajnë sa për sy e faqe, sa për të penguar e gjëra të ngjashme që s’kanë të bëjnë fare me këtë temë.Kërkoj që të ndërmirren masa ndaj atyre që duan me qëllim ta prishin temën!


All-llahu (svt) ua lehtësoftë!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Vërejtje (për moderatorët dhe...)
E kam lexuar rregulloren (dhe kuptuar) mbi përdorimin e shkrimeve me bold, [i]italic[/b], nënvizime, ngjyra dhe shkrime me shkronja të madhësive të ndryshme. Jam njëri ndër ata që këto i kam përdorur pak si shpesh. Në rastin tim, veçanërisht tek “Feja e Shqiptarit”, e kam pasur si rregull që:
a) Citimet nga Kur’ani (madje edhe nga Bibla) i kam bërë me bold
b) Citimet nga Hadithet i kam bërë (më së paku) me italic e më së shpeshti me italic/nënvizim
c)Citatet tjera si dhe dialogjet (kur kam pasur kohë) i kam bërë gjithnjë me italic dhe
d) titujt e nëntitujt i kam bërë gjithnjë me bold dhe shkronja të mëdha, shpeshherë edhe me ngjyra të ndryshme

Pasi që tani keni vendosur rregull enkas për këtë çështje, pyetja dhe lutja ime do të kishte qenë: A bën që së paku citatet nga Kur’ani (si dhe Librat tjerë të shenjtë) të bëhen me bold, hadithet me italic dhe nën/titujt me shkronja pak më të mëdha?


Çdo të mirë dhe ju falemnderit për përgjigjen (nëse e bëni këtë?)!
Pas përgjigjes këtë “vërejtje” mund ta shlyeni!



***

[uliksi31]

I nderuar 4Peace.
Me gjithe respektin qe kame ndaj jush,me vjen keq por rregullorja qe e kemi vlen per te gjith njejt, duke perfshir edhe moderatoret.

Lejohet te shkruhet ne bold ndonje fjale,fjali apo titull.Megjithate kur jane shkrimet cilsore nuk besoj se kane nevoj te shkruhen ne bold, sepse lexuesit e mirfillt nuk do te anashkalojn as nje shkronje te vetme.

Pra i nderuar te pershendes dhe deshiroi te kalosh sa me mire ne Dardani. Me respekt Uliksi31

[4peace]

.


Falemnderit Uliksi




BISEDË ME MIKUN TIM HUADHËNËS




Ishte një njeri, i cili i përgjigjej çdonjërit që kërkonte hua nga ai, megjithëse kjo nuk e kënaqte plotësimin e të gjitha shpenzimeve mujore nga paga e tij. Disa prej tyre kërkonin hua për ndonjë nevojë të papritur, disa për çështje martese, meqë nuk iu mjaftonin të hollat e tubuara…


Në këtë e ndihmoi tregtia, me të cilën e furnizoi All-llahu i Madhëruar por, para tregtisë, All-llahu (svt) e furnizoi me karakter e sjellje të mira, dëshmi për të cilën ishte të vepruarit mirë ndaj të tjerëve, ndihma që i bënte çdokujt që zihej ngushtë si dhe huazimi që ia bënte çdonjërit që ia kërkonte atë.


Një dite, gjat vizitës sime në zyrën e tij, në fytyrën e tij hetova shenja brengosjeje e shqetësimi. Vërejta shenja të vrerit që donte të dalë nga buzët e tij. Mes nesh u zhvilluar dialogu i mëposhtëm.


Unë:
Po të shoh të ngrysur në fytyrë?!
Ai më shikoi me një shikim të brengosur duke mos thënë asgjë.

Unë:
Të kam parë gjithmonë të qetë…të brengosesh e shqetësohesh?!

Ai:
Athua kam gabuar? Mos ndoshta është dashur t’i refuzoja e të mos i përgjigjem kërkesave të tyre?

Unë:
Ç’don të thuash?

Ai:
Ata që më erdhën e kërkuan hua nga unë, me shpresë e rixha!

Unë:
Po ç’kane bërë ata?

Ai:
Gjithnjë po ikin i fshihen duke mos dashur të ma kthejnë borxhin!

Unë:
Të gjithë?

Ai:
Shumica prej tyre.

Unë:
“Po në qoftë se borxhliu është në gjendje të vështirë, atëherë bëji një pritje deri sa të vijë në një çlirim…” (el-Bekare: 280).

Ai:
Vall-llahi, i kam pritur shumë gjatë… ma kanë shtyrë afatin e kthimit të huasë shumë herë… por pa dobi. Disa prej tyre, deri më tani ma kanë shtyrë për gjashtë herë. Disa më kanë thënë që nuk kanë mundësi të ma kthejnë atë që kanë marrë nga unë!

Unë:
A nuk u ke marrë atyre “vërtetim” të nënshkruar për huanë e marrë?

Më shikoi i shqetësuar.

Ai:
Jo. Nuk kam marrë kurrfarë vërtetimi prej tyre.

Unë:
Po përse?

Ai:
Kam qenë i bindur dhe mendjemirë.

Unë:
Të vërtetuarit e borxhit me vërtetim me shkrim nuk e mohon bindjen e mirë dhe mendimin e sinqertë… Kjo është rrespekt i urdhërit të All-llahut të Madhëruar.

Ai: All-llahu (svt) e ka urdhëruar këtë! Ku?

Unë:
Në ajetin më të gjatë të Kur’anit Famëlartë, ajetin e 282 të Sures “El-Bekare”, madje për këtë edhe është quajtur me emrin “ajeti i borxhit-huasë”.

Ai:
Po ç’thotë All-llahu i madhëruar në të?




vazhdon...

[4peace]

...



Unë:
All-llahu i Madhëruar në të thot:

“O besimtarë, kur merini hua nga njëri-tjetri për afat të caktuar, shënojeni atë (me shkrim)”.

Ai:
A dëshmon ky ajet se të shënuarit me shkrim të huasë është obligim farz?

Unë:
Disa prej dijetarëve janë të mendimit se të shënuarit e huasë është obligim i domosdoshëm (farz), qoftë hua apo shitblerje, ashtu që të mos ndodhë harresë apo mohim nga ndonjëra palë. Ky njëherit është edhe mendim i Taberiut. Ibën Xhurejshi thotë: “ Ai i cili jep hua, le ta shënojë atë me shkrim, ndërsa ai i cili bën shitblerje le ta dëshmojë atë me dëshmitarë”. Xhumhuri (pjesa dërmuese e dijetarëve/imamëve) i dijetarëve janë të mendimit se urdhëri për shënimin e huasë është gjë e preferuar (mendub), gjë e cila e mbron pasurine dhe e mënjanon dyshimin. Po qe se huamarrësi është besnik, atëherë shkrimi i tillë nuk dëmton gjë. Mirëpo, po qe se ai nuk është besnik, atëherë shënimi i borxhit me shkrim mbetet vërtetim i huasë së tij dhe nevojë e huadhënësit.

Ai:
Këtë nuk e kam ditur më parë, mirëpo në të ardhmen do të kem kujdes. Po ç’mbetet me ata, të cilët tashmë veç më janë borxhli, pa ndonjë shënim të tillë? Ç’duhet bërë nëse ndonjëri nga ata do ta mohonte huanë e marrë nga unë?

Unë:
Qetësohu! Siç kuptova unë, ata vetëm ta kanë shtyrë afatin e kthimit dhe asnjëri prej tyre nuk e ka mohuar.

Ai:
Po, është e vërtetë.

Unë:
Po, edhe në rast se ndonjëri nga ta mohon të ta kthejë huanë e marrë prej teje, ti s’ke nevojë të brengosesh e as të shqetësohesh fare!

Ai (i habitur tha):
Po kush tjetër duhet të brengoset e shqetësohet pos meje?

Unë:
Ai i cili ka marrë hua nga ti. Ai pra duhet të brengoset e shqetësohet.

Ai:
(duke mohuar): Të ma marrin pasurinë e pastaj të mos më kthejnë asgjë, e lëre më të brengosen e shqetësohen…?!

Unë:
Pikërisht ashtu. Po ta dinin ata se ç’ka premtuar i Dërguari i All-llahut për ata që nuk e kthejnë huanë e marrë, do të brengosen, madje shumë.

Ai:
Po çfarë ka premtuar i Derguari i All-llahut?

Unë:
Transmeton Buhariu nga Ebu Hurejre (ra) se i Dërguari i All-llahut (savs) ka thënë: “Kush merr pasuritë e njerëzve (hua) duke dashur që t’i kthejë ato, All-llahu do t’i ndihmojë atij në kthimin e tyre. Ndërsa, kush merr (hua) duke dashur që t’i shpenzojë ato (duke i shkapërdarë vend e pa vend), atë do ta shkatërrojë All-llahu!.”

Ai:
Andaj, i Dërguari (savs) u premton se do ta humbin pasurinë!

Unë:
A s’është ky premtim që nxit frikë e shqetësim?

Ai:
Po vall-llahi, gjithsesi.



vazhdon...





.

[4peace]

Postimi origjinal është bërë nga AlbMuslim-Ku

4Peace , i nderuar te peruroj per temen , teme mjaft e qelluar , vetem vazhdoni ne kete stil vella i nderuar .

Selam Alejkum

Unë:
Këtu hasim edhe një hadith tjetër të të Dërguarit (savs), në të cilin i Dërguari (savs) vërteton se huaja (borxhi) është shkak që shpirti frikësohet dhe largohet nga siguria. Transmetojnë Tahaviu, Ebu Xhafer Et-Taberiu dhe Harith Ebu Uname ne “musnedin” e tij nga Ukbe bin Amiri se i Dërguari i All-llahut (savs) ka thënë: Mos e frikësoni veten tuaj pasi që të jeni të sigurtë?” Të pranishmit thanë: “Po ç’është ajo oi i Dërguari i All-llahut (savs)?” Ai tha: “Huaja (borxhi)”. (Ahmedi dhe Bejhakiu, hadithi është i mirë “hasen”)


Ai:
Pra, i Dërguari i All-llahut (savs) i ndalon që të mos e mënjanojnë (largojnë) sigurinë e vetes së tyre me mbetjen e tyre në borxh.


Unë:
Fjalët e tua ma përkujtuan hadithin e të Dërguarit (savs) ku ai thot: “Huaja (borxhi) natën është brengë (shqetësim), ndërsa ditën nënçmim.” (Ibën Babavejhi, Dejlemiu dhe Bejhakiu, hadithi është shumë i dobët “daif xhidden”).

Për këtë hadith Imam Kurtubiu thot: “Dijetarët tanë thonë: “Huaja ditën është turp e nënçmim, ngase zemra dhe mendja janë gjithnjë të preokupuara me të kurse shqetësimi për atë se si të kthehet borxhi është gjithmonë nënçmim përballë huadhënësit, sa herë që e takon atë, si dhe durim i dhemshëm ndaj mirësisë së tij për të ta shtyer afatin deri në një afat tjetër.



Ai:
Ah! Sikur të qëndroni së paku deri në afatin e shtyer. Ndjej se disa më gënjejnë.


Unë:
Edhe kjo është pasojë e huasë që huamarrësi t’i premtojë t’i premtojë huadhënësit për kthimin e huasë e të mos qëndrojë besnik, apo të bëhet se nuk ka pasuri për t’i kthyer e në këtë mënyrë të gënjejë ose të betohet e të gënjejë në betim.

Mu për këtë, i Dërguari (savs) ka kërkuar gjithmonë mbrojtje prej All-llahut (svt) nga mosbesimi dhe borxhi. Të pranishmit i thanë: “O i Dërguari i All-llahut, ç’ke që kaq shumë kërkon mbrojtje nga borxhi?” Ai tha: “Njeriu, kur të huazojë (marrë borxh), atëherë flet e gënjen, premton e nuk e zbaton atë (premtimin)”. (Buhariu)



Ai:
Kjo është cilësi e dyfytyrëshit, All-llahu (svt) na mbroftë.

Unë:
Nëse kjo është kështu në këtë botë, në botën tjetër ai do të përjetojë më të frikshmen e më të rrezikshmen!

Ai:
Paj, a s’është huaja gabim (mëkat), të cilin e falë All-llahu i Madhëruar?

Unë:
All-llahu i madhëruar i falë të gjitha gabimet, përveç huasë (borxhit). Transmetohet për një njeri, i cili kishte thënë: “ O i Dërguari i All-llahut. Nëse unë luftoj me shpirtin dhe pasurinë time, pastaj mbytem (vritem) duke qenë durimtar dhe duke shpresuar shpërblim, duke qëndruar përballë armikut e duke mos ikur nga fushëbeteja, a do të hyjë në xhennet?” Ai tha: “Po”. Atëherë, ky e përsëriti të njëjtën gjë edhe dy-tre herë tjera, derisa i Dërguari (savs) tha: “ Pos nëse vdes e të ka mbetur ndonjë borxh dhe s’ka kush ta shlyejë atë”. (Muslimi, Ahmedi, Nesaiu dhe Tirmidhiu)

I Dërguari (savs) gjithashtu i lajmëroi shokët e vet mbi vështirësine, e cila iu kishte zbritur, duke thënë se ajo është për shkak të huasë. Ai tha: “ Betohem në Atë, në duart e të Cilit është shpirti im, se, nëse ndonjë njeri mbytet në rrugë të All-llahut dhe prap jeton, pastaj prap mbytet në rrugë të All-llahut dhe prap jeton, pastaj prap mbytet në rrugë të All-llahut... nuk do të hyjë në xhenet përderisa të mos jetë i shlyer borxhi i tij.” (Sahihut-Tergibi, vet-Tregib, hadithi është i vërtetë “sahih”)




vazhdon...




...

[4peace]

...



Xhabiri, biri i Abdull-llahut, tregon se i Dërguari (savs) nuk ia falte namazin e xhenazes njeriut i cili ka vdekur me borxhe. Me një rast, kur kishin sjellur xhenazen e një të vdekuri që kishte qenë i ngarkuar me borxhe, ai pyeti: “A ka borxhe?” Të pranishmit thanë: “Po. Dy dinarë”. Ai tha: “Atëherë faleni ju namazin e xhenazes së shokut tuaj”. Atëherë, Ebu Katade El-Ensariu tha: “ O i Dërguari i All-llahut. Unë e marr përsipër shlyerjen e borxhit të tij”. Atëherë, i Dërguari i All-llahut e fali namazin e xhenazes së tij. (Hadithi është “sahih”)






Imam Ahmedi transmeton se një njeri e pyeti të Dërguarin e All-llahut (savs) për vëllanë e tij, i cili kishte vdekur porse kishte borxhe. Ai tha: “ Ai është i mbyllur në borxhin e vet (dënohet ne varr), andaj plotësoje (shlyeje) ti në vend të tij. Ai tha: “ O i Dërguari i i All-llahut, unë atë e kam paguar përpos dy dinarëve, të cilat i kërkon një grua që nuk ka dëshmi (për borxhin)”. Ai tha: “Jepi, sepse ajo është në të vërtetë” (e ka me të vërtetë, i takojnë). (Hadithi është i vërtetë)





Kurtubiu sjell hadithin e të Dërguarit (savs) ku thotë: “Shpirti i besimtarit është peng në varrin e tij për shkak të borxhit, përderisa të mos jepet (t’i shlyhet nga dikush) për të”. (Ebu Ja’la në Musnedin e tij dhe Taberiu. Hejthemiu thotë në senedin e tij ka transmetues te panjohur, shih poashtu librin Daifut-Tergibi vet-Terhib të dijetarit të njohur Albanit, hadithi është i dobët)




Ai:
Tash e kam kuptuar fshehtësinë e fjalës tënde se nuk duhet të brengosem dhe shqetësohem, ngase ata janë huamarrës nga unë, kurse unë nuk jam.




Unë:
Elhamdudil-lah! Ti duhet që vetëm të jesh i qetë e të mos pendohesh që u ke dhënë hua, sepse për këtë do të kesh shpërblim të madh, që të bën të lumtur e të gëzuar si dhe të përgëzon për të mirë insha’All-llah.




Ai:
E vërtetë është ajo që po e thua?




Unë:
Po a nuk shpreson ti që All-llahu (svt) të shpërblejë për atë që ke dhënë lëmoshë (sadaka)?




Ai:
Por unë atyre nuk iu kam dhënë lëmoshë (sadaka)..., unë vetëm u kam huazuar të holla për një afat të caktuar.




Unë:
Po a nuk është përsëritur huaja jote e dhënë dy herë?




Ai:
Bile edhe më shumë se dy herë.




vazhdon...

[Bond]

Postimi origjinal është bërë nga 4peace

.

Të nderuar vëllezër
Megjithëse këtë temë e pata hapur para do kohe dhe më ishte shlyer pa ndonjë arsyetim (!) do ta përsëris...

***

I nderuar 4peace, tema juaj nuk është shlyer, as nuk është mbyllur, por ne ju kemi njoftuar se faqja ka qen e hakuar dhe jan fshi shum afishime, nuk jam i sigurtë 30 000 apo më shumë afishime e në mesin e tyre e paska pësuar edhe tema juaj si edhe diskutuesit të cilët kan qen të regjistruar në atë afat kohor prej 11 shkurt deri në ditën kur është hakuar forumi, (me duket se ka qenë 6 mars) ndërsa kemi ristartuar me 13 mars por të kthyer mbrapa në datën 11 shkurt, të gjitha shkrimet qe kan qenë të shkruara dhe anëtarët e regjsitruar prej datës 11 shkurt kan humbur, deri në ditën kur kemi ristartuar me 13 mars.

Postuar Mar 13, 2005 1:13 pm

http://www.dardania.de/v2/board/viewtopic.php?t=3977

Isha duke bredhur labirinteve të netit mbrëmë dhe rastësisht hasa në ketë info;
Postuar: Thu Mar 10, 2005 3:21 am

http://www.albemigrant.com/forum/viewtopic.php?t=2


Me nderime Bond

[4peace]

Pershendetje i nderuar Bond

Shlyerjen e kesaj teme e permenda ne kontekst krejt tjeter. Jo per te akuzuar ty apo stafin e Dardanise... Falemnderit per informatat dhe, te lutem, pa keqkuptime. Megjithate, ceshtja rreth shlyerjes se kesaj teme ka qene ndryshe dhe s'ka pasur te beje me bllokimin e atehershem te forumit. Tema ne fjale ka qene e mbyllur (me dry) me kerkesen time, per arsye se ka qene e devijuar nga forumisti, tashme moderatori, Psiko... Me kujtohet shume bukur kur t'u pata paraqitur ne privat (heren e pare dhe te fundit). Perndryshe, tema ka qene e vjeter afro nje muaj kurse, me sa di une, kur ka qene i bllokuar forumi paten humbur shkrimet e dy-tri javeve.


Kjo ishte, serish, sa per informim e jo per keqkuptime.


Cdo te mire!



***

[4peace]

...




Unë:
Ndëgjo pra se ç’të përgëzon i Dashuri i All-llahut (savs). Transmeton Abdullah Ibën Mes’udi (ra) se i Dërguari i All-llahut (savs) ka thënë: “Çdo musliman që i jep hua ndonjë muslimani tjetër dy here, njëra herë do të jetë (e shpërblyer) si lëmoshë (sadaka)” (Ibën Maxhe, hadithi është “sahih”)

Ai:
Më gëzove, All-llahu (svt) të gëzoftë në këtë dhe botën tjetër.

Unë:
Në fjalët e të Dërguarit (savs) hasim edhe përgëzim tjetër ku theksohet se shpërblimi i huasë është më i madh se shpërblimi i sadakasë.

Ai:
(Duke u gëzuar edhe më shumë) Pra, më trego o vëllau im, All-llahu (svt) të shpërbleftë me të mira.

Unë:
Transmeton Enesi (ra) se i Dërguari (savs) ka thënë: “ Në natën e Israsë dhe Mi’raxhit (kur isha në udhëtimin e Israsë), në një derë të xhennetit pashë të shkruar: “Sadakaja shpërblehet dhjetëfish ndërsa huaja me tetëmbëdhjetëfish”.

Ai:
(Gëzimi kishte kapluar fytyrën e tij, andaj tha): “Po përse e tërë kjo?”

Unë:
I Dërguari i All-llahut (savs) ka pyetur Xhibrilin (as) për këtë që je duke më pyetur mua, duke i thënë: “Përse huaja të jet më e vlefshme se sadakaja?” Xhibrili (as) ishte përgjigjur duke i thënë: “Sepse lypësi mund të të kërkojë (të holla) e ndoshta edhe ka, mirëpo, huamarrësi nuk kërkon kurrnjëherë hua pos që të ketë nevojë për të?”

Në transmetimin e Taberaniut qëndron: “Sepse huakërkuesi nuk vie te ti pa pasur nevojë ndërsa sadakanë mund të ndodh që ta marrë edhe ndonjë i pasur”. (Ibën Maxhe dhe Taberaniu, hadithi është shumë i dobët “daif xhidden”)

Ai:
Ma freskove gjoksin, All-llahu (svt) të freskoftë.

Unë:
Ka edhe diç më shumë se kjo.

Ai:
Athua ka më shumë të mirë se kjo? Nuk më besohet!

Unë:
Në qoftë se huamarrësit, të cilët të kanë huazuar të holla, janë me të vërtetë nevojtarë, ndërsa ti sillesh mirë me ta, duke ua shtyer atyre afatin, duke u falë diç apo duke ua falë të gjithat nëse janë tepër ngushtë, atëherë ti do ta fitosh premtimin e të Dërguarit (savs) se All-llahu (svt) do të fusë nën hijen e Arshit të Tij në Ditën e Kijametit, ditën kur nuk do të ketë hije tjetër pos hijes së Tij. Transmeton Ebu Hurejre (ra) se i Dërguari (savs) ka thënë: “ Kush ia shtyen borxhin (afatin e kthimit) ose ia falë atij që është ngushtë, All-llahu do ta vendos nën hijen e Tij, në ditën kur nuk do të ketë hijee tjetër përveç hijes së Tij.” (Tirmidhiu, hadithi është i vërtetë “sahih”)

Ai:
Vall-llahi do ta shtyej afatin e atij që është në gjendje të vështirë dhe do ta falë atë që është tepër ngushtë.

Unë:
Andaj..., ja pra edhe një përgëzim tjetër për ty, me të cilën All-llahu (svt) do të shpëtojë nga ngushtësitë e Ditës së Kijametit. Transmeton Ibën Katade (ra) se një njeri kishte kërkuar hua prej tij dhe ishte fshehur. Kur ky e kishte gjetur, ai kishte thënë: “Jam në gjendje të vështirë!” Ibën Katade i kishte thënë: “ A vërtet është ashtu? Betohu, meqë kam dëgjuar të Dërguarin e All-llahut (savs) duke thënë: “ Kush dëshiron që All-llahu ta shpëtojë nga brengat e Ditës së Kijametit, le t’i ngushëllojë ata që janë në hallet e borxheve ose le ta falë borxhin.” (Muslimi)




vazhdon...

[4peace]

...



Ai:
Sa gjë e bukur dhe e mëshirshme prej All-llahut (svt).

Unë:
Po ç’thua nëse përgëzohesh edhe me një gjë, që All-llahu (svt) të t’i falë të gjitha mëkatet siç vepron ti duke ua falë borxhin atyre që me të vërtetë janë në gjendje të vështirë? Ebu Hurejre (ra) transmeton se i Dërguari (savs) ka thënë: “Një njeri u jepte hua njerëzve. Ai i ka thënë djaloshit të tij (kur e dërgonte për ta tubuar huanë): “ Kur të kalosh pranë nevojtarit mos i kërko asgjë, ashtuqë All-llahu të na lirojë neve nga fatkeqësitë. E kur ai i erdhi All-llahut (kur vdiq), Ai ia fali të gjithat.” (Buhariu dhe Muslimi)

Ebu Mes’ud el-Bedrijju (ra) transmeton se i Dërguari i All-llahut (savs) tha: Do të japë llogari një njeri nga popujt e kaluar e nuk do të gjendet asnjë e mirë, përveç asaj që është përzier me njerëzit dhe ka qenë i lehtë (në shitblerje dhe dhënie hua) ashtuqë i urdhëronte shërbëtorit të tij që t’ua falte atyre që kanë vështirësi. All-llahu i madhëruar për të ka thënë: “Ne jemi më të obliguar me këtë (lehtësim) ndaj tij, prandaj faliani atë.” (Muslimi)

Ai:
Pasi dëgjova të tëra këto, nuk do të kërkoj nga huamarrësit të cilët morën nga unë hua që të m’i kthejnë paratë e marrura. Nuk dua që vetën time ta mënjanoj nga ky shpërblim i madh.

Unë: Ky është shpërblimi i madh...A nuk e bën huadhënësin që ky të fshihet nga huamarrësit, në vend që ata të jenë ata, të cilët fshihen nga këta?

Ai:
Gjithsesi, vall-llahi... Kjo njëherit është edhe një kuptim e domethënie e veçantë. E kundërt me atë që ne e hasim në kokën tonë.

Unë:
Për çdo rast, ky është kuptimi islam, të cilin e ka sqaruar edhe i Dërguari (savs) në thënien e tij të ndershme, të cilën në Sahihun e tij e transmeton Buhariu ku i Dërguari (savs) thotë: “Silluni butë (ndihmohuni) njëri me tjetrin, lehtësojeni njëri-tjetrin, se po të dinte kërkuesi i hakut (hakliu) se ç’shpërblim ka në vonesën e hakut (huasë) së tij, atëherë do të ishte ky ai që ikë nga ai që kërkohet.”

Ai:
(Duke u vërejtur në fytyrën e tij drita e imanit që e kishte kapluar, tha) “O All-llahu im, unë dëshmoj se ua kam falur tërë atë që më kanë borxh ata, duke pasur dëshirë që ta fitoj shpërblimin Tënd të madh.”

Më vonë filloi të buzëqeshë ndërsa lotët i shiheshin në sytë e tij.

Unë:
Po buzëqesh e po qanë?!

Ai:
Parafytyrimi i hakliut (borxhliut) më bëri të buzeqeshem, që fshehet nga huamarrësit, të cilët mundohen ta plotësojnë huanë e marrur, kurse ky gjithmonë ua shtyen afatin duke thënë: “ Përse po shpejtoni? S’kam nevojë për atë që duhet të më ktheni tani. Shtyene afatin edhe më vonë.”

Unë:
Po ç’të bëri të nxjerrësh lotë?

Ai:
Më bëri të qaj çështja e të kuptuarit të tillë të Islamit, kuptimi i cili sot është i humbur nga jeta e muslimanëve...!

Unë:
Ashtu është... por, le të punojmë së bashku, ashtuqë kuptimet e tilla t’i përcjellim tutje duke ua mësuar të tjerëve, deri sa të shndërrohen në praktikë e bëhen realitet e përjetim i muslimanëve insha’All-llah.

Ai:
(duke i shtrënguar të dyja duart e tij) tha: Insha’All.llah.



***

[4peace]

...





Nga kjo, mes tjerash mësuam(fituam):

- Borxhliun është mirë ta presim deri atëherë sa të jetë në gjendje për ta kthyer (paguar) borxhin. “Po në qoftë se borxhliu është në gjendje të vështirë, atëherë bëji një pritje deri sa të vijë në një çlirim…” (el-Bekare: 280).




-Kur japim ose marrim borxh, si edhe kur bëjmë çfarëdoqoftë tregtie/biznesi (edhe atëherë kur është fjala për ndonjë të njohur apo të afërt, në të cilin kemi besim)është mirë të shënohet në letër. Kjo d.t.th. se duhet bërë kontratë me letër, (mundësisht) me nënshkrimin e dy dëshmitarëve/garantuesve. “O besimtarë, kur merini hua nga njëri-tjetri për afat të caktuar, shënojeni atë (me shkrim)”.(el-Bekare, 282)




- Falja e borxhit ,atij që s’është në gjendje të ta kthejë është shpërblim më i madh se sadakaja (lëmosha).“Sadakaja shpërblehet dhjetëfish ndërsa huaja me tetëmbëdhjetëfish”.






- Përse qenka falja e borxhit më e mirë se sadakaja (lëmosha)? Meqë lypësi mund të ketë diç, sepse supozohet të ketë marrë lëmoshë edhe nga dikush tjetër, kurse huamarrësi mund të jetë në halle e ti të jesh i pari që mund t’i ndihmosh...






- Ai që merr hua është (dhe duhet të jetë) më i shqetësuar, turpëruar... e jo huadhënësi.






- Kush merr hua për shkak të gjendjes së vështirë, me qëllim që t’i kthejë ato (sa më parë), ai do të mund t’i kthejë ato, me ndihmën e All-llahut. Vaj halli për atë që merr hua për punë tjera të pavyeshme, shpenzime të kota...
: “Kush merr pasuritë e njerëzve (hua) duke dashur që t’i kthejë ato, All-llahu do t’i ndihmojë atij në kthimin e tyre. Ndërsa, kush merr (hua) duke dashur që t’i shpenzojë ato (duke i shkapërdarë vend e pa vend), atë do ta shkatërrojë All-llahu!.”





***

[4peace]

.






BISEDË ME MIKUN TIM PASANIK... QË NUK E JEPTE ZEKATIN (TATIMIN) E PASURISË






Ai ishte një pasanik i madh, pasurinë e të cilit s’mund ta numëronte askush. Ishte pesëdhjetë vjeçar. Kohën më të madhe e kishte kaluar në tregti, ndërsa udhëheqja e pasurisë e kishte kapluar preokupimin e tij. Sidoqoftë, ai ishte prej atyre që e falnin namazin, kryes i haxhxhit dhe umres. Mirëpo, siç vërtetuan edhe shumë të tjerë, ai nuk e jepte zekatin (tatimin) e pasurisë së tij, duke menduar se mjaftojnë vetëm lëmoshat (sadakatë) e lehta, të cilat s’kushtonin asgjë dhe ishin thërrmi e imtë në krahasim me atë që duhej ta jipte na pasuria e vet per cdo vit. Më thanë disa që unë të hyj në bisedë me të rreth kësaj çështjeje, me qëllim që t’ia përkujtoj obligimin e duhur ndaj pasurisë së tij. Ai më nderonte shumë dhe mbante rrespekt e dashuri ndaj meje.

Një ditë e lajmërova se dua të flas me të rreth një gjëje shumë të rëndësishme , ndërsa ai më priti me mirëpritje zemërore, duke qenë tejet i lumtur për këtë, duke më thënë: “Edhepse jam shumë i angazhuar dhe i pakohë, biseda me ty më bën të ndjehem i lumtur.”

Në zyrën e tij u pranova me gëzim e mirëpritje të madhe. Menjëherë e lajmëroi sekretarin e vet që të mos e pengonte askush për të hyrë në zyrë si dhe të gjitha thirrjet telefonike të anuloheshin. Të interesuarit aq të madh për vizitën time më gëzoi pa masë dhe më bëri që të ndjehem i qetë.

Mes nesh u zhvillua biseda e mëposhtme.

Ai:
Më thuaj, pra,... ç’është ajo çështje me aq rëndësi, për të cilën deshtë të bisedojmë?

Unë:
Po ç’pret ti që të bisedojmë ne?

Ai:
Me siguri dëshiron që të më prezentosh ndonjë marrëveshje profitabile, punë me fitim të madh?

Unë:
Po...ajo është punë me fitim shumë të madh?!

Fytyra e tij shkëlqeu e tha:
Të lutem më trego në detaje.

Në fillim heshta duke mos ditur se nga t’ia filloja!

Ai:
Më thuaj, mos u turpëro... nëqoftëse do provizion... e drejtë e jote është e...!

Unë:
Ju falemnderit. Unë nuk marr nga ju asgjë. E imja që unë do ta marr, nëse kryhet marrëveshja, do të ma japë All-llahu i Madhëruar, insha’All-llah.





vazhdon...

[4peace]

...





Në fytyrën e tij u hetua ndryshim...në të vërehej shenjë habie e çudie, ai e kishte kuptuar se për çfarë marrëveshje të posaçme bëhet fjalë.

Duke buzëqeshur lehtë, më tha:
Kjo me siguri është tregti e hajrit.
Unë:
Po, vall-llahi, ashtu është.

Ai:
Sa duhen pra?

Unë:
Unë nuk e di?!

Ai:
Atëherë, kush e di?

Unë:
Ti.

Ai: (Duke qenë i habitur në shenjë mohimi)
Unë!

Unë:
Po... ti.

Ai:
Ç’do të thuash? Me të vërtetë?

Unë:
Sepse vetem ti e di se ç’posedon nga tregtia, pasuria dhe gjërat e patundshme.

Ai:
Po, çfarë kanë të përbashkët pasuria ime të cilën e posedoj dhe sadakaja, të cilën je duke e kërkuar?

Unë:
Unë nuk jam duke kërkuar nga ti sadaka të posaçme. Por unë kam ardhur ta përkujtoj një vëlla timin, të cilin e dua dhe e respektoj për obligimin farz, të cilin më kanë treguar se ai nuk e jep..., andaj edhe u frikova për të, mu ashtu siç frikohem për veten time...si dhe i dëshiroj të mirën, ashtu siç ia dëshiroj vetes sime.

(Ai heshti, duke mbetur i ngushtuar, sepse e kuptoi qëllimin e vizitës sime si dhe e kuptoi se desha që t’ia përkujtoj obligimin e zekatit. Që heshtja të mos zgjatej, vazhdova bisedën time.)

Unë:
Njerëzit të njohin si njeri që falë namazin, agjërues, haxhi dhe besimtar të denjë. Mirëpo, ata apo shumica e tyre të dinë si njeri që nuk e jep zekatin e pasurisë sate, e cila meriton zekatin e duhur.

Ai:
Ti, vëllai im dhe besnik... nuk fshehi asgjë prej teje, a e di ti se sa duhet që të paguajë për çdo vit, nëse dua ta jap zekatin e pasurisë sime?

Unë:
Sa?

Duke ulur zërin e tij dhe duke e shtrirë gishtin e mesëm dhe tregues, tha:
Dy milion dinarë?!




vazhdon...

[4peace]

...





Unë:
Po ç’të pengon që t’i japësh ato?

Mbështeti shpinën e tij për ulësen komode të tij dhe tha:
Ç’më pengon?

Unë:
Po, ç’të pengon pra?

Ai:
Po kush mundet që për çdo vit të paguajë nga dy milion dinarë?

Unë:
Çdo musliman që beson se All-llahu (subhanehu ve teala) është Ai i Cili e ka furnizuar dhe pajisur me shumë hise të pasurisë që duhet dhënë dhe i Cili ka urdhëruar që ta jep sasinë e paraparë për të... ky është ai i cili do të mundet që të jep zekatin e tillë.

Ai:
Çështja e tillë kërkon vendosmëri të fortë.

Unë:
Me ndihmën e All-llahut (subhanehu ve teala), ti je prej atyre që kanë vendosmëri të fortë.

Ai:
Po, por vendosmëria e tillë kërkon edhe një gje.

Unë:
Po cila është ajo?

Ai:
Të jem i sigurtë se zekati i tillë do të shkojë në duar të sigurta dhe do t’u jepet atyre që e meritojnë atë.

Unë:
Ke të drejtë në këtë... po bile kjo është edhe një kusht prej kushteve të zekatit.

Duke heshtur pak, u bë e qartë se iu kujtua edhe një gjë tjetër.

Ai:
Po a duhet që unë ta paguajë zekatin e pasurisë sime edhe për vitet e kaluara?

Unë:
Po, gjithsesi.



vazhdon...





.

[4peace]

...





Ai:
Jo...Jo... kjo me të vërtetë është shumë.

Unë:
All-llahu (subhanehu ve teala) është eshe më shumë, o vëllau im. Bëhu i qetë se All-llahu (subhanehu ve teala) do ta shumëfishojë ty rizkun e Tij, si dhe do ta shtojë mirësinë e Tij, e assesi nuk do të pakësohet pasuria jote nga zekati. Më beso!

Ai:
Nuk e pakëson pasurinë time! Çka po thua?

Unë:
A nuk e ke lexuar fjalën e All-llahut të Madhëruar ,ku thotë:

”... e çkado që t’u jepni të tjerëve nga pasuria, ajo do t’u kompenzohet në mënyrë të plotë duke ju mos dëmtuar ju.” (el-Bekare: 272)

Ai:
Sikur për herë të parë e dëgjoj këtë ajet!

Unë:
Poashtu edhe fjala e All-llahut të Madhëruar:
”E shembulli i atyre që pasurinë e vet e japin nga bindja e tyre duke kërkuar kënaqësinë e All-llahut, i përngjan një kopshti në një rrafshnaltë që i bie shi i madh, e ai jep fruta të dyfishte. Po edhe nëse nuk i bie shi i madh, i bie një rigë (që mjafton). All-llahu sheh atë që veproni.”(el-Bekare: 265)

Ai:
Të lutem, më lexo ende nga fjalët e All-llahut të madhëruar.

Unë:
All-llahu i Madhëruar thot:
”Shembulli i pasurisë së atyre që e japin në rrugën e All-llahut, është si i një kokrre që i mbanë shtatë kallinj; në sejcilin kalli ka njëqind kokrra. All-llahu ia shumëfishon (shpërblimin) atij që dëshiron, All-llahu është Bujar i madh, i di qëllimet.” (el-Bekare:261)

Duke mbetur i habitur filloi t’i përsërisë fjalët e fundit të ajetit të lartëpërmendur: All-llahu është Bujar i madh, i di qëllimet... All-llahu është Bujar i madh, i di qëllimet...!”

Unë:
Edhe i dërguari i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) thotë: ”Për tre gjëra betohem”, e një ndër to për të cilat u betua i Dërguari i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) ishte: ”Nuk pakësohet pasuria nga sadakaja (zekati) që jipet”./Hadithi është i vërtetë, “sahih”/

Kurse i Dërguari i All-llahut (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) është besnik dhe nuk flet nga hamendja dhe fjala e tij nuk ka nevojë për betim që të jetë e besuar. Mirëpo ai (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) me betimin e tillë largon çdo mendim se pasuria, se cilës i jepet zekati pakësohet.

(Në fytyrën e tij vërejta një pikë loti që rrokullisej, ndërsa dora e tij u shtri duke u munduar që lotin e tillë ta fshijë apo fshehë.)

Vëllai, më pas nxorri fletëshënimet e tij të pasurisë dhe filloi të shkruajë, duke nënshkruar një çek të cilin e bënte gati që të ma jepte e pastaj tha: “Kam nënshkruar shumë marrëveshje të pasura tregtare me të holla... por sot kam nënshkruar marrëveshje (kontratë) me All-llahun e Madhëruar... me të vërtetë tregtia më e mirë qe kjo, në dunja e ahiret, siç thotë edhe All-llahu i Madhëruar:

O ju që keni besuar, a t’ju tregoj për një tregti të bujshme që ju shpëton prej një dënimi të dhermbshëm.”(es-Saf:10)

Athua a ka dënim më të dhemshëm se dënimi i Xhehennemit?!

Unë:
Nuk mund të të them gjë tjetër, pos All-llahu (subhanehu ve teala) të shpërbleftë o vëlla, për këtë nënshtrim të shpejtë ndaj urdhërit të All-llahut (subhanehu ve teala).

Ai:
Edhe ty All-llahu (subhanehu ve teala) të shpërbleftë me të mira, sepse më trimërove dhe më nxite në një farz (obligim) të cilin unë e kisha lënë pasdore... e me siguri se ai që përkujton dhe orienton të tjerët në një punë është sikur ai që e vepron atë.




***