Besimtar të rinjë në rrugën e All-llahut

[Pupi]

Afërsia te besimi (i tjetrit)

Jeta njerëzish do të thonte dikush, kur të dëgjonte tregime të tilla. Por e vërteta duhet të jetë krejtësisht ndryshe/tjetër.

Kurrë nuk e kuptoja se si dikush mund të "ipet" mbas atyre gjëra që vetëm në fantazit e filmave të animuar mund të përshkruhen, trashëgimi nga të parët edhe ashtu nuk e kisha.

Si e don "JETA" ashtu, nganjëher gjërat rrokullisen mu ashtu si kurrë të paramenduara. Jeta më dërgoi nëpër botë, njeriu njohu shumë njerëz, shumë të ndodhura, shumë halle.

Si e don Jeta ashtu, njeriu ka nevojë edhe për prehje të shpirtit në ato qaste kur jo edhe gjithmonë, gjithçka është e bukur, apo kur edhe është tepër e bukur.

Njeriu në kërkim të një BERSIMI që i përgjigjet qetësis së shpirtit të tijë.

Nuk do mundësha edhe aq lehtë ti drejtohësha një besimi, po të mos ishte edhe ana tjetër (mosbesimi), ishin poashtu edhe ata njerëz që të "ligët" (të pambrojturit) i ndrydhnin e shtrydhnin kudo e kahdo që mundnin.

Në emer të "drejtësis" u privohen të drejtat atyre që kanë ngritjet kualitative e profesionla në punë e përditshmëri, Në emer të drejtësis ndahen familjet, në emer të drejtësis ndahen fëmijët nga prindërit, në emer të drejtësis vriten e asgjësohen me qindra e mijëra njerzë, dhe pasurit e tyre.
Dhe e gjitha e lejuar nga "zoti imë".

Duke i parë rastet e tilla të atyre që vertetë ishin të pambrojtur nga drejtësia, unë fillova me ca gjeste modeste, duke i dhën këtijë apo atijë të "pambrojturi" diçka nga përfitimet e mija. kjo filloj të ngjallë tek unë një llojë knaqësie e rehatie të shpirtit. Raste sa vinin e shtohëshin, për të filluar të dëgjoja për vehten edhe në rrethe të huaja nga njerëz që kurrë nuk i kisha njohur. Atëher vërtet fillova të mendohem që qenkam në rrugë të drejtë, të drejtësis që deri më sot asnjë nga "Besimet" nuk e ka mohuar, por duke ndryshuar njëra nga tjetra me hendeqe disa kilometra të gjata e të thella.
Besimi imë (tashmë i ri) u thellua edhe më tepër kur nisa të marrë dhuratat e para, simbolike në kosto, por për mua sa një oqean i tërë.
Ishte një ditë e nxeht, kur vapa arrinte mbi 30 grad. mu ofroua një djalosh që dukej për nja dhjetë vite më i ri se unë, me një buzëqeshje vllazërore nxorri nga gjepi një mbishkrim dhe ma dhuroi, merre tha, është dhurat për tya.
Njeriun që më ofronte dhuraten as që e nihja, e as që dija gjë për të. dhurata nuk ishte gjë e madhe në form. ishte thjesht një leter e mbishkruar (shkrim i panojur për mua), andaj edhe e mora pa ditur ndoshta të falenderohësha si duhet.
E vendosa në vendin e punës, duke e ngjitur. Kah sillem e p'shtillëm sytë më vëjn gjithmonë te ai mbishkrim. Ende nuk e dijë sakt se çfar shkruan, por një gjë e mora vesh nga të tjerët. ishte Imam dhuruesi i këtijë mbishkrimi!