Poezi nga Poetë të ndryshëm

[aroza]

HAKERRIM

Që nga Korça gjer te Shkodra mbretëron një errësirë,
nëpër fusha, nëpër kodra, vërshëllen një egërsirë!
Pra, o burra, hani, pini, hani, pini or’ e ças,
Për çakallin, nat’ e errët, është ras’ e deli ras’!

Hani, pini dhe rrëmbeni, mbushni xhepe, mbushni arka,
të pabrek’ ju gjeti dreka, milionier’ ju gjeti darka!
Hani, pini e rrëmbeni, mbushni arka, mbushni xhepe,
gjersa populli bujar t’ju përgjigjet: peqe, lepe!

Ai rron për zotrinë tuaj, pun’ e tija, djers’ e ballit,
ësht’ kafshit për gojën tuaj. Rroftë goja e çakallit!
Shyqyr zotit, s’ka më mirë, lumturi dhe bukuri,
dhe kur vjen e ju qan hallin, varni buz’ edhe turi!

Hani, pini dhe rrëmbeni, është koha e çakenjvet;
hani, pini e rrembeni, ësht’ bot e maskarenjve;
Hani, pini, vidhni, mblidhni gjith’ aksione, monopole,
ekselenca dhe shkelqesa, tuti quanti come vuole!

Nënshkrim i zotris suaj nëpër banka vlen milion,
ju shkëlqen në kraharuar decorata “Grand Cordon”!
Dhe kërkoni me ballhapur (!) komb i varfër t’ju thërres’
gjith me emrin tingëllonjës: Ekselenca e Shkelqes’
dhe të quheni përhera luftëtar’ e patriot’,
në ka zot dhe do duroj’, posht ky zot, ky palo zot!

Grand Cordon i zotris’sate, që në gji të kan’ vendosur,
ësht’ pështyma e gjakosur e atdheut të vremosur;
dhe kolltuku ku ke hipur, duke hequr nderin zvarr’,
ësht’ trikëmbshi që përdita varet kombi në litar!
Dhe zotrote kullurdise, diç, u bëre e pandeh,
kundër burrit të vërtetë zë e vjell e zë e leh!

E na tunde, na lëkunde, nëpër salla shkon e shkunde,
mbasi dora e armikut ty me shok’ të heq për hunde.
Rroftë miku yt i huaj, që për dita los e qesh,
të gradoi katër shkallë, pse i the dy fjal’ në vesh!

Koha dridhet e përdridhet, do vij’ dita që do zgjidhet
dhe nga trasta pem’ e kalbur doemos jasht’ do hidhet!
Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë
nuk do mbetet gjë në dorë veç se vul’ e zezë në ballë!

Mirpo ju që s’keni patur as nevoj’ as gjë të keqe,
më përpara nga të gjithë, ju i thatë armikut: “Peqe!”
Që të zinit një kolltuk, aq u ulët u përkulët,
sa në pragun e armikut vajtët si kopil u ngulët!
As ju hahet, as ju pihet, vetem titilli ju kihet…
Teksa fshat’ i varfer digjet… kryekurva nis e krihet!

Sidomos ju dredharakë, ju me zemra aq të nxira,
ju dinakë, ju shushunja, ju gjahtar’ në errësira!
Ç’na pa syri, ç’na pa syri!... Hunda juaj ku nuk hyri:
te i miri, te i ligu, te spiuni më i ndyri!

Dallavera nëpër zyra, dallavera në pazar,
dallavera me të huaj, dallavera me shqiptar’
Vetëm, vetëm dallavera, dhe në dëm të këtij vëndi
që ju rriti, që ju ngriti, që ju ngopi, që ju dëndi!

Nëse kombi vete mbarë, nesër ju veproni ndryshe,
dylli bënet si të duash, kukuvajk’ dhe dallandyshe…
kukuvajka gjith, me lajka, neser silleni bujar,
nënë dorë e nënë maska, shkoni jepni një kapar!

Dhe kujtoni tash e tutje me të tilla dallavera
kukuvajka do përtypi zog e zoga si përhera…
Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve,
koha është e maskarenjve, po Atdheu i shqipëtarve!

Edhe ju të robëruar, rob në dor’ të metelikut,
fshini sofrat e kujtdoj’, puthni këmbën e armikut!
Që ta kesh armikun mik e pandehni mënçuri,
mjafton bërja pasanik, pasanik dhe “bej” i ri,
dhe u bëtë pasanik, me pallate, me vetura,
kurse burrat më fisnikë, japin shpirtin në tortura!

Vëndi qënka sofr’ e qorrit, vlen për goj’ e për lëfytë,
bëni sikur veni vetull’, shoku shokut krreni sytë…
Dhe për një kërkoni pesë, po më mir’ njëzet e pesë.
Le të rrojë batakçiu dhe i miri le të vdesë!

Po një dit’ që nis e vrëret do mbaroj’ me bubullimë,
ky i sotmi zër’ i errët, benet vetëtimë
dhe i bije rrufeja pasuris’ dhe, kësi lloj,
nuk ju mbetet gjë në dorë, vetëm një kafshit’ për goj’!

A e dini që fitimi brënda katër vjet mizor’
nuk ësht’ yti, nuk ësht’ imi, është i kombit arbror,
ësht’ i syrit në lot mekuar, ësht’ i vëndit djegur, pjekur,
Ju do thoni si të doni… po e drejta dermon hekur!

Shkruar nga autori Ali Asllani në vitin 1942.

Por mjaft aktuale edhe për gjëndjen e sotme ...!

[egi]

ISMAIL KADARE

VALLJA SHQIPETARE

Tri herë opinga rrahu dheun
Sikur kërkoi leje prej tij.
Pastaj shamia palët ndehu
Me qetësi dhe madhështi.

Kështu midis qiellit dhe botës
Vallja u lind, vallja u shpall.
Këmba sinjale i qon tokës
Dhe dora qielit i jep lajm.

Dhe vallja rrokulliset tutje
Në kohëra hedhur si hobe,
Prilli përsipër i hedh lule,
Dhjetori borën shkund atje.

Valle shqipetare, shenja n'erë.
Ylbere tirqesh tej tëhu.
Kush ju kërceu ju njëherë
Dhe këmbët rob s'i mbenë te ju.

Kush ra midis vorbullës suaj
Dhe s'u përzhit, dhe s'u përflak.
Ju bubullima me opinga,
Që nëpër shekuj bridhni varg.

[sherri]

Vëllezër Shqipëtarë,
të prekim urtësinë,
të zëm udhën e mbarë,
të ngjallim Shqipërinë.

Shqipëria ka qenë
dhe do të jetë,
po sot në ditët tona
të metë të mos ketë.

E ka nderuar Zoti
gjithënjë Shqipërinë
ish fort mirë qëmoti,
do bëhet dhe taninë.

Naim Frashëri

[sherri]

Dora jote Ledhatarja
Dora jote ledhataja, ësht' e zbetë si qiri.
Dora jote ledhatarja lëshon dritën e dëborës.
Kur t'a ndjeu magjinë-e pastër që të shtrydheshe prej dorës,
Shpirti im i frymëzuar regëtiu në llaftari.

Se me lëndë magjistare u pat bre tul' i saj;
Tul'i saj u pat gatuar me vaj erë-e brumë dylli;
I dha hëna pak të ndezur, pluhur t'artë-i fali ylli,
E kështu m'u duk hirplotë- haj! o dor'e vashës, haj!

Në vështrim të dorës s'ate ç'pat, o! balli që m'u vdar?
Ç'pat qepall' e përlotur q'i ra pika tatëpjetë?-
Dor'e bryllt' e vashës s'ime, dor'e paqme, dor' e zbetë,
Vetëtiu me prush magjije e më bëri mendimtar.

Dora jote që më dhimbset, dora jote që më çik;
Dora jote që më shtrihet sipër temblave gjumashe;
Dora jote: zemra jote që t'u nda më pesë fashe...
Dh'u bë dorë të më ndali ndaj dyshoj se mos ik...

Llazer Gusho-Lasgush Poradeci

[egi]

VOREA UJKO

MOMENT ARBERESH

E dua kumbonaren bizantine
në mes të qiellit të kaltërt
që pingultaz zbret në shpirtin tonë
ndërsa mbrëmja merr ngjyrë manushaqje
dhe vajza e ëndrravet
bisedon kokulur
në pragun e derës.
Kështu përgjumshëm e vetmitar
më vijnë parasysh
lëvizjet e fëmijnisë
dhe fytyra fatkeqe e Garantinës.
Dhe arrin nga largësia e hijevet
troku i kalit të Konstantinit
që qaset me shpatulla vdekje.
Dhe një jehonë arbëreshe
depërton ajrin e zemrën
e ngjitet përpjetë si mister
me flatrat e veta të lehta
e rrok kacavarset e murit,
rrok heshtjeb,
rrok gjakun tim.

[egi]

TATëPJETëS

Vetëm njëra anë dëgjohet
Vetëm njëra dritare hapet
po Dielli pik diku ngjeti

Kur të dëgjohet ana tjetër
Ana tjetër a do të shurdhohet
A do të mbyllet dritatja e zgurdulluar

Dielli a do të pikë edhe në qatinë e kërrusur

Dëgjohet vetëm njëra anë
Vetëm njëra anë
Dhe gishtat në vesh dhe fishkëllima

Kur të dëgjohet ana tjetër
A do të harroje njeriu të lehë
A do ta zëmë Diellin tatë pjetës





Më JETOHET

Lehin Zoti im lehin
E unë s'ka fjalë

Për tokë kapem
Mbahem pë qiell

Lehin Zoti im lehin
E mua më jetohet.

[egi]

PER GRATE TONA

Sa pak këndojmë për gratë tona.
Për gratë tona të bukura dhe të mira.
Që na përkëdhelin me duar të njoma,
kur kthemi nga rrugë të vështira.

Gabohemi shumë, kur flasim e grijmë
rreth gotës me birrë, rreth gotës me verë,
se gjoja gratë tona e humbin freskinë,
se gjoja ishin të këndshme njëherë...

Ah, vëllezer s'humbet hijeshija e tyre.
Ato përtrihen, ato lulëzojnë.
Mjafton të qëndrojnë pak në pasqyrë,
dhe bëhen prapë vajza të njoma...

E si të mos këndojmë, poetë,
për ato që kanë ditur në jetë
të lindin kreshnikë e perri,
në maternitet e shtëpi,
në mal a në arë
duke prerë dru e duke hedhur farë...

(1961)

[SANTANA-29]

Jetë e hidhur

Sa rëndë e shqiptoj këtë fjalë
Dora më dridhet kur e shkruaj.
Me shpirt, njërit, duhet besuar
Se jeta nuk ka lindur për tu hidhëruar.

Sa fjalë të buta ka në jetë
Sa zemra rrahin për të mirë.
Edhe shumë njerëz gabojnë
Ata që zemrën e hidhërojnë.

Sa mirë do ishte gëzimi
Në sy do të lexohej mirësia,
Në zemër do të vërehej butësia
Hidhërimin nuk e duron njerëzia.

[SANTANA-29]

Vuajtje dhe vetem vuajtje,
Vujtjet tona s'kan te mbarume
si neper shekuj ashtu dhe sot
ndoshta prej zotit asht e shkrume
qe shqiptari me derdh vec lot

A mor Zot ti na ndihmo
se ne ket glob vet na ke sjell
turturat qe kemi hek
ska roman qe i percjell

Te pafajshmit neper varre
cohen engjej e shikojn
qe Kosova plot me halle
Zoti kurr spo i ndihmon

Hall i madh eshte te mos kesh
hall ma i madh eshte qe te kesh
se ne duart e hajdutit
te shkon gjith mundi per lesh

fukara kemi lindur
fukara jemi tuj dek
te pakten te vdesim me nder
me njani tjetri mos me e terhek,,

[sherri]

Lart, Shqipëri,
ti je e zonja,
nga lufta sot mos ndalesh;
me trimëri
porsi shqiponja
armiqve mos iu falesh.
Me sa mall e sa dëshirë
Atë ditë po e pres,
që edhe unë atje i lirë
pranë prindërve të vdes!
("Në mërgim")

Asdreni,

[sherri]

Shko Dallëndyshe
Udha e mbarë se erdh pranvera,
shko, dallëndyshe tue fluturue,
prej Misirit n'dhena tjera,
fusha e male tue kërkue;
n'Shqipni shko, pra, fluturim,
shko në Shkodër, n'qytetin tim.

Shëndet prej meje të m'i falësh
saj shpisë vjetër ku kam le,
me ato vende rreth t'përfalesh,
ku kam shkue kohën e re;
atje shko, pra, fluturim,
fal me shndet qytetit tim.

Me ato male, me ato kodra,
me ato prroje rreth t'përfalesh
n'ato fusha që m'ka Shkodra
të lulzueme, aty t'ndalesh;
tue kndue me ambëlcim,
fal me shndet qytetit tim.

T'mujsha dhe un' me fluturue
dojsha dhe un' me u nisë me ty,
dojsha n'Shkodër me kalue,
m'e pa prap at'vend me sy!
Por... ti shko atje... fluturim
e ti qajma fatin tim.

Filip Shiroka,

[aroza]

Poemë për Adem Jasharin

1.
Nëpër shtigjet e Drenicës,
u ba koh, që ka ra malli,
i mungon Kosovës Baca,
i mungon Adem Jashari.


Nga Drenica n,Dukagjin,
mbeti Bac, Adem Jashari,
asht, kudo nëpër Kosovë,
e askund si gjendet varri.


Ah, medet Kosova e lashtë,
ah, medet Kosova e Re,
me legjenda m,i ke shekujt,
ditët po i ngrys me varre.


çdo konak e ka nji kangë,
nji legjend, çdo vend e ka,
i merr qielli luftëtarët,
brenda varri nuk i mba.


Ah, medet e gjithë Drenica,
gjithë Jasharët i vrau shkjau,
e l-shon zanin Azem Galica,
Adem Jashari, bre burrë mbahu!


Vetëtima po mbjell Sharri,
nga Prizreni në Rugovë,
n,vrap ka mbetë Shaban Palluzha,
me flamurin e kuq në dorë.


Boletini shtegut t,malit,
krah i ec Hasan Prishtinës,
Hamzë Jashari pa dalë dita,
ja mbledh zjarrin vetëtimës.


2.
Za legjenda na ka ba,
për me le a për me vdek,
janë ilirë e dardanë,
janë Bato e Skanderbeg.


Shkrepi dielli me vetëtima,
n,lisa t,moçëm u zgjua mali,
në Kosovë ka ra dita,
za ka ba Adem Jashari.


Moj Kosovë me f-tyr nane,
moj Kosovë me zemër burri,
gjith, ata që ranë për ty,
e lanë gjakun tek flamuri.


UçK- emrin e mori,
Ushtria jonë Çlirimtare,
kanë ardh, burrat ku kanë qenë,
porsi lisat jan, kthy n,male.


Rrin n,Prizren e rri n,Dukagjin,
n,Fushë -Kosovë e në Prekaz,
rrin n,Shalë e Caralevë,
rrin n,Jezercë e n,Karadak.


Në UÇK të gjith, shqiptarët,
jan, ba varg e jan, ba male,
gjith Kosova kala asht, ba,
o me vdek o me mbet, gjallë.


3.
Is, Boletini malit ka zbrit,
Dedë Gjo Luli ka lan, varrin,
Azem Bejta i ka ikë shpellës,
kuvend bajn, me Adem Jasharin.


Dor, e burrit asht, shtërngue,
për Kosovë me derdh gjak,
zani i burrit asht, digjue,
derë më derë e prag më prag.


1000 vjet pre e vra,
për liri e për flamur,
1000 vjet n,llogore mbetë,
e në sy pa vu gjumë.


Ka 1000 vjet në viset tona,
kemi le e kemi vdek,
po kush e polli kët, "soj" hasmi,
për me u vra vjet për vjet?


4.
Asht, me male Kosova ime,
i ka fushat të pa-anë,
djemt-lisa, çikat-selvi,
që robninë supeve se mbajnë.


I ka fushat me lulëkuqe,
i ka malet, drurë të lartë,
i ka agimet lot,-fëmije,
i ka mbrëmjet larë në ar,.


I ka varret me amanete,
i ka kangët lashtësi,
i ka dasmat me flamurë,
thellë legjenda ka në gji.


I ka mortet dit, betimi,
si asht, guri fjalën e ka,
fole trimash asht, Atdheu,
veç pej zemrash i bam, kala.


5.
Mal me lisa çue n,kamë,
ka ushtue krej shqiptaria,
Adem Jashari burr, drenice,
shkëlqen si prelud liria.


Shteg më shteg e natë më natë,
ditë më ditë hasmi e ndjek,
za i burrit s,shuhet kurrë,
as në gjallje e as i vdek.


Për çdo ditë hasmi i vjetër,
n,gjak e gjini don, me shkret,
ia vret nipat, i vret foshnjat,
kullat n,zjarrr përher, ia djeg.


Za i burrit nëpër male,
za u l,shon gjith, shqiptarve,
mos e humbim atdheun tonë,
dhe të vramit i ngre në varre.


6.
Gjam, e madhe n,Kosovë ra,
thuj, Jasharët i shojti shkjau,
historia na bani za,
Nanë Kosova, Ti sot mbahu!


Mbi Jasharët ra murtaja,
mbi Jasharët vdekja s,fali,
u vra plaku, u vra plaka,
u vra foshnja, vajza, djali.


1000 vjet mbi dheun tonë,
aq nji vdekje s,ishte parë,
Bacë Ademi majë lisi,
për Kosovën ka mbetë gjallë.


Njerëz pa fund thërret liria,
legjend burri kërkon malli,
në krejt lirinë e Kosovës,
fytyrën la Adem Jashari.


Fryn në Sharr e në Jezerc,
në Drenicë e në Rugovë,
se ndal vrapin ai burrë,
me flamurin ton, në dorë.


Nuk ka vdek e as do vdesë,
Ai Bacë Adem Jashari,
nga 1000 vjet nëpër luftëra,
për liri ka ra shqiptari...

(dhjetor '99)
Rajmonda Maleçka (Shqiperi)

[vjeshta]

Fatet


E kalova Murin e Berlinit
Në majë të gishtërinjve
më një trendafil në dorë.

Frikësohësha se lëndoja
shpirtërat e rënë,
Kur deshta ta kapercej
edhe Murin Shqiptarë,
para këmbëve më ra
koka ime në gjak e larë.

Një grua veshur me të zeza
kodrave,fushave
ma kërkon varrin,
e trupit tim.

Qdo ditë zgjohët në mes jush
një torzo i tmerrëshem i qytetërimit.

A nuk ju shqetëson
se gjymtymi im
akuzon?

(Ali Podrimja)

[vjeshta]

Vdekja e Nositit


Me zjarr ju flas...me zjarr.
Në gjirin tim kam hapur varr...
që ti jap shpresë dhe t'ia marr...

Unë ik liqenit zemërak
fatlum dh'i pastër si zëmbak,
po zemra ime kullon gjak;

Se vijn urtuar zogjtë e mi,
dh'u jap ushqim me dashuri-
një dashuri për llaftari:

Pa nis, ah, gjirin ta godas...
dh'e hap, ah, gjirin më një ças...
dh'i nginj, ah, zoqtë e vdes me gas!...

Ahere helmohet e buçet
pas mallit tim liqeni i shkret,
e rrit tallazin posi det.

Ai e tund, ai e shkund,
ai e hap sa me të mund,
gjër mu në gjit, gjer mu ne fund.

E shpirtin duke ma percjellë,
më thotë, ah, shih se sa është i fellë,
ky gjiri i em që të pat pjellë...

...Me zjarr ju flas, me zjarr.

(Lasgush Poradeci)

[Naki]

Nata e Poeteve
Kur heshtja mbulon çdo gjë
Kur të gjithë flenë
Zgjohen poetët
Për t’u djegur nëpër vargje

Ata ia shtrydhin
Gjakun e keq mendimit

Shpirti i tyne shesh betejash

Nga temperatura e fjalëve
Vdesin ngadalë pa klithma


Din Mehmeti