Pyetje per qeshtjet e ndryshme ne fene Krishtere

[Zana_ch]

Postimi origjinal është bërë nga arton bala

Edhe une e kam nje pyetje, ama jo te koplikuar:

Cka eshte Eukaristia?

Deri sot e di qe eshte nje nder (me duket gjithsejt) 8 sakramentet katolike. Dhe e di qe ka te bej dicka me buken he veren.

Cka deshta te mesoj pra, eshte prapavija e ketij rituali dhe se a e ka tere Krishterimi (katoliket, ortodokset, evangjelet) kete sakrament, apo vetem katoliket?

Eukaristia apo Kungimi


Sakramenti i trete dhe njekohesisht i fundit te hyrjes ne bashkimin e plote te krishtere eshte kungimi. Ai eshte i lidhur drejtperdrejte me meshen e shenjte. Mirepo, mesha eshte teme teper e gjere per ta perpunuar tani, ne kete kontekst. Duhet te perpunohet ne librezen e posacme. Ketu do te theksojme vetem disa te dhena kryesore, praktike, ne lidhje me kunimin shenjt – qe jane te nevojshme per jeten e perditshme fetare.



Cka eshte kungimi?

Kungimin rregullisht e percaktojme si nje prej shtate sakramenteve qe i themeloi Jezu Krishti, ne te cilin ne trajten e bukes dhe te veres e marrim Korpin dhe Gjakun e Krishtit ne shpirterat tane.
Krishti e themeloi kungimin ne Darken e mbrame kur mori buken, e theu dhe ua dha apostujve te vet duke thene ato fjale qe perseriten ne cdo meshe: “Merrni dhe hani te gjithe prej tij, ky eshte Korpi im qe do te flijohet per ju”. Poashtu pas darkes mori edhe goten plot me vere dhe tha: “Merrni dhe pini te gjithe prej tij: ky eshte kelku i Gjakut tim, i Beselidhjes se Re e te amshuar qe do te derdhet per ju dhe per te gjithe njerezit”. Dhe vazhdoi: “Beni kete ne perkujtimin tim”.
Urdheroi pra, qe te hame te gjithe dhe te pime te githe. E pse duhet te hame dhe te pime, na tregoi pasi i ushqeu 5000 vete me pese buke dhe dy peshq (Gjn 6, 1-15). Pas asaj mrekullie ai mesonte popullin: “Une jam buka e gjalle qe zbriti prej qiellit: nese ndokush e ha kete buke, do te jetoje per amshim. E buka qe une do ta jap eshte korpi im per jeten e botes... Nese nuk e hani korpin e Birit te njeriut e nuk e pini gjakun e tij, nuk keni jete ne vetvete. Kush ushqehet me korpin tim dhe e pi gjakun tim, ka jeten e pasosur. Une do ta ringjalli ne diten e fundit” (Gjn 6, 51.53-54). Shume nxenes thane se ky mesim eshte i pakuptueshem dhe u larguan prej tij, por Krishti nuk nderroi vendimin: kush beson ne te, ai edhe do te jetoje prej tij.
Kisha seriozisht e kupton dhe vazhdimisht e zbaton kete urdher. Cdo besimtar e ka per detyre qe te kungohet se paku nje here ne vit – per Pashke, por jo vetem nje here! Kisha na nxit te kungohemi sa me shpesh: me mundesi cdo dite. Nese kemi marre pjese ne dy meshe per nje dite, ne te dy meshet mund te kungohemi. Sidomos secili i krishtere ka obligim te kungohet ne rrezik vdekjeje.



Cka eshte e nevojshme per kungim te mire?

Kungimi i shpeshte eshte i dobishem dhe i nevojshem per rritjen dhe perforcimin e jetes se krishtere, per zhvillimin e jetes shpirterore. Megjithate nuk guxojme te kungohemi nese nuk jemi te denje!
1. Puna e pare e nevojshme per kungim te mire eshte hiri shenjterues, te cilin e marrim ne pagezim. Duhet te jemi te lire prej mekateve – sidomos prej te gjitha mekateve te renda. D.m.th.: nuk mund te kungohen ata qe nuk jane pagezuar: hebrenjte, myslimanet, hinduistet, budistet, animistet etj. Nuk guxon te kungohet as njeiru i pagezuar qe ka cfaredo mekati te rende ne shpirt, sepse me cdo mekat te rende humbet hiri shenjterues.
2. Kisha e kerkon para kungimit edhe agjerimin eukaristik (ngjinesen): nje ore para kungimit te mos hame as mos te pime asgje pervec ujit. Ky agjerim perpara ka qene shume me i gjate: me se pari prej mesnates, pastaj tri ore, e tani vetem nje ore. Pse? A thua Kisha nuk e respekton aq shume agjerimin? – Jo. Por Kisha deshiron qe besimtareve t’ua jape mundesine qe te kungohen sa me shpesh, sepse kungimi eshte me i rendesishem dhe me i dobishem se shume vepra tjera te mira.
3. Puna e trete e nevojshme per kungim te mire eshte qe te besojme me gjithe fuqi se ne kungim marrim Krishtin ne zemer: me korp dhe shpirt, me mish dhe gjak, si Hy dhe si Njeri. Per kete arsye nuk kungohen femijet e vegjel dhe njerez intelektualisht aq te kufizuar, qe nuk jane te afte te dallojne Korpin e Krishtit prej bukes se thjeshte. Po ashtu nuk mund te kungohen ateistet dhe besimtaret e llojllojshem, qe nuk besojne se ne kungim eshte i pranishem vete Krishti, Zot e Njeri.



Frytet e kungimit

Kungimi ka fryte te shumta dhe te begatshme:

1. me te ushqehet shpirti;
2. ai simbolizon bashkimin tone me Krishtin dhe me te gjithe vellezerit e Krishtere;
3. kungimi na mbron prej mekatit dhe se keqes;
4. njekohesisht eshte pengu i lumturise se ardhshme i ringjalljes;
5. sikurse me cdo veper te mire, ashtu edhe me kungim, lirohemi prej mekateve te vogla;
6. cdo kungim i mire na jep gezimin dhe kenaqesine shpirterore.

Nderkaq duhet te kemi parasysh edhe kete fakt: sa te begatshme dhe shelbimprurese jane frytet e kungimit te mire dhe te denje, aq mekat te madh ben njeriu qe kungohet pa dinjitet dhe pa respekt te duhur.
Pasi kungimi eshte dhurate aq e madhe e Zotit, kurre nuk duhet qe menjehere pas kungimit te dalim prej kishes. 10-15 minuta falenderimi nuk jane shume per nje dhurate aq te vlefshme.


i nderuari arton kerkoi falje se me vones e kam lexuar pytjen e juaj ...shpresoi se pak a shum jam mundue me ju shpjegue se qfar ashte EUKARISTIA



ME NDERIME
Zana_ch

[arton bala]

Postimi origjinal është bërë nga Zana_ch

Eukaristia apo Kungimi


Sakramenti i trete dhe njekohesisht i fundit te hyrjes ne bashkimin e plote te krishtere eshte kungimi. Ai eshte i lidhur drejtperdrejte me meshen e shenjte. Mirepo, mesha eshte teme teper e gjere per ta perpunuar tani, ne kete kontekst. Duhet te perpunohet ne librezen e posacme. Ketu do te theksojme vetem disa te dhena kryesore, praktike, ne lidhje me kunimin shenjt – qe jane te nevojshme per jeten e perditshme fetare.



Cka eshte kungimi?

Kungimin rregullisht e percaktojme si nje prej shtate sakramenteve qe i themeloi Jezu Krishti, ne te cilin ne trajten e bukes dhe te veres e marrim Korpin dhe Gjakun e Krishtit ne shpirterat tane.
Krishti e themeloi kungimin ne Darken e mbrame kur mori buken, e theu dhe ua dha apostujve te vet duke thene ato fjale qe perseriten ne cdo meshe: “Merrni dhe hani te gjithe prej tij, ky eshte Korpi im qe do te flijohet per ju”. Poashtu pas darkes mori edhe goten plot me vere dhe tha: “Merrni dhe pini te gjithe prej tij: ky eshte kelku i Gjakut tim, i Beselidhjes se Re e te amshuar qe do te derdhet per ju dhe per te gjithe njerezit”. Dhe vazhdoi: “Beni kete ne perkujtimin tim”.
Urdheroi pra, qe te hame te gjithe dhe te pime te githe. E pse duhet te hame dhe te pime, na tregoi pasi i ushqeu 5000 vete me pese buke dhe dy peshq (Gjn 6, 1-15). Pas asaj mrekullie ai mesonte popullin: “Une jam buka e gjalle qe zbriti prej qiellit: nese ndokush e ha kete buke, do te jetoje per amshim. E buka qe une do ta jap eshte korpi im per jeten e botes... Nese nuk e hani korpin e Birit te njeriut e nuk e pini gjakun e tij, nuk keni jete ne vetvete. Kush ushqehet me korpin tim dhe e pi gjakun tim, ka jeten e pasosur. Une do ta ringjalli ne diten e fundit” (Gjn 6, 51.53-54). Shume nxenes thane se ky mesim eshte i pakuptueshem dhe u larguan prej tij, por Krishti nuk nderroi vendimin: kush beson ne te, ai edhe do te jetoje prej tij.
Kisha seriozisht e kupton dhe vazhdimisht e zbaton kete urdher. Cdo besimtar e ka per detyre qe te kungohet se paku nje here ne vit – per Pashke, por jo vetem nje here! Kisha na nxit te kungohemi sa me shpesh: me mundesi cdo dite. Nese kemi marre pjese ne dy meshe per nje dite, ne te dy meshet mund te kungohemi. Sidomos secili i krishtere ka obligim te kungohet ne rrezik vdekjeje.



Cka eshte e nevojshme per kungim te mire?

Kungimi i shpeshte eshte i dobishem dhe i nevojshem per rritjen dhe perforcimin e jetes se krishtere, per zhvillimin e jetes shpirterore. Megjithate nuk guxojme te kungohemi nese nuk jemi te denje!
1. Puna e pare e nevojshme per kungim te mire eshte hiri shenjterues, te cilin e marrim ne pagezim. Duhet te jemi te lire prej mekateve – sidomos prej te gjitha mekateve te renda. D.m.th.: nuk mund te kungohen ata qe nuk jane pagezuar: hebrenjte, myslimanet, hinduistet, budistet, animistet etj. Nuk guxon te kungohet as njeiru i pagezuar qe ka cfaredo mekati te rende ne shpirt, sepse me cdo mekat te rende humbet hiri shenjterues.
2. Kisha e kerkon para kungimit edhe agjerimin eukaristik (ngjinesen): nje ore para kungimit te mos hame as mos te pime asgje pervec ujit. Ky agjerim perpara ka qene shume me i gjate: me se pari prej mesnates, pastaj tri ore, e tani vetem nje ore. Pse? A thua Kisha nuk e respekton aq shume agjerimin? – Jo. Por Kisha deshiron qe besimtareve t’ua jape mundesine qe te kungohen sa me shpesh, sepse kungimi eshte me i rendesishem dhe me i dobishem se shume vepra tjera te mira.
3. Puna e trete e nevojshme per kungim te mire eshte qe te besojme me gjithe fuqi se ne kungim marrim Krishtin ne zemer: me korp dhe shpirt, me mish dhe gjak, si Hy dhe si Njeri. Per kete arsye nuk kungohen femijet e vegjel dhe njerez intelektualisht aq te kufizuar, qe nuk jane te afte te dallojne Korpin e Krishtit prej bukes se thjeshte. Po ashtu nuk mund te kungohen ateistet dhe besimtaret e llojllojshem, qe nuk besojne se ne kungim eshte i pranishem vete Krishti, Zot e Njeri.



Frytet e kungimit

Kungimi ka fryte te shumta dhe te begatshme:

1. me te ushqehet shpirti;
2. ai simbolizon bashkimin tone me Krishtin dhe me te gjithe vellezerit e Krishtere;
3. kungimi na mbron prej mekatit dhe se keqes;
4. njekohesisht eshte pengu i lumturise se ardhshme i ringjalljes;
5. sikurse me cdo veper te mire, ashtu edhe me kungim, lirohemi prej mekateve te vogla;
6. cdo kungim i mire na jep gezimin dhe kenaqesine shpirterore.

Nderkaq duhet te kemi parasysh edhe kete fakt: sa te begatshme dhe shelbimprurese jane frytet e kungimit te mire dhe te denje, aq mekat te madh ben njeriu qe kungohet pa dinjitet dhe pa respekt te duhur.
Pasi kungimi eshte dhurate aq e madhe e Zotit, kurre nuk duhet qe menjehere pas kungimit te dalim prej kishes. 10-15 minuta falenderimi nuk jane shume per nje dhurate aq te vlefshme.


i nderuari arton kerkoi falje se me vones e kam lexuar pytjen e juaj ...shpresoi se pak a shum jam mundue me ju shpjegue se qfar ashte EUKARISTIA



ME NDERIME
Zana_ch

Ok..
Nuk mund te them se e kuptova ne teresi, (sepse po e verej se po dalin pyetje tjera kuptimi ne lidhje me disa terme dhe rituale te panjohura,) por megjitheate ne thelb mu duk nje shpjegim i kuptueshem mbi eukaristine (kungimin), e cila tanime se paku nuk eshte nje term i panjohur per mua.

Ne kete kuptim, motrushe e nderuar, me pershendetjet me te sinqerta te falenderoj dhe te uroj nje dite plote perjetime te mira.

Artoni

[Zana_ch]

Postimi origjinal është bërë nga arton bala

Ok..
Nuk mund te them se e kuptova ne teresi, (sepse po e verej se po dalin pyetje tjera kuptimi ne lidhje me disa terme dhe rituale te panjohura,) por megjitheate ne thelb mu duk nje shpjegim i kuptueshem mbi eukaristine (kungimin), e cila tanime se paku nuk eshte nje term i panjohur per mua.

Ne kete kuptim, motrushe e nderuar, me pershendetjet me te sinqerta te falenderoj dhe te uroj nje dite plote perjetime te mira.

Artoni

Inderuar Artoni ne shkrime e ma shpar qe ishte ne te ashte i theksum i ter termi i Eukaristia apo Kungimi, te kuptoi shum mire se ashte pak a shum i pa njohur noshte per ty por si me ta then shkrimi shejt ashte aq i nderllidhur mes veti sikur jeta e njeriut .
Dua edhe nje gja ta sqaroi se Sakramentet e Kishes jan shtaten e jo tete sikur e keni cek ju edhe pse e ke then se me duket se jan tete.

Sakramentet e Kishes jan shtate e keto jane:
1. Pagëzimi
2. Krezmimi (ose Përforcimi)
3. Kungimi
4. Rrëfimi
5. Vajimi
6. Urdhri shenjt
7. Kurora e martesës


Per çdo pytje do te perpiqem me ju ndimue aq sa die dhe aq sa mundem .
Zoti ju ruajt te gjithve e ne radhe te pare Popullin tim Dardan .



zana_ch

[Giovanni]

Zana ka spjeguar bukur pur une po shtoj edhe diqka.



EUKARISTIA - BURIM BASHKIMI DHE PËRSOSMËRIE

Pasi është një bukë e vetme, ne, edhe pse shumë, jemi një trup i vetëm (1 Kor 10, 17)

Çdo kremtim eukaristik merr një domethënie të veçantë në këtë vit kushtuar Eukaristisë. Që me enciklikën Kisha nga Eukaristia Ati i Shenjtë Gjon Pali II premtonte përsëri që ky vit të “zgjonte tek të krishterët mahnitjen eukaristike”, do të thotë mrekullinë përballë “madhështisë hyjnore” (Paul Claudel), që është Eukaristia.
Shën Pali shkruan: “Kelku i bekimit që ne e marrim nuk është vallë bashkim me gjakun e Krishtit? Dhe buka që ne ndajmë nuk është vallë bashkim me korpin e Krishtit?” Eukaristia është pra në themel një mister bashkimi. Ne njohim lloje të ndryshme bashkimi. Një, mjaft intim, është ajo midis nesh dhe ushqimit që marrim, sepse ky i fundit bëhet mish i mishit tonë dhe gjak i gjakut tonë. Shpesh dëgjojmë nëna që u thonë krijesave të tyre, ndërsa i shtrëngojnë në kraharor dhe i puthin: “Je kaq i mirë e të dua shumë, sa do të të haja!”. Është e vërtetë që ushqimi nuk është një person i gjallë dhe inteligjent me të cilin mund të shkëmbejmë mendime dhe ndjenja, por le të supozojmë, për një moment, që ushqimi është vetë ai i gjallë dhe inteligjent, nuk mendoni se atëherë do të kishim më së fundi një bashkim të përsosur? Por, kjo është pikërisht ajo që ndodh në bashkimin eukaristik. Jezusi, në fragmentin ungjillor, thotë: “Unë jam buka e gjallë, zbritur prej qiellit… Mishi im është ushqim i vërtetë… Kush ha mishin tim ka jetën e pasosur” (shih Gj 6, 51-58). Këtu ushqimi nuk është thjesht një gjë, por është një person i gjallë. Kemi më intimin, edhe pse më misteriozin, e bashkimeve. Të shohim atë çka ndodh në natyrë, në fushën e të ushqyerit. Është principi jetësor që më i forti asimilon atë më pak të fortë. Është vegjetali (bimësia) ai që asimilon mineralin, është kafsha që asimilon vegjetalin (bimësinë). Edhe në raportet ndërmjet njeriut dhe Krishtit zbatohet ky ligj. Është Krishti që na asimilon në vetvete; ne transformohemi në Të, jo Ai në ne. Ndonjë materialist ateist shprehet: “Njeriu është thjesht ajo çka ha”. Pa e ditur, jep një përkufizim maksimal të Eukaristisë. Falë sajë, njeriu bëhet me të vërtetë ajo çka ha, do të thotë korpi i Krishtit!
Por le të ndjekim tekstin e shën Palit: “Pasi është një bukë e vetme, ne, edhe pse shumë, jemi një trup i vetëm: pse të gjithë jemi pjesëtarë të një buke të vetme”. Është e qartë që në këtë rast të dytë fjala “trup” nuk tregon më trupin e Krishtit të lindur nga Maria, por tregon “të gjithë ne”, tregon atë trup më të madh të Krishtit që është Kisha. Kjo do të thotë që bashkimi eukaristik është gjithmonë edhe bashkim ndërmjet nesh. Duke ngrënë të gjithë të vetmen bukë, ne formojmë një trup të vetëm. Cila është pasoja? Që nuk mund të kemi bashkim të vërtetë me Krishtin, nëse jemi të ndarë midis nesh, urrehemi, nuk jemi gati për ripajtim. “Nëse ti ke fyer një vëlla”, thotë shën Augustini, “nëse ke kryer një padrejtësi kundër tij dhe pastaj shkon për të marrë kungimin sikur të mos kish ndodhur asgjë, ndoshta shkon edhe me plot entuziazëm, ti i përngjan dikujt që sheh t'i vijë përballë një mik të cilin nuk e sheh prej kohësh. I afrohet me vrap, i hidhet në qafë dhe ngrihet në majë të gishtave për ta puthur në ballë… Por, ndërsa bën këtë, nuk vëren që po i shkel këmbët me këpucët me thumba. Vëllezërit në fakt, në veçanti më të varfërit dhe më të braktisurit, janë gjymtyrë të Krishtit, janë këmbët e tij akoma të mbështetura këtu mbi dhè”.
Kur meshtari na jep Osten, thotë: “Korpi i Krishtit”, dhe ne përgjigjemi: “Amen!”. Tani e dimë kujt i themi “Amen”, do të thotë: “Po, të pranoj”: jo vetëm Jezusit, Birit të Hyjit, por edhe kujt jeton përbri nesh.
Zot Jezus, vetëm ti je ushqimi ynë i vërtetë, Buka e gjallë, i vetmi i aftë që na jep dhe na e përjetëson jetën, bëj që mjegullat e botës të mos errësojnë sytë tanë, me qëllim që t'ia arrijmë gjithmonë të të njohim si Krijuesin dhe Shëlbuesin tonë. Ti që na ke dhuruar vetë korpin tënd për të na shëlbuar, mos lejo që përkëdheljet lajkatare tokësore të na largojnë nga Ty në kërkim të një ushqimi tjetër që nuk na çon në jetën e amshuar. Të kërkojmë që zemra jonë, me sytë e fesë, të mund ta njohë gjithmonë praninë tënde në bukën dhe në verën e kremtimeve tona eukaristike. Dhe duke njohur praninë tënde në kremtimin eukaristik të mund ta njohim edhe në jetën kishtare, në bashkimin dhe dëgjesën kishtare dhe në fjalën e predikuar nga Apostujt.
Ati i Shenjtë, Papa Benedikti XVI, në fjalën e tij drejtuar klerit të Romës më 13 maj 2005, na mëson që dëgjesa kishtare është në praktikën e përditshme, veçanërisht për meshtarin, dëgjesë ndaj Ipeshkvit të tij. Duke përjetuar kremtimin eukaristik le të jenë një nxitje për ne këto fjalë të Atit të shenjtë, me qëllim që të gjithë ne të mund të jemi, në dëgjesë ndaj Krishtit dhe barinjve të Kishës, të gjithë të bashkuar, për t'i dëshmuar botës dashurinë e Krishtit të kryqëzuar dhe të ringjallur. Jezu Krishti të na mësojë të kemi gjithmonë mes nesh të njëjtën dashuri me të cilën Ai na ka dashur, me të njëjtin përkujdes, mirëkuptim dhe përdëllim që Ai pati mbi të gjitha ndaj të vetëve. Dhe akoma, le ta bëjmë tonën ftesën e Atit të Shenjtë që të “intensifikojmë dashurinë dhe devocionin ndaj Jezusit Eukaristi” dhe “të shprehim në mënyrë të guximshme dhe të qartë besimin në praninë reale të Zotit sidomos nëpërmjet solemnitetit dhe korrektësisë së kremtimeve”.

[Giovanni]

Viti kushtuar Eukaristisë
(tetor 2004-tetor 2005)

nga Don Agim Qerkini

“Ky është korpi im që flijohet për ju, bëni këtë në përkujtimin tim!... Ky kelk është Besëlidhja e re në gjakun tim që derdhet për ju” (Lk 22, 19-20).
Krishti Zot, dashurinë e madhe ndaj nesh e shfaqi në shumë mënyra. Kështu, ndër tjera, dashurinë e madhe ndaj nesh e dëshmon edhe me themelimin e sakramenteve shenjte. Përmes tyre, Krishti e vazhdon misionin e vet ndër ne duke qenë vazhdimisht i pranishëm në mesin tonë. Prania e tij më reale është në sakramentin e eukaristisë. “Korpi im është ushqim i vërtet e gjaku im është pije e vërtet. Kush ushqehet me korpin tim dhe pi gjakun tim, ai mbetet në mua e unë në të” (Gjn 6, 55-56).
Jemi në fillim të Vitit kushtuar Eukaristisë, e mu për këtë, kemi dashur që, për të thelluar nderimin tonë ndaj Eukaristisë, të përqëndrohemi pak më tepër mbi rëndësinë dhe kuptimin më të madh për sa i përket flijes Eukaristike. Sepse, na ndodhë që ndoshta edhepse shpesh marrim pjesë në Meshë, disa prej pjesëve të saj mos ti kuptojmë si duhet apo sa duhet.
Mu për këtë, kemi dashur që me këtë rast të japim disa spjegime dhe udhëzime se çka është flija eukaristike dhe si duhet kryer ajo, edhe më tepër, cili është roli im si pjesëmarrës i Meshës shenjte.
Në fillim një paraqitje të shkurtë të Letrës Apostolike të cilën Ati shenjt e shpalli me rastin e vitit Eukaristik, e më pas do të kalojmë në pjesët kryesore të saj.

Letra apostolike për Vitin Eukaristik « MANE NOBISCUM DOMINE »

Një argument i ri që na shtyn edhe më tepër ta tregojmë devotshmërinë tonë ndaj eukaristisë shenjte është edhe dëshira e Atit shenjt, i cili, për të theksuar rëndësinë e këtij sakramenti për jetën tonë, ditën e festës së Zojës Rruzare, më 7 tetor 2004 shpalli Vitin kushtuar Eukaristisë.
Kështu, me Letrën apostolike “MANE NOBISCUM DOMINE” (“Rri me ne Zotëri!” Lk, 24,29) Papa Gjon Pali II u drejtohet ipeshkvijve, meshtarëve dhe besimtarëve në tërësi që edhe më intenzivisht të shtojnë adhurimin ndaj Eukaristisë.
Me këtë rast, dua të them shkurtimisht disa fjalë mbi përmbajtjen e kësaj Letre të Papës:
Natyrisht, Letra apostolike “Rri me ne Zotëri” ka një përshtatshmëri të mirë për Vitin Eukaristik. Janë dy ngjarje që nxitën këtë iniciativë: Kongresi ndërkombëtar eukaristik i cili u mbajt më 10-17 tetor 2004 në Argjipeshkvinë e Guadalajarës, në Meksikë, dhe mbledhja e Rregulltë e sinodit Ipeshkvor e cila do të mbahet më 2-29 tetor 2005 në Vatikan me temën: Eukaristia - gurra dhe kulmi i jetës dhe e dërgimit të Kishës. Përpos kësaj edhe një prej motiveve shtesë është dita e të rinjëve të Botës që do të organizohet në Köln të Germanisë më 16-21 gusht 2005.
Letra apostolike “Rri me ne Zotëri” përbëhet nga hyrja, ndahet në katër pjesë kryesore dhe përfundimin.

Pjesa e parë titullohet “Gjurmëve të Koncilit dhe Jubileut”.
Këtu sillen fakte të cilat i kanë parapri vitit Jubilar si dhe enciklika e Letra apostolike me të cilat nxitet përshpirtëria e besimtarëve për një jetë më të thellë shpirtërore. Kështu, qysh në enciklikën e vet “Tertio millenio adveniente” (10 nëntor 1994) me të cilën shënoi rrugën e përgaditjes për jubileun e Madh të 2000-vjetorit të Krishterimit, Papa kishte theksuar: “Viti Dymijë do të jetë thellësisht vit Eukaristik. Në sakramentin e eukaristisë, Shëlbuesi i Mishëruar në krahërorin e Marisë, vazhdon t’i dhurohet njerëzimit si burim i jetës hyjnore”. Pastaj, me letrën “Dies Domini”, thërret besimtarët të meditojnë mbi të dielën si ditën e ngjalljes së Zotërisë. Në Letrën apostolike “Nuovo millennio ineunte” Papa thekson se duhet të vazhdohet rruga e adhurimit eukaristik, gjë që është dëshmuar në shek. XX e sidomos pas Koncilit. Gjatë vitit të kaluar kushtuar Rruzarës shenjte, kur shpalli letrën apostolike “Rosarium Virginis Mariae” dhe me shtimin e shenjave të dritës, Papa si kulm të atij misteri do ta vëj pikërsiht eukaristinë. Kështu, gjatë atij viti Papa shpalli edhe enciklikën “Ecclesia de Eucharistia” me të cilën do të theksoj lidhjen e ngushtë e të pandashme të Eukaristisë me Kishën. Viti kushtuar Eukaristisë, sipas fjalëve të Papës është një përmbledhje dhe kulm i gjithë kësaj “rruge të kaluar”.
Pjesën e dytë e karakterizon ngjarja e dëftimit dhe rrugëtimi i Krishtit të ngjallur me dy nxënësit për në Emaus. Eukaristia është misteri i dritës. Sikur e njohën nxënësit Zotërinë e tyre në thyerjen e bukës, ashtu edhe sot Krishti është i “pashëm” në sytë e besimtarëve përmes bukës dhe verës.
“Eukaristia burimi dhe epifania e bashkësisë”, titullohet pjesa e tretë ku theksohet se ta pranosh Eukaristinë d.t.th. të hysh në një bashkësi të thellë me Krishtin, përmes së cilit na lejohet në një mënyrë “qysh tani ta ndjejmë parrizin në tokë”.
Pjesa e fundit, e katërt, i kushtohet eukaristisë si fillesës dhe planit të dërgimit. Kjo ka për qëllim të vetëdijësoj të krishterët për urgjencën e dëshmimit dhe të ungjillëzimit. Papa porositë të mos kemi frikë ta dëshmojmë Krishtin. Përkundrazi, gjatë këtij Viti edhe më tepër të angazhohemi në dëshmimin e besimit tonë.
Në fund të kësaj Letre kushtuar Eukaristisë theksohet se fryt i madh do të ishte gjatë këtij viti të ringjallej kremtimi i Eukaristisë posaqërisht të dielave.

Pra, pa dyshim, edhe me këtë Letër apostolike dëshmohet kujdesi i Kishës për besimtarët e vet të cilët ndihmohen që gjithnjë e më tepër të rriten në fe.
Prandaj, mos të ngurrojmë por të marrim pjesë edhe ne në Meshën shenjte, sepse aty e gjejmë kuptimin e jetës. Pjesëmarrja jonë le të jetë aktive dhe le të lejojmë që Flija eukaristike të na aftësoj vazhdimisht që në përditshmërinë tonë t’i mbesim besnik Zotit. Ka shumë mënyra se si mundë ta shprehim devotshmërinë tonë ndaj Eukaristisë, por po theksoj ketu pjesëmarrjen ne Meshë, kungimin e shpeshtë, adhurimin para të Shenjtrueshmit Sakrament, meditimi, lutjet kushtuar Eukaristisë e të tjera. Ashtu edhe më mirë do ta kuptojmë se si Eukaristia na fton në pajtim mes veti, në vepra dashurie që është bamirësia dhe kujdesi ndaj vëllezërve e motrave tona. Eukaristia është vërtet «agape» e cila shuan etjen dhe urinë tonë shpirtërore por edhe na bën ta kuptojmë rëndësinë e bashkësisë në kuptimin e plotë të fjalës ashtu çfarë e deshti Krishti.
Mesha Shenjte

Puthja e lterit
Ky është gjesti i parë të cilin e bën celebranti para se t’ia drejtoj popullit qoftë edhe një fjalë të vetme. Pse? Sepse ky elter, varr i martirëve të parë i bashkësive të para kristiane, është në të njëjtën kohë shenjë e Krishtit dhe e flijes që po e paraqesim. Ky gjest nderimi, shpesh i përcjellur edhe me kemim d.t.th. se krejt i referohet Krishtit: Ai, lter, meshtar e viktimë (Heb 4, 1; 9,14); ai, që është i pranishëm në këtë bashkësi.
Vetëm pas kësaj puthje të lterit, pra që është me aq simbolikë, celebranti, vëlla në mesin e vëllezërve e merr fjalën dhe përshëndet bashkësinë: “Në Emër të Atit, e të Birit e të Shpirtit Shenjt”.
Shpeshherë shenja e kryqit bëhet në mënyrë mekanike pa e menduar mirë formulën që e themi. Shenja e kryqës në mënyrë metaforike thotë “Emrin e Zotit”, mendoni në lutjen “Ati ynë”, (u shenjtëroftë Emri yt!). Kështu bashkësia pajtohet e shprehjen e besimit trinitar dhe e manifeston identitetin e vet të krishterë duke u përgjigjur unanimisht Amen. Ky Amen, fjalë hebreje, d.t.th. pajtohem me të vërtetën.

Bekimi i parë
Tash celebranti i drejton bashkësisë një përshëndetje të shkëlqyeshme e cila përmbledh gjithë historinë e shëlbimit.
Zoti qoftë me ju, ose paqja me ju! Kjo përshëndetje nuk është vetëm një urim, por është fakt. (Zoti me ju). Është më tepër se një urim sepse edhe nëse e marrim Shkrimin Shenjt, shofim se në shprehje vjen prania e Zotit në mesin e popullit të zgjedhur. “Zoti qoftë me ju” shpreh poashtu emrin e Zotit i shpallur Moisiut. Tetragrami YHWH (Unë jam ai që jam). “Paqja qoftë me ju”poashtu ka si shprehjen e pajtimit apo miratimit, poashtu edhe të urimit. Në BV “Paqja” ka kuptimin e plotësisë së jetës me Zotin. Edhe pas ngjalljes Krishti i përshëndet apostujt me “paqja me ju” (Gjn 14,27; Lk 1,27; Gjn 16,33).
Kur celebranti thotë “paqja me ju” ai flet në emër të Krishtit. “Paqja qoftë me ju”, tash mundë të pyesim e une (celebranti) ku po mbetem, jashtë kësaj përshëndetje? Pse kjo kështu? Për arsye se celebranti rapresenton vet Krishtin: “Nuk më zgjodhët ju mua, por unë ju zgjodhas ju...(Gjn 15,16). Pra, përmes gojës sime Krishti i flet Kishës së vet.

Përgaditja pendestare
Tash meshtari e thërret bashkësinë në pendesë. (Një akt tjetër pendestar është kur meshtari pas paraqitjes së dhuratave i lan duart), por mbi këtë më vonë, por duhet thënë se tash ky akt pendimi në fillim të meshës nuk e zavendëson rrëfimin personal.
Vëllezër e mota ti pranojmë mëkatet tona që të mundë ti kremtojmë denjësisht misteret e shenjta. Ndalemi në heshtje: Ja paraqesim Zotit vetveten; O Zot ti më njeh mua, jetën time më aftëso të pendohem me gjithë zemër për çdo mëkat, lëshim...
Atëherë meshtari fillon lutjen publike përmes së cilës bashkësia rrëfen mëkatet e veta. Këtu në meshar kemi disa mundësi si ta shprehim pendimin tonë, dhe në fund, këto formula përmbyllen duke kërkuar falje prej Zotit: Hyji i gjithpushtetshëm pastë mëshirë për ne... dhe të gjithë përgjigjen Amen.

Kyrie eleison, është një klithje e jona, kërkesë për mëshirën e Zotit, ndërsa edhe këtu janë disa mundësi të cilat na bëjnë,ndërsa kërkojmë mëshirën e Zotit, ta njohim veten mëkatar.

Lavdi Hyjit në lartësitë qiellore. Ky është në fakt një himn të cilin e recitojmë ose këndojmë, përpos në të dielat e Ardhjes dhe të Krezhmeve. Ky himn shumë antik, ishte në fillim një lutje mëngjesore e cila dalngadalë është futur në liturgjinë eukarisatike (Shif Costituzioni Apostoliche fundi i shek. IV). Në fillim e recitonte vetëm ipeshkvi edhe atë në disa ditë të caktuara duke filluar për Krishtlindje, për faktin e fjalëve të parë “Gloria in excelsis Deo” të cilat jehojnë natën e Krishtlindjes. Prej shek. XI Lavdija këndohet nga i gjithë kleri dhe bashkësia sikur edhe sot. Do të duhej të meditojmë mbi çdo fjali të këtij himni që fillon me fjalët e shën Lukës (Lk 2,14) por tash për shkak të kohës së kufizuar nuk do të kemi mundësi.

Pas Lavdisë meshtari e merr fjalën e thotë: Të lutemi.
Në ktë fjalë të meshtarit të gjithë ndalen në hshtje sepse meshtari lutë në emër të gjithë bashkësisë, për këtë e keni vërejtur se gjithmonë lutjet janë të bëra në shumës: Po të lutemi; Ne po të lutemi, pra një tekst antik që bazohet në mesharin romak. Lutja përmbyllet me lutjen trinitare drejtuar Atit përmes Birit në Shpirtin Shenjt. Bashkësia përgjigjet Amen.

Shërbesa e fjalës
Kështu deri më tani, bashkësia është e gatshme ta pranoj fjalëen e Zotit; Leximet në të diela e festave përbehet prej tri leximeve:
-i pari një pjesë e BV që përcillet me një psalm
-i dyti nga BR(VaP, Letrat e Palit; ose apostzujve tjere, Zbulesa)
-leximi trete është pjesë prej Ungjilli.
Tri leximet: Pse janë krejt prej Shkrimit shenjt e jo prej ndonjë autori shpirtëror, apo nga Etërit e Kishës apo ga ndonjë enciklikë e Papës?
Sepse Eukaristia nuk është ndonjë kremtim çfarëdo, ose ndonjë lutje të cilën mundë ta organizojmë si duam ne, si na pëlqen ne. Mesha është gjithmonë një vepër e Kishës e bashkuar prej Shpirtit shenjt; vet Krishti, Fjala e Zotit na e drejton Fjalën e Zotit, Atit të vet.

Ungjilli - Është vet Krishti i cili përmes Ungjillit i flet Kishës së vet. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm përfjalët e shkruara, por për vet Krishtin i cili si Fjalë e Zotit u mishërua dhe është i pranishëm në këtë sakrament të Kishës.
Bashkësia ngritet në këmbë. Thjesht prej respekti (sikur kur hynë në klasë një profesor), por këtu shumë me tepër se kjo (Lk 5,25). Një bashkësi në këmbë është një bashkësi e të ngjallurve; ajo e pranon ardhjen e Mesisë së ringjallur në mesin e vet, dhe në këmbë e përshëndesim hyrjen e Krishtit më këngën e Aleluies.
- si përgjigje e Kishës zhvillohet në pjesë:
Homelia; Besojma; Lutja e besimtarëve.

Homelia ose predikimi normalisht bën pjesë në shpalljen e Ungjillit. Përmes gojës së meshtarit Krishti na e drejton Fjalën e vet;
Pas homelisë, bashkësia e reciton Besojmën, Simboli i Nicesë, ose Simboli Apostolik.
Ndoshta mundë të pyesim pse gjithmonë kjo Besojmë, është e gjatë, ndoshta me e ndërrue etj. Nuk guxojmë ta harrojmë se ediela është dita e ringjalljes së Krishtit, e kështu gjithmonë bashkësia e bashkuar të dielën kremton Pashkët e Jezu Krishtit. Atëherë çfarë lidhje ekziston në mes ditës së Pashkëve dhe recitimit të Besojmës?
Mendoni - Pashkët festë e Ringjalljes, pra festë e Pagëzimit, sepse përmes hirit të këtij sakramenti, burra e gra, të vdekur në Krishtin janë ringjallur në të.
E dini se në Kishën e parë si zhvillohej riti i pagëzimit: Meshtari i pyeste katekumenët: A beson në Hyjin e Gjithëpushtetshëm, krijuesin e qillës e tël tokës, ai përgjigjej besoj; atëherë e zhytte në ujë; pastaj e pyeste të dyten herë; a beson në Jezu Krishtin, të Birin e tij një të vetmin... katekumeni përgjigjej besoj, e zhytte të dyten herë; së treti e pyet meshtari; a beson në Shpirtin Shenjt, shenjten Kishë katolike, bashkësinë e shenjtërve... ai përgjigjet Besoj dhe së treti e zhyt në ujë. Kështu, të recitosh Besojmën, është një shenjë e njohjes së besimit të gjithë krishterëve dhe në të njëjtën kohë një rikujtim i secilit mbi pagëzimin e tij.

Lutja e besimtarëve
E kthyer në liturgji prej reformes liturgjike me Koncilin e II, lutja e besimtarëve rikthehet në traditën shumë antike. Quhet edhe lutja universale, sepse meshtari vetëm e fillon dhe përfundon ndersa besimtarët thonë lutjet për nevojat e tyre të ndryshme. (Edhe në libër janë të përfshira lutje për nevojat e besimtarëve, prandaj edhepse ato luten publikisht prej ndonjëërit që i lexon ato, ato kanë karakterë të lutjeve të përgjithshme të bashkësisë).

Liturgjia Eukaristike
Pasi ti jetë kushtuar shumë vëmendje shërbesës së Fjalës, tashti vëmendja përqëndrohet tel lteri. Ai është shenjë apo simbol i Krishtit. Lteri është sofra shenjte e flijes.
Në ndërkohë, pra jemi pas lutjes së besimtarëve, deri sa të sillen dhuratt në lter, çka ndodhë, mblidhet lëmossha. Ndoshta mundë të thoni se kjo është një gjë që nuk përkon me zhvillimet liturgjike, apo është një gjë që pengon në përqëndrimin e vëmendjes tek eukaristia, ndoshta mundë të mendohet se më mirë është që të bëhet në ndonjë moment si psh. duke dalur prej kishe. Por megjithatë kjo është koha më e përshtatshme. Pse? Sepse kjo lëmoshë e besimtarëve është një e mirë e besimtarëve që shpreh dashurinë vëllazërore por edhe pjesëmarrjen e të krishterëve në jetën materilae por edhe për nevojate Kishës.

Paraqitja e bukës dhe verës
Buka dhe vera mundë të sillën edhe prej fundit të kishës, pastaj meshtari paraqet bukën së pari që dë bëhet “buka e jetës” dhe verën që do të shndërrohet në gjakun e Krishtit.
Larja e duarve
Disa historian e spjegojnë këtë me faktin se më parë është menduar se meshtari i ka zhyer duart deri sa ka pranuar dhuratat, por kjo nuk qëndron, ky rit është marrë nga gjesti hebraik i pastrimit dhe i pendesës që e ka praktikuar edhe Krishti (Mt, 15,2.20; Mk 7,2; Lk 11,38).

Këtu duhet shtuar se çdonjëri prej besimtarëve i paraqitet Zotit më së miri në këto momente duke iu kushtuar atij, për nevojat e veta të ndryshme, pra është njëm moment të cilit duhet kushtuar vëmendjen plotëssiht duke iu bashkangjitur flijës euharistike.

Lutja eukaristike
Lutja eukaristike quhet pjesa e cila fillon me dialogun nëprefacion; Zoti qoftë me ju; Ti lartesojmë zemrat... e përfundon me Amen të cilën e thot bashkësia pas dhënjes lavdi Zotit përmes Krishtit në Shpirtin Shenjt.
Krejt lutja eukaristike i drejtohet Zotit, Atit tonë. Që ta kuptojmë më mirë ti shtrojmë tri pyetje: Kush flet? Kush paraqet? Kush është i paraqitur?
Kush flet? Meshtari, është e vërtet, por ai flet në ahumës, “ne”, përmes gojës së tij është kisha ajo që flet.
Krishti – në disa momente të caktuara meshtari flet në vehten e parë të njëjësit: Ky është Korpi im, Ky është kelku i gjakut tim...

Kush paraqet? Krishti. Në Kishën e tij, për njerëzit Krishti e paraqet jetën e vet si fli Atit të vet. Ndërsa ne na dhuron korpin e vet si ushim: Merrni e hani...
Meshtari, minister i Krishtit, por edhe i Kishës paraqet në mënyrë sakramentale. Në fund të lutjes eukaristike merr buken dhe veren të shndërruara në buke dhe gjakune Krishtit dhe thotë: Nëpër Krishtin e me Krishtin dhe në Krishtin... Ndërsa bashkësia thotë Amen.
Kush paraqitet? Krishti (Heb 9, 26-28), pastaj Kisha.
Bëni këtë në përkujtimin tim janë këto fjalë të Krishtit që i tha në Darkën e Mbramë.

Sanctus – Pjesa e parë Iz 6,3. Pjesa e dytë Hosana në lartësitë qiellore, bekuar... Ps 118, 25-26).

Kungimi - Kjo pjesë e meshës fillon me lutjen Ati ynë... Pse fillon me lutjen Ati ynë? Sepse, edhepse kungimi është krejt diçka personale se çdonjëri është i thirrur të kungohet, në të njëjten kohë ky është një akt esencilaisht kishtar (duke u kunguar bëhemi një me Krishtin, por edhe bëhemi një me vëllezërit tanë, si bijë të të njëtit Atë që është Zoti.

Më vonë kur meshtari thërret bashkësinë të shndërrojnë paqen duhet ta kemi parasysh se ky është një gjest antik. Nuk ështu kjo vetëm një përshëndetje e theshtë njerëzore, (tung, mirëdita, a u lodhe...). Po ju lë paqen po ju jap paqen thotë Krishti, atë paqe e ndajmë mes veti, Krishti na e jep ne, ne e ndajmë mes veti.
Pas lutjes litanike o Qengji Hyjit, afrohemi te lteri për të marrë kungimin, të cilin duhet marrë me shumëë devotshmëri.
Pas kungimit preferohet një heshtje e shkurtë, apo medtim mbi atë se tash e kam marrë Krishtin në zemër.
Në fund lutja e celebrantit përmbledh lutjen e besimtarëve dhe pas bekimit në emër të Atit të Birit e Shpirtit Shenjt, u thotë: Mesha u krue, shkoni (jo shkojmë) në paqe.
Me një shprehje gëzimi e feje bashkësia përgjigjet: Falënderojmë Hyjin.

Në fund po e përfundoj me fjalët e Koncilit II: “Eukaristia – gurra dhe kulmi i jetës së krishterë” (LG 11).

[luckyman]

Pse besimtaret Katolik e vorrosin njeriun ne(me) Arke?

[Preshevar]

E kam edhe un një pyetje, rreth katedralëve. E di që përpara kur u ndërtojke një Katdrale, vinte papa, priftet, mbreti, princ, njerzit e pasur e njerzit e atij fshati apo qyteti dhe kush kishte pasuri si psh: Zingjir t'Arit, gur me vler, unaza, voth, lira, etj... dhe i futshin ndër guri t'par t'TEMELIT.

Po më intereson me dit se a keni përcjell traditën krishtere kur ja filluat katedrales ne prishtin apo jO ?

Dhe në qoft se po, pse kjo tradit ? A ka të bëj diqka me traditën e Krishtit apo me fen e krishtere ? Thjesht po më intereson me ditë se qfar KUPTIMI kae ?

Ju flm-oj në qoft se më përgjigjuni me shpejt se keti "shoku-t" më lart.

Për t'mira,
Preshevari

[Kodra]

Postimi origjinal është bërë nga luckyman

Pse besimtaret Katolik e vorrosin njeriun ne(me) Arke?

**********
**********
**********

Përshëndetje i nderuari luckyman,

marrë, shiquar në përgjithësi, varrosja në Arkë është një element shumë i pasur i njerëzimit për arësye se:

°Eshtrat e të vdekurit nuk humbin as edhe hiq.

°Eshtrat e të vdekurit, nuk përzihen me eshtrat e të vdekurve tjerë, siç është rasti te feja tjetër ku edhe varret përzihen.

°Është më pastër dhe më lehtë për të gjithë.

Nuk jam ndonjë ekspert i kësaj lëmie (njoh veten si i pavarur nga fetë, duke besuar në Zot (në letra më shkruan me religjion Islam)), por ia lejova vetes t'i përmend këta shembuj.


Kodra

[luckyman]

Ju faleminderit "KODRA".

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga Preshevar

E kam edhe un një pyetje, rreth katedralëve. E di që përpara kur u ndërtojke një Katdrale, vinte papa, priftet, mbreti, princ, njerzit e pasur e njerzit e atij fshati apo qyteti dhe kush kishte pasuri si psh: Zingjir t'Arit, gur me vler, unaza, voth, lira, etj... dhe i futshin ndër guri t'par t'TEMELIT.

Po më intereson me dit se a keni përcjell traditën krishtere kur ja filluat katedrales ne prishtin apo jO ?

Dhe në qoft se po, pse kjo tradit ? A ka të bëj diqka me traditën e Krishtit apo me fen e krishtere ? Thjesht po më intereson me ditë se qfar KUPTIMI kae ?

Ju flm-oj në qoft se më përgjigjuni me shpejt se keti "shoku-t" më lart.

Për t'mira,
Preshevari

Nuk tu pergjigjen me shpejt por po te pergjigjem une.
Sikur ta kishin ba kete veper do ishte mire. edi pse? sepse do shkonin dhe ti mernin dhe me ate rast kisha shembej nje me pak. jo keq

[memumi]

Postimi origjinal është bërë nga Preshevar

E kam edhe un një pyetje, rreth katedralëve. E di që përpara kur u ndërtojke një Katdrale, vinte papa, priftet, mbreti, princ, njerzit e pasur e njerzit e atij fshati apo qyteti dhe kush kishte pasuri si psh: Zingjir t'Arit, gur me vler, unaza, voth, lira, etj... dhe i futshin ndër guri t'par t'TEMELIT.

Po më intereson me dit se a keni përcjell traditën krishtere kur ja filluat katedrales ne prishtin apo jO ?

Dhe në qoft se po, pse kjo tradit ? A ka të bëj diqka me traditën e Krishtit apo me fen e krishtere ? Thjesht po më intereson me ditë se qfar KUPTIMI kae ?

Ju flm-oj në qoft se më përgjigjuni me shpejt se keti "shoku-t" më lart.

Për t'mira,
Preshevari

nuk besoj qe e kan bo se secili pape qe vjen i ndryshon ligjet ndoshta jo krejt veq disa po
e ato ligje qe kan qen ma perpara tash kan mujt me u ndrru
a po din kishe me ju pershtat kohes
po ma merr mendja :S

[Psikologu]

Postimi origjinal është bërë nga Preshevar

E kam edhe un një pyetje, rreth katedralëve. E di që përpara kur u ndërtojke një Katdrale, vinte papa, priftet, mbreti, princ, njerzit e pasur e njerzit e atij fshati apo qyteti dhe kush kishte pasuri si psh: Zingjir t'Arit, gur me vler, unaza, voth, lira, etj... dhe i futshin ndër guri t'par t'TEMELIT.

Po më intereson me dit se a keni përcjell traditën krishtere kur ja filluat katedrales ne prishtin apo jO ?

Dhe në qoft se po, pse kjo tradit ? A ka të bëj diqka me traditën e Krishtit apo me fen e krishtere ? Thjesht po më intereson me ditë se qfar KUPTIMI kae ?

Ju flm-oj në qoft se më përgjigjuni me shpejt se keti "shoku-t" më lart.

Për t'mira,
Preshevari

Shkruan ;" E di që me perpara"
Kur ma perpara , ne cilin vitë e cilin shekullë??

Hajde na trego TI se ne cilen Katedrale qenka gjujtë vath , unaza e gur pasi qe e ditke ketë ceremoni ose ne cilen kishë.

[Preshevar]

Postimi origjinal është bërë nga Psikologu

Shkruan ;" E di që me perpara"
Kur ma perpara , ne cilin vitë e cilin shekullë??

Hajde na trego TI se ne cilen Katedrale qenka gjujtë vath , unaza e gur pasi qe e ditke ketë ceremoni ose ne cilen kishë.

Si për Shembull: Në katedralën katolike, St-Etienne de Bourges (në Francë)

[BE LK]

E sinqerisht doja te pyesja ata qe dine mbi fene Katolike Se pse nuk martohet prifti dhe pse murgeshat rrin ne kishe. ne pritje te pergjigj'jes tuaj

Me respekt BE LK

[kilo]

E sinqerisht doja te pyesja ata qe dine mbi fene Katolike Se pse nuk martohet prifti dhe pse murgeshat rrin ne kishe. ne pritje te pergjigj'jes tuaj

Me respekt BE LK